Inmiddels ben ik alweer 26 weken zwanger, en ik merk dat ik het echt wel zwaar begin te vinden. Sommige dingen willen gewoon weg heel moeilijk, denk aan schoenen aantrekken en dan je veters nog eens strikken. Hier heb ik echt de grootste moeite mee, en dan te bedenken dat het straks misschien nog moeilijker wordt hoe groter die buik gaat groeien. En met veel bewegen krijg ik gewoon veel pijn, en toch moet je blijven bewegen. Nou er zijn echt dagen bij dat ik dat gewoon liever niet heb.

Suikertest

Of zoals mijn man het in de agenda veranderde suikerfeest. Nou dat is het dus echt geen feest. Als eerste moet je vroeg je bed uit, want je moet je om 08.15 melden. En dan ook nog eens nuchter zijn. Dat is ook weer niet zo heel leuk als je trek hebt als je uit bed komt. Maar goed dat is nog wel te overzien. Na het melden bij het DOC wordt er eerst bloed geprikt. En vervolgens krijg je dan een beker met een heel zoet drankje. Dit moet binnen vijf minuten opgedronken worden. Maar het is echt zo vreselijk vies. Het ging er bij mij heel snel in, maar wat was ik er misselijk van. En dit moet je dan ook nog twee uur binnen houden, anders moet het helaas weer over. Twee uur wachten, niet mogen eten en drinken en rustig aan doen is best ook erg lang. het enige wat ik wil is gewoon spugen zo vies is het. Maar de test uitslagen waren prima, dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Had ook niet anders verwacht.

Ongemak

We weten allemaal wel dat je tijdens een zwangerschap meer moet plassen, dat is al vervelend. Vooral in de nacht vind ik het vervelend. Maar wat echt een ongemak is, denk eens aan als je moet niezen. Nou als dat bij mij gebeurd is ook mijn broek 9 van de 10 keer nat. En momenteel ben ik ziek en moet ik veel niezen, niet fijn dus. Maar er is meer ongemak hier op. Want niet alleen bij niezen gebeurd dit maar ook als ik moet spugen. Ik spuug dan wel niet vanwege de zwangerschap. Maar aangezien ik nog altijd met mijzelf aan het werk ben en er soms zoveel gebeurd tijdens de tweedaagse workshop elke maand. Komt het vaak in lichamelijk vorm bij mij eruit. En spugen is daar dus een ding van. En als je dan niet thuis bent en in een zaal met vele andere mensen om je heen aan het spugen bent, dan ineens een natte broek voelt is dit echt heel erg ongemakkelijk moment. Dit is me dan ook meerdere malen, gebeurd. Zelfs afgelopen twee dagen toen ik daar was.

En verder…

Ben ik gewoon heel blij dat alles goed gaat met ons kindje…

Een dagje later dan normaal, maar gisteren was ik precies 25 weken zwanger. Dus nog 15 weken te gaan. wat duurt het nog lang. Soms ben ik het wel zat hoor om zwanger te zijn. En toch is het ook wel genieten. Deze zwangerschap is echt zo vele malen anders dan die van Daan. Maar echt ik kan niet wachten tot ik dit kleintje mag ontmoeten in mijn armen mag houden. En echt voor kan zorgen niet zorgen vanuit me buik. Ik vertel vandaag weer over de afgelopen week.

Om de week controle

Maandag had ik weer een controle in het ziekenhuis, zoals elke twee weken. Maar omdat ze daar steeds met twee gynaecologen wisselen, had ik dit keer weer de andere. En soms moet je dus weer dubbele dingen bespreken. Vervelend was dit keer, dat ze zei “zo dus de echo was goed” Ze sprak over de 20 weken echo. Waarop ik nogal begon te twijfelen wat ik moest zeggen. Want ja in het algemeen was hij wel goed. Maar er waren toch klompvoetjes ontdekt. Dus ik zeg, nou we krijgen wel een echo uitgebreide echo. Kijkt ze me aan en vraagt, waarom. Ik verward, nou er zijn wel klompvoetjes ontdekt. Waardoor we ook een vruchtwaterpunctie hebben laten doen. Maar verder was alles prima met ons kindje. Toen vertelde ze vriendelijk dat ze dit gewoon over het hoofd had gezien. Ja vast me gegevens niet gelezen. Dit vond ik dus echt zo niet netjes, voor het zelfde geldt was er wel iets ergs uitgekomen. 

