Na mijn tweede miskraam heb ik toch weer besloten om het er op te wagen naar maatschappelijk werk te gaan. Ik vond de stap echt wel heel zwaar, want ik hou er niet zo van. Juist omdat de reguliere hulpverlening alles via het boekje doet en je meestal gewoon niet begrijpt. Ik heb eigenlijk iemand nodig die weet hoe het is een kindje te verliezen en miskramen te ondergaan. Maar ik kan het niet alleen. Ik voel dat ik vast zit, helemaal op slot. Echt huilen lukt me haast niet, en dat voel ik aan mijn lichaam. Al weken houd ik me groot, maar waarom… Ja ik ben denk bang wat er allemaal weer achterweg komt. Maar het lukt me gewoon weg niet om mijn emotie te laten gaan. Wekenlang heb ik een extreme hoofdpijn, maar niet alleen dat. Het wordt steeds erger de pijn. Inmiddels zit me hele lichaam vast. Me schouders en nek zitten helemaal vast. Spierpijn in mijn armen, handen en benen. En al vanaf het moment dat ik wist dat het een miskraam zou worden heb ik pijn in mijn rug. En dit alles veroorzaakt dat ik slecht slaap. Dan zijn we het cirkeltje weer rond.

Ik ben nu drie keer naar maatschappelijk werk geweest. De eerste keer keek ik echt de kat uit de boom, gaf aan hoe moeilijk dit voor mij was. En ze gaf me het vertrouwen dat ik de touwtjes in handen heb. Als ik ergens niet over wil praten zal ze niet verder vragen. Als ik alleen maar wilde praten over Daan zou dat goed zijn. Ze zei me “laat me maar kennis maken met Daan” Dat voelde goed. Maar het ging natuurlijk niet alleen om Daan, maar juist nu om de miskraam. Toch merkt ze aan me dat ik er niet aan toe ben om me open te stellen ervoor. Maar ik wil het zo graag, ik wil zo graag heel hard huilen en alles loslaten, maar ik hou mezelf onbewust tegen. Praten erover doe ik ook niet graag, het liefst wil ik gewoon dat mijn lichaam weer normaal reageert en weer verder om zwanger te worden. Helaas werkt dat niet zo, want sta toch echt op pauze. En dat is maar goed ook, want het gaat echt slecht met mij. Lichamelijk ben ik gewoon helemaal op.

Het lijkt wel of ik steeds harder wordt, niet alleen naar andere toe maar juist naar mijzelf. Iedereen zegt wees lief voor jezelf, ja dat ben ik geweest. En ben het helemaal zat mijzelf, ik wil er voor een ander zijn. Mijzelf gewoon lekker vergeten, al de pijn en het verdriet wegstoppen. Maar ik weet dat het beter is om erdoor heen te gaan. Alleen wanneer houd de ellende eens op. Hoeveel kan ik nog aan, waar ligt die grens. Wil ik echt kosten wat kost dat kindje… Zal het de volgende keer echt goed gaan, of zal het weer op een miskraam uitdraaien. Mensen begrijpen niet waar ik de kracht vandaan haal om hiermee door te gaan. Ze snappen niet dat je gelijk weer denkt aan een nieuwe poging. Er is geen denken aan stoppen. En ik weet er is hoop, hele goede hoop. Ik kan zwanger worden en zelfs een zwangerschap voldragen. Het ziekenhuis is ook heel positief gesteld, dus opgeven doe ik nog lang niet. Ik weet dat deze mensen zich zorgen om mij maken, misschien ook wel terecht zoals je kan lezen. Eigenlijk wil ik het liefst onder mijn deken wegkruipen en er voorlopig niet meer onder vandaan komen. Maar daar schiet ik niks mee op. Ik moet door, met af en toe de rust voordat ik er echt aan onderdoor ga. Ja ik probeer het echt lief te zijn voor mijzelf, maar wanneer is mijn lichaam lief voor mij. Dat vraag ik mij al zolang af, wanneer mogen wij eens weer gelukkig zijn.

Ik hoop echt dat de gesprekken bij mijn nieuwe maatschappelijk werkster iets gaat uithalen. Maar soms heb ik gewoon een schouder nodig om op uit te huilen. Bij iemand waar ik me volledig veilig voel. Helaas blijven de tranen op zich wachten, wat absoluut niet fijn voelt.

Praten over gevoelens is moeilijk, wat doen jullie als je dit ervaart en toch hulp nodig hebt?

Ik weet dat je niet aan de dood wilt denken als je kindje net geboren is. Maar hoeveel ouders vergeten niet dat het ook fout kan gaan? Je kind kan plotseling overlijden en dan… een uitvaart kost echt een hoop geld. Daarom is het zo belangrijk als kersverse ouders om je baby in te schrijven bij je uitvaartverzekering. Je wilt je kindje toch een mooi afscheid kunnen bieden. Natuurlijk ga je ervan uit dat je kindje jou overleeft, maar toch zou ik zo snel mogelijk je kind bijschrijven. Wat een geluk dat wij dit wel deden. En nee, echt niet alleen omdat Daan met beperkingen geboren is. Als hij als ieder ander kind geboren was, hadden we hem ook meteen bij laten schrijven. Wij konden dus mooi en passend afscheid van hem nemen.

Maar wat kan er nou allemaal op het gebied van afscheid nemen van je kindje? Ouders waarvan hun kindje overlijdt tijdens de zwangerschap of bevalling nemen vaak overhaaste beslissingen, omdat je nog helemaal bezig ben met de geboorte van je kindje. Ik kan me daar niks bij voorstellen, omdat wij nog een paar maandjes voor Daan hebben mogen zorgen. Toch plotseling overleed hij en moet je gaan beslissen of je hem laat begraven of cremeren. Laat je obductie op hem doen, omdat je wilt weten wat er is gebeurd? En mag je hem mee nemen naar huis? Dit zijn allemaal keuzes en vragen waar je niet voor wilt komen te staan. Maar je moet wel.

Fotoshoot
Foto’s van je kindje hebben is zo belangrijk voor de verwerking. Voordat Daan geboren was, kwamen wij al in aanraking met iemand die graag foto’s van hem wilde maken mocht het mis gaan, of dat hij te vroeggeboren zou worden. Dit wilde ze privé voor ons doen. Make a Memory is een voorbeeld van een stichting die foto’s maakt van jouw overleden kindje. Ik vond het van tevoren doodeng. Want wat verwacht je van zo’n shoot? Maar het was zo fijn en mooi, we zijn zo dankbaar dat er nog mooie foto’s zijn gemaakt.

