Ik begin steeds meer te genieten van onze mooie man. Het is minder vermoeiend aan het worden, ondanks ik nog altijd heel erg let op of hij nog wel leeft. Dit blijft een ding, maar ik weet gelukkig beter. Ook kan ik beter met het huilen omgaan, het huilen als hij naar bed gebracht is. Want hem even laten huilen is niet erg, hij heeft het nodig om in slaap te komen. De andere huilbuien van paniek daar hebben we het maar even niet over. Het is namelijk best een erg vrolijk kind. Geweldig als ik hem s,morgens uit bed haal, dan verlos ik hem van zijn inbaker doek. Laat hem dan even helemaal uitrekken en dan krijg ik toch een geweldige glimlach te zien. Dit is toch gewoon heerlijk wakker worden.

Opa en oma

We zijn van de week even een gebakje gaan eten bij opa en oma want ze waren 47 jaar getrouwd. Ja helaas dat gebakje kreeg ik dan weer niet, want ik drink natuurlijk alleen nog maar flesjes melk. Maar papa en mama hebben het wel gesmaakt dat gebakje. Ben ik blij dat mama gewoon mijn flesje gaf terwijl we bij opa en oma waren. Het was best wel gezellig bij ze, ik mocht even bij opa liggen en toen bij oma. Maar het was wel druk hoor, en toen moesten we daarna ook nog door naar een afspraak met veel mensen. Ja en toen na een tijdje wilde ik niet meer en dus begon ik wel een beetje te huilen. Sorry papa en mama, maar die avond heb ik het jullie wel even lastig gemaakt. Maar ik was ook zo moe van de dag, en ik kon niet slapen dus heb ik even flink moeten huilen.

En er is nog meer opa en oma nieuws, want ze hebben voor het eerst op mij gepast deze week. Papa en mama moesten ergens heen waar ik beter niet mee naar toe kon. Dus brachten ze me naar opa en oma. Maar wat was ik nog moe toen papa me uit bed haalde. Ik heb een klein beetje melk gedronken, maar had eigenlijk nog niet veel zin. Toen we bij opa en oma waren heeft mama me in een vreemd bedje gelegd, maar vond het allemaal prima. Ik ben gelijk gaan slapen, en hoorde later dat opa en oma er niets aan vonden om op mij te passen. Ja ik was moe, dus heb alleen maar geslapen bij ze. Wacht maar opa en oma, dat haal ik wel in als ik wat groter ben. Dan kunnen jullie achter me aan gaan rennen, en klets ik de oren van jullie kop.

Ik was net omgevallen toen ik zo mooi zat op de bank, maar mama deed nog een poging met een foto te maken toen ik op de bank zat. Stoer toch dat ik al eventjes kan zitten.

Op verjaardag

Mijn eerste keer dat ik in de avond op verjaardag visite ben geweest. Naar mijn oompie Pieter. Ik zag er wel heel erg tegen op om samen met Max daarheen te gaan. Maar dat had ik ook toen opa en oma op hem zou passen. En ook dat ging gewoon prima. Ben voornamelijk bang dat hij gewoon te weinig rust krijgt, iedereen hem even wil vasthouden. En dat hij dan s,avonds thuis niet in slaap kan komen en dus flink zal huilen. Ik weet dat ik me niet van te voren druk moet maken om dit soort dingen, maar helaas zit dit nou eenmaal in mij.

En toch heb ik in het begin niet rustig er gezeten, want hij wilde echt niet gaan slapen. Ik snap het best wel vreemde omgeving, ander bedje. Maar gelukkig na een tijdje  (langer dan thuis) was het stil. En kon ik me meer gaan ontspannen. Nu afwachten hoe hij de rest van de avond het doet…

Weg gaan met baby Max

Het liefst blijf ik zoveel mogelijk thuis met Max, maar dat kan natuurlijk niet altijd. Ik vind het zo moeilijk als meneertje net lekker slaapt hem uit bed te moeten trekken omdat er boodschappen gedaan moeten worden, of dat we naar een afspraak moeten. Dit betekent soms gewoon dat hij gaat huilen in de wagen, maar gelukkig ook dat hij gewoon door slaapt. Dus buiten de dingen die moeten blijf ik liever thuis en maak ik het niet te druk op een dag. Max is best gevoelig voor vele prikkels dus als we een drukke dag heeft gehad, horen we dat s,avonds als hij naar bed moet. Het is nu een paar keer voor gekomen dat we wel een drukke dag hadden en hij soms dan ook zijn slaap tussen de middag miste. Dit vind ik echt heel moeilijk, omdat hij dan s,avonds echt een tijd kan huilen voordat hij is slaap valt. Op zo,n moment vraag ik mij dan af hoe andere moeders dat aanpakken. Dit houd in dat ik dus ook weinig gewoon gezellig even met hem ga wandelen, want hij ligt gewoon heel veel op bed. En ik het dus zielig vind hem uit zijn slaap te halen om even te gaan wandelen of iets anders leuks te gaan doen.

Dus moeders hoe doen jullie dat als jullie weg willen en je kindje ligt te slapen? En vermijd je drukke dagen of niet?

Het is een hectische week geweest voor mij, maar daar ga ik niet teveel op in. Waar het op neer komt is dat ik echt psychische geholpen moet worden, maar dat is nog niet zo simpel als het soms lijkt. Ja het gaat zeker gebeuren, er staan nu genoeg hulpverleners om mij heen die mij willen/kunnen helpen. Maar nu omdat ik mij niet zo goed voel wil ik juist even de mooie momentjes van Max uitlichten. Want die zijn er zeker genoeg. 

Geniet momentjes

Naast alle problemen die ik heb en me vaak machteloos voel wat er allemaal speelt met de voetjes van Max, kan ik zo ook genieten van de kleine dingetjes met Max. Moet je toch eens zien heerlijk zaterdag ochtend wakker worden met twee van deze mooie mannen in bed. Ik smelt hier helemaal van weg. Zijn papa kan zo lief met hem zijn, waar ik zo vreselijk van kan genieten. Ik kan hier echt uren naar kijken. En zo zijn er ook de momenten dat Max ineens gaat lachen naar ons. Dan tref je de kleine man zo vreemd in bed aan en krijg ik toch de mooiste glimlach te zien van hem. 

