Precies vandaag is Max een half jaar oud. Hiep hiep hoera, wat een mooie mijlpaal hebben we bereikt. En dan te bedenken dat ik in het begin zo bang was hem kwijt te raken, dat hij de vier maanden niet zou halen. En nu is het al een hele knul. Hij is enorm gegroeid en het is zo,n heerlijk vrolijk kind. Het begint al lekker hapjes te eten, het wordt dus nu een beetje tijd om zijn flessen te gaan afbouwen. Maar weet nog niet precies hoe. Wel hebben we de laatste fles een uur vervroegd al en dat gaat prima. Moet hem nog steeds zelf om 7.00 wakker maken. Maar hij vind het echt niet leuk om s,avonds wakker gemaakt te worden voor zijn fles. Maar durf hem er niet zomaar af te gooien, bang dat hij dan toch weer in de nacht komt.

Een hoop verandering

Eindelijk hebben we een ritme en hebben we door hoe het werkt met Max, gaat alles weer veranderen. Ja dit blijf je houden met een kind die aan het ontwikkelen is. Niets mis mee, maar wel weer wennen aan nieuwe gewoontes. Want hij is nu nieuwe smaken aan het leren kennen. En rond zeven maanden hoort hij ongeveer al op drie flessen te staan, en hij krijgt nu nog steeds vijf flessen. Hoe gaan we dat doen het afbouwen van flessen en het opbouwen met hapjes. Ook wil ik gaan proberen het op de raply methode te gaan doen. Tot nu toe krijgt hij het gepureerd om de smaken te leren kennen. En omdat ik het nog niet helemaal aandurf. Er wordt aangeraden het te bespreken met de kinderarts als je kindje te vroeg geboren is. Maar wie weet ga ik van de week wel eens beginnen met banaan uit zijn vuistje te laten eten. Aan de verandering dat zijn laatste fles een uur vervroegd is, dat vind ik al heel prettig. Zo kan ik zelf ook daarna lekker gaan slapen. Want moet nog altijd aan de ochtenden wennen dat om 6.30 mijn wekker gaat. Maar het gaat prima, het is helemaal super als je hem wakker maakt en gelijk een grote glimlach krijgt van hem. En de laatste week wil hij vrij snel na zijn eerste fles weer naar bed. En als ik echt heel moe ben, dan kruip ik er ook vaak nog eventjes in.

Een half jaar oud

We hebben elkaar al aardig leren kennen in dat half jaar. In het begin ging dat best wel troef, je moet elkaar leren kennen. Maar voor mij was het dichtbij halen van Max best een probleem. Nu kan ik zo onwijs van hem genieten, dat het geen probleem is hem dichtbij me te hebben. Ik ben ook niet meer zo vreselijk bang hem te verliezen. Dat scheelt een hele hoop. Een half jaar gaat snel en we hebben best veel meegemaakt in dat halve jaar. Het enige wat ik vreselijk vind is dat ik me echt een slechte moeder voelde in het begin, en soms nog wel. Dan komt de twijfel terug of ik het wel goed doe. En dan voel ik me gewoon een slechte moeder. Van de week nog, toen sliep hij zo lekker. Maar hij bleef maar slapen. Ineens kwam er onwijze twijfels in mij op. Slaapt hij niet teveel, hij hoort nu toch tussen door 90 minuten wakker te zijn. Doe ik wel genoeg met hem, of breng ik hem meteen naar bed wanneer ik denk dat hij moe is. De tranen kwamen bij mij naar boven en ik moest en zou Bert even bellen. Hij was zaterdag aan het overwerken en ik wist het gewoon even niet meer. Meneer heeft gewoon drie uur geslapen en dat is natuurlijk gewoon prima. En ja ik geef hem aandacht, we spelen lekker samen, s,avonds lees ik hem voor, ik zing voor hem. Dus wat was nu het probleem. Gewoon ik wist het even niet meer…

Op naar zijn verjaardag toe.

Nog heel even en dan is Max gewoon een half jaar oud, wat is het snel gegaan. En wat is het toch een bink van een jongen. Soms krijg ik te horen wat ik hem te eten geef, omdat hij echt enorm groeit. Nou voorheen alleen zijn flessen melk. We zijn nog maar net begonnen met hapjes voeren, dus daar ligt het niet aan.

Trotse moeder

Ik ben best een beetje trots op mijzelf als moeder. De afgelopen week was een week waarin ik alle zorg helemaal alleen moest doen voor Max. En aangezien ik nog altijd aan het wennen thuis ben na een opname was dit best zwaar. Mijn wekker gaat om 06.30 af en kan pas rond 23.15- 23.30 naar bed. Dit is namelijk een week waarin mijn partner middagdienst heeft. S,morgens dus wat uit slaapt en pas om 23.30 thuis van zijn werk. Dan gaat Max wel om de dag naar de opvang, maar ook dat is best pittig om hem steeds te brengen en halen. Omdat dit 20 minuten heen en 20 minuten terug lopen is. Het vergt dus ook erg veel tijd. En dit is de week dat in de avond wel martinizorg komt om te kijken of alles goed gaat in de zorg naar Max toe. Nu Max ook nog erg aan het wennen is op de opvang, slaapt hij minder en is hij dus echt wel wat huileriger dan normaal. En ben zo blij dat ik rustig ben gebleven hoe moe ik ook was. De laatste ochtend was het wel even te vermoeiend en op zo,n moment voel ik mij geen leuke moeder. Dan ben ik net even iets te snel voor Max met mijn handelingen, merk ik dat ik minder zin heb om met hem te spelen. Maar gelukkig is dit zoveel minder dan voor de opname.

