Al vier weken kwam ik niet meer bij de psycholoog. Toen ik de laatste keer vertelde waar ik terecht was gekomen. Waarmee ik geholpen werd. kreeg ik de boodschap dat ze niet wilde dat ik twee dingen tegelijk ging doen. Wel had ze het gevoel dat ik bij Annelies goed terecht gekomen was. En zei me dat ze het beter voor mij vond dat ik daar mijn verwerking ging voortzetten. Maar omdat ik er nog maar net een week kwam zat ik vol angst. En nu liet de psycholoog me ook los. Zo voelde het. Wat nu, stop ik bij Annelies te komen. Wat ik echt niet wilde.
Of spring ik in het diepe. Toch bleek er nog een tussenweg te zijn: Ze liet me uitzoeken of dit echt de plek voor mij is. Wat het me brengt. Vier weken kreeg ik de tijd om samen met Annelies uit te zoeken wat de juiste weg is. Deze weg is heftig, maar alles wat er nu gebeurd had ik nooit bereikt bij de psycholoog. Waarom, daar zit je op tijd. Als het gesprek afgelopen is, begint het pas net voor mij. Mijn emoties tonen is niet echt mijn sterkste kant. Annelies stopt pas als het klaar is. Neemt de tijd zoveel ik nodig heb. stukje bij beetje breekt ze die muur bij me af. Ik laat je niet toe in mijn gevoel. Alleen met geschreven woorden.
Op die manier leert ze mij kennen en heeft ze de handleiding in handen hoe ze mij kan helpen mijn gevoelens te uiten. Ik vecht nog steeds tegen de tranen, maar er komt een moment dat ik het echt kan loslaten. Die vertrouwen krijg ik bij Annelies.

Ook wordt ik regelmatig boos op Annelies, ze laat me voelen hoe negatief ik over mezelf ben. Dat is iets wat ik niet kan handelen en dat maakt me boos op haar. Ik weet dat het goed is voor me wat ze doet, maar leuk is anders.

Ohanahome

Ik ben op mijn blog een open boek, maar in het dagelijkse leven is dat even iets anders. Ja ik kan best makkelijk praten over de moeilijke dingen, maar mijn gevoel tonen bij mensen is een heel ander verhaal. Vertrouwen is voor mij het allerbelangrijkste, want vertrouw ik je niet dan kan ik in mijn gevoel een gesloten boek zijn. Gelukkig zijn er nu dingen aan het gebeuren waardoor ik soms wat meer vertrouwen krijg in bepaalde mensen. Maar nog niet zo het vertrouwen dat ik mijn emotie echt zal laten zien. Als ik voel dat ik moet huilen bij iemand, probeer ik dat zo veel mogelijk te verbergen. Ik houd me tranen binnen, of er glijden wat tranen daarna stop ik het dan ook. Je zal me nooit echt zien laten gaan bij een ander in de buurt. Thuis als ik alleen ben huil ik wel, maar ook niet tot er geen traan meer over is. Als ik het zat ben zoek ik gewoon weer afleiding, dan gaat de tv weer aan.

Wat zou ik het fijn vinden om me gewoon eens helemaal te kunnen laten gaan. Gewoon eens even heerlijk hard en veel huilen. Maar dan ook liever niet alleen, want dat voelt heel eenzaam en ellendig.

De man in de trein

Soms als ik vertel over Daan mijn zoon die is overleden,, schrikken mensen. Ze deinzen dan terug alsof ik iets verkeerds heb gezegd. zo voelt het ook. Daarom durf vaak niet te praten over mijn zoon. Ik hou dus maar mijn mond. Natuurlijk wil ik er juist wel over praten.