Opbaren
Vaak hoor je dat overledenen opgebaard liggen in een rouwcentrum, maar het kan ook gewoon thuis. Dit geldt ook voor je kindje. Wij hadden al zo’n hectische tijd gehad. Na al dat rennen naar het ziekenhuis wilden we graag in alle rust thuis afscheid nemen van Daan. Ook schrokken we heel erg wat de uitvaartverzorgster zei over het opbaren in het rouwcentrum. Aangezien iedereen ongevraagd zonder ons daar kan komen en dus ook aan je kindje kunnen zitten en het zelfs kan optillen. “Ja echt, het gebeurt,” zei ze daar achteraan. Nou, daar kreeg ik zo de rillingen van dat het vastbesloten was Daan thuis op te laten baren en lekker in zijn eigen bedje mocht liggen.

Hij bleef eerst nog even in het ziekenhuis aangezien we kozen voor obductie. De volgende dag kwam hij thuis. Ze hadden hem toen netjes aangekleed met de kleertjes die wij hen hadden gegeven. We hebben een volle week goed afscheid kunnen nemen van hem. Wat ik zo fijn vond was dat hij thuis lag en dat ik naar hem toe kon wanneer ik dat wilde. Al had ik de hele dag bij hem willen zitten, dan kon dat. Wat ik zo graag wilde was Daan zijn eerste boek voorlezen. En dat deed ik ook terwijl hij daar lag. We hebben naar de muziek geluisterd die we zouden afspelen op zijn afscheid en we hebben nog vele foto’s gemaakt. Dit was onze laatste kans om al die dingen nog te doen voordat we echt afscheid moesten nemen van Daan.

Begraven of cremeren
En dan moet je de keuze maken om je kindje te begraven of cremeren. Als je voor begraven kiest, kun je op de begraafplaats een mooi plekje uitzoeken en inrichten zoals je wilt. Wij kozen voor cremeren, dan heb je ook nog verschillende opties voor na de crematie. Officieel krijg je een standaard urn waar de as in zit. Wij niet, omdat we zelf al voordat de as werd vrijgegeven een mooie urn hadden laten maken.

Er is zoveel keuze om as in te laten bewaren. Je kunt ook een beetje as in een as-ketting laten doen, of een tattoo laten zetten met een beetje as. Wij kozen ervoor dat onze zoon in zijn geheel bij elkaar bleef in de mooie urn die we lieten maken. Ook met betrekking tot het bewaren van de urn heb je eigen keuzes. Je kunt hem thuis neerzetten, wat ik veel hoor bij ouders van pasgeboren baby’s.

Daan hebben wij niet thuis, maar op het crematorium bijgezet. Ook daar heb je weer opties. Of je zet de urn bij in de urnenmuur, maar dit vond ik echt afschuwelijk. Dus daar zijn we snel voorbijgelopen. Of een eigen plekje, dan kun je ook nog kiezen waar. Of tussen alle anderen in of op het kinderhofje, waar alleen maar kindjes liggen. Weet ook dat je natuurlijk de as kunt uitstrooien waar je wilt, ook waar Daan nu staat, op het kinderhofje is een strooiveld. Wij kozen dus voor het kinderhofje, en dan kun je het plekje zelf zo inrichten als je wilt, net als op de begraafplaats. Alleen is het plekje een heel stuk kleiner. Dan is er nog een optie die wij te horen hebben gekregen, maar dit vond ik echt helemaal niks, omdat we juist zo’n mooie urn hadden laten maken. Je kunt een urn laten begraven op het crematorium.

Daan lag opgebaard en in zijn arm had hij een knuffeltje vast. Ik wilde toen weten of die mee mocht met hem. Ja je mag bepaalde spullen mee laten cremeren. Knuffels is zeker geen probleem. Ik vond het een fijn idee dat hij zijn vriendje bij zich had. Ook vond ik het achteraf heel moeilijk, dat dit knuffeltje niet meer als tastbaar bezit aanwezig is, net als zijn kleertjes die hij aanhad. Maar het is goed, hij is gegaan zoals hij was.

Het afscheid
Je kunt je eigen wensen voor het afscheid bespreken met de uitvaartverzorger, en er wordt ook zeker meegedacht. Zo vond onze uitvaartverzorgster het zelf niet zo gepast om zo’n klein kistje te vervoeren in zo’n grote rouwauto. Nou dat vonden wij ook niet zo’n fijn idee. Mijn man wilde alles zelf doen, dit was het laatste wat hij voor hem kon doen. Zelf hem in zijn kistje leggen, zelf het kistje naar de auto dragen. En ja, in onze eigen auto, zodat hij zelf naar het crematorium kon rijden met onze zoon. Ook daar weer zelf het kistje op de plek neerzetten voor het afscheid. Wij kozen ervoor dat mensen nog afscheid van hem konden nemen, terwijl het kistje nog open stond. Daar konden de mensen zelf voor kiezen. Zodra iedereen afscheid had genomen, maakten ik en mijn man samen het kistje dicht. Dit was de laatste keer dat we hem zagen.

Aan dat moment gaan nog zo veel meer keuzes vooraf. Bijvoorbeeld het rouwkaartje. Wat doe je daar mee? En een kistje of mandje uitzoeken. Wat wij heel belangrijk vonden tijdens het afscheid was dat mensen kwamen zoals ze zijn, in hun gewone kleurige kleding. Zeker geen zwart, zo kende Daan hen niet. En we wilden zeker niet dat er bloemen lagen bij zijn afscheid, dus wat was ik blij dat veel mensen een lief knuffeltje mee hadden genomen voor hem. Maar om het echt af te maken, hebben we na de dienst vele kleurige ballonnen opgelaten. Dit was zo mooi. Ook kozen we vier mooie liedjes uit voor de dienst en zelf heb ik gesproken. Een vriendin van mij had een gedichtje geschreven voor het rouwkaartje, en ook zij heeft dit voorgedragen. Je kunt het afscheid dus zelf invullen zoals jij het wilt. Bespreek gewoon jouw wensen met de uitvaartverzorger, er is veel mogelijk.

– Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking ­­–

In bed

Wat lig ik nog zo lekker in bed, ik hoor een wekker. Nee het is niet mijn wekker maar die van mijn vriendin. Haar dochter moet die dag naar school gebracht worden. Ik merk dat ze blijft liggen, even later gaat weer haar wekker. Verder wat er gebeurd interesseert me allemaal niet zo. Ik merk nog wel dat ze uit bed stapt. Ik lig nog wel even lekker daar. Mijn eigen wekker gaat vanzelf nog wel af, want ook ik heb nog iets te doen. Een afspraak in het ziekenhuis bij de life coach. Vastbesloten om deze afspraken te stoppen. Het staat me zo tegen, ik ben al blij dat ik niet aankom. Ik sta stabiel met mijn gewicht. Het is niet zo fijn elke dag ermee bezig te zijn dat ik moet afvallen. Ik moet namelijk niks. Maar krijg steeds maar weer hetzelfde daar te horen. Ik moet meer bewegen, ik moet dit, ik moet dat. Sorry hoor maar ik flip op het moeten.

Afspraak ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis stap ik op de balie af en zie wie erachter zit. En zeg ik heb om 11.00 een afspraak met u. Waarop ze zegt, sorry dit keer kom je bij mijn collega. Ik ben me toch pissig als ik haar dit hoor zeggen. We hadden in het begin een afspraak gemaakt dat ik het liefst steeds bij haar kom. Want steeds een ander zien kan ik niet tegen. Steeds hetzelfde verhaal vertellen, nee dank je. In de wachtruimte kook ik van woede en de tranen rollen over mijn wangen. Ik wilde het netjes afsluiten met haar waar ik eerder paar keer ben geweest.

Nu wordt ik opgehaald en loop geërgerd mee. Ik laat al gelijk merken dat ik echt heel boos ben. Ik reageer me op haar af terwijl ze er eigenlijk niks aan kan doen dat ik me al heel slecht voel. Het was de bedoeling dit niet te laten merken, maar dat is dus echt mislukt. Ze vraagt me of dit gesprek wel zin heeft, en leg haar uit dat ik het toch al wilde afsluiten. We praten even verder, waardoor ik vertel dat het gewoon nu even heel slecht gaat. Vervelend vind ik dat iedereen zich zorgen maakt in het ziekenhuis, maar gek is het niet dat er af en toe zulke momenten zijn. Nu wel even in het extreme, ik zoek de weg terug.

Omdat ze nu weet dat het niet goed gaat met me, komt ze met de vraag of ik al naar de maatschappelijk werker ben geweest. Ik vertel haar dat ik daar ben geweest en vriendelijk bedankt heb voor deze hulp. Waarop ze zo,n beetje aandringt dat het toch wel verstandig is om er over na te denken om erheen te gaan. Ik word nu nog bozer, en gooi er een opmerking in waar we beide van schrikken. “Als iemand me dwingt erheen te gaan, kan ik me beter opknopen” Dit komt echt uit frustratie, want al die hulpverleners halen me keer op keer naar beneden. Toch zorg ik dat dit gesprek rustig eindigt. Alweer vertel ik hier dat ik de juiste hulp krijg en leg haar uit waarom dit voor mij werkt en niet bij de andere hulpverleners. Ik krijg hulp van iemand die het snapt, die weet hoe het is een kind te verliezen. Waar ik soms aan een half woord genoeg heb. De warmte en liefde die ik krijg van haar. En een wederzijds gesprek krijg, dat niet alleen ik vertel maar zij ook. Dat is wat ik nodig heb. Ik laat haar beloven dat ik niks doe met de opmerking die ik eerder aangaf. Ik stel haar geloof wel gerust en ze zal deze opmerking van me vergeten en komt verder bij niemand terecht. Dan sluiten we netjes af. Nog altijd heel pissig loop ik weer langs de balie, en gooi een boze blik op degene waar ik eigenlijk een afspraak mee zou hebben (in mijn hoofd) Huilend sta ik op de lift te wachten, voordat ik het ziekenhuis uit loop droog ik me tranen.

Een positief einde

Terug bij Ohanahome wil ik aan de ene kant heel graag praten, maar aan de andere kant me gewoon in een hoekje verstoppen. Toch komt ze even praten, maar we worden onderbroken. Ik besluit in dat hoekje te kruipen en te huilen. Ineens bedenk ik dat ik trek heb, dus maak wat eten. Toch krijg ik het amper weg. Ik zet muziek aan, ik word rustiger en vrolijker. Ik begin mee te zingen, en voel me al een stuk beter nu. Ik loop de woonkamer in en er word me gevraagd of ik me wat beter voel “ja zeg ik, maar ga nu even alle ellende van me afspoelen onder de douche” Na de heerlijke douche terwijl ik me afdroog zet ik nog even de muziek aan en zing en dans in me blootje. Heerlijk ik ben weer terug, voel me echt weer vrolijker. Blij dat Debbie er weer is. Want dit ben ik echt niet die Debbie die de afgelopen 2 dagen zich zo slecht gedragen heeft.

Weer alleen slapen

De afgelopen dagen heb ik het heel zwaar gehad. Maar dit keer is het me wel heel erg duidelijk gemaakt dat Daan alleen bij me kan komen als ik de vrolijke Debbie ben. En dat was ik de afgelopen dagen allesbehalve. Op het moment dat ik mijzelf weer terug vond en ik op een wel vreemde manier in slaap viel. Omdat ik de afgelopen nachten bang was alleen te slapen en toch weer de nacht alleen in moest, was ik op de chat met mijn vriendin. Ik voelde hartkloppingen, maar wilde niet terug naar die vreselijke angst. Ik zette muziek aan en legde me hoofd neer op mijn kussen. Af en toe stuurde ik een berichtje naar me vriendin en zij terug naar mij. Wat ze met me deed op deze afstand ik weet het niet. Ze vertelde dat ze daar met een vriendin aan het chillen was. Lekker eten en fijne muziek, alles was goed en rustig. Deze rust bracht ze over naar mij, maar wel op een manier pfff. Ik leek wel onder invloed van medicatie, ik liep naar de wc en stootte me overal tegen aan. Snel weer terug me bed in… Nu was ik wel heel erg moe en vertelde tegen me vriendin dat ik mijn muziek uit ging doen en dacht dat ik zo wel in slaap zou vallen. Dit was mijn laatste berichtje naar haar, want ik viel heerlijk rustig in slaap. Ik bleek gedroomd te hebben. Ik en mijn vriendin hadden het eerder over een massage die ze me wel zou gaan geven omdat ik overal zo,n pijn heb. Maar ik droomde dus dat ze me masseerde en dat Daan bij me kwam. Hij was boos en verdrietig… Ik moest hem beloven nooit meer terug te gaan naar waar ik de afgelopen twee dagen was geweest. Zo ver en zo diep zat ik. Mijn hart brak omdat ik hem ongelukkig gemaakt had en beloofde hem niet meer zo diep te gaan. Vrolijk vloog mijn kleine mannetje Daan weg. Wat een prachtige ervaring. Ik hoop dat ik hem vaker zo dichtbij mag voelen en zien.

