Vanaf het moment dat ik hoorde dat het mis was met mijn zwangerschap, had ik gelijk een heel beeld in me hoofd van de miskraam. Gelijk zei ik dat ik pillen wilde om de miskraam op te wekken. Maar had niet verwacht ze gelijk te krijgen. Bij mijn vorige miskraam moest ik eigenlijk twee weken afwachten, dat is uiteindelijk 1 week geworden omdat ik niet langer kon wachten. Nu ging dat veel makkelijker en kreeg gelijk dus een recept mee. Bijna nooit ga ik naar de apotheek in het ziekenhuis, nu dus ook niet. Achteraf had ik daar spijt van. De wachttijden zijn daar altijd enorm dus we zouden naar onze eigen apotheek gaan. Eerst even wat boodschappen halen en dan die pillen ophalen. Niet dus, want ze hadden ze niet op voorraad. Ik baalde echt enorm en stond daar met tranen in mijn ogen. In overleg waar ik wel heen zou kunnen, uiteindelijk kwamen we dus uit bij een apotheek in de binnen stad. Na overleg met mijn man zijn we er toch heen gegaan, achteraf viel het allemaal mee de binnenstad in en parkeren. Maar we kwamen net van die kant vandaan uit het ziekenhuis, dus erg leuk was het niet.

Gelukkig is het wel gelukt om de pillen nog te krijgen die dag, want wilde er zo snel mogelijk vanaf. Bij de vorige miskraam toen in de pillen inbracht (ja vaginaal breng je deze pillen in) was het zo heftig het bloedverlies, dat ik belande in het ziekenhuis. Maar ik was wel na twee dagen van het vruchtje af. Dus daar had ik nu ook rekening mee gehouden. Ik kocht van te voren groot maandverband en iets om het matras te beschermen. Maar het bleef uit waar ik op gerekend had. Ja ik kreeg bloedverlies, maar verder gebeurde er weinig. Uiteindelijk verloor ik een vrij grote stolsel, en daarna bleef het gewone bloeden aan. Ik twijfelde heel erg of dit het wel kon zijn geweest, de vorige keer was toch echt veel heftiger en veel meer stolsel raakte ik kwijt. Dus ik belde het ziekenhuis, maar werd afgescheept met dat die pillen nog vijf dagen na werkte dat ik dan maar weer even moest bellen. Nou prima dus een paar dagen later belde ik weer, deze keer probeerde ze me weer af te schepen. Dit keer met de pillen werken nog tien dagen na. Eerlijk gezegd werd ik aardig boos van binnen, geloof ook dat ik daar wel iets van heb laten merken. Ik kreeg het voor elkaar dat degene waar ik was geweest mij zou bellen in de middag.

Er werd die middag gebeld, deze vrouw is zo lief en denkt echt met je mee. Ze liet me gelijk komen, ik mocht nog even na haar dienst gezien worden door haar. Wat was dat fijn. Ze kon me toen ook vertellen dat het grootste gedeelte al weg was. Wat was dat een opluchting, ook omdat ik nu met een gerust gevoel de volgende dag naar de Huishoudbeurs kon. Daar was ik zo aan toe, even een dag iets leuks. Krampen in mijn buik had ik zo nu en dan wel heel heftig, maar ach als dat het enige was. Toch vond ik het wel erg lang duren hoor deze miskraam. Ik wil gewoon snel weer herstellen en opnieuw het IUI traject in. Maar weet dat rust wel goed voor me is. Twee weken nadat ik de pillen kreeg mocht ik op na controle komen, helaas bleek ik nog niet schoon te zijn. Mijn voorgevoel had dus gelijk. Zo bang was ik dat ze het weg moesten halen, of juist dat ze me nog langer lieten lopen om maar af te wachten. Een curettage wilde ik eigenlijk niet, maar als het nodig is dan moest het maar. Ik ben heel bang voor de gevolgen ervan, want het kan beschadiging met zich meebrengen. En omdat ik al niet vanzelfsprekend zwanger raak, was ik daar zo bang voor. Ze ging overleggen met een collega, toen ze terug kwam vertelde ze dat ze het toch gingen weg halen. Maar dat curettage te heftig is voor mij dat ze het op een andere manier zouden gaan doen. Ze zouden een cameraatje naar binnen brengen en het schoon spoelen met water. De afspraak werd gemaakt, over twee weken. Wat duurt dat nog lang zeg, maar eerder hadden ze gewoon geen plek. Ook zei mijn behandeld arts (dezelfde vrouw waar ik al twee keer eerder was ervoor) dat als ze die dag tijd zou hebben, ze er voor me zou zijn om me te ondersteunen. Zo lief, dit gebeurd niet vaak in het ziekenhuis.

De avond na de controle zat ik gewoon lekker tv te kijken en ineens voelde ik dat ik leeg liep. Ik stond op, en dat voelde niet goed. Snel naar de wc, ja hoor weer een vrij grote stolsel. Dit ga je niet menen, zou dit dan ineens het restje zijn wat er nog zat. De rest van de avond bleef ik flink bloeden. En de volgende dag werd het bloeden minder, heel veel minder. Mijn gevoel zij dat ik nu schoon ben. Maar die afspraak dan, wat nu!