Maar goed toen ging ze toch even weer samen met mij kijken naar ons kindje. Altijd even snel naar het hartje en ook even luisteren. Maar dit keer ging ze verder kijken en zei ze, “ja ik zie het er is een klompvoetje, kijkt verder. ohh ja aan de andere kant ook heel duidelijk een klompvoetje. Ja dat zei ik toch, net als grote broer Daan. En toen pas (nadat ik het al eerder twee keer had benoemd, merkte ze op. “ohh Daan had ook klompvoetjes” Pfff luister je wel…

Intake kraamzorg 

Ook deze week kreeg ik een telefoontje van kraamzorg dat ze graag wilde langs komen voor een intake gesprek. Nou helemaal prima. Heel lief mens over de vloer, waar ik van alles samen met mijn partner mee heb besproken. Wat ik fijn vind is dat ze in het zorgovereenkomst hebt gezet dat we eerder een zoon kregen, maar dat hij is overleden. Want met dit soort dingen ben ik vaak bang dat ons eerste kindje weg wordt gelaten. Maar hier vond ze het gelukkig van belang. Maar door haar kwam ik er wel achter dat zelfs met een keizersnede ze je zo snel mogelijk het ziekenhuis uit willen hebben. (als het goed gaat) Omdat ik aangaf dat ik misschien wel vier dagen moet blijven. Dit was met Daan wel het geval. Ik schrok er een beetje van dat ze zei dat het zelfs al voorkomt na 48 uur al ontslagen na een keizersnede. Nou we zien wel, krijg straks toch kraamzorg. En hoop dit keer wel rustig te kunnen herstellen ervan.

Pijn

Helaas krijg ik wel steeds meer pijn in mijn lichaam. Vooral met lopen en fietsen, maar ook met te lang op dezelfde manier zitten of liggen. Dan krijg ik pijn in mijn bekken, onderrug en kont. Hierdoor slaap ik nog altijd heel slecht. Dit deed ik al maanden, slecht slapen. En eerlijk gezegd breekt het wel op. Toch moet ik juist vanwege de pijn en de weinige conditie genoeg bewegen. Dit maakt het wel allemaal veel lastiger. En dan te bedenken dat we straks nog moeten gaan verhuizen, hoe trek ik dat met al die pijn en het weinige slapen.

Buik

Ja mijn buik groeit nu wel hard vind ik, helaas omdat ik al stevig van mezelf ben heb ik niet zo,n mooie buik als vele zwangere vrouwen. Maar toch voel ik me trots dat er echt een baby buik ontstaat. Met precies (gisteren) 25 weken zwangerschap heeft mijn partner nog even foto,s gemaakt ervan. Dit is het resultaat van mijn baby buik.

Vandaag ben ik 23 weken zwanger en wat is dit kindje sterk zeg. Ik dacht dat Daan onwijs actief was in mijn buik, maar dit kindje is echt nog actiever. Flinke trappen midden op me buik die ik krijg. En wat ik nu echt heel bijzonder vind is dat deze week de papa van dit kindje voor het eerst gevoeld heeft dat het bewoog in me buik. Daan was daar te eigenwijs voor, maar ik vond dit nu zo,n mooi  momentje dat het dit keer wel is gelukt. Wat is dit genieten dat getrappel, ja soms wel een beetje teveel hoor. Denk je eindelijk lekker rust te nemen, gaat je kindje flink bewegen. 

Rust in mijn hoofd

Ik was echt erg onrustig in mijn hoofd over de zwangerschap en de bevalling. Mensen in het ziekenhuis maken zich maar zorgen en er lag alleen maar negativiteit op de zwangerschap hierdoor. Hierdoor werd ik nog onzekerder en erg klein gemaakt, waardoor ik alleen maar in de put raakte. Maar ik heb maandag een heel fijn gesprek gehad met mijn maatschappelijkwerkster. Ze gaat er voor zorgen met toestemming van mij dat er na bevalling er iets extra zorg zal zijn vanuit het consultatiebureau. Omdat ze weten dat ik zelf niet zo snel aan de bel trek als het mis mocht gaan. Niet dat ik daar bang voor ben, maar als ik hun daar mee de zorgen weg laat nemen voelt dat voor mij heel erg goed. Daarna heb ik met de gynaecoloog dit ook besproken en dat ik gewoon meer positiviteit wil hebben in de zwangerschap. Ik voelde me heel erg in mijn kracht en dat heeft ze gezien. Dus ik ga er vanuit dat het nu fijnere bezoekjes zullen zijn in het ziekenhuis. 

Bevalling

Ook heb ik een beslissing gemaakt over de bevalling. Er komt nog eind februari een gesprek hoe ik het echt allemaal wil maar heb nu de keuze gemaakt over natuurlijk bevallen of keizersnede. Het eerste bezoek aan het ziekenhuis werd er gezegd dat ze geen probleem zagen om natuurlijk te bevallen, ik raakte in paniek want ik had in mijn hoofd dat het weer een keizersnede zou worden. Toen wilde ik er nog even niet verder over praten. Paar weken later ben ik er zelf over begonnen en wilde dat ze goed gingen uitzoeken of het echt geen problemen zou geven. Vanwege mijn verleden met abcessen. Ik wil dit risico gewoon niet lopen om het terug te krijgen, zoveel ellende heb ik ermee gehad. Ik was in me hoofd al bezig voor een natuurlijk bevalling, dit is iets wat ik het liefst zou willen. Nu ineens twee maanden later komen ze met het advies voor toch een keizersnede. Ik moest even huilen, maar eigenlijk ben ik heel blij met eindelijk een advies. Nu weet ik zeker dat het dus een keizersnede gaat worden. En ook dit geeft meer rust in mijn hoofd. Natuurlijk had ik het liever anders gezien, maar het is goed zo. Ik heb hier echt vrede mee. Nu alles wat ik wel en niet wil nog gaan bespreken. In hoeverre je natuurlijk invloed hebt erop, zolang er niets mis gaat kan ik gewoon wat ik echt wil me kindje gelijk bij me krijgen als het geboren is.

