Ik kreeg een herinnering (28-08-2016) op Facebook, een stuk tekst die ik schreef voor mijn blog. De titel luid “Ziek van verdriet” En ja ik kon hem plaatsen, want het is een tekst die ik schreef twee weken voor de eerste sterfdag van Daan. Ik voelde me verscheurd van de pijn, dat voel ik aan de tekst die ik lees. Ook geloof ik zeker dat ik mij zo voelde, maar nooit verwacht dat het nu een jaar later zo veel anders is. Ja ik voel nog altijd pijn en verdriet om het gemis van Daan. En ja ik ben best wel heel erg bezig met zijn tweede sterfdag. Er zitten dagen bij dat ik zoveel onrust voel en zo erg moet huilen. Maar is dit alleen dat deze dag eraan komt! Nee dat denk ik niet. Ik ben zo druk bezig om aan mijzelf te werken bij Mirre dat er zoveel meer bij komt kijken dan alleen het gemis om Daan. Eerlijk gezegd zijn we nog niet echt bezig geweest met de rouwverwerking om hem, de tijd is er nog niet voor geweest. Eerst de troep van jaren eerder opruimen. Straks is het de tijd voor de verwerking van het gemis om Daan. Maar daar ben ik natuurlijk allang mee bezig vanaf het moment dat hij weg viel. En het traject dat ik doorlopen heb bij Annelies (ohanahome) heeft ook al heel veel opgeleverd.

Dit soort dagen horen er helaas bij, wat is het snel gegaan. Ongelooflijk dat hij al bijna twee jaar niet meer echt bij ons is. Natuurlijk altijd bij ons in het hart. Maar ik kan hem niet even lekker in mijn armen nemen, met mijn handen door zijn haartje woelen en hem kleine kusjes geven. Ik zal nooit weten hoe hij er nu uit zou zien en wat hij nu allemaal zou kunnen al. Zeker weet ik wel dat het een boefje is, want dat voel ik dat hij dat nu ook is terwijl hij niet lijfelijk bij ons is. Als ik daaraan denk, moet ik altijd wel glimlachen. Die boevenstreken heeft hij echt van zijn papa. Daarom noemen we hem nog altijd lief klein draakje.

Een jaar geleden had ik nooit verwacht dat het zachter zou worden, dat het elk jaar de meest afschuwelijke tijd zou zijn. Ik mis hem echt heel erg. Maar ik betrap mezelf erop dat ik mag lachen en mag leven. Dat zou Daan gewild hebben een papa en een mama die heel veel van hem houden maar wel doorgaan met leven, een fijn leven hebben. Ik sta echt versteld van hoe ik gegroeid ben. Dit voelde ik eigenlijk niet zo goed. Wat ben ik blij dat ik dan een blog heb waar ik dingen terug kan lezen en kan voelen hoe het toen was en hoe het nu is.

Ik ben nog steeds in de war waarom ik hier op aarde ben en wat het is om echt te genieten, dit heeft niets met Daan te maken. Hij vulde het gevoel alleen maar op. Soms wil ik gewoon heel hard weg rennen voor dit gevoel en er gewoon niet zijn. Hier niet zijn op de wereld, ik mag voor mijzelf niet gelukkig zijn. Daarom gebeuren deze dingen in mijn leven, juist om aan mijzelf te werken en te zien dat er zoveel meer in het leven is om voor te vechten. Om wel een gelukkig leven te mogen lijden. En daar heb ik een beginnetje mee gemaakt. Ik kijk uit naar wat de toekomst me bied, ook ben ik nog altijd bang voor die toekomst. Kan ik het wel wat ik allemaal wil en hoe ga ik dat dan doen. Nee niet te veel over nadenken. Ik leef nu en daar wil ik van genieten. Laatst kreeg ik de vraag, maar waar geniet je dan van. Ik kon haar geen antwoord geven, wat best wel heel triest is. De volgende dag kreeg ik diezelfde vraag tijdens mijn sessie en weer viel ik stil. Ze merkte op dat het haar was opgevallen dat ik het heb gehad over muziek en dansen. En toen ze dit zei voelde ik vreugde in mijn lijf opkomen. Waarom kon ik daar zelf niet bijkomen! Want gelijk heeft ze, die momenten dat er muziek in mijn lijf zit wil ik dansen en kan ik ook echt genieten. Ik hoop dat er nog vele van deze momenten komen. Want ondanks dat Daan nu bijna twee jaar in de hemel woont, mag ik gelukkig zijn. Ik verdien het om verder te gaan met Daan in ons hart.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Stilte

Het is hier stil, heel erg doodstil. Weinig mensen om mij heen. Geen afleiding van de tv of internet. En alleen maar de vogels horen fluiten. Dan zou je zeggen heerlijk toch. Nee ik vind het doodeng. Thuis ben ik ook gewend om alleen en in stilte te leven. Maar als ik daar alleen met mijn gedachten ben, zoek ik de afleiding. Dan zoek ik mijn laptop op en kan het internet op. Halve dagen kan ik kijken naar Netflix. De ene serie na de andere serie komt voorbij. Maar hier ben ik helemaal alleen met mijn eigen gedachten. En mijn hoofd zit zo vol dat ik de rust niet kan vinden. En dus ook niet optimaal kan genieten van al het moois hier om mij heen. Ik doe mij best om de mooie dingen te zien. Ik betrap me er zelf op dat ik in de ochtend uit het raam sta te staren en sta te genieten van een konijntje wat daar in het veld aan het rond huppelen is.
Maar ik vind het alleen zijn met mijn gedachten zo eng dat ik de afleiding in iets anders zoek. Mijn eerste dag was zo intensief dat ik echt kapot op bed ging liggen. Alleen de onrust bleef en het duurde maar dat ik in slaap viel. Ja ik heb geslapen, maar van zeer korte duur. Ik was om 06.00 wakker en had inspiratie om te schrijven en om 07.30 stond ik al onder de douche. Iets wat voor mij zeker niet normaal is.

