Ik ga me gevoelens vandaag blootleggen, wij hebben hier veel te verwerken gehad en nog vele dingen zijn er om te verwerken. Het downsyndroom heb ik eigenlijk al wel een plekje gegeven. Het is nou eenmaal zo dat onze kleine uk dit heeft en zal er zeker niet minder van gaan houden. Maar niet alleen dit was er ontdekt natuurlijk.

Klompvoetjes

Als eerste instantie maakte ik me geen zorgen om de klompvoetjes omdat ik weet dat het te verhelpen is. Maar toen de kraamzorg met meer informatie kwam, (want ik was daar nog niet mee bezig geweest) werd ik heel verdrietig. Op het internet las ik dat het beste resultaat is als je kindje vlak na de geboorte gelijk in het gips gezet wordt. Dan worden beide beentjes dus in het gips gezet voor 6 weken, elke week ga je terug naar het ziekenhuis om het te vervangen om de voetjes iets bij te stellen. Na die 6 weken een kleine ingreep wat niet veel voorstelt, en dan weer 6 weken in het gips. Na de 12 weken gips krijgt de kleine spalken voor elk slaapje die het doet in bed. En dat tot een jaar of 4. Hier werd ik dus echt heel emotioneel van omdat je toch zo,n hummeltje niet graag in het gips wilt zien. En dan de bad momentjes niet thuis kan doen. En 12 weken gips is echt lang vind ik. Ik weet dat dit het beste is voor ons kindje, maar geloof dat ik dit moeilijker vind dan het stukje down. Misschien heel stom, maar het is echt zo. We weten natuurlijk niet zeker dat de behandeling ook echt zo gaat en dat ga ik zeker snel navragen.

Waterhoofdje

Ook was ik nog niet bezig geweest met het idee dat ons kindje een waterhoofdje heeft. Wat houd het precies in en wat is eraan te doen. Het blijkt dat het vanzelf over kan gaan maar in de meeste gevallen moet er een operatie komen en komt er een drain in het hoofdje om het vocht weg te voeren. Dit is blijvend.

Gat in het hart

Dit is nog het meest waar ik me zorgen om maak, en daar wil ik nog niks over lezen. Ik wil eerst afwachten tot we de uitgebreide echo krijgen. En hoop dat ze me dan meer kunnen vertellen hierover. En natuurlijk ook over de rest van de complicaties van ons kindje. Wat was ik een paar weken geleden rustig, en genoot zo van de zwangerschap. Ik geniet nog steeds heel erg hoor, maar er komen nu weer vele emoties los, en kan ik soms spontaan in huilen uit barsten. Wat staat ons te wachten, ja vele ziekenhuis bezoekjes na de geboorte. Kunnen we wel gelijk genieten van de kraamtijd! Dat mag ik hopen van wel. Misschien wil ik wel teveel van te voren weten, ik weet het niet. Maar ik ben zo bang dat ik anders teveel voor verassingen kom te staan en dan juist meer in paniek raak. Maar is het wel zo verstandig om je zo goed voor te bereiden, want meestal loopt het anders dan je in het hoofd zit.

De bevalling

Ik moet er rekening mee houden dat mijn kleintje en ik in het ziekenhuis even moet blijven, dit is niet gezegd maar wel al fijn om te weten dat dit misschien nodig is. Het enige wat ik dan hoop is dat het gewoon goed gaat de bevalling en dat ik me kindje gewoon gelijk bij me mag hebben. Dat de kinderarts er pas later bij gehaald wordt, in de meeste gevallen is dat ook zo tenzij er echt iets aan de hand is met de kleine. Door het genieten door zijn er dus ook wel vele huilbuien, en dan moet eigenlijk alles nog beginnen over 3 maanden als het echt zover is.