Eerder schreef ik al over mijn plotselinge ziekenhuis opname. Maar er speelde in die bijna 2 weken dat ik in het ziekenhuis lag veel meer dan alleen de operatie waar ik voor kwam. Want de eerste keer dat ik op de spoed kwam maakte ik me niet zo zeer zorgen om mijzelf maar om dat stipje in mijn buik. Twee weken eerder testen ik positief, jeeeh ik bleek zwanger te zijn. Maar nu in het ziekenhuis was er paniek. Was alles wel goed met stipje? Ik stond erop dat er een echo gemaakt werd en die kreeg ik gelukkig. Er was een mooi intact vruchtzakje te zien. Ik kon even opgelucht ademhalen.

Aangezien ik die nacht voor de pijn niet serieus genomen werd kwam ik weer thuis. Alleen de pijn nam niet af. En belandde dus uiteindelijk op de OK zoals vertelde. Maar net daarvoor zorgde ik nog voor een echo. Na het overlijden van Daan en de miskraam ben ik gewoon heel bang. Er werd me verteld dat er een vroege zwangerschap zat, 5 weken. Weer raakte ik in paniek, want dit kon niet. Ja het was een prille zwangerschap maar moest toch echt 7 weken zwanger zijn. De gynaecoloog zei dat ik me niet zo zorgen moest maken want het zag er goed uit. Alleen zo vroeg dat er verder niks over te zeggen was.

Na mijn operatie werd ik helemaal in paniek wakker uit me narcose. Ik bleef maar zeggen mijn baby, ze hebben mijn baby weg gehaald. Omdat ik zo in paniek was hebben ze mijn man snel laten komen, wat normaal dus niet mag op de uitslaapkamer. Het duurde voordat ik besefte dat me galblaas verwijderd was en dat er niks met stipje was gebeurd. Maar ik bleef bang. Dit kon het stipje nooit goed doen.
Ik liet het maar even zo, want uiteindelijk was ik te ziek om me daar zorgen om te maken. Het was tijd voor mijn herstel. Alleen na weer een echo was ik nog steeds niet gerust erop, eigenlijk had ik ons stipje opgegeven. En niet alleen ik maar mijn man ook. Helemaal toen ik licht bloedverlies kreeg. Steeds stiller en steeds depresiever werd ik. Met geen mogelijkheid kregen ze me uit bed en het kon me nog weinig schelen. Vastbesloten de volgende dag een echo te krijgen en als het mis was zouden ze me maar pillen geven om de miskraam op gang te zetten.

Wat was ik pissed toen ze me naar de zwangerschap afdeling het DOK brachten ik wilde naar de afdeling waar ik onder behandeling sta en een verpleegkundige zien die ik kende. Helemaal in tranen was ik, maar ze kregen me enigszins rustig om de echo te maken. En daar ineens helemaal uit het niets was er een kloppend hartje. Ik snapte er niks van. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Er was gelukkig iemand die me had gebracht van de opname afdeling en die is bij me blijven zitten. Dus ook zij zag een kloppend hartje. Ik keek haar vol ongeloof aan, “zie jij het ook vroeg ik” ja je bent niet gek er is een kloppend hartje. Nog veel meer tranen volgde. Ik kon het gewoon niet geloven, maar het was er echt.

Dan is het tijd om mijn man te bellen die ging dit niet geloven. Hij snapte er niks meer van. Vol ongeloof hangt hij op, om later nog een berichtje te sturen… is het echt waar was er geen storing op dat apparaat. Die hele dag was ik hyper van het nieuws.
Nog altijd bleef er in me hoofd dat er iets echt niet klopt, want ze konden me verder niks vertellen geen termijn hoe veel weken ik zwanger was. Dus het bleef echt nog wel heel spannend en afwachten. Toch mocht ik nu van mijzelf blij en opgelucht zijn.

Vlak voor mijn ontslag kreeg ik nog een echo waar mijn man bij was, en weer was er dat mooie kloppend hartje. We hadden beide weer wat hoop en een nieuw toekomst plan. Alleen toch zat het ons beide niet lekker dat er iets was met het termijn, ze hadden het over iets van groeiachterstand. Twee weken na mijn laatste echo kreeg ik een afspraak op de zwangerschap afdeling, ook daar werd gelijk even gekeken naar stipje. Alleen het beeld bleef stil, er was geen kloppend hartje meer te zien.

Zo,n twee maanden na mijn miskraam zijn we gelijk weer opnieuw begonnen met IUI behandelingen om toch weer zwanger te worden. Teleurstelling op teleurstelling. Ik wist het echt niet meer, kon me geen raad meer met dit verdriet dat het maar niet lijkt te lukken. Waarom moet het zo moeilijk gaan bij ons. Na poging vier zat ik er echt helemaal doorheen. Toch zijn we gelijk doorgegaan, geen haar op me hoofd die erover nadacht om een pauze in te lassen of gewoon te stoppen. Ik wist dat deze behandeling aanslaat dus waarom zou het nu niet gaan lukken.

Poging vijf dus, heel goed besefte we dat we hierna nog 1 poging hadden met IUI. Maar ook dat het bij Daan ook bij poging vijf gelukt was. Iedere keer als we een inseminatie hebben gehad, reken we uit wanneer de uitgerekende datum is als het dit keer eens raak mag zijn. Dat deden we dus dit keer ook, ik schrok toen mijn man zei dat het 16 september zou zijn. September is nou niet mijn favoriete maand. Daan is op 12 september overleden en 18 september was zijn afscheid. Maar zou het dan echt dit keer juist raak zijn. Ik geloof niet in toeval. Daan heeft daar boven een vriendje Sem, dit is de zoon van mijn vriendin Annelies. En ook hij is in september overleden op 20 september. Ik had echt zoiets die twee draken he, die hebben gewoon samengewerkt voor een prachtig cadeautje voor ons. Want hoe bizar zou het zijn als dit echt uit zou komen. Wel heb ik gelijk gezegd dat ik vastbesloten ben niet op 12 september te bevallen.

