Omdat Max eerder is gehaald vanwege het begin van een zwangerschap vergiftiging wilde ik jullie daar iets over vertellen. Want het komt steeds vaker voor dat zwangere vrouwen hier last van kunnen krijgen. En dit kan best gevaarlijk zijn als er niet op tijd wordt gehandeld. Je kan hier heel ziek van worden, niet alleen een gevaar voor jezelf maar ook voor de kleine in je buik. Ik had er niet aan moeten denken de zwangerschap uit te moeten zitten in het ziekenhuis en in de situatie waar ik in zat. Want mijn lichaam schreeuwde echt om de kleine te laten komen. Ondanks de kleine dacht daar wel goed in mama,s buik te zitten. Dus het gevoel was heel dubbel om hem te laten halen.

Wat is zwangerschap vergiftiging?

Zwangerschapsvergiftiging is een ziekte die je tijdens je zwangerschap of zelfs na de bevalling kunt krijgen. Meestal openbaart het zich pas na de 24ste week van de zwangerschap. Zwangerschapsvergiftiging komt steeds vaker voor, omdat vrouwen op steeds latere leeftijd aan kinderen beginnen.

Er zijn vier vormen van zwangerschapsvergiftiging:

• Zwangerschapshypetensie: hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap.
• Pre-eclampsie: hoge bloeddruk en eiwitverlies in de urine.
• Eclampsie: hoge bloeddruk, eiwitverlies en stuipen.
• HELLP-syndroom: afbraak van rode bloedcellen, een tekort aan bloedplaatjes en verstoring van de leverfunctie.

Bij mij was het gelukkig nog niet in een heel ver stadium, ik had last van Zwangerschapshypetensie. Maar ondanks dat voelde ik me wel aardig ziek er van.

Symptomen: 

• Tintelingen in de vingers
• Gezichtsstoornissen (het zien van sterretjes of lichtflitsen)
• Opgezwollen gezicht, enkels en/of handen
• Pijnlijk gespannen gevoel bovenin de buik
• Pijn rechtsonder de ribben

Gevolgen voor moeder en baby

Zwangerschapsvergiftiging kan gevolgen hebben voor de moeder en voor de baby. Het gevaar bestaat dat de placenta wordt aangetast. De baby krijgt dan minder zuurstof en voedingsstoffen binnen. De nier- en leverfunctie van je baby kan verslechteren. Ook bij de moeder kunnen de nieren en lever niet goed meer functioneren.

Mijn ervaring

De gehele zwangerschap was er al sprake van hoge bloeddruk, dus al vrij snel kreeg ik aspirine om juist te voorkomen voor vroege zwangerschap vergiftiging. Dit ging een hele tijd prima. Uiteindelijk werd ik vaker op controle gezet, zo,n iedere week. En soms wel vaker in diezelfde week moest ik terug komen en dat alleen om mijn bloeddruk te laten meten. Want die schommelde wel heel erg heen en weer. Ik was al zelfs aan andere medicatie begonnen erbij, wat het enigszins stabiel hield. Maar steeds als ik in het ziekenhuis was volgde er extra onderzoek, urine en bloed onderzoek. En steeds werd er gezegd als er iets uit komt is het opname materiaal. Het bleef steeds maar uit, maar er kwam een moment dat ik er zelf geen vertrouwen meer in had. Want was ik op de poli was me bloeddruk meestal prima, maar ging ik naar het DOC dan was hij vaak te hoog. Ze meten met verschillende banden, merkte ik op. En de optie opname kwam voorbij. Daar koos ik toen voor. Dit was toen voor korte duur, want er was niet echt heel veel aan de hand.Tot mijn bloeddruk wel steeds meer steeg en ik bleef zeggen dat ik zoveel hoofdpijn had (wat ik eigenlijk altijd wel heb, maar nu was het wel heel extreem) Ze stuurde me toen naar boven, en ik werd niet meer losgelaten. Ik zag de bui al hangen, ik zou hier blijven tot onze man geboren was. Maar nooit verwacht hoe het echt zou gaan lopen. Ik werd steeds zieker en de medicijnen werden steeds maar opgehoogd. Hier was ik alles behalve blij mee, ik zag mijn geboorteplan in het water vallen. Ik wilde zo graag dat ze de kleine man gingen halen, want dit trok ik niet nog een maand in het ziekenhuis en zo ziek zijn. Het ziekenhuis zelf vond ik geen probleem, maar het ziek zijn vergde veel van mij. En daar kwam ook de nodige emoties bij rondom alles met Daan en deze zwangerschap. En toch voelde ik dat de kleine man het prima naar zijn zin had in mijn buik en niet zo nodig geboren hoefde te worden nog. Maar echt mijn lichaam schreeuwde het uit. En ze zijn overstag gegaan toen mijn bloeddruk maar even stabiel was. Want ook een kindje halen mag niet als je bloeddruk zo hoog is.