Heel soms gebeurd er iets bijzonder, zoals ik ervaarde toen ik in de trein zat naar huis. Nadat ik mijn tattoo heb laten zetten. Dit was een helse reis naar huis. Maar en gebeurde ook iets moois. We strandde in Almere omdat er onderweg storing was. Het station kende ik niet. Ik raakte aan de praat met een man die ook naar Groningen moest. Maar we verloren elkaar uit het oog. Op Zwolle kwamen we elkaar weer tegen. Beide hadden we een hele andere route afgelegd om in Zwolle aan te komen. In de trein kwam hij bij me zitten en merkte we dat we beide uit Den Haag vertrokken waren.. Hij vanwege zijn werk en toen hij vroeg wat mij in Den-Haag bracht vertelde ik over mijn tattoo. Even dacht ik laat ik het vallen of niet. Toch zei ik dat ik hem had laten zetten vanwege mijn overleden zoon en liet hem zien. Het was stil aan zijn kant. En al snel had ik spijt dat ik het had laten vallen. Ineens begon hij over iets anders, toch voelde ik me ongemakkelijk. Heel erg ongemakkelijk. Uiteindelijk kwam deze man toch terug op mijn zoon, steeds weer die interesse. Dit gaf me zekerheid om open te zijn naar hem. Te vertellen wat er is gebeurd. Nog altijd vind ik het onwerkelijk, dat er dus blijkbaar echt mensen zijn (die ik niet ken) toch doorvragen als je laat vallen dat je een overleden kind hebt. Het is dus niet altijd allemaal maar zwart-wit. Hoe kon het gebeuren dat dit ineens op me pad kwam. Leid Daan me naar deze mensen om mij zelfvertrouwen op te bouwen. Ja ik geloof erin dat Daan mij in dit leven helpt.

Weer even terug naar de treinreis, we zijn bijna in Groningen en hij vraagt me of ik nog lang naar huis moet na de treinreis. Ik vertel hem zo,n 20 minuten met de bus, waarop hij vraagt waar ik dan woon. Ik laat hem weten welke wijk in woon, terwijl ik naar zijn gezicht kijk. Ik zie hem lachen, ik weet eigenlijk al genoeg. Dus ik zeg hem je gaat toch niet vertellen dat je in dezelfde wijk woont. Hij knikt, en ik vraag hem nog even voor de duidelijkheid dus je neemt zo dezelfde bus als ik. Het antwoord wat hij gaf was dat hij maar even ging kijken hoe laat de bus komt… Ik sta echt versteld. Een man die ik niet ken tegenkomen op een station die ik niet ken. Komt vanuit Den-Haag en woont in dezelfde wijk. We hopen op tijd te komen voor de bus, officieel hebben we 10 minuten. Maar helaas de trein loopt vertraging op. En de bus kunnen we vergeten. Tijd zat dus nog. Omdat ik eigenlijk al de halve reis moest plassen, stap ik de trein uit en ik ga naar de wc op het station. Ik kom van de wc en daar staat hij dan te roken. Ik zeg hem dat ik hem zo wel zie bij de bus en loop door om een broodje te halen. Aangekomen bij de bushalte zie ik nog 15 minuten voor de bus komt. En ik ben al zo moe van die ellendige reis. Hij had me al verteld dat zijn dochter ook met dezelfde bus zou reizen, terwijl ze aankomt met een vriend loop ik even naar achteren om ergens te zitten. Eindelijk komt de bus en ik stap in, ga ergens achterin zitten. Ik zie dat zijn dochter en vriend voorin gaan zitten. Dus ik denk hij gaat erbij zitten. Hoor ik hem tegen zijn dochter zeggen dat hij naar achteren gaat, hij komt achter mij zitten.

“Ik bedenk me ineens dat ik graag nog iets wil weten van je. Hoe ga je daar nu mee om met je overleden kindje en wordt je wel geholpen ermee” Ik sla achterover en denk even heb ik dat echt goed verstaan. Wil hij werkelijk weten hoe ik hiermee omga… Wauw, we praten zo dus nog even verder over de ervaring die ik momenteel beleef om geholpen te worden. Waarop hij er ineens in gooit heb je al eens gedacht aan EMDR. Mijn antwoord ja, daar ben ik een heel stuk rustiger van geworden. Nu is het tijd voor herkenning, mensen die mij begrijpen omdat ze het zelf hebben ervaren. Dan is het voor hem tijd om uit te stappen. Hij bedankt me voor het gezelschap onderweg, ik hem voor het luisteren naar mijn verhaal. Waarop ik nog hoor, ik zal je niet snel vergeten. Je verhaal heeft veel indruk op me gemaakt.