Uitslag tweede test

Gisteren kregen we dan nu ook de uitslag van de tweede helft van de test. En ons kindje is helemaal gezond. Ik had niet anders verwacht dan dat er hier niets bijzonders uit zou komen. Wat ben ik blij dat die onzekerheid nu helemaal weg is. En dat we nu echt helemaal weer kunnen genieten, wat ik natuurlijk al die tijd al deed. We weten dat ons kindje nu alleen geboren wordt met klompvoetjes en ook daar voel ik nu veel meer rust op. Hier kunnen we toch niets aan doen, maar valt natuurlijk straks zeker goed iets aan te doen.

Een dag later dan normaal, maar heb vrijdag en zaterdag weer twee intensieve dagen gehad op Mirre waardoor ik het stuk niet kon afschrijven.

Het was een spannende week in mijn zwangerschap. Omdat er tijdens de 20 weken echo uitkwam dat ook dit kindje klompvoetjes heeft hebben we toch ook besloten in deze zwangerschap een vruchtwaterpunctie te laten doen. Eigenlijk wilde ik dit helemaal niet en niet omdat ik geen zekerheid wilde, want dat is voor mij wel belangrijk om weer meer rust te krijgen. Maar puur door de eerdere ervaring hierop. En er is een kleine kans dat het mis gaat na zo,n punctie. Het is dan wel een kleine kans, maar het is een kans. 

Vruchtwaterpunctie

Dinsdag was het dan zover, wat was ik van te voren weer onrustig. Gelukkig heb ik eerder de week ervoor een fijn telefonische gesprek gehad met iemand van Mirre over me gevoel. Maar nu ging het dan echt gebeuren. Daar zaten we dan samen in de wachtruimte tot we naar binnen mochten. Mijn lichaam was aan het trillen en ik stond op huilen. Het liefst was ik terug naar huis gevlucht, ik wilde het echt niet ondergaan. Met tegenzin liep ik dus naar binnen en hadden eerst een kort gesprekje. Toen mocht ik gaan liggen en de zenuwen werden alleen maar erger. Eerst een echo om te kijken welke plek het meest gunstig was om te prikken. Ik lag naar me kleintje te kijken en de tranen branden in me ogen. Het duurde maar, toch eindelijk een plekje gevonden. Nu moesten ze de punctie voorbereiden, dit duurde langer dan de punctie zelf. Ik heb dit keer niet mee gekeken, van de vorige keer kon ik me echt herinneren hoe groot de naald was die in me buik ging. Maar nu heb ik hem niet gezien gelukkig. Ook zag ik toen op beeld dat hij naar binnen ging waar me kleintje gewoon aan het bewegen was. Ik keek nu alleen maar omhoog en was alleen maar aan het huilen. De prik viel nu wel mee, maar ze bleven maar duwen. Ze probeerde me gerust te stellen, maar ik was helemaal van de wereld. Nu heb ik een mooie roze buik en een pleister. Verplicht een dagje rust, en dar vind ik helemaal niet erg. De buikpijn daarin tegen wel, dit is normaal. Maar dit brengt ook angst mee, stel dat het toch nog mis gaat… Niet teveel aan denken.

We kregen nog een heel gesprek op genetica over de uitslag en erfelijkheid. Er werd verteld dat het echt maar een kleine kans is dat er in de eerste test iets uitkomt. Drie dagen wachten op de belangrijkste test of het chromosoom 13 18 of 21 is. 13 en 18 heeft het kindje vrij weinig kans op leven en 21 is het syndroom van down. dat laatste zou niet zo,n ramp zijn. Dan is het gewoon weer heel erg welkom. Maar de rest van de uitslag komt pas twee weken later. Maar die is niet zo heel erg van belang. De grootste kans is dus dat het alleen bij klompvoetjes blijft.