Weg lopen voor mijzelf

Natuurlijk spreek ik mensen, ik ben hier niet voor niks. De terrein beheerster die hier dan ook woont heb ik al vele gesprekken mee gehad. Wat fijn om weer over Daan te mogen vertellen en dat ik daar zelfs voor word bedankt. Dit is zo raar, omdat ik mij juist vaak tot last voel om over hem te praten. Maar er is voor mij geen moment rust, waardoor ik flink over mijn grens ga. En het natuurlijk veel te laat aangeef. Die tweede dag help ik met koken, maar ik kan eigenlijk niet meer op mijn benen staan. Er werd me gevraagd of het wel gaat, toch durf ik bijna niet eerlijk te zijn. En toch doe ik dit, want ik was al zo ver buiten me grens dat ik voelde dat ik zou gaan instorten. Ze zegt me even te gaan zitten, met veel moeite loop ik naar de bank en probeer de rust te vinden. Het blijft maar zo druk in mijn hoofd waar ik echt gek van wordt. Aan de ene kant wil ik het eruit schreeuwen of heel hard huilen. Maar het blijft stil. Door dat ik me niet kan uiten, voel ik paniek in me opkomen.
“Nee geen paniekaanval, niet nu dit wil ik niet.”
Ik ben alleen en heel erg bang om te stoppen met ademen. Ik voel dat ik haast geen lucht meer krijg, ik weet niet wat te doen. Het enige wat in me opkomt is hulp vragen. Maar er is niemand, ik weet wel dat er in het andere gebouw José nog aanwezig is. Ik kan haar alleen niet bereiken. Het internet is hier zo waardeloos dat een berichtje via Messenger niet of nauwelijks doorkomt. Op dat moment komt ze ineens binnen stappen, ze vraagt me wat er is. Ik kan geen woord uitbrengen. Maar ik ben zo blij dat ze daar is. Nog een keer vraagt ze me wat er is, na een vreselijke stilte. Met moeite breng ik uit dat ik paniek voel in mijn lichaam. Ze helpt me weer op weg met mijn ademhaling. Heel langzaam voel ik de spanning uit mijn lichaam glijden. Ik krijg weer wat meer lucht en ben niet meer bang om te stikken. Omdat ik nu weer rustiger ben verlaat José Mirre om naar huis te gaan. En ik leg me op de bank. Zo moe ben ik, dat ik eindelijk een stukje rust vind. Ik sta dan ook verbaasd dat ik ineens voor het eten geroepen wordt. Vrij snel na het eten, ben ik gaan douchen en naar bed gegaan.

Laatste wen dag

De derde dag, gelijk ook mijn laatste dag deze eerste week bij Mirre. Ik durfde het vandaag aan om me over te geven aan mijn eigen gedachten. Ik kreeg de tip om heerlijk te gaan liggen op de grote trampoline die ze hebben staan. Alleen dit vond ik nogal raar, het idee dat anderen het zouden zien dat ik daar zou liggen vond ik best wel spannend. Toch na even erover nagedacht te hebben, ben ik erheen gegaan. Ik ben erop gaan liggen midden in het heerlijke zonnetje die scheen. Toch hield me van alles bezig. Op zo,n moment kan ik niet echt genieten ervan. Want ben echt alles aan het scannen. Alles hoor ik, stemmen van mensen, voetstappen, komen ze deze kant op… Echt ik let op alles. Zo is het moeilijk ontspannen. Toch bleef ik er liggen, voelde me zo moe van al die gedachten in mijn hoofd. Maar het hield maar niet op daar. Toen hoorde ik voetstappen dichterbij komen en liep er iemand langs. Ik schrok op waardoor ik in gesprek kwam met de bewuste man. Al vaker had ik hem daar al gezien, maar dit was de eerste keer dat we elkaar even spraken. Nadat hij door liep heb ik er nog even gelegen. Maar ik voelde dat het tijd was om wat te eten. Ook zou ik nog even een gesprek hebben met José.

Het kind in mij

Ik schreef een kinderverhaaltje, op advies om naar mijn kind in mijzelf te schrijven. Omdat ik geen contact krijg met haar. Dit heb ik aardig geblokt. Dit verhaaltje liet ik lezen, want misschien kunnen we daar iets mee in een sessie. Daarom vond ik het ook heel spannend te laten lezen. En omdat ik erbij zat toen ze het las voelde ik de spanning in mijn lichaam. Het voelde goed toen ze eindelijk vertelde dat ze het een leuk verhaaltje vond. Ik probeerde me te ontspannen, maar nee lukte nog niet zo. Ze liet me zien hoe zij dat zou doen, ze stond op en schudde alles van haar af. Ik kon alleen maar lachen, niet omdat het grappig was maar omdat ik me ongemakkelijk voelde. Ze hoopte dat ik met haar mee deed. Dit is echt uit mijn comfort zone stappen. Toch lukte het haar dat ik even mee deed. Ik wou dat ik gewoon dit soort dingen durf te doen. Niet alleen maar denk aan wat anderen van mij denken. Stapje voor stapje kom ik steeds een stukje verder met hulp van hun.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Loslaten is het moeilijkste wat er is. Maar er zijn nou eenmaal dingen die je los moet laten om verder met je leven te kunnen. Ik heb altijd wel last gehad van moeilijk loslaten. Als iets goed voelt dan wil ik dat gevoel vasthouden er geen afstand van nemen. Afscheid nemen van mensen is loslaten omdat het beter is, of omdat het nou eenmaal zo gaat in het leven. Jaren terug zat ik in een revalidatiecentrum, ik kon daar eerst heel moeilijk mijn draai vinden. Maar na vier maanden wilde ik niet meer naar huis. Het loslaten van de mensen daar was te pijnlijk. Nog als ik eraan terug denk mis ik bepaalde mensen daar. En doet het pijn dat ik verder moest met mijn leven, dat het daar stopte. Na het overlijden van Daan is dit gevoel versterkt. Met Daan moest ik natuurlijk letterlijk loslaten, te weten dat ik hem nooit meer terug zou zien. Dit is het moeilijkste loslaten wat er bestaat echt, het doet zo,n pijn. Daarna is alles wat dan goed voelt fijn en wil je aan vasthouden. Er waren vele mensen bij de zorg van Daan betrokken, eerst moest ik daar afscheid van nemen. Nee dit wil ik niet, want ik voelde me fijn bij sommige mensen. Toch komt die dag dat je ze steeds minder spreekt of gewoon helemaal niet meer. 