Twee weken zit je dan te wachten dat je mag testen, vreselijk is dat. Een paar dagen voor ik mocht testen was ik al bang dat ik bloed zou zien. Want de laatste vier keer begon het al vrij vroeg. Maar het bleef uit, en de klachten werden heftiger. Ik sliep zelfs slecht door de pijn aan me rug, maar ook van mijn bekken. Dat was lang geleden. Me borsten deden al dagen pijn en ik was misselijk, maar ach dat zegt niet zoveel nadat je hormonen hebt gespoten. Maar ik merkte ook op dat ik wel extreem moe was, hartkloppingen en douchen al teveel was door de duizeligheid. Dit had ik nog nooit door de hormoon spuiten gehad. De dag voor de testdag ging ik voorheen altijd bloeden, maar ook deze dag bleef het uit. Steeds als ik naar de wc ging verwachtte ik dat er bloed zou zijn. Dus eigenlijk wist ik het al. Maar een test doen is toch de beste manier om zekerheid te hebben.

Nou en of er twee streepjes te zien waren op de test, vol ongeloof staarde we samen naar de test. Nee het is niet waar, we konden het echt niet geloven. We wachten de eerste echo maar even af, want dan wordt het “echt” Maar drie weken wachten op een echo is erg lang, als je zoveel angst hebt dat het mis kan gaan. Tenslotte ging het de vorige keer ook mis. Ik moest het met iemand delen, mijn moeder was al aardig op de hoogte dus die belde ik. Ze had helemaal het gevoel dat het mis was omdat ik blijkbaar niet zo vrolijk klonk. Ja ik kon het ook amper geloven. Later heb ik nog even Annelies aan de telefoon gehad, vanaf dat moment kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik vond het doodeng het uit te spreken. En zij was sprakeloos en dat gebeurd eigenlijk nooit.

Ik wilde jullie heel graag geweldig nieuws geven, maar een paar weken nadat ik dit had geschreven was het helemaal mis, maar daar lezen jullie later over.

Ik droom over een volgend kindje, eigenlijk was het na het overlijden van Daan gelijk al duidelijk dat we een tweede kindje wilde. Maar natuurlijk niet te snel na alles wat we hebben meegemaakt. Dan ga je toch ook nadenken hoe een andere zwangerschap zal zijn, heb ik dingen gemist die ik nu anders zou doen. Ja zeker. Maar ook de maanden dat Daan er was heb ik veel gemist. Misschien simpele dingen maar die nu zo belangrijk hadden kunnen zijn omdat hij er niet meer is. Ik ga jullie dus vertellen dat ik anders zou willen doen. Of het lukt is natuurlijk nog altijd de vraag.

×× Genieten van mijn zwangerschap, tenminste ik hoop dat het echt gaat lukken. Want angst zal er zijn na mijn vorige zwangerschap. Maar ik heb toen zo weinig genoten dat ik dat nu zeker wel wil. Het zal mijn laatste zwangerschap zijn, dus zal zonde zijn als ik niet heb kunnen genieten.
×× Meer gaan bijhouden over de zwangerschap, ik hield bij Daan een negen maanden dagboek bij. Maar ook flink verwaarloosd, zeker toen er zoveel mis ging.
×× Zorgen dat ik de echo foto krijg van de 20 weken echo. Het lijkt zo normaal dat je die krijgt, maar onze 20 weken echo liep uit op een nachtmerrie en heb dan ook nooit die mooie foto gekregen.
×× Meer foto,s maken met onze Nikon camera en dus niet alleen maar met de telefoon
×× Newborn fotoshoot
×× Heel erg veel genieten van die kleine voetjes en wiebel teentjes
×× Genieten van de voeding momentjes, bij Daan ging het nogal moeizaam waardoor ik heel vaak frustratie had tijdens de voeding
×× Voet afdrukjes maken

Ik dacht dus dat ik het ergste achter de rug had die nacht dat ik zoveel pijn had gehad. Donderdagavond 28 mei ben ik gewoon heerlijk gaan slapen, nergens geen last van. S,morgens om 7.00 werd ik wakker omdat ik moest plassen. Ik merkte op dat echt alles onder het bloed zat, mijn kleding de lakens alles was rood. Ik schrok me rot, maar ik ben gewoon naar de wc gegaan. Daar bleek ik er bijna niet meer van af te komen want het bloed bleef maar stromen. Zoveel bloed had ik nog nooit gezien bij mezelf. Toch weet ik me van de wc te rukken en ik ga stom mijn kleding uit staan wassen en de lakens. Ik gooi ze daarna in de wasmachine, want bloed geeft zulke vreselijke vlekken. Daarna doe ik een poging het bed weer op te maken, met het idee ik ga nog even slapen. Ik voel me namelijk niet zo lekker. Alleen na het bed opmaken voel ik me zo duizelig en slap dat ik gewoon even op de rand van me bed ga zitten. Toch voel ik het bloed weer lopen en ren weer naar de wc. Daar blijf ik zeker wel een kwartier zitten, alleen maar bloed wat eruit stroomt. Nog erger schrik ik als ik merk hoe grote stolsels ermee komen. Zo groot als mijn handpalm, ik wist niet eens dat het mogelijk was. Ik ga me nog beroerder voelen, maar bedenk me dan ineens dat ik me kuur van de pillen nog af moet maken. Maar twijfel heel erg of ik dat wel moet doen na zoveel bloedverlies. Ik app met een vriendin erover die ervaring heeft met miskramen en ze raad me aan het ziekenhuis te bellen. Die gedachten had ik al wel als het te lang aan zou houden. Door haar bel ik toch maar gelijk. Ik krijg als eerste instantie als antwoord dat ik wel de kuur moet afmaken, maar toen ze merkte dat ik nogal verzwakt was hierdoor wilde ze dat ik meteen naar het ziekenhuis zou komen. Omdat er niemand thuis was wilde ze wel een ambulance sturen. Nou dat had ik liever niet en zei dat ik me man op zijn werk wel kon bellen. Toch zei ze nog snel als je hem niet kan bereiken terug bellen dan sturen we alsnog die ambulance.

