Beginnen met IUI 4

En dan zijn we weer begonnen aan een nieuw IUI traject. Alweer de vierde poging. Zal het dit keer ons wel gegund zijn, ik hoop het zo. En heb zo zin om eindelijk eens goed nieuws te vertellen aan jullie allemaal. Eigenlijk zie ik er heel erg tegenop weer te beginnen, maar aan de andere kant kriebelt het zo erg. Want ja het gaat om een goed doel, een heel goed doel. Dat kleine wondertje vast te mogen houden. Voor de tweede keer mama te mogen worden. Dus toch met volle moed zijn we het traject weer in gestapt. Al eerder kreeg ik de kans om te mogen beginnen, maar dit sloeg ik af hoe moeilijk ik dit ook vond. Ik had echt even rust nodig van al dat ziekenhuis gedoe. Dit was de juiste beslissing, maar toen ik weer begon te menstrueren besloten ik en mijn partner weer te beginnen. We wilde niet nog langer wachten.

Snelle ronde

Deze had ik niet zien aankomen zo snel. De eerste echo zat erop en ik mocht twee dagen later beginnen met de hormoon spuiten. Een week later terug komen voor een tweede echo, toen was het eiblaasje al 14mm dus al aardig groot. Ze wilde heel graag dat ik op zondag 15 mei terug kwam. De verjaardag van Daan, wat was ik in paniek toen ik dat hoorde. Ik wilde me op die dag niet bezig houden met een ziekenhuis bezoekje. Toch werd ik wat rustiger en dacht ineens, ja zo had Daan het gewild. En ik stemde in, had ook niet heel veel keuze want te laat wilde ik ook niet zijn voor een echo. Normaal moest ik nog een halve week wachten voor inseminatie, maar nu zeiden ze al dat waarschijnlijk die maandag al inseminatie zou zijn. Dus ik ging zondag ochtend heel vroeg op pad met de fiets. Moest om 08.15 in het ziekenhuis zijn. Met mijn duffe kop fietste ik erheen toen er ineens uit het niets een hert vlak voor mijn fiets de weg over sprong. Met heel mijn hart voelde ik dat dit een teken van Daan was. Het was goed waar we mee bezig waren. Zou dit dan ook geluk gaan brengen. Ik kreeg mijn echo en ja hoor voor de volgende dag werd de inseminatie ingepland. Een dag na de verjaardag van Daan dus. Wauw is dit toeval, nee daar geloof ik nog steeds niet in. Het moest zo zijn geweest. De inseminatie is goed gegaan, genoeg zwemmertjes hebben ze kunnen in brengen. Dan is het wachten.

Wachtweken

Dit blijft toch altijd heel frustrerend het wachten. Vaak voel ik allemaal zwangerschap kwaaltjes opkomen. Zo ook deze keer. Ik ben er goed ziek van, misselijk en zelfs overgeven. Sommige geuren kan ik heel slecht tegen. Ik kan me herinneren dat er iemand op Mirre biefstuk aan het bakken was, en ik daar gewoon zo misselijk van werd. Ik ren naar de wc, en alles komt eruit zetten. De twee weken zijn bijna om, wat hoop ik dat ik geen bloed vind als ik naar de wc ga. Maar helaas toch is er bloed, dus weer een nieuwe poging gaat van start.

Zwanger worden, niet vanzelfsprekend

Al jaren zit ik in de medische molen om zwanger te worden. Al vele ervaringen hierover gedeeld. Maar nog nooit echt de informatieve dingen erover geschreven. Na jaren rondlopen in het ziekenhuis, begin je aardig bekend te raken met het traject. En leer je steeds een stukje meer over het geen wat er nu eigenlijk gebeurd als ze het over IUI hebben. Er zijn nog steeds veel mensen die denken, dat doen we even een kindje maken. Jaren terug dacht ik er net zo over, maar inmiddels weet ik beter en is het een geschenk als je een kindje mag ontvangen. En in mijn geval het ook nog bij je mag houden.

Wat is IUI (intra-uteriene inseminatie)

De behandeling van ongewenste kinderloosheid door middel van intra-uteriene inseminatie (IUI) is wereldwijd één van de meest toegepaste methoden van voortplanting. Een andere methode van voortplanting is bijvoorbeeld reageerbuisbevruchting (IVF). Het doel van (IUI) is om het zaad op het juiste tijdstip met een spuitje dichter bij de baarmoeder van de vrouw in te brengen. Maar voor het zover is om het in te brengen gaat er meer van vooraf. De vrouw komt op controle in het ziekenhuis, krijgt een inwendige echo om te kijken of ze mag starten met de hormonen. Want meestal krijg je dus hormonen mee om zelf in te spuiten. Als je mag starten, gaan ze de groei van de eiblaasjes in de gaten houden. Dit houd in dat je meerdere keren terug komt voor een inwendige echo. Tot ze zien dat het eiblaasjes groot genoeg zijn voor inseminatie. Het moet minstens 17 a 18 mm zijn. Er mogen alleen niet meer dan twee groot genoeg eiblaasjes zijn. Dus zijn er teveel gegroeid staken ze de behandeling. Dit is om meerlingen zwangerschap te voorkomen. Hier zitten namelijk meer risico,s aan vast. Al die dagen (mijn ervaring) heb je Menopur gespoten in je buik. En 24 uur voor de inseminatie een laatste hormoonspuit met Pregnyl. Van deze laatste spuit kan je zwangerschap kwaaltjes krijgen, wat best frustrerend kan zijn. Want je kan je helemaal zwanger voelen en toch ineens twee weken later gaan menstrueren.

Voordat het zaad in de baarmoeder wordt ingebracht, wordt het voorbewerkt in het laboratorium. De man zorgt voor productie, thuis of in het ziekenhuis. Als je dichtbij het ziekenhuis woont kan het thuis. Het moet namelijk warm gehouden worden en in korte tijd in het ziekenhuis zijn. Mijn partner heeft het altijd thuis kunnen doen. Beter dan in het ziekenhuis dus. In het laboratorium gaan ze het zaad dus voor bewerken, dit houd in dat ze alleen de beste zaadcellen eruit halen om in te brengen bij de vrouw. Hoe doen ze dat nou, dit hebben ze mij uitgelegd in het ziekenhuis en vond het erg interessant om er wat meer over te weten. Ze gebruiken twee buisjes, de ene zitten de zaadcellen. De zaadcellen die boven komen dat zijn de goede die halen ze eruit en doen ze in het andere buisje. Dit buisje wordt in een centrafuse gedaan, wat hard rond gaat draaien. De zaadcellen worden als ware misselijk gemaakt. Degene die sterk genoeg zijn die blijven naar boven zwemmen. Deze zijn de beste zaadcellen die gebruikt gaan worden voor inseminatie. Deze procedure duurt 1 1/2 uur, dan is het tijd voor inseminatie.

