Wat was het een zware week, ik weet niet zo goed wat me overkwam deze week. Het is lang geleden dat ik me zo heftig voelde over het overlijden van Daan. Ik ben wat meer naar binnen gegaan, en meer open gaan staan voor mijn gevoel. En dat heb ik gemerkt.

Vreselijke buien

Sinds Daan er niet meer is heb ik enorme boze buien, en die zijn soms echt heftig. Soms is alles teveel, omdat mijn hoofd overstroomt en ik die niet leeg krijg met alle chaos van het leven. En dan de week van het overlijden van Daan wordt het alleen maar erger. Ik weet dat achter al die boosheid juist verdriet zit, maar het verdriet te laten stromen vind ik oprecht nog altijd heel moeilijk. Ik gun mijzelf daar nooit de tijd voor, en daarom komt het naar buiten in boze buien. Toch deze week had ik naast de boze buien ook wat huilbuien, vaak nadat ik een boze bui had. Ik was dan moe van het vechten, en liet het dan toe. En huilde dan op bed even het verdriet weg. Weer wat tranen die niet meer terug komen, maar ik voel dat er nog wel meer zitten. Maar ik heb niet alleen boze buien en huil buien. Ik ben ook niet vooruit te branden, ik wil me het liefst de hele dag verstoppen in bed. Er niet meer uit hoeven komen, en ik weet dat dit niet goed is. Dat ik de cirkel in stand hou zo. Maar even ontsnappen aan alles en iedereen is weleens even lekker. Dit is dan ook wat ik doe, niet hele dagen want ik heb ook mijn verplichtingen naar Max. In de middag herpak ik me vaak, en Max zorgt er dan voor dat we naar buiten gaan. Naar de speeltuin, waar ik soms uren zit. Hij aan het spelen, en ik vaak aan het kletsen met een andere moeder. Maar wat ben ik enorm moe, zelfs uitgeput na een week met deze buien.

De sterfdag

En dan is het 12 september voor de zevende keer komt deze dag voorbij. Zeven jaar is Daan niet meer bij ons hier op aarde. Ik sta op alsof het een gewone dag is. En dat is het eigenlijk ook. Ik voel me minder down dan de afgelopen week, ik ben niet alleen. Max is om mij heen, die vast weer naar buiten wilt. En daar is mijn partner, de nuchterheid die hij uitstraalt. We steken samen met Max de kaarsjes aan voor Daan, even wat echte licht voor ons kleine jongen, en broer van Max. En eigenlijk heb ik een hele fijne dag, de ochtend is rustig. Max speelt lekker met zijn treinbaan, en ik zit nog lekker in mijn pyjama. De deurbel gaat, daar staat een klein lief vriendinnetje van Max en mij op de stoep met haar mama. Ze komen iets moois brengen, ze heeft een regenboog geverfd. Ze voelde het, ze had gezegd dat ze die voor mij wilde maken. En ook zelf wilde brengen, hij was nog nat toen ze voor de deur stond. En dit alles voordat haar moeder mijn berichtje op facebook las, dat het de sterfdag was van Daan. Hoe mooi dat kinderen dit onbewust aanvoelen.

We spreken af dat we elkaar die middag wel in de speeltuin zouden zien, en dat deden we ook. De hele middag zitten we buiten. Max is heerlijk met vele kinderen aan het spelen. En wij moeders zitten daar te kletsen, het perfect. Na een tijdje nemen we de picknick tafel in beslag en haalt de moeder van het kleine vriendinnetje van Max een dienblad met limonade, thee en lekkers. Na drie uur, wordt het tijd om de kinderen voor te bereiden dat we naar huis gaan. Met tegenzin gaan haar kinderen mee naar de supermarkt, en de mijne met tegenzin mee naar huis. Thuis zijn we moe, maar voldaan van de fijne middag.