Ook zijn papa kan lekker gek doen met Max zodat hij heerlijk gaat lachen. Inmiddels hebben we bewijs op een filmpje dat hij lekker gaat lachen. Ik ben een rijke mama als ik dat zo zie en hoor.

Zonder gips

Hier ga ik nog uitgebreide op in, want er is aardig wat ellende ervan gekomen met zijn voetjes. Maar hij is inmiddels gips vrij sinds deze week. Wat heerlijk te kunnen genieten dat ik nu aan zijn mollige beentjes kan voelen. Zijn voetjes af en toe kan zien. Want ja hij heeft nu in plaats van gips een brace. Alleen dat gaat nog niet helemaal goed. Inmiddels is hij aardig gewend aan de schoentjes maar de beugel er tussen moet nog echt gaan gebeuren.Kijk eens wat een schattige beentjes mijn mannetje heeft. En die lieve kleine voetjes in zijn sokjes. Ik ben zo blij dat het gips eraf is, nu kunnen we dus hem ook thuis lekker in bad gaan doen. Is er nog niet van gekomen. Maar dat zal niet lang meer gaan duren voordat we daar samen van gaan genieten.

Maand foto

Elke 22 ste van de maand maken we een foto van Max. Dit keer is hij alweer drie maanden oud geworden. Dit is echt Max met zijn vuistjes bij zijn mondje, hij sabbelt er graag op. Dus een hele toepasselijke drie maanden foto. En ja zijn letters van zijn naam, die nu na deze foto ook eindelijk op zijn slaapkamer deur geplakt kunnen worden. 
Dit keer zijn het meer foto,s geworden dan woorden, maar foto,s zeg meestal meer dan alleen woorden.

Ik leer Max steeds beter kennen, hij mij natuurlijk ook. En niet te vergeten zijn papa hem en hij zijn papa. Hij is dan ook al 12 weken oud (drie maanden) officieel staat de datum op 22 juli dat hij dan drie maanden oud is. Aangezien hij 22 april geboren is. Het is al een heel mannetje en een erg ondernemend druk mannetje. Hij zit niet alleen maar stil als we hem in zijn stoeltje zetten. Dus hij vermaakt zichzelf er prima in. We beginnen een klein beetje een routine te krijgen voor hem, behalve de tijden verschillen elke dag erin. Dit omdat we nog altijd op verzoek voeden, die tijden lopen zo uit een elke dag dat er weinig ritme is dus. Maar we doen nu wel een beetje elke dag hetzelfde rond dezelfde fles. Het is ook fijn dat hij nu al een tijdje op vijf flessen zit in plaats van zeven. Helaas komt hij nog wel met enige regelmaat in de nacht, soms gebeurd het dat hij zolang doorslaapt dat hij vroeg in de ochtend komt. Dit mag hij best vaker gaan doen. Maar met alle liefde ga ik mijn bed voor hem uit.

Speeltijd

Omdat het nu echt een mannetje wordt, zijn de momenten dat hij wakker is ook steeds iets groter. En na elke fles die hij op heeft is er een moment van spelen. Inmiddels hebben we dus een leuk stoeltje gekocht voor hem, zodat hij niet altijd maar hoeft te liggen. En dit is erg geslaagd. 

• Fles 1 nacht/vroeg in de ochtend daarna gaat hij gelijk weer terug naar bed.
• Fles 2 ochtend is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Dan mag hij even in het stoeltje, en word hij moe gaat hij terug op bed.
• Fles 3 middag is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. En als hij moe is gaat hij terug op bed.
• Fles 4 vroeg in de avond is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Daarna mag hij nog even op het kleed spelen. Wordt hij moe, gaat hij naar bed.
• Fles 5 laat in de avond/nacht is er even contact tussen mij en Max (of natuurlijk papa en Max), dit betekend met hem kletsen, rondkijken, liedje zingen. Daarna terug naar bed.

Wat leert Max toch al veel en wij van hem

Hij kan zo heerlijk zoet zijn als hij zijn vuistjes heeft gevonden, want hij vind ze heerlijk om op te sabbelen. Ook geeft hij al heel goed aan wanneer hij moe is. Zijn we heerlijk aan het kletsen of aan het spelen, komt daar ineens een dikke gaap voorbij. Nou dan weten we dat het tijd wordt om te gaan slapen. En wat ik helemaal knap vind, mijn partner kwam erachter tijdens de fles geven dat hij ineens zijn armpje(s) omhoog doet. Dan geeft hij aan dat hij een boer wilt laten. Zo wordt het voor ons steeds een stukje makkelijker om hem te begrijpen. Dus wij leren hem kennen, maar hij ons ook. En dan die lieve vertederende lach die hij steeds meer gaat laten zien. Zo leuk dat ik echt nu wel wordt getrakteerd op die mooie lachjes van Max. En nu ook echt gericht lacht op dingen die we zeggen of doen met hem. Het wordt nu echt een mannetje hoor.
Zijn papa heeft nu ook een lach vast gelegd op de foto, nee het is niet de eerste lach maar wel gevangen op een plaatje nu.

Houdini

We hebben een echte Houdini in huis, want we bakeren Max tegenwoordig in als hij naar bed gaat. Maar hij is zo sterk dat hij vaak ook gewoon met zijn armpjes uitbreekt. En dan hebben we ineens een sexy baby in bed liggen. Want als het zo warm is ligt hij er alleen met een luier erin te slapen. Ik snap echt niet hoe hij het voor elkaar krijgt dat hij zo uitbreekt, want het zit toch altijd heel strak om hem heen. Maar hij krijgt het echt voor elkaar. Gelukkig blijft hij toch vaak nog wel even slapen, ondanks zijn armen ontsnapt zijn. Want de reden dat hij ingebakerd ligt is dat hij zo onrustig met zijn armen aan het zwaaien is. Dit is dan ook de reden waarom hij nu vaak lekker rustig slaapt.