Downpoli

De laatste update is dat we naar het Martiniziekenhuis zijn geweest voor een kennismaking gesprek op de downpoli. Hier zal ons kindje na de geboorte onder behandeling komen, wel zo handig alle artsen in 1 keer te bezoeken eens in de zoveel tijd. Ze hebben me ook wat meer gerust gesteld over alle dingen die ik hierboven beschreven heb. Het zijn allemaal vervelende complicaties maar wel allemaal goed te verhelpen. En waar ik het meeste blij van werd als het gat in het hartje is zoals de meeste gevallen bij zulke kindjes hoeft het niet gelijk na de geboorte geopereerd te worden, maar wel in het eerste levensjaar. Dat is toch weer een zorg minder omdat de klompvoetjes en het waterhoofdje wel vrij snel na geboorte verholpen moeten gaan worden. Ik ben dus gelukkig weer wat rustiger inmiddels.

Vandaag ben ik 26 weken en 3 dagen zwanger… Jeeh wat gaat het snel en toch kan het me niet snel genoeg gaan, ben echt ongeduldig maar de kleine moet nog maar even een tijdje blijven zitten. Het is hier zo,n beetje afspraak na afspraak. Ben ik vorige week naar de verpleegkundige geweest, informatief gesprek over de bevalling. Er werd me verteld dat ik er wel rekening mee moest houden dat ik na de bevalling met onze kleine moet blijven. Maar ach dat zien we dan wel, het enige wat ik gewoon hoop is dat alles goed gaat met de bevalling en dat ik de kleine gewoon gelijk kan vasthouden. Want dat is ook nog maar de vraag. Nog even naar het hartje mogen luisteren en dat voelt zo fijn dat je weet dat het nog altijd goed klopt. En mijn bloeddruk is ook nog altijd in orde, waar ik heel blij om ben.

De volgende dag moest ik weer naar het ziekenhuis voor de verloskundige, een meting gehad alleen de kleine was alweer zo eigenwijs dus weer heel lastig te doen. Maar het groeit nu goed op schema, wat voor “down” kindjes nog wel zal veranderen. Ze wilde nog even een foto maken van het gezichtje, maar het is niet fotogeniek draaide mooi het ruggetje naar ons toe. Nu al lekker eigenwijs. Over 3 weken moet ik weer terug komen. En dan moet ik niet alleen naar het UMCG, maar ook nog eens naar het Martini ziekenhuis. Ben doorverwezen daarheen voor de downpoli, krijg een kennismakingsgesprek. Want ons kindje zal na de geboorte daar onder controle gezet worden, aangezien er allemaal specialisten rondlopen op het gebied van het downsyndroom.

Ook zijn er vorige week 2 mama,s (hebben beide een kindje met down) langs geweest van de kern Groningen (onderdeel van stichting downsyndroom) Een fijn gesprek gehad over de situatie waar we inzitten en wat we een beetje te wachten kunnen staan. Ik begin me steeds minder zorgen te maken, want we worden goed begeleid. En iedereen zegt geniet gewoon van de eerste tijd en de zorgen komen later wel. Tenzij het natuurlijk na de bevalling niet gelijk goed gaat met de kleine, maar dat heb je niet in de hand dat zal niemand van te voren weten.

Kraamzorg komt ook al deze week langs, die heb ik ook maar al ingelicht dat ons kindje speciaal is… Wel zo handig dat ze al op de hoogte zijn ervan. Dan moet ik ook nog deze week naar het ziekenhuis voor een glucose test. Moet er al om 08:15 zijn, lekker vroeg en nuchter. Dan gaan ze bloedprikken, daarna krijg ik een suiker drankje en moet ik 2 uur daar zitten wachten. Niet actief zijn, niet mogen eten of drinken. En dan weer laten prikken, ze gaan kijken voor zwangerschap diabetes vanwege mijn overgewicht.