Ik heb het einde van mijn zwangerschap dus als zeer zwaar ervaren, vond het al niet leuk om zwanger te zijn. Maar dit had ik nooit verwacht dat ik ook nog eens goed ziek zou zijn ervan. Wat was het een opluchting toen Max er was…

Heb jij ervaring met zwangerschap vergiftiging? 

Vandaag heb ik even een update van twee weken, aangezien ik er vorige week niet aan toe kwam om te schrijven heb ik nu gewoon even gewacht tot ik de volgende update erop kon zetten. Er is inmiddels veel gebeurd in de zwangerschap. Helaas een opname, of nou helaas. Het is uit eigen vrije wil, maar toch ben je liever thuis dan in het ziekenhuis. Het geeft me nu iets meer rust dat ik goed onder controle sta voor mijn bloeddruk. Maar het liefst heb ik gewoon mijn kindje gezond en wel in mijn armen. Alleen dat is voor nu nog niet mogelijk, moet er echt nog een paar weekjes aan geloven dat ik het moet volhouden. En ja dat gaan we doen, hoe zwaar ik het ook vind.

Bloeddruk

Ik vind het al een tijdje erg zwaar de zwangerschap, door alle klachten die ik heb. En de wekelijks bezoekjes aan het ziekenhuis. Maar dat geklooi met mijn bloeddruk wordt ik wel zat. Steeds als ik op de poli ben is hij te hoog, en als ik dan naar het DOC word gestuurd is hij ineens prima. Ik vertrouw er niks van met die verschillende banden waar ze mee meten. Heb gewoon vier uur in het ziekenhuis gezeten. En omdat ik niet gerust ben op de bloeddruk hebben ze me opgenomen. Dit is me eigen keuze geweest, omdat ik twee keer in de week naar het ziekenhuis gewoon niet meer trek. 

Bang voor verlies

Nog niet eerder had ik dit gevoeld, maar de bevallingsdatum komt nu steeds dichterbij. En vind het wel erg spannend worden nu. Ik weet dat ik niet bang hoef te zijn ook dit kindje te verliezen, maar het gevoel is er wel. Alles komt nu een beetje terug van Daan. En dat voelt eerlijk gezegd niet zo heel erg fijn. Ik ga er maar niet te diep op in, want dan stop ik niet meer met huilen. Voor nu lig ik goed in het ziekenhuis, natuurlijk is thuis altijd fijner. Maar ze nemen me gelukkig serieus.

Ziekenhuis opname

Vanaf maandag avond ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Dit een beetje voor mijn eigen geruststelling. Mijn bloeddruk schommelt aardig heen en weer en dus wel steeds iets te hoog. Echt zorgen maken ze zich hier niet om, maar echt goed is het natuurlijk niet. Inmiddels heb ik nieuwe medicatie gekregen ervoor, waar ik vage bijwerkingen bij heb. Wordt er heel duf van, gelukkig in de avonden (want slapen is een probleem) Maar het voelt niet zo heel lekker als je lichaam verdoofd aanvoelt en je niet kan slapen. Nog meer hoofdpijn dan ik al had, en wat duizelig. Ze gaan aankijken wat de medicatie gaan doen met mij, want me bloeddruk blijft te hoog. Ook is mijn urine weer onderzocht, zoals al zo veel gebeurd is. Verder kunnen ze gewoon niet zo veel voor me doen. Ik heb ook heel erg last van vocht vasthouden, waardoor ik heel erg pijnlijke voeten en handen/vingers heb. Dit blijkt ook iets te passen bij te hoge bloeddruk. Inmiddels sta ik op twee soorten medicatie voor mijn bloeddruk, wat ik best wel veel vind. Maar zo blijft het wel wat stabieler dan eerder. En omdat ze zich daar verder niet druk om maken, mocht ik vandaag lekker naar huis.

Eerlijk gezegd heb ik niet heel veel nieuws geloof ik te vertellen over de zwangerschap. Er veranderd weinig. Wat ik al een tijdje aangeef is dat ik het toch wel aardig zat ben het zwanger zijn. Maar ik toch het nog even moet uit zingen. En dat komt ook zeker wel goed. Dit kleintje zal met heel veel liefde geboren worden. Daar maak ik me geen zorgen om. Maar ja er komen nu af en toe wel wat zorgen in mijn hoofd voor.