(ook deze foto heeft zijn papa gemaakt)

Inmiddels is het duidelijk dat ik niet helemaal op een blauwe wolk heb gezeten sinds Max er is. Ja ik kan echt wel genieten van dat mooie mannetje, en nu steeds meer. Maar ik heb echt zware momenten gehad, en die zullen vast ook nog wel zo af en toe terug komen. Want ik heb hulp nodig om mijn trauma te verwerken. Ik heb al heel veel verwerkt, maar nooit verwacht dat er nog zoveel boven zou komen wanneer er weer een kindje is ons leven zou komen. Maar er komt zoveel op me af en voel me zo dat ik Max te kort doe. Alleen ik kan er niets aan doen hoe het nu allemaal komt.

Me niet volledig kunnen binden

Als eerste viel me enorm op dat ik het zo moeilijk vond om Max hele dagen boven op me te hebben liggen als hij dat nodig had. Ik kon er nauwelijks van genieten. Dit stoorde mij enorm, want je moet toch van je pasgeboren baby kunnen genieten. Het is voor mij alleen maar heel vermoeiend als hij boven op me ligt en nee niet fysiek maar geestelijk. Want ik let op alles, ik wil zeker weten dat niet ook Max uit het niets overlijd. Ja dat is de reden ik ben als de dood bang dat ook Max zo maar overlijd. Dus ik kan niet genieten terwijl hij daar zo lekker rustig in mijn armen ligt. Want Daan deed dat ook ineens na een enorme huilbui. En vervolgens werd hij nooit meer wakker. Ik weet dat Max een heel ander kindje is, sterk en gezond en dat hij er niets aan kan doen wat er met Daan is gebeurd. Maar dit is wel een serieus probleem van mij. Op dit moment gaat het beter, wilt Max bij me hangen dan kan ik het accepteren. En zelfs kan ik er nu ook van genieten. Hoe vermoeiend het ook is om heel erg alert te zijn dat hij niet zomaar stopt met ademen. Ik hoop dat als ik de vier maanden die Daan heeft geleefd bereikt is dat dit een stuk rustiger wordt. Ik moet echt zien dat Max ouder dan Daan wordt om te geloven dat hij wel bij ons blijft. Dus heb nog even te gaan, en ben heel benieuwd hoe dat dan voelt als hij ouder is dan Daan is geworden.

Moeite met huilen

Ook had ik al verteld dat ik zo,n moeite heb met het huilen van hem, of het nu rustig huilen is of een enorme huilbui voor mij is alles paniek. En wil ik gewoon graag dat het zo snel mogelijk stopt. In het begin als hij naar bed ging en ging huilen bleven we hem maar sussen in de hoop dat hij ging slapen. Nu merken we dat het juist tegen werkt dat hij daar onrustiger van wordt. Ik moet gaan accepteren, wat ik nu een beetje toelaat om hem ook gewoon eens te mogen laten huilen. Kindjes hebben dit soms gewoon nodig om in slaap te vallen. Ik kan nu naar hem rustig blijven maar vanbinnen vreet ik me op als hij zo hartverscheurend aan het huilen is. Alleen het effect werkt wel, hem laten huilen en hij valt vanzelf in slaap. Want wat ik zie is een heel moe kindje die gewoon tegen zijn slaap aan het vechten is. Ja en dan ga je huilen. Hij geeft het vanzelf op. Maar ik moet wel door die huilbui heen zien te komen.

Ik ben er nu ook achter gekomen waarom ik er zo last van heb. En dat heeft alles met de laatste dag van Daan te maken. Hij was toen echt ontroostbaar, en op het moment dat hij stil werd. Werd hij nooit meer wakker. Dus met elke huil van Max wil ik dat hij zo snel mogelijk stil is. Het hele filmpje van het overlijden van Daan komt dan terug. En dit had ik juist door begeleiding verholpen. Nu dat Max er is, zijn die beelden er ook weer. Niet alleen dat, maar die onrust van binnen is er ook steeds weer. Benauwd en hartkloppingen, en soms als hij echt goed huilt en ik eraan toe moet geven hem te laten huilen ben ik er echt misselijk van.

Nu hoor ik al weer in mijn hoofd jullie reacties, je laat je kindje toch niet huilen. Ja ik laat mijn kindje dus nu wel huilen, juist omdat we zien dat het hier in huis er veel rustiger op wordt. dit klinkt misschien heel gek maar als ik hem de hele dag zou moeten troosten omdat hij huilt ben ik echt dus de hele dag met hem bezig. En Max krijgt dan ook geen genoeg slaap, waardoor het huilen dus alleen maar erger wordt. Nu laat ik hem dus even huilen en hij valt heerlijk diep in slaap. En kindjes die genoeg slaap krijgen zijn tevreden kindjes, daar doe je het toch voor.

Hulp

Maar dit kan natuurlijk niet zo blijven dat ik onrustig ben, want daardoor krijg ik mensen in huis die ervoor zorgen dat er niet iets gebeurd waardoor ik weer helemaal in de stress vlieg. Alleen dat is een tijdelijke oplossing. Ik moet verder aan het werk met mijzelf. Gelukkig is er al heel wat troep opgeruimd, maar dit kon niet eerder naar boven komen aangezien er nu pas een kindje weer is. Als eerste ben ik druk bezig om toch weer meer begeleiding te krijgen bij Mirre, hoe of wat ben ik nog niet uit. Dus er moet daarnaast nu hulp zijn. Al ga ik wel af en toe naar Mirre, het CJG wilt dat ik EMDR ga doen. Dit heb ik eerder gehad, en de angsten zijn daardoor verdwenen. Dus nu is dit de bedoeling om dat op te pakken. Ik vind het wel weer heel erg eng en het is zo zwaar deze therapie. En dat naast Mirre en het opvoeden van Max. Maar het is het allemaal waard als ik voor mijn gevoel een goede moeder kan zijn voor hem. Dat ik kan geven wat hij nodig heeft en er zelf ook rustig onder te kunnen blijven. Helaas staan er wachtlijsten voor, terwijl ik echt nu hulp nodig heb. Dus benieuwd hoe dit verder gaat. Wel ben ik blij dat ik volgende week weer drie dagen naar Mirre ga. Dan gebeurd er toch wel iets om aan mijn trauma te werken.

