Op naar de drie maanden toe, want Max is nu 11 weken oud. Daarna nog een maand van aftellen, dan zitten de vier maanden erop die Daan heeft geleefd. Hopelijk wordt het bij mij dan iets rustiger. Dat ik minder bang ben om Max zo maar kwijt te raken. Maar voor nu moeten we dus nog even door met aftellen. En toch gaat het hard met Max, hij groeit echt enorm. En wat is het een fijn mooi mannetje.

Meer rust in huis

Vorige week hadden we de vrijdag nog een enorm huilende baby, een baby die de hele dag op mij wilde liggen. Niets aan de hand dat hij bij me wilt zijn. Maar die avond bleef hij maar ontroostbaar. Het weekend ging redelijk, ook best wel wat huilbuien. Maar maandag veranderde er iets. We hebben ineens een andere baby, en ik liet me woensdag vertellen ook een hele andere mama. We hebben een hele hoop fijne tips gekregen van Martinizorg die elke avond bij mij is. Zelf ben ik begonnen met hem vaker naar bed te doen, heb echt het idee dat hij te weinig slaap kreeg. En begonnen met inbakeren, want hij werd steeds onrustiger door zijn vele bewegingen van zijn armen. En wat brengt dit een rust met zich mee zeg. Geen enorme huilbuien meer, geen moeder die van slag raakt. Van andere moeders hoor je maar, je laat je kind niet huilen. En nee dat wil ik ook niet, daar kan ik niet tegen (ben er achter wat het is, en dat ga ik nog uitgebreid op in) Maar ze hebben me gezegd dat je zeker wel je kind mag laten huilen, zelfs 20 minuten. Nou dat is echt vreselijk zo lang. Maar nu ik hem af en toe laat huilen, werkt het wel. Soms ligt hij in mijn armen te vechten met zijn armpjes en te huilen, en nu zie ik dat hij gewoon aan het vechten is tegen zijn slaap. En als ik het gewoon even toelaat, dan is het zo ineens ook gewoon over. Ineens legt hij zijn hoofdje neer en valt in slaap. Kindjes blijken het dus soms toch nodig te hebben even te huilen. Nu zijn ze me ook aan het leren als hij op bed ligt niet meteen naar hem toe te gaan. Ik hoor het verschil wel in huilen, maar voor mij voelt alles als paniek aan. Toch gebeurd het heel vaak als je hem even laat huilen dat hij gewoon in slaap valt. Door dit alles is er zoveel veranderd in huis. Ik kom meer aan dingen toe en meer aan rust, vooral rust in mijn hoofd doet me goed. Dat is het belangrijkste. Slapen ook wel, maar dat is minder belangrijk dan die rust in mijn hoofd. Al ben ik echt de hele dag onrustig vanwege dat af en toe huilen. Maar wat ik al zei daar kom ik nog op terug, wat dat is.

De eerste prikjes

Ik ging naar die lieve mevrouw toe, die al een paar keer thuis bij mij kwam. Maar dit keer vond ik haar eigenlijk niet heel erg lief. Ze heeft me pijn gedaan. Maar mama was mijn aan het proberen afleiden met haar stem. Toch deden die prikjes wel pijn in mijn armpjes. Ja mijn arme armpjes, omdat ik gips heb kan dat dus niet in mijn benen. Ik moest echt wel even huilen, toch zei mama dat ik een stoere man ben en het heel goed heb gedaan. Mijn mama was ook stoer hoor, want ook zij moest het maar ondergaan dat die mevrouw mij pijn ging doen. Daarna viel ik eigenlijk helemaal stil, alsof er niets gebeurd was. Ik mocht weer lekker na een heerlijk flesje melk mee in de drager, naar huis wandelen. Toen we thuis aankwamen, lag ik allang te slapen in de drager. Ik werd wakker in mijn bed, toen wilde ik niet meer slapen en ben ik toch wel wat huilerig de rest van de dag geweest. Ik vond mezelf toch best wel zielig met mijn twee pleisters op mijn arm. En dan haalt papa ze er ook nog af weet je wel dat ik pijn in mijn armpjes heb papa… Nou gelukkig troosten papa mij lief. Ook was ik steeds onrustig in bed, want mama mocht me niet inbakeren omdat ik weleens koorts kon krijgen van de prikjes en het was ook nog eens een hele warme dag. Hopelijk ben ik dit avontuur snel weer vergeten.

Oefenen oefenen oefenen

We leggen Max nu ook regelmatig even op het kleed op de grond zodat hij kan oefenen met zijn nekje omhoog houden of omrollen. De eerste keer dat we dit deden, heel onverwachts rolde hij gewoon om. Niks kunnen vastleggen, dus nu lijkt het alsof het nooit is gebeurd. Want daarna heeft hij het nog niet weer gedaan. Maar dit komt vanzelf, het is ook nog wel wat vroeg ervoor. Ik heb wel wat leuke kiekjes voor jullie van het oefenen op het kleed.

Waar is mijn kleine baby, eerst dacht ik wat fijn als hij wat groter en ouder wordt. Maar nu echt het kleine baby’tje eraf is mis ik dat toch wel enorm. Wat groeit hij goed, en wat wordt hij zwaar. Dit is een heel goed teken natuurlijk, want Max doet het enorm goed. En gelukkig ook nergens meer last van de operatie. 

Max is weer thuis

Heerlijk mijn mannetje is weer lekker thuis. Ja ik heb hem enorm thuis gemist. En ook is het wel weer even wennen nu hij thuis is, na het ziekenhuis opname. Het gaat goed met hem. En ondanks ik nog altijd mijn moeilijke momenten heb, voel ik me iets rustiger naar Max toe. Ik merk na de laatste sessie die ik heb gehad bij Mirre voor dat Max thuis kwam dat ik rustiger naar mezelf en hem ben. Van binnen ben ik nog wel onrustig, dat verdwijnt niet zo maar ineens. Er is veel boosheid, frustratie en verdriet uit gekomen bij Mirre. En dat heb ik mooi daar kunnen laten voordat Max thuis kwam. Zo heeft hij daar nu geen last van. Het voelt goed dat ik momenteel kan toegeven aan dat Max gewoon alleen maar bij mij wilt liggen. En dat ik er van geniet, gewoon even niks hoeven en samen met hem op de bank hangen. Ik lekker serie kijken en hij in mijn armen liggen te slapen. Ik betrapte me erop dat ik zelf heb genoten van de momenten in mijn armen. Maar vermoeiend is het wel, en zeker als je nog de hele avond voor je hebt en het dan wel echt mis is met huilen.

