Gedachten stroom 8

Lieve kleine Daan,

Wat ben je alweer lang weg bij ons. Natuurlijk niet uit ons hart, daar zou je altijd blijven. Mama mist je elke dag een beetje meer. Ik vraag me vaak af hoe je er nu uit zou zien, hoe groot je nu bent en wat je nu allemaal al had geleerd. Dit zal ik nooit weten, dat doet me enorm veel verdriet. Door de EMDR ben ik rustiger geworden, minder angst. Maar inmiddels ben ik alweer een week erg onrustig aan het worden. Last van hartkloppingen en pijn op de borst. Er komt een hele belangrijke dag eraan. Jouw eerste verjaardag. Nog een maand en je zou 1 worden. Dit is de reden waarom ik zo onrustig ben. Echt genieten kan ik niet, ondanks het zo heerlijk weer is. De tranen prikken steeds achter me ogen. En de nachten zijn slecht, niet alleen omdat ik zelf teveel aan het piekeren ben maar ook omdat je papa de laatste week zo aan het snurken is. (waar hij natuurlijk niks aan kan doen)

Mama heeft in haar hoofd wat ze wil met jouw verjaardag, want deze dag kunnen we niet ongezien voorbij laten gaan. Nee helaas niet het feestje die we voor ogen hadden als je erbij was geweest. Maar wel iets met ballonnen en taart. De taart is inmiddels al geregeld, nu nog even paarse ballonnen kopen.

Vandaag zijn we nog even bij Daan geweest. Hij heeft weer even verse bloemen gekregen.