Veranderingen in mijn leven vind ik moeilijk, als het nou positief zou veranderen zou het fijn zijn. Maar tot nu toe is het steeds in het negatieve belandt. Toen kwam Ohanahome in mijn leven. Ik kwam daar binnen als een klein bang vogeltje, die uit wilde gaan vliegen. Ik werd in het gezin opgenomen en er werd van mijn gehouden. De gesprekken waren fijn en ik voelde me veilig op deze plek. Er was een tijd dat ik hier twee keer per week gewoon was. Het was mijn thuis, het voelde goed. Maar ook dit veranderde, minder vaak ben ik daar nu aanwezig. Moeilijk maar ook wel goed. Nog altijd ben ik welkom, ik heb tenslotte een eigen sleutel. En we zijn heel close geworden in de tijd. We hebben nog steeds af en toe goede gesprekken. Maar het moest zou zijn, er werd plaats gemaakt voor iets nieuws. Niet langer kon zij mij begeleiden in het verdriet van Daan. Er was duidelijk meer nodig. De juist logische stap was Mirre, waar ik nu terecht gekomen ben. Want daar wordt niet alleen de focus gelegd op Daan nee op mijn hele leven. Er komen dingen naar boven, dat ik denk heb ik daar dan echt nog last van. Dingen die ik heel ver weg gestopt heb. Dit zijn echt beangstigde momenten, maar goed om het vervolgens los te kunnen laten. Dit zijn de dingen die wel goed zijn om los te laten. De nare gebeurtenissen in mijn leven.

Maar in mijn hoofd ben ik al bezig met wat als het stopt bij Mirre, wat dan. Weer een afscheid van een plek, van mensen waar ik om ben gaan geven. Zelfs als ik op het moment een sessie heb ben ik al bezig met, straks moet ik weer naar huis. Dit wil ik niet, hier voelt het fijn. Thuis voel ik me verloren en alleen, daar voel ik me zo geliefd en welkom. Daar wil ik niet van loskomen. Ook hier moet ik ooit van loskomen. Daarom zijn we nu bezig geweest in de derde sessie met het zenuwachtige gejaagde gevoel die ik heb als ik moet loslaten. Soms zijn dingen om los te laten fijn. Altijd heb ik als ik een goed gesprek heb met Annelies en nu ook dus met José bij Mirre dat ik heel nodig moet plassen. Ik weet waarom, ook deze sessie kwam dat even te sprake. Want tijdens de sessie moest ik heel nodig plassen. Dit is ook een vorm van loslaten. Maar dan de negatieve dingen dier je eruit plast. Je maakt dus afvalstoffen los en die raak je dan kwijt. José vertelde me als je nu naar de wc gaat, laat het dan ook gelijk los in je hoofd. Neem de tijd ervoor dat je niet alleen maar gaat plassen maar het ook echt loslaat. Ik voel altijd wel een enorme opluchting erna, maar nu was het echt nog vele malen fijner. Ik voelde me zoveel lichter, alsof ik het verhaal wat ik er voor had verteld gewoon letterlijk weg liep.

Na deze sessie was ik zo rustig, wat heerlijk. Dit keer ook geen haast om weg te komen, ik werd opgehaald. Al dagen voel ik mij vrij rustig, hopelijk kan ik dit gevoel vasthouden. Want als ik eraan denk dat er nu drie weken tussen zit dat ik pas weer bij Mirre ben, vind ik dat best wel heel moeilijk. Er gaat wel een hoop veranderen voor mij. Inmiddels nog twee weken dat ik weer bij Mirre zal zijn. En dit keer voor drie dagen lang. Want ik ga drie maanden lang elke week drie dagen intern bij Mirre.

Soms denk ik weleens dat mensen mij gek vinden. Het is voor mij heel erg belangrijk dat Daan een deel blijft van mijn leven. Hij is tenslotte mijn zoon en dat veranderd niet omdat je hem hier niet meer ziet. Of hem niet meer in je armen kan nemen. Hij zit in mijn hart heel diep en voor altijd. Daarom zijn er misschien dingen die ik doe die mensen niet willen of gewoon niet begrijpen. Het boeit me niet wat mensen denken van bepaalde dingen, maar sommige meningen komen wel heel hard aan. Altijd als ik naar iemand een kaartje stuur voor een verjaardag of misschien die kerstkaart wel dan zet ik niet alleen mijn naam en die van mijn partner erop maar ook de naam van Daan, en zelfs soms een kusje van hem. Want hij hoort toch gewoon bij ons gezin. Dus is het dan zo gek om zijn naam op de kaart te schrijven. Laatst stuurde ik dus weer een verjaardagkaart naar iemand. Later kreeg ik via via te horen dat iemand die de kaart onder ogen kwam het raar vond dat zijn naam erop stond. Met de opmerking ik zet toch ook de naam van mijn overleden man er niet op. Dat ging mij net even te ver, gelukkig was ik niet erbij toen deze uitspraak werd gezegd want dit maakte me echt heel erg boos. Ga je echt de dood van je man vergelijken met de dood van mijn kindje? Nee dit kan ik niet geloven. Want dit kan en mag je niet vergelijken met elkaar. Het is heel erg als je iemand verliest en dan maakt het niet uit of het je man of je kind is. Maar geen verhaal is hetzelfde dus zeg je zoiets niet. Nee ik zou ook als mijn man overlijd niet zijn naam in de kaarten schrijven. Dat vind ik toch echt heel anders dan mijn kind noemen die zo belangrijk ik dat hij niet vergeten wordt. Ik ga niet denken aan dat de ander het niet wilt zien op de kaart, nee het is voor mij van belang en wat de ander ervan vind is hun probleem.