Ik blijf achter in de bus, ondanks ik moe ben heb ik een glimlach op me gezicht. Zie je wel er zijn wel mensen die je kan vertrouwen, mensen die je wel willen aanhoren. Luisteren is doorvragen, deze man heeft het helemaal begrepen wat ik dus nodig had. Dankbaar hiervoor.

Hoe onvoorstelbaar is het om een kindje te verliezen, ik weet er alles van. Maar hoe is het om een kindje te verliezen tijdens de zwangerschap. Ik kan me daar echt helemaal niks bij voorstellen. Zo dankbaar dat ik nog vier maanden heb mogen zorgen voor Daan. Nathalie van Stijn heeft een hele zware zwangerschap gehad. En dan op het laatst gewoon je kleine meisje verliezen. Al die tijd was Juul sterk genoeg om door de zwangerschap heen te komen. Ondanks alle ziekenhuis bezoekjes red ze het tot 32 weken om de geboorte uit te stellen. Maar dan toch wordt er besloten met spoed een keizersnede in te plannen. Het gaat plotseling niet meer goed met de kleine meid. Ze overlijd voordat haar mama haar heeft gezien. Nooit heeft ze haar oogjes mogen openen. Zo,n klein onschuldig wezentje, geen kans op het leven buiten mama,s buik. Juul is overleden aan de gevolgen van een placenta praevia totalis (voorliggende placenta) Dat is de reden waarom Nathalie tijdens de zwangerschap vele bloedingen heeft. En eigenlijk de gehele zwangerschap rust nodig heeft.

Mijn mening: Ik heb lang over dit boek gedaan, huilend heb ik op bed gelegen met het boek in me handen. Wat is het toch een wonder om onbezorgd zwanger te mogen zijn. Je ziet het maar het gaat veelte vaak mis. Het was niet alleen maar verdriet, het is geschreven met een lach en een traan. Maar omdat ik zelf mijn kindje heb verloren, moest ik soms echt het boek weg leggen om even flink te huilen. Wat zij allemaal heeft mee moeten maken, het is echt heel oneerlijk.

Ik kon me heel erg inleven in het gevoel wat ze beschreef, de onmacht, verveling en verdriet. Een mooi dagboek van een vrouw die niet onbezorgd zwanger zijn.

Wil jij ook dit boek hebben ga dan naar Lieve Juul

Al een tijdje had ik in me hoofd een nieuwe tattoo te laten zetten, deze keer eentje speciaal ter nagedachtenis aan Daan. Nooit verwacht dat hij nu op me lichaam zou staan. Want op het moment dat ik zeker wist wat het moest worden was ik al weer in het traject IUI bezig. En dat is de reden waarom ik toen geen tattoo wilde laten zetten. Stel je voor dat ik hem net had laten zetten en zou ineens zwanger zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er dan iets mis zou gaan met me kindje. Na drie maanden raakte ik dan ook zwanger, dus ik dacht dat deze pas gezet zou worden nadat we een tweede kindje gekregen hadden. Maar toen kreeg ik een miskraam, ik zag mijn kans om nu dan mijn tattoo te laten zetten.

Het stond al vast dat het in Den Haag gezet zou worden. Daar heb ik mijn eerste ook laten zetten door Jolanda. Helemaal top gewoon, ze stellen je daar heel erg op je gemak wat heel fijn is. En zeker als het om zo,n gevoelige plaat gaat. Bang om daar in huilen uit te barsten of in het ergste geval een paniekaanval te krijgen. Van de week 1 juli was het dan zover. De dag ervoor had ik afgesproken met mijn vriendin Linda die woont in Zoetermeer. Heb daar dan ook een nachtje geslapen. Nou ja slapen kan je het niet noemen, heb wakker gelegen op het luchtbed in de woonkamer. Helaas moest ik ook al om 07.00 opstaan. Haar man moest naar het werk. Het luchtbed moest dan ook gelijk opgeruimd worden vanwege de vier katten die daar rondlopen.