Dus nogmaals ik zet Max niet op de tweede plek, want hij is het belangrijkste nu. Maar er zijn echt duidelijke redenen waardoor ik zo handel als ik doe. En wat ben ik blij dat het nu allemaal wat rustiger is. Want hoe meer rust overdag, hoe meer ik in de avond de huilbuien goed kan opvangen. Ik ben dus al aardig tevreden met de tips en de hulp in huis om hem structuur te geven zodat we een tevreden kindje hebben. En dan dus ook tevreden rustiger ouders.

Op naar de drie maanden toe, want Max is nu 11 weken oud. Daarna nog een maand van aftellen, dan zitten de vier maanden erop die Daan heeft geleefd. Hopelijk wordt het bij mij dan iets rustiger. Dat ik minder bang ben om Max zo maar kwijt te raken. Maar voor nu moeten we dus nog even door met aftellen. En toch gaat het hard met Max, hij groeit echt enorm. En wat is het een fijn mooi mannetje.

Meer rust in huis

Vorige week hadden we de vrijdag nog een enorm huilende baby, een baby die de hele dag op mij wilde liggen. Niets aan de hand dat hij bij me wilt zijn. Maar die avond bleef hij maar ontroostbaar. Het weekend ging redelijk, ook best wel wat huilbuien. Maar maandag veranderde er iets. We hebben ineens een andere baby, en ik liet me woensdag vertellen ook een hele andere mama. We hebben een hele hoop fijne tips gekregen van Martinizorg die elke avond bij mij is. Zelf ben ik begonnen met hem vaker naar bed te doen, heb echt het idee dat hij te weinig slaap kreeg. En begonnen met inbakeren, want hij werd steeds onrustiger door zijn vele bewegingen van zijn armen. En wat brengt dit een rust met zich mee zeg. Geen enorme huilbuien meer, geen moeder die van slag raakt. Van andere moeders hoor je maar, je laat je kind niet huilen. En nee dat wil ik ook niet, daar kan ik niet tegen (ben er achter wat het is, en dat ga ik nog uitgebreid op in) Maar ze hebben me gezegd dat je zeker wel je kind mag laten huilen, zelfs 20 minuten. Nou dat is echt vreselijk zo lang. Maar nu ik hem af en toe laat huilen, werkt het wel. Soms ligt hij in mijn armen te vechten met zijn armpjes en te huilen, en nu zie ik dat hij gewoon aan het vechten is tegen zijn slaap. En als ik het gewoon even toelaat, dan is het zo ineens ook gewoon over. Ineens legt hij zijn hoofdje neer en valt in slaap. Kindjes blijken het dus soms toch nodig te hebben even te huilen. Nu zijn ze me ook aan het leren als hij op bed ligt niet meteen naar hem toe te gaan. Ik hoor het verschil wel in huilen, maar voor mij voelt alles als paniek aan. Toch gebeurd het heel vaak als je hem even laat huilen dat hij gewoon in slaap valt. Door dit alles is er zoveel veranderd in huis. Ik kom meer aan dingen toe en meer aan rust, vooral rust in mijn hoofd doet me goed. Dat is het belangrijkste. Slapen ook wel, maar dat is minder belangrijk dan die rust in mijn hoofd. Al ben ik echt de hele dag onrustig vanwege dat af en toe huilen. Maar wat ik al zei daar kom ik nog op terug, wat dat is.

De eerste prikjes

Ik ging naar die lieve mevrouw toe, die al een paar keer thuis bij mij kwam. Maar dit keer vond ik haar eigenlijk niet heel erg lief. Ze heeft me pijn gedaan. Maar mama was mijn aan het proberen afleiden met haar stem. Toch deden die prikjes wel pijn in mijn armpjes. Ja mijn arme armpjes, omdat ik gips heb kan dat dus niet in mijn benen. Ik moest echt wel even huilen, toch zei mama dat ik een stoere man ben en het heel goed heb gedaan. Mijn mama was ook stoer hoor, want ook zij moest het maar ondergaan dat die mevrouw mij pijn ging doen. Daarna viel ik eigenlijk helemaal stil, alsof er niets gebeurd was. Ik mocht weer lekker na een heerlijk flesje melk mee in de drager, naar huis wandelen. Toen we thuis aankwamen, lag ik allang te slapen in de drager. Ik werd wakker in mijn bed, toen wilde ik niet meer slapen en ben ik toch wel wat huilerig de rest van de dag geweest. Ik vond mezelf toch best wel zielig met mijn twee pleisters op mijn arm. En dan haalt papa ze er ook nog af weet je wel dat ik pijn in mijn armpjes heb papa… Nou gelukkig troosten papa mij lief. Ook was ik steeds onrustig in bed, want mama mocht me niet inbakeren omdat ik weleens koorts kon krijgen van de prikjes en het was ook nog eens een hele warme dag. Hopelijk ben ik dit avontuur snel weer vergeten.

Oefenen oefenen oefenen

We leggen Max nu ook regelmatig even op het kleed op de grond zodat hij kan oefenen met zijn nekje omhoog houden of omrollen. De eerste keer dat we dit deden, heel onverwachts rolde hij gewoon om. Niks kunnen vastleggen, dus nu lijkt het alsof het nooit is gebeurd. Want daarna heeft hij het nog niet weer gedaan. Maar dit komt vanzelf, het is ook nog wel wat vroeg ervoor. Ik heb wel wat leuke kiekjes voor jullie van het oefenen op het kleed.