De ene dag vertel ik honderduit tegen Sieneke hoe goed het met me gaat, over de hulp die ik krijg en over de mooie plannen die er liggen. Lig ik de volgende dag ineens helemaal overhoop.

In paniek

Ik lig s,avonds alleen in mijn bed, wetend dat mijn man niet thuis komt vanwege zijn nachtdienst. Deze nachten vind ik al niet fijn, maar als ik dan ook nog in paniek raak ben ik echt heel bang alleen te zijn. Maar deze nacht raak ik dus in paniek, waar komt het ineens vandaan. Ja ik heb een volle dag gehad met het uitdelen van de folders, van emotie naar emotie gevlogen. Wat was dit uitputtend. Ben ik hier zo van in paniek, ja gedeeltelijk. Ik kreeg ook weer de bevestiging dat ik begon met mijn menstruatie. Er knapte iets in mij. Mijn hoofd vol met afschuwelijke gedachten, en dat gaat echt 24 uur per dag door mijn hoofd. Wat zou dat lekker zijn die gewoon uit te kunnen zetten, maar dat is me nog steeds niet gelukt. Normaal eindigen deze paniek nachten uit tot heel veel pijn op de borst en heel veel spugen. Dit keer liep de nacht heel anders. Na een hele tijd aan het chatten geweest te zijn met mijn vriendin de knoop doorgehakt en me oplaten halen door haar. Dus midden in de nacht stond ze voor de deur en heb ik mijn spullen gepakt om bij haar, naast haar te mogen slapen. Nou ik heb deze nacht helemaal niet geslapen. Als eerste hebben we alleen maar liggen praten, toen werd het lachen. Uiteindelijk waren we zo moe dat ik rustig werd en zij in slaap viel. Ik kon alleen maar daar liggen en wachten tot het weer ochtend werd.

Tandarts

Deze ochtend heb ik me thuis moeten laten brengen door de man des huize, omdat mijn vriendin nog in diepe slaap was. Maar ik had op tijd een afspraak bij de tandarts. Dat kon er ook nog wel bij. Dan heb je niet geslapen en moet je bij de tandarts in de stoel gaan zitten om je tand te laten maken. Niets deed er nog toe, wat de tandarts van me moest denken weet ik niet. Maar ik geloof dat ik nogal als een zombie eruit zag en reageerde. Wat was ik blij dat ik daar klaar was.

In bed liggen

Vastbesloten de rest van de dag in bed door te brengen en te slapen. Het doorbrengen in bed is gelukt, maar het slapen niet. Ik wordt nu echt knettergek van mijzelf, en weet me geen raad. Hoe kom ik hier weer uit, waar is de uitweg ik kan hem niet vinden. Ik kruip met me hoofd onder de deken en heb mijn muziek aan. Messenger staat open in gesprek met mijn vriendin, huilen is het enige wat ik nog kan. Er lijkt geen einde aan te komen aan deze paniek, praten met mijn man vind ik nu ook echt heel moeilijk. Maar toch via geschreven woorden hebben we een gesprek. Een goed gesprek. Ik voel me schuldig omdat het eerst zo goed leek te gaan en nu is alles ineens weer terug bij af. Hoe kon dit gebeuren, ik lig onderaan de weg en alle auto,s denderen over me heen. Waar is die stop knop… Vriendin vraagt “of ik weet hoe ik dit ga aan pakken” Geen idee, maar in de avond heb ik ineens heel erg de behoefde om in bad te gaan. En vraag haar of ik mag langskomen… Tuurlijk is het antwoord, wat ik allang wist. Maar nu nog op de fiets stappen terwijl ik zo onwijs moe ben.

Vreselijke avond

Ik ben echt helemaal niet mijzelf, ik lig maar op de bank en ik voel alleen maar tranen. Maar ik ben ook heel erg boos op alles en iedereen. Maar het ergste is ik ben echt heel boos op mijzelf. Doordat ik boos op mezelf ben, wil ik mezelf wel wat aan doen. Zodat ik fysiek pijn heb en de onderliggende pijn minder voel. Dat ik controle heb over de pijn die ik voel. Hierdoor wordt ik alleen nog maar bozer en raak ik nog meer in paniek. Ik daag mijn vriendin uit via messenger om ook boos te worden op mij. Ik heb me echt vreselijk gedragen, de meest vreselijke dingen gezegd. Ik ga in bad, en daar wordt het er niet beter op. In gedachten doe ik mezelf zo vreselijk pijn, dat ik er niet meer tegen kan. Nadat ik in bad ben geweest beland ik weer op de bank, en het chat gesprek eindigt ineens in stilte, nadat ze heel boos rond heeft gelopen. Vervolgens vlucht ik heel kwaad de deur uit, de kou in met alleen een telefoon in mijn handen en oordopjes in me oren voor muziek loop ik over straat. Wat is in godsnaam mijn plan, waarom zwerf ik over straat. Mijn vriendin reageert weer op mijn chat. Ik wordt milder, want ik wil geholpen worden. Maar ik durf niet meer, ik durf niet meer terug te komen haar weer onder ogen te komen. Ik heb me zo kinderachtig gedragen, toch weet ze me terug te halen naar haar huis. Ze staat me buiten op te wachten en krijg een warme knuffel. De tranen rollen over me wangen, we lopen naar binnen. Ze maakt een bed voor ons samen op, want besloten dat ik nog een nacht naast haar wil liggen. Er wordt thee gezet, chips erbij en samen liggen we in bed. Uitgeput van mijn gevecht met mijzelf. Een gevecht die ik ga winnen, want de gedachten mogen niet de overhand krijgen. Nooit meer, echt nooit meer wil ik terug naar dit moment. Zo ver ben ik gezakt. Zij kijkt nog even serie, ik lig alleen maar naast haar. Ik kijk haar af en toe alleen maar aan, voel haar hand op me arm. Ik wordt heel rustig van haar. Uiteindelijk val ik in slaap. Deze nacht was zo fijn, zo dankbaar voor de vriendin die zij is.

