Het konijntje wat zoveel van Max houd, of was het nu andersom. Max zoveel van het konijntje houd. Max is onafscheidelijk van zijn knuffel konijntje die waar hij altijd heerlijk mee slaapt. Ik heb een ritueeltje voor het naar bed brengen. Heel rustig tegen hem praten dat hij naar bed moet, en dan een kus aan hem geven. Zijn konijntje ligt altijd in zijn bed en dan vertel ik hem dat ook het konijntje gaat slapen. Lekker samen slapen met Max. Inmiddels pakt hij hem stevig vast en vind hij het heerlijk ermee te knuffelen als hij gaat slapen. Op de MBU wordt er vaak gezegd dat Max hier onwijs goed op reageert, dat hij zo rustig wordt van mij hoe ik hem naar bed breng.

Voorlezen

“Hazeltje, je moet gaan slapen. Spring maar op mijn rug, dan breng ik je naar bed.
Hou je goed vast – daar gaan we!”

Iedereen kent vast dit leuke voorlees slaap boekje wel voor hun kindje. 
Ik kan hem inmiddels wel dromen, maar vind het heerlijk om op dit moment steeds hetzelfde boekje voor te lezen.
Zodat Max dit gaat herkennen.

Er zijn momenten dat ik Max ook voorlees, dit wilde ik standaard elke avond voor het slapen doen. Maar niet altijd gebeurd het. Maar probeer het zeker zo nu en dan te doen in de avond voor het slapen gaan. Want het boekje wat ik nu voorlees is echt een “slaap lekker” boekje. Ik lees hem voor dan uit “Raad eens hoeveel ik van je hou” En dit gaat over Hazeltje en Grote haas, die heel veel van elkaar houden. Vele manieren worden beschreven in dit leuke boekje. En aan het einde, 

HELEMAAL TOT AAN DE MAAN EN TERUG.

Zoveel hou ik ook van jouw lieve Max, en hopelijk mag je nog heel lang genieten van je eigen konijntje met het slapen gaan.

Sinds dat ik samen met Max ben opgenomen op de MBU in Utrecht heeft Max ineens ook heel veel geleerd. Zo ben ik de afgelopen keren een aantal keer echt geschrokken van hem. Want vind het heel eng als zijn neusje niet vrij is. Nu weet ik wel dat hij zich vanzelf gaat draaien met zijn hoofdje om dat te voorkomen. Toch vind ik het nog altijd maar niets dat mijn zoon zich ineens op zijn buik kan draaien. Ja het is heel fijn dat hij het kan, maar vind hem gewoon nog eng. Moet er echt even aan wennen, als ik hem zo tref op zijn zij of buik.

Vier maanden

Ja weer een nieuwe maand foto gemaakt van Max. Ik legde hem in de hangmat die ze op de MBU hebben en schoot een hoop leuke foto,s. En deze hebben we uitgekozen als maand foto. Ja alweer vier maanden oud. Officieel is hij nu ouder dan zijn “grote” broer Daan. Best een raar moment als je dat gaat beseffen. Maar Max heeft dus wel die vier maanden gehaald, wat ik echt als bewijs moest zien. En hoe, moet je kijken wat een vent het is geworden al. En een heerlijk lachebekkie, ja hij is echt een vrolijk ventje.

Slapen

Ik heb het vermoeden dat we een buik slapertje gaan krijgen, hij kan zich nu zo makkelijk van zijn rug naar buik draaien. In het begin ging hij alleen nog maar op zijn zij slapen. Dan pakt hij zijn knuffel konijntje in zijn armpjes en dat ziet er zo super schattig uit. Maar nu vind ik hem heel vaak op zijn buik in bed. En dit is niet het enige, ik krijg hem ook steeds makkelijker gewoon naar bed. Soms geeft hij geen kik als ik hem naar bed breng. En soms hoor ik hem later nog even huilen, maar heel even en dan is het vaak al stil. Dit geeft zoveel rust bij mij, dat ik hem zonder problemen naar bed krijg. En ja hij slaapt dus ook niet meer in zijn inbaker doek, en maar goed ook dat ik dat al afgeleerd heb nu hij dus op zijn buik rolt.

Vriendje

Contact maken met andere kindjes is nu ook wel heel interessant. Zo vond ik de twee jongens op de afdeling naar elkaar kijken. En echt zo met elkaar bezig. Ik kon het niet laten om er een foto van te maken. Maar deze zal niet online komen, want dit mag natuurlijk niet andere kindjes van de afdeling op de foto zetten. Deze moeder weet het wel, en heeft de foto,s zelf ook gekregen van mij. Dus hij heeft nu een leuk vriendje daar, en het is geweldig te zien.

Spelen

Ook kan hij zich zo vreselijk goed zichzelf vermaken. Inmiddels zijn de ongecontroleerde reflexen weg aan het gaan, waardoor hij nu speeltjes vast kan pakken. Van de week zag ik ineens dat hij een bal pakte en zo in zijn handen had. Ik wist niet wat ik zag. En hij vind het heerlijk in het wipstoeltje te zitten spelen met de draaiende dingen die je erop kan zetten. Ik kan hier echt van genieten en uren naar kijken als hij zo lekker bezig is met spelen. 

