Daan is bijna jarig

Als ik naar de wc ga, krimpt mijn buik een beetje in. Daar zie ik het op de verjaardagkalender staan, de naam Daan.

Nog vier dagen

Daan is 15 mei jarig, hij zou dan vier jaar worden. Het geeft een onrustig gevoel met zich mee, maar ook weer fijn omdat zijn naam wel genoemd word in ons huis. En dat wil ik zeker zo houden. Maar het is confronterend wetend dat we vorige maand de eerste verjaardag hebben gevierd van zijn broertje, dat we nu hebben gezien hoe het hoort een verjaardag vieren met je kindje erbij. En dat Daan dit nooit zal meemaken en wij niet met hem. Vanaf het eerste jaar weet ik al dat ik onrustig word rondom zijn sterfdag en zijn verjaardag, maar dat de dag zelf altijd erg fijn is. Daan is er gewoon altijd bij, en dat zal ook altijd zo blijven.

Of we iets speciaals gaan doen met zijn verjaardag weten we eerlijk gezegd niet, het is een hele gewone dag maar ook weer helemaal niet. Zijn papa zou moeten werken, maar heb gevraagd of hij vrij kon nemen. Ik zou graag met ons gezin iets leuks doen op de verjaardag van Daan. Maar wat ga je doen op zo,n dag. Zijn plekje op het crematorium is er niet meer, dus daarheen gaan kunnen we ook niet meer. En dat is prima, want Daan is nu fijn thuis. Wel of geen taart kopen en van genieten? Daan zou hebben gezegd ja natuurlijk moet er taart zijn. En ik hoop dan ook net als elk jaar dat hij daar waar hij is een prachtig feest heeft, met de meest lekkere taart en vriendjes en vriendinnetjes om zich heen. Alle sterrenkindjes waar ik van weet hem komen feliciteren en dat hij allemaal mooie cadeautjes krijgt. Met veel ballonnen en slingers, en leuke spelletjes doen. Zo zou ik zijn dag invullen als hij hier bij ons zijn verjaardag had mogen vieren. 

Broertjes

Nu Max er is vraag ik me steeds vaker af hoe Daan er nu uit zou zien, en hoe ze samen lekker zouden spelen als Daan er nog was geweest. Niet helemaal reëel want als Daan er nog was geweest, dan was Max er nu niet geweest. Maar de gedachten twee jongens in huis te hebben is best wel confronterend, juist nu omdat je dingen mee maakt met Max die ik nooit met Daan heb kunnen doen. Ook zijn het echt twee hele verschillende jongetjes. Daan was natuurlijk ziek, en deed niet zoveel. En Max leert steeds meer nieuwe dingen, hij gaat steeds staan en loopt aan onze handen en met zijn loop karretje. Zou Daan nu inmiddels helemaal kunnen lopen als hij hier zijn verjaardag had gevierd, ik weet het niet en dit zal ik ook nooit weten. Dat vind ik het meest moeilijke dat ik nooit zal weten hoe hij zich zal ontwikkelen. En ook in Max zie ik helemaal geen herkenning van Daan, toch zijn het wel echte broertjes. Allebei heerlijke ondeugende mannetjes.

Herinneringen

Ballon

Toen Daan in het ziekenhuis lag voor drie weken lang, kregen we een hele grote doos binnen. Deze doos woog niets en ik stond echt verrast. Ik maakte hem open en er sprong een ballon uit, gelijk wist ik van wie het kwam. Ik moest zo lachen, wat geweldig er word aan ons kleine mannetje gedacht. Onderaan de ballon zat een kaart en ja hoor het was van degene die ik al dacht. Ik liet Daan trots zijn mooie ballon zien, en deed het lintje in zijn handen. Lucky shot want ik maakte een foto toen hij hem dus vasthield. Daarna vloog hij omhoog.

 

Nieuwe schoentjes

Daan is geboren met klompvoetjes en ja zijn broertje Max ook. Na een lange periode van gips kreeg hij dan eindelijk schoentjes met een brace er tussen. En wat was hij trots op zijn mooie stoere schoentjes. Alles behalve trots was Max daarmee, hij moest er niets van weten. Maar die foto die zijn papa maakte nadat hij zijn nieuwe schoentjes kreeg echt geweldig.

De twee broertjes.

 

Clini Clowns

Ook tijdens de opname van Daan werden we verrast door de Clini Clowns. Dit was voor mij als moeder een hele mooie ervaring. Zelfs had ik het idee dat hoe klein Daan ook was, dat hij er wel iets van mee kreeg. Ze kwamen speciaal voor hem zingen, even voelde het niet meer als het ziekenhuis kamer waar we in opgesloten waren.

 

Heeft iemand nog leuke tips om te gaan doen op de verjaardag van Daan?