Wat ben ik gek op mijn ventje, steeds meer mooie momentjes beleef ik met hem. In het begin vond ik lang knuffelen met hem moeilijk, en wilde ik dan ook niet. Nu dat ik het heel fijn ga vinden, is Max zo van ik wil het liefst gewoon alles zien. Dus hup die hoofd omhoog en niks lekker rustig tegen mama aanliggen om te knuffelen. Wel leuk ook te zien dat hij zo nieuwsgierig en ondernemend is. Je hoeft hem niet steeds zelf te vermaken, hij onderneemt zelf die dingen vaak wel. En ook gaat hij steeds meer grijpen naar dingen, wat ik ook al zo knap van hem vind. Ja mijn baby is geen baby meer, maar echt een kleine vent al.

Ik schrok me wild

Ja kindjes leren steeds nieuwe dingen, of ik blij ben met sommige dingen. Aan de ene kant zeker wel, maar ik kreeg echt even de schrik van mijn leven. En waarom nu net nu in deze periode. Max slaapt sinds een paar dagen niet meer in de inbaker doek, want hij breekt toch steeds uit. En hij is nu gewend aan een slaapzak, daar ben ik echt heel blij mee. Maar ligt hij in bed en ligt hij ineens op zijn zij te slapen. Het ziet er zo schattig uit, maar ik was alleen maar in tranen omdat ik het een eng idee vind dat de volgende stap weleens kan zijn op zijn buik doorrollen. En dat hij dus met zijn neusje in de matras drukt. Dit brengt me terug naar Daan, daarom schrok ik echt enorm. Want Daan is natuurlijk met zijn gezichtje tegen mij aan in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. En ik weet dat Max een heel ander kindje is, maar het gevoel gaat nog niet echt mee. Ook komt erbij dat het zondag precies de datum is van de leeftijd dat Daan is geworden. Op twee dagen na vier maanden. Dus Max is dan even oud als Daan is geworden. Dit maakt het nog extra dubbel dat hij dit nu ineens gaat doen.

Maar gelukkig kan ik ook het schattige ervan zien, want kijk nou hoe lief en vredig hij er met zijn konijntje bij ligt. Ik zal hier dan maar aan moeten wennen dat hij van nu af aan dit soort dingen gaat doen in bed, waar ik niet bij ben. Heb nu wel veel de neiging om even te spieken bij hem, maar bedwing me er soms ook wel wat in.

Knuffel van Oma

Oma is langs geweest, mijn moeder. En we hebben even heerlijk buiten gewandeld samen met Max. Ook lekker even bij gekletst, want zo vaak zien we elkaar niet. Max kreeg toch zo,n lieve knuffel. Waarop oma zei, ja toen ik hem in me handen had dacht ik “ohhh roze” en vroeg in de winkel of dat wel kon voor een jongen. Daar zeiden ze dus ja, en zo kreeg Max een super leuke knuffel. Nou oma, Max vind hem geloof wel erg lief. En zijn mama vind het ook zeker kunnen een jongen met deze roze varkens knuffel.

Ik kan nu volledig zeggen dat ik last heb van een postnatale/postpartum depressie. Dit durfde ik niet hardop te zeggen omdat mijn huisarts de eerste keer toen ik zei dat ik me daar zorgen over maakte zei, dat ik zo liefdevol over mijn zoon praatte en helemaal begon te stralen als ik het over hem had. Dus daaruit maakte hij zich geen zorgen dat ik last had van een postnatale/postpartum depressie. Dus probeerde ik mezelf wijs te maken dat ook ik me geen zorgen hoefde te maken. Maar de problemen stapelde alleen maar op, en de huisarts heeft het zeer onderschat naar mijn idee en door andere hulpverleners. Dit is een serieuze ziekte waar je voor behandeld moet worden, want vanzelf gaat dit niet over. Ik heb echt alles om gelukkig te zijn, een lieve man, een prachtig nieuw huis, een tweede kind die gelukkig wel gezond is. Dan moet je toch volledig gelukkig zijn, maar dat gevoel blijft weg. Ja ik ben echt heel erg gelukkig met de dingen die ik heb. Zeker met onze Max, maar er is iets wat de overhand neemt om er niet volledig van te kunnen genieten. Misschien ben ik wel vaak negatief ingesteld en ja daar probeer ik al een tijdje iets aan te veranderen. Maar soms zie ik gewoon de mooie dingen niet, terwijl ik het toch echt ook vaak over de mooie dingen heb in mijn leven. De negativiteit neemt steeds de overhand, dit wil ik gewoon echt niet meer.

De symptomen lopen in intensiteit en duur uiteen. In lichte gevallen heeft de vrouw last van verdriet en huilbuien, angst, prikkelbaarheid, wisselende stemmingen en vermoeidheid. Vaak gaat het om zogeheten ‘kraamtranen’ en zijn de symptomen binnen twee weken na de bevalling verdwenen.

In ernstiger gevallen zijn de symptomen ingrijpender en langduriger en is er sprake van een post-partumdepressie. De duur kan van een paar maanden zelfs oplopen tot een paar jaar. Naast angst en verdriet kunnen ook schuldgevoelens en verlies van eigenwaarde optreden. De vrouw heeft weinig energie en interesse (soms zelfs in het kind) en is overgevoelig voor kleine irritaties. Er kunnen ook eet- en slaapproblemen ontstaan.