Uitslag

Vrijdag kregen we dan de belangrijkste uitslag van de test. Dit ging om trisomie 13 18 en 21. Omdat ik niet echt bereikbaar was voor telefoon, heb ik met mijn partner afgesproken dat hij me maar een sms moest sturen. Zo kon ik me telefoon bij me houden, internet uitzetten en hem op trillen zetten. Zo kon er alleen zijn sms binnen komen. Ik was zo bang dat het pas aan de eind van de dag zou komen de uitslag. Ik kon me niet concentreren op de dingen die we bespraken bij Mirre. Ik was alleen maar bezig met dat smsje wat binnen zou komen. Ik twijfelde steeds of ik het wel zou voelen, dus al ondertussen 3 keer gekeken of er iets binnen kwam. Maar nee hoor. En ineens rond een uurtje op 13.00 voelde ik iets trillen, ik schrok me rot en sprong uit me stoel. En liep gelijk de zaal uit. (iedereen in de groep wist ervan) Dus snel me partner bellen, en gelukkig hij had goed nieuws. Er was niets uit de test gekomen. Ons kindje is gezond, want trisomie 13 en 18 waren echt van belang. 21 (syndroom van down) daar hadden we alleen weer even moeten schakelen maar er zeker weer voor gegaan. Maar voor nu zijn het alleen klompvoetjes. Nu wachten op de volgende uitslag, maar daar ben ik niet zo bang voor.

Deze zwangerschap dagboek is even anders dan de voorgaande. Deze staat helemaal in het teken van de 20 weken echo die we van de week hadden. Wat was ik hier zenuwachtig voor. Dat was dan ook de reden waarom ik vorige week nog even een sessie wilde bij Mirre om wat meer rust in mijn hoofd te krijgen op de zwangerschap en juist dus deze echo. Het werd wat rustiger, maar echt de dag van te voren kwamen er allemaal vervelende gedachten in mijn hoofd. Wat zal dit kindje voor verassing hebben. Toch had ik ook echt helemaal het vertrouwen in dat het goed zit met dit kindje. Maar dat het puur de ervaring is die ik met de zwangerschap had van Daan. Ik stond er dus echt wel heel positief in, ook al was er angst dat er misschien toch iets mis zou zijn.

Ziekenhuis

We moesten om 08.00 al in het ziekenhuis zijn, nee nog niet voor de echo. Ik had wat kleine onderzoekjes, omdat ik weken eerder zo klaagde over erge benauwdheid tijdens de zwangerschap. Dit vond ze wat raar, zo vroeg in de zwangerschap. Toch wilde ze dit wel even laten onderzoeken. Dus ik kreeg een afspraak voor de cardioloog, maar daarvoor kreeg ik een ECG en een echogardiogram. Tijdens het gesprek met de cardioloog werd er gezegd dat er niets raars is gevonden. Dit had ik ook zeker niet verwacht, aangezien ik eigenlijk al wist waar het wel vandaan kwam. Dat ben ik daar maar niet gaan uitleggen, want daar had ik echt even geen behoefde aan. De benauwdheid is trouwens ook volledig weg al eventjes. En hopelijk blijft dit zo. Het was een eigen geboorte stuk waar ik enorm last van had. En vlak voor de geboorte workshop werd het erger. Na deze workshop verdween de benauwdheid, waar ik enorm blij van werd.

20 weken echo

Na dit gesprek moesten we een uur wachten tot we eindelijk de 20 weken echo zouden hebben. Dit uur vond ik eigenlijk helemaal niet zo fijn, nu kon ik me nog zenuwachtiger maken. Maar uiteindelijk viel het nog mee. We aten even een broodje, ondanks het nog in de ochtend was. Maar we waren al zo vroeg op dat we wel al weer iets lusten. Rustig liepen we naar de afdeling waar we moesten zijn. En ja natuurlijk moest ik weer plassen (zwanger en een blaasontsteking gaan niet lekker samen) Helaas was dit niet zo,n goed idee, dit moeten ze eigenlijk in de brief zetten dat je niet met een lege blaas een echo in gaat. Er werd ondertussen verteld dat je kindje naar beneden zakt als je blaas leeg is. En dus heel hard moet duwen op je buik om alles goed in beeld te krijgen. Ik had niet verwacht maar ik genoot echt heel erg van de beelden die we zagen. En uiteindelijk kwam ze bij het hartje die gelukkig helemaal in orde bleek te zijn. Dit was zo,n opluchting. Ook groeit ons kindje prima, alles volgens het boekje. Maar toen keek ze naar de voetjes en helaas toch heeft ook dit kindje een verassing. Net als Daan heeft dit kindje aan beide kanten klompvoetjes. Ik wilde zo graag dat het dit keer helemaal goed zou zijn. Ik weet het zijn maar klompvoetjes en er is iets aan te doen. Maar de gedachten weer die medische molen in te gaan na geboorte. Het weer in gips te zien en een brace te krijgen. Ik heb het er echt wel moeilijk mee.  Ze liet eerst nog even iemand anders mee kijken met de echo, en onderling hadden ze het over ons kindje. In termen die we niet begrepen, maar dit werd natuurlijk achteraf wel verteld. Er werd gezegd dat er een kans bestaat dat er nog iets onder liggend zou zijn. Maar ook dat het een grote kans heeft dat het alleen klompvoetjes zijn, omdat verder alles prima eruit zag. Toch kregen we hierdoor de keuze net als bij Daan voor een vruchtwaterpunctie. Ik moet er niet aan denken. En ik was ook echt weer erg in de war, dus wist op dat moment even niet of het een ja of nee zou zijn.

