Hiep hiep hoera, hoog in de hemel tussen de wolken is een kleine jongen die vandaag zijn 1e verjaardag mag vieren.

In mijn gedachten is er taart met 1 brandend kaarsje erop. Hoor ik muziek, geklap en gelach. Vriendjes en vriendinnetjes om mijn kleine jongen heen.

Ik zie vele mooie gekleurde pakjes die voor hem bestemd zijn. Gekleurde ballonnen waar hij mee mag spelen. Een mooie vrolijke dag voor deze eerste verjaardag.

Beneden zitten zijn papa en mama, met lege handen. Jij kleine jongen moest hier je verjaardag vieren. Met je opa,s en oma,s die enorm trots op je zijn.

In plaats van dat we samen met jouw dit vieren staan we bij je grafje. We sturen 2 paarse ballonnen naar je toe. Een kleine wens in een briefje, hopend dat het bij je aankomt.

We eten taart voor jouw, zou je het lekker hebben gevonden. Vast wel je lijkt op papa en mama. Het enige wat ik nu nog wens is jouw een fijne 1e verjaardag. Een dikke verjaardag knuffel.

Lief klein draakje, papa en mama houden van je… tot de maan en terug.

Lieve kleine Daan,

Wat ben je alweer lang weg bij ons. Natuurlijk niet uit ons hart, daar zou je altijd blijven. Mama mist je elke dag een beetje meer. Ik vraag me vaak af hoe je er nu uit zou zien, hoe groot je nu bent en wat je nu allemaal al had geleerd. Dit zal ik nooit weten, dat doet me enorm veel verdriet. Door de EMDR ben ik rustiger geworden, minder angst. Maar inmiddels ben ik alweer een week erg onrustig aan het worden. Last van hartkloppingen en pijn op de borst. Er komt een hele belangrijke dag eraan. Jouw eerste verjaardag. Nog een maand en je zou 1 worden. Dit is de reden waarom ik zo onrustig ben. Echt genieten kan ik niet, ondanks het zo heerlijk weer is. De tranen prikken steeds achter me ogen. En de nachten zijn slecht, niet alleen omdat ik zelf teveel aan het piekeren ben maar ook omdat je papa de laatste week zo aan het snurken is. (waar hij natuurlijk niks aan kan doen)

Mama heeft in haar hoofd wat ze wil met jouw verjaardag, want deze dag kunnen we niet ongezien voorbij laten gaan. Nee helaas niet het feestje die we voor ogen hadden als je erbij was geweest. Maar wel iets met ballonnen en taart. De taart is inmiddels al geregeld, nu nog even paarse ballonnen kopen.

Vandaag zijn we nog even bij Daan geweest. Hij heeft weer even verse bloemen gekregen.

Omdat Daan geboren zou worden tijdens het wk, moest er een voetbal pakje gekocht worden. Natuurlijk kreeg hij deze aan op de dag dat Nederland moest voetballen. En kijk eens hoe trots en verliefd zijn papa wel niet op hem is. Dit was nog altijd in het ziekenhuis.

Nog altijd ligt Daan in het ziekenhuis. Er wordt een grote kleurige doos bezorgd. Ik kijk verrast ernaar. Wat zou erin zitten. Even kijk ik naast me waar Daan ligt. Mijn aandacht gaat terug naar de doos. Ik maak de deksel van de doos los en er springt een ballon uit. Ik krijg een grote glimlach op me gezicht. Ik weet meteen van wie het komt. Het is een mooie ballon van Woezel en Pip. Dan zie ik dat er nog een kaart bij zit. Wat een mooie tekst gericht aan Daan maar ook een gedeelte voor zijn papa en mama. Het ontroerd mij dat er aan ons kleine mannetje gedacht wordt. Ik lees de kaart voor aan mijn zoon. Daarna laat ik de mooie ballon zien. Ik geef het lint in zijn handje. Wauw hij houd hem vast. Snel probeer ik een foto te maken, want voor ik het weet vliegt de ballon de lucht in. Ik vraag me even af hoe bewust Daan dit moment mee krijgt. Wat ik zeker wel weet is dat er een vriendin mij even helemaal opgevrolijkt heeft. De foto die ik maakte, mijn lucky shot. Daan met de ballon in zijn kleine handje stuur ik Door naar mijn vriendin. Te laten weten dat we heel dankbaar zijn voor dit mooie moment.