Ik bel mijn man, maar omdat hij niet meteen oppakt begin ik licht in paniek te raken. Begin te huilen van wanhoop, ik ben ook gewoon heel erg geschrokken. Poging twee ook dit keer neemt hij niet op. Maar ik houd vol en na de derde keer neemt hij eindelijk op. Ik zeg hem dat hij naar huis moet komen dat ik naar het ziekenhuis moet. Later hoor ik van hem dat hij daar enorm van geschrokken is. Nogal begrijpelijk door zo,n telefoontje. Ik was me nog even omdat ik alweer helemaal onder het bloed zit. Daarna pak ik wat spulletjes die mee moeten. Niet over nadenken extra schone kleding. Daar zit ik dan op de rand van me bed te wachten. Ik voel me ellendig, waarom moet mij dit nou weer overkomen.

Uiteindelijk is mijn man me komen halen en zijn we onderweg naar het ziekenhuis. Bang dat ik alleen maar door lek van het bloeden. Het is een hele opgave om naar de afdeling te lopen, want we moeten helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis zijn. En geen geld voor een rolstoel, eerlijk gezegd gewoon niet aan gedacht. Op de afdeling ik moet plassen, maar durf niet meer op te staan. Maar eigenlijk wil ik weten wat de schade is omdat ik weet dat ik een inwendige echo krijg. Nee ik ga niet meer plassen voor ik wordt gezien. Helaas worden we doorgestuurd naar een verdieping hoger omdat er geen plek was voor me. Daar wordt ik gelijk gezien. Eerst even bloeddruk laten meten, ook even bloed prikken. Daarna is het echt zover, ik moet me onder kleding uitdoen voor de echo. Ik schaam me rot, overal zie ik bloed. Ze halen eerst van alles weg gaan bloed dan gaan ze kijken hoe het er uitziet nu. Al snel blijkt dat het vruchtzakje verdwenen is. Dat is een opluchting, maar ze willen me even een paar uurtjes houden. Ze zijn bang als het bloeden zo aan blijft houden dat een curettage alsnog nodig is. Ik krijg een kamer voor mezelf, gelukkig niet tussen de zwangere vrouwen. Ik heb trek, had nog niks gegeten voor we weg gingen. Maar ik moet nuchter blijven als de curettage dus echt nodig is.

Ik verveel me alleen in de kamer, maar ook niet zo heel erg want ik moet steeds naar de wc. Zoveel bloed heb ik nog nooit gezien. Mijn  man heeft me alleen gelaten, zodat hij straks schone kleding mee kan nemen voor me. Een paar uur later krijg ik weer een inwendige echo. Ze vinden het bloeden nog mee vallen. Voor mij is dit echt enorm veel, maar de dokter vind het geen reden om me te laten blijven. Ze verwacht dat het snel minder zal worden, ik mag naar huis. Maar ze zei niet voordat ik wat gegeten heb. Dus zo snel mogelijk regelen ze dat ik wat te eten krijg. Mijn man laat ik weten dat hij me weer kan komen halen.

Ik fris me op en ga lekker thuis rustig aan doen. Het bloeden is daarna gelijk veel minder geworden. Toch ben ik nog altijd niet helemaal opgeknapt, zo moe ben ik. Verplicht nu een pauze om zwanger te worden.

