Dagbesteding “De oude manege”

Een jaar geleden begon ik bij “De oude manege” bij de dagbesteding. Toen voelde ik me nog heel onzeker, ik had zelf de plek uitgezocht. Maar wist totaal niet wat me te wachten stond. Marlous eigenaresse van Nous zei dat alles mogelijk was, wat ik nogal vaag vond. Dus wat ging ik daar nu doen. De eerste tijd was het gewoon wat aftasten en er gewoon zijn. Het is een beetje meebewegen in het bedrijf, soms pak je wat klusjes op. “De oude Manege” is een manege geweest, en heeft nu geen paarden meer. Het uiterlijk van het bedrijf is dus nog steeds een manege, met een paardenbak wat nu een groot veld is. Het is een mini maatschappij in de maatschappij. Met sportschool, horeca, dagbesteding.

Jezelf zijn

Je mag daar helemaal jezelf zijn, maar wat is dat dan. Want ik ben nog steeds aan het ontdekken, wie ik ben wat ik leuk vind, en wat ik in het leven wil. Jezelf zijn is dat je er mag zijn met al je emoties, dat je ze niet hoeft weg te drukken. Dit vond ik in het begin heel erg moeilijk. Omdat ik niet wil dat iemand mij ziet als ik huil, of dat ik zo enorm boos wordt dat ik het afreageer op een ander. Ik me dan liever zelf pijn deed, of gewoon boos wegloop. Hier leer ik met al die emoties omgaan. En helemaal fijn is, dat je ziet dat je niet de enige ben. Dat zelfs de de begeleiders zo zichzelf zijn met al hun emoties. Dat het dus voor mij ook makkelijker wordt om boos te zijn, of heel verdrietig en mijn tranen laat lopen. Toch blijft dit nog een enorm leerproces. Ik heb wat afgewandeld met boze en verdrietige emoties, alleen of met begeleiding. Ik heb uit boosheid heel hard gefietst op een spinning fiets, van me afgeschreven en mensen dichtbij gehaald en afgestoten. De buien worden minder, maar blijft zeker een aandachtspunt. Vooral omdat mijn overtuiging zo sterk is “ik mag niet gelukkig zijn” deze komt steeds weer terug. Terwijl het eigenlijk onzin is, ja ik mag nu eindelijk echt gelukkig gaan zijn. Doen wat ik graag wil, en dat is wat ik leer om mijzelf te mogen zijn.

Begeleiding

Voordat ik hier terecht kwam, had ik heel veel thuiszorg. Voor mij maar ook naar Max toe. Ik dacht dat ik het niet kon, het nooit goed deed als moeder. En nog ben ik daar onzeker in. Maar ik doe wat ik kan, en ik ben een betrokken moeder die alles voor haar kind over heeft. Na een tijdje zijn we de zorg thuis gaan afbouwen, en overgaan zetten in 1 op 1 begeleiding bij “De oude manege” Nu heb ik geen thuiszorg meer, wat echt een hoop rust met zich mee brengt. Geen mensen steeds over de vloer, maar alleen mijn dagbesteding en begeleiding daar. 

Nu na een jaar beweeg ik ook meer, ik begon samen met Marlous in de ochtend met een dansje. Omdat ik aangaf dat ik dansen zo leuk vind. Maar het eigenlijk heel eng vind. Helemaal daar op het veld dat iedereen je kan zien. Maar dit was een begin met uit mijn comfortzone stappen. Nu als ik zin heb om te dansen, zet ik de muziek aan en dans ik daar op het veld. Vaak alleen, maar soms sluit er een begeleider aan. Ik voel me zekerder in het dansen, en ik kan mijn gevoel er helemaal in kwijt. Ook nu worden de gesprekken met Marlous om de week gedaan, zodat ik de andere week kan sporten met een personal trainer. Hier moet ik nog erg aan wennen, omdat dit sinds een paar weken is.

Wat ik er leuk vind

De dagbesteding ontstond omdat ik behoefde had om het huis uit te zijn, onder de mensen te komen. Maar wat ik dus ook wel spannend en heel intensief vond/vind. Soms is het er ook heel erg druk, en dat vind ik soms wat minder fijn. Leuk vind ik het als er een groepsles is geweest en ze koffie komen drinken. Vaak help ik dan om ze te bedienen. En heb hierdoor ook al vele leuke en gezellige mensen ontmoet. Het wordt makkelijker even een praatje te maken met iemand en dat je gewaardeerd wordt om wie je bent. 

Het is fijn om voor jezelf dingen te doen, even schrijven of het dansen wat ik graag doe. Maar de groep activiteiten worden ook steeds leuker. Samen een spelletje spelen, of even boodschappen doen. Lunch samen maken, of gewoon wat kletsen met elkaar. Lachen doet me goed, maar er zitten zeker baaldagen bij. Die er dan gewoon mogen zijn.

De persoonlijke aandacht vind ik ook heel fijn, zo heeft Marlous de hele ochtend tijd gemaakt op de sterfdag van Daan. We gingen op mijn verzoek wandelen op Lauwersoog. Dit was zo waardevol voor mij, dat ik dit nooit zal vergeten. Marlous en ook haar man, doen zo enorm veel voor iedereen. En niet te vergeten ze hoeven het niet alleen te doen, ze zijn niet alleen de eigenaren van dit bedrijf. 

Na een jaar kan ik zeggen dat ik hier mijn plek heb gevonden, en ik ben heel blij dat ik nog een jaar krijg om op deze plek wekelijks te mogen komen.