En weer door

We hebben het weer gehad, en ik besluit weer door te gaan. Maar ook weer iets meer te veranderen in mijn leven. Ik wil, zoals ik al een hele tijd probeer maar zelfliefde te krijgen. Ik wil dus beter voor mijzelf te gaan zorgen, niet er alleen voor Max zijn. Maar ook voor mijzelf. De eerste stap is om na deze week weer meer in beweging te komen. Want het heeft me niet heel goed gedaan dat stilstaan, het letterlijk stilstaan. Gelijk de maandagochtend nadat ik Max op school heb gebracht en ik even bij de winkel ben geweest voor een paar boodschappen, ga ik weer terug naar buiten. Ik maak een ochtend wandeling. Ik kom weer even in beweging. Mijn voornemen, om dit toch echt elke dag te gaan proberen te doen. Want bewegen hoort je goed te doen, al vind ik tot nu toe het alleen nog maar heel moeilijk. Er zijn zeker momenten dat ik het voel dat het goed doet, en daar hou ik mij aan vast. Daarnaast is het plan toch weer op te pakken meer water te gaan drinken, want ook hier ben ik heel slecht in. Ik vergeet mijzelf, als ik voor Max iets te drinken en lekkers geef. En dat mag zeker gaan veranderen. We gaan dus weer door, maar wel met wat meer zelfliefde.

Een online gesprek

Een tijdje terug melde er iemand zich aan bij mijn Facebook groep Wolkenvriendjes, maar wist niet zo goed wat ik van het profiel moest denken. Ik ben op onderzoek uitgegaan, om te kijken wie hier achter zat. Al snel kwam ik erachter dat er een kinderboeken schrijfster achter het profiel zat. Maar niks kon ik erop uitmaken dat ze een kind verloren was. Ik besloot de schrijfster aan te spreken. En zij vertelde mij dat ze bezig is met een boekje over een vlinderkindje. Niet wetend van mij dat ik een kindje verloren ben. Dit vertelde ik haar, waarop ze vroeg waar ik woonde. Ik had allang gezien dat deze vrouw in Antwerpen woont, maar haar hart had verloren op het Hogeland waar het dorp waar ik woon onder valt. En ook had ik al ontdekt dat ze elke maand in Winsum is voor een schrijf atelier. Dit kon geen toeval zijn, nee want daar geloof ik niet in. Ze vertelde dat ze dankbaar was dat ze mij was tegengekomen, en nodigde me uit voor het schrijf atelier. Ze kon wel wat input gebruiken van een moeder van een overleden kind, omdat ze wel een boek aan het maken was maar geen enkele ervaring heeft met het overlijden van een kind.

Ontmoeting

Zenuwachtig ging ik naar het schrijf atelier, ik voelde me er niet echt op mijn gemak. Want het was meer bedoeld voor ouders met hun kinderen. Toch voelde ik me heel welkom. Myriam (schrijfster) vroeg of ik na de workshop even tijd zou hebben om te praten. Dus ik bleef, ook ontmoette ik gelijk de opdrachtgevers van het boek. En zo hadden we een mooi gesprek en kon ik ideetjes inbrengen voor het boek. Het verhaal was al wel af, maar ze wilde er een bijzonder boek van maken. Een boek waar ouders van overleden kinderen echt iets aan kan hebben. Ik vertelde over Daan, waarop Myriam de opdrachtgevers aankeek. En tegen mij zei “dit was de eerste naam die bij ons opkwam voor het vlinderkindje, maar we zijn eerlijk gezegd van de naam afgestapt” Daaraan toegevoegd, nu moet het natuurlijk gewoon Daan worden. En vroeg mij om toestemming. Mijn hart maakte een sprongetje van plezier, want hoe geweldig is dat.

Illustrator

Later heb ik ook de illustrator ontmoet van het boek, en kreeg alvast een voorproefje van tekeningen die ze had gemaakt. Ik voelde emotie opkomen, en dit vertelde ik haar ook. Ze kon geen mooier compliment krijgen doordat ik geraakt was erdoor. Een paar weken later besloot ik haar te vragen of ze mijn banner voor mijn nieuwe platform wilde maken. Want over een tijdje komt er een nieuw platform voor dit soort blogs en zal het dus gescheiden worden van mijn persoonlijke blog. Maar daar moeten we met z,n allen nog even op wachten tot het platform volledig af is.