Dan heb ik ook nog een afspraak gekregen voor een nieuwe echoscopie omdat ze even goed gaan kijken naar het hartje, vanwege wat ze eerder hadden ontdekt dat er een gat in zit. Ben dus heel benieuwd wat ze gaan zien, en of er misschien wel verbetering in zit. Weet eigenlijk niet of dat mogelijk is… Dus dat is ook even afwachten. Jullie merken het al, we hebben de agenda er maar vol mee. Maar we worden wel goed onder controle gehouden en goed begeleid dat is wel een hele geruststelling na alle stress die we al hebben gehad.

Wat ik ook spannend vind is dat ik 31 maart begin met de zwangerschap cursus waar ik me voor aan heb gemeld, ben heel benieuwd. Vind dit soort dingen altijd wel eng omdat je toch nieuwe mensen leert kennen. Maar ook wel weer heel leuk om mee te mogen maken.

Hoe het nu met mij gaat, ja op zich wel goed maar merk wel dat de zwangerschap steeds zwaarder wordt. Heb sinds een tijdje veel last van gejaagd gevoel (hartkloppingen) met alles wat ik doe. Het schijnt normaal te zijn, maar als het te erg wordt moet ik dat toch even aangeven. Dit is dan ook de reden waarom ik heb besloten te stoppen op de kinderboerderij, hoe jammer ik het ook vind zeker nu het zo mooi weer is. Maar weet gewoon dat ik echt rustiger aan moet doen, beter voor mij maar ook voor de kleine uk.

Onze kleine uk wordt ook maar verwend, de kleding kast begin al lekker vol te hangen met lieve kleine kleertjes. En stiekem wil ik jullie al het moois laten zien, maar ook weer niet want ja dan weten jullie ook het geslacht van ons kindje en dat is dan weer niet de bedoeling. En dan heb ik ook nog een verassing voor jullie, we zijn even naar buiten gegaan en mijn lieve vriend heeft foto,s van me gemaakt. Ja buikfoto,s de eerste van de gehele zwangerschap die dan ook echt online geplaatst worden.

Via de blog van Jess deed ik mee met een winactie om speentjes te winnen waar je de naam van je kindje op kan laten zetten. Dat vind ik zo leuk idee daar moet ik meer over vertellen. Normaal trok haar zoontje een lootje met een naam voor de winnaar, maar dit keer ging ze anders te werk. Want ze had mijn verhaal gelezen over mijn 20 weken echo die niet liep zoals je hoopt. En omdat ze me een klein lichtpuntje gunde in deze moeilijke tijd won ik deze mooie speentjes. Onwijs dankbaar hiervoor. Al vrij snel kreeg ik een lieve kaart van haar binnen met een cadeaubon, om deze speentjes te bestellen.

Ik heb toen nog even gewacht, want wilde graag eerst de uitslag hebben van de vruchtwaterpunctie. Want mocht die zo erg zijn dat ons kindje niet levensvatbaar is dan had ik weinig nog aan die speentjes met de naam van ons kindje die in me buik zit. Eindelijk na de uitslag ben ik ze gelijk gaan bestellen op de webshop Mijnfopspeen.nl, want ik was zo opgelucht en blij.
Dit zijn de bestelde speentjes maar aangezien ik de naam geheim wil houden en ook het geslacht heb ik niet de officiële speentjes op de foto gezet. Ik heb 3 verschillende kleuren besteld, waaronder ook deze kleur aangezien we al zoveel paars hebben voor onze uk.

Wat was ik blij toen het pakje binnen kwam, wat zien ze er super leuk uit. En zo schattig voor het eerst de naam ergens op te zien staan. Mijn dag was gelijk helemaal goed. Nu maar hopen dat ons kindje een spenen kindje wordt… want heb nu genoeg speentjes in huis.

Heb de laatste tijd weer lekker geshopt voor onze kleine uk, wat is dat genieten zeg.

Dit is een shoplog van wat ik op de negen maandenbeurs heb gekocht.

