Als Max een half haar is dan ga ik elke maand een update plaatsen, dus stop ik met de wekelijkse updates. Dus jullie kunnen nog hierna twee keer genieten van een update zoals deze. We zijn sinds woensdag volledig weer thuis, dus niet meer terug naar Utrecht voor opname. Het gaat eigenlijk best goed, ondanks ik vreselijk moe ben. Heb al die zes weken dat ik in Utrecht heb gezeten heel slecht geslapen. Nu gaat het slapen weer iets beter, en daar ben ik heel erg blij mee. De eerste twee dagen thuis waren gelijk al volgepland. Donderdag in de ochtend een intake bij de kinderopvang. Want het is nu zeker dat hij er drie dagen in de week heen gaat. Dit vind ik zeker nog wel veel, maar is wel nodig om voor hem een goede moeder te zijn. En wie weet kan dit met de tijd afgebouwd worden. In de middag kwam er weer iemand van Martinizorg, die hier ook al kwam voor de opname. Zij worden nu dus ook weer ingezet, voornamelijk in de avonden als mijn partner aan het werk is. Dus niet echt meer elke dag, alleen tijdens de middag diensten van mijn partner. Er is gewoon zoveel veranderd tijdens de opname, zo geen spijt van gehad dat ik die stap heb gezet. En het heb durven uitspreken dat het niet goed met mij ging. En als het met mij niet goed gaat, gaat het met Max ook niet goed. En dat verdiend hij niet.

Genieten

Ik vond het maar gek dat iedereen zei je moet toch genieten van Max de fles geven. Dat is gewoon een moment even helemaal samen. Maar ik genoot er helemaal niet van. Ik dacht echt ik ben vast de enige die dat heeft. Maar tijdens mijn opname begreep ik dat ik echt niet de enige was daarin. Ik had teveel aan mijn hoofd waardoor ik niet rustig was tijdens de fles momenten, waardoor Max ook druk werd. En het vaak gewoon erg stressvol was om hem de fles te geven. Hij moest en zou die fles leeg drinken, maar ik was ook al weer bezig met wat ik nog meer moest doen. Dat ik gewoon zoiets had, je moet hem leeg drinken en dan kan ik verder. Maar ik heb geleerd tijdens de opname dat je gewoon de tijd en de rust ervoor moet nemen. En dat is mij zeker gelukt. Natuurlijk zijn er nog wel momenten dat het niet lukt. Het kan niet allemaal in een keer goed gaan. Maar ik heb geen gedachten meer in me hoofd snel snel, want ik moet dit nog, ik moet dat nog. Nee ik ga er echt voor zitten en het is een heerlijk moment samen met mijn zoon. En dit is zoveel meer relaxter dan eerder. Dus negen van de tien keer geniet ik hier echt van. En ik geniet ook zo van het spelen met hem, want ja ik heb echt meer contact met hem. Ik kan rustig bij hem gaan zitten als hij op het kleed ligt te spelen, samen spelen en kletsen. En lekker zingen. Dit laatste deed ik tijdens de opname niet, want voelde me altijd wat opgelaten bij anderen. Dit zal vast ook nog wel veranderen. Maar ik vind het heerlijk dat we zo fijn samen contact maken. Ik geniet echt met volle teugen van mijn prachtige mannetje.

Kinderstoel

We gingen nu echt op pad voor een kinderstoel. We waren al eens eerder gaan kijken, maar nu moest het echt wel. Voor we het weten gaat hij zelfstandig leren zitten. Want het is echt al een heel wijs mannetje aan het worden. Al een hele tijd hebben het gehad over de trip trap stoel van Stokke, maar we waren van mening dat hij veel te laag is voor onze tafel. Dus hadden we dit uit ons hoofd gezet. Ja toen kozen we een andere stoel, die we ook al eerder op het oog hadden. Maar toch knaagde het aan me dat ik liever de trip trap wilde hebben voor Max. Terwijl de verkoopster hem dus al van achter had gehaald en we zouden gaan afrekenen sprak ik mijzelf toch uit over de trip trap. En toen kregen we toch positieve dingen te horen erover, en dat het helemaal niet zo,n lage stoel is dat we dachten. Zo liet ik toch weten hem te willen hebben, en zijn we met verkoopster gaan kijken. Inmiddels hebben we dus een hele mooie trip trap stoel gekocht. Als het aan mij had gelegen was het een andere kleur geweest. Maar deze is ook gewoon heel mooi, en past bij de tafel en onze stoelen. En ik heb mijn zin gekregen met sterren kussentje erin. Dus wij zijn helemaal tevreden ermee. Max kan nog niet volledig zelfstandig zitten, maar we moesten hem echt even proberen. En dit ging geweldig.

Wanneer zat jullie kindje echt zelfstandig?

Vandaag staat er echt een heel mooi boekje in de picture. Het voelt heel speciaal om dit te kunnen en mogen voorlezen aan Max. Want dit boekje verteld over zijn kleine “grote” broer. Dit boekje heet ook zo en wilde ik zo graag voorlezen op de sterfdag van Daan. Ik wil graag Max vertellen over Daan, zodat hij opgroeit met het gevoel dat hij een grote broer heeft. Helaas had ik het boekje niet op deze dag in handen, maar mijn lieve man heeft hem speciaal voor deze dag ingescand. Omdat hij wel thuis was aangekomen, maar ik in Utrecht verbleef. Zo kon ik Max het toch voorlezen. Maar ik kon niet wachten tot ik hem echt in handen had. Want nu kon ik hem voorlezen aan Max en het ook op film zetten. Even was ik ook even terug bij Daan, ik genoot van het voorlezen aan Max. Maar de eerste keer dat ik Daan voorlas, lag hij opgebaard in zijn eigen bedje. Toen las ik hem voor en zette het op film. Dus dit was echt heel fijn om te doen met Max. 