Inmiddels zit ik al een week te wachten op een miskraam, een miskraam die maar niet opgang lijkt te komen. Vanaf het moment dat ik weet dat het mis is kreeg ik steken in me buik en last van mijn rug. Dus ik dacht dit is een teken dat het wel zal komen. Maar nee een week later nog helemaal niks. Het wachten breekt me op, ik ben prikkelbaar en voel me gewoon niet lekker. Nog altijd extreem moe en gevoelige borsten omdat ik zwanger ben. Maar tegelijkertijd voel je dat het mis is omdat er ook geen embryo zit. De tranen rollen zo nu en dan over me wangen, ik wil gewoon nu dat het voorbij is. Ik wil hier niet langer mee rondlopen. Maar officieel moet ik twee weken wachten, maar al snel weet ik dat ik dat zeker niet trek. Ik lees dingen over een miskraam, dat dit weken kan duren. Zelfs als ze je door middel van een pil het gaan opwekken kan het soms uitblijven. Het idee dat ik hier weken mee moet rondlopen maken me gek. Ook te weten dat een bloeding na een miskraam ook nog lang kan duren. En voordat je gewone menstruatie weer opgang is kan ook weer weken duren. Wanneer kan ik dan weer van start heb ik alleen maar in mijn hoofd. Terwijl ik weet dat ik mezelf maar even rust moet gunnen. Dat is beter voor mij en mijn lichaam. Maar in me hoofd ben ik alleen maar heel ongeduldig. Na het pinksterweekend heb ik besloten het ziekenhuis te bellen. In de hoop dat ik diezelfde dag nog terecht kan om te praten over de twee andere mogelijkheden. Die pil om het op te wekken en curettage. Dat laatste wilde ik eigenlijk gelijk al niet, omdat ik bang ben dat ze schade aanrichten. En dat een volgende zwangerschap wordt vermoeilijkt, zo heeft de verpleegkundige het gezegd. Toch denk ik hier nu wel heel sterk over na, terwijl ik weet dat het beter is als het natuurlijk gebeurd. Maar weer die vraag hoelang moet ik daar dan op wachten. Omdat het na het pinksterweekend druk is moet ze overleggen met de verpleegkundige en beloofd me later terug te bellen. Weer wachten, ik tel de uren af. Ik belde al gelijk om 08.00 en om 11.00 is er nog niet terug gebeld. Ik ga er al vanuit dat ze vandaag niks voor me kunnen doen, dat ik de hele dag op dat telefoontje moet wachten. Ik ben boos heel boos op me lichaam de me keer op keer in de steek laat. Ik kan niet eens een gezond kindje maken. Ook ben ik bang zo bang wat er gaat komen. Doet een miskraam echt zo pijn of valt het allemaal wel mee. Komt het wel zelf op gang of moet ik het laten opwekken. Uiteindelijk wordt ik om 15.00 terug gebeld nog altijd prikkelbaar sta ik versteld dat er toch wordt terug gebeld. Ik mag de volgende dag langs komen in het ziekenhuis.

Die ochtend ben ik zenuwachtig, gaan we alleen praten of wat staat me te wachten. Ik ben wat te vroeg in het ziekenhuis, ik voel me misselijk. Dan wordt ik geroepen en praten we even over de klachten die ik wel of niet heb. Nee ik heb nog geen bloeding gehad, waar ik zo op had gehoopt. Dan wilt ze toch even een inwendige echo maken om te zien of er toch al iets gebeurd is. Ze stelt weer vast dat er een leeg vruchtzakje zit. Of ik had verwacht dat het ineens anders zou zijn. Ze meet het op en zegt dat het iets kleiner is geworden. Ik mag me weer aankleden en we praten over hoe moeilijk ik het hiermee heb. Ik wil meer weten over de twee opties die er zijn met alle risico,s die erbij horen. Het opwekken met pillen is de voorkeur van de verpleegkundige omdat daar geen schade mee aangericht kan worden. Maar ik ben alleen maar bang voor hoelang het allemaal gaat duren. De pijn die er misschien bij komt kijken of dat het gewoon niet werkt. Maar curettage vind ik veel enger de ingreep zelf niet want ik zal onder algehele narcose gaan. Alleen wat kan het voor schade aanrichten, kan ik daarna nog wel weer zwanger worden. Dat is een risico dat je dan neemt. We hebben een goed gesprek en ik ben er samen met haar uitgekomen wat we gaan doen. Ik begin de avond nog met een kuur van pillen, het zijn acht pillen. Twee dagen twee keer twee pillen vaginaal inbrengen. Maar niet alleen dit spreken we af, ik mag een week later terug komen in plaats van twee weken wachten. Is het schoon heb ik geluk, zo niet kuur twee er gelijk achteraan. Mocht ook deze niks uithalen staat er alvast een datum gereserveerd voor een curettage. Alleen ik hoop dat het nooit zo ver hoeft te komen.

Die avond pak ik de pillen erbij en breng er twee in, ik verwacht een vreselijke nacht. Vrij snel voel ik me buik samentrekken en dat wordt met de uren steeds iets erger. Niet echt pijn maar wel gevoelig. Ik ga gewoon naar bed, maar kan me rust niet echt vinden. Het wordt gevoeliger en na een paar uur moet ik naar de wc. De eerste bloeding is opgang, en best nog heftig ook. Daarna kruip ik terug in bed, maar nu begint het wel echt pijn te doen. Toch wacht ik nog even af tot ik het op bed niet langer uithoud. Ik loop naar de keuken en neem twee paracetamol in. Dan nog maal een poging om te slapen, maar ik wordt alleen maar onrustiger. Ik begin te trillen en te zweten en de pijn in me buik en rug zakken maar niet af. Nee ik wil niet uit bed, maar dit trek ik niet, dus besluit me kussen mee te nemen naar de woonkamer. Ik ga op de bank tv liggen kijken, dit voelt beter. Na een paar uur ben ik zo moe dat ik de tv uitdruk en probeer te slapen op de bank. Echt slapen lukt me niet, maar een beetje rust krijg ik nu wel. Dan hoor ik de deur open gaan en het licht gaat aan. Het is heel vroeg in de ochtend en mijn man is uit bed die moet vroeg werken. Duf pak ik me kussen weer op loop naar me man en geef hem een kus. Dan verdwijn ik terug naar de slaapkamer in de hoop dat ik nog een paar uur kan slapen.