Deze Pip had ik al een paar keer gezien, maar steeds liep ik gewoon weer verder. Ja ik wilde zeker zo,n knuffel met geluidjes om onze uk te leren tellen en kleuren en vormen te herkennen. En op de negen maanden beurs kwam ik ze natuurlijk weer tegen en toen kon ik echt geen nee meer zeggen. Ik koos dus voor Pip, al vond ik het “zielig” zijn vriendje Woezel achter te laten. Maar 2 ervan is wel een beetje overdreven. Ook kreeg ik er een voorlees cd bij, ben heel benieuwd wat er opstaat voor verhaaltjes.

Ik kocht een Dooky, hier had ik eerst nog nooit van gehoord. Maar ik wist wel dat ik zeker geen parasol op me kinderwagen wilde tegen de zon. Zo,n onhandig ding lijkt me en heeft dat echt wel effect tegen de zon. Aangezien we toch een zomer kindje krijgen is het toch handig er iets voor te hebben. Dus vond ik dit en dat leek me wel handig voor de zon. Zoals je kan zien kan je de doek helemaal uithangen zodat je kindje helemaal beschermd is tegen de zon. Maar er zit ook klittenband op om hem op te rollen.

Deze draagdoek wilde ik al een tijdje hebben, eigenlijk hadden we besloten hem te kopen na de 20 weken echo maar dat liep allemaal even helemaal anders. Nu ben ik blij dat ik hem toen nog niet had gekocht, want keek later op de site van de negen maandenbeurs en ze zouden er ook staan met deze draagdoeken. Het leuke is ook nog eens dat ze meerdere kleuren hadden die in de winkel niet te krijgen zijn. Ik helemaal blij want anders had ik nu geen paarse gehad, en kleurt wel mooi bij de rest. Het is een 4 in 1, je kindje kan op 3 verschillende houdingen erin naar mate het ouder wordt. En je kan hem in de box hangen. Als die kleine uk geboren is zal ik hier nog een uitgebreidere review over schrijven, want dan heb ik hem ook echt in gebruik. 

De Woezel en Pip tas had ik al thuis besteld en betaald, dus die hoefde ik alleen nog maar op te halen. Helaas vond ik het een beetje tegenvallen wat erin zat, maar dat mag de pret niet drukken.

Baby schuimbad, die kon je ook al online aanvragen en dat helemaal gratis. En Nederlanders houden toch van gratis dus dit liet ik me niet voorbij gaan.

Er is veel gebeurd na de 20 weken echo, bijna 2 weken in onzekerheid geleefd en dat is echt killing. Was maar aan het piekeren hoe erg het zou zijn met ons kindje en wat we zouden doen na het nieuws uit het ziekenhuis.

Gelukkig kreeg ik de nodige hulp, voor mij helpt praten heel erg goed om alles in me hoofd op een rijtje te zetten. Mijn vriend heeft daar wat minder behoefde aan, maar samen praten doen we zeker wel. Hij was er vanaf het begin al duidelijk over als het downsyndroom is dan is het gewoon welkom. Ik daarin tegen had daar wel wat meer moeite mee, en we werden door verwezen naar een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis. Helaas was dit zo,n nutteloos gesprek en we voelde ons beide niet op ons gemak bij haar. En als ik me niet op me gemak voel bij iemand vind ik het moeilijk om over mijn gevoelens te praten. We waren er dus al snel over uit na dit gesprek dat het bij 1 keer zou blijven. Die middag besloot ik eens rond te surfen op het internet wat voor soort hulp er was in deze situaties. Ik kwam op een site terecht van een stichting die vrouwen helpt met onbedoeld zwangerschap of complicaties tijdens de zwangerschap. Je kon daar chatten met een maatschappelijk werker, en ik dacht kan het altijd proberen om gewoon mijn verhaal kwijt te kunnen. Dat voelde goed, niet te weten dat ze het zo serieus namen en me verder wilde helpen. Maar aangezien we nog niet precies wisten waar we aan toe waren is dat best lastig. Ik zocht hulp voor keuze bepaling, want hoe kan je nou kiezen over een klein mensje wat in je leeft. De volgende dag werd ik gebeld en weer een goed gesprek gehad met 1 van hun maatschappelijk werkers. En we spraken af dat ze iets zou regelen voor een gesprek in mijn woonplaats.