Je kan je natuurlijk nu al aanmelden op de Facebook groep Wolkenvriendjes, daar word je als eerste op de hoogte gehouden van alle nieuwtjes rondom het nieuwe platform en je kan daar natuurlijk contacten leggen met lotgenoten.

Elk jaar is het anders, elk jaar voel ik mij anders. Er zijn van die dagen dat je intens verdrietig bent om het verlies van je kind. Dat is de sterfdag vooral, of nou meer de maand voorafgaand. En nooit weet je wat voor gevoel je dit keer treft. Had ik vorig jaar rond de kerstdagen best wel slikmomentjes, dit jaar heb ik er weinig last van gehad. Wel vind ik het altijd heel fijn als we de kerstkaarten schrijven dat ik dan weer even zijn naam mag opschrijven. Want dat blijven we elk jaar gewoon doen. Dit vind ik een fijn moment, een moment van echt even voelen hij doet er toe. Het boeit me allang niet meer wat andere ervan denken dat zijn naam erbij staat. Het gaat erom hoe wij ons daaronder voelen. En Daan hoort bij ons gezin, dus ook met zijn naam in de kerstkaart. De kerstdagen zijn voorbij en er komt verdriet op, ik voel het in mijn lichaam. Ik voel de tranen achter me ogen, maar ze komen niet. Ik vertel het liever ook niet aan iemand dat het er is. En dan ineens heb je op de dag dat we het oude jaar gaan afsluiten een afspraak met iemand, die me gaat begeleiden in het aanvragen van PGB. Die wilt vanalles weten, gelukkig wist ze al wat meer van me omdat dit het tweede gesprek was. Maar toch weer de vraag hoe gaat het met je. Ik voel tranen opkomen, maar ik wil het niet laten zien. Ik wil het niet vertellen, en toch hoor ik me zeggen dat ik verdrietig ben. Verdrietig om het feit dat we weer een jaar gaan afsluiten zonder Daan. Weer een nieuw jaar in gaan, zonder Daan. Alweer een jaar voorbij zonder hem. Toch wordt me een fijne jaarwisseling gewenst, en ik hoor me zeggen het is oke het komt wel goed. Waarom zeg ik dit, want zo voelt het helemaal niet. Het is niet goed dat Daan al voor het zoveelste jaar niet mee gaat. En toch weet ik dat ik vandaag en de komende dagen de nieuwjaar wensen moet aanhoren. Het eerste jaar heb ik aangegeven het niet te willen horen en kon het ook tegen niemand zeggen of sturen. Daarna ben ik het maar gaan accepteren, het is zo. Ik moet er maar geen punt van maken. Is dat omdat de maatschappij dat van je verwacht, of voelt het ook echt prima. Nee het voelt nog steeds niet prima, maar ik accepteer het. Want wat moet je dan. Het is zoals het is, en daar kan niemand iets aan veranderen. Maar deze tijd van het jaar is soms best verdrietig. Begrijp me niet verkeerd, want ook deze tijd van het jaar is ook heel mooi. We hebben nog een prachtige zoon, en voor hem geniet ik met volle teugen van al het moois. Alle lichtjes, alle kerstbomen, alles wat erbij komt kijken. Want Max verdiend dat, Max verdiend een onbezorgde leven als kind. Hij moet zich niet bezig houden met een mama die verdrietig is, en toch helaas krijgt hij meer mee dan ik zou willen. Maar ik doe me best, omdat ik van mijn gezin hou. Ik geniet elke dag van die kleine aap, ik lach elke dag om en met hem. En dat zou zijn grote broer ook gewild hebben. Maar het blijft altijd een groot gemis, hoe zou het zijn als Daan er nog was. Maar gelukkig altijd verbonden met elkaar in ons hart.
Lieve Daan jij bent mijn ster, mijn lichtje in het duister. Jij wijst me de weg, hoe zwaar soms.
Mama komt er wel, met vallen en opstaan. Dit is wat ik beloof.Een nieuw jaar, en we zien wel wat dat ons brengt.
Nieuwe plannen en hopelijk meer stappen naar de droom werkelijk te maken.Ben jij een ouder van een overleden kind en heb je behoefde aan lotgenoten contact kom dan eens kijken op mijn Facebook groep Wolkenvriendjes