Zorgen

Ik ben best bang dat ik een overbezorgde moeder ga worden, zo eentje die haar kindje niet durft af te geven aan een ander. Of steeds gaat checken of het nog wel ademt. Dit is iets wat ik helemaal niet wil. En toch is het misschien niet zo,n rare gedachten dat ik hier bang voor ben door wat ik met Daan heb meegemaakt. Ik weet ook dat mijn partner dit niet toe zal laten en er voor zal zorgen dat ik dus niet de kans krijg zo overbezorgd te worden. Zelf wil ik ook gewoon vanaf geboorte me kindje door een ander vast laten houden. Ik wil er niet aan denken dat het alleen straks aan mij gehecht is en nooit bij een ander zou willen zijn. 

Buikfoto,s

De laatste dag van week 32 heb ik nog even door mijn mannetje buikfoto,s laten maken. Ik vind mijn buik echt enorm gegroeid, dus het werd nog wel even tijd voor een paar foto,s.

Waar maakte jij je zorgen om in de zwangerschap?

Week 31 is om, dat houd in dat ik nog twee maanden te gaan heb voor geboorte van ons tweede kleintje. Ik kijk er echt naar uit om de kleine eindelijk in mijn armen te kunnen hebben. Tot nu toe nog geen echte spanningen voor wat er gaat komen. Toch ergens zit er in mijn hoofd dat er nog iets gaat komen aan angst door alles wat ik al heb meegemaakt. Maar daar ben ik zeker niet bewust mee bezig. Zolang het er niet is, hoef ik me daar niet druk om te maken. En ik weet dat ik na geboorte wat extra ondersteuning ga krijgen via het consultatiebureau, dus mocht dat wel gebeuren ga ik er vanuit dat ik in goede handen ben. 

Emoties die loskomen 

Nog niet eerder had ik hier echt last van, maar sinds twee weken komen er emoties los. Nee niet alleen vanwege de hormonen, maar juist emoties rondom Daan. Hier had ik al even geen rekening mee gehouden. Want dit bleef al de gehele zwangerschap uit. Het voelde goed, maar nu begin ik weer heel erg te twijfelen aan mezelf. Ik had toch al zo erg hieraan gewerkt om het juist zo goed mogelijk door te staan. Ik heb er vrede mee dat Daan deze keuze heeft gemaakt. Ik kan voelen dat ik verbonden ben met hem zonder pijn. Maar de pijn komt nu af en toe terug. Ik wil hier nog niet te diep op in gaan, misschien komt dat wel helemaal niet. Maar wat ik wel kwijt wil nu is, dat ik mezelf betrapte erop toen ik een afspraak had met de orthopeed dat ik ineens in de wachtruimte begon te huilen. Het hele gesprek was nutteloos, omdat ik weet wat er gaat komen. Dit hebben we met Daan ook mee gemaakt. Maar had er niet bij stil gestaan, dat er emoties los zou komen. Dat ik even terug was daar met Daan. Dit voelde heel klein, want ik wil niet in pijn terug denken aan mijn kleine jongen. Maar alleen maar in liefde. Helaas voelt dat dus niet altijd nog zo. En komt die pijn soms even heel hard terug.

Uitgeput 

Het begint nu echt wel heel erg op te breken. Ik slaap slecht, omdat het liggen pijn doet. Maar in de avond ga ik wel vrij vroeg al op bed liggen. Want die bank waar ik het nu mee moet doen, daar zit ik ook zeker niet fijn op. Ik kan daar echt niet een hele avond normaal opzitten. Alles doet me gewoon pijn. Het liefst zou ik de hele dag zitten en liggen vermijden, maar ook dat red ik niet lichamelijk. Op deze manier is het echt de zwangerschap uitzitten. En dus nog weinig genieten komt daar bij kijken. Hier baal ik echt wel van.

Positief blijven

Ondanks al die moeilijkheden die ik benoem en alle ongemakken die ik voel, blijf ik positief. Want er komt iets heel moois aan. Een klein nieuw wondertje. En mensje met alles erop en eraan, waar ik en natuurlijk mijn partner al zo veel van houden. Waar we zeker veel liefde van terug zullen krijgen. Ja vast ook slapeloze nachten, maar voor nu kan me dat niet schelen. Ik zal juist blij zijn als dit kindje gaat huilen omdat het honger heeft. Misschien kom ik daar nog op terug. Maar de ervaring met Daan was dat hij dat niet deed. En dat is ook best frustrerend om een wekker te zetten in de nacht om hem te moeten voeden. De liefde die ik voel, wil ik zo graag kwijt aan dit kleintje. Ik wil het voelen, ruiken en horen. Wat verlang ik naar dit wezentje.