Het is 09.30 en ik ben nog altijd heel moe, wel even geslapen maar dus niet veel. Toch moet ik echt even me bed uit, de pillen moet ik weer inbrengen. Dan maak ik ontbijt, die ik meeneem naar de slaapkamer. Ik besluit dat dit vandaag mijn uitzicht zal zijn. Zolang ik me rustig houd valt het allemaal wel mee. Me buik is iets gevoelig, voel me wat slap en de rugpijn is eerlijk gezegd vreselijk. Toch in de loop van de dag neemt het bloeden wat af, ik had juist verwacht dat het erger zou worden. Dat is toch de bedoeling, ik kan alleen maar afwachten hoe dit verder gaat.

Inmiddels zijn we al in maand 3 beland om met hormonen te spuiten. Het is al weer echt een gewoonte aan het worden. Daar gaan we weer steeds weer die controles in het ziekenhuis. En weet je wel hoe gênant het is om in die beugels te liggen. En dan hebben we het nog niet eens over steeds die eerste controle tijdens je menstruatie. Heerlijk hoor lig je daar met je benen wijd, wetend dat er een echo apparaatje naar binnen gaat. En er dan rood van het bloed weer uit komt. Maar ach alles voor het goede doel. Je zou zeggen went dat dan niet eens een keer. Nee absoluut niet, ik weet dat het voor hun gewoon werk is. Dat ze dit dagelijks zien, maar voor mij blijft het echt heel ongemakkelijk. Dat zouden jullie toch ook zo voelen!

Na een week hormonen spuiten is er weer een controle, daarna weer om de dag tot dat de eitjes groot genoeg zijn voor inseminatie. Vanaf 17 mm maken ze een afspraak voor de inseminatie. We hadden gehoopt met Pasen, had wel erg leuk geweest. Maar het liet wat langer op zich wachten. Een paar dagen na Pasen was het nog altijd even spannend. Ze was maar aan het meten, maar ze kwam niet bij die 17 mm. Maar ze vond hem er wel groot uitzien, dus ze bleef maar meten. Dacht echt even dat wordt hem toch nog niet. Maar met de laatste meting, ja hoor 17 mm. En ze plande de afspraak in voor de volgende dag.

De dag van de 3e inseminatie ben ik echt kotsmisselijk en een erge buikpijn. Ik ben aan het werk op de kinderboerderij, maar echt lekker gaat het niet. Tot 2 keer toe spuug ik een beetje en blijf maar voorzichtig water drinken in de hoop dat de misselijkheid over gaat. Maar helaas het gebeurd niet. Met moeite neem ik toch een beetje Griekse yoghurt. Ik doe er bijna een half uur over het naar binnen te krijgen. Om 12.00 ga ik naar huis. En bedenk dat ik wel wat moet eten maar wat ik voel me nog altijd beroerd. Ik besluit de dunne crackers te eten met filet american. Dat gaat beter dan de yoghurt van eerder. Uiteindelijk maken we ons klaar om op weg te gaan naar het ziekenhuis. Mijn man geeft om 14.00 zijn potje met productie af. En hij laat mij dit keer voor het eerst alleen achter. Hij naar zijn werk en ik tot 15.30 wachten. Wachten tot de inseminatie.

Daar zit ik dan te wachten, nog altijd heel erg misselijk. Ik ga wat tekenen, moet toch ergens de tijd mee doden. Ik begin me te ergeren. Het was eerst heel rustig, maar al snel niet meer. Een heel gezin met 2 kinderen zitten in de wachtruimte. Ik voel me niet op me gemak. Het voelt even alsof ik op de kinderafdeling ben met Daan. Maar nee ik zit hier omdat we een 2e kindje willen. De tijd kruipt langzaam vooruit. Eindelijk wordt ik dan naar binnen geroepen. Het is zover, ik ontbloot de onderkant van mij en ga in de beugels liggen. Die fijne eendenbek schuift ze naar binnen, als ze hem opent voelt dat even naar. Dan brengt ze het dunne rietje naar binnen waar de zwemmertjes in zitten. Ze hoeft dit keer niet lang te zoeken om het naar binnen te krijgen. Zo snel heeft ze het nog nooit ingespoten. Nog even blijven liggen, ik kom zo terug zegt ze. Na zo,n 10 minuten komt ze terug en kan ik me aankleden. We geven elkaar de hand, in de hoop dat ik nog maar 1 keer terug hoef te komen om te controleren met een echo op een zwangerschap.

De wacht weken gaan weer in, normaal heb ik hier de grootste moeite mee. Maar ik zit met me hoofd heel ergens anders. De verjaardag van Daan komt eraan, ik maak me hier erg druk om. Zo erg dat ik er veel last van heb en geen ruimte is om over de wacht weken na te denken. Tot het einde in zicht is. De zondag voor ik mag testen begin ik al extra te controleren met plassen of er geen bloedverlies is. Ik weet het is stom, want ik moet nog helemaal niet gaan menstrueren. Ik probeer het weer wat los te laten, maar dat lukt niet goed. Eindelijk is het dinsdag, ik verwacht bij elke wc bezoek dat ik bloed vind. Ik zou toch echt vandaag moeten gaan menstrueren. Maar het blijft uit. Ik ben van slag, zou het echt zo zijn. Ben ik zwanger… Ik durf er eigenlijk niet op te hopen. Die dag voel ik me raar, eigenlijk had ik de avond daarvoor al een raar gevoel in me buik. Steekjes en een soort trekkend gevoel. S,morgens heb ik de grootste moeite een bakje fruit weg te krijgen. Ik ga afleiding zoeken. Ik zou toch al de stad in gaan. Maar het is wel een vreemde dag. Ik koop ballonnen in een feestwinkel voor de verjaardag van Daan. Ik sta gewoon te huilen in de winkel. Daarna loop ik door om een zwangerschap test te kopen. Hoe bizar kan je dag zijn. Ik koop ook nog even een klein cadeautje voor Daan, daarna ga ik weer richting huis. Ik ben moe heel erg moe en verdwijn op bed. Nog altijd heb ik geen bloedverlies gehad.