Vandaag stonden we weer wereldwijd stil bij alle kindjes die gemist worden. Gemist omdat ze vleugels kregen en naar de hemel vlogen. Zo ook wordt Daan elke dag gemist, maar ook wetend dat hij altijd bij me is. Alleen dan in een andere vorm, mijn kleine bescherm engeltje.

Deze dag brachten we eerst al kerst bij Daan. Hebben zijn plekje even netjes gemaakt, en een mooi kerstboompje voor hem neergezet.

In de avond zijn we naar het Noorderplantsoen gegaan, daar organiseren ze elk jaar op wereldlichtjes dag iets moois. Je kan dan een bootje met een bloem en lichtje het water in laten. Dit is zo mooi om te zien al die mooie lichtjes op het water. Voor alle kindjes die gemist worden. Voor Daan dus ook een bootje, maar ik denk ook aan alle andere kindjes waarvan ik weet dat ze gemist worden. En dat zijn er gewoon weg teveel. Ik noem maar wat namen die nu even in me opkomen: Sem, Elara, Juultje, Mirthe en zo zijn er nog veel meer in mijn gedachten…

Ik kruip in één van de buikpijn terwijl ik in bed lig. Mijn gedachten gaan uit naar de volgende dag. Ik weet wat er die dag staat te gebeuren, maar nog niet hoe dit zal uitpakken. Als ik hieraan denk krijg ik het benauwd. Voor de derde keer stap ik uit bed om naar de wc te gaan. Koud kruip ik terug in bed in de hoop dat ik in slaap val. Ik blijf maar staren naar het plafond maar in slaap vallen gebeurd gewoon niet. Na een onrustige nacht wordt ik wakker, ik ben dus toch nog in slaap gevallen. Na dat ik rustig wakker ben geworden stap ik de kou in op de fiets naar Ohanahome. Hier wordt ik begeleid in het proces na het overlijden van Daan. De hele dag dat ik daar ben voel ik me misselijk, maar gelukkig heb ik ook genoeg afleiding. We zijn de voorkamer aan het opknappen, een week daarvoor waren we al aan het verven gegaan. Nu het schoonmaken van de vloer. Toch schiet de angst af en toe door me hoofd heen. Straks ga ik met Annelies, begeleider en dierbare vriendin naar het ziekenhuis. Ik ga mijn angst onder ogen komen in de hoop dat ik daarna niet meer bang hoef te zijn voor de afdeling waar we heen gaan. De tijd lijkt langzaam voorbij te gaan, en toch is het ineens 16.30 tijd om in de auto te stappen richting het ziekenhuis. In de auto loopt de spanning bij mij op, ik wordt stiller en krijg weer pijn in me buik. Annelies zou Annelies niet zijn als ze me daar uit wilt trekken. Ze heeft het over mooie kleuren van de lucht, maar dat is iets wat aan mij voorbij gaat. We staan bij een stoplicht en zien een prachtig reclame bord met de tekst “aandacht maakt alles mooier” Heel vrolijk en enthousiast zorgt ze ervoor dat ik er een foto van maak. Ik ben weer een beetje bij aan het komen.

Samen lopen we door de gang van het ziekenhuis, Annelies houd me hand vast en merkt dat ik het wel heel warm heb. Het is al zo warm in het ziekenhuis maar mijn tempratuur stijgt steeds meer. Ik voel mezelf aan alle kanten zweten, echt zo vies. Maar kan alleen maar naar adem snakken. Daar staan we dan voor de afdeling en rustig lopen we naar binnen, nog altijd hand in hand. Bij de balie staat de vrouw al waar Annelies mee heeft afgesproken. En ze zegt dat ze even op het Doc gaat kijken of iedereen weg is. Want ik vind het al wel spannend op de zwangerschap afdeling te zijn, maar het ging met voornamelijk om het Doc. De ruimte waar ik terecht kwam toen er iets mis bleek te zijn met ons kindje. Ik werd onder controle gezet daar omdat Daan op reserve aan het leven was. Een ruimte waar er hartfilmpjes gemaakt worden van je kindje, en daarbij nog een kamertje waar er echo’s gemaakt worden. Inmiddels staan we voor het Doc en zachtjes knijp ik in de hand van Annelies. Ze zegt je mag best harder knijpen als dat nodig is. Er komt een golf angst over me heen waar neer we naar binnen stappen en knijp harder in haar hand. Een stem in mij zegt “weg wezen” ik wil heel hard weg rennen van deze plek. Maar dit is wat ik onder ogen moet komen. Gelukkig ben ik niet alleen, dat is alleen al de reden waarom ik niet hard weg ren. Toch stappen we samen naar binnen. Ik kijk om me heen en de tranen schieten in me ogen. Waarom ben ik toch zo bang voor deze ruimte, ik snap er niks van.

Dit is iets waar ik al maanden mee bezig ben, waarom is het zo belangrijk om te weten waarom ik hier zo,n angst voor heb. Het heeft helemaal niks te maken met het overlijden van Daan.
Het enige wat ik doe is de ruimte in me opnemen, ik sta verstijfd en weet niet zo goed wat te doen. Mijn hart gaat tekeer en er komt steeds meer angst naar boven. Maar ik blijf daar staan en om me heen kijken. Annelies maakt af en toe contact om te zien of ik nog wel in me lichaam ben. Dan pakt ze me vast en knuffelt me even goed. Ik voel de tranen over me wangen rollen. Ik voel haar warme lichaam tegen de mijne, haar buik maakt contact met de mijne. Mijn hele lichaam voel ik schrokken, maar na een tijdje dat we zo staan wordt ik rustiger. Ik kan weer normaal ademen en genieten van de knuffel die ik mag ontvangen. Langzaam laten we elkaar los, en veeg de tranen van me weg. Ik kijk nog eens rond en er valt een hoop spanning van me af. Er komt zelfs een kleine glimlach op me gezicht terug.