Ik had tijdens de opname een gesprek over Daan, omdat ik het heel zwaar had rondom zijn sterfdag. De arts vertelde mij dat haar ouders voor haar ook een kindje hadden gekregen, maar bij geboorte was overleden. En zei hebben haar altijd verteld over haar broer, zo voelt het voor haar dan ook dat ze echt een broer heeft. Ondanks ze hem nooit heeft kunnen ontmoeten. Nu hoop ik dat Max later zegt ” papa, mama, dank jullie dat je mij verteld hebt over Daan. 

Ik ben dankbaar dat ik dit mooie boekje heb mogen ontvangen via Irene van Kusje in de wind.

Wil je meer informatie of gewoon dit boekje kopen klik dan hier

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=VYZ_P4fw8tQ?feature=oembed&w=500&h=281]

Omdat ik het weekend even thuis was, heel kort weekend van zaterdag tot zondag. Heb ik mijn laptop maar even niet mee genomen en dus op de MBU gelaten. Daarom deze post wat verlaat.

Max doet het zo onwijs goed, ik zie hem groeien in zijn ontwikkeling. Ook omdat ik eindelijk de filmpjes heb kunnen zien die gemaakt zijn met videotraining. Dit was zo fijn terug te zien, van hoe we hier binnen kwamen en hoe het nu met ons gaat. Want een moeder die zich goed voelt is een blije en relaxte baby, en dat merk ik heel erg aan Max. Het is echt een heel tevreden mannetje. Ik geloof dat ik ook wat meer vertrouwen krijg in mijzelf als moeder. En ook in die kleine boef van mij dat hij het prima doet en hij niet net als Daan ineens wegvalt van ons. Dit gevoel is echt heel fijn te hebben. Eindelijk weer iets meer positiviteit in het moederschap, in mijzelf en naar Max toe. Want ik wil niet dat hij de dupe wordt omdat ik mij niet goed in mijn vel voel. En ook op de MBU zien ze een Max en een moeder die het zo goed doen. Zo goed dat ik deze week naar huis mag samen met Max en het thuis als gezin mag gaan doen. Woensdag is mijn ontslag datum, wel met de nodige zorg thuis.

MBU

Ja ik heb echt totaal geen spijt van de keuze om mijzelf met Max te laten opnemen, we hebben hier zoveel aan gehad. Zoveel geleerd, en zelfs in de laatste week nog. Want ik zou iets leuks doen met een vriendin, en onverwacht besloten Max mee te nemen. Dit vond ik wel heel spannend, maar zeker een goede uitdaging. We gingen op high tea, en we waren beide super relax. Hij heeft even lekker rondgekeken toen hij in de wagen lag/zat daarna even op schoot omdat hij aandacht wilde. Daarna heeft hij zelfs nog even geslapen in de wagen, en op het moment dat hij wakker werd waren we net van plan om terug te gaan. Maar de uitdaging zat hem meer in hoe hij in de avond zou reageren op de prikkels die binnen zijn gekomen. Nou dat ging ook wel best goed. Heb hem wat eerder in de middag de fles gegeven en toen op bed. Voor ons avond eten begon hij te huilen en heb ik hem uit bed gehaald. Moe was hij blijkbaar nog wel heel erg.Dus dan maar weer iets eerder de fles en daarna omgekleed en hup het bed in. Dit wel met wat tegenstribbelen. Want ja na zoveel prikkels, vecht hij tegen zijn slaap. Toch is hij nog vrij snel in slaap gevallen. Dus dit was weer een hele goede les voor mama om hiermee om te gaan. Want als we weer thuis zijn, willen we natuurlijk ook gewoon op pad gaan.

Ik ben nog wel heel erg moe, maar ik slaap ook heel slecht sinds de opname. Veel aan mijn hoofd, en rusten overdag werkt ook niet goed. En dan de meeste zorg voor Max zelf doen en daarnaast nog alle therapieën volgen. Dus ik loop wel een beetje op mijn tenen, maar kan nu makkelijker mijn grens aangeven en hem overdragen aan de verpleging. Dit is wel een ding waar ik wel bang voor ben als ik thuis ben, die moeheid want daar wordt ik dus wel prikkelbaar van en kan ik minder hebben. Maar heb veel geleerd en nu is het tijd het thuis toe te gaan passen.

Vijf maanden

“Stop de tijd” vijf maanden geleden kwam Max in ons leven en wat is ons leven veranderd. Het is zo heerlijk om moeder te zijn van Max. Ik kan me bijna niet meer herinneren dat hij zo super klein is geweest. Hij is zwaar, dat is wel een nadeel met tillen. Maar wat is hij wijs en ondernemend. Jammer is dat hij dat echte knuffelen (zoals toen hij net geboren was) niet meer echt doet. Alles is veel leuker dan knuffelen. Ja natuurlijk knuffelt hij wel, maar wil niet de hele tijd bij me liggen. Dit is wel iets wat ik dus in het begin niet fijn vond, omdat het te dicht bij kwam. Liefde voelen voor zoiets moois was zo moeilijk om te voelen. Omdat ik toch echt bang was om hem ook kwijt te raken. En dat heb ik moeten missen, maar nu is het echt helemaal anders. Alle liefde die ik voor hem voel, kan ik ook kwijt en de angst is zoveel minder om hem kwijt te raken.