Waar is mijn kleine baby, eerst dacht ik wat fijn als hij wat groter en ouder wordt. Maar nu echt het kleine baby’tje eraf is mis ik dat toch wel enorm. Wat groeit hij goed, en wat wordt hij zwaar. Dit is een heel goed teken natuurlijk, want Max doet het enorm goed. En gelukkig ook nergens meer last van de operatie. 

Max is weer thuis

Heerlijk mijn mannetje is weer lekker thuis. Ja ik heb hem enorm thuis gemist. En ook is het wel weer even wennen nu hij thuis is, na het ziekenhuis opname. Het gaat goed met hem. En ondanks ik nog altijd mijn moeilijke momenten heb, voel ik me iets rustiger naar Max toe. Ik merk na de laatste sessie die ik heb gehad bij Mirre voor dat Max thuis kwam dat ik rustiger naar mezelf en hem ben. Van binnen ben ik nog wel onrustig, dat verdwijnt niet zo maar ineens. Er is veel boosheid, frustratie en verdriet uit gekomen bij Mirre. En dat heb ik mooi daar kunnen laten voordat Max thuis kwam. Zo heeft hij daar nu geen last van. Het voelt goed dat ik momenteel kan toegeven aan dat Max gewoon alleen maar bij mij wilt liggen. En dat ik er van geniet, gewoon even niks hoeven en samen met hem op de bank hangen. Ik lekker serie kijken en hij in mijn armen liggen te slapen. Ik betrapte me erop dat ik zelf heb genoten van de momenten in mijn armen. Maar vermoeiend is het wel, en zeker als je nog de hele avond voor je hebt en het dan wel echt mis is met huilen.

Huilen huilen huilen

Nadat ik me de hele dag had overgeven aan dat Max alleen bij me wilde liggen ging het s,avonds hardop met huilen. Wat ik ook deed niks was goed voor meneertje. In mijn armen houden had geen zin meer, want hij bleef maar huilen. Die avond kreeg ik hulp van martinizorg en zelfs zij kreeg hem niet stil. Er waren echt maar kleine momenten dat hij stil was. Voornamelijk als je door de kamer heen liep en hem heen en weer wiegde. Maar zodra je stopte was het weer huilen. Echt alles hebben we samen uit de kast gehaald. Toch maar proberen om hem naar bed te brengen. Maar ook dit pikte hij niet, dus ik weer naar boven om hem stil te krijgen. Maar het huilen werd alleen maar erger. Ik wist het echt niet meer, en moest er zelf ook van huilen. Achter me werd er ineens verteld dat ik het wel goed deed. Maar dat Max waarschijnlijk het van moeheid ook niet meer wist. Ze wilde dat ik de leidinggevende belde om advies te vragen, want eigenlijk zat haar werkdag er al op. Maar ze wilde me niet alleen laten, en dat wilde de leidinggevende ook niet dat ik alleen bleef met Max. Ze vond het verstandig om de doktersdienst te bellen om te kijken of er iets aan de hand zou zijn. Want dit huilen deed hij ook zo erg voor we ontdekte dat hij een liesbreuk had. Maar eerst mijn partner naar huis laten komen van zijn werk, alleen dat lukte helaas niet. Dus besloten toch te bellen, want degene die bij me was wilde wel met mij mee dan. Na laten kijken bij de dokter, waar hij uiteraard stil was. Er was niets aan de hand met hem en konden weer naar huis. Gelukkig was mijn partner me komen halen, en kon zij van martinizorg ook naar huis. Thuis nam mijn partner het over, omdat ik wel erg moe was nu. Hij gaf hem de fles en probeerde hem naar bed te krijgen. Ik ben zelf op bed gegaan, maar Max bleef weer huilen. Ik ben even in slaap gevallen en toen ik wakker was, was het inmiddels al tegen 03.00 en hoorde hem nog altijd huilen. Mijn partner had ook alles al geprobeerd en lag nu vermoeid op de bank. Ik heb Max mee genomen naar boven, legde hem in ons bed met de speen even vast houden. En hij viel in slaap, ik liet de speen los. Normaal wordt hij dan ook weer wakker, maar nu bleef hij licht in slaap. Nog een poging hem naar bed te brengen, want de manier waarop hij in ons bed lag konden wij onmogelijk slapen. In bed, en ja eindelijk hij bleef stil. En heeft nog geslapen tot 06.30. Dat was dus een aardig kort nachtje voor ons. Wat er aan de hand is geen idee, we weten echt niet wat te doen met hem. En hoelang deze huilbuien aanblijven is ook maar de vraag. Want ook vandaag wilde hij niet echt slapen in zijn bed, geprobeerd hem in te bakeren. Daar werd hij rustig van, ondanks hij al binnen vijf minuten een arm eruit gewurmd had. Misschien helpt dit wel, want hij is steeds maar zo aan het zwaaien met zijn armen. Dus heb nu een inbaker doek besteld. Misschien werkt dat beter. We moeten nu echt gewoon door deze fase heen, want dit zal vast ook wel weer over gaan neem ik aan.

Hebben jullie nog tips te doen als je baby zo ontroostbaar is en tot nu toe blijkbaar niets werkt?

Vandaag ga ik mijn schaamte voorbij, omdat ik vind dat ook de minder mooie kanten van het moederschap naar voren mogen komen. Dat er moeders zijn die het moeilijk hebben, die een postnatale depressie krijgen. Ik ben niet de enige moeder die het moeilijk heeft, maar die verhalen van moeders hoor je bijna niet. Ik snap jullie reacties dan ook, dat er geschrokken wordt door mijn woorden. En dat het lijkt dat Max alleen maar lastig is. Dit is absoluut niet waar. Alles wat ik doe, doe ik uit liefde voor mijn zoon en voor mijn gezin. Het was echt niet leuk om samen met maatschappelijk werk te beslissen dat het beter was dat Max nog even in het ziekenhuis zou verblijven. Het liefst heb ik hem gewoon thuis. En heb dan ook soms bewust de keuze gemaakt om niet dag en nacht in het ziekenhuis te zijn. Ik moet verder aan het werk met mijzelf, waar ik al een hele tijd mee bezig ben. En goed nieuws vandaag is Max gewoon weer lekker thuis.