Ik heb lang getwijfeld en nog twijfel ik of ik hier goed aan doe om het nu op dit moment naar buiten te gooien. Maar aangezien ik nu reacties krijg van zie ik de ernst van de zaak wel in, en laat ik mij wel helpen. Ja natuurlijk weet ik heel goed dat er iets moet gebeuren, en al een hele tijd. Daar heb ik zelf heel erg boven op gezeten. Alleen ik twijfelde het te vertellen tijdens de behandeling die ik nu heb, want kan ik jullie reacties wel aan. Maar goed jullie reacties nu zijn nog steeds moeilijk te lezen, omdat jullie denken dat ik maar wat aanklooi met Max en alleen met hem thuis zit. Nou dat is dus helemaal niet zo.

Hoop geregel

Al weken geleden heb ik al geroepen tegen alle hulpverleners om mij heen dat ik opgenomen wilde worden samen met Max. Dat dit in mijn hoofd de enige oplossing zou zijn voor mijn depressie. En dat ik er thuis voor nu gewoon niet uitkom. Dit wil ik mijzelf niet aan doen, maar Max natuurlijk helemaal niet. Gelukkig ben ik zelf iemand die achter dingen aan gaat, als anderen niet mee willen/kunnen werken. Mijn huisarts stuurde mij naar Lentes, wilde mij zeker niet verwijzen voor opname. Voor Lentes moest ik even wachten tot ik een intake gesprek kreeg, ondertussen kwam dus crisisdienst bij mij thuis. Omdat het gewoon niet goed ging, in die periode heeft mijn partner het even volledig van mij overgenomen. Tijdens het intakegesprek werd er gelukkig positief gereageerd op mijn verzoek voor opname. Zo ging mijn huisarts ook mee in dit plan, al vond hij wel dat het erg ver weg is van ons thuis. Maar dat gaat hem niets aan, dat is een beslissing van mij en mijn partner. En als dit de juiste zorg is voor nu, dan gaan we dat gewoon doen.

Opname

Inmiddels is het mijn tweede week opname voor mijn depressie in het St Anthonis ziekenhuis in Utrecht, op de MBU. Dit is een opname voor moeder en kind, dus Max is bij mij. Er wordt goed voor Max gezorgd door mij en gedeeltelijk door de verpleegkundigen hier. Zelf heb ik een best druk programma met therapieën. De ene dag is wat rustiger dan de andere dag, bijvoorbeeld woensdag staat er alleen PMT op het programma. (Psychomotorische therapie  is een behandelvorm voor mensen met psychosociale of psychische problematiek, waarbij op methodische wijze gebruikgemaakt wordt van werkvormen gericht op lichaamsbeleving en het handelen in bewegingssituaties. De psychomotorisch therapeut richt zich op de problematiek zoals die naar voren komt in bewegingsgedrag, lichaamstaal, lichamelijke spanningen, lichaamshouding, lichaamssensaties en lichaamsbeleving. Deze aspecten zijn aandachtspunt in de diagnostiek en aangrijpingspunt voor de behandeling.) Terwijl we donderdag dan weer een heleboel achtereen hebben.

De therapieën die ik krijg:

• Activiteitenbegeleiding
• PMT
• Babymassage
• Beeldende therapie
• Moeder-kind-groep
• Schrijfgroep
• Aandacht groep

En dan elke dag hebben we dagopening en dagsluiting.
Ook werken ze met videotraining, dit houd in dat ze bepaalde handelingen met je kindje opnemen en later met jouw rustig gaan bekijken. Hierdoor kan je zelfvertrouwen en het vertrouwen in het moederschap gaan groeien. Dit vond ik eigenlijk wel heel spannend. Er is nu 1 opname gemaakt van mij en Max tijdens het verschonen. Ben dus benieuwd hoe dat eruit ziet als ik het terug mag gaan kijken.

Hoe ik mij voel

Voornamelijk voel ik mij heel erg moe, dit sinds ik ben opgenomen slaap ik heel slecht. Zelfs 1 hele nacht niet geslapen. Ik krijg nu wel medicatie ervoor, maar zo,n succes is het nu nog niet. Toch hoop ik dat ik zeker beter ga slapen. Want door mijn slaapgebrek wordt ik prikkelbaar (wie niet) maar dit is niet goed voor in mijn behandeling en voor de zorg naar Max toe. En ook niet naar mijzelf toe. Want nu reageer ik de boosheid die ik soms heb naar mijzelf, hierdoor kan ik het risico lopen om hier niet te mogen blijven. Het is echt de bedoeling hier rust te vinden in mijzelf en in de zorg voor Max. Ja ik moet zeggen vind het vrij heftig al die therapieën, juist omdat er zoveel boven komt. Alleen ik mag van de psychiater niet te diep in gaan op mijn trauma,s dit haalt me juist uit balans en ik moet hier juist eerst sterker worden voor ik straks thuis aan mijn trauma,s kan werken doormidden van EMDR en traumaverwerking. En dit dan ook in kleine stapjes te gaan doen, zodat ik wel de zorg voor Max en mijzelf en gezin goed kan onderhouden. Dit is natuurlijk best lastig die balans vinden wat wel en wat niet aan te pakken, want veel hangt ook samen met het verlies van Daan. Maar daar zijn dan zo nu en dan gesprekken voor nodig om aan te geven wat ik wel en wat ik niet trek. En op dit moment gaat het echt af en toe meer down dan up. Hoop dat hier snel verandering in gaat komen.