Daan is ons leven en dat zal altijd zo blijven. Dit houd niet in dat ik in zijn dood blijf hangen, helemaal niet namelijk. Nee vrede zou ik er nooit mee krijgen, want dat kan gewoon niet voor mijn gevoel. Een kind hoort niet dood te gaan. Maar het is wel goed zo, hij heeft deze keuze gemaakt. Hij heeft nu rust, daar leg ik me bij neer. En ga door met het leven, dit zou Daan zo gewild hebben. Natuurlijk is het met vallen en opstaan, maar ik blijf vechten voor uiteindelijk een gelukkig leven.

Praat jij weleens met een dierbare die je verloren hebt, vraag je weleens raad aan degene die er niet meer is. Of omdat het je rust geeft. Nee ik ben niet gek en houd hem niet hier. Ik hou gewoon van dat kleine mannetje en wil nog zoveel tegen hem zeggen. Hij mag horen dat ik van hem hou, dat ik hem mis en dat ik zou willen weten hoe hij er nu uit had gezien als hij wel hier was geweest. Of hij al kon lopen of mama/papa zou zeggen. Wat klinkt het fijn in mijn gedachten dat hij mama zegt tegen mij als ik zeg tegen hem dat ik van hem hou. Ja soms schaam ik me er wel voor dat ik zo met mijn zoon omga, maar niet omdat ik vind dat ik iets verkeerds doe. Maar juist om de meningen van anderen die denken dat ik hem niet loslaat of niet verder kan met mijn leven. Terwijl ik juist heel hard werk aan een mooie nieuwe toekomst, een toekomst waar Daan altijd deel vanuit zou maken. Zichtbaar of niet zichtbaar. Ook als er een broertje of zusje zal komen voor hem, zal die opgroeien met dat hij een grote broer Daan heeft. Maar dat Daan in de hemel woont, dan zal het voor hem/haar normaal zijn dat Daan bij ons gezin hoort. Ik wil niet net doen alsof hij er niet is geweest, dat is nog veel pijnlijker dan hem bij ons gezin betrekken.

Komen er bij jullie ook weleens meningen binnen waar je onzeker van wordt?

Ik wil nogmaals aangeven dat al mijn persoonlijke teksten helemaal mijn gevoel is. Dus dat niemand iets fout doet als je dat zo uit mijn tekst haalt. Dit zijn gewoon mijn gevoelens die boven komen die ik beschrijf. Geen oordeel over de ander puur mijn ervaring. Dit schrijf ik om niemand te kwetsen met mijn teksten. Want dat is het laatste wat ik wil. Ik schrijf echt puur uit mijn gevoel.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

De reis erheen

Voor de tweede keer ging ik voor een sessie naar Mirre toe. Wat staat me dit keer te wachten. Maar ik maakte me meer druk om hoe kom ik op bestemming. Want de vorige keer heb ik van Emmen naar Mirre de regiotaxi gebruikt. Dat wilde ik dit keer niet doen, want nu kon ik wel een bus op tijd nemen om er voor mijn afspraak te zijn. Dus ik nam in Emmen de bus naar Valthe, die eens in het uur rijd en niet eens elk uur van de dag. En toen stond ik bij de bushalte in Valthe. Ja en nu dan… Op de site van de bus tijden stond dat het een wandeling van 25 minuten zou zijn, waar ik wel tegenop zag. Maar daar had ik het wel voor over. Hup navigatie aan en lopen. Het was heerlijk weer dus de wandeling was geen probleem. En me navigatie zei 15 minuten, waar ik aan begon te twijfelen of ik dus wel goed liep. Toen ik een auto voorbij zag rijden en er heel vriendelijk gezwaaid werd naar me. Dat was de eigenaresse van Mirre, zou ze me herkend hebben! Toen wist ik gelijk dat ik de goede kant op liep, voor ik het wist stond ik voor Mirre. Een half uur te vroeg, maar dat was geen straf. Heb heerlijk buiten in het zonnetje gezeten.

Sessie

Wat keek ik er naar uit om José weer te zien. Als iets goed voelt, is twee weken best lang wachten voor je weer een sessie hebt. Dus ik was blij dat ik weer bij Mirre was. De vorige keer hebben we alleen gepraat, ja en ook even in gedachten terug gegaan naar het overlijden van Daan. Maar nu had ik wel verwacht dat het niet alleen bij praten zou blijven. Anders was ik ook niet bij Mirre terecht gekomen. Omdat praten alleen weinig effect op me heeft nog. Ik liet het maar over me heen komen. Alleen toen kwamen we op het punt dat ze vroeg om te gaan liggen in de zaal. Dat was wel even een grote stap. Je helemaal overgeven aan een ander. Is ze te vertrouwen, durf ik dit echt aan. Er spookte zoveel gedachten door me hoofd, toch stond ik op en ging daar liggen. Voor mijn gevoel lag ik daar te trillen van angst, wat gaan we in godsnaam doen. Het enige wat ik wist dat we gingen werken aan mijn angst gevoelens, want ik wil daar heel graag vanaf. Dus ze ging me juist uitlokken naar de angst. Dat ik dus ging hyperventileren, ik moest er helemaal doorheen. Alleen dit vind ik zo eng, normaal houd ik het namelijk tegen. Dan probeer ik de angst op te vangen om naar me ademhaling te luisteren en rustig te worden. Nu moest ik het onder ogen zien. Wat een angst ging er door mijn heen. Ik ging rechtop zitten, omdat ik toch uit alle macht het wilde tegenhouden, maar ze pakte me helemaal vast. Bij me hoofd en dit is iets wat niemand mag, aan mijn hoofd zitten. Ik voelde onmacht, en boos worden. Ze zorgde ervoor dat ik alleen maar nog bozer werd. Ik moest zorgen dat ik los kwam van haar. Uiteindelijk was ik zo in paniek en boos dat ik haar van me afsloeg en iets riep wat ik liever niet herhaal. Ze vroeg of ik eerder (voor Daan) deze aanvallen had. Maar ik kon het me niet herinneren. Tot ze me steeds verder tot het uiterste dreef. En er kwam een herinnering terug. Ja ik heb dit eerder gevoeld. Wat was ik bang om dood te gaan, dat ik zou stoppen met ademen. Dit alles gebeurde jaren terug toen ik aan het revalideren was. Ik durfde soms niet te slapen, omdat ik bang was dat ik zou stoppen met ademen en niet meer wakker zou worden. Dus toen al had ik deze aanvallen. Ik werd even weer rustiger, toch was ik er niet helemaal doorheen gegaan. Ik had het tegengehouden. Durfde ik het aan om verder te gaan, ja ik ging weer liggen. Dit keer wilde ze een stukje geboorte van mij zelf laten herbeleven. Ze pakte me stevig vast bij de borst, juist op de plek waar ik zoveel pijn ervaart. Ik moest maar helemaal door haar heen kruipen naar boven om los te komen van haar. Ik voelde me zo opgelaten en ongemakkelijk. Lig je daar dan en ik was zo moe dat ik moeilijk los kwam van haar. Maar door dat ze maar door bleef praten om me boos te maken, kwam ik steeds een beetje meer los van haar. Op het einde had ze alleen mijn benen nog vast, waar de meeste onrust in zit. Voor mijn gevoel sloeg ik om mij heen en probeerde me los te trappen. Ik was zo moe, zo moe. Ik slaagde erin dat ze alleen nog mijn voeten vast had. En ook die kreeg ik gelukkig los. Hierna was ik zo ontspannen dat ik opgekruld ging liggen om op adem te komen. (ondertussen had ik aangegeven dat ik heel nodig moest plassen, de vraag aan haar kant. Moet je echt of is dit een vlucht. Ik was heel eerlijk, en zei beide. Ik moest echt heel nodig plassen, maar hoopte hierdoor ook er onderuit te komen. Ik ging dus wel naar de wc, met de opmerking dat ik echt wel terug zou komen. Het voelde of ze aan me twijfelde, het voelde dat ze me in de gaten hield. Maar ik kwam terug, we maakte de sessie af toen)