Avond ritueel 

We hebben echt een Avond ritueel sinds een tijdje, en daar hebben we sinds deze week iets nieuws aan toegevoegd. We beginnen om 18.30 met een hapje eten, ja we zijn begonnen met groente hapjes en die gaan er wel in. De banaan was nog geen succes, maar de wortel en de boontjes doen het goed bij Max. Dan krijgt hij om 19.00 zijn avond fles. Meestal mag hij dan nog even spelen. Maar aangezien hij de laatste tijd middag, vroeg in de avond slecht slaapt. Gaan we na zijn fles vaak al naar boven om zijn pyjama aan te doen. En dan als hij niet te moe is, lees ik hem een boekje voor. Na het boekje lezen, gaat hij naar bed. Ik doe hem in zijn slaapzak, geef hem zijn konijntje en draai hem op zijn buik. Geef hem een aai en een kus op zijn hoofdje en zijn lakentje trek ik over hem heen. Dan zeg ik dat ik de gordijnen dicht doe, zijn sterrenlampje aan doen en zijn muziekwolkje. Dan zeg ik dat het bed tijd is en geef hem nog een laatste kus met slaap lekker erbij te zeggen. Dan gaat het licht uit en zijn kamerdeur dicht. En zo blijft hij lekker slapen tot ik hem wakker maak voor zijn laatste fles om 23.00 en dan gaan we de nacht in.

Hebben jullie moeders ook een avond ritueel voor jullie kindjes?

Als ik mij bedenk dat dit de maand is waarin hij een half jaar oud wordt, denk ik echt waar is de tijd gebleven. En dan ben ik zo blij dat ik nu veel meer kan genieten dan in het begin van het moederschap. Wat wordt dat jochie van mij leuk, leuk om naar te kijken als hij speelt in de box. Leuk hoe hij luistert naar zijn eigen naam. Leuk hoe hij steeds weer nieuwe geluidjes ontdekt om te maken. Leuk hoe hij zo snel nieuwe dingen leert. En leuk dat hij het zo goed doet op de kinderdagverblijf.

Kids 2b

Ja Max gaat nu sinds we volledig thuis zijn na de opname naar de kinderdagverblijf. Hij zit in de groep van de rode kabouters, en hoor alleen maar goede berichten. Dat hij zo lekker aan het lachen is, dat hij wel even moest wennen met slapen. Maar het zo,n leuk kereltje is. Nou dat weet ik, het is mijn heerlijke leuke kereltje. Wat zag ik er eerst tegenop, juist omdat hij drie volledige dagen erheen gaat. Maar tot nu toe ben ik best druk geweest op de dagen dat hij er was, dus was het wel welkom dat hij daar was. Ik mag altijd even bellen om te vragen of het goed gaat met hem daar. En de eerste dag heb ik daar ook wel aan toegegeven even te bellen. Heb pas 1 volledige dag thuis gezeten terwijl hij op de kinderdagverblijf zat. Toen had ik wel even van, hmm en nu. Nu mag ik mijn rust nemen, en kan ik hem niet vinden omdat ik het toch best een raar idee vond ik thuis en hij er niet te zijn. Dus dat is wel heel erg wennen voor mij. Maar wel nodig, omdat ik zo slecht slaap en ik bang ben weer in hetzelfde cirkeltje terecht te komen als voor de opname. Dat wil ik echt voorkomen, daarom is het goed dat ik af en toe mijn handen vrij van hem heb. Ook hij moet wennen aan een nieuw ritme, of liever gezegd nieuwe prikkels. Ik dacht eerst aan doorkomende tandjes, omdat hij al de hele week elke avond niet te genieten is. Steeds maar huilen, minder slapen. Maar ik weet het niet met de tandjes, misschien is het toch wennen dat hij naar de kinderdagverblijf gaat. Het zal wel een fase zijn waar we even doorheen moeten. En het gaat prima nu de zorg ook als hij zo,n huilbui heeft. Maar ik blijf nog wel soms bang dat ik het een keer even niet aankan. Maar daar heb ik dan mijn hulplijnen voor en dat voelt wel fijn dat ik het dan niet alleen hoef te doen.

Hij heeft zijn eigen rugtasje voor zijn spulletjes in te doen.

En ze werken daar met boekjes om even wat in te schrijven. Het gaat erom dat hun dingen schrijven over de dag. Zo leuk om te lezen na een dagje dat hij weg is geweest. Heb er zelf een leuke doodle in getekend. 

Het is al lekker herfst weer, wind regen en kou. Dit zijn de dingen die ik niet fijn vind aan de herfst. Maar de herfst heeft ook weer iets heel moois, kijk maar naar de kleuren in de natuur. Het is echt prachtig. Helaas wordt het kouder en kouder, want na de herfst komt de winter. Dus wat gaan we doen, ons warmer aankleden. En wat kwam het goed uit dat ik werd benaderd om van het merk Vingino iets uit te mogen zoeken. Want ik wilde al een winterjas voor hem gaan kopen, gelukkig had ik daar nog niet de tijd voor gevonden tijdens de opname. Dus dit was zeker welkom. 