Om 09.30 had mijn vriendin een afspraak staan voor haar werk, daarvoor werd ze gebeld op het moment dat ze op mij stond te wachten toen ik met de trein aankwam. Ik heb me dan wel even verveeld daar in het centrum. De meeste winkels waren nog dicht, ook was het veelte warm om rond te slenteren. Ben wel even de Primark in gegaan. Na haar gesprek zijn we uitgebreid daar gaan shoppen. Daarna waren we wel erg moe van de warmte en wilde we even op een terras gaan zitten. Lekker in de schaduw. We hebben vroeg geluncht want we moesten nog op tijd van Zoetermeer naar Den Haag voor mijn afspraak. We waren wel iets te vroeg, ook liep het nog eens een uur uit. Maar eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Ik was zo zenuwachtig dat ik echt steken in me buik had, was er echt ziek van.

Daar werd ik al snel rustiger toen we aan de praat raakte met de medewerkster van de shop. Ze wist de reden al van het plaatje wat ik ging laten zetten. We hebben gepraat over Daan en dat voelde fijn. Toen was het zover om in de stoel plaats te nemen. Helaas merkte ik dat ik weer wat onrustig werd, het gevoel van het overlijden van Daan kwam terug. Juist omdat de plek waar hij gezet werd de plek is waar zijn koppie lag toen hij overleed. Boven mijn rechterborst. Ook had ik steeds het gevoel van dat er elk moment een ambulance langs kon rijden. Gelukkig die nachtmerrie bleef uit. Uiteindelijk werd ik zo moe van al die gedachten en de pijn die ik voelde van het tatoeëren dat ik er eigenlijk helemaal klaar mee was. Maar gelukkig hij stond erop. Ze liet me in de spiegel kijken, ik voelde tranen. Maar ze kwamen niet, zo mooi, zo dankbaar, zo trots. Mijn kleine jongen in gedachten met deze mooie baby engel.

Als jullie de term klein paradijsje van mij al voorbij hebt zien komen ga ik je nu iets vertellen over Annelies de eigenaresse van dit paradijsje. Ze heeft daar haar eigen praktijk Magic of life daarnaast staat haar huis open voor vrouwen met een ziek of overleden kindje. Maar daar ga ik het een andere keer over hebben. Nu eerst over wat zij doet in haar praktijk. Ze heeft sessies met mensen om alle ellende op te ruimen. Trauma-healing of terwijl opruimsessie. Na zo,n sessie moet je rustiger zijn en beter met de trauma om te gaan. Voor mij voelt het alsof ik in het diepe gegooid wordt. Ik ga deze sessie aan met haar. Dat betekend me kwetsbaar opstellen waar ik veel moeite mee heb. Deze ervaring wil ik graag ondergaan omdat het helemaal niet zo goed gaat met me. Na mijn miskraam ben ik in een zwart gat gevallen en alles rondom Daan is weer naar boven gekomen. Dit veroorzaakt onrust en paniek, waardoor ik niet slaap. Ik ben ontvangen met zoveel liefde, knuffels in overvloed is daar de normaalste zaak. Voor mij nog erg ongemakkelijk maar wel fijn. Fijn te voelen dat ik het niet meer alleen hoef te doen. Ik wordt eindelijk begrepen echt begrepen. Vechten tegen de tranen, vechten tegen de onrust, alleen maar vechten… Ik ben het zo zat, zo ongelooflijk moe. Wanneer krijg ik nu eindelijk echt mijn rust, wanneer mag ik nu eindelijk weer een sprankje hoop opvangen.