Inseminatie

Daar lig je dan als vrouw met de benen wijd, een eendenbek of wel speculum genoemd wordt in je vagina gebracht. Deze gebruiken ze om de opening groter te maken zodat ze makkelijker erbij kunnen. Het spuitje met de bewerkte zaadcellen wordt naar binnen gebracht, iets dichterbij dan als je normaal gemeenschap hebt. De moeilijkste hobbel hoeven ze dan niet meer af te leggen. Hierna is het twee weken wachten of er ook een zwangerschap ontstaan is.

Gelukkig worden door een kindje

Ik wilde heel graag moeder worden van een kindje. De reden hiervoor is best wel beetje moeilijk. Voordat we Daan kregen stond mijn leven stil en helemaal in het teken van moeder worden. Ik dacht dat een kind mij gelukkig zou maken. Ik zocht heel erg een doel in mijn leven omdat ik me nutteloos voelde in de maatschappij. Dat was natuurlijk niet de enige reden waarom ik moeder wilde worden. Ik heb zoveel liefde in me en dat wilde ik meegeven aan mijn kind een klein wezentje laten opgroeien als een eigen persoontje. Toch werd ik gelukkig van dat ik moeder werd. Daan heeft me zoveel moois gebracht, ik kan oprecht zeggen dat het de gelukkigste tijd van mij leven is geweest met hem erbij. Het klopte gewoon het plaatje, een fijne man naast me, een prachtig kind in ons midden waar we onze liefde aan mochten schenken. Maar eigenlijk hoor je voor je eigen geluk te zorgen, een kind krijgen is dan een aanvulling van je leven. Ik wist het wel, maar naar handelen kon ik toen nog niet. Nu weet ik wat ik mis in mijn leven, omdat ik het moeder gevoel nu ken. En ik heel graag weer gelukkig wil zijn. Alleen nu ben ik ook aan mijn eigen geluk aan het werken. Zodat ons kindje straks niet voelt dat hij/zij mij gelukkig moet maken. Dat wil ik mijn kindje niet mee gaan gegeven. Toch ben ik nog steeds van mening, dat ik nooit helemaal echt gelukkig kan zijn zonder kindje in mijn armen. Dan mag je het raar vinden, maar zo voelt het wel voor mij.

Zieltje uitnodigen

Sinds ik bij Mirre terecht ben gekomen, ben ik bewuster bezig met mijzelf en daarbij versterk ik de kans op een kindje in ons leven alleen maar erdoor. Het voelt voor mij nu meer en meer dat alles met een reden gebeurd. Daan is met een reden hier geweest, zijn korte duur bij ons heeft ook zo moeten zijn. Wat natuurlijk heel pijnlijk is, maar heb daar wel vele lessen uitgehaald. Ik begin mijzelf te zien. Mijn ogen zijn geopend dat er meer uit het leven te halen valt dan ik altijd dacht. Nu het nog toepassen, maar dat stapje voor stapje. Ik wist altijd wel dat kindjes zelf hun ouders kiezen, maar dat je als ouders je zieltje kan uitnodigen om bij jouw geboren te mogen worden wist ik niet. Vanaf het moment dat ik intern bij Mirre kwam ben ik begonnen in een boek te lezen. “Stralend de wereld in“. Dit boek is geschreven door Kitty Haccou de eigenaresse van Mirre. Nog niet helemaal heb ik hem uit, omdat ik sommige dingen zo vreselijk moeilijk vind te lezen. Het is moeilijk te weten dat kindjes in de zwangerschap en eigenlijk zelfs daarvoor al zoveel mee kunnen krijgen van de ouders. Het idee dat ik dingen die zeker niet fijn waren aan Daan eventueel heb mee gegeven doet me verdriet. Maar nu ook voor een komende zwangerschap wat ga ik dit kindje misschien wel mee geven. Alleen ik heb nu ook de wetenschap dat ik het bij me kindje kan helen door het op nieuw geboren te laten worden. Ik stopte met lezen op het punt, over zwanger worden. Nadat ik de geboorte workshop had gedaan, had ik heel erg het gevoel dat ik verder moest lezen. Ik las over dat je het zieltje zelf kan uitnodigen door middel van visualisatie. Hoe mooi is het als je geroepen word dit te lezen, omdat je ruimte voelt voor nieuwe gevoelens/dingen. Hier wil ik me dus mee bezig gaan houden om ons kindje uit te gaan nodigen. Ik ben heel benieuwd of ook ons kindje vind dat het tijd wordt om bij ons te komen.

Stralend de wereld in

Het begint eigenlijk allemaal al bij de conceptie. Hoe staat man en vrouw in het leven. Zijn ze gelukkig samen, is er ruimte voor een kindje, is het welkom, of zijn er juist spanningen in de relatie, was de tijd eigenlijk helemaal niet rijp voor een kindje, heb je een voorkeur voor een meisje of juist een jongetje. Alles kan van invloed zijn op de rest van het leven van je kindje. Sommige dingen kan je voorkomen om je kind stralend de wereld in te brengen. Maar ook sommige dingen kan je niet voorkomen. Mag je niet op een natuurlijke manier bevallen omdat er iets mis is met je kindje, of kreeg je in de zwangerschap te horen dat er iets is met je kindje en er is een vruchtwaterpunctie nodig. Dit kunnen gevolgen hebben op het leven van je kindje. Door het opnieuw geboren worden door middel van het warm water bad kan je dit soort dingen helen. Waardoor je weer in je kracht komt te staan in het leven.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=64DC6wuhSFc]

Wat was jouw keuze om aan kinderen te beginnen?

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Stilte

Het is hier stil, heel erg doodstil. Weinig mensen om mij heen. Geen afleiding van de tv of internet. En alleen maar de vogels horen fluiten. Dan zou je zeggen heerlijk toch. Nee ik vind het doodeng. Thuis ben ik ook gewend om alleen en in stilte te leven. Maar als ik daar alleen met mijn gedachten ben, zoek ik de afleiding. Dan zoek ik mijn laptop op en kan het internet op. Halve dagen kan ik kijken naar Netflix. De ene serie na de andere serie komt voorbij. Maar hier ben ik helemaal alleen met mijn eigen gedachten. En mijn hoofd zit zo vol dat ik de rust niet kan vinden. En dus ook niet optimaal kan genieten van al het moois hier om mij heen. Ik doe mij best om de mooie dingen te zien. Ik betrap me er zelf op dat ik in de ochtend uit het raam sta te staren en sta te genieten van een konijntje wat daar in het veld aan het rond huppelen is.
Maar ik vind het alleen zijn met mijn gedachten zo eng dat ik de afleiding in iets anders zoek. Mijn eerste dag was zo intensief dat ik echt kapot op bed ging liggen. Alleen de onrust bleef en het duurde maar dat ik in slaap viel. Ja ik heb geslapen, maar van zeer korte duur. Ik was om 06.00 wakker en had inspiratie om te schrijven en om 07.30 stond ik al onder de douche. Iets wat voor mij zeker niet normaal is.