We hebben allemaal weleens wat te wensen, soms ook materialistische dingen. Zo heb ik dat ook. Maar dan wel voor de komst van de baby. Omdat eigenlijk alles wel nieuw nog was vanwege Daan hoefde ik maar weinig te kopen. Ja hooguit kleertjes. Maar verder dus eigenlijk heel weinig. Toch heb ik daar al een hele tijd wel behoefde aan om leuke nieuwe dingen voor de baby te kopen. Ook deze baby verdiend speciaal dingen die voor hem/haar gekocht is. Alleen wat koop je als je alles eigenlijk al hebt. Tot nu toe heb ik eigenlijk echt heel weinig gekocht. Toch heb ik wel een klein wensen lijstje nog. En wie weet komen deze dingen binnenkort wel in mijn bezit voor de kleine.

Hydrofiele multidoeken

Ik heb al genoeg van die doeken, maar ik kwam er pas op de negenmaanden beurs achter dat ze deze doeken ook in grotere formaten hebben. Nou dat is natuurlijk ideaal, zeker als het in bad gaat. Ik kan me amper herinneren wat ik gebruikte in het ziekenhuis elke week als Daan in bad geweest was. Maar ik denk de kleine doeken gewoon. Nu heb ik zo,n doek gekocht op de beurs, maar wil er zeker nog een paar bij. Maar op de beurs vond ik ze echt super duur. Nu heb ik een pakket van drie gezien die ik zeker op mijn lijstje heb staan om te bestellen.
Te koop bij babyandmore voor € 19,95

Ster lamp geel

Ik wilde eigenlijk hem niet als lampje, maar gewoon als ster. Maar sterren die ze daarvan hebben zijn echt super klein. Dus kies ik toch liever voor deze als lampje. Wat dan wel handig is dat er een timer op zit zodat hij na 15 minuten uit gaat. Heb al meerdere winkels gezien waar je ze kan kopen, maar ik wil hem gaan bestellen omdat ik een cadeaukaart ervoor kan gebruiken.

Te koop bij Bol.com voor € 16,29

Woezel en Pip fotokaarten

Zulke kaarten wilde ik ook heel graag al hebben toen we Daan verwachtte, maar is er dus nooit van gekomen om ze te kopen. Nu wil ik dit echt gaan doen, maar stel het steeds maar weer uit. Ook deze wil ik bestellen samen met de ster lamp met de cadeaukaart die ik voor mijn verjaardag kreeg. En kan ik straks van de kleine alle nieuwe mijlpalen gaan vastleggen met zo,n leuke Woezel en Pip fotokaart.

Te koop bij Bol.com voor € 14,99

Luiertasje

Ook een luiertasje staat op mijn lijstje, die stond er ook al op tijdens de zwangerschap van Daan. Maar ook deze kocht ik nooit. Of het er nu wel van gaat komen weet ik ook niet. Het is meer dat ik het gewoon erg leuk vind voor in de luiertas dan dat het echt nodig is.

Te koop bij Pippelot voor € 19.90

Zaterdag was ik dan 31 weken zwanger, het aftellen van de weken is begonnen. Maar in me hoofd zijn negen weken best nog lang. Nou als ik denk aan wat ik nog in orde wil hebben, lijkt het te veel voor de negen weken. Maar als ik denk aan alle pijn, duurt het echt nog eeuwen voor die kleine geboren mag worden. 

Uitrekende datum

Ja ik ben 20 mei uitgerekend en dat is dus vijf dagen na de geboortedag van Daan. Dit houd in nu ik een geplande keizersnede krijg dat ik gelukkig wat invloed heb met de datum. Nee de datum is nog niet vastgesteld. En dit zullen jullie ook pas weten na geboorte. Maar ik krijg nu steeds meer het gevoel dat die twee kleintjes van me samen aan het werken zijn en dat ze ervoor gaan zorgen dat ik precies op 15 mei weeën ga krijgen. Dat houd dus in dat als dat gebeurd er gelijk actie ondernomen word en ik gelijk die keizersnede ga krijgen. Aan de ene kant wil ik dit helemaal niet, maar als ik er geen invloed op heb vind ik het wel prima. Want dan moest het zou zijn. En toch vind ik dat ze beide hun eigen verjaardag mogen hebben. Maar misschien denkt Daan wel dat hij zo,n groot cadeau wel wilt op zijn verjaardag. Dit vind ik dus wel heel erg spannend, hoe dit gaat lopen.

Babykamer

Eindelijk kan ik me bemoeien met de babykamer. Want die is nu zover gereed dat ik alles kan inruimen. En daar ben ik dus zeker al mee bezig geweest. Ik denk dat het nog wel twintig keer zal veranderen. Dat heb ik bij Daan ook veel gedaan, maar nu heb ik natuurlijk korter de tijd ervoor. Nu kan ik ook pas zien wat ik nog moet kopen. En als alles gekocht is qwa kleding, kan ik ook een baby wasje gaan doen. Want zelfs de dingen die we nog van Daan hebben die nu ook weer gebruikt kunnen worden wil ik nog even wassen. Wel zo fris voor de nieuwe kleine opkomst.

