Wat ben ik blij dat ik de grens van drie maanden over ben, wat was dat een stressvolle tijd af en toe. Natuurlijk weet ik dat er nog van alles mis kan gaan uit ervaring. Maar de kans op een miskraam is een heel stuk kleiner geworden. En ik heb het volste vertrouwen erin dat deze zwangerschap helemaal goed gaat komen.

Het negen maanden invulboek

Ik probeer trouw het boek in te vullen, maar soms schiet het er bij in. Maar dan maar even in halen. Maar vind de vragen soms lastig te beantwoorden. Hoe voel je nu? Heb je het op je werk verteld? Hoe was de reactie op het werk? Hoe was het bij de verloskundige? Nou wat zeg je, als er al twee weken achter elkaar wordt gevraagd hoe je voelt. Eerlijk gezegd sta ik daar niet steeds bij stil. Want ik voel me gewoon moe, omdat ik amper slaap. En werk, ja ik ga woensdag voor het eerst weer beginnen na vijf maanden pauze op de kinderboerderij. Dus ze vonden het toch al leuk dat ik van de week even weer langs kwam. Echt standaard verloskundige, ik sta onder controle in het ziekenhuis. En kom er elke twee weken, steeds is het weer fijn om dat kleine wondertje te mogen zien. Maar ik ga trouw door met invullen. Wat ik het meest moeilijk vind is de buikfoto,s, die zijn er helemaal nog niet. Dat vond ik bij Daan al moeilijk, omdat ik niet vind dat ik een mooi buikje heb. Ik ben gewoon dik, het baby buikje is wel mooi. Maar dan komt er zo,n vreselijk bovenbuik boven uit steken. Toch komen er vast nog wel buikfoto,s.

Slecht slapen

Dit vind ik wel een hele vervelende die bij de zwangerschap komt kijken. Ik heb echt dagelijks heel erg pijn in mijn rug en bekken. En helemaal dus als ik in bed lig. Dat is dan ook de reden waarom ik amper slaap. Ik draai de hele nacht van me rug naar me zij, maar beide liggen gewoon niet lekker. Al heel in het begin heb ik een poging gewaagd met een kussen tussen me benen te slapen. Maar ook dat is geen optie, ik kan gewoon niet een hele nacht op me zij liggen en dan weet ik me geen raad met die kussen. En de pijn wordt er ook niet minder op. Dit is echt het enige waar ik echt heel veel last van heb in de zwangerschap. Verdere klachten vallen echt heel erg mee.

Bevalling

Met twee maanden werd me al even verteld dat ze geen problemen zagen om niet op natuurlijke wijze te bevallen. Maar aangezien dit mijn eerste afspraak was ging mij dit even te snel. Er werd gesproken over eerdere ervaringen dus over Daan en de miskramen. Bloeddruk werd opgemeten, en ja ik kon ze wel vertellen dat hij te hoog zou zijn. Ook dacht ze maar even te zeggen dat we de combinatie test over zouden slaan en gelijk de NIPT test zouden willen. “Nou mevrouw dat heeft u mis we willen geen testen.” Gelukkig legde zich daar gelijk bij neer. Juist op het moment dat ik aardig in paniek begon te raken over dat ze begon over natuurlijk bevallen, wilde ze nog eens mijn bloeddruk meten. Ja geen slimme zet, ik zat daar onwijs trillend te huilen. Dus besloot ze het er maar bij te laten. 

Maar goed, zelf ben ik met drie maanden erop terug gekomen over het hele bevalling verhaal. Want ze hebben me met Daan aangeraden een keizersnee en dat vanwege een verleden met abcessen. Er werd verteld dat het grote kans is dat het terug komt na een natuurlijke bevalling. En aangezien ik er een stuk of vijf keer aan geopereerd ben zat ik daar niet op te wachten. Uiteindelijk was het door Daan ook verstandig dat het een keizersnee werd. Nu gaan ze eerst mijn medische gegevens door nemen en kijken of het echt geen probleem is op een natuurlijke bevalling. Want dat wil ik echt uitsluiten, een natuurlijke bevalling lijkt me namelijk echt heel mooi om mee te mogen maken. Dus hier komt zeker nog een vervolg op.