Napraten en terug naar huis

Ik lag daar zo ontspannen. José was even water halen, toen ze terug kwam zei ze dat ik er zo lief uit zag hoe ik daar lag. Ik had mezelf vast, alsof ik mijzelf omarmde. Dit doe ik vaker thuis, als ik me veilig wil voelen. Of liefde nodig heb. We praten nog een beetje na, tot ik schrok hoe laat het was. Het was flink uitgelopen en ik had een bus te halen. Anders moest ik nog een uur wachten. Achteraf had ik dat beter gedaan. Want ik heb me zo moeten haasten, dat al het ontspannen gevoel weg was. Thuis was ik helemaal opgefokt en zo vol in mijn hoofd. Dat heeft mijn partner geweten. Alles kwam er in een stroomvloed uit. Dit wil ik nooit meer. Ik heb na zo,n sessie rust nodig. Dit voelde zo kut om zo snel de werkelijkheid in te moeten. Dit gaat me niet meer gebeuren. Dan maar een uur later de bus. Vanaf de sessie ben ik heel onrustig, dat was ik al toen ik de sessie had omdat de dag van Daan eraan kwam. Maar nu lijk ik geen rust meer te vinden in mijn lichaam. Steeds als ik tot rust kom, begint mijn lichaam te schrokken en te bewegen. Zo kom ik niet in slaap, ben ik nu dus heel erg moe. Dit is iets waar ik helaas doorheen moet. En waar we de volgende keer aan verder gaan werken.

Eindelijk is het zover, het “Vlinderkindcafé” is een feit. Nathalie van mylifeblogs organiseert de bijeenkomsten voor ouders van vlinderkindjes. Achter de schermen help ik een handje mee. Samen is het idee ontstaan, maar het organiseren laat ik lekker aan Nathalie over. Voor mij is het belangrijk dat ik kan helpen waar nodig is en dat deze bijeenkomsten er komen. Daarom ben ik zo trots dat de eerste eraan komt. Volgende maand in Gouda komen we samen met een lach en een traan. (als het een succes is, komen er meerdere verspreid in het land)

Wat kijk ik er naar uit om jullie vlinderkindouders te mogen ontmoeten. Het wordt vast een hele mooie dag.

• Gastspreker Ellemijn Veldhuijzen van Zanten actrice en moeder van 6 kinderen, waarvan ze er 3 moet missen. Een inspiratiebron voor mij, zo,n positiviteit straalt ze uit
  
• Zangeres Anja Dalhuisen (bekend van de Voice) komt haar liedje zingen die ze speciaal schreef voor haar overleden zoontje Boris
  
• Jentl van Woordkunsten komt een gedicht voordragen. Ook krijgen we een korte workshop over schrijvend verwerken
• Open voor alle moeders en vaders van overleden kindjes en opa,s en oma,s zijn ook van harte welkom

Ik ben echt heel benieuwd wie ik daar mag ontmoeten…

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Mirre

Ik nam de dappere besluit om de begeleiding in te gaan bij Mirre, op het moment dat de afspraak gepland was werd ik wat rustiger. Ik ga er voor en ik zie wel hoe het gaat lopen met het geld. Geen idee nog hoelang ik daar onder behandeling ben, maar dat heb ik natuurlijk ook zelf in de hand. Voor nu heb ik mijn eerste sessie gehad, en wat was het spannend toen ik bij Mirre binnen stapte. Ik had een lange reis achter de rug, dus meteen ging ik even plassen. Maar wat een rust in het gebouw, niemand te horen en te zien. Toen ik het terrein op kwam had ik wel iemand zien zwaaien vanuit het andere gedeelte van het gebouw. Dus dacht loop daar even heen. Daar sta ik even te kletsen en ze neemt me mee naar de andere kant waar ik al vandaan kwam. Ik werd opgevangen door iemand en zij dat ik wel mocht gaan zitten bij degene waar ik al mee in gesprek was. Gelijk een fijn gesprek had ik met haar, ze stelde ook gelijk voor dat ze me wel na mijn sessie terug naar Emmen wilde brengen. Dat vond ik wel heel erg lief aangeboden. Heel even later werd ik naar de ruimte gebracht waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ik zit daar alleen, en helemaal niet op mijn gemak. Toch voel ik de liefde van het gebouw en de omgeving om mij heen. Ja ik ben daar heel gevoelig voor, daarom is dit dus ook de juiste plek voor mij om in behandeling te zijn. Maar bang voor het onbekende, wat staat me te wachten.