Daar zat ik dan aan tafel in de woonkamer van de MBU waar ik opgenomen was. Mijn laptop ging aan en mijn zoektocht begon op de site van Vingino. Wat een mooi merk, met echt onwijs gave jongens kleding. Helemaal blij dat ik daar iets van mocht bestellen. Het was blijkbaar te zien dat ik daar zat te glunderen naar mijn laptop terwijl ik scrolde tussen al het moois. Want er werd me gevraagd door de verpleegkundige wat ik aan het doen was. En toen ik vertelde dat ik iets moois mocht uitzoeken voor mijn zoon, werd er heel verbaasd en enthousiast gereageerd. “Wat een mooi merk mag je uitzoeken” Ja ik kende het zelf nog niet voordat ik op de site terecht kwam. Aan alle kanten kreeg ik te horen dat ik een bofkont ben en dat ik echt mooie dingen had uitgekozen. Want ja ik was snel tevreden met wat ik uitkoos. Een mooie winterjas voor Max, een gave vest en een broek passend erbij.

Ze hebben echt veel leuks voor deze mini man (oke zo mini is hij niet meer)

Het is allemaal wel wat groot op dit moment, dus let daar niet teveel op met de foto,s. Maar heb expres een maat groter besteld, want die jongen van mij groeit als kool. Dus past hij het wel van de winter prima. Kijk je mee hoe stoer hij is met zijn nieuwe outfit.

VEST OLOF MINI  €44,99
Dit lange capuchonvest met mooie details is perfect voor een winterse outfit. De sierbies en de felle badge op de heup geven ‘m een sportieve twist en door de ruime capuchon en het langere achterpand is hij extra warm. Combineer ‘m met een jeans en die tien voor stijl is binnen.

JAS TIAS MINI  €69,99
Jouw kleine man komt de winter lekker warm door in dit comfortabele jack van stevige synthetische stof. Door de lichtgewicht wattering in combinatie met de zachte teddyvoering is het heerlijk warm, en de elastische boorden en zoom beschermen tegen de wind. De contrasterende rits geeft dit winterse model wat extra kleur.

Als Max een half haar is dan ga ik elke maand een update plaatsen, dus stop ik met de wekelijkse updates. Dus jullie kunnen nog hierna twee keer genieten van een update zoals deze. We zijn sinds woensdag volledig weer thuis, dus niet meer terug naar Utrecht voor opname. Het gaat eigenlijk best goed, ondanks ik vreselijk moe ben. Heb al die zes weken dat ik in Utrecht heb gezeten heel slecht geslapen. Nu gaat het slapen weer iets beter, en daar ben ik heel erg blij mee. De eerste twee dagen thuis waren gelijk al volgepland. Donderdag in de ochtend een intake bij de kinderopvang. Want het is nu zeker dat hij er drie dagen in de week heen gaat. Dit vind ik zeker nog wel veel, maar is wel nodig om voor hem een goede moeder te zijn. En wie weet kan dit met de tijd afgebouwd worden. In de middag kwam er weer iemand van Martinizorg, die hier ook al kwam voor de opname. Zij worden nu dus ook weer ingezet, voornamelijk in de avonden als mijn partner aan het werk is. Dus niet echt meer elke dag, alleen tijdens de middag diensten van mijn partner. Er is gewoon zoveel veranderd tijdens de opname, zo geen spijt van gehad dat ik die stap heb gezet. En het heb durven uitspreken dat het niet goed met mij ging. En als het met mij niet goed gaat, gaat het met Max ook niet goed. En dat verdiend hij niet.

Genieten

Ik vond het maar gek dat iedereen zei je moet toch genieten van Max de fles geven. Dat is gewoon een moment even helemaal samen. Maar ik genoot er helemaal niet van. Ik dacht echt ik ben vast de enige die dat heeft. Maar tijdens mijn opname begreep ik dat ik echt niet de enige was daarin. Ik had teveel aan mijn hoofd waardoor ik niet rustig was tijdens de fles momenten, waardoor Max ook druk werd. En het vaak gewoon erg stressvol was om hem de fles te geven. Hij moest en zou die fles leeg drinken, maar ik was ook al weer bezig met wat ik nog meer moest doen. Dat ik gewoon zoiets had, je moet hem leeg drinken en dan kan ik verder. Maar ik heb geleerd tijdens de opname dat je gewoon de tijd en de rust ervoor moet nemen. En dat is mij zeker gelukt. Natuurlijk zijn er nog wel momenten dat het niet lukt. Het kan niet allemaal in een keer goed gaan. Maar ik heb geen gedachten meer in me hoofd snel snel, want ik moet dit nog, ik moet dat nog. Nee ik ga er echt voor zitten en het is een heerlijk moment samen met mijn zoon. En dit is zoveel meer relaxter dan eerder. Dus negen van de tien keer geniet ik hier echt van. En ik geniet ook zo van het spelen met hem, want ja ik heb echt meer contact met hem. Ik kan rustig bij hem gaan zitten als hij op het kleed ligt te spelen, samen spelen en kletsen. En lekker zingen. Dit laatste deed ik tijdens de opname niet, want voelde me altijd wat opgelaten bij anderen. Dit zal vast ook nog wel veranderen. Maar ik vind het heerlijk dat we zo fijn samen contact maken. Ik geniet echt met volle teugen van mijn prachtige mannetje.