Alleen terwijl we daar nog altijd in die ruimte staan, heeft er iets heel erg me aandacht. Er staat een deur open naar een andere ruimte. Weer wil ik heel hard weg rennen. Ik hoor Annelies vragen of het goed zo is, of dat er nog iets nodig is. Ik benoem de ruimte waar me aandacht naar toe gaat. Waarop ik ineens mezelf hoor zeggen “we gaan er gewoon voor” Ik pak haar hand vast en neem haar de ruimte mee naar binnen. Ik voel me duizelig worden, blij dat ze me vasthoud want ik voel dat ik anders tegen de vlakte ga. Even zoek ik naar een lichtknopje, gevonden. Moet ik er op drukken of is het een draaiknop. Ik draai eraan en beide schrikken hier van. Plots was er licht. En schieten in de lach omdat we hier zo van schrokken. Nu ik ervan bewust ben daar te staan voel ik nog meer angst in me opkomen. Heel hard begin ik te huilen, waar komt dit toch vandaan. Ik sta echt te zweven op me benen, en wordt geholpen om op een krukje te gaan zitten. Annelies vraagt me of ik wat water wil. Zacht zeg ik “ja” Even laat ze me daar alleen zitten. Ze komt terug met een wit piepschuim bekertje met water. Ik pak het aan en neem een slok. Bah ik ga zowat over me nek, als eerste valt me op dat het lauw warm water is. Maar dat was niet waarom ik zo misselijk word. Ik sta op en gooi het bekertje leeg en daarna in de prullenbak. Langzaam loop ik terug en ga weer op het krukje zitten. Weer begin ik heel erg te huilen, zo erg alsof het uit me tenen kwam. Ik was echt even helemaal in paniek. Ik wist even niet meer hoe ik moest ademen waardoor ik het heel benauwd kreeg. Ineens waren de tranen op en werd weer rustiger. Even komt er zelfs een kleine glimlach op me gezicht. En vertel wat er gebeurde. Er kwam een herinnering boven van de eerste keer dat ik in het Doc kwam. Dit had helemaal niks te maken met dat er iets mis was in mijn zwangerschap. Ik kreeg gewoon een glucose drankje, en dat bekertje deed me daar aan herinneren.

Ook ineens begin ik te beseffen waarom ik daar zo bang was, ik begin te vertellen dat ik toen zo bang was om me kindje te verliezen. Dit heb ik nooit bewust gevoeld om mijn kleintje te verliezen, maar toch zat het er blijkbaar. Waarop ik een reactie krijg er zat hier zoveel angst he, je hebt hier veel mee gemaakt. Even haal ik een herinnering op, de keer dat ik daar samen met mijn schoonmoeder was. Ze heeft toen voor het eerst een echo gezien. Dit kende ze nog helemaal niet, en vond het zo mooi dat ze dit mocht meemaken. Voor mij was het een erg emotioneel bezoekje toen. Dit was de laatste controle daar omdat ik hierna gelijk werd opgenomen.De verpleegkundige nam me even apart omdat ze merkte dat ik erdoor heen zat. Ik begon heel erg te huilen omdat ik het op deze manier niet meer aankon. Twee keer in de week naar het ziekenhuis, en thuis elke dag thuismonitoren en me opgesloten voelen. Afhankelijk van me schoonouders vond ik nog veel moeilijker, want hulp vragen is niet mijn ding. Ja ze deden het met alles liefde dat weet ik. Maar ik was gewoon helemaal op. Ze lieten me toen de keuze voor opname, en uiteindelijk heb ik dus voor mezelf gekozen en me laten opnemen.

We beginnen spontaan samen te lachen, want we willen hier een mooie herinnering aan maken. Ze stelt lacherig voor om nog even in de lampen te gaan hangen of de boel kort en klein te slaan. Ja helaas deze dingen mogen natuurlijk niet dus ik stel iets anders voor. Ik zeg tegen haar “zal ik dan maar even een echo van je maken, ga maar in de stoel liggen” Dat hoefde ik geen tweede keer te zeggen of ze ligt er al. Met de grootste glimlach die ik van haar ken. We schieten weer heel erg in de lach en moest hier gewoon een foto van maken. Dan ben ik er klaar voor om de ruimte te verlaten. We zoeken nog even naar die vriendelijke balie medewerkster om gedag te zeggen, even staan we nog te praten voor we echt weer richting de auto gaan.
In de auto ben ik echt heel stil, voel me even helemaal leeg. Er wordt zo nu en dan tegen me gepraat, maar alles gaat een beetje langs me heen. Ik hoor Annelies ver weg zeggen “kijk wat een mooie kleuren al die bomen” Onbewust kijk ik maar reageer er niet op. De rest van de rit kijk ik maar vooruit, hoor de muziek maar voel mezelf even niet in mijn lichaam. De auto komt tot stilstand bij de supermarkt, omdat ze nog even wat boodschappen moet halen. Ik zeg nog even “vergeet de koffiebonen niet” Waarop ze zegt “nee en de wc papier” en loopt zonder mij naar de winkel.Eenmaal terug bij haar thuis, ben ik zo moe en leeg dat ik even nergens zin meer in heb en leg mezelf op de bank. Ondanks ik zo vreselijk moe ben hebben we er nog een mooie avond van gemaakt.

Vandaag is het Allerzielen

Allerzielen (het feest van alle zielen) is de dag waarop in de rooms-katholieke kerk alle gelovige zielen van gestorvenen worden herdacht. Het feest wordt sinds de twaalfde eeuw op 2 november gevierd op de dag na Allerheiligen. Allerzielen wordt overal in de wereld gevierd maar het meest in de traditioneel katholieke landen zoals Italië, Spanje, Portugal en geheel Latijns-Amerika.