Weg lopen voor mijzelf

Natuurlijk spreek ik mensen, ik ben hier niet voor niks. De terrein beheerster die hier dan ook woont heb ik al vele gesprekken mee gehad. Wat fijn om weer over Daan te mogen vertellen en dat ik daar zelfs voor word bedankt. Dit is zo raar, omdat ik mij juist vaak tot last voel om over hem te praten. Maar er is voor mij geen moment rust, waardoor ik flink over mijn grens ga. En het natuurlijk veel te laat aangeef. Die tweede dag help ik met koken, maar ik kan eigenlijk niet meer op mijn benen staan. Er werd me gevraagd of het wel gaat, toch durf ik bijna niet eerlijk te zijn. En toch doe ik dit, want ik was al zo ver buiten me grens dat ik voelde dat ik zou gaan instorten. Ze zegt me even te gaan zitten, met veel moeite loop ik naar de bank en probeer de rust te vinden. Het blijft maar zo druk in mijn hoofd waar ik echt gek van wordt. Aan de ene kant wil ik het eruit schreeuwen of heel hard huilen. Maar het blijft stil. Door dat ik me niet kan uiten, voel ik paniek in me opkomen.
“Nee geen paniekaanval, niet nu dit wil ik niet.”
Ik ben alleen en heel erg bang om te stoppen met ademen. Ik voel dat ik haast geen lucht meer krijg, ik weet niet wat te doen. Het enige wat in me opkomt is hulp vragen. Maar er is niemand, ik weet wel dat er in het andere gebouw José nog aanwezig is. Ik kan haar alleen niet bereiken. Het internet is hier zo waardeloos dat een berichtje via Messenger niet of nauwelijks doorkomt. Op dat moment komt ze ineens binnen stappen, ze vraagt me wat er is. Ik kan geen woord uitbrengen. Maar ik ben zo blij dat ze daar is. Nog een keer vraagt ze me wat er is, na een vreselijke stilte. Met moeite breng ik uit dat ik paniek voel in mijn lichaam. Ze helpt me weer op weg met mijn ademhaling. Heel langzaam voel ik de spanning uit mijn lichaam glijden. Ik krijg weer wat meer lucht en ben niet meer bang om te stikken. Omdat ik nu weer rustiger ben verlaat José Mirre om naar huis te gaan. En ik leg me op de bank. Zo moe ben ik, dat ik eindelijk een stukje rust vind. Ik sta dan ook verbaasd dat ik ineens voor het eten geroepen wordt. Vrij snel na het eten, ben ik gaan douchen en naar bed gegaan.

Laatste wen dag

De derde dag, gelijk ook mijn laatste dag deze eerste week bij Mirre. Ik durfde het vandaag aan om me over te geven aan mijn eigen gedachten. Ik kreeg de tip om heerlijk te gaan liggen op de grote trampoline die ze hebben staan. Alleen dit vond ik nogal raar, het idee dat anderen het zouden zien dat ik daar zou liggen vond ik best wel spannend. Toch na even erover nagedacht te hebben, ben ik erheen gegaan. Ik ben erop gaan liggen midden in het heerlijke zonnetje die scheen. Toch hield me van alles bezig. Op zo,n moment kan ik niet echt genieten ervan. Want ben echt alles aan het scannen. Alles hoor ik, stemmen van mensen, voetstappen, komen ze deze kant op… Echt ik let op alles. Zo is het moeilijk ontspannen. Toch bleef ik er liggen, voelde me zo moe van al die gedachten in mijn hoofd. Maar het hield maar niet op daar. Toen hoorde ik voetstappen dichterbij komen en liep er iemand langs. Ik schrok op waardoor ik in gesprek kwam met de bewuste man. Al vaker had ik hem daar al gezien, maar dit was de eerste keer dat we elkaar even spraken. Nadat hij door liep heb ik er nog even gelegen. Maar ik voelde dat het tijd was om wat te eten. Ook zou ik nog even een gesprek hebben met José.

Het kind in mij

Ik schreef een kinderverhaaltje, op advies om naar mijn kind in mijzelf te schrijven. Omdat ik geen contact krijg met haar. Dit heb ik aardig geblokt. Dit verhaaltje liet ik lezen, want misschien kunnen we daar iets mee in een sessie. Daarom vond ik het ook heel spannend te laten lezen. En omdat ik erbij zat toen ze het las voelde ik de spanning in mijn lichaam. Het voelde goed toen ze eindelijk vertelde dat ze het een leuk verhaaltje vond. Ik probeerde me te ontspannen, maar nee lukte nog niet zo. Ze liet me zien hoe zij dat zou doen, ze stond op en schudde alles van haar af. Ik kon alleen maar lachen, niet omdat het grappig was maar omdat ik me ongemakkelijk voelde. Ze hoopte dat ik met haar mee deed. Dit is echt uit mijn comfort zone stappen. Toch lukte het haar dat ik even mee deed. Ik wou dat ik gewoon dit soort dingen durf te doen. Niet alleen maar denk aan wat anderen van mij denken. Stapje voor stapje kom ik steeds een stukje verder met hulp van hun.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Loslaten is het moeilijkste wat er is. Maar er zijn nou eenmaal dingen die je los moet laten om verder met je leven te kunnen. Ik heb altijd wel last gehad van moeilijk loslaten. Als iets goed voelt dan wil ik dat gevoel vasthouden er geen afstand van nemen. Afscheid nemen van mensen is loslaten omdat het beter is, of omdat het nou eenmaal zo gaat in het leven. Jaren terug zat ik in een revalidatiecentrum, ik kon daar eerst heel moeilijk mijn draai vinden. Maar na vier maanden wilde ik niet meer naar huis. Het loslaten van de mensen daar was te pijnlijk. Nog als ik eraan terug denk mis ik bepaalde mensen daar. En doet het pijn dat ik verder moest met mijn leven, dat het daar stopte. Na het overlijden van Daan is dit gevoel versterkt. Met Daan moest ik natuurlijk letterlijk loslaten, te weten dat ik hem nooit meer terug zou zien. Dit is het moeilijkste loslaten wat er bestaat echt, het doet zo,n pijn. Daarna is alles wat dan goed voelt fijn en wil je aan vasthouden. Er waren vele mensen bij de zorg van Daan betrokken, eerst moest ik daar afscheid van nemen. Nee dit wil ik niet, want ik voelde me fijn bij sommige mensen. Toch komt die dag dat je ze steeds minder spreekt of gewoon helemaal niet meer. 