Met deze dag (zondag) in het vooruitzicht ben ik al een tijdje bezig geweest. Ergens is het een hele belangrijke mijlpaal in het leven van Max, maar het voelt zo eng. Want zondag was Max even oud als Daan is geworden. Op twee dagen na vier maanden oud, op die leeftijd overleed Daan s,avonds in mijn armen. Aan de ene kant wilde ik Max dicht bij mij hebben, maar ook het liefst niet. Hem in de gaten houden en van hem houden, maar hem niet te dicht in mijn armen hebben. En zeker hem niet op me borst willen laten liggen. Bang dat ook hij zijn oogjes dicht zal doen en niet meer wakker wordt. Daarom is het ook een dag van moeilijk verbinding zoeken, stel dat hij echt zijn oogjes dicht doet en niet meer wakker wordt net als Daan. Ik hou teveel van hem, om ook hem te moeten missen. Daarom wil ik ook niet teveel verbinding zoeken. Dit doet me zo veel pijn in het hart, want hij kan er niets aan doen dat Daan er niet meer is.

Onrustig gevoel

Van binnen ben ik zo onrustig, vreselijke hartkloppingen. En ik merkte in de ochtend toen ik Max vasthield dat ik een flachback kreeg, dat ik Daan huilend in mijn armen lag. Uiteindelijk rustig werd en niet meer wakker werd. Wat ik ook nu steeds voel is het gevoel dat het leven uit Daan loopt, dit is zo vreselijk gevoel. Dit wilde ik eigenlijk nooit meer voelen, maar daar heb ik helaas geen controle op. Hopelijk krijg ik nu ergens meer vertrouwen op dat Max wel blijft. Hij is een gezonde sterke jongen, heel anders dan Daan. Dus waarom zou hij ons dan verlaten. Als ik dit hardop zeg, snap ik er zelf ook niets van dat ik zo bang ben. Maar het gevoel gaat gewoon echt niet mee met wat ik weet. Al die angst zit opgeslagen in mijn lichaam, en komt er door middel van moeheid, hartkloppingen en benauwdheid eruit. Ik ben dit onrustige gevoel zo zat, maar ik probeer er allang niet meer tegen te vechten. Ja er zijn zeker momenten dat ik er tegen vecht en dan wordt het allemaal veel erger. Dan kan ik volledig in paniek schieten, met als gevolg of mezelf pijn doen of dissociatie (afwezig raken). Maar dit kan ook weleens gewoon voorkomen zonder dat ik tegen de onrust vecht.

Bijzonder moment

Toch is het ook een hele bijzondere dag, want ik heb steeds gezegd ik moet het eerst zien dat Max wel die vier maanden haalt. En vandaag is dat het dan zover, dan heeft hij de vier maanden grens wel gehaald heeft. Waar Daan het dus niet heeft gehaald. Dus hoe bijzonder is dat de kleine broer van Daan nu ouder is als hij is geworden. En hij laat me de afgelopen dagen keer op keer verbazen wat hij allemaal doet. Ineens ligt hij op zijn zij te slapen met zijn konijntje in zijn armpjes. En vond ik hem vandaag nog op zijn buik zelfs, dit zijn wel enorme schrikmomenten. Maar daardoor heen een flinke lach, met wat doe je nu toch allemaal Max.

Wat ben ik gek op mijn ventje, steeds meer mooie momentjes beleef ik met hem. In het begin vond ik lang knuffelen met hem moeilijk, en wilde ik dan ook niet. Nu dat ik het heel fijn ga vinden, is Max zo van ik wil het liefst gewoon alles zien. Dus hup die hoofd omhoog en niks lekker rustig tegen mama aanliggen om te knuffelen. Wel leuk ook te zien dat hij zo nieuwsgierig en ondernemend is. Je hoeft hem niet steeds zelf te vermaken, hij onderneemt zelf die dingen vaak wel. En ook gaat hij steeds meer grijpen naar dingen, wat ik ook al zo knap van hem vind. Ja mijn baby is geen baby meer, maar echt een kleine vent al.

Ik schrok me wild

Ja kindjes leren steeds nieuwe dingen, of ik blij ben met sommige dingen. Aan de ene kant zeker wel, maar ik kreeg echt even de schrik van mijn leven. En waarom nu net nu in deze periode. Max slaapt sinds een paar dagen niet meer in de inbaker doek, want hij breekt toch steeds uit. En hij is nu gewend aan een slaapzak, daar ben ik echt heel blij mee. Maar ligt hij in bed en ligt hij ineens op zijn zij te slapen. Het ziet er zo schattig uit, maar ik was alleen maar in tranen omdat ik het een eng idee vind dat de volgende stap weleens kan zijn op zijn buik doorrollen. En dat hij dus met zijn neusje in de matras drukt. Dit brengt me terug naar Daan, daarom schrok ik echt enorm. Want Daan is natuurlijk met zijn gezichtje tegen mij aan in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. En ik weet dat Max een heel ander kindje is, maar het gevoel gaat nog niet echt mee. Ook komt erbij dat het zondag precies de datum is van de leeftijd dat Daan is geworden. Op twee dagen na vier maanden. Dus Max is dan even oud als Daan is geworden. Dit maakt het nog extra dubbel dat hij dit nu ineens gaat doen.

