Onze zoon ligt al vanaf de geboorte in het ziekenhuis. En heeft al van alles mee gemaakt. Deze week mocht hij voor de 2e keer in zijn korte leventje in de ambulance. Dit keer zonder mama, maar met iemand uit het Martiniziekenhuis. Hij moest naar het UMCG ziekenhuis vervoerd worden. Beetje raar, maar daar werden zijn beentjes in het gips gezet. In het Martini doen ze dat dus niet.
Wij zijn gelijk maar naar het UMCG gegaan en hem alvast aangemeld. De ambulance nam de tijd. En wij werden alvast bij gepraat wat hem te wachten stond. Ik vond het al zo moeilijk en helemaal toen ze vertelde als de gips periode voorbij is dat hij spalken krijgt die hij 23 uur per dag om moet tot hij leert lopen. Heftig om te horen.

Toen brachten ze Daan binnen en werden zijn voetjes bekeken. En al snel begonnen ze met gipsen. Al die tijd zat ik naast hem en hij hield me vinger stevig vast. Even zette hij goed zijn keeltje op, want meneertje houd er niet van als je met zijn voetjes bezig bent. Had hem nog nooit zo horen huilen. Vond het wel prettig, nu weet ik dat hij het wel kan hih. Met zijn 2e beentje was hij al erg moe dus gaf hij geen kik meer. Ik vond het best moeilijk. En toen het klaar was werd er ook nog eens gevraagd of het meeviel… ik voelde me tranen branden, maar wilde niet huilen.

Ik mocht terug mee in de ambulance en wat was onze Daan moe zeg. Een hele onderneming weer voor zo,n klein hummeltje. We hebben hem maar lekker laten slapen de rest van de dag.
We weten nu dat we de komende 6 weken elke week in het UMCG zijn om zijn gips te vervangen.

Vorige week was er even geen weekoverzicht. Vanwege opnane in het ziekenhuis en een te vroeg geboren kindje. Sindsdien is het hier hectische en kom ik weinig toe aan me blog of zelfs de rust die ik nodig heb.
Als we bij Daan zijn genieten we volop van hem tussen alle informatie door die we krijgen. Dat heb je nou eenmaal met een “special needs” kindje.

Maandag 19 mei 2014

Jeeh eindelijk kregen we te horen dat onze zoon naar het Martiniziekenhuis vervoerd kan worden, vanuit Utrecht WKZ.
Dus ben samen met Daan in de ambulance naar Groningen gebracht.


We hebben maar even heerlijk gegeten in het ziekenhuis, ja we hebben nu wel onze krachten nodig. Ze hebben echt heerlijk eten in dit ziekenhuis. En was het ziekenhuis eten zo zat, en ik moest zelf ook nog blijven.

Bert is uiteindelijk naar huis gegaan, en ik bleef alleen achter in mijn ziekenhuis kamer. Zo stil en eenzaam voelde ik me die avond. Maar eerst nog maar even kolven.
Dinsdag 20 mei 2014

Ik kon die nacht niet slapen, en kreeg een kop warme melk met honing van de verpleegkundige. Heb natuurlijk wel me nachtrust nodig. Daarna toch nog even wat geslapen gelukkig.

Joeppie ik ben ontslagen uit het ziekenhuis. Ik mocht alleen gaan als ik een afspraak zou maken met de huisarts vanwege me te hoge bloeddruk. De afgelopen tijd was zo stressvol dat het helemaal mis ging met me.
We hebben Daan vandaag voor het eerst in bad gedaan, spannend hoor.

Kan echt uren naar mijn mooie mannetje kijken. Dus sorry voor alle spam nu hihi.

Woensdag 21 mei 2014
Dag 2 ritje ziekenhuis… ben benieuwd hoelang we dat moeten gaan doen.

Die kleine lieve vingertjes… *smelt*

Donderdag 22 mei 2014

Door alles wat we nu meemaken ben je gewoon moe. En heb nog altijd me rust nodig na die keizersnee. Normaal kan je genieten van je kraamtijd, dat zit er voor mij helaas niet in. Dan maar even relaxen bij Daan in een heerlijke stoel. Deed zelfs even me ogen dicht en geloof het of niet ik doezelde echt even weg.

Woensdag hadden we zo,n zin in een ijsje, maar we waren zo laat om naar huis te gaan en we waren het dus vergeten. Dus vandaag trakteerde ik mezelf en mijn man op een heerlijke ijsbeker.

Vrijdag 23 mei 2014

Tussen al die drukte door, denk ik gelukkig ook nog een beetje aan gezond eten. En at dus maar even een peer.
Moest ook nog even in de ochtend naar de dokter voor me bloeddruk, dat was de voorwaarde voor ontslag uit het ziekenhuis.
En natuurlijk gingen we deze middag weer naar Daan toe.

Donderdag avond ging mijn man nog terug naar Daan met zijn ouders. Ik bleef lekker thuis om bij te komen. Toen hij thuis kwam kreeg ik 3 pakjes op bed bezorgd. Jee wat hebben ze leuke dingen gekocht voor onze kleine man. Wilde ze dus even in de aandacht zetten op facebook en daarom deze lieve foto.