Veranderingen in mijn leven vind ik moeilijk, als het nou positief zou veranderen zou het fijn zijn. Maar tot nu toe is het steeds in het negatieve belandt. Toen kwam Ohanahome in mijn leven. Ik kwam daar binnen als een klein bang vogeltje, die uit wilde gaan vliegen. Ik werd in het gezin opgenomen en er werd van mijn gehouden. De gesprekken waren fijn en ik voelde me veilig op deze plek. Er was een tijd dat ik hier twee keer per week gewoon was. Het was mijn thuis, het voelde goed. Maar ook dit veranderde, minder vaak ben ik daar nu aanwezig. Moeilijk maar ook wel goed. Nog altijd ben ik welkom, ik heb tenslotte een eigen sleutel. En we zijn heel close geworden in de tijd. We hebben nog steeds af en toe goede gesprekken. Maar het moest zou zijn, er werd plaats gemaakt voor iets nieuws. Niet langer kon zij mij begeleiden in het verdriet van Daan. Er was duidelijk meer nodig. De juist logische stap was Mirre, waar ik nu terecht gekomen ben. Want daar wordt niet alleen de focus gelegd op Daan nee op mijn hele leven. Er komen dingen naar boven, dat ik denk heb ik daar dan echt nog last van. Dingen die ik heel ver weg gestopt heb. Dit zijn echt beangstigde momenten, maar goed om het vervolgens los te kunnen laten. Dit zijn de dingen die wel goed zijn om los te laten. De nare gebeurtenissen in mijn leven.

Maar in mijn hoofd ben ik al bezig met wat als het stopt bij Mirre, wat dan. Weer een afscheid van een plek, van mensen waar ik om ben gaan geven. Zelfs als ik op het moment een sessie heb ben ik al bezig met, straks moet ik weer naar huis. Dit wil ik niet, hier voelt het fijn. Thuis voel ik me verloren en alleen, daar voel ik me zo geliefd en welkom. Daar wil ik niet van loskomen. Ook hier moet ik ooit van loskomen. Daarom zijn we nu bezig geweest in de derde sessie met het zenuwachtige gejaagde gevoel die ik heb als ik moet loslaten. Soms zijn dingen om los te laten fijn. Altijd heb ik als ik een goed gesprek heb met Annelies en nu ook dus met José bij Mirre dat ik heel nodig moet plassen. Ik weet waarom, ook deze sessie kwam dat even te sprake. Want tijdens de sessie moest ik heel nodig plassen. Dit is ook een vorm van loslaten. Maar dan de negatieve dingen dier je eruit plast. Je maakt dus afvalstoffen los en die raak je dan kwijt. José vertelde me als je nu naar de wc gaat, laat het dan ook gelijk los in je hoofd. Neem de tijd ervoor dat je niet alleen maar gaat plassen maar het ook echt loslaat. Ik voel altijd wel een enorme opluchting erna, maar nu was het echt nog vele malen fijner. Ik voelde me zoveel lichter, alsof ik het verhaal wat ik er voor had verteld gewoon letterlijk weg liep.

Na deze sessie was ik zo rustig, wat heerlijk. Dit keer ook geen haast om weg te komen, ik werd opgehaald. Al dagen voel ik mij vrij rustig, hopelijk kan ik dit gevoel vasthouden. Want als ik eraan denk dat er nu drie weken tussen zit dat ik pas weer bij Mirre ben, vind ik dat best wel heel moeilijk. Er gaat wel een hoop veranderen voor mij. Inmiddels nog twee weken dat ik weer bij Mirre zal zijn. En dit keer voor drie dagen lang. Want ik ga drie maanden lang elke week drie dagen intern bij Mirre.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

De reis erheen

Voor de tweede keer ging ik voor een sessie naar Mirre toe. Wat staat me dit keer te wachten. Maar ik maakte me meer druk om hoe kom ik op bestemming. Want de vorige keer heb ik van Emmen naar Mirre de regiotaxi gebruikt. Dat wilde ik dit keer niet doen, want nu kon ik wel een bus op tijd nemen om er voor mijn afspraak te zijn. Dus ik nam in Emmen de bus naar Valthe, die eens in het uur rijd en niet eens elk uur van de dag. En toen stond ik bij de bushalte in Valthe. Ja en nu dan… Op de site van de bus tijden stond dat het een wandeling van 25 minuten zou zijn, waar ik wel tegenop zag. Maar daar had ik het wel voor over. Hup navigatie aan en lopen. Het was heerlijk weer dus de wandeling was geen probleem. En me navigatie zei 15 minuten, waar ik aan begon te twijfelen of ik dus wel goed liep. Toen ik een auto voorbij zag rijden en er heel vriendelijk gezwaaid werd naar me. Dat was de eigenaresse van Mirre, zou ze me herkend hebben! Toen wist ik gelijk dat ik de goede kant op liep, voor ik het wist stond ik voor Mirre. Een half uur te vroeg, maar dat was geen straf. Heb heerlijk buiten in het zonnetje gezeten.