Dag 3 van me menstruatie is aan gebroken en ik heb weer een afspraak in het ziekenhuis staan. Weer ben ik op van de zenuwen. Juist omdat ik bang ben dat er gezegd wordt dat ze niet willen dat ik door ga ermee. Waarom, nou ze weten dat het eigenlijk nogal slecht met me gaat. Het is zo vreselijk dubbel je wilt graag een 2e kindje maar je zit ook nog diep in rouw van je 1e kindje. Buiten dat ik het ook heel eng vind om weer zwanger te zijn. Dus wordt van emotie naar emotie geslingerd. Maar het houd me op de been de gedachten dat er een 2e kindje mag komen. De vraag is alleen nog wanneer. De verpleegkundige liet gelijk weten dat ze had gelezen dat het niet zo goed met me ging. En dat ik met de eerste inseminatie flink in tranen was. Ik dacht daar komt het dan. Ze vroeg heel kalm wat ik er van dacht of ik graag gelijk door wilde gaan of het liever niet wilde. Ze zei ook nog er zijn genoeg vrouwen die er steeds een maand tussenuit gaan en daarna weer verder gaan. Dat is een mogelijkheid. Je bent nog niet zo op leeftijd dat we je dat niet aanraden. Ik kijk haar aan, ik ben vastbesloten om gewoon door te gaan. Ze weet genoeg, dus op naar poging 2. Wat een opluchting dat ze me gewoon de keuze liet maken.

Eerst wordt er weer gekeken via een echo of alles rustig is. Waarnaar ze verteld dat ik weer van start mag gaan met de hormoon Menupur. Vanaf die dag moet ik dus weer elke dag een injectie in me buik zetten. Voor een week later maak ik een nieuwe afspraak. We hadden al uitgerekend dat het weekend waarschijnlijk weer inseminatie is. Maar dit keer liep het anders. Ze ging kijken en het bleek dat er 1 eitje al aardig groot was. Ze had het over 17 mm. Nog even naar de andere kant kijken of die klein gebleven zijn. Gelukkig die zijn erg klein. Nog even kijkt ze naar het eitje die al groot is en merkt dat hij toch iets groter is dan ze eerst zag. 18 mm, waarop ze zegt nou morgen dan maar terug komen voor inseminatie. Ik sta echt versteld, een halve week eerder dan normaal.

De volgende dag is het dan weer zover. Mijn 2e inseminatie. Dit keer bleven we wel in het ziekenhuis nadat me partner zijn zaad heeft ingeleverd. De eerste inseminatie zijn we even een rondje stad gaan doen. We gaan even een broodje halen bij het winkeltje en gaan buiten zitten om het op te eten. Helaas het zonnetje verdwijnt zodra we buiten gaan zitten. Toch blijven we nog even zitten voor we weer naar binnen gaan. We lopen weer rustig naar de afdeling om daar de rest van de tijd te doden.

Eindelijk is het zover, dit keer ben ik niet zo heel zenuwachtig. Gelukkig maar geen buik pijn en geen tranen. Zelfs tijdens de inseminatie nergens last van. Even 10 minuten blijven liggen, dan kom ik zo nog even terug. Zijn er nog vragen, nee zeggen we beide. En ze laat ons alleen. Na 10 minuten komt ze terug en ik mag me aankleden. Weer vraagt ze voor we weg gaan of er nog vragen zijn. Ik doe lacherig en vraag haar wat het wordt…? Ze kijkt me lachend aan en ze zegt “Ik zie roze” Ik schiet echt in de lach. We verdwijnen uit de kamer en gaan naar huis.

Weer die vreselijke wachtweken. De eerste dagen geen probleem. Wat ben ik blij dat ik daarna een week bij me vriendin ben, geen tijd om er veel over na te denken. Heb dan ook geen probleem gehad met 5 dagen van het wachten. Dat weekend kom ik thuis en begin wel weer een beetje de zenuwen te krijgen. Iedere keer als je naar de wc gaat denk je “geen bloed gelukkig” Maar zondag zie ik s,avonds al wat spoortjes van bloed op me wc papier. Ik denk nu al… Nee dit wil ik niet. Ik begin een rot gevoel te krijgen, we gaan er al weer vanuit dat het mislukt is. Toch houd ik stiekem een klein beetje hoop. Ik weet namelijk dat dit ook kan als je wel zwanger bent. Ook de volgende dag blijft het zo door gaan steeds een beetje bloed wat ik zie bij het afvegen. Hoe gaat dit verder, zal het doorzetten of kan ik woensdag gewoon testen.

Voor mijn verstand is poging 2 mislukt, het bloeden is gaan doorzetten. Maar mijn gevoel zeg heel iets anders, ik ben me toch misselijk en een buikpijn die ik heb. Ik zeg tegen mezelf dat het de spanning is. Want heb eigenlijk al besloten om niet te gaan testen en gewoon het ziekenhuis te bellen voor poging nummer 3.