Kinderstoel

We gingen nu echt op pad voor een kinderstoel. We waren al eens eerder gaan kijken, maar nu moest het echt wel. Voor we het weten gaat hij zelfstandig leren zitten. Want het is echt al een heel wijs mannetje aan het worden. Al een hele tijd hebben het gehad over de trip trap stoel van Stokke, maar we waren van mening dat hij veel te laag is voor onze tafel. Dus hadden we dit uit ons hoofd gezet. Ja toen kozen we een andere stoel, die we ook al eerder op het oog hadden. Maar toch knaagde het aan me dat ik liever de trip trap wilde hebben voor Max. Terwijl de verkoopster hem dus al van achter had gehaald en we zouden gaan afrekenen sprak ik mijzelf toch uit over de trip trap. En toen kregen we toch positieve dingen te horen erover, en dat het helemaal niet zo,n lage stoel is dat we dachten. Zo liet ik toch weten hem te willen hebben, en zijn we met verkoopster gaan kijken. Inmiddels hebben we dus een hele mooie trip trap stoel gekocht. Als het aan mij had gelegen was het een andere kleur geweest. Maar deze is ook gewoon heel mooi, en past bij de tafel en onze stoelen. En ik heb mijn zin gekregen met sterren kussentje erin. Dus wij zijn helemaal tevreden ermee. Max kan nog niet volledig zelfstandig zitten, maar we moesten hem echt even proberen. En dit ging geweldig.

Wanneer zat jullie kindje echt zelfstandig?

Vandaag staat er echt een heel mooi boekje in de picture. Het voelt heel speciaal om dit te kunnen en mogen voorlezen aan Max. Want dit boekje verteld over zijn kleine “grote” broer. Dit boekje heet ook zo en wilde ik zo graag voorlezen op de sterfdag van Daan. Ik wil graag Max vertellen over Daan, zodat hij opgroeit met het gevoel dat hij een grote broer heeft. Helaas had ik het boekje niet op deze dag in handen, maar mijn lieve man heeft hem speciaal voor deze dag ingescand. Omdat hij wel thuis was aangekomen, maar ik in Utrecht verbleef. Zo kon ik Max het toch voorlezen. Maar ik kon niet wachten tot ik hem echt in handen had. Want nu kon ik hem voorlezen aan Max en het ook op film zetten. Even was ik ook even terug bij Daan, ik genoot van het voorlezen aan Max. Maar de eerste keer dat ik Daan voorlas, lag hij opgebaard in zijn eigen bedje. Toen las ik hem voor en zette het op film. Dus dit was echt heel fijn om te doen met Max. 

Ik had tijdens de opname een gesprek over Daan, omdat ik het heel zwaar had rondom zijn sterfdag. De arts vertelde mij dat haar ouders voor haar ook een kindje hadden gekregen, maar bij geboorte was overleden. En zei hebben haar altijd verteld over haar broer, zo voelt het voor haar dan ook dat ze echt een broer heeft. Ondanks ze hem nooit heeft kunnen ontmoeten. Nu hoop ik dat Max later zegt ” papa, mama, dank jullie dat je mij verteld hebt over Daan. 

Ik ben dankbaar dat ik dit mooie boekje heb mogen ontvangen via Irene van Kusje in de wind.

Wil je meer informatie of gewoon dit boekje kopen klik dan hier

Omdat ik het weekend even thuis was, heel kort weekend van zaterdag tot zondag. Heb ik mijn laptop maar even niet mee genomen en dus op de MBU gelaten. Daarom deze post wat verlaat.

Max doet het zo onwijs goed, ik zie hem groeien in zijn ontwikkeling. Ook omdat ik eindelijk de filmpjes heb kunnen zien die gemaakt zijn met videotraining. Dit was zo fijn terug te zien, van hoe we hier binnen kwamen en hoe het nu met ons gaat. Want een moeder die zich goed voelt is een blije en relaxte baby, en dat merk ik heel erg aan Max. Het is echt een heel tevreden mannetje. Ik geloof dat ik ook wat meer vertrouwen krijg in mijzelf als moeder. En ook in die kleine boef van mij dat hij het prima doet en hij niet net als Daan ineens wegvalt van ons. Dit gevoel is echt heel fijn te hebben. Eindelijk weer iets meer positiviteit in het moederschap, in mijzelf en naar Max toe. Want ik wil niet dat hij de dupe wordt omdat ik mij niet goed in mijn vel voel. En ook op de MBU zien ze een Max en een moeder die het zo goed doen. Zo goed dat ik deze week naar huis mag samen met Max en het thuis als gezin mag gaan doen. Woensdag is mijn ontslag datum, wel met de nodige zorg thuis.

MBU

Ja ik heb echt totaal geen spijt van de keuze om mijzelf met Max te laten opnemen, we hebben hier zoveel aan gehad. Zoveel geleerd, en zelfs in de laatste week nog. Want ik zou iets leuks doen met een vriendin, en onverwacht besloten Max mee te nemen. Dit vond ik wel heel spannend, maar zeker een goede uitdaging. We gingen op high tea, en we waren beide super relax. Hij heeft even lekker rondgekeken toen hij in de wagen lag/zat daarna even op schoot omdat hij aandacht wilde. Daarna heeft hij zelfs nog even geslapen in de wagen, en op het moment dat hij wakker werd waren we net van plan om terug te gaan. Maar de uitdaging zat hem meer in hoe hij in de avond zou reageren op de prikkels die binnen zijn gekomen. Nou dat ging ook wel best goed. Heb hem wat eerder in de middag de fles gegeven en toen op bed. Voor ons avond eten begon hij te huilen en heb ik hem uit bed gehaald. Moe was hij blijkbaar nog wel heel erg.Dus dan maar weer iets eerder de fles en daarna omgekleed en hup het bed in. Dit wel met wat tegenstribbelen. Want ja na zoveel prikkels, vecht hij tegen zijn slaap. Toch is hij nog vrij snel in slaap gevallen. Dus dit was weer een hele goede les voor mama om hiermee om te gaan. Want als we weer thuis zijn, willen we natuurlijk ook gewoon op pad gaan.