Wat lig je hier toch lief en vertederend in papa,s en mama,s bed heerlijk te slapen. Die lieve kleine handjes met zijn lieve kleine vingertjes. Uren kon ik naar je kijken, uren lag je lekker bij me in bed. En uren lagen we heerlijk te knuffelen samen. Het lijkt zo ver weg. Mama weet niet meer hoe je aanvoelt, hoe zacht de knuffels waren samen met jouw. Wel weet ik dat ik het enorm mis. Hoe kan je niet zo,n mooi en perfect mannetje missen als jouw.

Terwijl ik naar de kapper loop besef ik ineens wanneer me laatste keer was dat ik daarheen ging. En de reden waarom ik me haar liet doen. Hoe meer ik dichterbij kom voel ik me stom, heel stom. Ik voel me niet fijn bij de gedachten dat ik er naar binnen moet om me haar te laten knippen. De laatste keer was toen Daan net overleden was. Ik ging erheen om er netjes uit te zien voor zijn uitvaart.

Met zweethanden stap ik toch naar binnen… ik neem plaats en dan is het wachten tot ik aan de beurt ben. Ik voel me volslagen gek dat ik niet me gedachten op iets anders kan zetten. Hier eigenlijk helemaal niet wil zijn. Het is lang wachten voordat ik aan de beurt ben. Maar ik blijf proberen kalm te blijven. Van binnen gieren de zenuwen door me lijf.

Ik ben aan de beurt… We beginnen te kletsen, ze herkend me en zegt me jij was hier toen pas dat je kindje was overleden toch! Ik krijg een brok in mijn keel en antwoord met ja. Dat is ook de reden dat ik een beetje ongemakkelijk zit hier nu. Eventjes hebben we het over mijn zoon, het voelt goed dat iemand er spontaan naar vraagt. Al snel voel ik me meer op me gemak. En geniet van wat ze allemaal uit spookt met me haar.

Zal ik je ooit nog zien
Zal ik je ooit nog voelen
Zal ik je ooit nog ruiken
Zal ik je ooit nog horen

Ja, maar alleen in mijn dromen.
Daar zul je zijn…

Huilend zit ik op de afdeling kindergeneeskunde. Aan de ene kant wil ik hier niet zijn maar ook wel weer. Een nagesprek met de kinderarts van Daan. Hoe raar, ik had hier met hem moeten zitten. En me laten vertellen dat het goed met hem gaat. Nu is het een afsluiting hier in het ziekenhuis. Dit kan niet waar zijn toch. Maar het is wel zo. Er is 5 maanden overheen gegaan voor ik op deze afdeling terug kwam om met de kinderarts te praten. Haar aan de telefoon hebben is toch anders dan haar weer zien.

Ik zie haar staan en hoor haar praten. Er komt iemand naar me toe en zegt ze gaat nog even een broodje halen. Ja ik was nogal aan de vroege kant. Omdat ik daar met tranen zat werd me gevraagd of ze nog iets voor me konden doen. Ik zeg nee, waarop ik hoor als er wel iets is hoor ik het wel… Iedereen weet gewoon wat ik daar kom doen. Ik hoor daar is de mama van Daan en de kinderarts geeft me een hand. Wat voelt dat heerlijk als iemand zegt mama van Daan.

Het was een fijn gesprek, blij dat ik ben gegaan. Het is ook fijn dat ook hier in het ziekenhuis Daan niet wordt vergeten. Ze vroeg me of ik foto,s bij had. Kijk haar even twijfelend aan en zeg nee. Waarom had ik daar niet aan gedacht. Nooit verwacht dat ze er naar vroeg. Ik laat het afscheid filmpje zien waar ik foto,s van de fotoshoot en de uitvaart in heb verwerkt. Ze kijkt met bewondering naar de foto,s. Heerlijk om dit te kunnen delen met iemand. Er zijn al zo weinig mensen waar ik deze dingen persoonlijk mee kan delen. Ik vind het moeilijk te weten dat ik steeds een stukje afsluit van dit wereldje. Een wereld met prachtige mensen, een wereld met prachtige kinderen, een wereld zo bijzonder. Het wereldje dat downsyndroom heet. Tot slot laat ze me nog weten ten alle tijden nog te kunnen bellen als er iets is. Al is het over een half jaar mag het nog. Ik beloof haar nog zeker langs te komen om wondertje 2 te komen showen als het zover is. Ze glimlacht en zegt je weet me te vinden. We nemen afscheid.