Huilen huilen huilen

Nadat ik me de hele dag had overgeven aan dat Max alleen bij me wilde liggen ging het s,avonds hardop met huilen. Wat ik ook deed niks was goed voor meneertje. In mijn armen houden had geen zin meer, want hij bleef maar huilen. Die avond kreeg ik hulp van martinizorg en zelfs zij kreeg hem niet stil. Er waren echt maar kleine momenten dat hij stil was. Voornamelijk als je door de kamer heen liep en hem heen en weer wiegde. Maar zodra je stopte was het weer huilen. Echt alles hebben we samen uit de kast gehaald. Toch maar proberen om hem naar bed te brengen. Maar ook dit pikte hij niet, dus ik weer naar boven om hem stil te krijgen. Maar het huilen werd alleen maar erger. Ik wist het echt niet meer, en moest er zelf ook van huilen. Achter me werd er ineens verteld dat ik het wel goed deed. Maar dat Max waarschijnlijk het van moeheid ook niet meer wist. Ze wilde dat ik de leidinggevende belde om advies te vragen, want eigenlijk zat haar werkdag er al op. Maar ze wilde me niet alleen laten, en dat wilde de leidinggevende ook niet dat ik alleen bleef met Max. Ze vond het verstandig om de doktersdienst te bellen om te kijken of er iets aan de hand zou zijn. Want dit huilen deed hij ook zo erg voor we ontdekte dat hij een liesbreuk had. Maar eerst mijn partner naar huis laten komen van zijn werk, alleen dat lukte helaas niet. Dus besloten toch te bellen, want degene die bij me was wilde wel met mij mee dan. Na laten kijken bij de dokter, waar hij uiteraard stil was. Er was niets aan de hand met hem en konden weer naar huis. Gelukkig was mijn partner me komen halen, en kon zij van martinizorg ook naar huis. Thuis nam mijn partner het over, omdat ik wel erg moe was nu. Hij gaf hem de fles en probeerde hem naar bed te krijgen. Ik ben zelf op bed gegaan, maar Max bleef weer huilen. Ik ben even in slaap gevallen en toen ik wakker was, was het inmiddels al tegen 03.00 en hoorde hem nog altijd huilen. Mijn partner had ook alles al geprobeerd en lag nu vermoeid op de bank. Ik heb Max mee genomen naar boven, legde hem in ons bed met de speen even vast houden. En hij viel in slaap, ik liet de speen los. Normaal wordt hij dan ook weer wakker, maar nu bleef hij licht in slaap. Nog een poging hem naar bed te brengen, want de manier waarop hij in ons bed lag konden wij onmogelijk slapen. In bed, en ja eindelijk hij bleef stil. En heeft nog geslapen tot 06.30. Dat was dus een aardig kort nachtje voor ons. Wat er aan de hand is geen idee, we weten echt niet wat te doen met hem. En hoelang deze huilbuien aanblijven is ook maar de vraag. Want ook vandaag wilde hij niet echt slapen in zijn bed, geprobeerd hem in te bakeren. Daar werd hij rustig van, ondanks hij al binnen vijf minuten een arm eruit gewurmd had. Misschien helpt dit wel, want hij is steeds maar zo aan het zwaaien met zijn armen. Dus heb nu een inbaker doek besteld. Misschien werkt dat beter. We moeten nu echt gewoon door deze fase heen, want dit zal vast ook wel weer over gaan neem ik aan.

Hebben jullie nog tips te doen als je baby zo ontroostbaar is en tot nu toe blijkbaar niets werkt?

Vandaag ga ik mijn schaamte voorbij, omdat ik vind dat ook de minder mooie kanten van het moederschap naar voren mogen komen. Dat er moeders zijn die het moeilijk hebben, die een postnatale depressie krijgen. Ik ben niet de enige moeder die het moeilijk heeft, maar die verhalen van moeders hoor je bijna niet. Ik snap jullie reacties dan ook, dat er geschrokken wordt door mijn woorden. En dat het lijkt dat Max alleen maar lastig is. Dit is absoluut niet waar. Alles wat ik doe, doe ik uit liefde voor mijn zoon en voor mijn gezin. Het was echt niet leuk om samen met maatschappelijk werk te beslissen dat het beter was dat Max nog even in het ziekenhuis zou verblijven. Het liefst heb ik hem gewoon thuis. En heb dan ook soms bewust de keuze gemaakt om niet dag en nacht in het ziekenhuis te zijn. Ik moet verder aan het werk met mijzelf, waar ik al een hele tijd mee bezig ben. En goed nieuws vandaag is Max gewoon weer lekker thuis.

Huilen maakt iets los bij mij

Het huilen van Max maakt iets in mij los waar ik enorm van schrik. Ik kan het gewoon niet te lang aanhoren als hij huilt. Ik krijg boze, verdrietige en eenzame gevoelens. Maar hoezo dan bij Max, dit had je ook toch al kunnen voelen dan bij Daan. Want je hebt eerder een kindje gekregen. Ja klopt. Maar Daan huilde eigenlijk nooit, dus is dit nooit naar boven gekomen. Op dit moment ben ik aan het onderzoeken waar het vandaan komt dat ik prikkelbaar word als hij veel huilt. En ja geduld verliezen bij een kind is zeker niet de bedoeling. Ik weet dat ik snel prikkelbaar ben, maar tot nu toe was er nooit een kind in het spel die er last mee zou krijgen. Verder is Max zo,n heerlijk kind, want overdag en in de nacht gaat alles prima. En voelt het moederschap ook zeker fijn. Onzeker ja dat ben ik wel, maar daar kreeg ik al hulp bij. Dus dat komt wel goed. Maar ik wil leren omgaan met de huilbuien van Max, want een relaxte moeder is een relaxter kind. En daar draait het allemaal om, alles doe ik voor Max. Al lijkt het misschien bij jullie niet zo.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=SvuVTWdR5YM?feature=oembed&w=500&h=375]