Zelf ben ik niet gelovig, maar alsof het zo moest zijn waren we zaterdag even bij Daan op het crematorium en daar waren ze van alles aan het opbouwen. We konden ons nog herinneren dat dit vorig jaar ook gedaan werd. Alleen toen lag Daan er nog maar net dus hebben we daar niet verder over nagedacht. Nu was ik nieuwsgierig en ben ik gaan vragen wat er de avond stond te gebeuren. Er werd me verteld dat ze Allerzielen vierde en alles heel mooi verlicht werd. Ook zei hij me dat het zeker de moeite waard was om even langs te komen. Dus wij besloten deze avond even terug te gaan. Hij had niks verkeerds gezegd want wauw wat was dit indrukwekkend. Dit was ook de eerste keer dat we het hele terrein hebben gezien, want over het hele terrein was er van alles te zien. Overal stonden er ook tafels dat je een kaarsje kon branden, een steen kon beschrijven, een bolletje kon planten, traantjes begraven en ballonnen op laten. En al die mooie lichten die er waren wat was het prachtig. Ik heb twee stenen uitgezocht en op beide een naam neer gezet. De ene van Daan ligt op zijn plekje nu en de andere is voor mijn vriendin. Het bolletje heb ik niet gepland op de plek waar iedereen dat deed. Heb hem meegenomen, we willen hem nog wel planten bij Daan. Ook de traantjes heb ik daar niet willen begraven die heb ik ook natuurlijk bij Daan gezet. Als laatste kwamen we bij het kinderhofje aan waar Daan ligt. Daar stond ook een tafel dit vanuit het UMCG kinderafdeling. Daar heb ik een tijdje staan praten met een man die foto,s aan het maken was. Mij lukte het niet vanwege het donker. Deze man heeft me wat geleerd erover, wat ik wel erg leuk vond. Daarna raakte ik aan de praat met iemand van de stand en die herkende me gewoon. Ze werkt op de zwangere afdeling waar ik even heb gelegen vlak voor Daan werd geboren. Dit vond ik eigenlijk heel bijzonder dat ze mij herkende, hoeveel mensen komt ze wel niet tegen in het ziekenhuis. Daar kregen we ballonnen, die hebben we met een mooie boodschap naar boven gestuurd. Nu kan Daan dus weer even spelen met ballonnen.

Al een tijdje mail ik mee op “Lieve engeltjes” maar waar staat deze mailing lijst nou eigenlijk voor. Net na het overlijden van Daan had ik zo de behoefde om keer op keer mijn verhaal te doen, maar bij wie doe je dat. Mensen in je omgeving wilde ik niet lastig vallen, wie zit er nou te wachten op steeds weer dezelfde verhalen. En niemand die je begrijpt dus wat moest ik met al die goed bedoelde adviezen. Het meeste wat tegen me gezegd werd kon ik helemaal niet waarderen en kon ik best boos om worden. Nu weet ik dat het voor de omgeving ook heel moeilijk is, maar als je midden in je rouw zit is dat absoluut niet van belang. Zij zijn nu niet belangrijk maar ik en alleen ik en mijn man. Wij hebben ons kind verloren niet hun.

Ik zocht dus naar mensen die me zouden begrijpen al met een half woord. Natuurlijk voor iedereen voelt het anders als je een kind verliest, maar je weet wel hoe je met de ander omgaat. Wat je wel en niet kan zeggen. En gewoon even al je frustratie kwijt kan aan iemand die je eigenlijk helemaal niet kent. Hoe heerlijk is dat.

Lieve engeltjes is dus zo,n site waar je kan aanmelden op mailing lijsten. Ik melde me al snel aan op de lijst LE baby. Deze lijst is dus speciaal voor ouders die een baby verloren hebben. Ik heb echt vele woorden geschreven naar deze mensen die op de lijst zitten. Dit heb ik als zeer fijn ervaren. Er brak een nieuwe fase aan in mijn leven en dat was dat ik opnieuw zwanger wilde worden. Nou daar hebben ze ook lijsten voor. Twee soorten, de ene zwanger worden na babysterfte op natuurlijke wijze en de andere via de medische weg. Die laatste daar melde ik me voor aan. Ik mail dus nu op twee lijsten mee.

De LE baby lijst heb ik niet zo heel veel de behoefde meer aan om mijn problemen neer te leggen, wel vind ik het nu fijn om anderen tot steun te zijn. Nieuwe ouders verwelkomen en mijn verhaal te vertellen in de hoop dat ze daar ook iets mee kunnen.

De andere lijst waar ik mail ben ik momenteel niet heel bewust mee bezig, maar is nog wel waar ik behoefde aan heb omdat het nog altijd een moeilijk puntje is het zwanger worden na babysterfte. Inmiddels ben ik wel afgestapt van het idee niet meer zwanger te willen zijn maar gewoon dat gezonde kindje te willen. Want hoe positiever je staat hoe veel meer welkom het nieuwe kindje zich voelt. Wel heb ik nog veel angst om zwanger te worden en zijn en alles wat er dan op je af komt. Dus er zullen vast nog wel wat woorden aan besteed worden op deze lijst.

Ben of ken jij ouders van een overleden kindje en wil jij op een laag drempelige manier contact met anderen hebben is dit zeker een aanrader.

Lieve engeltjes

De dagen waar ik zo tegenop zag. 12 september de sterfdag van Daan. Weken was ik hier al mee bezig, had dan ook een goed plan hoe ik de dag wilde doorbrengen. Eigenlijk de dag ervoor, want die dag was echt heel speciaal en bijzonder voor mij.