Wie heeft de gouden tip om in de zwangerschap beter te slapen?

Eindelijk ben ik zwanger en ik geniet er heel erg van, maar dat is wel even wennen geweest in het begin van de zwangerschap. Na een kindje verliezen en twee keer een miskraam hoe voelt het dan om zwanger te zijn. Ben je dan wel blij ermee, kan je er mee verbinden of voel je alleen maar onzekerheid. Ik was heel bang dat ik absoluut niet blij kon/mocht zijn omdat het toch wel weer mis zou kunnen gaan. Maar ik ga jullie vertellen hoe ik ermee om ben gegaan en wat mij enorm heeft geholpen dat ik nu zo kan genieten van deze zwangerschap.

Eerste echo

Al heel snel kreeg ik een echo, dat is normaal als je in de medische molen zit. En helemaal met mijn voorgeschiedenis niet zo gek. Inmiddels weet ik precies waar ik moet kijken, maar het was nogal vaag allemaal. Ineens zagen we heel licht iets knipperen. Ja echt zit er een hartje, van de verpleegkundige specialist was er ook wat twijfel. Er was een hele vroege zwangerschap dacht ze. Eerst werd er gedacht dat het knipperen misschien wel mijn eigen hartactie was. Maar toen haalde ze er een boek bij om de echo te vergelijken. En ze zei toch nog twijfelend dat er wel een zwangerschap van een week op 5 a 6 zat. Het hartje was net gaan kloppen, dus vandaar dat het heel traag was. Ik voelde van alles door me heen gaan, ik voelde vele tranen opkomen. Maar echt opluchting was het niet. Wat een onzekerheid was er nog. Dus was ik blij dat ik twee weken later terug mocht komen. 

Erover praten

Nee ik wilde nog niemand in de familie of vriendenkring het vertellen. Maar omdat ik onder begeleiding stond bij Mirre kon ik het daar delen. Dit deed me zo goed, dat ik er langzaam vertrouwen in ging krijgen. Er werd verteld dat ik contact kon maken met dit mini mensje, maar ik durfde eigenlijk niet. Ik durfde me niet te verbinden met dit nieuwe leven in mij. Het was al veelte vaak mis gegaan. Wat als ik me verbond, dan doet het alleen nog maar meer pijn als het mis zou gaan. Toch door steeds meer te delen van mijn angst, begon ik het langzaam toe te laten. Ik begon zelfs de energie van dit kindje te voelen. Heel raar, want dit kende ik niet van Daan. Ik wist dan ook nog niet dat ik het kon voelen terwijl het zo klein was. Je voelt het in energie. De energie van dit kindje groeit met de dag dat ik er vertrouwen in heb. Soms lijkt het alsof ik het echt al voel bewegen in mijn buik, maar dat is iets wat gewoon nog niet kan. Maar wat voelt dit speciaal. Ik dacht echt dat ik niet zou gaan genieten van deze zwangerschap en dat er alleen maar angst zou zijn. Ja er is angst vooral als ik denk aan de 20 weken echo. Maar wat geniet ik van dit kindje. Als ik niet bij Mirre onder begeleiding stond, was ik me nooit gaan verbinden met dit kindje en zou ik zoveel moois gaan missen in de zwangerschap. 

Angst voor een miskraam

Ja die is er zeker in het begin heel erg geweest. Ik had dan ook steeds een beetje bloedverlies en bloed is voor mij paniek. Terwijl als ik met mijn hoofd nadacht wist ik dat dit ook geen kwaad kon. Maar ik raakte vaak juist in paniek hierdoor. En helemaal toen ik al een echo had gekregen waar er echt al een heel mini mensje op te zien was met armpjes en beentjes. En dan weer dat bloedverlies. Toen had ik het niet meer. Nu werd het echt, en ik kreeg een nachtmerrie over een miskraam. Maar niet een miskraam die ik eerder al had gehad. Nee dit keer zag ik mezelf een heel klein mini kindje in me handen hebben, met heel veel bloed. Maar gelukkig bleef alles goed gaan en ben ik nu door de eerste drie maanden heen. Dat geeft me echt wel meer rust. 