Inmiddels zitten er al weer vijf weken op met de opname voor mijn postnatale depressie. Ik wordt steeds rustiger in de zorg naar Max toe, dit voelt heel fijn. En ook Max reageert daar heel goed op. De fles momenten zijn minder stressvol en ik begin er zelf van te genieten. Niet teveel meer denken aan wat ik allemaal nog moet, nee gewoon zijn in het moment en dat is Max de fles geven en even genieten van dat wondertje in mijn armen. Ja soms ben ik nog wel heel druk in mijn hoofd en dat zijn dan vaak ook de momenten dat Max druk is tijdens de fles. Het heeft echt een wisselwerking. Maar Max kan ook heel snel afgeleid zijn, hoort hij maar iets en hij draait zijn hoofd er naar toe. Eigenlijk ook een heel goed teken, een teken van nieuwsgierigheid en hij is zeker niet doof hihi. We zijn nu ook weer lekker het weekend thuis samen met Max, nog even oefenen voordat ik met ontslag ga. Want er staat al een ontslag datum gepland voor mij.

Rondom de sterfdag van Daan

Met mij ging het de laatste week eerlijk gezegd niet zo goed, zo bezig met de sterfdag van Daan. Dit keer ook heel anders dan de twee eerste keren. Dit omdat Max nu in ons leven is. Alles is veel heftiger en intenser dan voor Max. Want het is heel confronterend wat Max allemaal doet en Daan dat allemaal niet heeft laten zien. Je ziet zo,n groot verschil van een kindje die heel ziek was en een kindje waar het helemaal goed mee gaat. Dit neemt niet weg dat ik heel erg blij ben met beide zoons. En toen was het drie dagen voor de sterfdag en Max werd in de avond huileriger dan normaal. Eerst legde ik de link niet zo en als ik niet weet waarom hij huilt kan ik er moeilijk mee om gaan. En ja ik weet dat kindjes eenmaal huilen en soms gewoon geen reden heeft. Toch kwam ik er de dag erna achter dat hij in een sprongetje zat, maar ik denk dat het dubbel was omdat Daan ook drie dagen voor zijn overlijden huilerig was. Heb een beetje het gevoel dat hij dit heeft gevoeld dat ik mij ook minder fijn voelde. Dit was best wel bizar, na de sterfdag van Daan was het huilerige van Max ook weer verdwenen.

Nazorg regelen

Omdat de opname kortdurend is, zijn we inmiddels bezig met de nazorg thuis te regelen. In eerste instantie zijn we bezig geweest met kinderopvang, waar hij na ontslag drie dagen in de week heen gaat. Dit vind ik zelf best wel veel, maar denk dat het voor de eerste tijd wel even goed is om mij wat te ontlasten in de zorg. Zodat ik een relaxte moeder kan zijn voor Max. Dit kan altijd af gebouwd worden. Het is moeilijker te regelen van minder naar meer. Martinizorg is ook weer in aanmelding, die komen dan weer bij mij thuis om te kijken in de zorg naar Max of dit goed gaat en mij daar nog een stapje verder in te helpen als dit nodig mocht zijn. En ook voor de eerste tijd crisis dienst en spits wordt ingeschakeld dit is gericht op mij, omdat ik niet meteen mag werken aan traumaverwerking. Eerst thuis zorgen dat het allemaal op de rit komt, en dan mag ik verder aan mijzelf aan het werk. Maar er moet dus wel een vangnet zijn voor als ik het wel moeilijk heb/krijg. Verder sta ik al een tijdje op een wachtlijst bij een psycholoog voor EMDR, maar ze gaan proberen of ik daar ook eerst terecht kan voor gesprekken. Alleen heb ik net te horen gekregen dat haar wachtlijst langer is geworden dan ze eerder had aangegeven. En ook mijn aanmelding voor traumaverwerking is niet gebeurd op het moment dat gezegd was. Dus dat hebben ze nu ook vanuit Utrecht geregeld. En heb pas eind volgende maand daar een intake voor, en dan kan het nog wel even duren voor ik terecht kan daar. Maar er is dus volop aan de gang voor mijn nazorg omdat ik de 27ste met ontslag ga.

Weekend verlof

Ik werd samen met Max vrijdag weer opgehaald om lekker thuis door te brengen. Heerlijk om weer thuis te zijn, en toch ergens is er ook angst dat ik het niet helemaal aankan straks volledig thuis te zijn. Dit omdat ik flink slaapgebrek heb. Al vijf weken, dus sinds de opname slaap ik bijna niet. Ook al voor de derde keer van medicatie gewisseld, maar het helpt gewoon niet. Hierdoor ben ik echt oververmoeid en loop ik vaak op mijn tenen. Het liefst wil ik alle zorg zelf doen in Utrecht en daarnaast alle therapieën moeten volgen. Dit is onmogelijk, ook zeggen ze dat het thuis onmogelijk is alles alleen te doen. Een goede moeder geeft ook zorg uit handen, wordt er gezegd. Maar zo voelt het vaak niet bij mij. Toch ben ik echt genoodzaakt om soms de zorg daar uit handen te geven, de ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keren. De momenten dat ik toch niet op de afdeling ben en dus therapie heb is dat makkelijker dan als ik wel op de afdeling ben en bijvoorbeeld rust neem. Dan lukt het me vaak ook niet rust te nemen en ben ik alleen maar bezig met Max en dat iemand anders de zorg nu over neemt. Dit is dus mijn leerproces, om het uit handen te mogen geven. Thuis is dat makkelijker, want vind het geen probleem om de zorg de delen met zijn papa. Kan dat heel makkelijk aan hem over laten, dus doen we dit weekend het ook samen.

En ondertussen heerlijk genieten van een spelend mannetje op een kleed in de woonkamer. Wat wordt het leuk nu hij echt contact met ons maakt en ook zelf lekker kan spelen met van alles om zich heen. Ja en natuurlijk spelen we ook heel graag samen, lees ik boekjes voor en zing ik voor hem.