Oorzaken die het kan hebben

• Familie die last hebben van depressie of aanleg ervoor hebben. Ja ik heb er aanleg voor, in het verleden heb ik vaker depressies gehad. Maar een postnatale/postpartum depressie heb ik niet zien aankomen.
• Hoge eisen stellen aan jezelf/bezorgd om je kind. Hier kan ik mij helemaal in vinden, want ik stel altijd hoge eisen aan mijzelf. En nu helemaal als het gaat om het moederschap. Omdat ik mij juist een slechte moeder voel wil ik er zoveel mogelijk voor mijn kind zijn. Dat houd in dat ik mezelf niet zo belangrijk meer vind en dus weinig tijd aan mezelf besteed. Hier heb ik simpelweg ook geen tijd voor. Ik eis van mezelf om het allemaal perfect te doen, maar ben ook zo onzeker of ik niet iets fout doe in het moederschap. En bezorgd ja, die lijkt me vrij duidelijk na wat er met Daan is gebeurd. Ik blijf nog altijd bang voor een herhaling, al weet ik dat het niet zal gebeuren het gevoel zegt iets anders.
• Onverwerkte trauma,s kunnen een rol spelen. Ik ben al een hele tijd bezig met de trauma die ik opliep door het overlijden van Daan. En daar is heel veel rust opgekomen, maar sinds de zwangerschap en geboorte van Max roept dat weer zoveel op. Maar dit is een nieuwe laag die aangeraakt wordt. Dit heeft dus niets te maken dat het niet verwerkt is (en trouwens verwerken is nogal een dooddoener met het overlijden van een kind) Alleen juist door het overlijden van Daan is mijn hele leven op zijn kop gezet, want dingen juist uit het verleden komen omhoog die ik nooit heb verwerkt. Dus ook dit kan een factor zijn op een verhoogde kans op een depressie.

Dissociatie

Een term uit de psychologie en psychiatrie, is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet ‘oproepbaar’ zijn of minder samenhang vertonen.

Letterlijk betekent dissociatie ‘ontkoppeling’ of ‘uiteenvallen’. Het is een zeer alledaags verschijnsel: iedereen verliest bijvoorbeeld weleens de aandacht voor zijn omgeving als hij zeer geconcentreerd met iets bezig is en iedereen heeft weleens een dagdroom. In deze zin is het gewoon een mechanisme om tot rust te komen, een afweermechanisme.

Ik kan afwezig raken, dit merkte ik al heel veel op Mirre. Als er teveel gevoel loskwam dan werd het mij teveel en probeerde ik me daarvoor af te sluiten. Helemaal volledig afwezig ben ik niet, want ik hoor wel stemmen in de ruimte. Maar of het voor mij bedoeld is geen idee, weet wel precies wat er wordt gezegd maar reageren kan ik niet. Voel ook als iemand me aanraakt, wat ik eigenlijk niet trek op zo,n moment. Maar dat dus niet kan aangeven, als in zeggen. Wel me nog meer terug gaan trekken, merk ik soms. Dit afwezig raken vind ik heel eng, juist in de combinatie voor de zorg van Max. Ik weet niet wat er zou gebeuren als ik alleen ben met Max, en of ik dan op zijn huilen zou reageren. En als ik reageer hoe en wat. Gelukkig komt dit niet heel vaak voor. Het is nu twee keer achtereen op een avond voorgevallen toen Martinizorg bij mij was. En dus ook niet weg durfde te gaan, en er uiteindelijk crisis dienst ingeschakeld is. Hierna is het niet meer gebeurd. Maar het is een hele enge gedachten, als dit zo weer terug zal komen. Wel heb ik dit in de laatste sessie bij Mirre besproken, en samen aangewerkt. Ik raakte ook licht afwezig en heeft me er letterlijk doorheen gehaald. Om te zeggen, sta maar even op en stap er maar even letterlijk uit. Dit voelde zo goed, ik was gelijk weer wat meer bij. Alleen ik neem het wel mee, dus te lang op die plek en ik raakte weer afwezig. Zo heeft ze me een paar keer eruit laten stappen. In de hoop dat ik dit ook zou kunnen toepassen als ik alleen ben, en dit dus gebeurd.

Eenzaam en down

Ondanks ik nooit alleen ben, juist nu met Max voel ik me bijna altijd eenzaam en leeg. Ik voel wel heel veel liefde voor Max dat zeker wel. Maar zelf voel ik me gewoon echt eenzaam, en daar kan niemand iets aan doen. Hoe veel mensen er ook om mij heen zijn, dit maakt niets uit. Hierdoor voel ik mij ook vaak heel moe en down. Nergens echt zin in, ik doe de nodige dingen. Dus het zorgen voor Max en voor mijn gezin. De afspraken die er zijn, en verder ben ik het liefst gewoon thuis. En kijk ik graag de hele tijd serie op Netflix. Dit is natuurlijk niet wat altijd kan, daarom zijn er zeker momenten dat ik toch wel dingen onderneem. Al is het maar heel weinig, toch gebeurd het en kan dat best een overwinning zijn. Helaas put dit me dan ook wel weer volledig uit, en kan ik erg prikkelbaar worden. Dit is dan weer niet zo goed in de zorg voor Max, want dan kan ik het huilen weer minder aan. En ik wil het niet op hem afreageren, of op mijzelf. Nu kan ik makkelijker bij hem weglopen als ik het niet meer trek. Maar dan krijg ik zelf vaak nog de volle laag, dat ik mijzelf pijn ga doen. Door stress me net zolang krap tot het open ligt, of mijn nagels in mijn huid zet. Deze neigingen heb ik al wel veel langer in periodes. Het is iets in mij wat dat los brengt soms. Hier wil ik wel graag vanaf, maar dit heeft tijd nodig. En dit gaat ook wel gebeuren dat ik eraan ga werken. Ben hier al wel wat mee bezig geweest, maar er komt een moment dat ik daar volledig mee aan de slag ga. Dit kan alleen pas als ik de rust heb gevonden om volledig alleen voor Max te kunnen zorgen. Als dat lukt, dan ga ik traumaverwerking krijgen waarvoor ik op de wachtlijst sta. Maar dit mag nu absoluut niet, nu moet ik eerst rust gaan krijgen in de zorg voor Max. Anders wordt het alleen maar erger, dan het al is nu. Dus heb nog een heel traject te gaan. Stapje voor stapje kom ik er wel.