Maar gelukkig kan ik ook het schattige ervan zien, want kijk nou hoe lief en vredig hij er met zijn konijntje bij ligt. Ik zal hier dan maar aan moeten wennen dat hij van nu af aan dit soort dingen gaat doen in bed, waar ik niet bij ben. Heb nu wel veel de neiging om even te spieken bij hem, maar bedwing me er soms ook wel wat in.

Knuffel van Oma

Oma is langs geweest, mijn moeder. En we hebben even heerlijk buiten gewandeld samen met Max. Ook lekker even bij gekletst, want zo vaak zien we elkaar niet. Max kreeg toch zo,n lieve knuffel. Waarop oma zei, ja toen ik hem in me handen had dacht ik “ohhh roze” en vroeg in de winkel of dat wel kon voor een jongen. Daar zeiden ze dus ja, en zo kreeg Max een super leuke knuffel. Nou oma, Max vind hem geloof wel erg lief. En zijn mama vind het ook zeker kunnen een jongen met deze roze varkens knuffel.

Ik kan nu volledig zeggen dat ik last heb van een postnatale/postpartum depressie. Dit durfde ik niet hardop te zeggen omdat mijn huisarts de eerste keer toen ik zei dat ik me daar zorgen over maakte zei, dat ik zo liefdevol over mijn zoon praatte en helemaal begon te stralen als ik het over hem had. Dus daaruit maakte hij zich geen zorgen dat ik last had van een postnatale/postpartum depressie. Dus probeerde ik mezelf wijs te maken dat ook ik me geen zorgen hoefde te maken. Maar de problemen stapelde alleen maar op, en de huisarts heeft het zeer onderschat naar mijn idee en door andere hulpverleners. Dit is een serieuze ziekte waar je voor behandeld moet worden, want vanzelf gaat dit niet over. Ik heb echt alles om gelukkig te zijn, een lieve man, een prachtig nieuw huis, een tweede kind die gelukkig wel gezond is. Dan moet je toch volledig gelukkig zijn, maar dat gevoel blijft weg. Ja ik ben echt heel erg gelukkig met de dingen die ik heb. Zeker met onze Max, maar er is iets wat de overhand neemt om er niet volledig van te kunnen genieten. Misschien ben ik wel vaak negatief ingesteld en ja daar probeer ik al een tijdje iets aan te veranderen. Maar soms zie ik gewoon de mooie dingen niet, terwijl ik het toch echt ook vaak over de mooie dingen heb in mijn leven. De negativiteit neemt steeds de overhand, dit wil ik gewoon echt niet meer.

De symptomen lopen in intensiteit en duur uiteen. In lichte gevallen heeft de vrouw last van verdriet en huilbuien, angst, prikkelbaarheid, wisselende stemmingen en vermoeidheid. Vaak gaat het om zogeheten ‘kraamtranen’ en zijn de symptomen binnen twee weken na de bevalling verdwenen.

In ernstiger gevallen zijn de symptomen ingrijpender en langduriger en is er sprake van een post-partumdepressie. De duur kan van een paar maanden zelfs oplopen tot een paar jaar. Naast angst en verdriet kunnen ook schuldgevoelens en verlies van eigenwaarde optreden. De vrouw heeft weinig energie en interesse (soms zelfs in het kind) en is overgevoelig voor kleine irritaties. Er kunnen ook eet- en slaapproblemen ontstaan.

Oorzaken die het kan hebben

• Familie die last hebben van depressie of aanleg ervoor hebben. Ja ik heb er aanleg voor, in het verleden heb ik vaker depressies gehad. Maar een postnatale/postpartum depressie heb ik niet zien aankomen.
• Hoge eisen stellen aan jezelf/bezorgd om je kind. Hier kan ik mij helemaal in vinden, want ik stel altijd hoge eisen aan mijzelf. En nu helemaal als het gaat om het moederschap. Omdat ik mij juist een slechte moeder voel wil ik er zoveel mogelijk voor mijn kind zijn. Dat houd in dat ik mezelf niet zo belangrijk meer vind en dus weinig tijd aan mezelf besteed. Hier heb ik simpelweg ook geen tijd voor. Ik eis van mezelf om het allemaal perfect te doen, maar ben ook zo onzeker of ik niet iets fout doe in het moederschap. En bezorgd ja, die lijkt me vrij duidelijk na wat er met Daan is gebeurd. Ik blijf nog altijd bang voor een herhaling, al weet ik dat het niet zal gebeuren het gevoel zegt iets anders.
• Onverwerkte trauma,s kunnen een rol spelen. Ik ben al een hele tijd bezig met de trauma die ik opliep door het overlijden van Daan. En daar is heel veel rust opgekomen, maar sinds de zwangerschap en geboorte van Max roept dat weer zoveel op. Maar dit is een nieuwe laag die aangeraakt wordt. Dit heeft dus niets te maken dat het niet verwerkt is (en trouwens verwerken is nogal een dooddoener met het overlijden van een kind) Alleen juist door het overlijden van Daan is mijn hele leven op zijn kop gezet, want dingen juist uit het verleden komen omhoog die ik nooit heb verwerkt. Dus ook dit kan een factor zijn op een verhoogde kans op een depressie.

Dissociatie

Een term uit de psychologie en psychiatrie, is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet ‘oproepbaar’ zijn of minder samenhang vertonen.