Ondertussen ben ik ook me verder gaan verdiepen in het downsyndroom wat er allemaal bij komt kijken en wat je te wachten kan komen staan. Maar ik had heel erg de behoefde aan positieve verhalen, want alle negatieve dingen weet je eigenlijk wel. Via de stichting downsyndroom ben ik in contact gebracht met een moeder die zelf een kindje met down opvoed. We hadden via de telefoon een heel lang en goed gesprek. Ze vertelde zulke mooie dingen over haar kindje, en dat ze elke dag zo genoot van hem. Ook kwamen er dingen omhoog die wat minder leuk zijn, zoals zijn hartafwijking wat ons kindje ook heeft. En dat het leren niet vanzelf gaat bij zo,n kindje en dat alles gewoon wat langzamer gaat. Maar ook daar ging ze heel positief mee om. Dan vertelde ze als hij weer een stapje vooruit was gegaan dan hadden ze een klein feestje, dus hun hele leven kunnen ze kleine feestjes vieren. Ook maak je makkelijker contact met mensen omdat je kindje vaak heel open is naar andere mensen, wat natuurlijk ook weer kan afschrikken bij sommige. Het moeilijkste wat ik vond om te horen waren de vervelende reacties van mensen, zoals wat moet je zeggen als je in de kinderwagen kijkt en het kindje ziet er dus net even wat anders uit. En als die vooroordelen over het downsyndroom. Maar dat zal je altijd houden en daar moet je dan maar me leren leven. Door dit hele gesprek werd ik een stuk positiever, het deed me echt goed.

Helaas de onzekerheid bleef, tot 2 x toe zouden we de uitslag van de punctie krijgen maar dat nieuws bleef uit. Inmiddels was er een afspraak gepland voor de maatschappelijk werker en heb ik die van het ziekenhuis verteld dat we niet met haar verder gingen.

Onverwachts kregen we donderdag 13 februari telefoon vanuit het ziekenhuis, ze hadden een uitslag. Ik was echt helemaal overrompeld omdat ze pas de dinsdag erop zouden bellen. Ze vertelde me dat het idd het downsyndroom was. Heel gek op dat moment, ik begon te huilen van opluchting. Ik had al zo in me hoofd dat we misschien wel afscheid moesten nemen van ons kindje. En dat kon en wilde ik niet zeker nu ik die uk gevoeld heb. Toch had ik er wel vrede mee gehad als we afscheid hadden moeten nemen, dan had het niet zo moeten zijn. Jullie begrijpen nu denk wel dat we de beslissing gemaakt hebben dat we dit kindje een mooie toekomst gaan bieden. Ook al zal het pad een stuk moeilijker worden dan met een “gewoon” kindje we gaan er met de volle 200% voor.

De dag na de uitslag had ik dat gesprek met de maatschappelijk werkster, en wat eerst een keuze bepaling gesprek zou zijn werd nu heel anders. Maar het gesprek voelde goed, en ze vond dat ik zo sterk was en zei dat ze niet verwachte dat we elkaar nog zouden ontmoeten. Wel vertelde ze erbij als er iets is kon ik altijd contact opnemen met haar. Maar voor nu voel ik me zo sterk en blij dat ik nu alleen maar ga genieten van de zwangerschap. De andere zorgen komen straks wel, want er moet natuurlijk wel nog veel uitgezocht en geregeld worden voor dit kindje. En voor we het weten zijn die 17 weken om en kunnen we de kleine uk in ons armen sluiten.