Max blijft maar enorm groeien, niet normaal hoe snel dat gaat. Mooi om te zien, dat hij zo goed groeit. Maar niet alleen zijn lichaampje te zien groeien maar ook zijn mentale groei. Ineens zich kunnen vermaken met speeltjes boven zijn hoofd. Het kunnen vastgrijpen en dan heel hard aan trekken. Of er heel driftig tegen aan meppen, ik weet dat dit heel normaal is van een baby met deze leeftijd. Maar het ziet er zo grappig uit als hij zich zo druk om zich heen aan het slaan is. En hij wordt ook nog eens beloond, want al die speeltjes bewegen en maken dan geluid. Nou hoe leuk is dat door het meppen van je armen. Ongelooflijk dat hij 16 weken geleden nog maar net geboren werd, zo,n klein hummeltje in mijn armen. Als ik pasgeboren baby,s zie, kan ik me haast niet voorstellen dat Max ook zo is geweest. Stop de tijd, hij wordt echt groot.

Sprongetje

Vanaf vorige week vrijdag was Max aardig huilerig, die dag zelf heb ik niet mee gekregen omdat zijn papa alleen met hem was. Ik zei nog tegen hem dat is vast vanwege zijn prikje de dag ervoor. Maar het bleek langer aan te houden deze huilbuien. Niet alleen huilen, maar het liefst geen moment zonder ons willen. Niet meer zo veel slapen, alleen maar samen spelen en kletsen. Pas na dag drie besefte we dat dit weleens een sprongetje kon zijn. En even na te kijken in het boek “Oei ik groei” en de app die op mijn telefoon staat klopte dit. Max zat in zijn tweede sprongetje. We herkende het niet omdat we de eerste helemaal niets van hebben gemerkt. Je moet je baby ook natuurlijk nog leren kennen dan. Maar dit was duidelijk een sprongetje. Het waren pittige dagen, maar wat leuk als je ziet dat hij ineens nieuwe dingen kan. Zo is hij heel erg druk aan het spelen in de box met zijn speeltjes boven zijn hoofd. Hij pakt dingen vast ervan, en hij kan het molentje laten draaien om de handvat vast te grijpen en naar beneden te trekken. Dit is toch geweldig, dat je hier zo van mag genieten na een sprongetje. 

Kinderboerderij

Eindelijk naast alle afspraken die er steeds staan heb ik eindelijk even tijd gevonden om naar de kinderboerderij te gaan, waar ik zelf heb gewerkt. Natuurlijk even mijn kleine bink showen. En voor mij even gezellig bijkletsen daar. Ze dacht al of ik niet meer kwam die ochtend, omdat ik had gezegd dat ik langs zou komen. Maar moest ook ineens weer naar het ziekenhuis met Max vanwege zijn nieuwe brace die in de maak is. Dus kwam wat later dan ze denk had verwacht. Ik vond het echt heerlijk even eruit naast dat ik alleen naar het ziekenhuis moest. Want wat was het lang geleden dat ik op de kinderboerderij was. Kan niet wachten tot Max oud genoeg is en hij er ook van kan genieten. Naar de diertjes kijken en ze aaien, dan wordt het echt leuk met hem erheen te gaan. Dus dat gaan we zeker doen als hij oud genoeg is om het te beseffen waar we zijn. Voor nu was het vooral voor zijn mama een heerlijk uitje.

Flesje drinken

Omdat Max af en toe best druk kan zijn tijdens zijn fles, zo druk dat ik hem soms niet eens hou in mijn armen met de fles geven ben ik even een andere manier gaan verzinnen om hem te voeden. Eigenlijk kwam me partner ermee, die het ineens wel makkelijk vond hem op de voedingskussen te leggen en zo hem de fles te geven. Toen dacht ik als hij daar zo heerlijk rustig op kan liggen tijdens het drinken is het voor beide een fijn moment. Dus nu maak ik daar regelmatig gebruik van. Lekker op de voedingskussen, genietend van een fles en ik van het uitzicht. Ook is dit een goed idee, omdat Max toch wel een voorkeurshouding heeft. Zo kijkt hij vaak gewoon recht vooruit, want als ik hem in mijn armen leg dat kijkt hij vaak van mij weg. Alleen als ik boven de fles geef dan heb ik hem wel in mijn armen, want daar zit ik heerlijk in de schommelstoel. Dus dan gaat dat niet met de voedingskussen. Voor nu ben ik helemaal tevreden als hij heerlijk zijn flesje drinkt.Wat vonden jullie voor houding fijn om je kindje te voeden?

Het heeft even een tijd geduurd, maar wilde al die tijd nog een roomtour doen van de baby kamer. En vandaag is het zover, ik laat jullie de kamer van Max zien. De kasten veranderen steeds wel met spullen, maar de rest blijft vrijwel hetzelfde. Want inmiddels is maatje 50 uit de kast gehaald en daar ligt nu maatje 56 en 62. Van de week is de grote Pip die je kort in het filmpje ziet erbij gekomen. Deze heeft Max gekregen van zijn papa.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=zn62Tzo9-Rc?feature=oembed&w=500&h=281]

Ik ben echt heel blij met het resultaat, helemaal verliefd op de gele muur met de sterren erop. En het muziekwolkje is ook helemaal super. Deze kreeg ik van de groep “Stralend de wereld in” op Mirre waar ik aan mee heb gedaan. Waar we voor Daan echt het thema teigertje hadden hebben we voor Max niet echt een thema in zijn kamertje. Behalve dan dat ik gek ben op de sterren voor hem. En ja we gebruiken natuurlijk eigenlijk alles wat we ook voor Daan gebruikte, omdat alles nog nieuw was. Wel ben ik blij dus dat we verhuisd zijn en dat Max dus echt zijn eigen kamer heeft gekregen. Toch waren er in het begin dingen, van zal ik dat wel gebruiken omdat dit toch iets oproept met Daan. Vooral het lakentje wat je op het bedje ziet had ik even een slikmomentje mee. Dit is het lakentje wat er lag toen Daan opgebaard lag thuis in zijn bedje. Toch heb ik nu er geen last van dat we het voor Max gebruiken. Eigenlijk is het iets moois dat ook Daan er gewoon nog is.