Sessie

José komt binnen, haar had ik al even gesproken op de open dag dus dit voelde ook gelijk goed. Als je naar een reguliere hulpverlening gaat krijg je een hand en de standaard vraag hoe gaat het met je? Hier werd ik begroet met drie kussen op me wang, alsof je een familielid begroet. Hierbij voelde ik me erg ongemakkelijk bij, maar toch had het zo veel liefde in zich. Wat een “kennismakingsgesprek” al niet met je doet. Een sessie van 2 1/2 uur gehad en er is echt heel veel aangeraakt. Met volle emotie heb ik kunnen vertellen, dat is nogal even geleden dat ik dat kon. Toen kwamen we op het punt dat ze me in gedachten terug liet gaan naar het moment van het overlijden van Daan. Ik liet het over mij heen komen, maar eerlijk gezegd was ik zo bang voor de gevolgen die dit zou hebben. Niet alleen tijdens de sessie maar juist als ik weer thuis zou zijn. Ik voelde daar paniek opkomen, in mijn hoofd hoorde ik ambulance en politie. Ik greep ook letterlijk naar mijn oren om het niet te willen horen. Maar het zat nou eenmaal in mijn hoofd. Nadat ik weer rustiger werd, zijn we het gesprek rustig gaan afsluiten. Ze gaf mij een knuffel, weer zo,n ongemakkelijk moment. Wat ik dan ook tegen haar zij. Het antwoord daarop “daarom doe ik het ook, ik voel dat je het nodig hebt” En ja daar heeft ze zeker gelijk in. Ik mocht nog even in de ruimte bijkomen, ze liet me toen dus alleen. Na een tijdje daar tot rust gekomen te zijn werd ik gehaald door degene die ik als eerste al had gesproken. Ze bracht me even terug naar Emmen station. Eenmaal in de bus, voelde ik me uitgeput maar ook zo vol liefde. Wat een liefdevolle en prachtige vrouw die José.

Thuis

Helaas thuis begon de ellende, mijn lichaam reageert vrij heftig op dit soort dingen. Daarom was ik niet verbaasd dat de eerste nacht erg onrustig was. Niet geslapen, want steeds als ik in slaap viel schrok ik weer wakker. De dag na de sessie heb ik me flink slecht gevoeld, heel rusteloos. Toch ging ik de ochtend gewoon naar het werk op de kinderboerderij. Ik deed mij ding, maar wat voelde ik mij emotioneel. De rest van de dag thuis heb ik me in bed verstopt, om mijzelf wat rust te geven. Even had ik al contact met José omdat ik wel wat onzeker werd van dit gevoel, maar dit was de nawerking. Als het de volgende dag nog zo zou gaan, moest ik maar even laten weten wat ik precies voelde. Ook deze nacht was verre dan fijn, de hele nacht liggen draaien en weer geen slaap gehad. In de ochtend voelde ik me prikkelbaar en toch ging ik door. Deze dag had ik een afspraak met iemand van het consultatiebureau, die nauw betrokken was met Daan. Dit had ik achteraf beter niet gedaan. Maar deze afspraak stond al voordat ik een afspraak bij Mirre had. Het is wel een fijn gesprek geweest, was lang geleden dat we elkaar gesproken hebben. Ook wat dingetjes besproken over Ohanahome en mogelijk een samenwerking. Ze vroeg me of ze mij mocht benaderen als er zoiets voordoet als bij mij. Dat er ouders zijn die hun kindje verliezen. Wat voelde dat goed dat ze hier zelf over begon. Helemaal enthousiast werd ik ervan, want ja het blijft toch (ondanks ik me slecht voel) knagen dat ik anderen wil helpen. Ja ik zet mijzelf nu eerst voorop, dat heb ik wel geleerd. En ondertussen kleine stapjes in de richting zetten om anderen te kunnen helpen. Helaas raakte mijn lichaam helemaal in paniek, wat steeds heftiger werd. Ik kwam er niet meer zelf uit. Maar hoe lief, José belde mij op om mij te helpen rustig te worden. Ik was inmiddels aan het hyperventileren. Door de rustige, zachte stem aan de andere kant die me vertelde wat te doen begon ik heel langzamer rustiger te worden. Ik lag op bed, te luisteren naar haar en me te concentreren op mijn ademhaling. Wat was ik op dat moment dankbaar dat ze er voor me was. Ik kon gewoon echt niet meer alleen de weg terug vinden. Kreeg het advies om even rustig aan te doen. De volgende sessie gaan we werken aan die angst me lichaam uit te krijgen, want het is leuk zo,n oefening om rustig te worden. Maar dat is niet de oplossing voor het probleem. Op zo,n moment baal ik dat ik pas over twee weken weer een afspraak heb, er speelt zoveel door mijn hoofd. Maar ook is het wel goed dat er twee weken tussen zit. Het is allemaal zoveel wat er op me af komt en wat ik voel.

José van Eldik

José helpt je vanuit onvoorwaardelijke liefde en met een heldere waarneming om oude patronen te doorbreken. Haar subtiele en fijngevoelige aanpak is helend voor ouders en kinderen.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Praten heeft geen effect meer

Dan ben je een viertal keer bij maatschappelijk werk geweest in het ziekenhuis en erachter komen dat praten echt totaal geen effect meer op mij heeft. Ik kan honderdduizend keer mijn verhaal vertellen zonder enige moeite, er komt geen emotie erbij los. Hoe kan ik dan de tranen huilen die er nog altijd zijn. Het is een gewoonte geworden om mijn verhaal te vertellen, het blijft fijn erover te praten want wil dat iedereen het weet. Iedereen Daan kent en weet dat een zwangerschap of een kindje bij je houden niet vanzelfsprekend is. Maatschappelijk werk heeft samen met mij besloten er een stop op te zetten. Maar wat nu… Nee ik sta niet met lege handen, maar heb er wel heel veel moeite voor moeten doen (heel veel piekeren, en nog steeds) Ze stuurde wel een brief naar de huisarts om daar naar terug te gaan, zodat hij op de hoogte is dat ik heel erg somber ben. Want ze kon me niet zo maar zonder iets achterlaten.