Veiligheid staat voor op

Vind ik het prettig dat Max in het ziekenhuis verbleef nee zeker niet. Hij werd thuis enorm gemist. Maar ik had ook mijn mond kunnen houden in het ziekenhuis en hem gewoon mee naar huis kunnen nemen. Hoe was het dan na een tijdje verlopen. Is hij wel veilig genoeg thuis, dat vraag ik me steeds af. Dit is de reden waarom ik aan de bel heb getrokken. Omdat ik snel prikkelbaar ben en dan mijn geduld kan verliezen, kan er misschien wel iets gebeuren waar ik spijt van zal hebben. Er zijn genoeg moeders die met hun handen in het haar zitten omdat ze niet weten wat ze met hun kind aan moeten. Ken je die verhalen niet, dat ze gedachten hebben hun kind iets aan te doen. Nou ook ik voel die gedachten in mij opkomen, als ik mijn geduld verlies. Ik weet dat ik mijn kind nooit iets aan zal doen. Maar op zo,n moment weet ik echt niet of ik voor mezelf in zou staan. Vaak loop ik dan bij hem weg, in de hoop weer rustig te worden. Maar er is meer nodig, deze moeder heeft hulp nodig. Daarom heb ik tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis ook wat meer rust (in de hoofd) proberen te krijgen. In de avonden wil Max gewoon heel graag bij mij zijn, en je zal zeggen niks mis mee. Klopt, maar op zekere hoogte trek ik dit dus blijkbaar niet. Daar gaan we aan werken. 

Er is er een veiligheidsplan gemaakt. Ik had het al even een keer eerder benoemd, maar ik krijg zorg vanuit Martinizorg. Ze kwamen drie keer in de week voor zes uur overdag om mee te kijken met mij en Max in de zorg. Omdat ik erg onzeker ben in het moederschap door alles wat ik heb meegemaakt. Hierbij gaan ze mij dus helpen en laten zien welke dingen er juist wel goed gaan met de zorg voor Max. Nu zijn de knelpunten eigenlijk s,avonds en word deze hulp omgezet naar de avond uren. In plaats van dat ze drie keer komen voor zes uur overdag, komen ze nu elke avond (behalve het weekend) zorg bieden. Zo gaan ze me leren omgaan met mijn prikkelbaarheid en hoe ik makkelijker rustig kan blijven naar Max toe als hij veel huilt. En daarom kan Max nu terug thuis komen, omdat het nu veilig genoeg is. En er kan wel gezegd worden ik sta op de tweede plek met wat ik wil, ja klopt maar als het met mij niet goed gaat. Zal het met Max ook niet goed gaan.

Max lijkt op mama

Ik herken dingen van mijzelf in Max. Hij is erg gevoelig voor prikkels, dus als we een drukke dag hebben gehad (die ik zoveel mogelijk nu vermijd) voelt hij zich in de avond niet fijn. En zal ik hem ook niet in zijn eigen kamer in slaap krijgen. Dat doen we dan ook niet. Maar ook schrikt hij best veel, van zijn eigen armen die hij in zijn slaap beweegt. Plotseling als je naast hem staat niezen schrikt hij wakker. Dus doof is hij zeker niet. Vooral herken ik mezelf in dat ik snel prikkelbaar ben, en dat is iets waar ik aan wil werken. Want voor Max is dit niet goed, hij reageert heel erg op mij. Als ik niet rustig blijf door zijn huilbuien, worden ze alleen maar erger. Dus moest ik even aan mezelf denken, in het belang van Max.

Bepaalde uitspraken

Uitspraken die ik heb zoals “hij is er nou eenmaal” deze komt weg door discussies die nergens op slaan. Zoals dat mensen vinden dat ik te vroeg ben begonnen aan Max na het overlijden van Daan. Daar ben ik het niet mee eens, want als ik tien jaar had gewacht was ditzelfde gebeurd dat weet ik zeker. Maar deze discussie slaat namelijk nergens op want Max is er nou eenmaal. Dat bedoel ik er dus mee. Hij is er en moet met de moeilijke momenten mee dealen. Hier moet ik doorheen, en dat gaan we als gezin ook doen met een beetje extra hulp. Hiermee hoop ik gewoon op een beetje begrip van mensen. Door mijn ervaring te delen, hoop ik dat er sommige moeders zich ook in herkennen die zich voor deze gevoelens en gedachten schamen. Ik heb me laten vertellen dat ik me niet hoef te schamen en dat het goed is dat ik eerlijk over alles ben naar hulpverleners. Alleen zo kunnen wij als gezin geholpen worden, en vooral ik. Want Max is het allerbelangrijkste, daar zal ik altijd alles voor doen.

Ik ben dus heel erg dankbaar voor ons kleine mooie mannetje Max, en heel erg gelukkig met hem. Al voelt dat soms niet zo, en komt dat bij jullie zo vaak niet over. Het is echt zo, ik zal alles geven voor hem. Als hij het maar goed heeft. Meer dan wat ik nu voor hem doe, kan ik niet. En hoop alleen maar dat hij me een goede moeder vind. Want helaas vind ik dat zelf niet zo erg, daar speelt mijn onzekerheid dus weer op.

Een kindje krijgen na het verlies van een kindje heet een “rainbow baby” Wat mooi als dit je gegund wordt om toch nog te ervaren wat het moederschap inhoud. Ik ben dan ook heel erg dankbaar dat Max in ons leven is gekomen. Maar hoe gaat dat nou een kindje krijgen/opvoeden na het verlies van een kindje. Want het is echt niet niks wat je dan allemaal meemaakt en wat je voelt. Soms gaat de gedachten in mij om of ik er wel goed aan heb gedaan om weer aan een kindje te beginnen. Maar Max is zeker niet meer weg te denken, en hij is er nu eenmaal. Dus die gedachten zijn niet reëel. Nu is het een kwestie van ermee om gaan met al die gevoelens die erbij komen kijken. En dat is heel erg veel.