Wat vinden jullie van Max zijn kamertje?

Deze week hadden we weer een hoop afspraken staan. Op maandag naar de kinderarts, die hem er goed uit vond zien. Dinsdag weer naar het UMCG voor zijn voetjes. Maar eerst werden zijn heupjes na gekeken. Daar kreeg hij een echo voor, maar toen we bij de orthopeed waren kon hij er niets van maken. Hij vroeg dan ook of ze wat moeite hadden ermee bij Max. En ja dat klopte, ze zeiden wel dat het goed zat met zijn heupen maar de orthopeed moest het beoordelen en hij kon er niets van maken. Dus we werden terug gestuurd om een röntgenfoto te laten maken. Zo kon de orthopeed vertellen dat zijn heupen goedgekeurd zijn. Maar toen nog de ellende met zijn brace, nou het is nu wel duidelijk voor ons maar ook voor hun in het ziekenhuis dat het wennen gewoon niet gaat lukken. Er is dus een nieuw plannetje gemaakt, voor nu gewoon zijn schoentjes aan laten tot ze iets nieuws gemaakt hebben voor hem. En donderdag waren we naar het consultatiebureau.  

Omrollen

Een tijdje terug deed Max dit al een keertje, van buik naar rug draaien. En toen liet hij het ineens niet meer zien. Wat was hij dan boos als het hem niet lukte, maar we bleven het proberen. Ik had hem nu even niet verwacht en was hem gewoon aan het filmen toen hij op zijn buik lag. Maar toch ineens rolde hij zichzelf om. Zo knap dat hij dat nu kan, of hij het de volgende keer weer laat zien is maar de vraag. Voor nu heb ik bewijs dat hij het kan. Hierbij dan ook het filmpje wat ik heb gemaakt. Zo trots ben ik op onze zoon.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Q4a6S-53yp0?feature=oembed&w=500&h=281]

Consultatiebureau

Voor de tweede keer kreeg Max een prikje, maar voordat hij zijn prikje kreeg eerst even meten en wegen. Hij weegt inmiddels 6480 en een lengte van 59.4. Hij doet het dus prima. Wel heeft hij een lichte voorkeurshouding, waar we dus wel even iets mee moeten doen. Zodat hij geen plat hoofd gaat krijgen. Ook mag hij nu vijf keer op een dag op zijn buik liggen om zijn nek te oefenen. Dit doet hij al heel erg goed, elke keer als hij op me buik ligt doet hij zijn hoofdje ook omhoog brengen. Nu dus maar wat vaker in de box of op het kleed op zijn buik leggen. Dit is ook goed voor zijn voorkeurshouding vertelde de arts. Nadat hij helemaal na gekeken is, kreeg hij zijn prikje wat hij echt even niet leuk vond. Wat kan hij boos worden zeg. Zijn navel ziet er nu ook beter uit, vanwege een navelbreukje. En zijn wondje van de liesbreuk operatie geneest ook prima werd er verteld, daar maakte ik me wel een klein beetje zorgen om. Maar niet nodig dus. Thuis heeft hij lekker een fles gekregen, en eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij zo lekker is gaan slapen na zijn prikje. Maar hij deed het prima in de middag.

Babycafeez

Ook deze week ben ik weer even bij het Babycafeez geweest. Eigenlijk zit ik het liefst zoveel mogelijk met hem thuis, want Max is best wel gevoelig voor prikkels. Hoe drukker de dag hoe meer hij s,avonds huilt. Dit is iets wat ik moeilijk vind en wil dit het liefst vermijden. Maar aan de andere kant moet hij ook wennen dat we er eens op uit willen, naar al die afspraken die er zijn. Want echt iets leuks doen zit er weinig in sinds Max geboren is. Toch besloot ik dus even weer onder andere mama,s te willen komen, dit was wel even gezellig. Alleen Max dacht er anders over, want ja het was eigenlijk voor hem bedtijd. En dus was hij flink moe, maar slapen wilde hij daar natuurlijk niet. Niet in mijn armen en niet in het stoeltje daar. Dit vind ik dan best moeilijk en kan ik me niet zo goed meer ontspannen. Dan is het wel fijn te horen dat ze het leuk vonden dat wij er samen weer even waren. Dus ik blijf dit soort dingen toch doen, wil niet teveel angst gaan krijgen om met hem de deur uit te gaan omdat hij misschien weleens zal gaan huilen.

Kinderopvang

Omdat ik best wel wat hulp krijg momenteel, is het ook welkom om af en toe een beetje ontlast te worden. Dus het voorstel is geweest voor kinderopvang. Eerlijk gezegd moet ik er nog niet aan denken. Moeilijk om hem echt uit handen te geven. Maar ze hebben een medische indicatie aangevraagd voor kinderopvang, dus dan kost het ons niets de opvang. Aangezien het Babycafeez in hetzelfde gebouw is als 1 van de kinderopvang in Winsum heb ik me even laten rondleiden en wat informatie gekregen. Het zag er gezellig uit, en kreeg een fijn gevoel hierbij. Hier is dan gelijk mijn keus op gevallen, als het nodig is gaan we hier gebruik van maken. Er zijn drie dagen aangevraagd, maar dit vind ik zelf wel heel veel. Maar beter hoog aanvragen wat misschien niet nodig is als te weinig. Hoe en wanneer we hier vorm aan gaan geven is nog even niet duidelijk voor ons. Dat komt nog wel, die stap vind ik best heel lastig om te zetten.

Sinds dat Max gipsvrij is gaat het niet helemaal zo fijn ermee. De gips periode was al best moeizaam. Maar nu dat hij zijn brace heeft is het eigenlijk flink ellende nog. We hopen toch echt dat hij snel nu gaat wennen aan dat ding. Want het is echt noodzakelijk voor hem.