Afgelopen weekend ging ik op verlof samen met Max. Naar huis dus, eerst dacht ik nog lekker even naar huis samen met Max. Maar er kwam meer bij kijken dan alleen lekker naar huis. Vrijdag hadden we een evaluatie gesprek, waar mijn partner bij was. Dus die dag ging ik ook gelijk mee naar huis. Alleen het probleem was dat ik tot dinsdag thuis moest blijven, omdat de orthopeed van Max wilde dat hij dinsdag op zijn afspraak kwam. Omdat er zo,n gedoe was met zijn voetjes. En ik dus niet alleen met Max eigenlijk mag zijn, en thuis dus niet te lang alleen met hem mag zijn. Ik dacht dat gaat me die maandag wel lukken alleen voor hem te zorgen, zodat zijn papa gewoon kan werken. Ik had al de buurvrouw om hulp gevraagd of ik een beroep op haar mocht doen als het mis zou dreigen te gaan. En die zou die dag vrij zijn van het werk. Dus mooie kon haast gewoon niet. Helaas zagen ze dat hier op de MBU niet zien gebeuren dat ik op tijd aan de bel zou trekken. En omdat ze zien dat Max en ik beide baad hebben bij deze opname, wilde ze dat niet op het spel zetten dat het mis mocht gaan thuis. Ik baalde daar enorm van, want ze wilde dus dat hij dan twee nachten naar opa en oma ging. Dit vond ik echt te snel gaan, ik was er nog niet aan toe. Hij was nog maar even een paar uurtjes daar geweest, en nu moest hij gelijk twee nachten gaan logeren. Het loslaten, en dat het op mijn manier moet kan ik gewoon niet goed. Ja bij zijn papa wel, en hier op de MBU op bepaalde momenten ook. Maar zelfs hier vraag ik liever geen hulp. Wat ik nu wel ga merken dat ik dat echt moet gaan doen. Ik loop echt een beetje vast daar in nu.

Thuis met Max

Vrijdag naar huis, waar ik eerst naar uitkeek. Maar nu echt tegenop zag, ik was alleen maar bezig met dat hij moest gaan logeren voor twee dagen. En ik het daar zeker niet mee eens was. Mijn moederhart kon dit nog niet aan, ondanks ik wist dat het misschien wel beter zou zijn. Ik wilde er gewoon nog niet aan toe geven. Thuis ging het die avond prima. En ook zaterdag ging het goed. Max werd verkouden, maar leek er niet heel ontdaan van te zijn. Ja hij snotterde wat, maar was gewoon de vrolijke Max die hij normaal ook is. We hebben deze dag de kinderwagen om moeten bouwen, omdat hij met brace gewoon echt niet meer in de bak past. En toen wilde ik natuurlijk ook even wandelen met hem. Dus dat zijn we met z,n drieën lekker gaan doen. Ondertussen een lekker ijsje gegeten, want het was er heerlijk weer voor.

S,avonds ging het helaas wel mis. Ik had hem naar bed gebracht en hij ging eigenlijk gewoon slapen. Een half uur later werd hij huilend wakker, en eigenlijk vrij snel raakte ik in paniek. Huilen blijft een trigger bij mij. En op de MBU kan ik daar niet echt mee oefenen omdat je daar je kind niet echt in de gaten kan houden of hij huilt of niet. Dan moet je het loslaten en thuis kan dat niet. Daar hoor je de babyfoon en kan ik hem ook zien op camera. Maar hij huilde vanwege de verkoudheid, hij kon gewoon niet slapen. In paniek belde ik de MBU, van dat ik hem niet stil kreeg. Ja in mijn armen wel, maar ik wil dat hij gewoon gaat slapen. Natuurlijk onzin, want soms huilen ze nou eenmaal en willen ze bij je zijn. Maar op zo,n moment lukt me dat niet te bedenken. Ik besloot zelf afstand te doen en naar buiten te gaan. En eigenlijk al snel hoorde ik van zijn papa dat hij weer stil was en gewoon was gaan slapen. Dus niets aan de hand, maar bij mij dus wel. Ik vond het zelfs moeilijk terug naar huis te gaan. Nog even bellen met de MBU, wat ik had afgesproken. En even over gehad wat ik die avond kon doen als ik het even niet zou trekken. Maar eigenlijk hebben we samen gewoon genoten van de avond met de tv aan En Max heeft gewoon heerlijk geslapen.

Logeren bij opa en oma

Zondag moest ik er toch echt aan geloven dat Max naar opa en oma zou gaan. En eerlijk gezegd vond ik het nu niet meer zo,n probleem. Want ik had gezien wat die avond gebeurde, dat ik weer paniek voelde. Dus had ik zo, het is goed dat er is gezegd dat hij even twee nachten naar opa en oma moet. Het loslaten blijft lastig, maar weet ook dat hij daar in goede handen is. We brachten hem vroeg in de avond weg, dus we hebben hem nog even die dag een beetje thuis gehad. Wilde ook even niet met hem naar buiten vanwege zijn verkoudheid. Bij opa en oma nog even daar gezeten wat dingen door genomen. En hem daar naar bed gebracht. Nog heel even zitten kletsen met ze, en toen echt naar huis zonder Max. Ik was eerst erg onrustig, maar toen we lekker s,avonds tv aan het kijken waren was het goed. Heb genoten van een rustige avond samen met mijn partner. Zo iets simpels en toch kunnen genieten. Maandag moest mijn partner weer werken vroeg en ik kon lekker uitslapen, daar heb ik dan ook echt gebruik van gemaakt. Ik slaap al zo slecht sinds mijn opname, en thuis lukte het wel. Maar toen moest ik de dag doorkomen, eerst even oma gebeld. Even vragen hoe de nacht daar is gegaan. En zoals ik al wel had verwacht, helemaal prima. Max slaapt gewoon de hele nacht. Alleen bleek ik vergeten te zijn rompers mee te geven, en hij was nogal nat na de nacht slapen. Maar dat heeft oma wel opgelost met hem met alleen zijn shirtje aan terug in bed te leggen, en later even wat gekocht voor hem. Alleen ik was zelf erg onrustig die dag, zag van alles in huis wat er gebeuren moest. Dus ik ben hard aan het werk gegaan in huis. Maar ik moest ook rust en iets voor mezelf inplannen, dat vond ik moeilijk. Ik was bang als ik eraan toe geef kom ik mijn bed niet meer uit en gebeurd er niets meer in huis. Dus heb eigenlijk teveel achtereen gedaan, toch even wat rust genomen en ook even serie gekeken. Daarna nog even de rest gedaan in huis. S,avonds was ik dus eigenlijk bekaf en heb ik niets meer gedaan dan bank hangen en tv kijken.