Ik neem jullie mee in de ervaring voor mijn zo,n onbekend terrein de sessie die op het programma staat. Vertrouwen is voor mij best een groot ding, ik probeer zo goed mogelijk Annelies te vertrouwen. Durf ik dit echt aan, wat zal er gebeuren tijdens de sessie. Het beangstigd mij dat ik niet weet wat er precies gaat komen. Ook niet na dat ze vertelde dat ik zelf helemaal niks hoef te doen. Alleen maar liggen en het op me af laten komen. Toen was het  zo ver, ik ben best wel zenuwachtig als ik onderweg ben. Ook krijg ik ineens weer een paniekaanval ik kom een ambulance tegen… Ik stop even om de paniek op te vangen.

Eenmaal bij het paradijsje aangekomen heb ik eerst even in de tuin zitten praten met Annelies. Daarna nam ze me mee naar een kamer waar ik kon gaan liggen. Ze gaat naast me zitten, ik probeer me te ontspannen. Na heel eventjes lukt me dat. Er gaan wel vele gedachten door me heen maar echt storend voor me is dat niet. Wel vind ik het vreemd dat ik daar lig en er gewoon iemand naast me zit. Ik voel een lichte streling over mijn hand, ik twijfel of Annelies me aanraakt. Maar als ik het later aan haar vraag, is het antwoord nee. Op het moment is het een rare ervaring, maar als ik er even over nadenk vind ik het iets heel moois. Zou het, zou het dan echt Daan kunnen zijn die daar was… Ineens slaat de paniek in me om, ik ben weer terug bij het moment dat Daan in mijn armen ligt. Het moment dat ik dacht dat hij sliep maar eigenlijk overleed in mijn armen. Ik ben onrustig dat voel ik aan me hele lichaam. Dan hoor ik haar ineens zeggen: Debbie ik heb gezien wat er is gebeurd, uiteindelijk zegt ze als laatste laat het maar los. Ik werd weer rustig. Daarna voelde licht tranen opkomen. Nog even heeft Annelies daar nog gezeten, toen voelde ik dat ze weg liep. De tranen kwamen nu verder opgang. Daar lig je dan helemaal in tranen. Wat is er gebeurd gaat er in me hoofd om, maar niet alleen dat. Ik herhaal maar in mijn hoofd, waarom, waarom, waarom liet je me in de steek Daan. Ik droog me tranen, ik weet het zeker dit moet ik meteen op schrijven voor het weg is.

Alles wat Annelies door heeft gekregen heeft ze opgeschreven en met mij besproken, dit is iets wat ik niet met jullie ga delen. Dit is voor mij te privé

“Tranen van een mengeling verdriet en blijdschap.
Ik voel een warmte van binnen. Alsof ik gloei,
een energiebron in mijn hart van liefde.
Daan is bij me,  ik voel je lief klein draakje.”

Een klein gedichten bundeltje wat ik bestelde op “kusje in de wind” van Irene van Wesel. Kindje in mijn hart is een verzameling troostende gedichten voor ouders waarvan tijdens de zwangerschap of daarna een kindje overleden is. De bundel is samengesteld als cadeau voor Moederdag en Vaderdag, dagen die voor ouders van een wolkenkind vaak extra moeilijk zijn.

“Jouw handje moest ik laten gaan,

voor altijd weg van mij.

Maar in het hart neem ik je mee,

steeds weer aan mijn zij.”

Het allermooiste wat ik vind is dat het moment waarop ik dit kon bestellen de boekjes nog gedrukt moesten worden. Zo konden de boekjes opgedragen worden aan onze kindjes. Je mocht de naam van je kindje doorgeven met de datums. Achterin het boekje staat dan ook de naam Daan vermeld.
Kindje in mijn hart is nog steeds te bestellen, alleen dan zonder de naam vermelding van jouw kindje.
Zelf ben ik nog heel benieuwd naar haar eigen verhaal, haar boek Kusje in de wind. Ooit zal ook dit boek in mijn bezit zijn.