Op naar de 20 weken echo

Eigenlijk wil ik hier helemaal niet bij stil staan, als ik dat doe is er echt veel onrust. Dus daarom druk ik het tot nu toe steeds weer weg. Ook weet ik dat mijn partner deze echo heel eng vind. Bij Daan gingen we met gezonde spanning erin, maar liep het zo anders af. Ik moet er niet aan denken dat ze weer allemaal rare dingen gaan zien op de echo. Ik weet dat het een kleine kans is dat weer hetzelfde te zien is dan, maar er zit echt wel een groot trauma op deze echo. Dit is ook de reden waarom ze met twee maanden zwangerschap zeiden. “nou ik ga er vanuit dat je de combinatietest wilt overslaan en gelijk maar de NIPT test wil doen” Nou mevrouw, wij willen helemaal geen testen. De 20 weken echo is vroeg zat om verder te testen als er iets mis mocht zijn. Gelukkig legde ze hier gelijk bij neer, omdat we natuurlijk wisten waar we over spraken. Voor nu geeft het me rust dat ik elke twee weken controle heb. En ik blijf gewoon heerlijk genieten van mijn zwangerschap.

Ik had zelf niet verwacht dat er al zo snel kleertjes voor de baby in huis gehaald zouden worden. Ik had besloten pas iets te gaan kopen als ik weet of er een meisje of jongen in me groeit. Want we hebben nog zoveel kleertjes in huis. En veel is ook nog vrij nieuw. Maar toch heeft de nieuwe baby die op komst is al kleertjes gekregen. Ik mocht wat leuke items uitzoeken via Olliewood. Wat was dit nog moeilijk, zoveel leuke kleertjes voor baby,s. Maar het viel wel wat tegen aan unisex kleertjes. Toch heb ik echt wel hele leuke dingen besteld. Ook deze baby verdiend iets nieuws en niet alleen kleertjes die speciaal voor Daan zijn gekocht.

Weg dromen

Als je zo aan het rond neuzen bent voor baby kleertjes droom ik even weg. Zou het een meisje of jongetje worden. Het maakt me niets uit, maar als ik die kleertjes zo zie… Die schattige rokjes en jurkjes voor meisjes, die stoere jasjes en schoenen voor de jongetjes. Toch moest ik het nog even doen met kleertjes die voor beide kan. Gelukkig hou ik ook van wat stoerdere dingen voor meisjes en daarom was ik gelijk al helemaal weg van een item wat ik dan ook gelijk in het winkelmandje stopte. Ik koos als eerste voor een spijker tuinpak, wel in een maatje 68, want als het nog zo klein is hou ik liever van dat zachte stofje. Ik was echt meteen verliefd hierop. Daarnaast bestelde ik nog een broekje en een legging maatje 50. Een broekje maatje 62 en een heel stoer shirt met lange mouwen in maatje 62.

Stoer net als Daan

We weten natuurlijk al hoe het is om een baby boy te mogen krijgen. En wat vond ik het toen al heerlijk om stoere jongens kleding te kopen. Wat ik nu als eerste opzocht waren de baby boy schoentjes. Met Daan hebben we die kans nooit gekregen om schoenen te shoppen. Maar ik vind ze zo geweldig om te zien. Denk niet dat ik heel snel al schoentjes zou kopen, een baby heeft er nog vrij weinig aan. Maar al dat kleine spul wordt je gewoon stapel verliefd op. Even denk ik terug aan Daan hoe het was om voor het eerst speciaal jongens kleding te kopen. Dit vond ik heel speciaal. En ondanks ik eerst nog niks wilde kopen voor zijn broertje of zusje, toch voelde dit net zo speciaal als toen bij Daan. Ik ben nu al zo dol verliefd op dit mini mensje.

Zoeter dan zoet

Als ik echt kijk speciaal naar meisjes kleding denk ik aan het zoete roze, maar gaf natuurlijk ook al aan dat ik ook van stoer houd voor een klein meisje. Maar nu keek ik echt even naar dat hele zoete voor een mini meisje. Hoe zou dat zijn zo,n mini Debbie in die schattige roze kleertjes. En natuurlijk kwam ik ook iets tegen waar ik meteen weg van was als ik wist dat er een mini meisje in me buik groeide. Dan had ik een heel zoet baby pakje voor in de zomer besteld.