Na het laatste gipsverband krijgt je kindje een voet-abductie brace die de voeten in de juiste positie houdt. Beide voeten zitten met schoentjes vast op een metalen strip. Dit is ook het geval als je kind maar één klompvoet heeft.
De voetjes worden ongeveer op schouderbreedte geplaatst en de voetjes worden naar buiten gedraaid (70 graden abductie). Als er sprake is van één klompvoetje, dan wordt de ‘normale’ voet een klein beetje naar buiten gedraaid (40 graden abductie). Verder staat de brace standaard ook afgesteld in 15 graden dorsaalflexie (tenen iets naar boven gericht).
De eerste 3 maanden draagt je kind deze brace dag en nacht.(23 uur) Daarna alleen nog tijdens het slapen ‘s nachts en overdag (ongeveer 14 uur per etmaal). Deze brace wordt gedragen tot de vierde verjaardag. Doordat je kind groeit, zal het geregeld nieuwe brace-schoentjes krijgen; deze bestelt het ziekenhuis speciaal voor jouw kind. 

De eerste ontmoeting met brace

De dag dat hij de brace kreeg werd ik niet heel geweldig geholpen. Hij deed zijn schoentjes aan bij Max en klikte de beugel erop. Dit liet hij me alleen zien hoe het werkte en verder geen verdere uitleg. Ik dacht er nog aardig licht over, Want dit hadden we toch ook met Daan mee gemaakt. Dus dit moest wel goed komen. Maar dat ging even helemaal anders dan verwacht. Dat hij eraan moest wennen ja oke, maar dat het echt krijsen werd hadden we zeker niet verwacht. De dag erna kwam ik er achter dat er iets niet klopte met de brace. Ik was zelf een dag weg zonder Max en zijn papa had de brace even af gehad en weer later aan gedaan. Die avond zag ik dat hij heel anders aan was dan toen ik uit het ziekenhuis kwam. Dit klopte niet, foto erbij gehaald van Daan en die stond ook zoals zijn papa hem nu bij Max aan had gedaan. Dus in het ziekenhuis was er iets niet goed gegaan. Inmiddels zagen we dat zijn ene been helemaal rood, warm en opgezwollen was. En hij had echt veel pijn. Het bleek dat de beste man zijn voetjes de hele andere kant op heeft gezet. Met zijn teentjes naar achteren in plaats naar voren. Ja dan krijg je wel pijn. Zo heeft hij er wel 24 uur in gezeten. Ik ben echt zo boos dat hij zo,n grote fout heeft gemaakt, want hierdoor hebben we alleen maar meer ellende. Inmiddels heb ik een klacht ingediend, waar ik nog wat van zou gaan horen. Ook degene die er normaal altijd is, vroeg zelf de foto die we hadden gemaakt hoe hij voor het eerst is aangedaan. Ik hoop echt dat de man die het zo verkeerd heeft gedaan een flink standje gaat krijgen. Van mij hoeft hij niet meer terug te komen. Hij blijft voortaan uit de buurt van ons kind, dat weet ik wel zeker.De eerste ontmoeting met brace

Zo hoort het dus niet te zitten

Wennen aan de brace

Nou het wennen eraan is een regelrechte ramp. Inmiddels heeft hij hem bijna twee weken, en nog altijd pikt hij het niet. De schoentjes heeft hij wel gewoon dagelijks aan, maar de beugel er tussen zetten is echt vreselijk. Het is gewoon echt schreeuwen als dat ding er tussen zit, niet om aan te horen. En zo zielig voor het kleine mannetje. Maar helaas hij moet eraan gaan wennen. Alleen we hebben nu al van alles geprobeerd en zie het echt niet gebeuren. We zijn inmiddels al vaak terug naar het ziekenhuis geweest, zelf een keer op de spoed om er toch een orthopeed naar zijn voetjes te laten kijken. We zijn maar bang steeds dat er iets mis is, maar blijkbaar is het echt puur dat hij er niet aan kan wennen. Dus nu was de oplossing van orthin om het rustiger op te bouwen. De brace moet in 70 graden gaan staan, maar heeft hem nu naar 30 graden gezet om hem steeds een stukje verder te zetten. Nou in het ziekenhuis leek hij het te accepteren. Maar toen we thuis waren was het alweer heel veel huilen. Echt we weten het gewoon niet meer, hoe moeten we hem laten wennen aan iets waar hij alleen maar door gaat huilen. Kan hem moeilijk de hele dag laten huilen. Dit gaat door merg en been, en zo zielig voor hem. Ik snap echt dat hij het niet wilt omdat zijn bewegingsruimte echt beperkt wordt gemaakt erdoor. En hij is zo beweeglijk jochie. Maar het kan niet anders, de brace is er wel voor zijn toekomst. Voor nu is hij dus weer er tussenuit gehaald door ons, en alleen zijn schoentjes aan. Ze moeten maar met een andere oplossing komen. Want dit gaan wij en Max niet trekken.

Ik begin steeds meer te genieten van onze mooie man. Het is minder vermoeiend aan het worden, ondanks ik nog altijd heel erg let op of hij nog wel leeft. Dit blijft een ding, maar ik weet gelukkig beter. Ook kan ik beter met het huilen omgaan, het huilen als hij naar bed gebracht is. Want hem even laten huilen is niet erg, hij heeft het nodig om in slaap te komen. De andere huilbuien van paniek daar hebben we het maar even niet over. Het is namelijk best een erg vrolijk kind. Geweldig als ik hem s,morgens uit bed haal, dan verlos ik hem van zijn inbaker doek. Laat hem dan even helemaal uitrekken en dan krijg ik toch een geweldige glimlach te zien. Dit is toch gewoon heerlijk wakker worden.

