Een helse week

Eerder schreef ik al over mijn plotselinge ziekenhuis opname. Maar er speelde in die bijna 2 weken dat ik in het ziekenhuis lag veel meer dan alleen de operatie waar ik voor kwam. Want de eerste keer dat ik op de spoed kwam maakte ik me niet zo zeer zorgen om mijzelf maar om dat stipje in mijn buik. Twee weken eerder testen ik positief, jeeeh ik bleek zwanger te zijn. Maar nu in het ziekenhuis was er paniek. Was alles wel goed met stipje? Ik stond erop dat er een echo gemaakt werd en die kreeg ik gelukkig. Er was een mooi intact vruchtzakje te zien. Ik kon even opgelucht ademhalen.

Aangezien ik die nacht voor de pijn niet serieus genomen werd kwam ik weer thuis. Alleen de pijn nam niet af. En belandde dus uiteindelijk op de OK zoals vertelde. Maar net daarvoor zorgde ik nog voor een echo. Na het overlijden van Daan en de miskraam ben ik gewoon heel bang. Er werd me verteld dat er een vroege zwangerschap zat, 5 weken. Weer raakte ik in paniek, want dit kon niet. Ja het was een prille zwangerschap maar moest toch echt 7 weken zwanger zijn. De gynaecoloog zei dat ik me niet zo zorgen moest maken want het zag er goed uit. Alleen zo vroeg dat er verder niks over te zeggen was.

Na mijn operatie werd ik helemaal in paniek wakker uit me narcose. Ik bleef maar zeggen mijn baby, ze hebben mijn baby weg gehaald. Omdat ik zo in paniek was hebben ze mijn man snel laten komen, wat normaal dus niet mag op de uitslaapkamer. Het duurde voordat ik besefte dat me galblaas verwijderd was en dat er niks met stipje was gebeurd. Maar ik bleef bang. Dit kon het stipje nooit goed doen.
Ik liet het maar even zo, want uiteindelijk was ik te ziek om me daar zorgen om te maken. Het was tijd voor mijn herstel. Alleen na weer een echo was ik nog steeds niet gerust erop, eigenlijk had ik ons stipje opgegeven. En niet alleen ik maar mijn man ook. Helemaal toen ik licht bloedverlies kreeg. Steeds stiller en steeds depresiever werd ik. Met geen mogelijkheid kregen ze me uit bed en het kon me nog weinig schelen. Vastbesloten de volgende dag een echo te krijgen en als het mis was zouden ze me maar pillen geven om de miskraam op gang te zetten.

Wat was ik pissed toen ze me naar de zwangerschap afdeling het DOK brachten ik wilde naar de afdeling waar ik onder behandeling sta en een verpleegkundige zien die ik kende. Helemaal in tranen was ik, maar ze kregen me enigszins rustig om de echo te maken. En daar ineens helemaal uit het niets was er een kloppend hartje. Ik snapte er niks van. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Er was gelukkig iemand die me had gebracht van de opname afdeling en die is bij me blijven zitten. Dus ook zij zag een kloppend hartje. Ik keek haar vol ongeloof aan, “zie jij het ook vroeg ik” ja je bent niet gek er is een kloppend hartje. Nog veel meer tranen volgde. Ik kon het gewoon niet geloven, maar het was er echt.

Dan is het tijd om mijn man te bellen die ging dit niet geloven. Hij snapte er niks meer van. Vol ongeloof hangt hij op, om later nog een berichtje te sturen… is het echt waar was er geen storing op dat apparaat. Die hele dag was ik hyper van het nieuws.
Nog altijd bleef er in me hoofd dat er iets echt niet klopt, want ze konden me verder niks vertellen geen termijn hoe veel weken ik zwanger was. Dus het bleef echt nog wel heel spannend en afwachten. Toch mocht ik nu van mijzelf blij en opgelucht zijn.

Vlak voor mijn ontslag kreeg ik nog een echo waar mijn man bij was, en weer was er dat mooie kloppend hartje. We hadden beide weer wat hoop en een nieuw toekomst plan. Alleen toch zat het ons beide niet lekker dat er iets was met het termijn, ze hadden het over iets van groeiachterstand. Twee weken na mijn laatste echo kreeg ik een afspraak op de zwangerschap afdeling, ook daar werd gelijk even gekeken naar stipje. Alleen het beeld bleef stil, er was geen kloppend hartje meer te zien.