Minnie

Nee we weten nog niet wat het geslacht is, maar we hebben de baby een bijnaam gegeven. Mijn partner schrijft het als Mini, maar zelf hou ik Minnie aan. Ik kreeg al te horen leuk een meisje, nou dat is dus niet de reden waarom deze naam. Daan kreeg ook al snel een bijnaam Draakje, en dus deze baby verdiend er ook eentje. Maar eigenlijk doen we dit voor ons zelf het makkelijker te maken. Het is onpersoonlijk om over “de baby” te praten, of hij/zij. En hierdoor is de kans straks als we het geslacht weten minder groot dat we onze mond voorbij praten. Want ook dit keer willen we het graag voor ons zelf houden. Maar voor nu is het ook afwachten voor ons.

Controles

Ik heb inmiddels al 5 echo,s gehad in 12 weken tijd. De eerste echo was echt zo vroeg dat er wat twijfel was of het echt om een zwangerschap ging. Maar we waren positief, de echo daarna zagen we echt dat het gegroeid was en er zat ook nog eens een kloppend hartje. Ik huilde van opluchting, het leeft in mijn buik. Al snel werd ik overgedragen naar de afdeling Obstetrie en Gynaecologie, want blijf in het ziekenhuis onder controle staan. Voor ik het wist had ik daar een afspraak en ja natuurlijk weer een echo. Vanwege mijn verleden van miskramen en een moeizame zwangerschap bij Daan, mag ik elke twee weken op controle komen. Dit mag ik zelf bepalen, als het straks vertrouwder voelt omdat ik Minnie ga voelen mag ik ook minder vaak komen. Maar voor nu vind ik het wel fijn op deze manier.10 weken zwangerschap

Zwangerschapskwaaltjes

Als ik terug denk aan de zwangerschap van Daan kon ik niet genieten, later begon ik te beseffen misschien wist ik onbewust wel dat er iets mis was. Nu kan ik echt genieten ervan. Het begon wel met echt extreme moeheid, ik wist niet waar ik het moest zoeken zo moe. Maar ik moest door, want elke week ging ik gewoon nog naar Mirre toe. Wat een zware opgave werd, maar het zo waard. In het begin was ik ook misselijk, maar niet extreem. Ik voelde me zieker van de hormoon spuiten tijdens de behandeling dan nu in mijn zwangerschap. Wel heb ik heel erg last van lage rugpijn en van mijn bekken. Juist als ik op bed lig waardoor ik nauwelijks tot niet soms slaap. En ja dat hakt er wel erg in. Ja en dan zijn er nog de gevoelige borsten, raak ze niet aan want echt dat vinden ze niet leuk. Daarnaast voel ik regelmatig dat het druk in mijn buik is, de energie van dit kindje is enorm. En ja banden pijn. Maar het belangrijkste ik sta in verbinding met dit kindje en ik geniet.

Uitgerekende datum

Vandaag ben ik precies 13 weken zwanger wat ben ik blij dat ik over het eerste termijn heen ben. Ik ben op 20 mei uitgerekend, en dit is een erg bijzondere datum omdat Daan zijn verjaardag op 15 mei valt.

Er zijn inmiddels al vier iui rondes geweest voor deze poging

Houd mijn lichaam me voor de gek

Het is s,avonds laat en lig in bed bij Mirre. Ik voel me al de hele dag ziek. Mijn hele lichaam voelt zich zwanger. Al dagen heb ik last van gevoelige borsten en lage rugpijn. Ik voel me opgezwollen, en heb pijn in mijn buik. Ook ben ik misselijk en wil het liefst spugen. Maar dat gebeurd niet. Ik moet plassen en bij het afvegen zie ik licht bloedverlies. Ik ben meteen in paniek. Maar ik voelde het toch, mijn lichaam zegt dat ik zwanger ben. Daar zit ik dan huilend op de wc, nee dit kan niet waar zijn. Terug in mijn kamer voel ik me nog zieker en er is paniek. Via een berichtje naar Bert vraag ik of hij nog wakker is en hij weet genoeg. Op dat moment geven we beide de hoop op. Ik voel me zo extreem moe, maar ik kan alleen maar huilen en piekeren. Mijn handen vinden weer mijn telefoon, ik twijfel. Ga ik dit echt doen, voor ik het weet typ ik een bericht naar Marijke en vraag haar om hulp. Ik voel me zo eenzaam en heb behoefde aan een knuffel. En toch het stomme schuldgevoel zegt waarom moet je nou hulp vragen en dat om 23.00 in de avond.