Angst voor weer verlies

Vanaf het begin dat Max geboren is ben ik enorm bang dat ook hij niet zal blijven net als Daan. Dit is een gevoel, want ik weet dat dit niet zo is. Ik weet dat Max een heel ander kindje is. Sterk en gezond, dus waarom zou Max ons verlaten. Nou Daan deed dit ook helemaal uit het niets, hij was dan wel erg zwak van gezondheid. Maar bij hem zag ik het ook niet aankomen, ineens was hij in mijn armen overleden. Daarom is de angst heel groot als Max heel stil in mijn armen ligt. Aan de ene kant heerlijk als hij zo relax is, maar aan de andere kant hoop ik dan altijd of hij even iets van geluid laat horen. Zodat ik weet dat hij het nog wel doet. Ook als ik hem naar bed breng en we moeten een paar keer heen en weer lopen om hem tot rust te brengen en hij eenmaal rustig slaapt. Dan heb ik de neiging te denken dat er iets mis is en wil ik gaan kijken of hij nog wel leeft. Want hoe kan dat nou van huilen naar ineens helemaal stil. Ja het kan echt. Nu heb ik nog altijd die neiging naar zijn kamer te lopen, in het begin deed ik dat ook echt. Nu probeer ik het zoveel mogelijk niet te doen en er op te vertrouwen dat hij gewoon heerlijk ligt te slapen. Ik ben benieuwd hoe dat zal voelen als hij ineens de hele nacht door zou gaan slapen. En nu hij in het ziekenhuis ligt, zijn ze aan het proberen hem van de 6 a 7 flessen naar de 5 flessen te gaan. Dus proberen hem de nacht door te laten slapen. Ik ben benieuwd, en dus benieuwd hoe dat zal zijn als hij dat thuis ook echt gaat doen.

Het missen van Daan

Wat als Daan er nog zou zijn, hij zou nu 3 jaar zijn geweest. Eigenlijk zou Max er dan niet zijn geweest, maar de gedachten even dat Daan er zou zijn en Max ook, hoe zou Daan dan met zijn kleine broertje omgaan. Zou Daan al lopen, hoe zou hij eruit zien. Deze vragen zou ik nooit beantwoord krijgen, maar in alles vergelijk ik Max met Daan. Maar dit kan helemaal niet, het zijn twee hele verschillende kindjes. Daan was echt een heel makkelijk en rustig mannetje. Ik mis hem elke dag, en nee dat is niet zo gek. Maar met de komst van Max is dat wel erger geworden. Toch heb ik rust gevonden in dat Daan er niet meer is, of nou hij is er wel altijd maar niet lichamelijk. Het brengt wel veel emoties los nu, ook door vele herinneringen die we hebben aan Daan. Helemaal nu Max in hetzelfde ziekenhuis ligt waar grote broer ook lag. Ik verpleegkundige herken die ook Daan verzorgde, dit gevoel is heel dubbel. Ik ben echt blij dat hij in dit ziekenhuis ligt, maar het maakt het ook wel heel verdrietig.

Zorgen voor Max zwaar

Het is niet vanzelfsprekend om op een blauwe wolk te zitten, ook niet als je een kindje verloren hebt en toch weer het geluk in een nieuw kindje vind. Toch dwing ik mijzelf om gelukkig te moeten zijn met hem. Ja ik ben gelukkig, maar genieten doe ik zeker niet altijd. En ik voel me daar heel schuldig over omdat het naar mijn gevoel moet omdat we dankbaar mogen zijn dat hij er is. Alleen het moederschap met Max valt me zwaar. Ik kan niet zo goed tegen het huilen wat hij doet, het is een trigger waardoor ik boze en verdrietige eenzame gevoelens krijg. En soms weet ik echt niet meer wat ik ermee aan moet. En dan te bedenken dat hij een vrij tevreden baby is. Alleen de avonden zit ik echt de hele tijd met hem in me armen omdat hij anders gaat huilen. Nee ik vind het niet erg om met hem te knuffelen, maar avond naar avond zo met hem te moeten zitten dat trek ik niet. Ik ben moe, heel erg moe. En ik snap dat het moederschap dat nou eenmaal is, maar ik ben niet alleen moe vanwege het moederschap. Maar meer door alle gevoelens die erbij komen na alles wat we hebben meegemaakt. Dit maakt het extra zwaar, en dan ook nog de vele ziekenhuis bezoekjes voor zijn voetjes. En nu ook een liesbreuk die hij had. Nu hij in het ziekenhuis ligt gaat het goed met hem. Eigenlijk zou hij gewoon thuis kunnen zijn, er is medische geen reden om te laten blijven. Maar de arts heeft besloten hem te houden omdat het nu even beter is voor mij en hem. Gelukkig is hij vrijdag geopereerd aan zijn liesbreuk. En nu is het zien wat er verder gaat gebeuren om hem weer thuis te krijgen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=vO8SBihAZKg?feature=oembed&w=500&h=281]

Mannetje mannetje mannetje wat groei je enorm. En je bent alweer twee maanden oud. Je ligt al even in het ziekenhuis, aan de ene kant mis ik je enorm thuis. Maar misschien heel erg om te zeggen, soms is het ook wel even lekker een beetje rust te krijgen. 

Ziekenhuis opname voor Max

Max lag vanmorgen nog in het UMCG na een liesbreuk operatie. Eerder lag hij in het Martiniziekenhuis waar hij niet geopereerd kon worden. Dus we moesten hem heel vroeg ophalen om hem over te brengen. Want we moesten ons met Max om 7.00 melden in het UMCG. Ik was dan al om 5.00 uit mijn bed die ochtend. De operatie is prima gegaan. Wel heeft hij wat koorts overgehouden ervan en vocht in zijn balletjes. Maar dat zal vanzelf weer verdwijnen, ze maken hier zich geen zorgen over. Inmiddels is hij terug in het Martiniziekenhuis, waar hij nog eventjes mag verblijven.

