Gedachten stroom 6

Nooit meer je vasthouden
Nooit meer je knuffelen
Nooit meer je oogjes open zien gaan
Nooit meer je flesje zien leeg drinken.
Nooit je zien opgroeien
Nooit je leren om een speeltje vast te houden
Nooit je leren zitten, kruipen, staan en lopen.
Nooit de eerste keer baby zwemmen met je.
Nooit weten hoe je eruit gaat zien en je gaat ontwikkelen.
Nooit horen hoe je lacht, horen dat je mama en natuurlijk papa zegt.
Nooit je meer troosten als je huilt.
Nooit je eerste hapje geven, zou je het wel lekker vinden.
Nooit weten of je naar een reguliere school zou gaan of speciaal onderwijs.
Nooit je zien spelen met andere kindjes.
Nooit je Leren dat zand niet om op te eten is, bah vies.
Nooit je eerste pak aan krijgen omdat je bij de bruiloft van papa en mama mag zijn.

Ik voel me soms nogal raar, in het begin huilde ik regelmatig. Soms veel soms wat minder, maar het was wel bijna elke dag wel even. Nu is dat anders, ik huil nog wel maar betrap me erop dat het minder wordt. Loop ik er voor weg, of hoort dit zo te gaan. Ik lees van vele dat ze echt elke dag huilen zelfs als het een half jaar terug is. Ik voel me schuldig, heb ik mijn leven gewoon opgepakt. Nee dat kan toch niet mijn kleine mannetje is er niet meer. Ik hou zielsveel van dat kleintje en ik ga gewoon door alsof hij er niet was. Of nee, het doet nog altijd zo vreselijk veel pijn. Waar blijven die tranen dan, ze prikken vaak wel achter me ogen maar het lukt me vaak gewoon niet. Ik snap het niet, dit voelt nog erger dan gewoon lekker even goed huilen.

Het besef dat Daan nu langer weg is dan dat hij bij ons was is groot. Heel verdrietig en pijnlijk voor mij. Een raar idee is het, zo kort hebben we van hem mogen genieten. Zo lang lijkt het nu geleden te zijn.