Open dag Mirre

Voordat ik stopte bij maatschappelijk werk ben ik op een open dag geweest van Mirre. Mirre is een opleiding instituut voor het begeleiden van trauma,s, geboorte herbeleven en als je anderen mensen wilt helpen. Mijn doel deze dag was alleen maar te voelen, want in mijn hoofd had ik al dat ik hier niks mee kon doen. Het is een lastige plek om te komen met openbaar vervoer en de kosten zijn ook erg hoog. Maar toen ik daar was (alleen, wel heel lief gebracht door mijn man) wist ik niet wat me overkwam. Ik stond een beetje verloren in de tuin, rondom mensen die ik niet ken. Dit soort dingen zijn ook niet iets voor mij, nieuwe dingen vind ik gewoon heel erg eng. Maar ik werd al heel snel benaderd door iemand van Mirre, even mee staan praten en kreeg een rondleiding. Na het welkomstwoord, stond ik alweer in de tuin alleen. Wat er door me heen ging, ik weet het niet. Maar uit het niets kwamen er tranen, ik stond daar gewoon midden in de tuin te huilen. Ik had al weken niet meer zo gehuild. Nou mijn doel was bereikt, dit hoopte ik al dat het zou geburen. Hoe vreselijk eng ik het ook vond, want ik leek wel de enige waar van alles los kwam. Na deze tranen ben ik de zaal in gegaan waar ze gingen vertellen over de opleidingen, wat ik wel erg interessant vond. In de middag was er een workshop waar ik graag heen wilde, dit ging over zwangerschap/geboorte. Wat heb ik hier zitten huilen zeg, even helemaal terug naar mijn eigen zwangerschap van Daan. De begeleidster die ik daarvoor al had gesproken kwam aan met zakdoekjes, zo lief. Er werd me gevraagd of ik iets wilde vertellen in de groep erover. Maar ik verdronk in mijn tranen en lukte even niet. Ik werd weer rustiger, om vervolgens daarna weer helemaal in tranen te zijn. Zo erg dat ik het niet meer aankon en ik de zaal uit liep. Me spullen liet ik in paniek achter, ik liep de eigenaresse tegen het lijf. Ze vroeg me of ze iets kon betekenen voor me, ik zei misschien zo. En liep naar de wc. Hierna heb ik even zitten praten met haar wat een fijne lieve mensen. En wat een geweldige plek. Hier hoor ik thuis om met mijzelf aan het werk te gaan. Ik voel het gewoon. Ze heeft me nog even terug gebracht naar de zaal. Toen heb ik wel mijn verhaal in de groep gegooid, de reacties geweldig. “Wat dapper dat je hier bent, en ook dat je nog terug de zaal in kwam” Dit deed me goed, want voelde me beetje opgelaten dat ik zo,n beetje de enige in tranen zat.

Veel regelen

Toen kon ik het niet meer loslaten, wat ik bij Mirre had beleefd. En nog veel meer de drang daar mijn hulp te krijgen, maar hoe!!! Er is gesproken over ziektekosten verzekering, PGB of via het UWV. Dus ik ben dit gaan uitzoeken, veel gepieker en gedoe… In gesprek gegaan met iemand die me kon helpen met PGB, maar dat is toch van de baan gegaan door de extreme hoge eigen bijdrage. Inmiddels weet ik dat ik een heel klein beetje vergoed krijg via mijn verzekering. Ik maakte een besluit, een moeilijk en heel eng besluit. Ik stap in het diepe en ik ga beginnen met individuele begeleiding bij Mirre. Doodeng, hoe loopt dat met alle kosten aangezien ik mijn kleine spaarpotje ga gebruiken ervoor. Maar ook het reizen erheen. Ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en het ligt midden in Drenthe. De locatie is niet te bereiken met de bus. Ben twee uur onder weg, waarvan ik zo,n 17 minuten moet lopen van de bushalte naar locatie. Dan nog even niet aan de kosten denken. (oeps dat deed ik wel *schrik*) Ik maakte een afspraak met degene die me gaat begeleiden. Toen kwam ik erachter dat ik tot Emmen makkelijk met de bus er kan komen. Maar het laatste stukje is echt een probleem, de bus rijd niet zo heel vaak daar. En de tijd dat ik er moet zijn, lukt me niet met de bus te bereiken. Besloten dat ik de eerste keer vanaf Emmen met de regiotaxi ga. De terugweg zien we die dag wel weer…

Het gaat dus echt gebeuren, wat een eng idee. Wat staat me precies te wachten… Ik hou jullie zeker op de hoogte over mijn traject bij Mirre.

“Zo lief zo mooi zo klein zo van ons we mochten je niet houden want jij bent van ons heen gegaan om voor altijd een vlindertje in ons hart te zijn”

Ik kan me er niets bij voorstellen dat je zwangerschap zo fout loopt dat je kindje te vroeg komt en dus geen overlevingskans heeft. Of bij geboorte gelijk overlijd. Wat ben ik dankbaar dat we Daan nog vier maanden bij ons mochten hebben. Toen ik voor het eerst naar een uitvaartbeurs ging een paar maanden na het overlijden van Daan heeft me het hartdoosje wat hieronder staat zoveel indruk op mij gemaakt. In eerste instantie wilde ik er hardt voor weglopen, toch was er iets in mij waardoor ik toch dichterbij ging staan. En mijzelf de bevestiging geven dat ik nog zoveel geluk heb gehad om mijn kindje zijn oogjes open heb zien gaan. In bad heb mogen doen, heb mogen troosten als het huilde. En onwijs veel te mogen knuffelen. De ouders die veelte vroeg bevallen hebben dit nooit kunnen doen. Door dat dit mij zoveel deed, heb ik ook weer heel veel indruk achter gelaten bij degene die bij deze stand hoorde. Want een jaar later kwam ik terug en maakte deze foto,s. Ze herkende mij en vond me zo dapper dat ik het aanging het jaar ervoor al en nu weer. Dit keer was ik er niet alleen voor mijzelf maar ook voor jullie. Om te laten zien dat er ook heel veel ouders niet op die roze wolk blijven zitten.