Letterlijk betekent dissociatie ‘ontkoppeling’ of ‘uiteenvallen’. Het is een zeer alledaags verschijnsel: iedereen verliest bijvoorbeeld weleens de aandacht voor zijn omgeving als hij zeer geconcentreerd met iets bezig is en iedereen heeft weleens een dagdroom. In deze zin is het gewoon een mechanisme om tot rust te komen, een afweermechanisme.

Ik kan afwezig raken, dit merkte ik al heel veel op Mirre. Als er teveel gevoel loskwam dan werd het mij teveel en probeerde ik me daarvoor af te sluiten. Helemaal volledig afwezig ben ik niet, want ik hoor wel stemmen in de ruimte. Maar of het voor mij bedoeld is geen idee, weet wel precies wat er wordt gezegd maar reageren kan ik niet. Voel ook als iemand me aanraakt, wat ik eigenlijk niet trek op zo,n moment. Maar dat dus niet kan aangeven, als in zeggen. Wel me nog meer terug gaan trekken, merk ik soms. Dit afwezig raken vind ik heel eng, juist in de combinatie voor de zorg van Max. Ik weet niet wat er zou gebeuren als ik alleen ben met Max, en of ik dan op zijn huilen zou reageren. En als ik reageer hoe en wat. Gelukkig komt dit niet heel vaak voor. Het is nu twee keer achtereen op een avond voorgevallen toen Martinizorg bij mij was. En dus ook niet weg durfde te gaan, en er uiteindelijk crisis dienst ingeschakeld is. Hierna is het niet meer gebeurd. Maar het is een hele enge gedachten, als dit zo weer terug zal komen. Wel heb ik dit in de laatste sessie bij Mirre besproken, en samen aangewerkt. Ik raakte ook licht afwezig en heeft me er letterlijk doorheen gehaald. Om te zeggen, sta maar even op en stap er maar even letterlijk uit. Dit voelde zo goed, ik was gelijk weer wat meer bij. Alleen ik neem het wel mee, dus te lang op die plek en ik raakte weer afwezig. Zo heeft ze me een paar keer eruit laten stappen. In de hoop dat ik dit ook zou kunnen toepassen als ik alleen ben, en dit dus gebeurd.

Eenzaam en down

Ondanks ik nooit alleen ben, juist nu met Max voel ik me bijna altijd eenzaam en leeg. Ik voel wel heel veel liefde voor Max dat zeker wel. Maar zelf voel ik me gewoon echt eenzaam, en daar kan niemand iets aan doen. Hoe veel mensen er ook om mij heen zijn, dit maakt niets uit. Hierdoor voel ik mij ook vaak heel moe en down. Nergens echt zin in, ik doe de nodige dingen. Dus het zorgen voor Max en voor mijn gezin. De afspraken die er zijn, en verder ben ik het liefst gewoon thuis. En kijk ik graag de hele tijd serie op Netflix. Dit is natuurlijk niet wat altijd kan, daarom zijn er zeker momenten dat ik toch wel dingen onderneem. Al is het maar heel weinig, toch gebeurd het en kan dat best een overwinning zijn. Helaas put dit me dan ook wel weer volledig uit, en kan ik erg prikkelbaar worden. Dit is dan weer niet zo goed in de zorg voor Max, want dan kan ik het huilen weer minder aan. En ik wil het niet op hem afreageren, of op mijzelf. Nu kan ik makkelijker bij hem weglopen als ik het niet meer trek. Maar dan krijg ik zelf vaak nog de volle laag, dat ik mijzelf pijn ga doen. Door stress me net zolang krap tot het open ligt, of mijn nagels in mijn huid zet. Deze neigingen heb ik al wel veel langer in periodes. Het is iets in mij wat dat los brengt soms. Hier wil ik wel graag vanaf, maar dit heeft tijd nodig. En dit gaat ook wel gebeuren dat ik eraan ga werken. Ben hier al wel wat mee bezig geweest, maar er komt een moment dat ik daar volledig mee aan de slag ga. Dit kan alleen pas als ik de rust heb gevonden om volledig alleen voor Max te kunnen zorgen. Als dat lukt, dan ga ik traumaverwerking krijgen waarvoor ik op de wachtlijst sta. Maar dit mag nu absoluut niet, nu moet ik eerst rust gaan krijgen in de zorg voor Max. Anders wordt het alleen maar erger, dan het al is nu. Dus heb nog een heel traject te gaan. Stapje voor stapje kom ik er wel.

Max blijft maar enorm groeien, niet normaal hoe snel dat gaat. Mooi om te zien, dat hij zo goed groeit. Maar niet alleen zijn lichaampje te zien groeien maar ook zijn mentale groei. Ineens zich kunnen vermaken met speeltjes boven zijn hoofd. Het kunnen vastgrijpen en dan heel hard aan trekken. Of er heel driftig tegen aan meppen, ik weet dat dit heel normaal is van een baby met deze leeftijd. Maar het ziet er zo grappig uit als hij zich zo druk om zich heen aan het slaan is. En hij wordt ook nog eens beloond, want al die speeltjes bewegen en maken dan geluid. Nou hoe leuk is dat door het meppen van je armen. Ongelooflijk dat hij 16 weken geleden nog maar net geboren werd, zo,n klein hummeltje in mijn armen. Als ik pasgeboren baby,s zie, kan ik me haast niet voorstellen dat Max ook zo is geweest. Stop de tijd, hij wordt echt groot.