Wat was ik zenuwachtig toen ik de bus nam naar Ohanahome, het kleine paradijsje. Ik wist al wat we deze dag zouden doen, maar toch vond ik het zo moeilijk erheen te gaan. Bang voor de emoties die los zouden komen. Maar dat was juist wat ik wilde, het jaar afsluiten. Niet vergeten, maar even alles eruit gooien zodat het na zijn sterfdag allemaal wat zachter word. En ik vrolijk naar de toekomst kan kijken. Aangekomen bij Annelies kreeg ik gelijk een dikke knuffel, een heerlijk warm welkom en er gleed een klein beetje spanning van me af. Deze dag stond helemaal in het teken van Daan. Het was bijzonder om haar te betrekken in deze dag, juist omdat ze weet hoe het is om een kind te verliezen. Zij geeft me wat zij graag had willen ontvangen toen haar zoon Sem overleed. Ze kende Daan niet, maar door alles wat ik heb verteld staat ze heel dichtbij hem. Deze dag heb ik dan nog veel meer verteld, herinneringen ophalen mooie maar ook verdrietige. Het was fijn om dit te mogen delen met haar. Gelukkig heeft ze dat zelf ook zo ervaren dat ze dankbaar is dat ze betrokken werd op deze dag. Het was niet alleen verdrietig deze dag, heb wel veel gehuild, maar ook heel veel gelachen. We zijn naar Sem geweest op de begraafplaats. Ik wilde even bij hem stil staan omdat hij 20 september jarig is. Ik kocht een draakje wat echt heel toepasselijk is voor Sem (bad boy genaamd) En draakjes staan voor onze beide zoons.
Natuurlijk zijn we daarna naar Daan gegaan, maar we zaten in de auto toen Annelies toch nog even terug moest naar Sem. Niets begrijpend ervan, maar niet vragen. Haar kennende kom ik daar nog achter. Wat was ik zenuwachtig om met haar naar Daan te gaan, nooit eerder met iemand erheen geweest die Daan niet gekend heeft. Maar het was goed, zo mooi om het haar te mogen laten zien. Toen had zij even een momentje voor Daan en vertelde me waarom ze terug moest naar Sem. Ze moest de dolfijntjes die bij hem stond aan Daan geven anders zou ze ruzie met Sem krijgen. Deze hebben dan ook een heel mooi plekje gekregen.
Er gebeurde onverwachts ook andere mooie dingen, zodat ik even uit de emotie van Daan was. Fladdert er nog een vriendin langs van ons, even een extra knuffel op deze dag. Met een geweldig mooi plan voor Ohanahome kwam ze aan, waar je alleen maar heel blij van kan worden. Nadat ze weg was hebben we voor het eten gezorgd en lekker gegeten. Ik merkte dat we niet konden stoppen met praten, dat is de hele dag zo wel door gegaan. Erg fijn was het. Inmiddels was het al aardig laat op de avond en hebben we de dvd van de uitvaart van Daan bekeken. Daarna hebben we de dag afgesloten met een film (Dragon fly) Ben deze nacht blijven slapen.

12 september wakker worden in Ohanahome, nou ja wakker worden had een erg onrustige nacht. En mijn dag begon ook onrustig, mijn maag was van streek. Dus maar even rustig wakker worden. Nadat Annelies uit bed was nog even een tijdje buiten zitten kletsen, eer dat ik eindelijk we omgekleed had en naar huis zou gaan was het al in de middag. Ik nam afscheid wat ik vreselijk vond, moeilijk om naar huis te gaan op de dag waar hij is overleden. Vastbesloten dit keer wel ballonnen te vullen met helium, dat is op zijn verjaardag mis gegaan. Thuis even snel mijn spullen gedropt en gauw samen met Bert naar Daan toe. Daar hebben we de ballonnen opgelaten, maar voor we dat deden stonden we nog even met iemand te kletsen die ook even op bezoek was bij Daan. Fijn dat te merken dat er toch ook mensen langs gaan.

In de avond wilde ik niet thuis zijn, was bang voor de paniek denk ik omdat hij toch in de avond is overleden. We hadden al besloten om uiteten te gaan. Dus een mooie afsluiting van zijn jaar.

Normaal heb ik nooit echt het tijdsgevoel, maar nu het afgelopen jaar is wel heel snel gegaan. Elke bijzondere dag voelde extra hardt aan.

Het begon bij Sinterklaas, al voor je geboorte waren we al aan het fantaseren over deze dag. Want we zouden jouw eerste Sinterklaas vieren op papa,s werk. Jij zou voor het eerst de beste man gaan zien, misschien wel even bij hem op schoot zitten. Stiekem aan zijn baart getrokken hebben. Maar lieve Daan jij mocht dit niet mee maken. Toen kwamen de kerstdagen, nog geen drie maanden was je van ons weg gerukt Daan. Ik wilde je de mooie lichtjes in de boom laten zien, er zou een cadeau met jouw naam onder de kerstboom liggen. Daar in plaats lag er helemaal niets. Eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin in deze feestdagen want jij moest hier zijn.

Mama dag weer zo,n dag dat je heel bewust bent dat jij er niet meer bent. Normaal had ik nooit iets met deze dag, maar toen ik overal online lieve berichtjes en foto,s voorbij zag komen van kindjes die hun mama,s hebben verrast werd ik hier verdrietig van. Jij zou nooit een mooie tekening voor me maken, of uit school komen met een geweldig knutselwerkje.

Toen kwam de zwaarste dag tot nu toe, jouw eerste verjaardag. Ik wilde geen sterkte horen ik wilde gewoon net als alle mama,s waar hun kindje jarig van is gefeliciteerd worden. Ja ik weet het moeilijk misschien voor jullie omdat Daan er niet bij is. Toch maakte je me hier heel blij mee. Voor mij is Daan dan wel niet lichamelijk hier, maar toch altijd bij me. Ook hij verdiend een verjaardag. Hij had vast zijn eigen feestje daar boven in een mooie wereld met al zijn vriendjes. Wij beneden vulde het op onze manier in. We kwamen bij je op bezoek, we waren niet alleen. Je opa en oma waren er. En ook vrienden van ons waren er ook op dezelfde tijd. Je kreeg van ons ballonnen en cadeautjes, want die horen toch bij een feestje. Thuis aten je papa en mama van een speciale taart op jouw verjaardag. Het liefst had ik jouw gelach willen horen op deze dag.

Vandaag de dag ben je precies een jaar bij ons weg. Hier was ik al maanden van bewust dat deze dag eraan kwam. Wat een moeilijke reis hebben we dit jaar gehad. Vele angsten, huilbuien, boosheid, jaloezie en nog veel meer van die emoties. Wat een raar idee dat het echt al een jaar geleden is dat je in mijn armen voorgoed je oogjes sloot. Dat we afscheid van je moesten nemen. Zo nutteloos dat jij gegaan bent… Nu een jaar verder heb ik zo veel geleerd, nog altijd doet het pijn dat je er niet meer bent. Nog altijd snap ik niet waarom je moest gaan, nog altijd huil ik om jouw en nog altijd mis ik je enorm. Maar lieve Daan wat heb je me veel gegeven, zo veel door jouw geleerd. Mijn wereld is aan het veranderen, jij bent hier niet voor niks geweest. En ik weet dat ook al zien we je hier niet meer, dat je altijd deel uit zal maken van ons leven. Het mooiste wat je me hebt gegeven is onvoorwaardelijke liefde, dat is iets wat niet iedereen zo makkelijk kan zeggen. Ik kan dit met een gerust hart zeggen.

Nog een keer het filmpje wat ik maakte na zijn afscheid (voor sommige kunnen er misschien schokkende beelden in zitten)