Nog voordat Daan geboren was stond er al vast dat er een fotoshoot zou komen. Toen er van alles mis bleek te zijn met de 20 weken echo kreeg ik van Sharmayne het aanbod voor een fotoshoot. Mocht het mis gaan, of dat Daan te vroeg geboren zou worden. Alles ging goed, de fotoshoot werd verschoven omdat alles even heel anders liep zoals we verwacht hadden. Uiteindelijk na een tijdje werd Daan opgenomen in het ziekenhuis en had hem beloofd als hij thuis zou komen toch die fotoshoot plaats zou vinden. Hij kwam thuis, maar ik zou toen een operatie krijgen, dus weer werd het uitgesteld. Drie dagen na mijn operatie is Daan plotseling overleden. Diezelfde avond heb ik Sharmayne een bericht gestuurd dat ik die fotoshoot als nog wilde. Dit werd al heel snel geregeld. Heb al eerder wat mooie foto,s laten zien. Toch wilde ik nog deze hele mooie laten zien aan jullie.

Heel vaak hoor ik wat ben jij toch een sterke vrouw, nee hoor dat ben ik niet. Ja ik ben mijn kindje verloren en ja ik ga door, wat moet ik dan. Dat is het enige wat je kan doen. Het begin was echt heel zwaar voor mij. Ik durfde mijn verdriet niet te laten gaan. Dus zocht ik afleiding, ik ging maar door en door. Wilde niet thuis zijn want dat voelde niet goed. Daar miste ik mijn mannetje want daar hoorde hij te zijn. Maar ook slapen deed ik niet, ik kon gewoon niet slapen. Dus elke nacht belande ik op de bank. Ik dacht echt dat ik knettergek werd. Maar toch ging ik door en door. Tot ik mijn grens had bereikt. Mijn lichaam was zo op, dat ik ineens die klap kreeg. Wat doe je dan, ja eraan toe geven. Alleen ik was juist zo bang dat als ik op bed ging liggen en me verdriet toeliet ik nooit meer me bed uit zou komen. Ik weet hoe het is om depressief te zijn, daarom was ik zo bang ervoor. Ik weet waar ik toe in staat ben als ik me zo voel. Dat wilde ik voorkomen. Daarom was het heel hard nodig om hulp te krijgen, maar dat was nog niet zo makkelijk. Toch liet ik mijn verdriet op een dag toe. Ik ging op bed liggen, en huilde de ogen uit me kop. Uren heb ik daar gelegen liggen huilen, maar ook gewoon staren naar het plafond. Me niet meer bewegen, gewoon even helemaal niks. Toch was er een moment dat ik moest opstaan. Normaal trekt me man me wel uit bed, maar ik wilde dit zelf kunnen. Ik kan niet altijd op hem rekenen toch. Het was tijd om het eten klaar te maken, dus tijd om uit bed te stappen. Ik verbaasde mezelf dat ik ook gewoon echt me bed uit ging en weer verder ging met leven. Wat voelde dat goed, ik kan me verdriet laten gaan en er toch niet in blijven hangen. De dagen erna bleef ik dit keer op keer doen. Iedere keer als je huilt lucht er weer iets op. Maar de pijn blijft, die vreselijke pijn. Alsof je uit elkaar gerukt wordt zo pijn doet het om je kind te verliezen. Wanneer komt er een einde aan vroeg ik mezelf keer op keer. Maar het antwoord is dat dit altijd bij je zult blijven. De rest van je leven is er een stukje weg uit je hart, wat ook nooit meer terug komt.

Bij het verlies van een kindje komt heel wat bij kijken. Intens verdriet, boosheid, jaloezie, schuldgevoel, angst. Ik ervaar dat praten en schrijven een stukje verwerken is. Wat voelt het fijn keer op keer je verhaal te doen, maar hoe doe je dat! Nee ik vind het niet fijn om steeds weer me omgeving erin te betrekken. Ik weet dat zij gewoon doorgaan met alles, en niet meer stil staan bij mijn intense verdriet om Daan. Voor mij onbegrijpelijk, maar o zo waar. De mensen om je heen weten niet wat je ervaart dus kunnen ze er ook niet bij stil blijven staan.