12 september was het alweer vier jaar terug dat Daan overleed, wat gaat de tijd toch snel. Dat we hem al vier jaar moeten missen, en het overviel me hoeveel verdriet het me deze dag deed. Ik had al wel weken last ervan dat zijn sterfdag eraan kwam. Dat uit zich in stress, en Max pakt dat op waardoor het soms heel lastig met hem was. En toen was het daar de sterfdag.

“dit schreef ik die dag nadat ik Max weg had gebracht naar het kinderdagverblijf op mijn facebook”

Na een slechte nacht slapen gaat om 6.30 mijn wekker. Ergens verlang ik er naar om Max weg te brengen naar de kinderopvang, maar het maakt me ook misselijk deze dag. Max reageert heftig op mijn emoties waardoor het veel gillen is en bij me willen zijn. Ik breng hem weg om vervolgens te voelen hem liever niet achter te laten. Spontaan bars ik in tranen uit terwijl ik hem bij de kinderopvang naar binnen breng. Hij wil me niet loslaten en ik hem ook niet. We knuffelen elkaar en ik vraag de leidster voorzichtig met hem te zijn. (Natuurlijk zijn ze voorzichtig zoals altijd) Ik laat hem los en loop door naar het station, om naar therapie te gaan. 
12 september Daan wat missen we enorm, al 4 jaar ben je hier niet meer. Ik zoek naar je lieve oogjes, naar je zachte huidje, je kleine vingertjes. Maar ik vind ze niet. De tijd gaat gewoon door ook zonder jouw. En mama heeft het vandaag even heel zwaar met het gemis van jouw.

Ik kon me niet meer herinneren wanneer ik voor het laats zo intens verdrietig was om Daan. Normaal heerst er rust op zijn overlijden, maar ik merk toch steeds weer dat elk jaar met zijn sterdag het anders is. Nu kon ik echt haast niet stoppen met huilen. En kon me toch niets verzinnen om maar iets aan deze dag te doen. Ik moest dan ook gewoon de ochtend naar therapie, en daarna dacht ik nog even mijn zinnen verzetten. Ik ging even naar de Primark om alvast wat winter kleding te kopen voor Max, daarna heb ik me vol zitten proppen met MC Donalds (ik was vergeten in de tijdnood die ik s,morgens had brood te smeren en mee te nemen) En ja ik ben een emotie eter, dus kon ik mooi even die tranen weg eten. Natuurlijk helpt dat maar eventjes… 

Thuis was het niet veel beter en besloot maar naar me bed te gaan, net daarvoor belde mijn moeder even. Dus moest het naar bed gaan een half uurtje uitstellen. Ik wilde me de rest van de dag verstoppen in bed. Maar dat kon natuurlijk niet. Er zijn ook nog verplichtingen waar ik aan moet voldoen. Dus ik zette me wekker rond 16.00, nadat ik uit bed stapte verschoonde ik even Max zijn bed. En om 16.30 stond ik in de keuken om eten klaar te maken. Om vervolgens na het eten alles schoon te maken en in de vaatwasser te zetten en op de fiets te klimmen om Max te halen van de kinderopvang. Daar stond me een hele lieve emotionele verassing op me te wachten. Die dag had ik al foto,s gekregen van ze dat Max heerlijk aan het verven was.

En dit is het resultaat wat ze voor ons op die speciale sterfdag gemaakt hebben.