Weeklijks controle 

Vandaag was ik weer op controle in het ziekenhuis, ik was al bijna elke week daar. Maar nu heeft ze me echt op elke week controle gezet vanwege te hoge bloeddruk. Gelijk voor drie weken afspraken gemaakt. De klachten stapelen zich op waardoor ze nog steeds bang zijn voor zwangerschap vergiftiging. Wat het tot nu toe nog steeds niet is geweest. Dus weer urine controle, ook voor blaasontsteking. Mocht er iets uitkomen is dat helaas wel opname materiaal. Maar ga er niet vanuit. Ben nog niet gebeld, dus ik duim dat er niets aan de hand is. Ik ben aan de ene kant wel blij met deze controles, maar vind het ook wel heel vervelend echt elke week naar het ziekenhuis te moeten. En dan nog niet eens te kosten mee gerekend voor de bus die kant op. Helaas lopen die ook wel op, nu ik in Winsum woon is het ook nog duurder die kant op. Maar het voordeel is wel dat ik voor het ziekenhuis uit kan stappen. Weet niet of ik nu tot aan de bevalling elke week moet komen, maar voelt wel alsof ze dat bedoelde. We zullen het gaan zien.

Een beetje te laat, maar ik was zaterdag alweer 30 weken zwanger. Dus nu nog 10 weken te gaan. Hopelijk gaan die 10 weken snel voorbij. Ik vind het zwaar momenteel. Maar misschien ligt dat wel aan de combinatie van verhuizen en zwanger zijn. Ook heb ik gewoon veel pijn klachten, wat het er niet leuker op maakt.

Vele ziekenhuis bezoekjes

Maandag had ik de normale controle in het ziekenhuis, natuurlijk was alles gelukkig in orde met de baby. Zelf krijg ik steeds meer pijn klachten, waar ik echt wel van baal. De combinatie verhuizen en zwanger zijn valt onwijs zwaar. Ik ben prikkelbaarder dan ooit, soms kan ik mensen niet om mij heen verdragen. Handig als je nu meer dan normaal met je schoonfamilie bent. Wel werd ik die maandag op medicijnen gezet voor mijn bloeddruk. Want ze vertrouwde het toch niet helemaal. Het was wel wat hoger dan normaal. Ben dezelfde dag begonnen ermee, maar had niet verwacht dat ik er iets van zou merken. Krijg namelijk een hele lichte dosis, maar ze had wel gezegd merk je veranderingen in je klachten. Dus dat het erger wordt, gelijk aan de bel trekken. Toch twijfel ik, niet zo zeer door de klachten. Want ik voel meer hoofdpijn en ik ben duizelig. Maar ik voel me schuldig nu net midden in die verhuizing. Ik bel toch, ja ze laten me komen. Toen er werd gevraagd hoe laat ik er kon zijn, liet ik vallen ligt aan de bus tijden. “lukt dat wel met de bus” werd me aan de andere kant gevraagd. Ehmmm ja goede vraag. Mijn partner is druk met heen en weer rijden van huis naar huis om spullen over te brengen. En ik had net de week ervoor “woorden” gehad met me schoonmoeder. Toch die maar gebeld en mijn schoonouders gingen mee naar het ziekenhuis. Ik dacht even kort voor bloeddruk controle, want dat werd gezegd. Maar werd meteen aan de ctg gelegd. Zelf was ik aardig emotioneel, ik kon niet stoppen met huilen. Het bleef maar komen. Ze stuurde me schoonouders op pad, zodat ik niet zag en voelde dat ze op me zaten te wachten. Maar het werd er niet beter op. Ze regelde dat maatschappelijk werk langs kwam om met mij te praten. Eerst nog even bloed af laten nemen en urine inleveren, toen mocht ik even van de ctg om te praten met maatschappelijk werk. De tranen bleven maar stromen. Maar het voelde goed om me even te kunnen uiten. Het is me gewoon echt allemaal teveel. En ook in het ziekenhuis vinden ze het niet zo verstandig alles wat ik doe in de verhuizing. Terwijl het in mijn hoofd weinig voorstelde, daar heb je het schuldgevoel weer. Na dit gesprek toch nog even terug aan de ctg, voor een zo goed mogelijk beeld. Na dat de uitslagen binnen waren (alles goed) mocht ik nog even op controle bij de verloskundige. Even een gesprekje, luisteren naar de baby. En ik en de baby werden goedgekeurd om naar huis te mogen. Maar wel om over twee dagen terug te komen. Dat heb ik weer zeg.

Dus donderdag weer terug komen bij de verloskundige, eigenlijk alleen maar voor mijn bloeddruk. Maar heb nog wel even fijn gepraat, ze was lief en begreep me geloof ik wel. Toch vond ze het geen fijne gedachten dat ik die dag door ging naar ons nieuwe huis om schoon te maken. En de dag erna weer. Maar iemand moet het toch doen, voordat de meubels komen. Ik kan het niet allemaal aan een ander overlaten.