Paniek

Ik hoor de deur van het gebouw open gaan en iemand de trap op lopen. Marijke klopt aan en zo staat ze in de kamer. Ze vraagt wat er is en hakkelend vertel ik wat ik voel en eerlijk dat ik het niet meer zie zitten het hele zwangerschap traject. Ze komt op bed zitten en luistert. We hebben een fijn gesprekje en dan eindelijk de knuffel waar ik zo de behoefde aan heb. Ik bars nog even flink in huilen uit in haar armen. En dan is het tijd om te gaan slapen. Ik ben rustiger en val blijkbaar in slaap. Maar midden in de nacht wordt ik wakker. Ik voel me nog altijd heel ziek. De klachten verdwijnen niet. Meestal als mijn hoop weg is verdwijnen de klachten ook. Dan weet ik ook dat het de hormoon spuiten zijn werk weer lekker heeft gedaan. En mijn lichaam zo van slag was daardoor. Ik begrijp het echt niet. Durf ik te gaan plassen, ik moet wel dus laat ik maar gaan.

Hoop

Niks geen bloed te zien. Heb ik het de keer ervoor verbeeld. Ik ben zo in de war. Toch maar de dag rustig proberen af te wachten. Er is een licht sprankje hoop dat het bloeden niet doorzet. In de ochtend doe ik een zwangerschap test, na twee minuten zie ik twee streepjes op het schermpje. Toch twijfel ik, het is wel een erg licht streepje. Maar zo zagen de vorige testen er toch ook uit. Beneden laat ik een foto zien van de test, ze zegt twee streepjes te zien. Ik verbeeld het me toch niet. Nu pas besef ik dat ik zwanger ben. Ik ben gewoon ZWANGER.

Mijn man komt uit de nachtdienst, deze dag mag ik testen of ik zwanger ben. Net als bij Daan besluiten we gelijk als hij naar bed komt te testen. Wat is het weer spannend, ik doe de test en dan is het even wachten op de uitslag. De tijd is om, wat zie ik ja het is echt zo ik ben zwanger. We zien dat het waar is maar eigenlijk vinden we het ongelooflijk dat het zo is. We zijn blij verrast, maar het moet nog wel even echt binnen komen. Even weer aan het idee wennen weer zwanger te mogen zijn. Want inmiddels weten we dat het echt een geschenk is als je zwanger mag zijn. Zeker na het overlijden van Daan. Ik ben dol gelukkig, maar ook wat voorzichtig. Bang dat er iets vreselijk mis gaat. Dat is dan ook de reden waarom er een aantal mensen op de hoogte zijn van ons prille geluk.

Ik maak een afspraak in het ziekenhuis voor de eerste echo rond de achtste week. Wat duurt dat nog lang zeg, ik wil gewoon die bevestiging dat er een kloppend hartje zit. Toch zijn we samen aan het weg dromen. Zal het een jongen of een meisje worden. Ja ik weet het, het is nog zo vroeg om het daar over te hebben. Maar toch we kunnen het niet laten. Zelfs hebben we al een naam verzonnen als het dit keer een meisje zal zijn. Maar nog een lange weg te gaan voor we dat gaan weten. Ik ben moe extreem moe van de zwangerschap. Verder geen rare klachten, de eerste dagen ben ik wel heel misselijk geweest. Maar dat verdween en kwam niet meer terug. Wat heerlijk dacht ik nog, zal het dit keer een fijnere zwangerschap zijn. Toch ben ik heel bang, zelfs mijn man in bezorgd. Er kan zoveel mis gaan, de verhalen ken ik nu wel. Toch probeer ik ook gewoon te genieten.