De volgende dag kon ik het afsluiten en was ik ook meteen niet meer zo verdrietig. Best vreemd hoe dat werkt. Al ben ik wel al heel lang extreem moe en het lijkt nu nog erger te zijn door alle stress wat me dit opleverde. Ik voel dat ik echt rust nodig heb, maar met een kind die de hele dag bij je wilt zijn. En gaat schreeuwen als het zijn zin niet krijgt, is het al moeilijk om deze blog te schrijven. Vandaar dat er dus ook maar heel weinig online komt op mijn blog.

Als ik mijn telefoonscherm aan doe zie ik het in beeld staan 12 september is het vandaag een dag om nooit meer te vergeten. De sterfdag van Daan, de derde alweer. Hij is er wel, maar ook weer niet.

Lieve Max,

Ik schrijf naar je om te vertellen over je broer. Ik noem regelmatig wel zijn naam naar je en vertel dan dat je een grote “kleine” broer hebt. Daan kwam net als jij niet spontaan in ons leven. Zo onwijs gewenst zijn jullie beide. Bij Daan kregen we te horen dat hij van alles mankeerde. En de keuze om de zwangerschap te stoppen of door te laten gaan. We kozen voor zijn leven, maar eigenlijk hadden we al afscheid genomen. Toch kregen we te horen dat je gewoon met het leven verenigbaar was. Hij is geboren met een ernstige hartafwijking, het syndroom van down en net als jij klompvoetjes. Wat waren we gelijk trots op deze kanjer en wat deed hij het goed. Toch hadden we in ons hoofd, er komt een moment dat hij geopereerd gaat worden. En misschien wordt hij dan niet meer wakker. Maar dit is iets wat niet gebeurde. De operatie heeft hij nooit gekregen. Op een avond veilig bij mama in de armen is je broer plotseling stilletjes gegaan. Zijn oogjes sloten zich voorgoed.

Maar wat hebben we genoten van jouw broer. De dingen die we bij jouw zien Max zijn echt de eerste keren, want Daan liet dat niet zien. Helaas zat er weinig leven in. Maar knuffelen vonden we als gezin heerlijk. Ook kon ik uren naar hem kijken. Kijken zoals ik ook naar jouw kijk. Wat een wonder zijn jullie toch. Want dit is niet iedereen gegeven.

Mama heeft dingen ontdekt met Daan die ze anders nooit had ontdekt. Op een dag in het ziekenhuis waar Daan drie weken heeft gelegen omdat hij zo ziek was, kwamen de Clini Clowns op bezoek. Speciaal voor hem gingen ze zingen, en even vergat ik dat ik daar vast zat samen met Daan in die ziekenhuis kamer. Zo geweldig deze mooie herinnering. Ik beloof je Max dat ik vaker dingen ga delen over je broer. Dat verdien jij maar ook je grote broer.

Dit was ook gelijk wat ik heb geschreven voor de schrijfgroep op de MBU

Met deze dag (zondag) in het vooruitzicht ben ik al een tijdje bezig geweest. Ergens is het een hele belangrijke mijlpaal in het leven van Max, maar het voelt zo eng. Want zondag was Max even oud als Daan is geworden. Op twee dagen na vier maanden oud, op die leeftijd overleed Daan s,avonds in mijn armen. Aan de ene kant wilde ik Max dicht bij mij hebben, maar ook het liefst niet. Hem in de gaten houden en van hem houden, maar hem niet te dicht in mijn armen hebben. En zeker hem niet op me borst willen laten liggen. Bang dat ook hij zijn oogjes dicht zal doen en niet meer wakker wordt. Daarom is het ook een dag van moeilijk verbinding zoeken, stel dat hij echt zijn oogjes dicht doet en niet meer wakker wordt net als Daan. Ik hou teveel van hem, om ook hem te moeten missen. Daarom wil ik ook niet teveel verbinding zoeken. Dit doet me zo veel pijn in het hart, want hij kan er niets aan doen dat Daan er niet meer is.