Ik weet dat er een klein D meisje op de afdeling ligt waar Daan* heeft gelegen, maar ze wilde geen bezoek na een heftige vorige dag. Toch besluit ik de afdeling op te gaan. Ik heb een klein knuffeltje gekocht met een lief kaartje erbij. Ik praat wat in de speelkamer met de medewerkster daar. En geeft het pakje af aan haar, zodat ze het bij dit kleine meisje kan brengen. Zo weten ze dat er aan hun gedacht wordt. Daarna loop ik naar het restaurant van het ziekenhuis. Ik had nog een afspraak met een D mama die hier moest wezen met haar zoon. Dus daar was het wachten op. Best wel een tijdje, want ja al die wachttijden voor dat ze zo,n kind zien op het spreekuur. Maar goed ik vermaak me wel met mijn telefoon en muziek. Dan komt er een bekend gezicht op me af lopen, ik had haar al eerder ontmoet. Maar dit keer met zoon. We praten een tijdje met elkaar, vooral over onze kindjes. En de wens voor een 2e kindje. Dan zegt ze we moeten nog even een prikje halen. En we lopen samen richting de ingang. Bij het lab nemen we afscheid, zij gaan bloedprikken en ik ga naar huis.

Het was een lange emotionele dag, dat was wel te merken toen ik s,avonds huilend in bed lag. Zo ben ik dan ook in slaap gevallen. De volgende dag moest ik werken. Maar er kwam weinig uit me handen. Ik voelde me niet lekker, de tranen prikten steeds maar achter me ogen. Wat zo,n dagje al niet emotioneel kan aanrichten bij me. Maar heb zeker geen spijt van het nagesprek, ook niet van het gesprek met die lieve D mama. Maar zwaar bleek het achteraf zeker wel.

Weer een stukje afgesloten, wat eigenlijk heel veel pijn doet.

Wat is EMDR

EMDR is een behandeling die ervoor zorgt dat je minder last hebt van de emotionele gevolgen van nare ervaringen in je leven. EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing.

Een EMDR behandeling is heel effectief en leidt doorgaans tot veel verbetering. Hoe het precies in de hersenen werkt, is in wetenschappelijk onderzoek nog niet ontdekt. Maar dát het werkt wel. Momenteel is het idee dat door EMDR je herinneringen opnieuw worden opgeslagen in je geheugen, maar in een minder emotioneel beladen vorm. Het opnieuw opslaan in de hersenen doen we door je te vragen je bepaalde gebeurtenissen te herinneren, terwijl je tegelijkertijd met je ogen patronen volgt of naar piepjes door een koptelefoon luistert. EMDR werkt snel maar kan ook een intensieve behandelvorm zijn. Jouw behandelaar zal je uitgebreid uitleggen hoe je je emoties zo goed mogelijk de baas kan blijven. Klachten zoals opdringerige herinneringen, angstige beelden, herbelevingen, flashbacks of nachtmerries verdwijnen of worden sterk verminderd zodat je je dagelijkse bezigheden weer kunt oppakken.

Angsten

Ik heb het al eerder gehad over mijn angsten.
Angsten voor bepaalde plekken en voornamelijk ambulances. Als ik ze zie of alleen maar hoor kan ik in paniek raken. Ik zie dan helemaal voor me wat er is gebeurd. Dat ik merk dat Daan* niks meer doet terwijl hij in mijn armen ligt. Ook werd ik heel onrustig als ik alleen thuis was. Vond het echt afschuwelijk dus om thuis te zijn, maar deed het wel steeds vaker. Ik wilde van dit onrustige gevoel af. Door EMDR zijn de angsten meer op de achtergrond geraakt. Ik kan nog wel angst voelen bij ambulances, maar vaak is dat als het onverwachts is. Dus als ik in de buurt van het ziekenhuis ben heb ik me erop ingesteld dat ik ze kan horen of kan zien. Dan valt de angst vaak erg mee. Maar als je het niet verwacht, dan slaat me hart even over en kan ik gaan hyperventileren. Maar kan er nu wel veel makkelijker mee omgaan. En dat na een paar sessies. Want inmiddels heb ik alleen nog maar gesprekken met mijn psycholoog.