Sprongetje

Vanaf vorige week vrijdag was Max aardig huilerig, die dag zelf heb ik niet mee gekregen omdat zijn papa alleen met hem was. Ik zei nog tegen hem dat is vast vanwege zijn prikje de dag ervoor. Maar het bleek langer aan te houden deze huilbuien. Niet alleen huilen, maar het liefst geen moment zonder ons willen. Niet meer zo veel slapen, alleen maar samen spelen en kletsen. Pas na dag drie besefte we dat dit weleens een sprongetje kon zijn. En even na te kijken in het boek “Oei ik groei” en de app die op mijn telefoon staat klopte dit. Max zat in zijn tweede sprongetje. We herkende het niet omdat we de eerste helemaal niets van hebben gemerkt. Je moet je baby ook natuurlijk nog leren kennen dan. Maar dit was duidelijk een sprongetje. Het waren pittige dagen, maar wat leuk als je ziet dat hij ineens nieuwe dingen kan. Zo is hij heel erg druk aan het spelen in de box met zijn speeltjes boven zijn hoofd. Hij pakt dingen vast ervan, en hij kan het molentje laten draaien om de handvat vast te grijpen en naar beneden te trekken. Dit is toch geweldig, dat je hier zo van mag genieten na een sprongetje. 

Kinderboerderij

Eindelijk naast alle afspraken die er steeds staan heb ik eindelijk even tijd gevonden om naar de kinderboerderij te gaan, waar ik zelf heb gewerkt. Natuurlijk even mijn kleine bink showen. En voor mij even gezellig bijkletsen daar. Ze dacht al of ik niet meer kwam die ochtend, omdat ik had gezegd dat ik langs zou komen. Maar moest ook ineens weer naar het ziekenhuis met Max vanwege zijn nieuwe brace die in de maak is. Dus kwam wat later dan ze denk had verwacht. Ik vond het echt heerlijk even eruit naast dat ik alleen naar het ziekenhuis moest. Want wat was het lang geleden dat ik op de kinderboerderij was. Kan niet wachten tot Max oud genoeg is en hij er ook van kan genieten. Naar de diertjes kijken en ze aaien, dan wordt het echt leuk met hem erheen te gaan. Dus dat gaan we zeker doen als hij oud genoeg is om het te beseffen waar we zijn. Voor nu was het vooral voor zijn mama een heerlijk uitje.

Flesje drinken

Omdat Max af en toe best druk kan zijn tijdens zijn fles, zo druk dat ik hem soms niet eens hou in mijn armen met de fles geven ben ik even een andere manier gaan verzinnen om hem te voeden. Eigenlijk kwam me partner ermee, die het ineens wel makkelijk vond hem op de voedingskussen te leggen en zo hem de fles te geven. Toen dacht ik als hij daar zo heerlijk rustig op kan liggen tijdens het drinken is het voor beide een fijn moment. Dus nu maak ik daar regelmatig gebruik van. Lekker op de voedingskussen, genietend van een fles en ik van het uitzicht. Ook is dit een goed idee, omdat Max toch wel een voorkeurshouding heeft. Zo kijkt hij vaak gewoon recht vooruit, want als ik hem in mijn armen leg dat kijkt hij vaak van mij weg. Alleen als ik boven de fles geef dan heb ik hem wel in mijn armen, want daar zit ik heerlijk in de schommelstoel. Dus dan gaat dat niet met de voedingskussen. Voor nu ben ik helemaal tevreden als hij heerlijk zijn flesje drinkt.Wat vonden jullie voor houding fijn om je kindje te voeden?

Het heeft even een tijd geduurd, maar wilde al die tijd nog een roomtour doen van de baby kamer. En vandaag is het zover, ik laat jullie de kamer van Max zien. De kasten veranderen steeds wel met spullen, maar de rest blijft vrijwel hetzelfde. Want inmiddels is maatje 50 uit de kast gehaald en daar ligt nu maatje 56 en 62. Van de week is de grote Pip die je kort in het filmpje ziet erbij gekomen. Deze heeft Max gekregen van zijn papa.

Ik ben echt heel blij met het resultaat, helemaal verliefd op de gele muur met de sterren erop. En het muziekwolkje is ook helemaal super. Deze kreeg ik van de groep “Stralend de wereld in” op Mirre waar ik aan mee heb gedaan. Waar we voor Daan echt het thema teigertje hadden hebben we voor Max niet echt een thema in zijn kamertje. Behalve dan dat ik gek ben op de sterren voor hem. En ja we gebruiken natuurlijk eigenlijk alles wat we ook voor Daan gebruikte, omdat alles nog nieuw was. Wel ben ik blij dus dat we verhuisd zijn en dat Max dus echt zijn eigen kamer heeft gekregen. Toch waren er in het begin dingen, van zal ik dat wel gebruiken omdat dit toch iets oproept met Daan. Vooral het lakentje wat je op het bedje ziet had ik even een slikmomentje mee. Dit is het lakentje wat er lag toen Daan opgebaard lag thuis in zijn bedje. Toch heb ik nu er geen last van dat we het voor Max gebruiken. Eigenlijk is het iets moois dat ook Daan er gewoon nog is.