Onrustig gevoel

Van binnen ben ik zo onrustig, vreselijke hartkloppingen. En ik merkte in de ochtend toen ik Max vasthield dat ik een flachback kreeg, dat ik Daan huilend in mijn armen lag. Uiteindelijk rustig werd en niet meer wakker werd. Wat ik ook nu steeds voel is het gevoel dat het leven uit Daan loopt, dit is zo vreselijk gevoel. Dit wilde ik eigenlijk nooit meer voelen, maar daar heb ik helaas geen controle op. Hopelijk krijg ik nu ergens meer vertrouwen op dat Max wel blijft. Hij is een gezonde sterke jongen, heel anders dan Daan. Dus waarom zou hij ons dan verlaten. Als ik dit hardop zeg, snap ik er zelf ook niets van dat ik zo bang ben. Maar het gevoel gaat gewoon echt niet mee met wat ik weet. Al die angst zit opgeslagen in mijn lichaam, en komt er door middel van moeheid, hartkloppingen en benauwdheid eruit. Ik ben dit onrustige gevoel zo zat, maar ik probeer er allang niet meer tegen te vechten. Ja er zijn zeker momenten dat ik er tegen vecht en dan wordt het allemaal veel erger. Dan kan ik volledig in paniek schieten, met als gevolg of mezelf pijn doen of dissociatie (afwezig raken). Maar dit kan ook weleens gewoon voorkomen zonder dat ik tegen de onrust vecht.

Bijzonder moment

Toch is het ook een hele bijzondere dag, want ik heb steeds gezegd ik moet het eerst zien dat Max wel die vier maanden haalt. En vandaag is dat het dan zover, dan heeft hij de vier maanden grens wel gehaald heeft. Waar Daan het dus niet heeft gehaald. Dus hoe bijzonder is dat de kleine broer van Daan nu ouder is als hij is geworden. En hij laat me de afgelopen dagen keer op keer verbazen wat hij allemaal doet. Ineens ligt hij op zijn zij te slapen met zijn konijntje in zijn armpjes. En vond ik hem vandaag nog op zijn buik zelfs, dit zijn wel enorme schrikmomenten. Maar daardoor heen een flinke lach, met wat doe je nu toch allemaal Max.

Hiep hiep hoera Daan is jarig

Het is een beetje een rare dag. We vieren dat Daan vandaag drie jaar zou worden. Hopelijk heeft hij een knalfeest daar boven in de hemel. Met al zijn hemel vriendjes en vriendinnetjes.
Ik stuur je heel veel liefs Daan, dikke knuffels met de ballonnen uit het liedje mee naar boven.
We zijn zo super trots op jouw dat je onze eerste zoon mag zijn en wat ben je nu een grote trotse broer die kleine Max nu mag beschermen vanuit je plekje tussen de wolken.

Deze is speciaal voor jouw lieve kleine draakje Daan.
Ze komen naar je toe in alle kleuren van de regenboog.

We denken aan je en houden zielsveel van je.

Eerste editie Vlinderkindcafé

Het is al weer even geleden dat ik in contact kwam met Nathalie en dat we samen met hetzelfde idee kwamen. Er moest een plek komen waar onzichtbare ouders bij elkaar konden komen. Want dat online praten is wel leuk en fijn. Maar om elkaar eens gewoon in het echt te zien, spreken en misschien wel die ene knuffel te geven waar de ander misschien wel heel erg aan toe is. Dat is natuurlijk helemaal mooi als dat mogelijk zou zijn. Van een idee in onze hoofden begon er steeds meer vorm aan dit idee te komen. We zouden dit echt gaan doen. Nathalie als oprichtster van het Vlinderkindcafé en ik samen met Kelly haar bijstaan in de dingen die geregeld moesten worden, om deze dag te kunnen organiseren. Zo stond er een waanzinnige eerste bijeenkomst in het mooie Gouda. Het was een warme liefdevolle middag met aandacht voor al onze mooie kindjes die zo gemist worden.

