Nu jullie weten dat ik zwanger ben, wil ik hier zeker vaker op terug gaan komen. Jullie hebben mijn verhaal kunnen lezen over de moeite die ik heb moeten doen om zwanger te worden. Nu breng ik Moeders voor Moeders onder de aandacht omdat ze dat wel kunnen gebruiken.

Omdat ik dus zelf moeilijk zwanger raakte en ik gebruik heb gemaakt van het hormoon Pregnyl wat gehaald wordt uit urine van zwangere vrouwen wat gedaan wordt door de stichting Moeders voor Moeders, wilde ik heel graag iets voor ze terug doen. Ik wist nog maar net een week dat ik zwanger was en heb me aangemeld bij hun. Ik wilde wel een kleine bijdrage leveren voor hun. Het is een kleine moeite om 10 weken lang elke dag urine op te vangen in flessen voor ze. En het hoeft niet eens elke dag of alle 10 de weken, gewoon hoe het bij jouw het beste uitkomt.

Er kwam iemand bij me langs om uit te leggen hoe het in zijn werk ging, ik kreeg een krat met 4 flessen erin, 2 kannen om de urine in op te vangen en zelfs lieve cadeautjes. Wij hier hebben een verzamelpunt om de kratten weg te brengen en nieuwe op te halen. Dus ze komen hier niet aan de deur. Elke week kan ik dus zelf mijn krat omwisselen voor een nieuwe.

Ze moest natuurlijk wel even testen of er wel genoeg HCG in me urine zat, en wat was het een mooie test zeg. Dat was voor mij ook gelijk een hele fijne bevestiging van dat ik echt zwanger ben, ik kon het namelijk nog niet echt bevatten dat het zo is. Hierna was het gelijk een stukje echter geworden.

Voor mezelf kreeg ik een leuk blad en een mooie sleutelhanger, en voor de baby kreeg ik zo,n heerlijke zachte wikkel deken. Wat werd ik verwend, daar wordt je toch vrolijk van. En dat alleen maar omdat ik weet hoe het is als je graag zwanger wilt worden, maar het niet vanzelfsprekend is. Dat is de hele reden waarom ik mee doe aan Moeders voor Moeders.

Zou jij tijdens je zwangerschap Moeder voor Moeders helpen? Of heb jij dat tijdens je zwangerschap al gedaan?

Eindelijk mag ik het van de daken schreeuwen, ik ben ZWANGER.

Maar voordat die test positief was ging er heel wat van vooraf…
We zijn in totaal zo,n 3 a 4 jaar bezig geweest voor onze kinderwens (met een tussenpauze) Maar het leek maar niet te lukken, ik wilde graag de medische weg in maar dat zag mijn vriend eigenlijk niet zitten. Toch na een tijdje merkte hij dat het wel erg belangrijk voor me was en zei hij als je laat zien dat het je lukt om af te vallen dan ga ik er serieus over nadenken. Ik wist natuurlijk al lang dat ik moest afvallen als je zo,n traject in zou gaan, en dat hoefde hij geen 2e keer te zeggen. Jullie hebben mijn afvalproces kunnen volgen, dus weten jullie ook dat het een succes was.

We besloten naar de dokter te gaan en erover te praten dat we graag een kindje willen, maar niet lukte. Al snel werd het zaad van mijn vriend getest, en werd verteld dat het normaal op 60% moest staan en hij 20% produceerde. Maar hiermee kon ik gewoon zwanger raken, alleen zou het langer duren. Een 2e test was 45% en werd erbij verteld dat er een kronkel in het zaad zat, en dus niet goed was. We kregen dan ook een verwijzing voor de gynaecoloog. Als eerste kregen we een vragen lijst, echt niet normaal. Ze wilde alles van ons weten, eigenlijk best raar omdat iemand die gewoon zwanger wordt daar allemaal niet bij stil hoeft te staan. Maar goed we zijn aan de slag gegaan met al die vragen en kregen een eerste afspraak op 19 september 2012. Ik dacht dat ik heel veel zou moeten afvallen, maar dat viel mee ik mocht op 102 kilo staan, alles wat meer is beter. Een aangezien ik al bezig was met afvallen, moest dat zeker haalbaar zijn. Toen een inwendig onderzoek bij mij, alles zag er goed uit. Toen werd bij me vriend gekeken of alles in orde was en dat was het ook. En als afsluiting zeiden ze als ik ging menstrueren moest ik bellen voor een afspraak te maken.

Nog even bloedprikken om te weten te komen of we geslachtsziektes mee dragen, en we konden toen naar huis.

1 oktober was mijn nieuwe afspraak voor mijn eerste echo om mijn cyclus in de gaten te houden, kreeg te horen dat het zaad van mijn vriend gewoon prima in orde was, terwijl ze bij de dokter anders beweerde. Dus dat was een hele verassing, er was dus niks geks gevonden waarom ik niet zwanger zou kunnen worden. Na alles echo,s bleek ook me eisprong goed te gaan, dus ook daar hoefde ik me geen zorgen om te maken.

Op 21 november hadden we samen weer een afspraak staan, en vertelde ze ons dat me een kijkoperatie te wachten stond om te kijken of mijn eierstokken in orde waren. Dat was wel wat minder om te horen, want dat zou onder algehele narcose gaan. Ze hadden namelijk bij mij uit de bloedtest chlamydia gevonden, en daardoor kan het zijn dat er verklevingen op de eierstokken kunnen zitten. Maar voordat ik die kijkoperatie zou krijgen moest ik onder die 102 kilo staan. Pas in het nieuwe jaar liet ik weten dat ik onder die 102 kilo zat en werd ik op een wachtlijst gezet. 22 maart was het dan eindelijk zover, na de ingreep wist ik gelijk dat er niks aan de hand was, dus helemaal opgelucht.

Thuis was ik nog aan het bijkomen van de kijkoperatie toen ik op 25 maart gebeld werd dat ze van start zouden gaan met IUI zodra mijn nieuwe cyclus zou beginnen. Ik was echt helemaal hyper, want had niet verwacht dat ik zo snel nieuws zou krijgen. 15 april begon dan echt de eerste IUI met hormonen. Als eerste een echo en toen werd me geleerd hoe ik de hormonen moest in spuiten. Dat vond ik best wel eng, maar hoe vaker ik het thuis zelf deed hoe makkelijker het ging. Er zitten helaas wel allemaal bijwerkingen bij, een beetje zoals zwangerschap kwaaltjes dus wel heel verwarrend. Ik heb die cyclus 6 echo,s gehad en toen was het eindelijk zover de eerste inseminatie. Daarna is het 2 weken in spanning afwachten of het zou aanslaan. Helaas was het niet gelukt, en kon ik weer bellen als ik ging menstrueerde voor de volgende cyclus. Zo zijn we 5 rondes doorheen gegaan, met vele klachten elke dag prikken en om de 2 dagen naar de ziekenhuis voor een echo. Ik had niet verwacht dat het zo zwaar was, maar dat was het echt.

Tot onze verassing is het na ronde 5 eindelijk gelukt, wat is dat vreemd als je ineens niet gaat menstrueren en je echt een test kan doen. En er dan ook echt een kruisje staat van dat je zwanger bent. Wow er ging van alles door me heen, maar echt het beseffen kwam pas toen ik me eerste echo kreeg hoe klein het ook nog was. Maar je zag wel heel duidelijk een kloppend hartje.

Inmiddels ben ik 12 weken zwanger en 3 echo,s verder. Wat een mooi klein wondertje groeit er in me, en het hartje hebben we nu ook voor het eerst gehoord zo mooi.