Het is een raar idee dat ik vorig jaar op het einde liep van mijn zwangerschap en dat ik nu voor de tweede keer zwanger ben. Ik krijg fijne en lieve reacties op mijn zwangerschap. Juist was ik bang dat mensen het te vroeg vonden. Die zullen er vast wel zijn, maar het is ons leven, onze keuze geweest. Ik heb besloten dit keer meer te genieten, maar toch de angst is steeds op de achtergrond aanwezig. Soms dringt die heel erg bij me op en ben ik heel erg bang. Een keer was ik bij de yoga en met elke beweging deed me buik pijn. Ja ik weet dat het normaal is dat alles aan het groeien is en dat daar steken van kunnen komen. Maar ik moest steeds maar huilen, zo bang dat ik hierdoor een miskraam zou krijgen. Nog even heb ik het erover met de yoga lerares. Ook zij verteld dat het geen kwaad kan. En raad me aan het nog even te blijven proberen, blijft het vervelend voelen kan je nog altijd stoppen. Ze heeft ook gelijk, in gedachten kom ik zeker gewoon weer terug. Nog altijd ben ik niet terug gegaan naar de yoga les.

Eindelijk is het zover de echo datum is in zicht. Ineens de avond voor de echo begin ik heel zenuwachtig te worden. De nacht heb ik bijna niet geslapen zo zenuwachtig was ik voor de echo. Met een duffe kop kom ik uit bed. Ik krijg een enorme pijn in me buik, nog meer zenuwen daar zat ik nou net niet op te wachten. Is dit een slecht voorteken. Zal de echo niet goed zijn. Nee hier wil ik niet over nadenken. Straks zien we gewoon een mooi kloppend hartje. Samen met mijn man gaan we naar het ziekenhuis, het is druk. Sommige blijken nogal uit te lopen. Maar de verpleegkundige gelukkig maar 10 minuten. We gaan zitten en ze vraagt hoe het met me gaat, wat voor klachten ik heb. Dan feliciteert ze ons, dat vond ik een beetje raar. Toen met Daan ging ze eerst kijken voordat ze dit zei. Ja het kan toch ook mis zijn…

Ik kleed me uit, want het is een inwendige echo. Ze laat weten dat ze eerst even niks zal zeggen als de echo staaf in me zit. Dat ik daar niet van schrik omdat er iets mis blijkt te zijn. Daarna zal ze gaan vertellen wat ze ziet. Maar er valt niks te zien. Ik weet waar ik op moet letten. Bij Daan zag ik gelijk een stipje met een kloppend hartje. Hier was niks te bekennen. Ze verteld dat de baarmoeder goed gegroeid is, maar dat ze geen embryo ziet. Het lijkt niet mee gegroeid te zijn zegt ze. Ik ben in paniek, en huil vreselijk. Toch wilt ze er iemand bij halen, dat doen ze altijd als ze twijfelen. Ook zij kijkt mee en ziet niks. Ze laat ook zien hoe groot het had moeten zijn en dat ze dit echt niet over het hoofd hadden kunnen zien. Ik ben echt ontroostbaar. Zwanger zijn van een leeg vruchtzakje. Wat nu…

Echo
Gisteren moest ik naar het ziekenhuis toe voor een echo. Ik dacht zal allemaal wel meevallen, ze zouden naar het hartje kijken. En aangezien ze 4 weken geleden me aardig tot rust hebben gesteld dacht ik nou dat zit wel goed. Klopt ook niks raars verder met het hartje. Helaas houd ons kleintje van verassingen en die kreeg ik zeker even goed binnen. Bleek dat onze kleine uk echt een kleine uk is, het groeit niet goed genoeg. De bloed toevoer is niet zo best waardoor ons kindje op reserves leeft. En nu het meeste naar het hoofdje laat gaan en de rest een beetje er bij in schiet.