Hoe nu verder

Het liefst wil ik gewoon een lang traject in met een psycholoog om te praten. Er is zoveel gebeurd en zoveel overhoop gegooid. Dit moet ik nu eindelijk eens aanpakken. Maar dat kan niet bij de psycholoog waar ik nu zit. Dus er moet een nieuwe verwijzing komen van de huisarts. Maar echt makkelijk gaat het niet. Ik ben nu bij de huisarts geweest. Die wil dat ik nu samen met mijn psycholoog een plan opstel wat mijn hulpvraag is. Zij moet dan een verslag schrijven, zodat mijn huisarts een aanvraag kan doen hiervoor. Dus daar moet ik even op afwachten.

Hoe het nu met mij gaat 

Het is heel raar, maar ik ben de normale dingen steeds meer aan het oppakken. Voelt fijn, maar ook weer niet. De angst om mijn kleine Daan* te vergeten is groot, hem tekort te doen. Ik weet dat ik hem nooit zal vergeten, maar zo voelt dat niet als je “gewoon” weer verder gaat met je leven. Het klopt niet voor je gevoel. Ik zal ook nooit meer de oude ik terug vinden, dat geeft ook niet. Ik ben door Daan* heel erg veranderd, positief. Maar het is er niet makkelijker op geworden. Ik merk dat ik meer van me afbijt, dus meer voor mezelf opkom. Alleen soms niet echt op een nette manier. Daar schrik ik zelf heel erg van, zo ben ik totaal niet. Dit is dus iets waar ik aan moet werken. Ondanks ik heel veel pijn en verdriet in me heb, voelt dat ook wel goed. Dit mag er zijn, het zou voor mijn gevoel niet goed zijn als het er niet was. Dit is iets wat ik de rest van mijn leven bij me zal dragen. De pijn en verdriet van ons mooie kereltje die niet de kans kreeg op een leven bij ons. Het geeft me juist ook wat rust dat die pijn er zit, zo is hij altijd dichtbij me. Daan* je zal nooit vergeten worden, nooit. Ook niet als er een broertje of zusje zou komen.

Ik merk heel erg in mijn omgeving dat ze niet zo goed weten hoe ze met me om moeten gaan. Wat ze moeten zeggen, of juist niet zeggen. Wat ze moeten doen of juist niet moeten doen. In eerste instantie zei ik niks is fout, zelf weet ik ook niet wat ik moet doen of zeggen. Maar inmiddels ben ik er achter dat sommige dingen echt niet fijn zijn.

“Ik heb je zo hard nodig, toch vind ik het moeilijk contact te zoeken. Ik weet niet wat ik moet zeggen als ik je bel, jij ook niet dat weet ik. Maar toch is het fijn als je contact zoekt met me. De moed ontbreekt mij vaak om dat zelf te doen. Ook niet altijd zin heb ik om contact te hebben. En ook hoeft het niet altijd over Daan* te gaan. Ik voel mij gewoon heel eenzaam in dit gevoel. Dit is iets van mij, waar jij me niet mee kan helpen. Maar om uit te leggen waar ik behoefde aan heb, help ik jouw misschien mij te helpen hiermee.

Het liefst ben ik die persoon die ervoor jouw bent, zet mezelf ook vaak opzij voor de ander om niemand te kwetsen. Maar eigenlijk kan ik dat nu niet, heb teveel aan mezelf. Ik kan de problemen van een ander moeilijk aan, daarom vind ik het juist zo moeilijk om voor mezelf hulp te vragen. Het voelt egoïstisch om hulp te ontvangen, maar niet genoeg hulp terug te kunnen geven. De Debbie die ik was voorheen, die is er niet meer en zal ook nooit meer terug komen. Met de tijd zal het weer beter met mij gaan, maar die persoon die ik was is voorgoed weg. Dat kan ook niet anders door wat ik heb mee gemaakt. Ik zal het verdriet altijd met mij mee moeten dragen.”

Jij als vriend of familielid wil er graag voor degene zijn die iemand verloren heeft. Maar hoe dan?

1. Blijven luisteren
Iemand die een dierbare verloren heeft, die heeft behoefte om zijn verhaal te vertellen. De een langer dan de ander. En de een vaker dan de ander. Blijf luisteren. En blijf er de tijd voor nemen. En niet alleen de eerste keer. Daarmee help je het verwerkingsproces.
Zelf merk ik dat ik heel veel de behoefde heb om te praten, maar ik het moeilijk vind om het aan te geven. Juist omdat ik niet weet of een ander erop zit te wachten. Ik wil me niet tot last zijn bij de ander, dus vraag ik er niet zelf naar.