Mijn eerste diploma 

Dan ben ik op 1 dag na 9 weken oud als ik mijn eerste diploma haal. Ja want ik kreeg een dapperheidsdiploma na de operatie. Dus ik ben heel dapper geweest zei die mevrouw waar ik wakker werd. Nou ja wakker, ik vond het beter om lekker te blijven slapen. En omdat ik nog een heel kleintje ben, mocht mama een speeltje voor me uitzoeken. Ik kreeg een groen zeehondje liet ik me vertellen door mama. Nu weet ik dus ook hoe zeehondjes eruit zien. Mama vertelde er wel bij dat echte zeehondjes niet groen van kleur zijn. Ik leer echt elke dag weer iets.

Acht weekjes oud alweer, en wat heb ik al veel mee gemaakt met mama. Mama is wel wat bezorgd en verdrietig om mijn voetjes, maar probeert mij gerust te stellen erin. Ik wil helemaal niet dat mama extra zorgen om mij heeft, maar ze mag het wel uiten als het er is. Ook baalt mama dat ik al die mooie broekjes die in de kast liggen niet passen, allemaal nieuw maar mijn gips houd het tegen om ze aan te kunnen. Ik zie het probleem niet kan best zonder broekjes. Maar mama vind dat er niet uitzien dat gips. We moeten het er toch mee doen nog een tijd.

Eigenwijze voetjes

Ja die voetjes van mij zijn eigenlijk een beetje eigenwijs, ze willen niet wat de dokter wilt. Nu moest ik dinsdag gewoon twee keer naar het ziekenhuis. De eerste keer in de ochtend werd er een naald in me voet gestoken. Nou dat was echt niet lief, en mama schrok van het bloed wat er aan de ene kant uit kwam. De dokter vertelde dat hij wat moeite had met die voet. Toen moest het weer in gips, en helaas de ene kant werd mij te strak en mijn teentjes vonden het niet leuk. Dus Jan maakte wat ruimte zodat ze weer wat kleur kregen. Maar thuis ging het weer mis en waren ze zoals mama zei weer wit. Dus moesten we terug komen bij die gekke meneer Jan. En werd het weer vervangen. Ik was eigenlijk best wel de hele dag overstuur en s,nachts heb ik het mama ook niet makkelijk gemaakt, ik wilde alleen maar boven op haar liggen. Ik sliep wel, mama geloof ik niet. Maar ik had ook zo,n verdriet. Dus mama weer bellen met het ziekenhuis, terwijl we eigenlijk op vakantie zouden gaan… Ja hoor weer terug komen, en mama belde opa en oma. Die heeft ons gehaald en samen naar het ziekenhuis. Een derde keer werd het gips vervangen, wat een gedoe aan mijn voetjes. Toch besloot mama met mij naar Mirre te gaan en hebben opa en oma ons heel lief gebracht.

Soort van vakantie

Mama besloot om samen met mij naar Mirre te gaan, hier kwam ik al toen ik bij mama in de buik zat. En nu mocht ik de plek zelf bewonderen. Het bleek dat mama grote behoefde had om er te zijn. Ze even rust in haar hoofd wilde maken. En ik heb begrepen ook nog even de diepte in wilde gaan. Maar dit vond ze ook wel een beetje eng omdat ze ook de zorg voor mij had. Alleen wat mama niet wist is dat ik in goede handen zou zijn. Nu weet ze dat wel en ze kan er op vertrouwen dat er bij Mirre altijd iemand er voor mij is. Ik heb een vriendin gemaakt die het heerlijk vond om op mij te passen. De eerste keer vond mama het wel heel spannend. Ik werd vast gehouden door haar en ze vroeg of ze even mocht wandelen met mij. Mama dacht een klein rondje op het terrein, maar toen zat mama zich helemaal op te vreten van binnen. Ik voelde het wel, en daarom huilde ik ook zoveel in de armen van mijn nieuwe vriendin. Mama dacht alleen maar ze komt maar niet terug. En mijn nieuwe vriendin vertelde mij dat ze ook niet wist wat ze moest doen en dat ze zo onzeker was dat ik aan het huilen was. Nu begreep ik het en ik viel stil. Ja ik neem soms ook gevoel van mama over en huil ik voor haar. Dus mama moet meer haar gevoel uitspreken, dan hoef ik minder voor haar te huilen. Huil maar eens wat vaker als het nodig is mama, ik vind het niet erg.

Wat groeit mijn mannetje enorm, hij begint echt lekker babyvet te krijgen. Ik ben echt enorm trots op Max. Maar het is echt niet alleen maar die blauwe wolk waar ik op zit. Ik vind het moederschap echt zwaar. Ja er zijn zeker momenten dat ik geniet, maar moet toegeven vaak ook helemaal niet. Zo wordt er vaak maar heel makkelijk gezegd geniet van je kleintje, voor je het weet is het baby af. Nou soms verlang ik ernaar dat het wat ouder is. Moeders beweren dat het zo genieten is om je kindje te voeden, of het nou borstvoeding of flesvoeding is je hoort er van te genieten. Nou ik zal dan wel een vreselijke moeder zijn, maar ik geniet negen van de tien keer niet van om zijn fles te geven.

Deze week mocht ook papa genieten van het douchen met zijn zoon.

Je moet genieten

Ik noemde het al even, maar er wordt alleen maar gezegd dat je zo moet genieten van je baby. Maar wat als dat gewoon vaak niet lukt. Ik voel me enorm schuldig, ik wilde toch zo graag een kindje na Daan. We hebben er zoveel voor over gehad en dan kan ik niet helemaal genieten ervan. Wat is dat toch. Ja ik weet dat er veel komt kijken bij het moederschap en dat ik net even wat meer heb meegemaakt dan een ander misschien. Dat dit gewoon echt zoveel emoties met zich mee brengt dat genieten best lastig is. Er zijn zoveel zorgen in mijn hoofd. Bang om hem te verliezen, bang dat ik geen goede moeder ben en dus iets verkeerds doe. En dan de zorgen om zijn voetjes, omdat de behandeling gewoon niet gaat zoals gehoopt. De vele afspraken waardoor ik gewoon zo moe ben. Een baby die hele avonden alleen maar in mijn armen wilt liggen, zodra ik hem weg leg dus begint te huilen. En op zich we hebben echt geen huilbaby, hij haalt de drie uur per dag niet eens met huilen. Maar het is vreselijk vermoeiend hem de hele tijd in de armen te hebben. De laatste dagen was hij veel ook aan het mopperen met het naar bed gaan. Maar gelukkig in het algemeen slaapt hij goed in zijn eigen bed. Dus voor mij is het best dubbel als iemand zegt, geniet ervan. Ja ik doe zoveel mogelijk mijn best, want dat wil ik ook genieten. Ik hoop dat Max het me niet kwalijk neemt dat het af en toe gewoon niet genieten is. Ondanks dat alles, houd ik onwijs van mijn kleintje en is hij niet meer weg te denken uit ons leven.