Inmiddels kom ik er ook achter dat er veel meer uitvaartverzorgers zijn die speciaal gericht zijn op kindjes. Zelf hebben wij een prachtmens gehad voor de uitvaart, maar dit was niet speciaal op kindjes gericht. Wel had ik echt het idee dat ze wel vaker hiermee in aanraking was gekomen. Daarom was onze uitvaart ook gewoon perfect. Maar wat vind ik het super fijn te zien dat er dus ook speciaal uitvaartverzorgers zijn voor kindjes. want deze richten zich ook veel makkelijker op echt de hele vroeggeboorte. Bedankt Jeannet dat je me zoveel indruk hiermee gegeven hebt.
Kinderuitvaartbegeleiding Admiraal

Naast deze stand stond nog een Kinderuitvaartbegeleiding Kleur kinderuitvaart 

Dan heb ik ook nog foto,s gemaakt van de kleine schattige mandjes waar de te vroeg geboren kindjes in kunnen liggen van Amelius. Amelius maakt afscheid producten op maat. Ouders kunnen producten uit de collectie bestellen, maar ze kunnen bijvoorbeeld ook een mandje of kistje laten maken met de stof uit de babykamer. Ik vind het zo bijzonder wat ze maken, helemaal speciaal voor je overleden kindje. Want ook kindjes die stil geboren worden verdienen een onwijs mooi afscheid.

Ik hoop dat ik mensen die dit nooit ervaren hebben een beetje een indruk krijgen wat er allemaal bij komt kijken als je kindje overlijd. Je kindje wordt geboren en je moet dingen regelen voor het afscheid geen geboorte kaartjes maar rouwkaartjes. Voor de meeste is dit een ver van hun bed show, maar voor vele ook echt werkelijkheid.

Als jouw veelte vroeg geboren kindje overleden is, hoe was jullie afscheid?

De meeste herinneringen aan Daan zitten in mijn hoofd, maar we hebben ook nog vele tastbare herinneringen die we hebben bewaard. De meeste zitten in een doos, en er staat ook wat in de woonkamer. Al deze mooie dingen zijn me zoveel waard, en kan ik absoluut niet wegdoen. Niet dat ik helemaal in tranen schiet als ik ze zie hoor, helemaal niet zelfs. Ik vind het gewoon belangrijk om te bewaren. Maar neem aan dat een mama met een kindje die hier nog wel is ook zulke tastbare spullen bewaard. Verder staan al zijn spullen er gewoon nog, denk aan zijn box in de woonkamer en zijn kamertje is nog bijna compleet. Ik heb geen moeite ermee dat het er staat. Wel ben ik bang dat het in de weg zit voor ons nieuwe kindje die zich misschien niet welkom voelt. Maar de mogelijkheid om de box weg te halen is er niet, omdat het geen inklap box is. En de spullen in de kamer, het meeste is gewoon nog nieuw en veel doet me niet heel erg aan Daan denken.

Ik laat jullie zien wat mij dus wel heel dierbaar is van de tijd met Daan.

• Naamslinger, deze hing aan de couveuse toen hij net geboren was
• Ballon, deze kreeg hij tijdens zijn drie weken ziekenhuis opname van een vriendin van mij
• Sterrenlint

• Echo van onze mooie jongen
• Zijn ziekenhuis mutsje
• Ziekenhuis polsbandje
• Twee speentjes die gebruikt zijn
• De naam speentje won ik tijdens mijn zwangerschap, zijn nooit gebruikt
• Baby prikker zat bij een bos bloemen die we kregen na het overlijden
• Geboorte doek, gekregen van iemand die ik online heb leren kennen

• Zijn eerste rommertje, wat was hij klein
• Het rommertje wat zijn papa speciaal heeft laten maken
• En zijn eerste outfit, omdat hij rond die tijd van het voetbal geboren is
• Twee mutsjes, het lichtblauwe is wel eens gedragen. De andere niet omdat het veelte groot nog was.

• Zwangerschap test, deze kreeg ik via moeders voor moeders
• Pasjes, de ene is van zorgverzekeraar en de andere van het Martiniziekenhuis
• Rode neus, deze kreeg hij van de clini clowns die hem bezochten tijdens zijn opname
• In het potje zit nog een plukje haartjes van Daan
• Brace, omdat hij klompvoetjes had kreeg hij schoentjes de dag dat hij ze kreeg keek hij zo trots

• Naamtrein, deze kreeg hij van oma (mijn mama)
• Speenketting met zijn naam en een gebruikt speentje eraan
• Rammelaartje, gekregen van een lieve D mama toen hij in het ziekenhuis was opgenomen
• Teigertje, heb ik pas geleden gekocht
• Waxinelichthouder met vlinder, heb ik zelf erop getekend
• De andere waxinelichthouder heb ik gekregen vanwege een mama swap
• Knuffeltjes zijn gekregen op zijn uitvaart
• Engeltje beeldje ook op de uitvaart gekregen

• Cd, met de liedjes erop van de uitvaart
• Klein sterren zakje, gemaakt door een familielid en gekregen op de uitvaart

• Het gedichtje en de beertjes komen van de uitvaart vandaan, het idee wat van mijn broer dat iedereen een beertje kon pakken
• De ster met zijn naam kreeg ik pas geleden vanwege een kerst swap van Lieve Engeltjes

• Dit soorten vlindertjes waren de knopjes op de kist om hem dicht te doen, en wat fijn dat we zo,n vlindertje erbij kregen om te kunnen houden.

• Teigertjes familie

Wat is het meest mooie/fijne tastbare herinnering aan jullie kindje? (of je kindje nog leeft of niet maakt niet uit)