Mijn gevoel

Al snel thuis besloten we toch de vruchtwaterpunctie te gaan doen. Dit zou mijn veel mee rust gaan geven, want om nu nog 19 weken in spanning af te wachten of er nog meer aan de hand is met ons kindje kan ik niet. Ook als het in het ergste geval (wat we niet verwachten) niet met het leven verenigbaar is, dan is er nog een keuze om het af te breken. Dit klinkt heel hard, maar ik denk niet dat ik een zwangerschap kan uitdragen als ik weet dat ons kindje geen kans op leven heeft. Ik kan hier niet te veel aan denken, want een tweede kindje verliezen wordt een nog grotere hel. Dus hierin blijf ik zoveel mogelijk positief. Toch ben ik heel boos en verdrietig dat ook dit kindje weer klompvoetjes heeft. Tot nu toe wordt er door mensen heel luchtig gedaan, het zijn maar klompvoetjes. Ja klopt, maar ik mag nu toch ook even boos erom zijn. Want niemand wilt dit toch voor z,n kindje. En ook ik wil zo graag genieten van die kleine voetjes. En ook ik weet dat dit gevoel gaat zakken. We houden van dit kleine wondertje, ik moet het gaan accepteren en dat komt zeker. Maar voor nu moet ik even mijn gevoel kunnen uiten. Ik ben ook boos op mezelf dat ik er zo boos over ben. Omdat als het echt alleen maar klompvoetjes zijn hebben we zo geluk hiermee. Maar het houd me zeker bezig of er echt niets anders meer gevonden wordt. Vreselijk om te wachten tot dinsdag voor de punctie. Het staat me zo tegen dit weer te moeten ondergaan. Met Daan deed het pijn en was het heel emotioneel. Nu komt erbij dat ik ook weet dat kindjes dit zeker niet leuk vinden. Nee zou jij het leuk vinden zo,n grote naald die vlak langs je heen komt. Ze voelen het niet, maar dit is natuurlijk voor zo,n kleintje schrikken. Ik ben dus nu vooral bezig ons kindje hier op voor te bereiden wat er gaat komen. Ja en dan is het na dinsdag nog afwachten voor de uitslag, hoelang gaat dit nu weer duren.

Verder zijn we ook onwijs trots op dit tweede wondertje wat in mij groeit.

Vandaag is echt een mijlpaal, ik heb de 20 weken gehaald van mijn zwangerschap. Eerlijk gezegd had ik dit nooit meer verwacht. Er is echt een moment geweest dat ik dacht dat er nooit meer een tweede kindje zou komen. Dat het gewoon niet voor ons was weg gelegd om een “echt” gezin te zijn. Maar gelukkig groeide het vertrouwen in deze zwangerschap steeds een stukje meer. Het volste vertrouwen heb ik in dit kindje in mijn buik. Ondanks er angsten zijn, maar dat heeft niets met dit kindje te maken. Maar puur door de ervaring met Daan. Ik voel dat het goed zit met dit kindje en hoop dat ik meer rust kan vinden in de angsten die er wel zijn. Ik geniet intens, maar als ik denk aan de 20 weken echo of aan de bevalling kan ik de paniek in mijn lichaam voelen. Dit is ook de reden waarom ik afgelopen vrijdag nog een sessie heb gedaan bij Mirre. De onrust werd steeds erger nu de 20 weken echo echt heel dichtbij komt. Dinsdag is het zover, en wil er graag in rust daar in gaan.

Klachten

Ik had het vorige week er al even over dat er een vermoedde was op een blaasontsteking, nou dat bleek dus echt zo te zijn. Het duurde erg lang voor ik eindelijk medicatie kreeg, nu hopen dat het snel de goede kant op gaat. Want ik merk juist dat ik me er steeds rotter door ga voelen. Heb steeds enorme buikpijn en steken in mijn schaamstreek. Zal blij zijn als dit over zou zijn. Verder begon ik ineens misselijk te worden en kreeg ik last van brandend maagzuur. Hopelijk is dit iets tijdelijks en niet tot aan het einde van de zwangerschap. En toch voelt het alsof ik nog geluk heb dat ik het nu pas heb. Bij Daan begon het al heel vroeg in de zwangerschap en kon ik ook niet volledig plat liggen in bed. Slapen is ook nog altijd een vervelend iets. Ik slaap gewoon echt niet. Ben de hele nacht aan het draaien omdat ik gewoon niet lekker lig. Alles doet me pijn en daar erger ik me heel erg aan. Pas in de ochtend wordt ik vaak wat rustiger en val ik dan in slaap.