Consultatiebureau

Onze eerste afspraak hebben we gehad op het CB. We hadden een afspraak met de dokter, dus nog geen prikjes voor Max. Die komen over twee weken de eerste prikjes. Ik nam Max mee in de drager, lekker makkelijk zonder kinderwagen erheen. Ik ging niet alleen naar deze afspraak. Ik had afgesproken dat de begeleidster van Martinizorg met mijn mee ging. Dit voelde best wel fijn, zo,n eerste keer en dan niet alleen erheen hoeven. Toen we eraan kwamen mocht ik Max uitkleden (luier wel aan laten nog) Hij werd gewogen en de teller staat op 4725 gr, hij doet het dus heel erg goed. De lengte is wat lastiger te meten door zijn voetjes die naar binnen staan, maar is zo,n 51 cm. Hierna mocht ik naar de arts toe en hadden we even een gesprekje. Daarna een kort onderzoek bij Max en alles was prima in orde met hem. Of ik nog vragen had, werd mij gevraagd. Ehmm nee geloof het niet… Dan mocht ik me kind weer aankleden, en heb hem nog even de fles gegeven daar. Want hij was zeker hongerig, hoe ik dat wist nou wat denk je hihi… “Ja mama ik kan het op het huilen zetten als ik honger heb” Anders ook wel hoor.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Y2RV2FXOiQE?feature=oembed&w=500&h=375]

Maar kijk dan hoe schattig ik ben als ik lekker op papa,s arm aan het sabbelen ben. Ik maak toch lieve geluidjes, waarom dan niet genieten… Ja zeker dit is genieten.

Babycafeez

Ja ik schrijf het goed, zo noemen ze het hier in Winsum. Het is gewoon een ontmoeting plek voor moeders met hun kindjes. Hier was ik al eens in de zwangerschap geweest, omdat ik heel graag nieuwe contacten wil leggen. Helemaal nu ik verhuisd ben. Ik heb al zo weinig sociaal contact, en geen vriendinnen in de buurt. Die ik heel graag zou willen hebben. Dus in mijn zwangerschap trok ik al even de stoute schoenen aan en ging ik kennis maken. Dit is echt iets wat ik normaal niet zo snel zou doen, nieuwe dingen vind ik best wel eng. Maar soms moet je daar door heen om iets te bereiken wat je graag wilt. Deze week ging ik er voor de tweede keer heen. En uiteraard nu met Max buiten de buik. Wat leuk om gewoon even eruit te zijn en gezellig met andere moeders te praten. Ja ik heb het druk zat, maar dit is wel heel iets anders dan al die afspraken. Dus ik heb er zeker even van genoten. En Max mocht zelfs even bij een andere vrouw in de armen liggen. Hij vond het helemaal prima.

Mama staat verbaasd dat ik alweer zes weken oud ben. Ik groei ook erg hard zegt mijn mama maar steeds. Zo groot dat ik uit luier nummer 1 groei en we nu de laatste luiers opmaken en ik maatje 2 ga dragen. En geef haar groot gelijk, want ze zijn nu wel erg krap aan het worden hoor. Ik met mijn 4,5 kg (ongeveer) 

Dokter Buiter

Ik heb me laten vertellen dat we naar de kinderarts gingen, waar mijn grote broer Daan ook onder behandeling stond. Gekke mama, ik ben toch niet ziek hoef helemaal niet naar de kinderarts. Ik weet dat mama best wel een beetje bezorgd is om mij, dat ze bang is dat ik net als Daan plotseling weg wordt gehaald. Daarom zijn er speciaal voor mama afspraken gemaakt dat ik naar de kinderarts mag. Het eerste jaar van mijn leven blijf ik daar onder controle, zo kan mama zich misschien wat meer ontspannen en nog meer van mij  genieten. Want mama weet wel dat ik nergens heen ga, maar het gevoel zegt iets anders. Mama vertrouw er maar op dat ik een grote jongen ga worden.

“Er kwam ook wel wat emotie los, ik besefte dat ik in de wachtruimte op het bankje ging zitten waar ik ook zat met Daan net na het nieuws dat hij niet meer naar huis mocht. En vervolgens drie weken in het ziekenhuis verbleef omdat hij wel heel ziek was. Dit was wel even slikken.”

Douchen met mama

Dat is een heel avontuur, nu ik even geen gips om mijn beentjes heb kan ik genieten van dingen die ik anders niet zou kunnen doen. Dus ik mocht dan ook deze week samen met mama onder de douche. Ik was al weleens in bad geweest, maar dat is toch echt heel anders dan onder de douche. Ik voelde dat mama het ook wel een beetje spannend vond, maar ik stelde haar gerust om heel cool te blijven. Want ik genoot er alleen maar van. En papa daar maar foto,s staan maken, ja ik snap hem wel dat je dat als herinnering wilt hebben. Maar als je maar niet teveel laat zien van mij hoor. Want dan ga ik later als ik groter ben me denk wel schamen voor mijn ouders. Mama heeft me lekker ingezeept en me haartjes gewassen. Daarna kon mama niet genoeg krijgen van mijn lekker ruikende haartjes. Hopelijk mag ik ook nog even voor het gips er weer opgaat met papa onder de douche. Maar daar ga ik wel vanuit.