Dinsdag voelde ik mij zo beroerd, ik had de hele nacht niet geslapen. Want nu was ik vreselijk verkouden. Ook had ik geen behoefde om oma te bellen, dacht dat zit wel goed. En zijn papa ging hem na het werk toch weer ophalen. Had een halve dag, dus om half 11 was hij ongeveer al bij opa en oma om hem op te halen. 

Terug naar de MBU

Die dag is Max niet meer naar zijn bedje gegaan, want we hadden een afspraak in het ziekenhuis. Dit liep niet allemaal zo fijn, was vergeten mij aan te melden dacht dat het alleen voor de gipskamer was. Dus hebben we een uur voor niks zitten wachten. En uiteindelijk vond ik het dat we een beetje voor niks naar die afspraak waren gegaan. Want de orthopeed was alleen maar verbaasd dat hij nu de brace droeg en maakte zich nu dus ook geen zorgen dat het allemaal nu zo goed ging. Keek niet eens naar zijn voetjes. Nog wel even ook bij orthin geweest en ook die was tevreden erover. Nu is het opbouwen dat de graden steeds iets verder gezet gaat worden, tot hij in de goede stand staat. Trouwens, voor we bij de arts binnen gingen had Max een flinke poepluier. Gelukkig was 1 van de gipskamers vrij, want ze hebben nog verder geen wc met een verschoonhoekje. Dus daar kon ik mijn gang wel even gaan, en nodig ook. Alles zat onder, vervelend wel want dit moest allemaal ook mee naar Utrecht. We zouden gelijk doorgaan. Dus wel even zijn romper uitspoelen en in een zakje mee dan maar. En omdat we al zo lang daar zaten zat ik aardig op mijn grens van wat ik aankan. Gelukkig konden we nu de auto in met een schoon kind, maar toen begon hij te huilen. Blij dat het niet te lang aanhield en dat hij lekker is gaan slapen. Zelfs zo goed heeft hij het gedaan, dat hij om 16.00 niet eens zijn fles heeft gevraagd. Maar het laatste stukje duurde hem te lang we stonden ook steeds vast in het verkeer. Maar het is gelukt hem tot 17.30 te laten wachten met de fles. Toen kwamen we aan, en zijn papa gaf hem gelijk de fles. Daarna hebben we hem naar bed gebracht en wij zijn nog even bij de MC Donalds gaan eten. Toen was het tijd om afscheid van hem te nemen, wat hij al met Max had gedaan met het naar bed brengen. Het waren dus best even drukke en heftige dagen. Ik heb genoten van momenten, maar ook van sommige momenten niet. Het was ook zeker weer een leer moment, en dit kan ik in mijn opname weer meenemen waar ik aan kan verder werken.

Wat veranderd Max enorm zeg, en dan niet alleen in zijn ontwikkeling. Maar door de opname van mij met Max veranderd hij ook. Hij wordt open en maakt meer contact, niet alleen met mij maar ook met de verpleegkundigen en met andere kindjes. Of liever gezegd een ander jongetje die nu vijf maanden oud is. De twee oudste kindjes zijn zij op de afdeling en zo leuk te zien hoe ze contact maken met elkaar. Ik krijg ook heel veel complimenten over Max maar ook over mijzelf. Max is zo,n lief en makkelijk kind en ik wordt geduldiger waardoor Max ook rustiger in de omgang is. De afgelopen week is hij niet meer druk geweest tijdens dat ik zijn fles gaf op de afdeling. Heel stom, maar ik krijg zulke mooie complimentjes maar zelf zie ik alleen nog de dingen die niet goed gaan. Daarom blijven ze ook maar zeggen dat er ook zoveel goed gaat. Mijn favoriete verpleegkundige, verteld me keer op keer dat ik zo,n rust breng bij Max als ik hem naar bed breng. Dat ze het een mooi ritueeltje vind en dat hij daar zo fijn op reageert. En steeds zei ze maar dat moet je terug zien. Zei is ook van de videotraining, en heeft het inmiddels kunnen vastleggen dat ik Max naar bed bracht. Ben nu wel heel benieuwd naar de beelden.