Er is veel gebeurd na de 20 weken echo, maar daar gaan we het vandaag niet over hebben. Ik wil zo graag even gewoon genieten van mijn zwangerschap en daar krijg ik nu toch echt de kans even voor.

Heb mijn kleintje van het weekend voor het eerst gevoeld, en nu merk ik dat de kleine steeds actiever wordt. Als mama gaat rusten of s,avonds gaat slapen gaat de kleine actief doen. De eerste keer moest ik zo lachen erom, had eerst niet door dat het de kleine was maar had wel een vermoede. Toen ik de volgende dag hetzelfde voelde wist ik het gewoon zeker. Wat is dit fijn om te voelen zeg. Lekker druk kindje is het.

En aangezien de 20 weken echo nogal anders liep dan we hoopte hebben we nooit een echo foto gekregen, dus heb ik van de week bij de verloskundige gevraagd of ze een plaatje wilde afdrukken voor me. Met alle liefde wilde ze dit voor me doen. Ze zei er wel bij dat de afdrukjes niet zo mooi worden als bij de 20 weken echo, maar alle kiekjes van de kleine uk zijn prachtig. Heb die uk ook zelf zien duimen staat ook op de foto, al is dat heel lastig te zien.

(voor alle mama,s) Wanneer voelde jij je kleintje voor het eerst?
Ik precies te zijn na 21 weken en 6 dagen

Wat iets moois had moeten zijn is een nachtmerrie geworden…

De 20 weken echo iedere mama en papa in spe hebben daar het beeld bij dat je te horen krijgt dat alles goed is met je kindje en hopelijk ook te horen of het een jongetje of een meisje is. Met deze spanningen ging ik de echo ruimte binnen. Ze waren met zijn 2en, de een moest de 20 weken echo leren en nam deze dan ook af bij mij. Al gauw was duidelijk dat ons kindje een echte druktemaker is en erg eigenwijs omdat het met zijn kin de hele tijd maar op de borst lag. Daarom was het heel moeilijk om alles te kunnen zien en op te meten.

Als eerste kwam er naar voren dat er iets met de voetjes aan de hand is, en vertelde dat het klompvoetjes zijn. Ze staan dus niet recht op het beentje. Je schrikt maar toch denk je daar is wel iets aan te doen. De ander nam het over omdat het allemaal niet zo lukte met de metingen. Ze zagen dat er iets niet klopte met het hartje maar konden niet goed zien wat. Daar schrokken we echt heel erg van, want het hartje is toch het belangrijkste van het kindje. En toch zo raar je zag het kloppen en wat een mooi geluid om te horen. Verder zagen ze dat er vocht rond om het hoofdje zit en het aangezicht platter is dan normaal.

Omdat ze het niet konden plaatsen van het hartje wilde ze er iemand bij hebben om het te laten controleren, dus kwam er een 3e persoon bij. Ook die was aan het kijken, en nog even proberen met de metingen verder te gaan toen er een 4e bij kwam. Die nam het als laatste nog even over en vertelde dat ze zag dat er een gat in het hartje zit. Na zo,n 2 uur daar te hebben gelegen mocht ik eraf en kregen we een gesprekje over alles wat er gezien was. Ze legde uit hoe en waar het gat in het hart zat en dat er een hele grote kans is dat het een downsyndroom kindje is. Dit slaat echt in als een bom, want dit verwachte we niet van de 20 weken echo. Ze gaven ons de keuze voor een vruchtwater punctie, maar op dat moment kan je niet helder denken dus moesten we erover nadenken.