Sessie

Wat keek ik er naar uit om José weer te zien. Als iets goed voelt, is twee weken best lang wachten voor je weer een sessie hebt. Dus ik was blij dat ik weer bij Mirre was. De vorige keer hebben we alleen gepraat, ja en ook even in gedachten terug gegaan naar het overlijden van Daan. Maar nu had ik wel verwacht dat het niet alleen bij praten zou blijven. Anders was ik ook niet bij Mirre terecht gekomen. Omdat praten alleen weinig effect op me heeft nog. Ik liet het maar over me heen komen. Alleen toen kwamen we op het punt dat ze vroeg om te gaan liggen in de zaal. Dat was wel even een grote stap. Je helemaal overgeven aan een ander. Is ze te vertrouwen, durf ik dit echt aan. Er spookte zoveel gedachten door me hoofd, toch stond ik op en ging daar liggen. Voor mijn gevoel lag ik daar te trillen van angst, wat gaan we in godsnaam doen. Het enige wat ik wist dat we gingen werken aan mijn angst gevoelens, want ik wil daar heel graag vanaf. Dus ze ging me juist uitlokken naar de angst. Dat ik dus ging hyperventileren, ik moest er helemaal doorheen. Alleen dit vind ik zo eng, normaal houd ik het namelijk tegen. Dan probeer ik de angst op te vangen om naar me ademhaling te luisteren en rustig te worden. Nu moest ik het onder ogen zien. Wat een angst ging er door mijn heen. Ik ging rechtop zitten, omdat ik toch uit alle macht het wilde tegenhouden, maar ze pakte me helemaal vast. Bij me hoofd en dit is iets wat niemand mag, aan mijn hoofd zitten. Ik voelde onmacht, en boos worden. Ze zorgde ervoor dat ik alleen maar nog bozer werd. Ik moest zorgen dat ik los kwam van haar. Uiteindelijk was ik zo in paniek en boos dat ik haar van me afsloeg en iets riep wat ik liever niet herhaal. Ze vroeg of ik eerder (voor Daan) deze aanvallen had. Maar ik kon het me niet herinneren. Tot ze me steeds verder tot het uiterste dreef. En er kwam een herinnering terug. Ja ik heb dit eerder gevoeld. Wat was ik bang om dood te gaan, dat ik zou stoppen met ademen. Dit alles gebeurde jaren terug toen ik aan het revalideren was. Ik durfde soms niet te slapen, omdat ik bang was dat ik zou stoppen met ademen en niet meer wakker zou worden. Dus toen al had ik deze aanvallen. Ik werd even weer rustiger, toch was ik er niet helemaal doorheen gegaan. Ik had het tegengehouden. Durfde ik het aan om verder te gaan, ja ik ging weer liggen. Dit keer wilde ze een stukje geboorte van mij zelf laten herbeleven. Ze pakte me stevig vast bij de borst, juist op de plek waar ik zoveel pijn ervaart. Ik moest maar helemaal door haar heen kruipen naar boven om los te komen van haar. Ik voelde me zo opgelaten en ongemakkelijk. Lig je daar dan en ik was zo moe dat ik moeilijk los kwam van haar. Maar door dat ze maar door bleef praten om me boos te maken, kwam ik steeds een beetje meer los van haar. Op het einde had ze alleen mijn benen nog vast, waar de meeste onrust in zit. Voor mijn gevoel sloeg ik om mij heen en probeerde me los te trappen. Ik was zo moe, zo moe. Ik slaagde erin dat ze alleen nog mijn voeten vast had. En ook die kreeg ik gelukkig los. Hierna was ik zo ontspannen dat ik opgekruld ging liggen om op adem te komen. (ondertussen had ik aangegeven dat ik heel nodig moest plassen, de vraag aan haar kant. Moet je echt of is dit een vlucht. Ik was heel eerlijk, en zei beide. Ik moest echt heel nodig plassen, maar hoopte hierdoor ook er onderuit te komen. Ik ging dus wel naar de wc, met de opmerking dat ik echt wel terug zou komen. Het voelde of ze aan me twijfelde, het voelde dat ze me in de gaten hield. Maar ik kwam terug, we maakte de sessie af toen)

Napraten en terug naar huis

Ik lag daar zo ontspannen. José was even water halen, toen ze terug kwam zei ze dat ik er zo lief uit zag hoe ik daar lag. Ik had mezelf vast, alsof ik mijzelf omarmde. Dit doe ik vaker thuis, als ik me veilig wil voelen. Of liefde nodig heb. We praten nog een beetje na, tot ik schrok hoe laat het was. Het was flink uitgelopen en ik had een bus te halen. Anders moest ik nog een uur wachten. Achteraf had ik dat beter gedaan. Want ik heb me zo moeten haasten, dat al het ontspannen gevoel weg was. Thuis was ik helemaal opgefokt en zo vol in mijn hoofd. Dat heeft mijn partner geweten. Alles kwam er in een stroomvloed uit. Dit wil ik nooit meer. Ik heb na zo,n sessie rust nodig. Dit voelde zo kut om zo snel de werkelijkheid in te moeten. Dit gaat me niet meer gebeuren. Dan maar een uur later de bus. Vanaf de sessie ben ik heel onrustig, dat was ik al toen ik de sessie had omdat de dag van Daan eraan kwam. Maar nu lijk ik geen rust meer te vinden in mijn lichaam. Steeds als ik tot rust kom, begint mijn lichaam te schrokken en te bewegen. Zo kom ik niet in slaap, ben ik nu dus heel erg moe. Dit is iets waar ik helaas doorheen moet. En waar we de volgende keer aan verder gaan werken.

Opmerkingen

Soms krijg ik opmerkingen als, zal je het wel doen, is het niet te vroeg, ik zou de hoop allang hebben opgegeven, hoe ver ga je door… Deze mensen zijn bezorgd om me en ja ik begrijp het, alleen staan zij niet in mijn schoenen. Ik neem niemand iets kwalijk, maar dit is iets wat alleen ik en mijn partner kunnen beslissen. We zijn inmiddels nu drie keer het traject IUI in gegaan, wanneer is het voor ons klaar. Geen haar op me hoofd die denkt dat we klaar zijn. Nog niet, maar waar ligt dan de grens. Ja we hebben zeker een grens. Want ooit is het klaar, ooit trek ik het niet meer. Alleen dat is nog lang niet aan de orde, want ik ben nog altijd heel positief over de behandeling. Het is bewezen dat ik zwanger kan worden en een zwangerschap kan uitdragen. Dus wat is het probleem van mensen die me laten twijfelen of ik er wel goed aan doe. Die twijfel is echt killing voor mij, daarom probeer ik zoveel mogelijk naar mijn eigen gevoel te luisteren. Alleen iedereen heeft wel een mening, waar ik dus vaak door ga twijfelen.

Geen twijfel

Waar ik niet aan twijfel is dat we gewoon heel graag dat kindje in onze armen willen hebben en dat ik gelukkig wil zijn in mijn leven. Het 1 sluit het ander niet uit, tenminste dat heb ik altijd wel gedacht. Dat ik alleen gelukkig kon worden als ik een kindje zou krijgen. Maar zo hoort het niet te zijn. Dus ik wil aan mijn geluk werken naast dat we graag een kindje willen. Dus mocht het ons niet gegeven zijn dan zoek ik het geluk hopelijk in de toekomst in andere dingen. Maar nog altijd zoals ik al zei heb ik heel veel hoop op dat kindje. Dan komen we op de vraag hoe hou je het toch vol. Nou gewoon de wens is sterker dan al het anderen. De wens en de hoop voor de toekomst houd me op de been. Daarnaast werk ik hard aan mijzelf en ben ik ook met andere fijne positieve dingen bezig. (denkt aan het Vlinderkindcafé) Maar het als eerste sta ik nu op nummer 1, ik wil de vrouw zijn die mijn partner verdiend naast hem.