Waar vind je de hulp die je nodig hebt, die zoektocht is moeilijk. Online heb ik zo mijn contacten die weten hoe het is om een kindje te verliezen. Maar is dat genoeg om weer tot jezelf te komen. Op een harde manier ben ik erachter gekomen dat het niet genoeg is. Na mijn miskraam ging het weer flink mis. Dan ga je toch weer op zoektocht, maar dit keer werd de hulp me toegeworpen. Ik ben nu aan het ontdekken wat ik met deze hulp kan. Heb een fijne plek gevonden om me rust te krijgen. En het fijne ik kom ook weer tot schrijven aan me boek. En ben weer een beetje aan het dromen over mijn droom die ik hopelijk nog werkelijkheid wil gaan maken. Vrouwen zoals ik gaan helpen, de hulp die ik niet kon vinden toen Daan net overleden was.

Over deze plek waar ik terecht kwam ga ik jullie zeker nog vertellen. Ook ga ik jullie nog vertellen over mijn droom die ik werkelijkheid wil maken.

Het konijn kreeg Daan van zijn oom. Ze zijn gewoon zo,n beetje even groot zo grappig om te zien. Deze foto maakte we speciaal voor zijn oom om even door te sturen dat hij blij is met zijn knuffel. Of waren wij nou blij met de knuffel voor Daan. Want Daan kijkt niet en steekt gewoon zijn tong uit hihi. Ook hebben we enorm gelachen om de voetjes van de knuffel omdat die net zo raar staan als de voetjes van Daan. Dus ze pasten heel goed bij elkaar.

Deze week staat het nogal in het teken van de verjaardag van Daan. Hij zou gisteren 1 geworden zijn. Nu wil ik jullie vertellen hoe wij deze dag door zijn gekomen.

S,morgens ben ik alleen me bed uitgegaan, omdat mijn man nachtdienst had gehad bleef hij natuurlijk nog even slapen. Ik zag al snel dat me telefoon stond met berichtjes. Eerst maar even wat eten hoor. Daarna heb ik mijn laptop open geklapt en ben ik gaan lezen, al die lieve mooie berichtjes. Dankbaar dat de meeste echt naar me hebben geluisterd, geen sterkte maar een felicitatie. Heb even wat traantjes weg gepinkt, een beetje van verdriet maar heel veel van blijdschap. Deze dag moest in het teken staan van mooie herinneringen aan onze prachtige zoon Daan. Nadat mijn man Bert uit bed was en bij was gekomen zijn we de taart gaan ophalen die ik had besteld. Een hele mooie speciale taart. Nog even bij het winkelcentrum gele rozen gekocht. Snel de taart thuis gebracht, daarna gelijk weer op pad. Naar de gedenkplek van Daan. We hebben het er samen weer heel mooi gemaakt. Hij heeft de mooie gele rozen in de vazen gekregen. Bert heeft de onkruid allemaal weg gehaald. Kaarsje aangezet. Er was al iemand langs geweest, dus er was iets nieuws bijgezet. Een lief teigertje knuffel en een kaarshouder met kaars. Ook had ze voor ons de overige kaarsjes laten staan zodat we die mee konden nemen naar huis. Van hun had ik ook al de dag ervoor een kaartje in de brievenbus mogen ontvangen.

Het was de bedoeling dat er twee paarse ballonnen de lucht in zouden gaan, maar helaas zonder helium werkte het dus niet. We hebben ze daar dan maar vast gemaakt, zodat hij ze toch heeft gekregen. Volgend jaar doen we het dus maar wel met helium. Ook had ik een klein cadeautje voor hem gekocht. We hebben het altijd met hem over ijs, waarom omdat hij voor het eerst de smaak van een milkshake heeft geproefd naast zijn melk. Dat was het eerste en laatste smaakje wat hij naast zijn melk ooit kreeg. Hij kreeg dan ook een speeltje in de vorm van een ijsje, het bleek een bellenblaas te zijn. Voor ons ging het alleen om het ijsje. We hebben een tijdje zo staan praten, stiekem hoopte ik dat zijn opa en oma zouden komen. Ik had al gehoord dat ze iets voor hem hadden gekocht. Dus ik was heel nieuwsgierig. En ja hoor daar kwamen ze ineens aan gelopen, daar achteraan nog meer visite. Vrienden van ons kwamen ook langs. Hoe toevallig alles in 1 keer. Ik was echt zo blij. Oma, mijn schoonmama wist niet zo goed wat ze moest zeggen tegen me. En sprak haar onzekerheid uit. Moet ik je nu toch feliciteren, het klinkt zo raar. Waarop ik zei ja dat mag je ik ben toch een jaar geleden mama geworden. Je zoon is een jaar geleden papa geworden. Dat is een felicitatie waard. Dus we werden gefeliciteerd. Opa en oma kochten een stoere rode auto voor Daan en werd op zijn plekje neer gezet.