Ik ben nog wel heel erg moe, maar ik slaap ook heel slecht sinds de opname. Veel aan mijn hoofd, en rusten overdag werkt ook niet goed. En dan de meeste zorg voor Max zelf doen en daarnaast nog alle therapieën volgen. Dus ik loop wel een beetje op mijn tenen, maar kan nu makkelijker mijn grens aangeven en hem overdragen aan de verpleging. Dit is wel een ding waar ik wel bang voor ben als ik thuis ben, die moeheid want daar wordt ik dus wel prikkelbaar van en kan ik minder hebben. Maar heb veel geleerd en nu is het tijd het thuis toe te gaan passen.

Vijf maanden

“Stop de tijd” vijf maanden geleden kwam Max in ons leven en wat is ons leven veranderd. Het is zo heerlijk om moeder te zijn van Max. Ik kan me bijna niet meer herinneren dat hij zo super klein is geweest. Hij is zwaar, dat is wel een nadeel met tillen. Maar wat is hij wijs en ondernemend. Jammer is dat hij dat echte knuffelen (zoals toen hij net geboren was) niet meer echt doet. Alles is veel leuker dan knuffelen. Ja natuurlijk knuffelt hij wel, maar wil niet de hele tijd bij me liggen. Dit is wel iets wat ik dus in het begin niet fijn vond, omdat het te dicht bij kwam. Liefde voelen voor zoiets moois was zo moeilijk om te voelen. Omdat ik toch echt bang was om hem ook kwijt te raken. En dat heb ik moeten missen, maar nu is het echt helemaal anders. Alle liefde die ik voor hem voel, kan ik ook kwijt en de angst is zoveel minder om hem kwijt te raken.

Inmiddels zitten er al weer vijf weken op met de opname voor mijn postnatale depressie. Ik wordt steeds rustiger in de zorg naar Max toe, dit voelt heel fijn. En ook Max reageert daar heel goed op. De fles momenten zijn minder stressvol en ik begin er zelf van te genieten. Niet teveel meer denken aan wat ik allemaal nog moet, nee gewoon zijn in het moment en dat is Max de fles geven en even genieten van dat wondertje in mijn armen. Ja soms ben ik nog wel heel druk in mijn hoofd en dat zijn dan vaak ook de momenten dat Max druk is tijdens de fles. Het heeft echt een wisselwerking. Maar Max kan ook heel snel afgeleid zijn, hoort hij maar iets en hij draait zijn hoofd er naar toe. Eigenlijk ook een heel goed teken, een teken van nieuwsgierigheid en hij is zeker niet doof hihi. We zijn nu ook weer lekker het weekend thuis samen met Max, nog even oefenen voordat ik met ontslag ga. Want er staat al een ontslag datum gepland voor mij.

Rondom de sterfdag van Daan

Met mij ging het de laatste week eerlijk gezegd niet zo goed, zo bezig met de sterfdag van Daan. Dit keer ook heel anders dan de twee eerste keren. Dit omdat Max nu in ons leven is. Alles is veel heftiger en intenser dan voor Max. Want het is heel confronterend wat Max allemaal doet en Daan dat allemaal niet heeft laten zien. Je ziet zo,n groot verschil van een kindje die heel ziek was en een kindje waar het helemaal goed mee gaat. Dit neemt niet weg dat ik heel erg blij ben met beide zoons. En toen was het drie dagen voor de sterfdag en Max werd in de avond huileriger dan normaal. Eerst legde ik de link niet zo en als ik niet weet waarom hij huilt kan ik er moeilijk mee om gaan. En ja ik weet dat kindjes eenmaal huilen en soms gewoon geen reden heeft. Toch kwam ik er de dag erna achter dat hij in een sprongetje zat, maar ik denk dat het dubbel was omdat Daan ook drie dagen voor zijn overlijden huilerig was. Heb een beetje het gevoel dat hij dit heeft gevoeld dat ik mij ook minder fijn voelde. Dit was best wel bizar, na de sterfdag van Daan was het huilerige van Max ook weer verdwenen.

Nazorg regelen

Omdat de opname kortdurend is, zijn we inmiddels bezig met de nazorg thuis te regelen. In eerste instantie zijn we bezig geweest met kinderopvang, waar hij na ontslag drie dagen in de week heen gaat. Dit vind ik zelf best wel veel, maar denk dat het voor de eerste tijd wel even goed is om mij wat te ontlasten in de zorg. Zodat ik een relaxte moeder kan zijn voor Max. Dit kan altijd af gebouwd worden. Het is moeilijker te regelen van minder naar meer. Martinizorg is ook weer in aanmelding, die komen dan weer bij mij thuis om te kijken in de zorg naar Max of dit goed gaat en mij daar nog een stapje verder in te helpen als dit nodig mocht zijn. En ook voor de eerste tijd crisis dienst en spits wordt ingeschakeld dit is gericht op mij, omdat ik niet meteen mag werken aan traumaverwerking. Eerst thuis zorgen dat het allemaal op de rit komt, en dan mag ik verder aan mijzelf aan het werk. Maar er moet dus wel een vangnet zijn voor als ik het wel moeilijk heb/krijg. Verder sta ik al een tijdje op een wachtlijst bij een psycholoog voor EMDR, maar ze gaan proberen of ik daar ook eerst terecht kan voor gesprekken. Alleen heb ik net te horen gekregen dat haar wachtlijst langer is geworden dan ze eerder had aangegeven. En ook mijn aanmelding voor traumaverwerking is niet gebeurd op het moment dat gezegd was. Dus dat hebben ze nu ook vanuit Utrecht geregeld. En heb pas eind volgende maand daar een intake voor, en dan kan het nog wel even duren voor ik terecht kan daar. Maar er is dus volop aan de gang voor mijn nazorg omdat ik de 27ste met ontslag ga.