Zwaar

Ja het traject om zwanger te worden is zwaar, voor lichaam en geest. Lichaam omdat de hormonen vaak niet fijn voelen, waar je de nodige klachten van kan krijgen. En geest er komt toch veel stress bij kijken, wanneer is het raak, hoe vaak moet ik nog naar het ziekenhuis… En die stress slaat natuurlijk weer op je lichaam. Dus zo nu en dan is een pauze welkom, hoe frustrerend het ook is. Toch geeft het ook rust in mijn hoofd en lijf als ik even er niet mee bezig ben. Ja het kriebelt heel erg hoor, maar ik moet goed voor mijzelf zorgen anders komt het nooit goed met zo,n kleintje in ons leven.
Dan de grote vraag tot wanneer gaan wij door met deze wens, want ja ook daar hebben wij echt wel over nagedacht. In mijn hoofd kan ik het niet aan nog een kindje te verliezen zoals Daan. Dus een miskraam ja die zijn nog wel te overleven. Liever geen meer te krijgen natuurlijk na deze twee. Maar hier kom ik wel weer bovenop. Maar het idee om nog een kindje in mijn armen te krijgen en dat het weer afgenomen wordt van me maakt me nu al gillend gek. Dus denk daar maar ook niet aan. Het is ook een hele kleine kans dat dit zich herhaald. Toch is de angst er wel heel groot voor. Dat is dus onze grens, terwijl ik weet dat als het wel zou gebeuren dat het gevoel er altijd zal blijven dat we een kindje willen. Maar dan moet je echt de vraag stellen of je het ervoor overhebben om nog een keer helemaal onderste boven te gaan. Want we hebben het al zwaar genoeg met deze verliezen die we al hebben gehad.

Ken jij het gevoel om zo graag een kindje in je armen te houden? Dan weet je misschien een beetje wat ik bedoel met het hele gevoel die ik probeer te beschrijven aan jullie.

(ps: ik wil niemand hiermee over het hoofd stoten, want dit is puur mijn gevoel over de twijfel die ik krijg door anderen meningen. Heeft dus niks met hun te maken, maar met mij.)

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Mirre

Ik nam de dappere besluit om de begeleiding in te gaan bij Mirre, op het moment dat de afspraak gepland was werd ik wat rustiger. Ik ga er voor en ik zie wel hoe het gaat lopen met het geld. Geen idee nog hoelang ik daar onder behandeling ben, maar dat heb ik natuurlijk ook zelf in de hand. Voor nu heb ik mijn eerste sessie gehad, en wat was het spannend toen ik bij Mirre binnen stapte. Ik had een lange reis achter de rug, dus meteen ging ik even plassen. Maar wat een rust in het gebouw, niemand te horen en te zien. Toen ik het terrein op kwam had ik wel iemand zien zwaaien vanuit het andere gedeelte van het gebouw. Dus dacht loop daar even heen. Daar sta ik even te kletsen en ze neemt me mee naar de andere kant waar ik al vandaan kwam. Ik werd opgevangen door iemand en zij dat ik wel mocht gaan zitten bij degene waar ik al mee in gesprek was. Gelijk een fijn gesprek had ik met haar, ze stelde ook gelijk voor dat ze me wel na mijn sessie terug naar Emmen wilde brengen. Dat vond ik wel heel erg lief aangeboden. Heel even later werd ik naar de ruimte gebracht waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ik zit daar alleen, en helemaal niet op mijn gemak. Toch voel ik de liefde van het gebouw en de omgeving om mij heen. Ja ik ben daar heel gevoelig voor, daarom is dit dus ook de juiste plek voor mij om in behandeling te zijn. Maar bang voor het onbekende, wat staat me te wachten.

Sessie

José komt binnen, haar had ik al even gesproken op de open dag dus dit voelde ook gelijk goed. Als je naar een reguliere hulpverlening gaat krijg je een hand en de standaard vraag hoe gaat het met je? Hier werd ik begroet met drie kussen op me wang, alsof je een familielid begroet. Hierbij voelde ik me erg ongemakkelijk bij, maar toch had het zo veel liefde in zich. Wat een “kennismakingsgesprek” al niet met je doet. Een sessie van 2 1/2 uur gehad en er is echt heel veel aangeraakt. Met volle emotie heb ik kunnen vertellen, dat is nogal even geleden dat ik dat kon. Toen kwamen we op het punt dat ze me in gedachten terug liet gaan naar het moment van het overlijden van Daan. Ik liet het over mij heen komen, maar eerlijk gezegd was ik zo bang voor de gevolgen die dit zou hebben. Niet alleen tijdens de sessie maar juist als ik weer thuis zou zijn. Ik voelde daar paniek opkomen, in mijn hoofd hoorde ik ambulance en politie. Ik greep ook letterlijk naar mijn oren om het niet te willen horen. Maar het zat nou eenmaal in mijn hoofd. Nadat ik weer rustiger werd, zijn we het gesprek rustig gaan afsluiten. Ze gaf mij een knuffel, weer zo,n ongemakkelijk moment. Wat ik dan ook tegen haar zij. Het antwoord daarop “daarom doe ik het ook, ik voel dat je het nodig hebt” En ja daar heeft ze zeker gelijk in. Ik mocht nog even in de ruimte bijkomen, ze liet me toen dus alleen. Na een tijdje daar tot rust gekomen te zijn werd ik gehaald door degene die ik als eerste al had gesproken. Ze bracht me even terug naar Emmen station. Eenmaal in de bus, voelde ik me uitgeput maar ook zo vol liefde. Wat een liefdevolle en prachtige vrouw die José.