Opa en oma

We zijn van de week even een gebakje gaan eten bij opa en oma want ze waren 47 jaar getrouwd. Ja helaas dat gebakje kreeg ik dan weer niet, want ik drink natuurlijk alleen nog maar flesjes melk. Maar papa en mama hebben het wel gesmaakt dat gebakje. Ben ik blij dat mama gewoon mijn flesje gaf terwijl we bij opa en oma waren. Het was best wel gezellig bij ze, ik mocht even bij opa liggen en toen bij oma. Maar het was wel druk hoor, en toen moesten we daarna ook nog door naar een afspraak met veel mensen. Ja en toen na een tijdje wilde ik niet meer en dus begon ik wel een beetje te huilen. Sorry papa en mama, maar die avond heb ik het jullie wel even lastig gemaakt. Maar ik was ook zo moe van de dag, en ik kon niet slapen dus heb ik even flink moeten huilen.

En er is nog meer opa en oma nieuws, want ze hebben voor het eerst op mij gepast deze week. Papa en mama moesten ergens heen waar ik beter niet mee naar toe kon. Dus brachten ze me naar opa en oma. Maar wat was ik nog moe toen papa me uit bed haalde. Ik heb een klein beetje melk gedronken, maar had eigenlijk nog niet veel zin. Toen we bij opa en oma waren heeft mama me in een vreemd bedje gelegd, maar vond het allemaal prima. Ik ben gelijk gaan slapen, en hoorde later dat opa en oma er niets aan vonden om op mij te passen. Ja ik was moe, dus heb alleen maar geslapen bij ze. Wacht maar opa en oma, dat haal ik wel in als ik wat groter ben. Dan kunnen jullie achter me aan gaan rennen, en klets ik de oren van jullie kop.

Ik was net omgevallen toen ik zo mooi zat op de bank, maar mama deed nog een poging met een foto te maken toen ik op de bank zat. Stoer toch dat ik al eventjes kan zitten.

Op verjaardag

Mijn eerste keer dat ik in de avond op verjaardag visite ben geweest. Naar mijn oompie Pieter. Ik zag er wel heel erg tegen op om samen met Max daarheen te gaan. Maar dat had ik ook toen opa en oma op hem zou passen. En ook dat ging gewoon prima. Ben voornamelijk bang dat hij gewoon te weinig rust krijgt, iedereen hem even wil vasthouden. En dat hij dan s,avonds thuis niet in slaap kan komen en dus flink zal huilen. Ik weet dat ik me niet van te voren druk moet maken om dit soort dingen, maar helaas zit dit nou eenmaal in mij.

En toch heb ik in het begin niet rustig er gezeten, want hij wilde echt niet gaan slapen. Ik snap het best wel vreemde omgeving, ander bedje. Maar gelukkig na een tijdje  (langer dan thuis) was het stil. En kon ik me meer gaan ontspannen. Nu afwachten hoe hij de rest van de avond het doet…

Weg gaan met baby Max

Het liefst blijf ik zoveel mogelijk thuis met Max, maar dat kan natuurlijk niet altijd. Ik vind het zo moeilijk als meneertje net lekker slaapt hem uit bed te moeten trekken omdat er boodschappen gedaan moeten worden, of dat we naar een afspraak moeten. Dit betekent soms gewoon dat hij gaat huilen in de wagen, maar gelukkig ook dat hij gewoon door slaapt. Dus buiten de dingen die moeten blijf ik liever thuis en maak ik het niet te druk op een dag. Max is best gevoelig voor vele prikkels dus als we een drukke dag heeft gehad, horen we dat s,avonds als hij naar bed moet. Het is nu een paar keer voor gekomen dat we wel een drukke dag hadden en hij soms dan ook zijn slaap tussen de middag miste. Dit vind ik echt heel moeilijk, omdat hij dan s,avonds echt een tijd kan huilen voordat hij is slaap valt. Op zo,n moment vraag ik mij dan af hoe andere moeders dat aanpakken. Dit houd in dat ik dus ook weinig gewoon gezellig even met hem ga wandelen, want hij ligt gewoon heel veel op bed. En ik het dus zielig vind hem uit zijn slaap te halen om even te gaan wandelen of iets anders leuks te gaan doen.

Dus moeders hoe doen jullie dat als jullie weg willen en je kindje ligt te slapen? En vermijd je drukke dagen of niet?

Het is een hectische week geweest voor mij, maar daar ga ik niet teveel op in. Waar het op neer komt is dat ik echt psychische geholpen moet worden, maar dat is nog niet zo simpel als het soms lijkt. Ja het gaat zeker gebeuren, er staan nu genoeg hulpverleners om mij heen die mij willen/kunnen helpen. Maar nu omdat ik mij niet zo goed voel wil ik juist even de mooie momentjes van Max uitlichten. Want die zijn er zeker genoeg. 

Geniet momentjes

Naast alle problemen die ik heb en me vaak machteloos voel wat er allemaal speelt met de voetjes van Max, kan ik zo ook genieten van de kleine dingetjes met Max. Moet je toch eens zien heerlijk zaterdag ochtend wakker worden met twee van deze mooie mannen in bed. Ik smelt hier helemaal van weg. Zijn papa kan zo lief met hem zijn, waar ik zo vreselijk van kan genieten. Ik kan hier echt uren naar kijken. En zo zijn er ook de momenten dat Max ineens gaat lachen naar ons. Dan tref je de kleine man zo vreemd in bed aan en krijg ik toch de mooiste glimlach te zien van hem. 

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=gzzRcNztR1M?feature=oembed&w=500&h=281]

Ook zijn papa kan lekker gek doen met Max zodat hij heerlijk gaat lachen. Inmiddels hebben we bewijs op een filmpje dat hij lekker gaat lachen. Ik ben een rijke mama als ik dat zo zie en hoor.