“Ter info: het gips was er woensdag ochtend van afgevallen, het bleek dat met de stand van zijn voetjes toen hij zich er zelf uit kan wurmen. Het gevolg ervan zijn blauwe plekken op de voetjes en die dag weer naar het ziekenhuis. Het gips mocht er even niet omheen om zijn voetjes tot rust te brengen. Dinsdag gaat het weer in gips. Dus we genieten even van zijn mollige beentjes en kleine teentjes.”

Opa op bezoek

Eindelijk mocht ik kennis maken met mijn opa en zijn vriendin. Ze kwamen met een hoop cadeautjes aan. Veel leuke kleertjes die ik straks als ik wat groter ben aan kan. Ook kwam er een knuffel mee met handdoek en een badcape. Wat lief dat ik zo verwend ben door ze. We zijn lekker met ze naar buiten gegaan, het was wel warm hoor. Maar ik mocht lekker plakken bij mama in de drager terwijl we naar een roofvogel show gingen. Erg slaapverwekkend was het dus ik hield lekker mijn oogjes dicht en genoot lekker in de armen van mama. Van mama heb ik vernomen dat ze het wel leuk vond om een nieuw stuk van ons dorp te zien. Heel stuk beter dan de hele dag binnen te zitten. Dus het was een geslaagde dag, ik ben verwend heb kennis gemaakt met opa en zijn vriendin en we zijn lekker op pad geweest. Ja en natuurlijk het belangrijkste na ons uitje kreeg ik een heerlijke fles melk van papa. Sorry papa je moest ook mijn luier verschonen en daar zat een flinke verassing in. Ja heb nu genoeg ruimte nu ik maatje luier 2 aan mag.

De dagen gaan zo snel en heb het vaak zo druk dat sommige dingen erbij in schieten. Zo ook mijn blog af en toe, want deze blog had gisteren avond online moeten komen. Maar als hij nog niet afgeschreven is dan is dat heel erg lastig. Maar hier is hij dan, weer een update over Max en zijn mama. Alweer vijf weken oud en wat groeit mijn knul enorm hard. Eigenlijk zie ik het op de foto,s het meest, want als je hem elke dag ziet merk je dat niet zo snel. Toch merk ik het ook aan zijn gewicht, elke week in het ziekenhuis als het gips eraf gaat even wegen. En hij heeft de vier kilo al aangetikt. Dus het gaat echt heel goed met hem. Ook zijn we toch begonnen met hem in zijn eigen kamertje te laten slapen, hij lijkt het echt wel prima te vinden. Ben dus enorm trots op onze vent.

Drukke dag

Ik merk dat ik toch al wel mijn kindje begin te kennen. Herkennen van huiltjes. Het huilen om voeding, schone luier of boertje was al heel snel herkenbaar. Maar alle huiltjes ernaast geen idee. En wat moet je er dan mee. Ja bij je nemen en lekker troosten. De meeste keren is het dan gewoon mama-honger. Nu merk ik ook het huilen van moeheid, dus over prikkelt. Had al eerder iets te veel gedaan samen met Max en toen merkte ik al wel dat hij niet helemaal in zijn hum was. En nu hadden we deze week ook een dag erbij dat we best druk zijn geweest. We waren naar tuinland geweest omdat we graag voor onze nieuwe tuin een tuinset willen hebben. Nu het steeds warmer wordt is dat wel welkom. Alleen ik plande ook nog even in om bij een draagconsulent langs te gaan. En tussen door hadden we nog tijd over, dus zijn we even een broodje wezen eten bij Subway. Daarna nog even naar de Bristol toe, daar op de parkeerplaats heb ik ook nog even Max een flesje gegeven en verschoond. En dus toen door naar de draagconsulent. Eerst drie soorten dragers gepast met pop, waaruit eentje wel duidelijk naar boven kwam die ik met Max wilde passen. Dus Max in de drager, wat hij eerst niet zo leuk vond. Waarom hij precies huilde weet ik niet goed, maar na even wiegen was hij rustig en vond het eigenlijk wel best in de drager. Dus die drager ging mooi mee naar huis. Maar in de avond werd Max echt wel huilerig, en voelde aan dat het gewoon echt te druk voor hem was. Niet zo gek, het was voor ons ook een drukke dag dus snap heel goed dat hij daar huilerig van werd. Heb hem maar even in de drager gedaan. En omdat we hadden verwacht dat hij niet in zijn eigen kamer zou slapen hebben we hem lekker tussen ons in gelegd. Zo hebben we toch een fijne nacht gehad. Dan maar even een rustig dagje houden, met zo min mogelijk prikkels. Soms ontkom je er gewoon niet aan.

Oma op bezoek

Gisteren had deze blog online moeten staan, terwijl ik vijf weken oud ben. Ik begin al een hele grote jongen te worden (volgens mama) En vandaag kwam oma op bezoek. Helemaal met de trein vertelde mama mij, want ze woont namelijk niet bij ons om de hoek. Dus ik mocht lekker knuffelen met haar. En ik kreeg heerlijk de fles van oma. Maar aangezien mijn fles deze dag net omhoog was gegaan, moest ik even wennen. 

“Ik kan jullie dus iets grappigs vertellen” Terwijl oma dus mijn fles gaf, zat ze te vertellen aan mama dat ze twijfelde om een extra jurkje mee te nemen. Want misschien zou ik wel gaan spugen en dat natuurlijk over oma heen. Nou ben ik helemaal niet zo hoor (knipoog) Ze ging me een boertje laten doen, en voor haar gelukkig dat ze me op schoot rechtop zetten. Want met die enorme boer kwam er een golf melk mee. Zo over de vloer van mama, ik miste het grootste gedeelte oma. Heel klein beetje over oma, dus sorry oma. Of nou eigenlijk was het ook wel heel erg grappig (dat vond mama wel, en papa ook toen we het hem vertelde) Het was echt een hele leuke dag met oma. 

