De kinderafdeling – angst onder ogen komen

Dinsdag ben ik een angst onder ogen gekomen samen met mijn maatschappelijk werkster. Dit vertel ik jullie in een filmpje.

Deze dag gebeurde er nog meer waardoor ik de dag erna tijdens het sporten bij de fysio een emotionele break down kreeg. Dit alles heb ik niet in het filmpje verwerkt aangezien het al zo lang filmpje is. Toen ik onderweg naar huis was (op het station) na het heftige wat ik had meegemaakt, werd ik gebeld. Opnemen had ik weinig zin in, door alle emoties. Maar hij bleef maar af gaan, en werd zelfs ingesproken. Toen heb ik maar terug gebeld, het was een vrijwilligster van Humanitas. Daar had ik me de dag ervoor aangemeld voor rouwverwerking, en wilde mijn verhaal graag horen. Ik had niks over mijn verhaal op het formulier ingevuld omdat ik geen idee had wat ik erop kwijt moest. Ik stamelde maar wat aan de telefoon, en zei toen vind het niet zo fijn nu iets te vertellen aangezien ik op het station sta. Ze zou me later terug bellen. Ik hang op en daarna werd ik gelijk weer gebeld, kindergeneeskunde UMCG… Die had gelukkig gelijk door dat ik niet thuis was, en zou die middag ook terug bellen. Thuis belde die vrijwilligster eerst terug, en dat was een fijn gesprek. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als toen. Ze raakte me diep. En hebben een afspraak gemaakt voor een intake bij mij thuis. Daarna belde het ziekenhuis weer, en wilde gelukkig alleen maar een afspraak maken. Ik was even bang dat ze me aan de telefoon de uitslag van de obductie ging vertellen. Over 3 weken hebben we een afspraak daarvoor. Aan de ene kant duurt het me te lang, maar aan de andere kant is het denk wel even goed zo. Moet echt even een stapje terug nemen in alles wat ik doe. Want die break down was niet voor niks.