Zonder gips

Hier ga ik nog uitgebreide op in, want er is aardig wat ellende ervan gekomen met zijn voetjes. Maar hij is inmiddels gips vrij sinds deze week. Wat heerlijk te kunnen genieten dat ik nu aan zijn mollige beentjes kan voelen. Zijn voetjes af en toe kan zien. Want ja hij heeft nu in plaats van gips een brace. Alleen dat gaat nog niet helemaal goed. Inmiddels is hij aardig gewend aan de schoentjes maar de beugel er tussen moet nog echt gaan gebeuren.Kijk eens wat een schattige beentjes mijn mannetje heeft. En die lieve kleine voetjes in zijn sokjes. Ik ben zo blij dat het gips eraf is, nu kunnen we dus hem ook thuis lekker in bad gaan doen. Is er nog niet van gekomen. Maar dat zal niet lang meer gaan duren voordat we daar samen van gaan genieten.

Maand foto

Elke 22 ste van de maand maken we een foto van Max. Dit keer is hij alweer drie maanden oud geworden. Dit is echt Max met zijn vuistjes bij zijn mondje, hij sabbelt er graag op. Dus een hele toepasselijke drie maanden foto. En ja zijn letters van zijn naam, die nu na deze foto ook eindelijk op zijn slaapkamer deur geplakt kunnen worden. 
Dit keer zijn het meer foto,s geworden dan woorden, maar foto,s zeg meestal meer dan alleen woorden.

Ik leer Max steeds beter kennen, hij mij natuurlijk ook. En niet te vergeten zijn papa hem en hij zijn papa. Hij is dan ook al 12 weken oud (drie maanden) officieel staat de datum op 22 juli dat hij dan drie maanden oud is. Aangezien hij 22 april geboren is. Het is al een heel mannetje en een erg ondernemend druk mannetje. Hij zit niet alleen maar stil als we hem in zijn stoeltje zetten. Dus hij vermaakt zichzelf er prima in. We beginnen een klein beetje een routine te krijgen voor hem, behalve de tijden verschillen elke dag erin. Dit omdat we nog altijd op verzoek voeden, die tijden lopen zo uit een elke dag dat er weinig ritme is dus. Maar we doen nu wel een beetje elke dag hetzelfde rond dezelfde fles. Het is ook fijn dat hij nu al een tijdje op vijf flessen zit in plaats van zeven. Helaas komt hij nog wel met enige regelmaat in de nacht, soms gebeurd het dat hij zolang doorslaapt dat hij vroeg in de ochtend komt. Dit mag hij best vaker gaan doen. Maar met alle liefde ga ik mijn bed voor hem uit.

Speeltijd

Omdat het nu echt een mannetje wordt, zijn de momenten dat hij wakker is ook steeds iets groter. En na elke fles die hij op heeft is er een moment van spelen. Inmiddels hebben we dus een leuk stoeltje gekocht voor hem, zodat hij niet altijd maar hoeft te liggen. En dit is erg geslaagd. 

• Fles 1 nacht/vroeg in de ochtend daarna gaat hij gelijk weer terug naar bed.
• Fles 2 ochtend is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Dan mag hij even in het stoeltje, en word hij moe gaat hij terug op bed.
• Fles 3 middag is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. En als hij moe is gaat hij terug op bed.
• Fles 4 vroeg in de avond is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Daarna mag hij nog even op het kleed spelen. Wordt hij moe, gaat hij naar bed.
• Fles 5 laat in de avond/nacht is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Daarna terug naar bed.

Wat leert Max toch al veel en wij van hem

Hij kan zo heerlijk zoet zijn als hij zijn vuistjes heeft gevonden, want hij vind ze heerlijk om op te sabbelen. Ook geeft hij al heel goed aan wanneer hij moe is. Zijn we heerlijk aan het kletsen of aan het spelen, komt daar ineens een dikke gaap voorbij. Nou dan weten we dat het tijd wordt om te gaan slapen. En wat ik helemaal knap vind, mijn partner kwam erachter tijdens de fles geven dat hij ineens zijn armpje(s) omhoog doet. Dan geeft hij aan dat hij een boer wilt laten. Zo wordt het voor ons steeds een stukje makkelijker om hem te begrijpen. Dus wij leren hem kennen, maar hij ons ook. En dan die lieve vertederende lach die hij steeds meer gaat laten zien. Zo leuk dat ik echt nu wel wordt getrakteerd op die mooie lachjes van Max. En nu ook echt gericht lacht op dingen die we zeggen of doen met hem. Het wordt nu echt een mannetje hoor.
Zijn papa heeft nu ook een lach vast gelegd op de foto, nee het is niet de eerste lach maar wel gevangen op een plaatje nu.

Houdini

We hebben een echte Houdini in huis, want we bakeren Max tegenwoordig in als hij naar bed gaat. Maar hij is zo sterk dat hij vaak ook gewoon met zijn armpjes uitbreekt. En dan hebben we ineens een sexy baby in bed liggen. Want als het zo warm is ligt hij er alleen met een luier erin te slapen. Ik snap echt niet hoe hij het voor elkaar krijgt dat hij zo uitbreekt, want het zit toch altijd heel strak om hem heen. Maar hij krijgt het echt voor elkaar. Gelukkig blijft hij toch vaak nog wel even slapen, ondanks zijn armen ontsnapt zijn. Want de reden dat hij ingebakerd ligt is dat hij zo onrustig met zijn armen aan het zwaaien is. Dit is dan ook de reden waarom hij nu vaak lekker rustig slaapt.

(ook deze foto heeft zijn papa gemaakt)

Inmiddels is het duidelijk dat ik niet helemaal op een blauwe wolk heb gezeten sinds Max er is. Ja ik kan echt wel genieten van dat mooie mannetje, en nu steeds meer. Maar ik heb echt zware momenten gehad, en die zullen vast ook nog wel zo af en toe terug komen. Want ik heb hulp nodig om mijn trauma te verwerken. Ik heb al heel veel verwerkt, maar nooit verwacht dat er nog zoveel boven zou komen wanneer er weer een kindje is ons leven zou komen. Maar er komt zoveel op me af en voel me zo dat ik Max te kort doe. Alleen ik kan er niets aan doen hoe het nu allemaal komt.