Thuis

Helaas thuis begon de ellende, mijn lichaam reageert vrij heftig op dit soort dingen. Daarom was ik niet verbaasd dat de eerste nacht erg onrustig was. Niet geslapen, want steeds als ik in slaap viel schrok ik weer wakker. De dag na de sessie heb ik me flink slecht gevoeld, heel rusteloos. Toch ging ik de ochtend gewoon naar het werk op de kinderboerderij. Ik deed mij ding, maar wat voelde ik mij emotioneel. De rest van de dag thuis heb ik me in bed verstopt, om mijzelf wat rust te geven. Even had ik al contact met José omdat ik wel wat onzeker werd van dit gevoel, maar dit was de nawerking. Als het de volgende dag nog zo zou gaan, moest ik maar even laten weten wat ik precies voelde. Ook deze nacht was verre dan fijn, de hele nacht liggen draaien en weer geen slaap gehad. In de ochtend voelde ik me prikkelbaar en toch ging ik door. Deze dag had ik een afspraak met iemand van het consultatiebureau, die nauw betrokken was met Daan. Dit had ik achteraf beter niet gedaan. Maar deze afspraak stond al voordat ik een afspraak bij Mirre had. Het is wel een fijn gesprek geweest, was lang geleden dat we elkaar gesproken hebben. Ook wat dingetjes besproken over Ohanahome en mogelijk een samenwerking. Ze vroeg me of ze mij mocht benaderen als er zoiets voordoet als bij mij. Dat er ouders zijn die hun kindje verliezen. Wat voelde dat goed dat ze hier zelf over begon. Helemaal enthousiast werd ik ervan, want ja het blijft toch (ondanks ik me slecht voel) knagen dat ik anderen wil helpen. Ja ik zet mijzelf nu eerst voorop, dat heb ik wel geleerd. En ondertussen kleine stapjes in de richting zetten om anderen te kunnen helpen. Helaas raakte mijn lichaam helemaal in paniek, wat steeds heftiger werd. Ik kwam er niet meer zelf uit. Maar hoe lief, José belde mij op om mij te helpen rustig te worden. Ik was inmiddels aan het hyperventileren. Door de rustige, zachte stem aan de andere kant die me vertelde wat te doen begon ik heel langzamer rustiger te worden. Ik lag op bed, te luisteren naar haar en me te concentreren op mijn ademhaling. Wat was ik op dat moment dankbaar dat ze er voor me was. Ik kon gewoon echt niet meer alleen de weg terug vinden. Kreeg het advies om even rustig aan te doen. De volgende sessie gaan we werken aan die angst me lichaam uit te krijgen, want het is leuk zo,n oefening om rustig te worden. Maar dat is niet de oplossing voor het probleem. Op zo,n moment baal ik dat ik pas over twee weken weer een afspraak heb, er speelt zoveel door mijn hoofd. Maar ook is het wel goed dat er twee weken tussen zit. Het is allemaal zoveel wat er op me af komt en wat ik voel.

José van Eldik

José helpt je vanuit onvoorwaardelijke liefde en met een heldere waarneming om oude patronen te doorbreken. Haar subtiele en fijngevoelige aanpak is helend voor ouders en kinderen.

Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.

Praten heeft geen effect meer

Dan ben je een viertal keer bij maatschappelijk werk geweest in het ziekenhuis en erachter komen dat praten echt totaal geen effect meer op mij heeft. Ik kan honderdduizend keer mijn verhaal vertellen zonder enige moeite, er komt geen emotie erbij los. Hoe kan ik dan de tranen huilen die er nog altijd zijn. Het is een gewoonte geworden om mijn verhaal te vertellen, het blijft fijn erover te praten want wil dat iedereen het weet. Iedereen Daan kent en weet dat een zwangerschap of een kindje bij je houden niet vanzelfsprekend is. Maatschappelijk werk heeft samen met mij besloten er een stop op te zetten. Maar wat nu… Nee ik sta niet met lege handen, maar heb er wel heel veel moeite voor moeten doen (heel veel piekeren, en nog steeds) Ze stuurde wel een brief naar de huisarts om daar naar terug te gaan, zodat hij op de hoogte is dat ik heel erg somber ben. Want ze kon me niet zo maar zonder iets achterlaten.

Open dag Mirre

Voordat ik stopte bij maatschappelijk werk ben ik op een open dag geweest van Mirre. Mirre is een opleiding instituut voor het begeleiden van trauma,s, geboorte herbeleven en als je anderen mensen wilt helpen. Mijn doel deze dag was alleen maar te voelen, want in mijn hoofd had ik al dat ik hier niks mee kon doen. Het is een lastige plek om te komen met openbaar vervoer en de kosten zijn ook erg hoog. Maar toen ik daar was (alleen, wel heel lief gebracht door mijn man) wist ik niet wat me overkwam. Ik stond een beetje verloren in de tuin, rondom mensen die ik niet ken. Dit soort dingen zijn ook niet iets voor mij, nieuwe dingen vind ik gewoon heel erg eng. Maar ik werd al heel snel benaderd door iemand van Mirre, even mee staan praten en kreeg een rondleiding. Na het welkomstwoord, stond ik alweer in de tuin alleen. Wat er door me heen ging, ik weet het niet. Maar uit het niets kwamen er tranen, ik stond daar gewoon midden in de tuin te huilen. Ik had al weken niet meer zo gehuild. Nou mijn doel was bereikt, dit hoopte ik al dat het zou geburen. Hoe vreselijk eng ik het ook vond, want ik leek wel de enige waar van alles los kwam. Na deze tranen ben ik de zaal in gegaan waar ze gingen vertellen over de opleidingen, wat ik wel erg interessant vond. In de middag was er een workshop waar ik graag heen wilde, dit ging over zwangerschap/geboorte. Wat heb ik hier zitten huilen zeg, even helemaal terug naar mijn eigen zwangerschap van Daan. De begeleidster die ik daarvoor al had gesproken kwam aan met zakdoekjes, zo lief. Er werd me gevraagd of ik iets wilde vertellen in de groep erover. Maar ik verdronk in mijn tranen en lukte even niet. Ik werd weer rustiger, om vervolgens daarna weer helemaal in tranen te zijn. Zo erg dat ik het niet meer aankon en ik de zaal uit liep. Me spullen liet ik in paniek achter, ik liep de eigenaresse tegen het lijf. Ze vroeg me of ze iets kon betekenen voor me, ik zei misschien zo. En liep naar de wc. Hierna heb ik even zitten praten met haar wat een fijne lieve mensen. En wat een geweldige plek. Hier hoor ik thuis om met mijzelf aan het werk te gaan. Ik voel het gewoon. Ze heeft me nog even terug gebracht naar de zaal. Toen heb ik wel mijn verhaal in de groep gegooid, de reacties geweldig. “Wat dapper dat je hier bent, en ook dat je nog terug de zaal in kwam” Dit deed me goed, want voelde me beetje opgelaten dat ik zo,n beetje de enige in tranen zat.