Energie opbouwen

Omdat ik echt zo,n slechte conditie heb sinds ik zwanger ben en weer volledig thuis zit (op de 2 uurtjes werken na dan) Ik heb pijn en ben moe, waardoor ik nergens echt zin in heb. Het is niet alleen lichamelijk moe het is meer emotionele moeheid. Ben natuurlijk heel hard aan mezelf aan het werken waar echt heel veel emotie bij komt kijken. En emotie kan zo vreselijk slopend zijn. Alles wat bij Mirre gebeurd sloopt me echt gigantische. Dan zal je zeggen waarom dan toch doorgaan in de zwangerschap, denk nu gewoon echt daaraan. Maar dat doe ik, alles wat ik nu opruim is voor mij, mijn partner en mijn kindje van belang. Die dingen hoeft mijn kindje dan niet mee te dragen, want die pikt automatische gevoelens van mij op. Alleen door dat ik dus zo weinig energie heb wordt er zorgen gemaakt of ik de bevalling wel aankan, daardoor twijfel ik zelf nu ook wel. Dus ben ik samen met mijn partner de stap gaan zetten om meer te gaan wandelen. Probeer elke dag een half uur te wandelen. Ja soms zitten er dagen tussen dat het even niet gebeurd. Maar waar ik in het begin na 10 minuten al bekaf was, merk ik dat ik toch nu al na twee weken sterker wordt. Ik krijg meer energie van het buiten zijn en echt door het wandelen wordt die extreme moeheid toch verminderd. Nu het nog volhouden, want ik wil vol vertrouwen de zwangerschap verder in gaan en vol vertrouwen de bevalling aangaan.

Week 19 heb ik vandaag bereikt, volgende week zit ik dan eindelijk op de helft. Dat is echt een hele mijlpaal. Maar nu kunnen jullie lezen over de afgelopen week, dus zwangerschap week update 18

Blaasontsteking

Het is een kans dat ik dus een blaasontsteking heb. Maandag toen ik op controle was, klaagde ik over steken in mijn zij en buikpijn. Toen wilde ze toch even mijn urine laten onderzoeken. Helaas belde ze pas donderdag avond op dat het verontreinigd was. Niet eerder had ze het onder ogen gekomen, en maakte excuses. Ze zei als het zo is zijn we op tijd. Maar wilde dus niet blind gaan behandelen en liet me naar de huisarts gaan om mijn urine op kweek te laten zetten. Nou duurt dat drie dagen, helaas zit er nu dus de kerstdagen tussen. Omdat ze maar niet belde na maandag dacht ik het zal wel meevallen, de klachten namen af dus dat was goed. Maar eigenlijk sinds gisteren nemen de klachten weer toe. Steeds pijn in mijn buik, nog vaker plassen en eigenlijk de hele dag voelen dat ik moet. Branderig gevoel onderin buik en schaamgedeelte. Ik moet dus echt afwachten tot volgende week.

Zorgen om de bevalling

Ik heb echt totaal geen conditie meer en in het ziekenhuis maken zich zorgen. Dat deden ze al om mijn geestelijke gezondheid en nu ook omdat ze bang zijn op dit moment dat ik de bevalling niet ga aankunnen. Ik ben al na 10 minuten lopen al bekaf. Maar eigenlijk is het niet zo gek na al die emotionele momenten op Mirre. Ondanks ik niet meer elke week daar ben, doe ik nog wel wat af en toe. En heb ik elke week een telefonische gesprek. Maar hierdoor en door de zwangerschap heb ik echt nergens meer energie voor. Helaas leggen ze wel heel erg de nadruk op de zorgen, zodat ik mezelf ook nog dieper in de put voel komen. Ik vind het nu dus ook al eng de bevalling. Er is nu afgesproken met mijn maatschappelijk werker in het ziekenhuis dat ik elke dag ga wandelen. Nou dat elke dag is nu zo,n beetje bijna elke dag. We zijn vorig weekend begonnen, en twee keer overgeslagen. Dus dat gaat prima zo. Nu het alleen nog volhouden, ik moet weer meer conditie krijgen. De baby moet er toch ook echt uit nog.

Buik

Eigenlijk heb ik gewoon een hekel aan buikfoto,s, maar toch wilde ik er wel een paar. Net als bij Daan ook dus niet elke week een buikfoto. Waarom niet nou omdat  wat je eigenlijk op de foto ziet mijn bovenbuik is en het is toch echt niet de buikbaby die daar zit. Toch vind ik het zelf leuk te voelen dat me buik steeds dikker word, normaal vind ik dat vreselijk maar nu groeit er iets moois daar. Ondanks ik er dus een hekel aan heb, zijn er toch foto,s die ik jullie nu ga laten zien.

Hoe kan je het beste voorbereiden op een bevalling?