Opnieuw wennen aan brace

We hebben zoveel ellende gehad met zijn voetjes, en omdat ik nu opgenomen ben in Utrecht loopt alles langs elkaar heen voor de zorg van zijn voetjes. Hij kreeg nieuwe laarsjes, omdat hij niet kon wennen aan de beugel die tussen de schoentjes in moesten. Maar deze nieuwe laarsjes lagen al heel snel weer uit. Dus dit was gewoon echt helemaal niets. Maar de beste man die deze gemaakt had, had verteld tegen mijn partner als dit niets wordt moet hij zo snel mogelijk weer in gips. Na veel geregel en gedoe, wat ik tijdens mijn opname niet kan gebruiken zijn we bij de gipskamer terecht gekomen van het ziekenhuis waar ik toch al zit. Maar werd gelijk gezegd dat het geen zin had om het in gips te zetten, omdat het er dan toch dezelfde avond al af zou liggen. En ja ook dit had ik wel verwacht, omdat hij gewoon onwijs opgeblazen beentjes heeft. Niks mis mee, maar wel voor het gipsen. En toen kreeg ik later te horen van zijn orthopeed dat hij blij was dat het niet gedaan was, want hij wilde echt niet dat het in gips ging. Dus zijn we toch weer gaan proberen hem aan de brace te krijgen. Nu hoefde ik het niet alleen te doen, maar stonden er ook verpleegkundigen voor me klaar. Want als het zo ging gebeuren als in het begin, zou ik dit niet trekken. Alleen had even geen rekening gehouden met dat hij ineens het gewoon ging accepteren. Vanaf maandag heeft hij ze steeds gewoon aan, waar ik heel blij mee ben. Alleen moet hij nog langzaam naar 70% gezet worden, maar verwacht daar ook geen probleem mee.

Verkouden

Max is vandaag voor het eerst verkouden, is af en toe maar aan het hoesten en niezen. En zijn neusje zit steeds zo vol. Eigenlijk de hele dag hebben we weinig ervan gemekt bij hem, en dan bedoel ik dat hij gewoon het vrolijke ventje is wat hij altijd is. Maar op het moment van schrijven, werd hij na dat hij een half uurtje had geslapen ineens huilend wakker. Dan maar even op zijn rug leggen, maar ook dit werkt niet. Neusspray hebben we gemaakt (zoutoplossing) en hebben we nu in zijn neusje gedaan. Hopelijk gaat hij zo lekker slapen, want dit is best wel zielig zo. En dan net nu ik samen met hem thuis op verlof ben. Dat is dus een echte uitdaging weer, nu hij even weer zo huilerig is. Gelukkig is een verkoudheid onschuldig en gaat het vanzelf weer over. Maar voor zo,n kleintje is dat natuurlijk helemaal niet zo leuk.

Kinderwagen omgebouwd

Omdat hij nu volledig de brace draagt kan hij niet meer in de kinderwagenbak, dus moesten we nu toch echt de wagen om gaan bouwen. Vandaag gelijk een stukje met hem gaan wandelen, moest wel heel erg wennen omdat ik hem nu niet meer kan zien omdat hij van me af zit.

Papa weer zien

Wat geniet papa van jouw, je leuke geluidjes. Want je begint steeds meer te kletsen echt te schattig gewoon. En je bent heerlijk aan het spelen met al je speeltjes om je heen. Alles vind je leuk, en wat ben je nieuwsgierig naar alles. En dan moet ik mijn twee stoere mannen natuurlijk even op de foto zetten, als ze zo lekker aan het chillen zijn op de bank.

Het konijntje wat zoveel van Max houd, of was het nu andersom. Max zoveel van het konijntje houd. Max is onafscheidelijk van zijn knuffel konijntje die waar hij altijd heerlijk mee slaapt. Ik heb een ritueeltje voor het naar bed brengen. Heel rustig tegen hem praten dat hij naar bed moet, en dan een kus aan hem geven. Zijn konijntje ligt altijd in zijn bed en dan vertel ik hem dat ook het konijntje gaat slapen. Lekker samen slapen met Max. Inmiddels pakt hij hem stevig vast en vind hij het heerlijk ermee te knuffelen als hij gaat slapen. Op de MBU wordt er vaak gezegd dat Max hier onwijs goed op reageert, dat hij zo rustig wordt van mij hoe ik hem naar bed breng.

Voorlezen

“Hazeltje, je moet gaan slapen. Spring maar op mijn rug, dan breng ik je naar bed.
Hou je goed vast – daar gaan we!”

Iedereen kent vast dit leuke voorlees slaap boekje wel voor hun kindje. 
Ik kan hem inmiddels wel dromen, maar vind het heerlijk om op dit moment steeds hetzelfde boekje voor te lezen.
Zodat Max dit gaat herkennen.

Er zijn momenten dat ik Max ook voorlees, dit wilde ik standaard elke avond voor het slapen doen. Maar niet altijd gebeurd het. Maar probeer het zeker zo nu en dan te doen in de avond voor het slapen gaan. Want het boekje wat ik nu voorlees is echt een “slaap lekker” boekje. Ik lees hem voor dan uit “Raad eens hoeveel ik van je hou” En dit gaat over Hazeltje en Grote haas, die heel veel van elkaar houden. Vele manieren worden beschreven in dit leuke boekje. En aan het einde, 

HELEMAAL TOT AAN DE MAAN EN TERUG.

Zoveel hou ik ook van jouw lieve Max, en hopelijk mag je nog heel lang genieten van je eigen konijntje met het slapen gaan.

Sinds dat ik samen met Max ben opgenomen op de MBU in Utrecht heeft Max ineens ook heel veel geleerd. Zo ben ik de afgelopen keren een aantal keer echt geschrokken van hem. Want vind het heel eng als zijn neusje niet vrij is. Nu weet ik wel dat hij zich vanzelf gaat draaien met zijn hoofdje om dat te voorkomen. Toch vind ik het nog altijd maar niets dat mijn zoon zich ineens op zijn buik kan draaien. Ja het is heel fijn dat hij het kan, maar vind hem gewoon nog eng. Moet er echt even aan wennen, als ik hem zo tref op zijn zij of buik.