Huilen maakt iets los bij mij

Het huilen van Max maakt iets in mij los waar ik enorm van schrik. Ik kan het gewoon niet te lang aanhoren als hij huilt. Ik krijg boze, verdrietige en eenzame gevoelens. Maar hoezo dan bij Max, dit had je ook toch al kunnen voelen dan bij Daan. Want je hebt eerder een kindje gekregen. Ja klopt. Maar Daan huilde eigenlijk nooit, dus is dit nooit naar boven gekomen. Op dit moment ben ik aan het onderzoeken waar het vandaan komt dat ik prikkelbaar word als hij veel huilt. En ja geduld verliezen bij een kind is zeker niet de bedoeling. Ik weet dat ik snel prikkelbaar ben, maar tot nu toe was er nooit een kind in het spel die er last mee zou krijgen. Verder is Max zo,n heerlijk kind, want overdag en in de nacht gaat alles prima. En voelt het moederschap ook zeker fijn. Onzeker ja dat ben ik wel, maar daar kreeg ik al hulp bij. Dus dat komt wel goed. Maar ik wil leren omgaan met de huilbuien van Max, want een relaxte moeder is een relaxter kind. En daar draait het allemaal om, alles doe ik voor Max. Al lijkt het misschien bij jullie niet zo.

Veiligheid staat voor op

Vind ik het prettig dat Max in het ziekenhuis verbleef nee zeker niet. Hij werd thuis enorm gemist. Maar ik had ook mijn mond kunnen houden in het ziekenhuis en hem gewoon mee naar huis kunnen nemen. Hoe was het dan na een tijdje verlopen. Is hij wel veilig genoeg thuis, dat vraag ik me steeds af. Dit is de reden waarom ik aan de bel heb getrokken. Omdat ik snel prikkelbaar ben en dan mijn geduld kan verliezen, kan er misschien wel iets gebeuren waar ik spijt van zal hebben. Er zijn genoeg moeders die met hun handen in het haar zitten omdat ze niet weten wat ze met hun kind aan moeten. Ken je die verhalen niet, dat ze gedachten hebben hun kind iets aan te doen. Nou ook ik voel die gedachten in mij opkomen, als ik mijn geduld verlies. Ik weet dat ik mijn kind nooit iets aan zal doen. Maar op zo,n moment weet ik echt niet of ik voor mezelf in zou staan. Vaak loop ik dan bij hem weg, in de hoop weer rustig te worden. Maar er is meer nodig, deze moeder heeft hulp nodig. Daarom heb ik tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis ook wat meer rust (in de hoofd) proberen te krijgen. In de avonden wil Max gewoon heel graag bij mij zijn, en je zal zeggen niks mis mee. Klopt, maar op zekere hoogte trek ik dit dus blijkbaar niet. Daar gaan we aan werken. 

Er is er een veiligheidsplan gemaakt. Ik had het al even een keer eerder benoemd, maar ik krijg zorg vanuit Martinizorg. Ze kwamen drie keer in de week voor zes uur overdag om mee te kijken met mij en Max in de zorg. Omdat ik erg onzeker ben in het moederschap door alles wat ik heb meegemaakt. Hierbij gaan ze mij dus helpen en laten zien welke dingen er juist wel goed gaan met de zorg voor Max. Nu zijn de knelpunten eigenlijk s,avonds en word deze hulp omgezet naar de avond uren. In plaats van dat ze drie keer komen voor zes uur overdag, komen ze nu elke avond (behalve het weekend) zorg bieden. Zo gaan ze me leren omgaan met mijn prikkelbaarheid en hoe ik makkelijker rustig kan blijven naar Max toe als hij veel huilt. En daarom kan Max nu terug thuis komen, omdat het nu veilig genoeg is. En er kan wel gezegd worden ik sta op de tweede plek met wat ik wil, ja klopt maar als het met mij niet goed gaat. Zal het met Max ook niet goed gaan.

Max lijkt op mama

Ik herken dingen van mijzelf in Max. Hij is erg gevoelig voor prikkels, dus als we een drukke dag hebben gehad (die ik zoveel mogelijk nu vermijd) voelt hij zich in de avond niet fijn. En zal ik hem ook niet in zijn eigen kamer in slaap krijgen. Dat doen we dan ook niet. Maar ook schrikt hij best veel, van zijn eigen armen die hij in zijn slaap beweegt. Plotseling als je naast hem staat niezen schrikt hij wakker. Dus doof is hij zeker niet. Vooral herken ik mezelf in dat ik snel prikkelbaar ben, en dat is iets waar ik aan wil werken. Want voor Max is dit niet goed, hij reageert heel erg op mij. Als ik niet rustig blijf door zijn huilbuien, worden ze alleen maar erger. Dus moest ik even aan mezelf denken, in het belang van Max.

Bepaalde uitspraken

Uitspraken die ik heb zoals “hij is er nou eenmaal” deze komt weg door discussies die nergens op slaan. Zoals dat mensen vinden dat ik te vroeg ben begonnen aan Max na het overlijden van Daan. Daar ben ik het niet mee eens, want als ik tien jaar had gewacht was ditzelfde gebeurd dat weet ik zeker. Maar deze discussie slaat namelijk nergens op want Max is er nou eenmaal. Dat bedoel ik er dus mee. Hij is er en moet met de moeilijke momenten mee dealen. Hier moet ik doorheen, en dat gaan we als gezin ook doen met een beetje extra hulp. Hiermee hoop ik gewoon op een beetje begrip van mensen. Door mijn ervaring te delen, hoop ik dat er sommige moeders zich ook in herkennen die zich voor deze gevoelens en gedachten schamen. Ik heb me laten vertellen dat ik me niet hoef te schamen en dat het goed is dat ik eerlijk over alles ben naar hulpverleners. Alleen zo kunnen wij als gezin geholpen worden, en vooral ik. Want Max is het allerbelangrijkste, daar zal ik altijd alles voor doen.