Vandaag gaan we het hebben over zwangerschap week 17, want vandaag ben ik precies 18 weken zwanger. dat houd in dat ik over twee weken op de helft van mijn zwangerschap zit. Voor mij gevoel gaat het niet heel snel, en toch ergens wel weer. Waarom het niet snel genoeg gaat voor mijn gevoel is omdat ik zo graag dat kleintje in mijn armen wil hebben. Maar aan de andere kant is het maar goed dat ik nog even te gaan heb. Want voor de bevalling gaan we nog even verhuizen. Dus nog genoeg te doen voordat dit kleintje geboren wordt.

Blaas niet onder controle

Wat is het vervelend dat je zoveel moet plassen. Ik had dat al heel snel in de zwangerschap. Maar sinds een paar dagen merk ik dat het alleen maar erger wordt. Ja de kleine wordt ook steeds iets groter en het voelt nu al dat mijn baarmoeder enorm op mijn blaas drukt. Maar vervelender is nog dat ik me blaas gewoon niet onder controle heb. Ik moet regelmatig niezen, waardoor ik gewoon in mijn broek plas. Dit is gewoon echt heel erg dat ik dit steeds weer voel. 

Andere klachten

Ik heb al een tijdje problemen met slapen doordat ik veel pijn heb in mijn rug en mijn bekken. Het slapen gaat nu wel beter. Maar heb wel overdag meer pijn in mijn rug en bekken. Als ik veel voor mijn doen gedaan heb, voel ik het heel erg. Begin deze week heb ik een workshop gehad en daar heb ik de eerste dag zowat de hele tijd op de grond op een kussen gezeten. Dat was niet slim, dus had ik halverwege de week zoveel pijn een dag dat ik amper normaal kon lopen. Hopelijk wordt het niet nog erger, want ik moet nog 22 weken.

Contact maken met buikbaby

Het is zo leuk om de buikbaby nu al zo te voelen. Al vanaf 13 1/2 week voel ik het. Soms is het gewoon echt een stuiterbal in mijn buik. En wat ik nog leuker vind, waar ik super van geniet dat de buikbaby contact maakt met papa. Steeds als we samen op bed liggen, legt de papa zijn hand op mijn buik. En daar reageert de kleine op. Hij kan het natuurlijk nog niet voelen. Maar ik vind het prachtig dat ons kindje gewoon contact maakt met papa. Dat het gelijk druk wordt als hij zijn hand op mijn buik legt. Ben benieuwd of de baby zich ook laat voelen als het groot genoeg is zodat hij het echt kan voelen. Want Daan was daar heel eigenwijs in, als zijn papa de hand op mijn buik legde stopte Daan gelijk met bewegen. Dus ik gun het zo dat het dit keer anders zal zijn. Juist omdat het nu al zo druk is.

Vorige week kwam het er niet van om een stukje te schrijven over mijn zwangerschap. Vandaag heb ik weer een update voor jullie. Ik ben vandaag 17 weken zwanger, nog eventjes en dan zit ik alweer op de helft. Wat natuurlijk een geweldige mijlpaal is zeker als ik kijk naar de vorige twee keer dat ik zwanger raakte. Ik ben zo gelukkig dat het allemaal goed blijkt te gaan met het kindje.

Afspraken, afspraken en nog eens afspraken

Ja het is wel fijn om elke twee weken te mogen kijken naar je kindje, maar het is wel een gedoe steeds naar het ziekenhuis. Maar niet alleen dit ook heb ik nu drie nieuwe afspraken erbij gekregen voor 3 januari wanneer ook de 20 weken echo gepland is. Aangezien ik heel benauwd ben, sturen ze me door naar de cardioloog. 3 januari mag ik dan al om 8.00 in het ziekenhuis zijn voor een ECG, daarna voor een echocardiogram. Dan nog een afspraak met de cardioloog zelf. Om het helemaal af te maken heb ik de 20 weken echo dus op de ochtend gepland. En na die echo moet ik nog even mijn bloeddruk laten meten. Het is fijn dat ze me zo goed onder controle zetten, maar dit vind ik eigenlijk op 1 dag best wel wat veel.

Geslacht van ons kindje

Afgelopen maandag dacht ik even te vragen of ze kon kijken of het geslacht al zichtbaar zou zijn. Met dit termijn is het namelijk al mogelijk te zien. Maar helaas ons kindje was te eigenwijs om iets prijs te geven. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig, maar verder maakt het ons weinig uit of het een jongen of een meisje is. Wel heb ik heel sterk het gevoel dat het een meisje is, maar dat laat nog even op zich wachten dus. En mochten wij het straks weten, blijft dat voor de buitenwereld nog een verassing net als bij Daan willen we dit pas laten weten als het geboren is.