Weekend verlof

Ik werd samen met Max vrijdag weer opgehaald om lekker thuis door te brengen. Heerlijk om weer thuis te zijn, en toch ergens is er ook angst dat ik het niet helemaal aankan straks volledig thuis te zijn. Dit omdat ik flink slaapgebrek heb. Al vijf weken, dus sinds de opname slaap ik bijna niet. Ook al voor de derde keer van medicatie gewisseld, maar het helpt gewoon niet. Hierdoor ben ik echt oververmoeid en loop ik vaak op mijn tenen. Het liefst wil ik alle zorg zelf doen in Utrecht en daarnaast alle therapieën moeten volgen. Dit is onmogelijk, ook zeggen ze dat het thuis onmogelijk is alles alleen te doen. Een goede moeder geeft ook zorg uit handen, wordt er gezegd. Maar zo voelt het vaak niet bij mij. Toch ben ik echt genoodzaakt om soms de zorg daar uit handen te geven, de ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keren. De momenten dat ik toch niet op de afdeling ben en dus therapie heb is dat makkelijker dan als ik wel op de afdeling ben en bijvoorbeeld rust neem. Dan lukt het me vaak ook niet rust te nemen en ben ik alleen maar bezig met Max en dat iemand anders de zorg nu over neemt. Dit is dus mijn leerproces, om het uit handen te mogen geven. Thuis is dat makkelijker, want vind het geen probleem om de zorg de delen met zijn papa. Kan dat heel makkelijk aan hem over laten, dus doen we dit weekend het ook samen.

En ondertussen heerlijk genieten van een spelend mannetje op een kleed in de woonkamer. Wat wordt het leuk nu hij echt contact met ons maakt en ook zelf lekker kan spelen met van alles om zich heen. Ja en natuurlijk spelen we ook heel graag samen, lees ik boekjes voor en zing ik voor hem.

Afgelopen weekend ging ik op verlof samen met Max. Naar huis dus, eerst dacht ik nog lekker even naar huis samen met Max. Maar er kwam meer bij kijken dan alleen lekker naar huis. Vrijdag hadden we een evaluatie gesprek, waar mijn partner bij was. Dus die dag ging ik ook gelijk mee naar huis. Alleen het probleem was dat ik tot dinsdag thuis moest blijven, omdat de orthopeed van Max wilde dat hij dinsdag op zijn afspraak kwam. Omdat er zo,n gedoe was met zijn voetjes. En ik dus niet alleen met Max eigenlijk mag zijn, en thuis dus niet te lang alleen met hem mag zijn. Ik dacht dat gaat me die maandag wel lukken alleen voor hem te zorgen, zodat zijn papa gewoon kan werken. Ik had al de buurvrouw om hulp gevraagd of ik een beroep op haar mocht doen als het mis zou dreigen te gaan. En die zou die dag vrij zijn van het werk. Dus mooie kon haast gewoon niet. Helaas zagen ze dat hier op de MBU niet zien gebeuren dat ik op tijd aan de bel zou trekken. En omdat ze zien dat Max en ik beide baad hebben bij deze opname, wilde ze dat niet op het spel zetten dat het mis mocht gaan thuis. Ik baalde daar enorm van, want ze wilde dus dat hij dan twee nachten naar opa en oma ging. Dit vond ik echt te snel gaan, ik was er nog niet aan toe. Hij was nog maar even een paar uurtjes daar geweest, en nu moest hij gelijk twee nachten gaan logeren. Het loslaten, en dat het op mijn manier moet kan ik gewoon niet goed. Ja bij zijn papa wel, en hier op de MBU op bepaalde momenten ook. Maar zelfs hier vraag ik liever geen hulp. Wat ik nu wel ga merken dat ik dat echt moet gaan doen. Ik loop echt een beetje vast daar in nu.

Thuis met Max

Vrijdag naar huis, waar ik eerst naar uitkeek. Maar nu echt tegenop zag, ik was alleen maar bezig met dat hij moest gaan logeren voor twee dagen. En ik het daar zeker niet mee eens was. Mijn moederhart kon dit nog niet aan, ondanks ik wist dat het misschien wel beter zou zijn. Ik wilde er gewoon nog niet aan toe geven. Thuis ging het die avond prima. En ook zaterdag ging het goed. Max werd verkouden, maar leek er niet heel ontdaan van te zijn. Ja hij snotterde wat, maar was gewoon de vrolijke Max die hij normaal ook is. We hebben deze dag de kinderwagen om moeten bouwen, omdat hij met brace gewoon echt niet meer in de bak past. En toen wilde ik natuurlijk ook even wandelen met hem. Dus dat zijn we met z,n drieën lekker gaan doen. Ondertussen een lekker ijsje gegeten, want het was er heerlijk weer voor.