Na het gesprek wilde ze toch nog even dat ik ging liggen, want er waren nog wat metingen die ze nog moesten doen. Daarna gingen we verslagen naar huis, en waren al snel over eens dat die punctie er moest komen om zekerheid te krijgen. Ik heb dan ook de volgende dag nog even het ziekenhuis gebeld om te vragen of het mogelijk is die punctie gelijk met het gesprek en echo van volgende week te doen. Ik wil dit niet langer uitstellen. Iedere week dat het kindje in me leeft is er 1. En gelukkig is die mogelijkheid er dus ga er vanuit dat er volgende week een gesprek echo en de punctie op het programma staat. Daarna zullen we een hele moeilijke beslissing maken, wel of niet afbreken. Wat er ook gebeurd ik zal een bevalling krijgen en me kindje of levend of overleden in me armen krijgen.

We zijn al druk aan het inkopen geweest voor onze kleine. We hadden niet echt in ons hoofd dat er een thema in het kamertje zou komen. Maar toen ik een eerste dekentje kocht van teigetje, waren we na een tijdje helemaal om. Ik wilde dan ook graag gewoon alles van hetzelfde en ik heb me zin gekregen. We zijn dus op zoek gegaan naar spullen van teigetje en het nodige gekocht ervoor. Het enigste wat nog op de foto,s ontbreekt is het box kleed van teigetje, maar de box hebben we ook nog niet opstaan. Die staat nog netjes in doos te wachten.

• 2 lieve kruip pakjes
• Deken
• Badcape
• Luieremmer, zeepdoos, billendoekjes doos
• 2 aankleedkussen hoezen
• borstel, kam, badthermometer, pedicure setje

Er moest natuurlijk ook een echte teigetje knuffel komen, en daar zorgde de aanstaande papa dus al snel voor. Moet je kijken hoe lief, hij zit gewoon te wachten op ons kleintje.

Wat vinden jullie van teigetje?

Sinds ik weet dat ik zwanger ben, ben ik gelijk naar de winkel gegaan en een negen maanden dagboek gekocht. Vind dat wel erg leuk om bij te houden voor later. Alle mooie momentjes die je beleefd in je zwangerschap kan je erin opschrijven en natuurlijk ook mooie echo foto,s en buikfoto,s. Al vind ik dat laatste niet zo leuk, tot nu toe vind ik het alleen maar heel vervelend er foto,s van te laten maken en worden dan ook niet gemaakt. Dus zitten er wel allemaal lege plekken in het boek. Ik mag hopen dat ik straks wel nog een mooie buik ga krijgen, voor nu is hij in 2 delen een vreselijke dikke maag en me buikje is ook al aardig inzicht.

Ik heb een negen maanden dagboek gekocht van Pauline Oud.
Zelf heb ik hem dus gewoon in een baby shop gekocht, maar zag dat er een hele webshop was van Pauline Oud.

Er staan allemaal handige tips en weetjes in over je zwangerschap, dingen die je kan verwachten. Ruimte genoeg om je eigen ervaringen en gevoelens in op te schrijven, zo krijg je een mooi en persoonlijke dagboek waar je later nog eens met plezier in terug kan kijken.

Heb jij tijdens je zwangerschap een negen maanden dagboek bijgehouden? Waarom wel of juist niet?

We zijn al druk bezig geweest met de baby kamer, misschien voor sommige erg snel maar we waren natuurlijk in ons hoofd er al heel lang mee bezig. En als je dan ineens zwanger bent, ben je zo enthousiast dat je gelijk maar rond gaat kijken wat je wilt voor de baby kamer. Zo hadden we dus al gevonden wat we wilde, maar wilde toch nog even wachten met bestellen. Het kamertje moest eerst nog geverfd worden. Dat viel eerst niet mee welke kleur, maar de keuze viel toch op de kleur die ik als eerste zei… Paars.

Toen kwam het leukste de meubeltjes bestellen, en natuurlijk heb ik er foto,s van gemaakt. Dus een kleine sneak peak voor jullie nieuwsgierige.

De baby kamer is natuurlijk nog niet af, we hebben nog zoveel meer nodig. Maar heb dan ook nog 6 maanden de tijd om het kamertje in te richten.

Een trotse mama in spe