Wat vinden jullie van Max zijn kamertje?

Deze week hadden we weer een hoop afspraken staan. Op maandag naar de kinderarts, die hem er goed uit vond zien. Dinsdag weer naar het UMCG voor zijn voetjes. Maar eerst werden zijn heupjes na gekeken. Daar kreeg hij een echo voor, maar toen we bij de orthopeed waren kon hij er niets van maken. Hij vroeg dan ook of ze wat moeite hadden ermee bij Max. En ja dat klopte, ze zeiden wel dat het goed zat met zijn heupen maar de orthopeed moest het beoordelen en hij kon er niets van maken. Dus we werden terug gestuurd om een röntgenfoto te laten maken. Zo kon de orthopeed vertellen dat zijn heupen goedgekeurd zijn. Maar toen nog de ellende met zijn brace, nou het is nu wel duidelijk voor ons maar ook voor hun in het ziekenhuis dat het wennen gewoon niet gaat lukken. Er is dus een nieuw plannetje gemaakt, voor nu gewoon zijn schoentjes aan laten tot ze iets nieuws gemaakt hebben voor hem. En donderdag waren we naar het consultatiebureau.  

Omrollen

Een tijdje terug deed Max dit al een keertje, van buik naar rug draaien. En toen liet hij het ineens niet meer zien. Wat was hij dan boos als het hem niet lukte, maar we bleven het proberen. Ik had hem nu even niet verwacht en was hem gewoon aan het filmen toen hij op zijn buik lag. Maar toch ineens rolde hij zichzelf om. Zo knap dat hij dat nu kan, of hij het de volgende keer weer laat zien is maar de vraag. Voor nu heb ik bewijs dat hij het kan. Hierbij dan ook het filmpje wat ik heb gemaakt. Zo trots ben ik op onze zoon.

Consultatiebureau

Voor de tweede keer kreeg Max een prikje, maar voordat hij zijn prikje kreeg eerst even meten en wegen. Hij weegt inmiddels 6480 en een lengte van 59.4. Hij doet het dus prima. Wel heeft hij een lichte voorkeurshouding, waar we dus wel even iets mee moeten doen. Zodat hij geen plat hoofd gaat krijgen. Ook mag hij nu vijf keer op een dag op zijn buik liggen om zijn nek te oefenen. Dit doet hij al heel erg goed, elke keer als hij op me buik ligt doet hij zijn hoofdje ook omhoog brengen. Nu dus maar wat vaker in de box of op het kleed op zijn buik leggen. Dit is ook goed voor zijn voorkeurshouding vertelde de arts. Nadat hij helemaal na gekeken is, kreeg hij zijn prikje wat hij echt even niet leuk vond. Wat kan hij boos worden zeg. Zijn navel ziet er nu ook beter uit, vanwege een navelbreukje. En zijn wondje van de liesbreuk operatie geneest ook prima werd er verteld, daar maakte ik me wel een klein beetje zorgen om. Maar niet nodig dus. Thuis heeft hij lekker een fles gekregen, en eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij zo lekker is gaan slapen na zijn prikje. Maar hij deed het prima in de middag.

Babycafeez

Ook deze week ben ik weer even bij het Babycafeez geweest. Eigenlijk zit ik het liefst zoveel mogelijk met hem thuis, want Max is best wel gevoelig voor prikkels. Hoe drukker de dag hoe meer hij s,avonds huilt. Dit is iets wat ik moeilijk vind en wil dit het liefst vermijden. Maar aan de andere kant moet hij ook wennen dat we er eens op uit willen, naar al die afspraken die er zijn. Want echt iets leuks doen zit er weinig in sinds Max geboren is. Toch besloot ik dus even weer onder andere mama,s te willen komen, dit was wel even gezellig. Alleen Max dacht er anders over, want ja het was eigenlijk voor hem bedtijd. En dus was hij flink moe, maar slapen wilde hij daar natuurlijk niet. Niet in mijn armen en niet in het stoeltje daar. Dit vind ik dan best moeilijk en kan ik me niet zo goed meer ontspannen. Dan is het wel fijn te horen dat ze het leuk vonden dat wij er samen weer even waren. Dus ik blijf dit soort dingen toch doen, wil niet teveel angst gaan krijgen om met hem de deur uit te gaan omdat hij misschien weleens zal gaan huilen.

Kinderopvang

Omdat ik best wel wat hulp krijg momenteel, is het ook welkom om af en toe een beetje ontlast te worden. Dus het voorstel is geweest voor kinderopvang. Eerlijk gezegd moet ik er nog niet aan denken. Moeilijk om hem echt uit handen te geven. Maar ze hebben een medische indicatie aangevraagd voor kinderopvang, dus dan kost het ons niets de opvang. Aangezien het Babycafeez in hetzelfde gebouw is als 1 van de kinderopvang in Winsum heb ik me even laten rondleiden en wat informatie gekregen. Het zag er gezellig uit, en kreeg een fijn gevoel hierbij. Hier is dan gelijk mijn keus op gevallen, als het nodig is gaan we hier gebruik van maken. Er zijn drie dagen aangevraagd, maar dit vind ik zelf wel heel veel. Maar beter hoog aanvragen wat misschien niet nodig is als te weinig. Hoe en wanneer we hier vorm aan gaan geven is nog even niet duidelijk voor ons. Dat komt nog wel, die stap vind ik best heel lastig om te zetten.