S,avonds ging het helaas wel mis. Ik had hem naar bed gebracht en hij ging eigenlijk gewoon slapen. Een half uur later werd hij huilend wakker, en eigenlijk vrij snel raakte ik in paniek. Huilen blijft een trigger bij mij. En op de MBU kan ik daar niet echt mee oefenen omdat je daar je kind niet echt in de gaten kan houden of hij huilt of niet. Dan moet je het loslaten en thuis kan dat niet. Daar hoor je de babyfoon en kan ik hem ook zien op camera. Maar hij huilde vanwege de verkoudheid, hij kon gewoon niet slapen. In paniek belde ik de MBU, van dat ik hem niet stil kreeg. Ja in mijn armen wel, maar ik wil dat hij gewoon gaat slapen. Natuurlijk onzin, want soms huilen ze nou eenmaal en willen ze bij je zijn. Maar op zo,n moment lukt me dat niet te bedenken. Ik besloot zelf afstand te doen en naar buiten te gaan. En eigenlijk al snel hoorde ik van zijn papa dat hij weer stil was en gewoon was gaan slapen. Dus niets aan de hand, maar bij mij dus wel. Ik vond het zelfs moeilijk terug naar huis te gaan. Nog even bellen met de MBU, wat ik had afgesproken. En even over gehad wat ik die avond kon doen als ik het even niet zou trekken. Maar eigenlijk hebben we samen gewoon genoten van de avond met de tv aan En Max heeft gewoon heerlijk geslapen.

Logeren bij opa en oma

Zondag moest ik er toch echt aan geloven dat Max naar opa en oma zou gaan. En eerlijk gezegd vond ik het nu niet meer zo,n probleem. Want ik had gezien wat die avond gebeurde, dat ik weer paniek voelde. Dus had ik zo, het is goed dat er is gezegd dat hij even twee nachten naar opa en oma moet. Het loslaten blijft lastig, maar weet ook dat hij daar in goede handen is. We brachten hem vroeg in de avond weg, dus we hebben hem nog even die dag een beetje thuis gehad. Wilde ook even niet met hem naar buiten vanwege zijn verkoudheid. Bij opa en oma nog even daar gezeten wat dingen door genomen. En hem daar naar bed gebracht. Nog heel even zitten kletsen met ze, en toen echt naar huis zonder Max. Ik was eerst erg onrustig, maar toen we lekker s,avonds tv aan het kijken waren was het goed. Heb genoten van een rustige avond samen met mijn partner. Zo iets simpels en toch kunnen genieten. Maandag moest mijn partner weer werken vroeg en ik kon lekker uitslapen, daar heb ik dan ook echt gebruik van gemaakt. Ik slaap al zo slecht sinds mijn opname, en thuis lukte het wel. Maar toen moest ik de dag doorkomen, eerst even oma gebeld. Even vragen hoe de nacht daar is gegaan. En zoals ik al wel had verwacht, helemaal prima. Max slaapt gewoon de hele nacht. Alleen bleek ik vergeten te zijn rompers mee te geven, en hij was nogal nat na de nacht slapen. Maar dat heeft oma wel opgelost met hem met alleen zijn shirtje aan terug in bed te leggen, en later even wat gekocht voor hem. Alleen ik was zelf erg onrustig die dag, zag van alles in huis wat er gebeuren moest. Dus ik ben hard aan het werk gegaan in huis. Maar ik moest ook rust en iets voor mezelf inplannen, dat vond ik moeilijk. Ik was bang als ik eraan toe geef kom ik mijn bed niet meer uit en gebeurd er niets meer in huis. Dus heb eigenlijk teveel achtereen gedaan, toch even wat rust genomen en ook even serie gekeken. Daarna nog even de rest gedaan in huis. S,avonds was ik dus eigenlijk bekaf en heb ik niets meer gedaan dan bank hangen en tv kijken.

Dinsdag voelde ik mij zo beroerd, ik had de hele nacht niet geslapen. Want nu was ik vreselijk verkouden. Ook had ik geen behoefde om oma te bellen, dacht dat zit wel goed. En zijn papa ging hem na het werk toch weer ophalen. Had een halve dag, dus om half 11 was hij ongeveer al bij opa en oma om hem op te halen. 

Terug naar de MBU

Die dag is Max niet meer naar zijn bedje gegaan, want we hadden een afspraak in het ziekenhuis. Dit liep niet allemaal zo fijn, was vergeten mij aan te melden dacht dat het alleen voor de gipskamer was. Dus hebben we een uur voor niks zitten wachten. En uiteindelijk vond ik het dat we een beetje voor niks naar die afspraak waren gegaan. Want de orthopeed was alleen maar verbaasd dat hij nu de brace droeg en maakte zich nu dus ook geen zorgen dat het allemaal nu zo goed ging. Keek niet eens naar zijn voetjes. Nog wel even ook bij orthin geweest en ook die was tevreden erover. Nu is het opbouwen dat de graden steeds iets verder gezet gaat worden, tot hij in de goede stand staat. Trouwens, voor we bij de arts binnen gingen had Max een flinke poepluier. Gelukkig was 1 van de gipskamers vrij, want ze hebben nog verder geen wc met een verschoonhoekje. Dus daar kon ik mijn gang wel even gaan, en nodig ook. Alles zat onder, vervelend wel want dit moest allemaal ook mee naar Utrecht. We zouden gelijk doorgaan. Dus wel even zijn romper uitspoelen en in een zakje mee dan maar. En omdat we al zo lang daar zaten zat ik aardig op mijn grens van wat ik aankan. Gelukkig konden we nu de auto in met een schoon kind, maar toen begon hij te huilen. Blij dat het niet te lang aanhield en dat hij lekker is gaan slapen. Zelfs zo goed heeft hij het gedaan, dat hij om 16.00 niet eens zijn fles heeft gevraagd. Maar het laatste stukje duurde hem te lang we stonden ook steeds vast in het verkeer. Maar het is gelukt hem tot 17.30 te laten wachten met de fles. Toen kwamen we aan, en zijn papa gaf hem gelijk de fles. Daarna hebben we hem naar bed gebracht en wij zijn nog even bij de MC Donalds gaan eten. Toen was het tijd om afscheid van hem te nemen, wat hij al met Max had gedaan met het naar bed brengen. Het waren dus best even drukke en heftige dagen. Ik heb genoten van momenten, maar ook van sommige momenten niet. Het was ook zeker weer een leer moment, en dit kan ik in mijn opname weer meenemen waar ik aan kan verder werken.