Er zullen een reeks artikelen komen over het verloop naar een tweede zwangerschap. Deze teksten zijn maanden eerder geschreven

Hoe weet je wanneer je weer klaar bent om zwanger te raken na dat je kindje is overleden. Nou dat weet je gewoon niet. Pas als je zwanger bent weet je of je er klaar voor bent geweest. Wanneer is het juiste moment om te beginnen, ik twijfelde zo erg. Maar het was zeker we wilde een tweede kindje krijgen. Eigenlijk al heel snel zeiden we in het begin van het nieuwe jaar te willen starten. Daarvoor zijn we al op gesprek geweest of het wel mogelijk was om weer het IUI traject in te gaan. Moesten we weer helemaal opnieuw beginnen met onderzoeken, wat konden we verwachten. Het antwoord verbaasde me, want we konden zo weer instappen als we wilde. Maar ze houden een half jaar aan na een zwangerschap. Dus dat hield in dat wat we voor ogen hadden begin het nieuwe jaar te starten dat het kon. Eigenlijk was dit gesprek aanvragen in het ziekenhuis het moeilijkste. Mijn huisarts stond er niet achter, hij dacht dat ik meteen weer wilde beginnen. Dat was niet het geval, we wilde gewoon weten waar we aan toe zijn. Zekerheid dat we gewoon weer het traject in konden als we willen. Na drie keer dit tegen de huisarts te hebben gezegd ging hij over stag. Het ging me om de verwijzing niet om het starten van de behandeling. Maar als er een verwijzing is kunnen we elk moment in stappen, dat is een fijne gedachten.

Toch is het ook wel heel moeilijk rouwen om je baby en toch ook weer daarnaast bezig zijn om voor een tweede te gaan. Vaak heb ik me schuldig gevoel tegenover Daan, doe ik hem hier niet te kort mee. Hij is nog maar net overleden en wij denken al aan een volgend kindje. Sommige zullen misschien denken vervang je Daan dan niet. Nee dat was heel duidelijk, Daan is niet te vervangen. Maar als je eenmaal weet hoe het is om een kindje te krijgen wil je niks anders meer. Je kan je liefde niet kwijt, er zit zoveel liefde in mij maar ik sta met lege handen. Jaloers ben ik ook op alle zwangere vrouwen die ik tegenkom. Ook op iedereen die rondloopt met zo,n frummeltje in de kinderwagen. En ik wil dat niet, dit gevoel is vreselijk. Want ik gun het iedereen, maar zelf wil ik dit ook.

Het voelde goed toen we eenmaal hadden afgesproken dat als het goed voor mij voelde we na onze vakantie in januari zouden gaan starten. Maar alleen als ik denk eraan toe te zijn. Natuurlijk wist ik het niet zeker maar ik wilde het niet langer uitstellen. Dus vijf maanden na het overlijden van Daan zijn we van start gegaan met het traject IUI met hormonen.

Het iui traject in

Zenuwachtig zit ik in de wachtruimte van het ziekenhuis. De route ken ik al op me duimpje. Ben al zo vaak op de afdeling geweest. De behandeling is dan ook niet meer nieuw voor me. Maar het gevoel wat er nu bij komt is wel nieuw. Een 2e kindje is 1 ding maar om weer zwanger te worden maakt me bang. Want dat houd in dat ik weer een kindje kan verliezen. Die angst is erg groot. En het is makkelijk gezegd niet aan denken. Maar zo simpel is het niet als je het mooiste wat je is overkomen kwijt geraakt bent.

Daar zit ik dan te weten dat we weer gaan beginnen met de medische molen. Al die echo,s die gaan volgen. Elke dag weer moet spuiten met hormonen. Dan voel ik me weer net een junk. Het is nu 5 maanden na het overlijden van me zoon en ik maak me druk om de hormonen die ik krijg. En zie er tegenop om zwanger te zijn.

De eerste keer prikken was wel weer even spannend. Maar daarna viel het allemaal wel weer mee. Behalve de klachten. Vanaf dag 1 heb ik huilbuien, om moe van te worden. En na bijna een week spuiten werd ik er ook nog eens misselijk erbij.

Precies een week later zit ik weer in diezelfde wachtruimte, het huilen staat me nader dan het lachen. Het is zwaar om daar te zitten. Ik hoor hier niet… Dit traject heb ik al doorlopen en heb een prachtig kind gekregen. En toch zit ik hier weer en niet thuis met een heerlijk kind op schoot.

Het is zo onwerkelijk 14 februari de dag van de liefde en ik heb buikpijn van de zenuwen. Zou deze dag wat extra geluk brengen. Vandaag de dag van de inseminatie. Nee ik hoor hier niet te zitten, wat ging er mis. Waarom nu weer dit hele traject opnieuw… De wacht weken gaan in, 2 vreselijke lange weken. De eerste week gaat vrij snel voorbij, maar die 2e week heb ik moeite mee. Dat had ik ook al toen we voor Daan* gingen. Maar af en toe heb ik gewoon pijn in me buik van de zenuwen. Ondanks ik vast hou aan dat de eerste poging niet raak is, stiekem hoop je erop dat ik het mis heb met mijn gedachten. Maar wanneer je een dag voordat je zou mogen testen bloed ziet dan weet je genoeg.

Gaan we door naar ronde 2, dit lees je de volgende keer…