We hebben de dag genoten in de tuin, want onze nieuwe tuinset kwam deze dag. En mijn partner is nog een parasol wezen kopen. Dus daar zijn we mee bezig geweest om alles op te zetten. En in de avond hebben we lekker in de tuin gegeten. S,avonds toen oma weg was hebben we nog een hele tijd buiten gezeten, en mocht Max ook zeker even bij ons buiten zijn. Overdag was dat niet te doen met die warmte. En s,avonds had hij echt last van de warmte dus was het huilen. Maar hij huilt toch vaak s,avonds een tijdje. Toch heeft hij uiteindelijk heel de nacht in zijn eigen kamer en bedje doorgebracht.

Ik denk dat elke nieuwe moeder vertrouwen moet krijgen in het moederschap. Zelfs als je voor de tweede keer moeder wordt zal er wat veranderen en moet er weer iets van vertrouwen komen dat het ook allemaal lukt. Maar wat als je bij de eerste keer je kindje verliest na een tijdje, hoe gaat dat als je dan weer moeder wordt. Je kan wel heel graag een kindje willen die levend in je armen ligt. Maar wat komt er allemaal bij kijken en hoe voel jij je als je eindelijk toch voor de tweede keer moeder mag worden. Dit zal zeker voor iedereen anders zijn. Ik ga je mee nemen in mijn reis naar vertrouwen krijgen in het moederschap. Want is die er wel, of niet en gaat dat er nog wel komen. Wanneer, hoe en wat… Zelf heb ik ook nog zoveel vragen hierover…

Een tweede kindje krijgen

Ja het was al snel duidelijk na het overlijden van Daan, dat we toch een tweede kindje wilde. Maar ik heb er nooit bij stilgestaan wat dat allemaal kan betekenen als het dan echt zover is. De wens was er gewoon heel erg en dan denk je niet na bij hoe en wat verder. Je gaat er gewoon voor, want je hebt het tenslotte de eerste keer ook aan gedurfd om een kindje te mogen krijgen. En wij kregen zelfs een zorgintensief kindje, dus waarom zou het de tweede keer zo veel anders (zwaarder) zijn. 

Ik ben nu vier weken moeder van Max, moeder van twee kindjes. Eentje alleen in mijn hart en de ander ook in mijn armen. In het ziekenhuis, tijdens mijn zwangerschap werd al heel vaak zorgen uitgesproken voor na de bevalling. Maar ik zag het niet, ik maakte me alleen zorgen over de zwangerschap zelf. Ik trok de zwangerschap niet en daar had ik wel wat extra hulp bij nodig om die uit te zitten. Ik sloeg dus alle hulp af omdat ze alleen maar hulp gaven voor na de bevalling. Daar had ik het volste vertrouwen in, ik wilde dit kindje toch zo graag en kon me niet in denken dat het allemaal zo anders zou gaan dan in mijn hoofd. Nu vier weken verder ben ik daar op terug gekomen. Eigenlijk al heel snel na de bevalling merkte ik dat het wel heel zwaar was een kindje krijgen na het overlijden van je eerste kindje. Niet alleen dat maakt het zwaar, maar ik merk nu pas dat ik bij Daan nooit heb kunnen voelen wat het moederschap nu met je doet. Er gebeurde in zo,n korte tijd zoveel dat ik nooit echt heb kunnen voelen. Ik werd geleefd, en je doet alles voor je kind. Dus je gaat door en door, en toen was hij er ineens niet meer…

Vertrouwen kwijt zijn

Hoe ik het ook went of keer, ik ben het vertrouwen in het moederschap volledig kwijt. Ik weet hoe ik een fles moet geven een luier moet omdoen, dat is het hem ook helemaal niet. Maar het vertrouwen dat Max wel blijft na dat Daan overleed. Doe ik het wel goed als moeder, want bij Daan zag ik ook niet dat hij ging overlijden. Ja ik weet dat het niet mijn schuld is, en toch begin je aan alles te twijfelen nu er weer een kindje is. Ik zie echt aan Max dat het een heel ander kindje is, sterk en gezond. Maar Daan overleed ook uit het niets, dus wie zegt me dat het niet weer gebeurd. Iets met die vier maanden grens, ik wou echt dat die vier maanden voorbij waren. De vier maanden die Daan bij ons was. Zou ik dan echt gaan zien dat Max blijft en dat ik dan vertrouwen op kan bouwen dat ik een goede moeder ben. Ik doe alles uit liefde voor hem, maar is het genoeg. Er word zo vaak gezegd tegen me dat ik het goed doe als moeder. En ergens weet ik dat ook wel, maar het gevoel is er nog niet. En daar krijg ik gelukkig hulp bij, wie weet welke kant dat op gaat.

Maar echt het gaat wel verder dan alleen het vertrouwen kwijt zijn. Er zijn echt momenten dat ik bang ben. Ze worden iets minder nu. Er zijn echt momenten geweest als hij tegen me aanligt en heel rustig is, dat ik verlang naar geluid. Want ja Daan overleed op die manier. S,nachts hoor ik soms hele enge geluiden vanuit hem en dan ben ik bang dat hij stikt. Ik weet inmiddels dat baby,s gewoon hele rare geluiden maken en in de nacht het twee keer zo erg klinkt omdat het stil is. Maar er zijn echt momenten geweest in de nacht dat ik de lamp aan deed om even te kijken wat er gebeurd bij hem. Moet er niet aan denken dat hij toch ineens daar levenloos ligt. Toch zijn er ook dingen die ik wel doe ondanks er angst op zit, maar waar ik toch ook weer rust meer door krijg. Zoals tussen ons in laten slapen. Aan de ene kant is de angst groot dat er iets gebeurd, maar aan de andere kant als hij daar goed slaapt krijgen wij ook meer rust. Soms wil hij alleen maar s,nachts plakken op mama en ook dat vind ik heel eng. Zeker omdat ik toch in slaap dommel met hem bovenop me. Wat als hij met zijn neusje zich in mij begraaft en ik pas wakker schrik als het te laat is. Ik weet niet of je dat iets bij voor kan stellen als je geen kindje verloren hebt. Misschien is die angst er ook bij moeders die dat niet hebben meegemaakt. Dat weet ik echt niet. Dus ook daar moet er vertrouwen op komen dat hij echt niet zomaar overlijd.

Had jij meteen het vertrouwen in het moederschap?
Of was jij ook ergens bang dat je het niet goed zou doen?