Veel regelen

Toen kon ik het niet meer loslaten, wat ik bij Mirre had beleefd. En nog veel meer de drang daar mijn hulp te krijgen, maar hoe!!! Er is gesproken over ziektekosten verzekering, PGB of via het UWV. Dus ik ben dit gaan uitzoeken, veel gepieker en gedoe… In gesprek gegaan met iemand die me kon helpen met PGB, maar dat is toch van de baan gegaan door de extreme hoge eigen bijdrage. Inmiddels weet ik dat ik een heel klein beetje vergoed krijg via mijn verzekering. Ik maakte een besluit, een moeilijk en heel eng besluit. Ik stap in het diepe en ik ga beginnen met individuele begeleiding bij Mirre. Doodeng, hoe loopt dat met alle kosten aangezien ik mijn kleine spaarpotje ga gebruiken ervoor. Maar ook het reizen erheen. Ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en het ligt midden in Drenthe. De locatie is niet te bereiken met de bus. Ben twee uur onder weg, waarvan ik zo,n 17 minuten moet lopen van de bushalte naar locatie. Dan nog even niet aan de kosten denken. (oeps dat deed ik wel *schrik*) Ik maakte een afspraak met degene die me gaat begeleiden. Toen kwam ik erachter dat ik tot Emmen makkelijk met de bus er kan komen. Maar het laatste stukje is echt een probleem, de bus rijd niet zo heel vaak daar. En de tijd dat ik er moet zijn, lukt me niet met de bus te bereiken. Besloten dat ik de eerste keer vanaf Emmen met de regiotaxi ga. De terugweg zien we die dag wel weer…

Het gaat dus echt gebeuren, wat een eng idee. Wat staat me precies te wachten… Ik hou jullie zeker op de hoogte over mijn traject bij Mirre.

Eindelijk zijn we twee weken verder en heb ik inmiddels de ingreep gehad waar ik op zat te wachten. In de tussen tijd dacht ik eerst dat ik nu wel schoon zou zijn, maar dat bleek dus niet zo. In de twee weken dat ik moest wachten voor ik weer naar het ziekenhuis moest kreeg ik nog drie grotere bloedingen. En steeds als ik zo,n bloeding had gehad bleef het bloeden weer uit. Maar uiteindelijk verloor ik wel steeds een klein beetje bloed. Ik werd er een beetje moedeloos van. Het bloeden zelf was ik aardig zat aan het worden. Maar erger nog ik heb gewoon al die tijd ook pijn in mijn rug gehad, wanneer gaat dat nou eens stoppen. Hierdoor slaap ik vrij slecht en ben ik dus overdag echt heel snel moe. Dat houd in dat het best wel zwaar is de dingen die ik weer aan het oppakken ben. Maar het is wel heerlijk weer eens bezig te zijn. Wat zag ik tegen de ingreep op zeg, maar ik liet het maar even los. Want ik wilde geen twee weken me druk hierom maken. De dag van de ingreep was ik wel heel zenuwachtig. Ik ging alleen naar het ziekenhuis. Ik ben namelijk nogal eigenwijs, want ja mijn man had zeker aangeboden vrij te nemen van zijn werk om mee te gaan. Maar ik vond het onzin, dit kon ik echt wel alleen. Het meest bang was ik eigenlijk voor de plaatselijke verdoving die ik zou krijgen volgens de gynaecoloog. Achteraf kreeg ik deze helemaal niet. Super vervelend dat ik moest wachten tussen zwangere, want zij hadden een kleintje in hun buik. En ik ging het restje van mijn miskraam laten weghalen, hoe dubbel is dat. Natuurlijk liep het uit, gelukkig maar tien minuten. Maar ik was natuurlijk al veel te vroeg, dus heb me er 20 minuten zitten ergeren.

Toen werd ik gehaald door een verpleegkundige, wat een drukte toen ik binnen kwam. Ze waren in totaal met z,n vieren. Gelukkig de stagiair (een man) hield zich afzijdig. Degene die me als eerst aanspraak in de behandelkamer, merkt meteen op dat ik het wel erg spannend vond. En vond het geloof wat vreemd dat ik alleen was gekomen. Ik probeerde stoer te doen, met dat ik al zo veel had doorstaan dat dit niets was. Maar dat was het natuurlijk niet. Ik mocht me in de kleedruimte uitkleden, daarna op de stoel plaats nemen. Dit blijf ik gênant vinden, ook al heb ik het al zo vaak moeten doorstaan. Maar met bloedingen is het alleen nog maar erger, en er zou heel wat bloed bij komen kijken. Maar eerst gingen ze even met een cameraatje naar binnen om te kijken of er echt nog restjes zaten. En ja die zaten er nog. En ik was alleen maar aan het huilen, terwijl ze me zo probeerde op me gemak te stellen. Soms keek ik op het beeld mee wat er te zien was van binnen, maar zo geweldig was dit niet om te zien. Boven me hing een plaat, om de tijd te kunnen doden. Zoek de gele ballon hadden ze gezegd. Maar ik was er niet echt mee bezig, er kwamen alleen steeds meer tranen. Ondertussen waren ze alles aan het ombouwen om de behandeling te starten aangezien ze het toch moesten gaan schoon maken van binnen. Ik had zo gehoopt dat het niet nodig was, maar ik wist zeker dat het wel moest.

Echt een fijn gevoel was het niet, echt pijn nee maar zeker wel gevoelig. Mijn buik ging ervan pijn doen, en ik voelde me zo gespannen. Toch probeerde ik zoveel mogelijk te ontspannen, want hoe meer gespannen je bent hoe gevoeliger het was. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk haalde ze het slangetje eruit en ook de camera. Om zeker te weten dat alles nu los is gekomen wreven ze nog even met een gaasje alles weg. Het bloeden stopte en ik mocht opstaan. Maar ik was zo gespannen en duizelig dat ik nog maar even bleef zitten. Ze vertelde dat als ik me ging aankleden ik eerst maar op de wc moest gaan zitten, ook als ik niet hoefde te plassen. Want er zou zeker nog stolsel naar buiten komen. Ik zat ook echt net op tijd op de wc, want er kwam zeker nog een lading bloed. Rustig kleedde ik me aan, en stonden nog even na te praten. Maar echt goed ging het niet met mij, stond echt te zweven op mijn benen. En ik moest ze beloven om nog even in de wachtruimte te blijven zitten voor ik naar huis ging. Dit deed ik dan ook maar, alleen wilde ook al snel een bel afspraak maken. Dus ik liep naar de balie en ze merkte meteen op dat het niet goed ging. Ik werd door iemand die ik al kende begeleid terug naar mijn stoel, en zelf kwam ze naast me zitten. Even kletsen om me af te lijden. Ondertussen was er voor mij een bel afspraak gemaakt. Nu was het dus afwachten of en wanneer het bloeden zou gaan stoppen.
Rustig ben ik nog even richting de supermarkt gelopen, vlakbij de bushalte waar ik toch moest zijn. Ondertussen bellend met mijn moeder, dat deed me goed. Gelijk even alle spanning eruit lopen en praten. Tegen de tijd dat ik bij de winkel was, was ook het ergste trillen voorbij. Na een paar boodschapjes snel naar huis en de rest van de dag me rustig houden. De komende dagen niet te veel inspanning verrichten en kon dus de volgende dag niet naar de yoga. Inmiddels is het bloeden zo goed als gestopt, dat houd in dat ik nu echt kan gaan herstellen.

Als je een miskraam heb gehad, hoe ben jij hier mee om gegaan?