2. Vermijd clichés
Gebruik zeker geen clichés als ‘Alles komt goed, ‘Het leven gaat verder’ of ‘Volgende maand voel je je vast beter’.
Ja echt dit kan me zo frustreren. Niet alleen deze standaard zinnen. Wat ik zelf heb ontdekt is dat verwerken niet het juiste woord is. Voor mij gevoel ga ik de dood van mijn kleine mannetje niet verwerken. Hooguit een plekje geven. Ook zoiets “neem de tijd” Dit krijg ik zo vaak te horen. Ik weet het, maar zo vervelend te horen. Dan nog eentje, echt de standaard vraag van iedereen “hoe gaat het met je” Nou ik weet het 9 van de 10 keer niet eens. Wat moet ik dan zeggen. Ik snap de vraag, het is ook super lief. Maar er iets mee kunnen nee helaas.

3. Geef geen ongevraagd advies
Geef alleen advies als er om gevraagd wordt. Ongevraagd advies geven kan betweterig overkomen. Of kan de ander het gevoel geven dat jij het allemaal weet en dat hij het niet goed doet. Vraag waar de nabestaande behoefte aan heeft.
Niemand kan je hierin advies geven, niemand weet hoe jij je voelt en wat er door je heen gaat. Zelfs niet als je het zelf heb mee gemaakt. Iedereen ervaart dit op zijn eigen manier. Advies kan verkeerd over komen, laat het op mijn manier doen. Ik voel zelf wat goed is of juist niet goed is.

4. Niet boos worden
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Word niet boos of geïrriteerd als de ander iets doet waar jij het niet mee eens bent. Er bestaat niet één manier van rouwen.
Boos worden is echt een “no go” Jij weet niet wat ik door maak, dus boos worden daar maak je het alleen maar erger door. Ik kom er vanzelf achter dat het niet goed met me gaat. In het begin ging ik heel veel doen, om er maar voor weg te lopen. Niet dat vervelende gevoel te voelen. Dan krijg je te horen dat ik nu maar eens wat rust moet nemen. Nee, ik ga vanzelf wel op me bek. Dus boos worden heeft geen enkele zin.

5. Ga er samen op uit
Het is goed om de rouwende uit de sleur te halen. Trek er daarom samen eens op uit. Nodig de rouwende uit, en laat hem beslissen wat jullie gaan doen.
Ja het is heerlijk om even niet thuis te zijn, zo onrustig wordt ik alleen thuis. Dus heerlijk er af en toe op uit te zijn met een lief persoon.

6. Laat onverwacht wat van je horen
Ga niet alleen langs op afspraak, maar laat ook onverwacht wat van je horen. Wacht niet op een uitnodiging maar ga gewoon langs. En stuur een kaartje bij bijzondere dagen zoals moederdag of de verjaardag van de overledene.
Zelf contact opnemen met iemand is moeilijk, toch heb ik veel behoefde aan mensen. Maar het zou zeker fijn zijn als mensen zelf bedenken even te bellen of langs te komen. Soms kan ik de moed niet opbrengen met jouw contact op te nemen. Maar heb ik je misschien wel heel hard nodig.

7. Nee, dat snap je niet
Zeg niet: ‘Ik begrijp hoe je je voelt’. Dat is heel verleidelijk. Maar kan heel slecht overkomen. Dat weet je namelijk niet. Iedereen is anders. Soms weet de rouwende zelf niet eens hoe hij zich voelt.
Dat klopt zeker, had het net al even laten vallen met de vraag “hoe gaat het met je” Nee je weet niet wat er in mijn hoofd omgaat. Dus ga me zeker niet zeggen, ik weet hoe jij je voelt. Daarmee doe je me alleen maar pijn, want dit kan je echt niet weten.

8. Praten mét de nabestaande
Niet over de nabestaande praten met anderen, maar met de nabestaande zelf. Alleen zo help je hem.
Praten blijft een puntje, dat wil ik zeker graag. Kom naar mij toe en niet naar een ander om over me te praten. Zeker niet over wat wel of niet goed voor me is. Praat met mij.