Vier maanden

Ja weer een nieuwe maand foto gemaakt van Max. Ik legde hem in de hangmat die ze op de MBU hebben en schoot een hoop leuke foto,s. En deze hebben we uitgekozen als maand foto. Ja alweer vier maanden oud. Officieel is hij nu ouder dan zijn “grote” broer Daan. Best een raar moment als je dat gaat beseffen. Maar Max heeft dus wel die vier maanden gehaald, wat ik echt als bewijs moest zien. En hoe, moet je kijken wat een vent het is geworden al. En een heerlijk lachebekkie, ja hij is echt een vrolijk ventje.

Slapen

Ik heb het vermoeden dat we een buik slapertje gaan krijgen, hij kan zich nu zo makkelijk van zijn rug naar buik draaien. In het begin ging hij alleen nog maar op zijn zij slapen. Dan pakt hij zijn knuffel konijntje in zijn armpjes en dat ziet er zo super schattig uit. Maar nu vind ik hem heel vaak op zijn buik in bed. En dit is niet het enige, ik krijg hem ook steeds makkelijker gewoon naar bed. Soms geeft hij geen kik als ik hem naar bed breng. En soms hoor ik hem later nog even huilen, maar heel even en dan is het vaak al stil. Dit geeft zoveel rust bij mij, dat ik hem zonder problemen naar bed krijg. En ja hij slaapt dus ook niet meer in zijn inbaker doek, en maar goed ook dat ik dat al afgeleerd heb nu hij dus op zijn buik rolt.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=PGgyFSF_AFY?feature=oembed&w=500&h=281]

Vriendje

Contact maken met andere kindjes is nu ook wel heel interessant. Zo vond ik de twee jongens op de afdeling naar elkaar kijken. En echt zo met elkaar bezig. Ik kon het niet laten om er een foto van te maken. Maar deze zal niet online komen, want dit mag natuurlijk niet andere kindjes van de afdeling op de foto zetten. Deze moeder weet het wel, en heeft de foto,s zelf ook gekregen van mij. Dus hij heeft nu een leuk vriendje daar, en het is geweldig te zien.

Spelen

Ook kan hij zich zo vreselijk goed zichzelf vermaken. Inmiddels zijn de ongecontroleerde reflexen weg aan het gaan, waardoor hij nu speeltjes vast kan pakken. Van de week zag ik ineens dat hij een bal pakte en zo in zijn handen had. Ik wist niet wat ik zag. En hij vind het heerlijk in het wipstoeltje te zitten spelen met de draaiende dingen die je erop kan zetten. Ik kan hier echt van genieten en uren naar kijken als hij zo lekker bezig is met spelen. 

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=MLNUtThyijE?feature=oembed&w=500&h=281]

Ik heb lang getwijfeld en nog twijfel ik of ik hier goed aan doe om het nu op dit moment naar buiten te gooien. Maar aangezien ik nu reacties krijg van zie ik de ernst van de zaak wel in, en laat ik mij wel helpen. Ja natuurlijk weet ik heel goed dat er iets moet gebeuren, en al een hele tijd. Daar heb ik zelf heel erg boven op gezeten. Alleen ik twijfelde het te vertellen tijdens de behandeling die ik nu heb, want kan ik jullie reacties wel aan. Maar goed jullie reacties nu zijn nog steeds moeilijk te lezen, omdat jullie denken dat ik maar wat aanklooi met Max en alleen met hem thuis zit. Nou dat is dus helemaal niet zo.

Hoop geregel

Al weken geleden heb ik al geroepen tegen alle hulpverleners om mij heen dat ik opgenomen wilde worden samen met Max. Dat dit in mijn hoofd de enige oplossing zou zijn voor mijn depressie. En dat ik er thuis voor nu gewoon niet uitkom. Dit wil ik mijzelf niet aan doen, maar Max natuurlijk helemaal niet. Gelukkig ben ik zelf iemand die achter dingen aan gaat, als anderen niet mee willen/kunnen werken. Mijn huisarts stuurde mij naar Lentes, wilde mij zeker niet verwijzen voor opname. Voor Lentes moest ik even wachten tot ik een intake gesprek kreeg, ondertussen kwam dus crisisdienst bij mij thuis. Omdat het gewoon niet goed ging, in die periode heeft mijn partner het even volledig van mij overgenomen. Tijdens het intakegesprek werd er gelukkig positief gereageerd op mijn verzoek voor opname. Zo ging mijn huisarts ook mee in dit plan, al vond hij wel dat het erg ver weg is van ons thuis. Maar dat gaat hem niets aan, dat is een beslissing van mij en mijn partner. En als dit de juiste zorg is voor nu, dan gaan we dat gewoon doen.

Opname

Inmiddels is het mijn tweede week opname voor mijn depressie in het St Anthonis ziekenhuis in Utrecht, op de MBU. Dit is een opname voor moeder en kind, dus Max is bij mij. Er wordt goed voor Max gezorgd door mij en gedeeltelijk door de verpleegkundigen hier. Zelf heb ik een best druk programma met therapieën. De ene dag is wat rustiger dan de andere dag, bijvoorbeeld woensdag staat er alleen PMT op het programma. (Psychomotorische therapie  is een behandelvorm voor mensen met psychosociale of psychische problematiek, waarbij op methodische wijze gebruikgemaakt wordt van werkvormen gericht op lichaamsbeleving en het handelen in bewegingssituaties. De psychomotorisch therapeut richt zich op de problematiek zoals die naar voren komt in bewegingsgedrag, lichaamstaal, lichamelijke spanningen, lichaamshouding, lichaamssensaties en lichaamsbeleving. Deze aspecten zijn aandachtspunt in de diagnostiek en aangrijpingspunt voor de behandeling.) Terwijl we donderdag dan weer een heleboel achtereen hebben.