Ik ben dus heel erg dankbaar voor ons kleine mooie mannetje Max, en heel erg gelukkig met hem. Al voelt dat soms niet zo, en komt dat bij jullie zo vaak niet over. Het is echt zo, ik zal alles geven voor hem. Als hij het maar goed heeft. Meer dan wat ik nu voor hem doe, kan ik niet. En hoop alleen maar dat hij me een goede moeder vind. Want helaas vind ik dat zelf niet zo erg, daar speelt mijn onzekerheid dus weer op.

Een kindje krijgen na het verlies van een kindje heet een “rainbow baby” Wat mooi als dit je gegund wordt om toch nog te ervaren wat het moederschap inhoud. Ik ben dan ook heel erg dankbaar dat Max in ons leven is gekomen. Maar hoe gaat dat nou een kindje krijgen/opvoeden na het verlies van een kindje. Want het is echt niet niks wat je dan allemaal meemaakt en wat je voelt. Soms gaat de gedachten in mij om of ik er wel goed aan heb gedaan om weer aan een kindje te beginnen. Maar Max is zeker niet meer weg te denken, en hij is er nu eenmaal. Dus die gedachten zijn niet reëel. Nu is het een kwestie van ermee om gaan met al die gevoelens die erbij komen kijken. En dat is heel erg veel.

Angst voor weer verlies

Vanaf het begin dat Max geboren is ben ik enorm bang dat ook hij niet zal blijven net als Daan. Dit is een gevoel, want ik weet dat dit niet zo is. Ik weet dat Max een heel ander kindje is. Sterk en gezond, dus waarom zou Max ons verlaten. Nou Daan deed dit ook helemaal uit het niets, hij was dan wel erg zwak van gezondheid. Maar bij hem zag ik het ook niet aankomen, ineens was hij in mijn armen overleden. Daarom is de angst heel groot als Max heel stil in mijn armen ligt. Aan de ene kant heerlijk als hij zo relax is, maar aan de andere kant hoop ik dan altijd of hij even iets van geluid laat horen. Zodat ik weet dat hij het nog wel doet. Ook als ik hem naar bed breng en we moeten een paar keer heen en weer lopen om hem tot rust te brengen en hij eenmaal rustig slaapt. Dan heb ik de neiging te denken dat er iets mis is en wil ik gaan kijken of hij nog wel leeft. Want hoe kan dat nou van huilen naar ineens helemaal stil. Ja het kan echt. Nu heb ik nog altijd die neiging naar zijn kamer te lopen, in het begin deed ik dat ook echt. Nu probeer ik het zoveel mogelijk niet te doen en er op te vertrouwen dat hij gewoon heerlijk ligt te slapen. Ik ben benieuwd hoe dat zal voelen als hij ineens de hele nacht door zou gaan slapen. En nu hij in het ziekenhuis ligt, zijn ze aan het proberen hem van de 6 a 7 flessen naar de 5 flessen te gaan. Dus proberen hem de nacht door te laten slapen. Ik ben benieuwd, en dus benieuwd hoe dat zal zijn als hij dat thuis ook echt gaat doen.

Het missen van Daan

Wat als Daan er nog zou zijn, hij zou nu 3 jaar zijn geweest. Eigenlijk zou Max er dan niet zijn geweest, maar de gedachten even dat Daan er zou zijn en Max ook, hoe zou Daan dan met zijn kleine broertje omgaan. Zou Daan al lopen, hoe zou hij eruit zien. Deze vragen zou ik nooit beantwoord krijgen, maar in alles vergelijk ik Max met Daan. Maar dit kan helemaal niet, het zijn twee hele verschillende kindjes. Daan was echt een heel makkelijk en rustig mannetje. Ik mis hem elke dag, en nee dat is niet zo gek. Maar met de komst van Max is dat wel erger geworden. Toch heb ik rust gevonden in dat Daan er niet meer is, of nou hij is er wel altijd maar niet lichamelijk. Het brengt wel veel emoties los nu, ook door vele herinneringen die we hebben aan Daan. Helemaal nu Max in hetzelfde ziekenhuis ligt waar grote broer ook lag. Ik verpleegkundige herken die ook Daan verzorgde, dit gevoel is heel dubbel. Ik ben echt blij dat hij in dit ziekenhuis ligt, maar het maakt het ook wel heel verdrietig.

Zorgen voor Max zwaar

Het is niet vanzelfsprekend om op een blauwe wolk te zitten, ook niet als je een kindje verloren hebt en toch weer het geluk in een nieuw kindje vind. Toch dwing ik mijzelf om gelukkig te moeten zijn met hem. Ja ik ben gelukkig, maar genieten doe ik zeker niet altijd. En ik voel me daar heel schuldig over omdat het naar mijn gevoel moet omdat we dankbaar mogen zijn dat hij er is. Alleen het moederschap met Max valt me zwaar. Ik kan niet zo goed tegen het huilen wat hij doet, het is een trigger waardoor ik boze en verdrietige eenzame gevoelens krijg. En soms weet ik echt niet meer wat ik ermee aan moet. En dan te bedenken dat hij een vrij tevreden baby is. Alleen de avonden zit ik echt de hele tijd met hem in me armen omdat hij anders gaat huilen. Nee ik vind het niet erg om met hem te knuffelen, maar avond naar avond zo met hem te moeten zitten dat trek ik niet. Ik ben moe, heel erg moe. En ik snap dat het moederschap dat nou eenmaal is, maar ik ben niet alleen moe vanwege het moederschap. Maar meer door alle gevoelens die erbij komen na alles wat we hebben meegemaakt. Dit maakt het extra zwaar, en dan ook nog de vele ziekenhuis bezoekjes voor zijn voetjes. En nu ook een liesbreuk die hij had. Nu hij in het ziekenhuis ligt gaat het goed met hem. Eigenlijk zou hij gewoon thuis kunnen zijn, er is medische geen reden om te laten blijven. Maar de arts heeft besloten hem te houden omdat het nu even beter is voor mij en hem. Gelukkig is hij vrijdag geopereerd aan zijn liesbreuk. En nu is het zien wat er verder gaat gebeuren om hem weer thuis te krijgen.