Sinds dat Max gipsvrij is gaat het niet helemaal zo fijn ermee. De gips periode was al best moeizaam. Maar nu dat hij zijn brace heeft is het eigenlijk flink ellende nog. We hopen toch echt dat hij snel nu gaat wennen aan dat ding. Want het is echt noodzakelijk voor hem.

Na het laatste gipsverband krijgt je kindje een voet-abductie brace die de voeten in de juiste positie houdt. Beide voeten zitten met schoentjes vast op een metalen strip. Dit is ook het geval als je kind maar één klompvoet heeft.
De voetjes worden ongeveer op schouderbreedte geplaatst en de voetjes worden naar buiten gedraaid (70 graden abductie). Als er sprake is van één klompvoetje, dan wordt de ‘normale’ voet een klein beetje naar buiten gedraaid (40 graden abductie). Verder staat de brace standaard ook afgesteld in 15 graden dorsaalflexie (tenen iets naar boven gericht).
De eerste 3 maanden draagt je kind deze brace dag en nacht.(23 uur) Daarna alleen nog tijdens het slapen ‘s nachts en overdag (ongeveer 14 uur per etmaal). Deze brace wordt gedragen tot de vierde verjaardag. Doordat je kind groeit, zal het geregeld nieuwe brace-schoentjes krijgen; deze bestelt het ziekenhuis speciaal voor jouw kind. 

De eerste ontmoeting met brace

De dag dat hij de brace kreeg werd ik niet heel geweldig geholpen. Hij deed zijn schoentjes aan bij Max en klikte de beugel erop. Dit liet hij me alleen zien hoe het werkte en verder geen verdere uitleg. Ik dacht er nog aardig licht over, Want dit hadden we toch ook met Daan mee gemaakt. Dus dit moest wel goed komen. Maar dat ging even helemaal anders dan verwacht. Dat hij eraan moest wennen ja oke, maar dat het echt krijsen werd hadden we zeker niet verwacht. De dag erna kwam ik er achter dat er iets niet klopte met de brace. Ik was zelf een dag weg zonder Max en zijn papa had de brace even af gehad en weer later aan gedaan. Die avond zag ik dat hij heel anders aan was dan toen ik uit het ziekenhuis kwam. Dit klopte niet, foto erbij gehaald van Daan en die stond ook zoals zijn papa hem nu bij Max aan had gedaan. Dus in het ziekenhuis was er iets niet goed gegaan. Inmiddels zagen we dat zijn ene been helemaal rood, warm en opgezwollen was. En hij had echt veel pijn. Het bleek dat de beste man zijn voetjes de hele andere kant op heeft gezet. Met zijn teentjes naar achteren in plaats naar voren. Ja dan krijg je wel pijn. Zo heeft hij er wel 24 uur in gezeten. Ik ben echt zo boos dat hij zo,n grote fout heeft gemaakt, want hierdoor hebben we alleen maar meer ellende. Inmiddels heb ik een klacht ingediend, waar ik nog wat van zou gaan horen. Ook degene die er normaal altijd is, vroeg zelf de foto die we hadden gemaakt hoe hij voor het eerst is aangedaan. Ik hoop echt dat de man die het zo verkeerd heeft gedaan een flink standje gaat krijgen. Van mij hoeft hij niet meer terug te komen. Hij blijft voortaan uit de buurt van ons kind, dat weet ik wel zeker.De eerste ontmoeting met brace

Zo hoort het dus niet te zitten

Wennen aan de brace

Nou het wennen eraan is een regelrechte ramp. Inmiddels heeft hij hem bijna twee weken, en nog altijd pikt hij het niet. De schoentjes heeft hij wel gewoon dagelijks aan, maar de beugel er tussen zetten is echt vreselijk. Het is gewoon echt schreeuwen als dat ding er tussen zit, niet om aan te horen. En zo zielig voor het kleine mannetje. Maar helaas hij moet eraan gaan wennen. Alleen we hebben nu al van alles geprobeerd en zie het echt niet gebeuren. We zijn inmiddels al vaak terug naar het ziekenhuis geweest, zelf een keer op de spoed om er toch een orthopeed naar zijn voetjes te laten kijken. We zijn maar bang steeds dat er iets mis is, maar blijkbaar is het echt puur dat hij er niet aan kan wennen. Dus nu was de oplossing van orthin om het rustiger op te bouwen. De brace moet in 70 graden gaan staan, maar heeft hem nu naar 30 graden gezet om hem steeds een stukje verder te zetten. Nou in het ziekenhuis leek hij het te accepteren. Maar toen we thuis waren was het alweer heel veel huilen. Echt we weten het gewoon niet meer, hoe moeten we hem laten wennen aan iets waar hij alleen maar door gaat huilen. Kan hem moeilijk de hele dag laten huilen. Dit gaat door merg en been, en zo zielig voor hem. Ik snap echt dat hij het niet wilt omdat zijn bewegingsruimte echt beperkt wordt gemaakt erdoor. En hij is zo beweeglijk jochie. Maar het kan niet anders, de brace is er wel voor zijn toekomst. Voor nu is hij dus weer er tussenuit gehaald door ons, en alleen zijn schoentjes aan. Ze moeten maar met een andere oplossing komen. Want dit gaan wij en Max niet trekken.