Had ik toch broodjes klaar gemaakt voor deze middag, laten we ze in de koelkast liggen. Nou dan toch maar weer wat in het ziekenhuis eten, ondanks het zo duur is. Maar wel erg lekker hoor.

Zo verliefd op hem… *zucht*

Thuis vanuit het ziekenhuis was er een pakje bezorgt… Ben er erg blij mee. Ook namens Daan bedankt voor alle aandacht.

Zaterdag 24 mei 2014

Het blijft wennen als eerst in de morgen eruit te zijn. Ik sliep eigenlijk altijd uit en was altijd later uit bed dan mijn man. Nu is dat echt omgedraaid. Was alweer om 08.00 uit bed om te kolven en daarna gelijk maar even ontbijten.

We hielden vandaag een rustdag… En gingen pas in de avond naar Daan toe. De rust deed me goed, maar wat voelt dat dubbel zeg als je graag bij je babyboy wilt zijn. Ik heb hem weer zijn flesje gegeven, en dit keer dronk hij een kleine 5 cc. Hij kan het dus wel, maar het is nog zo te vermoeiend voor hem. De rest ging door de sonde. Toen was het tijd voor een schone luier, en gelijk hebben we hem schone kleertjes aangedaan.

Zondag 25 mei 2014

Echt zo leuk al die kaartjes die binnen stromen. Al toen ik thuis kwam vanuit het ziekenhuis stonden er al zoveel kaarten. Die had ik in het ziekenhuis moeten ontvangen, maar ik verhuisde steeds weer van kamer naar kamer en van ziekenhuis naar ziekenhuis. Ben benieuwd of er nog meer gaan komen… hihi

Tussen de middag even lekker broodjes met gekookte eieren eten.
En wat een verassing in de avond zijn we weer naar Daan gegaan. We hebben hem nu voor de 2e keer in bad gedaan, want is wel zo fijn een fris knulletje voordat zijn voetjes dinsdag in het gips gaan.

En hoe was jullie week?

Jullie hebben er even op moeten wachten maar onze zoon is op 15 mei geboren met een keizersnee. Het is een heftige tijd geweest, en er staat ons nog een hoop te wachten maar heb nu even de tijd om jullie iets te vertellen over de afgelopen tijd. Daan Mulder onze zoon is inmiddels nu een week oud en hij doet het echt goed. Omdat hij nog zo jong is, is hij ook heel veel moe. Dat houd in dat hij nog niet zo makkelijk drinkt uit een flesje, maar we proberen af en toe wel zijn flesje te geven. Ook hebben we al een paar keer geprobeerd aan de borst te leggen maar ook dat lukt nog niet. Hij heeft dus een sonde waardoor hij de meeste voeding krijgt. Het belangrijkste is dat hij nu gewoon groeit, des te eerder mag hij naar huis toe. Want ja hij ligt nog in het ziekenhuis.

Hij heeft zelfs al een hele lange reis samen met mij gemaakt. Want Daan is geboren in Utrecht in het WKZ, daar hebben we een paar dagen gelegen. Gelukkig mocht papa ook blijven slapen, ze hebben hun uiterste best gedaan daarvoor. Er was wel veel stress omdat het steeds wel op het randje zat of we konden blijven. En dat dan zover van huis. 19 mei zijn we dan met ambulance vervoerd van Utrecht naar Groningen. Eindelijk zijn we dan dicht bij huis. Helaas moest ik ook nog even blijven vanwege te hoge bloeddruk. Maar de volgende dag kreeg ik goed nieuws dat ik naar huis mocht. Nu krijg ik iets meer rust, kan weer lekker in me eigen bed slapen. Nu is het elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor Daan. Maar dat vind ik niet erg. Eigenlijk ben ik wel heel eigenwijs want moet me nog wel rustig houden vanwege de wond van de keizersnee. Maar ik loop veelte veel, en dat voel ik zeker. Wil gewoon zoveel momenten pakken bij onze zoon.

We leren steeds een beetje meer papa en mama te zijn, in het begin was ik al onzeker om een luier te verschonen en het andere moment gaat het je al goed af. Zijn eerste badje is ook al een feit, wat genoot hij. En niet alleen hij maar ik ook dat ik dat mocht ervaren voor de eerste keer. We hebben ook al vele afspraken gehad in het ziekenhuis. De kinderarts is geweest en ook de kinderarts van de downpoli daar. Vele informatie gekregen over de behandelingen die er gaan komen, en wat ons te wachten staat. Ons kindje is niet alleen te vroeg geboren, maar zoals jullie wel weten is hij geboren met een hartafwijking, klompvoetjes en het downsyndroom. Ook de fysio en logopedist is geweest. Ze gaan ons helpen met oefeningen om ons kindje dingen te leren. Zoals de gewoonlijke bewegingen die hij moet leren, en leren drinken.

We hopen alleen maar dat we snel als gezinnetje lekker thuis kunnen zijn. Maar daar heb ik alle vertrouwen in. Er zijn al zoveel veranderingen. Van couveuse naar verwarmd bedje. En nu zelfs de bovenste lamp uit. Hij heeft wel zuurstof gekregen, maar ook dat zijn ze alweer aan het afbouwen.