Pijn pijn en nog eens pijn

Ik kan niet normaal zitten en of liggen, want dan doet alles me pijn. Als ik dan weer in beweging ben gaat het wel weer. Maar ik kan niet de hele dag in beweging zijn, want ook dat gaat pijn doen. En ik heb natuurlijk ook gewoon me rust nodig. Maar als ik op bed lig ben ik zowat de hele nacht aan het draaien en doen omdat alles gewoon pijn doet. Vreselijk lang duren deze nachten, ook uitslapen zit er dus dan ook niet in. Lig soms gewoon te wachten tot het tijd is om eruit te gaan. En nu we dan net verhuisd zijn hebben we geen goede bank om op te zitten. Alleen een slaapbankje en tuinstoelen. Daar wordt ik ook niet vrolijker van. Dan denk ik alleen maar nog 10 weken volhouden, hoelang ja 10 weken duren dan in mijn ogen echt heel erg lang met deze vreselijke pijnen in me bekken, rug, hoofd en ja nou eigenlijk begint me hele lichaam pijn te doen.

Herkennen jullie zoveel pijn in de zwangerschap?

Het gaat nu wel snel de zwangerschap merk ik. Alweer 29 weken zwanger, dus nog 11 weken te gaan. Dat houd in dat er nu rond deze periode een datum wordt gepland voor de keizersnede. Ook kregen we een geboorteplan mee om alle wensen en dingen die we juist niet willen kunnen opschrijven. Maar ik had verwacht dit in het gesprek te bespreken met de verpleegkundige. Dit was mij verteld, maar dat was dus helemaal niet zo. Dan moet ik dat maandag maar even doen bij mijn gynaecoloog. Want ik heb zeker duidelijke wensen hierin. Er moeten zeker dingen anders dan de eerste keer. Wel natuurlijk als dat mogelijk is.

Uitgebreide echo

Omdat er tijdens de 20 weken echo natuurlijk gezien is dat dit kindje klompvoetjes heeft, kom je automatische in de medische molen. Dat houd in ook een extra echo rond de 30 weken. En die hebben we van de week dus ook gehad. Wat een heerlijk mens die deze afnam, ik had haar hiervoor al een keertje gezien op mijn twee wekelijkse controle. Ze ging weer alles af zoals de 20 weken echo. Alles weer opmeten, en vooral de beentjes waren van belang om te zien of deze goed groeide en dus ook niet schreef zouden groeien. Maar alles was prima in orde met onze kleine. Ook het hartje werd helemaal goedgekeurd, waar we natuurlijk enorm blij mee zijn. Dit is toch best wel een spannend puntje hoor. Ze vroeg me of ik genoeg leven voelde, waar ik op antwoorden JA het is wel erg druk in mijn buik. Ze begon te lachen en zei “dit horen wij nou heel graag” Even later voelde ze wat ik bedoelde met druk, ze voelde de kleine flink door me buik heen. En zei “ik snap nu wat je bedoeld dat het af en toe wel erg druk is in je buik” 

Er moest ook weer even op het DOK mijn urine gecontroleerd te worden en mijn bloeddruk. Ze blijven dit controleren vanwege zwangerschapsvergiftiging omdat ik nog altijd klaag over extreme hoofdpijn. Toen mijn bloeddruk in orde was mocht ik gaan, de uitslag van de urine werd later doorgebeld. Natuurlijk gewoon weer niets aan de hand, wat ik wel had verwacht.

Hierna hadden we ook nog een “nutteloos” gesprek bij de verpleegkundige. Ik dacht echt dat we de keizersnede gingen doorspreken, maar dit was dus niet de bedoeling van het gesprek. Ik vond het dan ook echt tijd verspilling.

Dik dikker dikst 

Wat een enorm verschil met mijn zwangerschap van Daan. Want aan het eind van mijn zwangerschap was ik nog niet eens zo dik als dat ik nu ben. Ja echt dik mag ik natuurlijk zeggen. Een mooie zwangere buik is het. Alleen begint het wel erg in de weg te zitten, zeker met schoenen aandoen. En ik hoop dat ik de laatste 11 weken nog kan uit zingen met de kleding die ik heb. Want alles begint nu wel erg krap te zitten. Het liefst geef ik geen geld uit voor nieuwe kleding. Maar als het moet dan kan het echt niet anders. Ik ben best trots op me buik, Ja met kleding aan dan…