De therapieën die ik krijg:

• Activiteitenbegeleiding
• PMT
• Babymassage
• Beeldende therapie
• Moeder-kind-groep
• Schrijfgroep
• Aandacht groep

En dan elke dag hebben we dagopening en dagsluiting.
Ook werken ze met videotraining, dit houd in dat ze bepaalde handelingen met je kindje opnemen en later met jouw rustig gaan bekijken. Hierdoor kan je zelfvertrouwen en het vertrouwen in het moederschap gaan groeien. Dit vond ik eigenlijk wel heel spannend. Er is nu 1 opname gemaakt van mij en Max tijdens het verschonen. Ben dus benieuwd hoe dat eruit ziet als ik het terug mag gaan kijken.

Hoe ik mij voel

Voornamelijk voel ik mij heel erg moe, dit sinds ik ben opgenomen slaap ik heel slecht. Zelfs 1 hele nacht niet geslapen. Ik krijg nu wel medicatie ervoor, maar zo,n succes is het nu nog niet. Toch hoop ik dat ik zeker beter ga slapen. Want door mijn slaapgebrek wordt ik prikkelbaar (wie niet) maar dit is niet goed voor in mijn behandeling en voor de zorg naar Max toe. En ook niet naar mijzelf toe. Want nu reageer ik de boosheid die ik soms heb naar mijzelf, hierdoor kan ik het risico lopen om hier niet te mogen blijven. Het is echt de bedoeling hier rust te vinden in mijzelf en in de zorg voor Max. Ja ik moet zeggen vind het vrij heftig al die therapieën, juist omdat er zoveel boven komt. Alleen ik mag van de psychiater niet te diep in gaan op mijn trauma,s dit haalt me juist uit balans en ik moet hier juist eerst sterker worden voor ik straks thuis aan mijn trauma,s kan werken doormidden van EMDR en traumaverwerking. En dit dan ook in kleine stapjes te gaan doen, zodat ik wel de zorg voor Max en mijzelf en gezin goed kan onderhouden. Dit is natuurlijk best lastig die balans vinden wat wel en wat niet aan te pakken, want veel hangt ook samen met het verlies van Daan. Maar daar zijn dan zo nu en dan gesprekken voor nodig om aan te geven wat ik wel en wat ik niet trek. En op dit moment gaat het echt af en toe meer down dan up. Hoop dat hier snel verandering in gaat komen.

Met deze dag (zondag) in het vooruitzicht ben ik al een tijdje bezig geweest. Ergens is het een hele belangrijke mijlpaal in het leven van Max, maar het voelt zo eng. Want zondag was Max even oud als Daan is geworden. Op twee dagen na vier maanden oud, op die leeftijd overleed Daan s,avonds in mijn armen. Aan de ene kant wilde ik Max dicht bij mij hebben, maar ook het liefst niet. Hem in de gaten houden en van hem houden, maar hem niet te dicht in mijn armen hebben. En zeker hem niet op me borst willen laten liggen. Bang dat ook hij zijn oogjes dicht zal doen en niet meer wakker wordt. Daarom is het ook een dag van moeilijk verbinding zoeken, stel dat hij echt zijn oogjes dicht doet en niet meer wakker wordt net als Daan. Ik hou teveel van hem, om ook hem te moeten missen. Daarom wil ik ook niet teveel verbinding zoeken. Dit doet me zo veel pijn in het hart, want hij kan er niets aan doen dat Daan er niet meer is.

Onrustig gevoel

Van binnen ben ik zo onrustig, vreselijke hartkloppingen. En ik merkte in de ochtend toen ik Max vasthield dat ik een flachback kreeg, dat ik Daan huilend in mijn armen lag. Uiteindelijk rustig werd en niet meer wakker werd. Wat ik ook nu steeds voel is het gevoel dat het leven uit Daan loopt, dit is zo vreselijk gevoel. Dit wilde ik eigenlijk nooit meer voelen, maar daar heb ik helaas geen controle op. Hopelijk krijg ik nu ergens meer vertrouwen op dat Max wel blijft. Hij is een gezonde sterke jongen, heel anders dan Daan. Dus waarom zou hij ons dan verlaten. Als ik dit hardop zeg, snap ik er zelf ook niets van dat ik zo bang ben. Maar het gevoel gaat gewoon echt niet mee met wat ik weet. Al die angst zit opgeslagen in mijn lichaam, en komt er door middel van moeheid, hartkloppingen en benauwdheid eruit. Ik ben dit onrustige gevoel zo zat, maar ik probeer er allang niet meer tegen te vechten. Ja er zijn zeker momenten dat ik er tegen vecht en dan wordt het allemaal veel erger. Dan kan ik volledig in paniek schieten, met als gevolg of mezelf pijn doen of dissociatie (afwezig raken). Maar dit kan ook weleens gewoon voorkomen zonder dat ik tegen de onrust vecht.

Bijzonder moment

Toch is het ook een hele bijzondere dag, want ik heb steeds gezegd ik moet het eerst zien dat Max wel die vier maanden haalt. En vandaag is dat het dan zover, dan heeft hij de vier maanden grens wel gehaald heeft. Waar Daan het dus niet heeft gehaald. Dus hoe bijzonder is dat de kleine broer van Daan nu ouder is als hij is geworden. En hij laat me de afgelopen dagen keer op keer verbazen wat hij allemaal doet. Ineens ligt hij op zijn zij te slapen met zijn konijntje in zijn armpjes. En vond ik hem vandaag nog op zijn buik zelfs, dit zijn wel enorme schrikmomenten. Maar daardoor heen een flinke lach, met wat doe je nu toch allemaal Max.