Opname
Het zal niet meer beter gaan worden, zolang het stabiel is mogen we blij zijn. Daarom wordt ik in het ziekenhuis gehouden om elke dag een hartfilmpje te krijgen. Verslechterd het dan is de kans groot dat ik hier moet blijven tot na de geboorte en dat het weleens eerder gehaald moet worden. Ik hoop dat ik na het weekend naar huis mag, maar daar is totaal nog geen duidelijkheid over. En hou daar ook geen rekening mee dat het mag.

Wat nu wel vast staat is dat het een keizersnee wordt. Als het verslechterd is het een noodzaak, maar kreeg ook even te horen dat ze het ook voor mij aanraadde omdat ik in het verleden last heb gehadvan fistels. En zal ik vaginaal bevallen is er grote kans op dat het terug komt. Wel wat slecht dat ik dat nu pas hoor want dit is al vanaf dag 1 bekend.

Harde buiken
Vannacht heb ik weinig geslapen, had ineens zo,n last van harde buiken. En dat had ik eerder weleens, maar nu bleef het steeds vaker terug komen. Na een half uur maar even gebeld en kreeg ik een warme doek. Moest even bijhouden of er regelmaat in zat. En jahoor elke 3a4 minutenharde buiken. Kreeg toen een hartfilmpje en die was in orde. Toch even verder onderzoeken en kreeg een inwendige echo. Kijken of de bevalling niet op gang kwam. Gelukkig was dat niet het geval. Ze brachten me naar bed met een paracentmol, en eindelijk viel ik dan in slaap. Wel maar voor eventjes, want was alweer rond 4 uur wakker.

diaree
En dan nog meer vervelend nieuws maar gelukkig niet ernstig voor de baby. Ik kwam hier gisteren aan en was ineens aan de diaree, ik dacht gelijk aan spanning. Zeker toen het aanhield na al het vervelende nieuws. Ik moest hetin de gaten houden aangezien er een visrus op de afdeling heerst. Helaas deze ochtend bleek het nog niet over te zijn. En nu ik net een gezellige kamergenoot had moest ik daar afscheid van nemen. Ik werd verhuisd, naar een eenzame kamer. Een kamer helemaal alleen voor mezelf. Het heeft zo zijn voordelen, maar het is ook wel heel saai.

In eerste instantie zeiden we tegen elkaar dat we nog geen speelgoed wilde kopen voor onze kleine uk, want we zullen vast wel wat leuks nog krijgen van de kraam visite. Toch had ik al af en toe het een en ander gekocht, het is ook allemaal zo leuk. Maar nu kwam ik iets tegen op de webshop babyhuys wat ik gewoon echt niet kon weerstaan om te kopen. Leuk voor op de maxicosi als we met de auto onderweg zijn. Hij is heel makkelijk te bevestigen en past ook op buggy,s, reiswiegen of reisbedden.

Tiny Love Sunny Stroll

Dan kocht ik nog 2 kleine leuke speeltjes erbij Tiny Love Tiny Smarts Jumpy en Tiny Love Spin Ball. En alles maakt ook lekker geluid, leuke felle kleuren. Dus veel speelplezier straks voor onze uk. De Tiny Love Tiny Smarts Jumpy is pas vanaf 5 mnd te gebruiken, maar de andere 2 vanaf de geboorte al.

Kende jij deze webshop al?

Hou me blog in de gaten, want er komt binnenkort een leuke winactie online voor de kleintjes onder ons.

Inmiddels zit ik alweer aan het einde van mijn 30 weken zwangerschap. Het gaat nu wel snel, nog ongeveer 9 weken en dan moet die kleine uk komen. Alles is nu zo goed als klaar, alleen moet er nog een plankje in het kamertje komen. En een haakje opgehangen worden voor de badcape op te hangen. Ben al flink aan het wassen geweest en het bedje is momenteel ook al opgemaakt. Helaas kreeg ik van de week de schrik na een baby wasje, er was een shirtje vol met rare vlekken die er voor de was niet inzaten. Gelijk de rest van de was nagekeken, maar gelukkig was het alleen dat ene shirtje. Daar ben ik dus mee terug geweest, want het lijken wel roestvlekken van het knoopje die erop zit. Helaas hadden ze de shirtjes niet meer, maar misschien ook wel beter. Kreeg dus wel me geld terug ervoor.