Hormonen

Wat een ellende, ik had er nog niet heel erg veel van gemerkt. Maar vandaag was ik geloof niet echt te genieten. Het is zeker een combinatie van een week lang klussen/schoonmaken in onze nieuwe huis. Ik ben het gewoon echt spuug en spuug zat. En juist net vandaag was ik niet alleen met mijn partner in het huis. Ik kon echt niet veel hebben, voelde me zo prikkelbaar. Alles frustreerde mij en daarom ben ik s,middags het huis maar uit gevlucht. Ben maar lekker een wandeling alleen gaan maken, dat deed me dan wel weer goed. Het was prachtig weer zodat ik zelfs even buiten van de omgeving genoten heb. Uiteindelijk ben ik bij de kapper beland om lekker weer een kort koppie ervan te laten maken. Dus ja ik heb momenteel echt even last van mijn hormonen, eigenlijk wil je dit soort dingen niet toegeven. En schaam me eigenlijk voor mijn gedrag hierdoor. Maar kon gewoon echt niets hebben. Hopelijk is het morgen weer wat minder. Kan gelukkig wel even mijn rust pakken, want kan lekker thuis blijven.

Zwangerschapsvergiftiging of niet!

Zoals jullie weten kom ik elke twee weken in het ziekenhuis voor controle, maandag was het weer zover. Altijd wordt mijn bloeddruk gemeten, omdat die gewoon net even aan de hoge kant is. Maar voor mij goed te doen. Helaas klaag ik ook al nu twee weken van extreme hoofdpijn dus ze maakte zich een beetje zorgen erom. Bloeddruk bleek te hoog te zijn, dus ze wilde controle op urine en bloed laten doen. Dacht ik een korte afspraak te hebben, zit ik zo op het DOK een uur. Want ja ik moest ook wachten op de uitslagen. Als het mis was geweest, dus zwangerschapsvergiftiging hadden ze me niet laten gaan. Maar gelukkig dit was het niet en ik mocht gewoon lekker naar huis. Het is ook wel een beetje vreemd, want op de poli meten ze je bloeddruk dus met een dunne band. Dat was blijkbaar het probleem, want het moet gedaan worden bij mij met een brede band. Dus op het DOK was me bloeddruk ook gewoon prima. Laten ze het dan gelijk goed doen.

Shoppen voor de baby 

Ik heb nog niet heel erg veel gekocht voor onze baby, maar we hebben natuurlijk ook eigenlijk bijna alles nieuw. Denk aan de meubels, kinderwagen, verzorgingsproducten, doeken enz… Maar natuurlijk wil je en moet je nog wel wat kopen voor een nieuwe baby. Zo hebben we pas het eerste pakje gekocht voor onze kleine. Ja dat konden we nu doen, aangezien we nu het geslacht weten. Dit was echt zo leuk om te doen. Maar van de week ben ik ook op de negenmaandenbeurs geweest. En ik had al gezien dat mamaloes babysjop er stond. Daar wilde ik al een voedingskussen bestellen, maar schoof ik vooruit omdat ik dit wilde doen als we eenmaal in ons nieuwe huis zaten. Maar nu ze dus op de beurs stonden dacht ik koop ik hem daar gelijk. Tijdens de zwangerschap van Daan had ik er eentje gekregen, maar die was al helemaal versleten voor ik hem dus kreeg. Dus werd het nu een nieuwe, weet nog niet precies hoe ik hem het beste kan gebruiken voor het voeden. Maar dat komt vast wel goed.

Babykamer

Ik heb echt al een hele tijd zin om me bezig te gaan houden met de babykamer. Maar we moeten eerst zorgen dat we de sleutel krijgen van ons nieuwe huis. Maar het komt nu dichtbij. Maandag krijgen we de sleutel en dan gaan we beginnen met klussen. Ik wil me richten op het kamertje waar onze kleine gaat komen. Daar moet eerst het behang eraf. En zodra mijn partner het heeft kunnen verven en de meubels er eenmaal in staan, kan ik daar mijn gang gaan. We zijn er inmiddels nu wel uit wat de kleuren gaan worden, ik kan echt niet wachten. Het is zo vervelend dat alle lieve schattige babyspullen in dozen staan. Want het neuzen er tussen is zo fijn. Maar dat kan dus nog even niet. Ik hou jullie dus zeker op de hoogte over de vorderingen straks in het nieuwe huis.

De week is een beetje vreemd verlopen, daarom is er ook maar weinig online gekomen op me blog. Eerlijk gezegd dus de hele week gewoon niets online gekomen. Nu heb ik weer even tijd en is het dus ook tijd voor weer een zwangerschap dagboek.