Mannetje mannetje mannetje wat groei je enorm. En je bent alweer twee maanden oud. Je ligt al even in het ziekenhuis, aan de ene kant mis ik je enorm thuis. Maar misschien heel erg om te zeggen, soms is het ook wel even lekker een beetje rust te krijgen. 

Ziekenhuis opname voor Max

Max lag vanmorgen nog in het UMCG na een liesbreuk operatie. Eerder lag hij in het Martiniziekenhuis waar hij niet geopereerd kon worden. Dus we moesten hem heel vroeg ophalen om hem over te brengen. Want we moesten ons met Max om 7.00 melden in het UMCG. Ik was dan al om 5.00 uit mijn bed die ochtend. De operatie is prima gegaan. Wel heeft hij wat koorts overgehouden ervan en vocht in zijn balletjes. Maar dat zal vanzelf weer verdwijnen, ze maken hier zich geen zorgen over. Inmiddels is hij terug in het Martiniziekenhuis, waar hij nog eventjes mag verblijven.

Mijn eerste diploma 

Dan ben ik op 1 dag na 9 weken oud als ik mijn eerste diploma haal. Ja want ik kreeg een dapperheidsdiploma na de operatie. Dus ik ben heel dapper geweest zei die mevrouw waar ik wakker werd. Nou ja wakker, ik vond het beter om lekker te blijven slapen. En omdat ik nog een heel kleintje ben, mocht mama een speeltje voor me uitzoeken. Ik kreeg een groen zeehondje liet ik me vertellen door mama. Nu weet ik dus ook hoe zeehondjes eruit zien. Mama vertelde er wel bij dat echte zeehondjes niet groen van kleur zijn. Ik leer echt elke dag weer iets.

Acht weekjes oud alweer, en wat heb ik al veel mee gemaakt met mama. Mama is wel wat bezorgd en verdrietig om mijn voetjes, maar probeert mij gerust te stellen erin. Ik wil helemaal niet dat mama extra zorgen om mij heeft, maar ze mag het wel uiten als het er is. Ook baalt mama dat ik al die mooie broekjes die in de kast liggen niet passen, allemaal nieuw maar mijn gips houd het tegen om ze aan te kunnen. Ik zie het probleem niet kan best zonder broekjes. Maar mama vind dat er niet uitzien dat gips. We moeten het er toch mee doen nog een tijd.

Eigenwijze voetjes

Ja die voetjes van mij zijn eigenlijk een beetje eigenwijs, ze willen niet wat de dokter wilt. Nu moest ik dinsdag gewoon twee keer naar het ziekenhuis. De eerste keer in de ochtend werd er een naald in me voet gestoken. Nou dat was echt niet lief, en mama schrok van het bloed wat er aan de ene kant uit kwam. De dokter vertelde dat hij wat moeite had met die voet. Toen moest het weer in gips, en helaas de ene kant werd mij te strak en mijn teentjes vonden het niet leuk. Dus Jan maakte wat ruimte zodat ze weer wat kleur kregen. Maar thuis ging het weer mis en waren ze zoals mama zei weer wit. Dus moesten we terug komen bij die gekke meneer Jan. En werd het weer vervangen. Ik was eigenlijk best wel de hele dag overstuur en s,nachts heb ik het mama ook niet makkelijk gemaakt, ik wilde alleen maar boven op haar liggen. Ik sliep wel, mama geloof ik niet. Maar ik had ook zo,n verdriet. Dus mama weer bellen met het ziekenhuis, terwijl we eigenlijk op vakantie zouden gaan… Ja hoor weer terug komen, en mama belde opa en oma. Die heeft ons gehaald en samen naar het ziekenhuis. Een derde keer werd het gips vervangen, wat een gedoe aan mijn voetjes. Toch besloot mama met mij naar Mirre te gaan en hebben opa en oma ons heel lief gebracht.

Soort van vakantie

Mama besloot om samen met mij naar Mirre te gaan, hier kwam ik al toen ik bij mama in de buik zat. En nu mocht ik de plek zelf bewonderen. Het bleek dat mama grote behoefde had om er te zijn. Ze even rust in haar hoofd wilde maken. En ik heb begrepen ook nog even de diepte in wilde gaan. Maar dit vond ze ook wel een beetje eng omdat ze ook de zorg voor mij had. Alleen wat mama niet wist is dat ik in goede handen zou zijn. Nu weet ze dat wel en ze kan er op vertrouwen dat er bij Mirre altijd iemand er voor mij is. Ik heb een vriendin gemaakt die het heerlijk vond om op mij te passen. De eerste keer vond mama het wel heel spannend. Ik werd vast gehouden door haar en ze vroeg of ze even mocht wandelen met mij. Mama dacht een klein rondje op het terrein, maar toen zat mama zich helemaal op te vreten van binnen. Ik voelde het wel, en daarom huilde ik ook zoveel in de armen van mijn nieuwe vriendin. Mama dacht alleen maar ze komt maar niet terug. En mijn nieuwe vriendin vertelde mij dat ze ook niet wist wat ze moest doen en dat ze zo onzeker was dat ik aan het huilen was. Nu begreep ik het en ik viel stil. Ja ik neem soms ook gevoel van mama over en huil ik voor haar. Dus mama moet meer haar gevoel uitspreken, dan hoef ik minder voor haar te huilen. Huil maar eens wat vaker als het nodig is mama, ik vind het niet erg.