Echo

Met 29 weken kreeg ik een uitgebreide echo, net zo 1 als de 20 weken echo. Ze gingen eens goed naar het hartje kijken en de kinder cardioloog kwam er ook bij. Er zitten 2 gaatjes in het hart en de hartklep werkt niet naar behoren. De cardioloog legde me dit uit, maar ze maakte de indruk dat ze zich geen zorgen echt maakte erom. Ze vertelde als het in de laatste weken naar de bevalling zo blijft met het hartje mag ik gewoon zelf bevallen. Dus geen keizersnede, dat voelt heel fijn. En als het dus zo goed blijft gaan, krijg ik me kindje ook gewoon gelijk bij me. Daardoor heeft ze me erg gerustgesteld. Wel zal er tussen de 3 en 6 maanden een operatie plaats vinden aan het hartje. Maar dan is ons kindje sterk genoeg om dit aan te kunnen. Er word nog overleg gedaan om in gesprek te komen met de specialisten voor de klompvoetjes en het waterhoofdje. En over 4 weken krijg ik nog een nieuwe echo, zodat ze kunnen kijken of er niks veranderd is.

Kwaaltjes

Ja die komen en gaan steeds weer. Voornamelijk ben ik heel erg moe, maar dat is niet zo gek. Heb ook echt elke dag pijn in mijn rug, wat wel erg vervelend wordt zo. En zo nu en dan last van mijn bekken. Sporten/bewegen is er goed voor, dat advies kreeg ik van de fysiotherapeut. Alleen merk ik sinds de laatste 2 keer sporten dat het alleen maar erger wordt de pijn. Zucht!!! Ook brandend maagzuur komt af en toe boven, en van de week heb ik daardoor bijna de hele nacht op de bank gelegen. Maar ondanks al deze kwaaltjes geniet ik nog volop van de zwangerschap. Het is zo fijn als je de kleine uk voelt bewegen. En het is nog altijd onwerkelijk dat er straks echt een heel mensje geboren gaat worden.

Zwangerschapscursus

Ben inmiddels nu 2 keer naar zwangerschapscursus geweest. Wist niet wat ik me erbij voor moest stellen. Maar tot nu toe vind ik het nogal saai, met alleen maar praten, praten en nog eens praten. Ik dacht misschien leren we daar wel ontspanningsoefeningen, maar nee dus. De volgende keer gaat het over de bevalling en dat lijkt me wel erg prettig om daar meer over te weten. Dan mogen partners ook mee. En gelukkig kan deze avond mijn man mee.

Vluchtkoffertje

Ja misschien wat vroeg, maar ik ben alvast begonnen met een tas klaar te zetten voor het ziekenhuis. Je weet maar nooit als die kleine eerder wilt komen.
Tot nu toe wat erin zit:

Voor mijzelf

• Nachtkleding
• 2 shirt voor het bevallen, 1 met lange mouwen en 1 top (ligt eraan hoe warm het is)
• Slippers
• Kraamverband
• Dikke sokken

Moet nog:

• Medicijnen
• Tandenborstel en tandpasta
• Douchegel
• Ondergoed
• Borstel
• Water flesje
• Belangrijke papieren
• Fotocamera + lader

Voor de baby

• 5 luiers
• Speentje
• Wikkeldekentje
• 2 mutsjes
• Sokjes
• Spuugdoekje
• 3 rompertjes

Moet nog:

• 3 pakjes
• Maxicosi

Als iemand advies heeft wat er echt in moet, laat het me weten… 

Alweer een paar weken staat de box er. Mijn mannetje dacht laten we hem maar eens in elkaar zetten. Hij stond al heel lang in dozen in de baby kamer, maar je moet toch eens gaan wennen dat hij in de woonkamer komt te staan. We waren heel bang dat hij erg in de weg zou staan, zo groot is het hier niet. Maar dat viel heel erg mee, was er na een dag al aan gewend. En hij is nu al niet meer weg te denken. Kan echt niet wachten tot ik onze kleine erin kan zien liggen. Blijft nog steeds onwerkelijk, maar het komt wel steeds dichterbij.

Ben zo blij met deze mooie box, mooi van kleur, stevig en een handige la.