Zorgen vanuit het ziekenhuis

Ik heb natuurlijk al het nodige mee gemaakt in zwangerschappen ik ben niet voor niets heel hard aan mezelf aan het werk. Wil gewoon het beste uit het leven halen wat er te halen valt. Voor mezelf maar ook voor de kleine in me buik en mijn partner. Het geluk in het leven vinden voor mezelf en gezin. Ik ben aardig op weg, maar nu ik niet meer elke week bij Mirre ben valt het zwaar thuis. Door de nodige klachten (benauwdheid) kan ik niet zo veel en ben ik veel thuis. Hierdoor merk ik dat ik best eenzaam ben. Op Mirre merkte ik dat niet zo, want er was altijd wel iemand om mee te praten, dansen, spelen en hart te luchten. Dit is dan ook de reden dat ze in het ziekenhuis zich ook wat zorgen maken, maar voornamelijk voor de periode als het kindje geboren is. Daar maak ik me niet zo druk om eigenlijk. Meer om deze tijd. Aan de ene kant is het fijn dat ze de juiste zorg voor me willen, maar het voelt ook een beetje alsof ik mezelf nu zelf nog meer zorgen ga maken omdat hun dat doen. Ik ben dan ook wel blij dat ik er niet alleen in sta en dat ik nog altijd contact heb met Mirre en het ziekenhuis zelfs contact gaat leggen met hun. Wil gewoon niet graag naar een nieuwe psycholoog. Maar de zorg die ik kreeg op Mirre is geen optie meer vanwege het geld. 

Vandaag ben ik alweer 15 weken zwanger en ik kom nu dichterbij de 20 weken echo. Nog altijd wil ik hier niet aan denken, want dan krijg ik het Spaans benauwd ervan. Ondertussen staan er al drie nieuwe afspraken gepland voor controle. 5 december mag ik weer even kijken, twee weken later ook nog eventjes. En de 20 weken echo staat op 3 januari gepland.

Kwaaltjes

Ik merk dat ik het steeds sneller benauwd heb, en dus actief de grootste moeite heb met dingen doen. Fietsen is een hele opgave geworden, maar wil ik dus nog wel blijven doen. Daarbij heb ik het nog sneller warm dan voorheen, dus ik zweet redelijk snel. Alles kost nu twee keer zoveel energie dat vind ik wel heel lastig omdat ik juist had gehoopt dat de ergste moeheid wel af zou zakken na die 12 weken. Dat gebeurde ook wel, maar als je niet veel slaapt en dus snel benauwd ben dan ben je ook sneller moe. Steken in me buik heb ik ook soms, begin nu ook te merken dat het erger wordt als ik iets teveel heb gedaan. Daar ben ik eigenlijk vandaag pas achter gekomen, want heb gisteren de hele dag in het ziekenhuis gezeten vanwege de operatie van mijn partner. En dat heeft er bij mij wel in gehakt voel ik nu heel erg na dat ik ook nog even de grote boodschappen alleen op de fiets heb moeten doen. Nu maar even goed naar mijn lichaam luisteren en wat rust geven. Verder ben ik blij dat ik niet misselijk ben en ook geen last van brandend maagzuur. En ja mijn buik groeit al lekker, nee nog steeds geen foto,s van gemaakt. Wordt nu eigenlijk wel tijd.

Testen

Ik had het eigenlijk al laten vallen in de vorige update, maar wilde er nog even op terug komen. Aangezien we natuurlijk een kindje met down kregen de vorige keer heb je nu recht op de NIPT test. En in het ziekenhuis dachten ze dat we die maar even wilde laten doen in plaats van eerst de combinatie test. Maar wij hebben bewust gekozen voor geen testen. Voor ons is de 20 weken echo vroeg zat om te zien als er iets mis is om dan eventueel verder te testen. Dit hebben we toen ook in de eerste zwangerschap zo gedaan en ben het nu ook helemaal niet van plan geweest. We weten wat we te wachten staan als er weer uit zou komen dat er een kindje met down gezien wordt. En zullen er dan weer voor gaan. Alleen als ons kindje niet met het leven verenigbaar is dan zal ik de zwangerschap niet uitzitten. Dat is iets wat ik denk niet aan zou kunnen. Maar ik ben heel positief en we gaan er vanuit dat er dit keer geen rare dingen gezien worden.

Genieten

Ik had echt van te voren niet verwacht dat ik zo erg zou kunnen genieten van deze zwangerschap. Door onze geschiedenis komt er toch wel angsten bij kijken. Toch valt het allemaal heel erg mee. Dit komt ook omdat ik hele goede begeleiding gehad heb. En ik heel sterk ben verbonden met ons kindje. Zo sterk verbonden dat ik het zelfs al heb gevoeld. Eerst twijfelde ik nog of het alleen de energie is die ik voelde. Maar toen ze in het ziekenhuis zeiden dat het wel vroeg is maar wel mogelijk is wist ik het zeker. Ik heb onze kleine Minnie al gevoel in me bui, hoe klein het nu ook nog is. Wat is dat bijzonder zeg. Deze zwangerschap is zo anders dan bij Daan en ik ben daar zo dankbaar voor dat ik nu ook echt mag en kan genieten ervan. 

Hebben jullie testen laten doen in de zwangerschap, waarom ja of waarom nee?