Mijn vriendin die had van alles bij haar, als eerste kregen we twee kaarten met een hoop tekst. Die hebben we dus pas thuis gelezen. Een teigertje kwam te voorschijn die er nu staat en twee mooie bloemen. Icecreams, die had ze ook al bij zijn plekje neergezet maar ze waren niet omhoog gekomen. Bij haar thuis wel en nu heeft hij twee ijsjes hihi. Ook kwam ze aan met blauwe ballonnen, we werden aan het werk gezet om allemaal 1 op te blazen. Deze hing ze in de boom bij zijn plekje. Ondertussen dat we daar staan te praten laat Daan er al eentje leeglopen. Heb zo gelachen hij was ons mooi even aan het plagen. Ook kwam er een potje spinazie uit haar tas, dit was iets tussen haar en Daan. Toen ze op kraamvisite was en Daan bij haar op schoot lag vertelde ze dat als hij oud genoeg was hij spinazie moest gaan sputteren in mama,s gezicht. En dat alles onder moest komen te zitten. Terwijl ze dit aan hem verteld krijgt ze een klein lachje van hem. Vanaf dat hij was overleden heeft ze het steeds gehad dat ze zeker nog eens een potje spinazie voor hem zou kopen. Nou zijn eerste verjaardag was het dus zover. Daar zette ze dan het potje spinazie neer en een lepel bovenop het potje. Geweldig gewoon. We hebben daar met zijn zessen een hele tijd staan praten, Daan had gewoon echt verjaardag visite. Mij konden ze niet blijer maken ermee.

We namen afscheid van onze vrienden en toen even een kusje voor Daan nog, daarna zijn we ook weer naar huis gegaan. Thuis helemaal moe, ben ik maar even op bed tv gaan kijken. Lekker makkelijk eten. Bert bestelde patat met snacks. En na het eten zijn we samen even gaan slapen, we waren zo moe. Toen was het tijd voor taart, eerst natuurlijk de taart op de foto zetten. Want dat is een mooie herinnering aan zijn eerste verjaardagstaart. Ohhh en wat was deze taart lekker zeg, blij dat ik een speciale taart heb laten maken. We hebben toen gewoon tv gekeken, maar later op de avond raakte we aan de praat en hielden niet meer op. We waren alle mooie herinneringen van Daan aan het ophalen, ondanks hij maar vier maanden bij ons was hebben we heel wat moois mee mogen maken. En daar wilde we zeker even bij stil staan. Deze avond hebben we dus ook heel veel gelachen om ons mooie mannetje Daan. Want hij heeft ons echt onwijs trotse ouders gemaakt.  Het enige wat ik zo vreselijk triest vind is dat ik steeds maar in me hoofd heb, hoe zou hij er nu uitzien, wat voor dingen zou hij nu al geleerd hebben. Helaas dit zullen we nooit weten. Maar Daan je blijft altijd onze zoon en deel van ons gezin. En mocht je een broertje of zusje krijgen, die zou opgroeien met jouw als grote broer. We zullen al jouw verhalen doorvertellen aan ons tweede kindje dan, want jij doet er zeker toe.

We hebben dus er een hele mooie dag van gemaakt. En Daan heeft voor het heerlijke zonnetje gezorgd die er scheen.