Wat veranderd Max enorm zeg, en dan niet alleen in zijn ontwikkeling. Maar door de opname van mij met Max veranderd hij ook. Hij wordt open en maakt meer contact, niet alleen met mij maar ook met de verpleegkundigen en met andere kindjes. Of liever gezegd een ander jongetje die nu vijf maanden oud is. De twee oudste kindjes zijn zij op de afdeling en zo leuk te zien hoe ze contact maken met elkaar. Ik krijg ook heel veel complimenten over Max maar ook over mijzelf. Max is zo,n lief en makkelijk kind en ik wordt geduldiger waardoor Max ook rustiger in de omgang is. De afgelopen week is hij niet meer druk geweest tijdens dat ik zijn fles gaf op de afdeling. Heel stom, maar ik krijg zulke mooie complimentjes maar zelf zie ik alleen nog de dingen die niet goed gaan. Daarom blijven ze ook maar zeggen dat er ook zoveel goed gaat. Mijn favoriete verpleegkundige, verteld me keer op keer dat ik zo,n rust breng bij Max als ik hem naar bed breng. Dat ze het een mooi ritueeltje vind en dat hij daar zo fijn op reageert. En steeds zei ze maar dat moet je terug zien. Zei is ook van de videotraining, en heeft het inmiddels kunnen vastleggen dat ik Max naar bed bracht. Ben nu wel heel benieuwd naar de beelden.

Opnieuw wennen aan brace

We hebben zoveel ellende gehad met zijn voetjes, en omdat ik nu opgenomen ben in Utrecht loopt alles langs elkaar heen voor de zorg van zijn voetjes. Hij kreeg nieuwe laarsjes, omdat hij niet kon wennen aan de beugel die tussen de schoentjes in moesten. Maar deze nieuwe laarsjes lagen al heel snel weer uit. Dus dit was gewoon echt helemaal niets. Maar de beste man die deze gemaakt had, had verteld tegen mijn partner als dit niets wordt moet hij zo snel mogelijk weer in gips. Na veel geregel en gedoe, wat ik tijdens mijn opname niet kan gebruiken zijn we bij de gipskamer terecht gekomen van het ziekenhuis waar ik toch al zit. Maar werd gelijk gezegd dat het geen zin had om het in gips te zetten, omdat het er dan toch dezelfde avond al af zou liggen. En ja ook dit had ik wel verwacht, omdat hij gewoon onwijs opgeblazen beentjes heeft. Niks mis mee, maar wel voor het gipsen. En toen kreeg ik later te horen van zijn orthopeed dat hij blij was dat het niet gedaan was, want hij wilde echt niet dat het in gips ging. Dus zijn we toch weer gaan proberen hem aan de brace te krijgen. Nu hoefde ik het niet alleen te doen, maar stonden er ook verpleegkundigen voor me klaar. Want als het zo ging gebeuren als in het begin, zou ik dit niet trekken. Alleen had even geen rekening gehouden met dat hij ineens het gewoon ging accepteren. Vanaf maandag heeft hij ze steeds gewoon aan, waar ik heel blij mee ben. Alleen moet hij nog langzaam naar 70% gezet worden, maar verwacht daar ook geen probleem mee.

Verkouden

Max is vandaag voor het eerst verkouden, is af en toe maar aan het hoesten en niezen. En zijn neusje zit steeds zo vol. Eigenlijk de hele dag hebben we weinig ervan gemekt bij hem, en dan bedoel ik dat hij gewoon het vrolijke ventje is wat hij altijd is. Maar op het moment van schrijven, werd hij na dat hij een half uurtje had geslapen ineens huilend wakker. Dan maar even op zijn rug leggen, maar ook dit werkt niet. Neusspray hebben we gemaakt (zoutoplossing) en hebben we nu in zijn neusje gedaan. Hopelijk gaat hij zo lekker slapen, want dit is best wel zielig zo. En dan net nu ik samen met hem thuis op verlof ben. Dat is dus een echte uitdaging weer, nu hij even weer zo huilerig is. Gelukkig is een verkoudheid onschuldig en gaat het vanzelf weer over. Maar voor zo,n kleintje is dat natuurlijk helemaal niet zo leuk.

Kinderwagen omgebouwd

Omdat hij nu volledig de brace draagt kan hij niet meer in de kinderwagenbak, dus moesten we nu toch echt de wagen om gaan bouwen. Vandaag gelijk een stukje met hem gaan wandelen, moest wel heel erg wennen omdat ik hem nu niet meer kan zien omdat hij van me af zit.

Papa weer zien

Wat geniet papa van jouw, je leuke geluidjes. Want je begint steeds meer te kletsen echt te schattig gewoon. En je bent heerlijk aan het spelen met al je speeltjes om je heen. Alles vind je leuk, en wat ben je nieuwsgierig naar alles. En dan moet ik mijn twee stoere mannen natuurlijk even op de foto zetten, als ze zo lekker aan het chillen zijn op de bank.