Angst

Zondag nacht kreeg ik een vreemde pijn. Het begon met branderig gevoel in mijn vagina en kreeg toen erge buikpijn. Ik keek het even aan, maar na een uur was het zo erg dat ik alleen maar kon huilen. Ik moest ineens naar de wc, dacht te moeten poepen. Dus ik gaf druk en toen kreeg ik in mijn onderrug heel erg pijn. Dat was de druppel, ik belde mijn partner die aan het werk was. En samen besloten dat ik het ziekenhuis maar moest bellen. Dus ik belde het ziekenhuis, zelf dacht ik aan een blaasontsteking. Maar wat erger dan ik al eerder had. Maar ik kreeg de vraag of het niet misschien weeën waren. Hier schrok ik wel heel erg van, want had ik nooit bij stil gestaan. Ik weet ook niet echt hoe dat voelt, heb ze nog nooit gehad. Maar ze wilde dus dat ik gelijk langs kwam. Ze spraken alweer over ambulance te sturen. Nee daar moet ik niet aan denken, daarom was ik al blij dat ik eerder mijn partner al gelijk kon bereiken. Dus die belde ik weer terug en snel kwam hij me halen om naar het ziekenhuis te gaan. Daar aan gekomen werd ik ook meteen gezien. Er werd een echo gemaakt en ook een inwendige echo. Ze wilde uitsluiten dat het geen weeën waren. En gelukkig nee de bevalling kwam niet op gang. Dat was ook echt te vroeg geweest. Eigenlijk kwam er naar voren dat er helemaal niets met ons kindje aan de hand was. Er was niks gevonden wat met de zwangerschap te maken kon zijn. Ook de blaasontsteking werd uitgesloten, wat ik zelf dacht. Maar ze zijn voorzichtig met mij vanwege mijn geschiedenis. Dus er werd een opname geregeld voor mij. Ze hadden redenen dat ze aan nierstenen dachten, dus werd er een infuus voor me klaar gemaakt om de boel tot rust te laten brengen. Al vrij snel nam de pijn af. Maar ik voelde me zo slecht. Ja ik had geen tijd gehad om te landen thuis nadat ik weer twee heftige dagen had gehad op Mirre. Die twee dagen daar was ik ook al zo ziek van het proces waar ik in zat. Maar kon het niet delen in het ziekenhuis. Het liefst wilde ik alleen maar huilen, maar moeilijk om dat daar toe te staan. Het gebeurde wel maandag avond, want ik had zo,n hoofdpijn dat ik niets kon verdragen en alleen maar kon huilen. Er is geen oorzaak gevonden, en mocht ik dinsdag gelukkig naar huis. Wel moet ik het in de gaten houden, als het terug komt moet ik toch echt weer aan de bel trekken. Ze nemen geen risico met een zwangerschap.

Herinneringen

Ja ik werd natuurlijk opgenomen in het ziekenhuis, maar wel op de afdeling waar ik ook terecht kwam in de zwangerschap van Daan. Ik voelde me al zo slecht maar merkte ook dat ik terug kwam op dingen wat niet fijn was in de zwangerschap van Daan. Alleen al daar op die afdeling te liggen. En het feit dat ze al aan de telefoon het hadden moeten we een ambulance sturen. Dit is nog steeds een ding waar ik van in paniek kan raken. Ik wil gewoon niet in dat ding meer terecht komen. Maar goed, er was vast ook een reden waarom ik in het ziekenhuis terecht kwam. Misschien moest er iets geheeld worden door dit te voelen. En achteraf de dingen die boven kwamen vielen in het niets waar ik op dat moment in zat met me heel slecht voelen. Ik betrapte me erop dat toen ik mijn partner belde dat ik naar huis mocht dat ik in de gang op een bankje ging zitten, waar ik ook zat toen ik hem belde in de zwangerschap van Daan om in paniek te vertellen dat ze me wilde overplaatsen naar een ander ziekenhuis. Dit was zo vreselijk raar. Maar het is goed, wie weet als ik daar nog eens kom dat er minder gevoel bij komt kijken.

Druk kindje

Ik wordt echt gek al een week dat ons kindje zo vreselijk druk is, zo hard trappen en dat lekker steeds op me blaas. Zo erg dat het gewoon echt pijn deed en dat ik ons kindje flink zat werd. Ik gaf het de schuld dat het me pijn deed. Maar nu pas besef ik dat het me iets wilde zeggen. Want nu ik weer iets verder ben, en door een sessie bij mirre wat rustiger bent is ons kindje ook rustiger. Het wilde vast zeggen “mama het is goed ik moedig je alleen maar aan om verder aan jezelf te werken, hoe heftig het ook allemaal voor je is” Dit deed ik en nu ben ik rustiger en ons kindje dus ook. Het trapt zeker nog wel hard, maar niet steeds meer op me blaas. En ook wel wat minder vaak. Ik kan weer genieten als ik ons kindje voel trappen in me buik. Mijn buik gaat dan ook echt helemaal tekeer. Zo grappig om te zien. Het is wel heel bizar hoe je kindje op je reageert.