Meer mensen de kans geven

Maar we willen natuurlijk meer mensen de kans geven om het Vlinderkindcafé bij te kunnen wonen, daarom wordt het vaker gehouden en op verschillende plekken. Deze keer wordt het in Groningen gedaan, mijn thuishaven. 

27 november hebben we een café in Groningen, in het Heerenhuis. De bijeenkomst is van 14:00 tot 17:00.

Heel spannend voor mij, omdat ik mijn verhaal over Daan mag gaan vertellen. En er is een kleine workshop waarbij je iets moois kan maken voor de gedenkplek van jouw kindje. Als afsluiter krijg je nog een kleinigheidje in de vorm van een giftbag mee naar huis. De kosten bedragen €25,-. Een drankje en wat lekkers is de hele middag verzorgd.

Vandaag is het Allerzielen.

Allerzielen (het feest van alle zielen) is de dag waarop in de rooms-katholieke kerk alle gelovige zielen van gestorvenen worden herdacht. Het feest wordt sinds de twaalfde eeuw op 2 november gevierd op de dag na Allerheiligen. Allerzielen wordt overal in de wereld gevierd maar het meest in de traditioneel katholieke landen zoals Italië, Spanje, Portugal en geheel Latijns-Amerika. Tegenwoordig word het niet meer alleen gevierd door de gelovige onder ons.

De hele week staat in het teken van de overleden te herdenken. Yarden maakt hier mooi gebruik van, op vele plekken maken ze er een mooie gedenk bijeenkomst van. Ook dit jaar gingen wij weer naar het crematorium om te genieten van alle mooie lichtjes en even extra stil te staan bij Daan en alle andere onder ons die gemist worden.

De paraplu’s vind ik zo leuk te zien, alleen het was hier no niet donker genoeg om de mooie lichten te zien ervan Lekker warm vuurtjeOp het kinderhofje staan ze er elk jaar van het UMCG ziekenhuis er. Vorig jaar lieten we een ballon naar Daan gaan.
Zo mooi de ballonnen te zien hangen voor de kindjes die gemist worden.

Wauw ik wil ook zo,n molen hihiJa en Daan kreeg toch zijn ballon dit keer lieten we hem niet op maar hingen we hem bij hem neer.

Lieve Daan

Vandaag zou je 2 jaar en 4 maanden oud zijn. Maar het is je tweede sterfdag.
Als ik je probeer voor me te zien hoe je er nu uit had gezien. Zie ik een ondeugend boefje voor me. Met een heerlijke glimlach op je gezicht. Ja je zal vast ook wel eens heel erg dwars liggen, maar dan maak je het weer goed met de heerlijke knuffels die je ons geeft. Want daar ben je dol op. Knuffelen met mama, maar ook zeker met papa.

Van het weekend waren papa en mama een ijsje gaan halen. Op het plein hebben ze water fonteintjes die uit de stoep komen. We waren aan het fantaseren hoe jij hier van zou genieten. Dat we je gewoon je gang zouden laten gaan en dat je lekker ermee aan het spelen was. Natuurlijk kleddernat terug komen om vervolgens bij papa op schoot te klimmen. Nog even een knuffel aan mama en wij konden mee genieten van je natte kleertjes. Een grote glimlach werd er op onze gezichten getoverd, alleen al aan deze gedachten.

Je speelt hier niet met water, maar ik weet zeker dat je daar boven wel speelt met de andere sterretjes die daar zijn. Maar niet alleen lol maak je daar want je bent ook nog eens belangrijk voor nieuwe kindjes die daar komen. Zo neem jij ze aan de hand mee om ze wegwijs te maken in de sterrenhemel.

Het doet me goed te weten dat jij het daar goed hebt, helaas had jij maar een korte maar zo belangrijke taak bij ons op aarde. Ik ben je hier zo dankbaar voor. Toch doet het me ook nog altijd pijn en verdriet dat we zo kort van je mochten genieten.

Daan altijd in ons hart.