Me niet volledig kunnen binden

Als eerste viel me enorm op dat ik het zo moeilijk vond om Max hele dagen boven op me te hebben liggen als hij dat nodig had. Ik kon er nauwelijks van genieten. Dit stoorde mij enorm, want je moet toch van je pasgeboren baby kunnen genieten. Het is voor mij alleen maar heel vermoeiend als hij boven op me ligt en nee niet fysiek maar geestelijk. Want ik let op alles, ik wil zeker weten dat niet ook Max uit het niets overlijd. Ja dat is de reden ik ben als de dood bang dat ook Max zo maar overlijd. Dus ik kan niet genieten terwijl hij daar zo lekker rustig in mijn armen ligt. Want Daan deed dat ook ineens na een enorme huilbui. En vervolgens werd hij nooit meer wakker. Ik weet dat Max een heel ander kindje is, sterk en gezond en dat hij er niets aan kan doen wat er met Daan is gebeurd. Maar dit is wel een serieus probleem van mij. Op dit moment gaat het beter, wilt Max bij me hangen dan kan ik het accepteren. En zelfs kan ik er nu ook van genieten. Hoe vermoeiend het ook is om heel erg alert te zijn dat hij niet zomaar stopt met ademen. Ik hoop dat als ik de vier maanden die Daan heeft geleefd bereikt is dat dit een stuk rustiger wordt. Ik moet echt zien dat Max ouder dan Daan wordt om te geloven dat hij wel bij ons blijft. Dus heb nog even te gaan, en ben heel benieuwd hoe dat dan voelt als hij ouder is dan Daan is geworden.

Moeite met huilen

Ook had ik al verteld dat ik zo,n moeite heb met het huilen van hem, of het nu rustig huilen is of een enorme huilbui voor mij is alles paniek. En wil ik gewoon graag dat het zo snel mogelijk stopt. In het begin als hij naar bed ging en ging huilen bleven we hem maar sussen in de hoop dat hij ging slapen. Nu merken we dat het juist tegen werkt dat hij daar onrustiger van wordt. Ik moet gaan accepteren, wat ik nu een beetje toelaat om hem ook gewoon eens te mogen laten huilen. Kindjes hebben dit soms gewoon nodig om in slaap te vallen. Ik kan nu naar hem rustig blijven maar vanbinnen vreet ik me op als hij zo hartverscheurend aan het huilen is. Alleen het effect werkt wel, hem laten huilen en hij valt vanzelf in slaap. Want wat ik zie is een heel moe kindje die gewoon tegen zijn slaap aan het vechten is. Ja en dan ga je huilen. Hij geeft het vanzelf op. Maar ik moet wel door die huilbui heen zien te komen.

Ik ben er nu ook achter gekomen waarom ik er zo last van heb. En dat heeft alles met de laatste dag van Daan te maken. Hij was toen echt ontroostbaar, en op het moment dat hij stil werd. Werd hij nooit meer wakker. Dus met elke huil van Max wil ik dat hij zo snel mogelijk stil is. Het hele filmpje van het overlijden van Daan komt dan terug. En dit had ik juist door begeleiding verholpen. Nu dat Max er is, zijn die beelden er ook weer. Niet alleen dat, maar die onrust van binnen is er ook steeds weer. Benauwd en hartkloppingen, en soms als hij echt goed huilt en ik eraan toe moet geven hem te laten huilen ben ik er echt misselijk van.

Nu hoor ik al weer in mijn hoofd jullie reacties, je laat je kindje toch niet huilen. Ja ik laat mijn kindje dus nu wel huilen, juist omdat we zien dat het hier in huis er veel rustiger op wordt. dit klinkt misschien heel gek maar als ik hem de hele dag zou moeten troosten omdat hij huilt ben ik echt dus de hele dag met hem bezig. En Max krijgt dan ook geen genoeg slaap, waardoor het huilen dus alleen maar erger wordt. Nu laat ik hem dus even huilen en hij valt heerlijk diep in slaap. En kindjes die genoeg slaap krijgen zijn tevreden kindjes, daar doe je het toch voor.

Hulp

Maar dit kan natuurlijk niet zo blijven dat ik onrustig ben, want daardoor krijg ik mensen in huis die ervoor zorgen dat er niet iets gebeurd waardoor ik weer helemaal in de stress vlieg. Alleen dat is een tijdelijke oplossing. Ik moet verder aan het werk met mijzelf. Gelukkig is er al heel wat troep opgeruimd, maar dit kon niet eerder naar boven komen aangezien er nu pas een kindje weer is. Als eerste ben ik druk bezig om toch weer meer begeleiding te krijgen bij Mirre, hoe of wat ben ik nog niet uit. Dus er moet daarnaast nu hulp zijn. Al ga ik wel af en toe naar Mirre, het CJG wilt dat ik EMDR ga doen. Dit heb ik eerder gehad, en de angsten zijn daardoor verdwenen. Dus nu is dit de bedoeling om dat op te pakken. Ik vind het wel weer heel erg eng en het is zo zwaar deze therapie. En dat naast Mirre en het opvoeden van Max. Maar het is het allemaal waard als ik voor mijn gevoel een goede moeder kan zijn voor hem. Dat ik kan geven wat hij nodig heeft en er zelf ook rustig onder te kunnen blijven. Helaas staan er wachtlijsten voor, terwijl ik echt nu hulp nodig heb. Dus benieuwd hoe dit verder gaat. Wel ben ik blij dat ik volgende week weer drie dagen naar Mirre ga. Dan gebeurd er toch wel iets om aan mijn trauma te werken.

Dus nogmaals ik zet Max niet op de tweede plek, want hij is het belangrijkste nu. Maar er zijn echt duidelijke redenen waardoor ik zo handel als ik doe. En wat ben ik blij dat het nu allemaal wat rustiger is. Want hoe meer rust overdag, hoe meer ik in de avond de huilbuien goed kan opvangen. Ik ben dus al aardig tevreden met de tips en de hulp in huis om hem structuur te geven zodat we een tevreden kindje hebben. En dan dus ook tevreden rustiger ouders.