Het leven van Max en z,n mama *9 maanden*

Nog drie maanden en dan is Max jarig, wat gaat het hard. Negen maanden oud en dat betekend dat hij nu een maand langer uit mijn buik is dan in mijn buik heeft gezeten. Best wel heel bizar als je dat beseft. En wat heeft Max al een hoop geleerd. Inmiddels tijgert hij de hele woonkamer door, echt heerlijk dat hij dat nu kan. Je ziet dan gelijk wel dat het dan nog niet helemaal babyproef is in de woonkamer. Maar inmiddels zijn de kabels nu goed weg gewerkt, waar hij steeds naar toe ging en aan begon te trekken. Ze zeggen vaak dat ze nu nog niet kunnen begrijpen wat nee inhoud, nou als ik naar Max kijk weet hij donders goed dat het niet mag. Want voordat hij aan de kabels komt kijkt hij me aan, “van het mag niet maar doe het toch” en dan pakt hij ze vast. Keer op keer deed hij dat zo, dus hij begint echt het “nee” wel te snappen.

Tijgeren

De woonkamer is niet meer veilig voor Max, want hij blijft niet meer rustig op zijn kleed spelen. Naast het rollen heeft hij echt nu een nieuwe manier geleerd om voort te bewegen. Eerst was het nog heel langzaam en er moest een motivatie zijn, het liefst als er mijn mobiel lag dan kwam hij vooruit. Maar nu maakt het niets meer uit en tijgert gewoon de hele woonkamer door. Zo vinden we dus ook door de hele woonkamer zijn speelgoed terug en mag mama het elke avond weer opruimen, zodat Max er de volgende dag weer een zooitje van mag maken. Het is zo fijn te zien dat hij zich kan vermaken en lekker de kamer door tijgert en speelt met al zijn speelgoed. Het is dus nu wel een noodzaak als ik even de woonkamer verlaat dat hij in de box gaat, je weet maar nooit wat meneertje uitspookt. Voor ik het weet trekt hij alles van de tafel eraf, want ja dat is natuurlijk reuze interessant.

De la van de box

We hebben in de box een la zitten en deze la vind Max ook erg leuk om mee te spelen. Al honderd keer hebben we hem gezegd dat als je vingertjes er tussen zitten is het huilen. En keer op keer doet hij het weer. Ik snap dat het verleidelijk is zo,n la. Want wat zit erin, in het begin vond hij daar ineens de speenkoord met zijn speen eraan. Deze wordt nooit gebruikt, maar nu hij hem heeft gevonden is hij ineens in de box beland. Zo pakt hij hem af en toe om te sabbelen, meer spelen ermee dan echt te gebruiken om te sabbelen. Maar hij kan er ook iets anders mee, want zo vond ik laats dat er een blokje in  lag. Hij was toen aan het spelen met zijn blokjes en de la stond nog open. En toen dacht hij laat ik ook even wat opruimen voor mama. Dus zo vond ik later ineens een blokje in de la. Helaas doet hij nog af en toe zich dus pijn aan de la, want dan zitten zijn vingertjes er weer tussen. Er komt een dag dat hij het snapt en de la hem niet meer pijn zal doen.

Fietsen

Wat heerlijk, hier heb ik echt naar uit gekeken, nou ehhm ben ik ook heel erg bang voor geweest. En toch kon ik niet wachten tot we samen konden gaan fietsen. Dit scheelt zo veel tijd om hem te brengen en halen van de kinderdagverblijf. Al weken maakte ik een groot drama ervan, bang als ik met hem zou fietsen dat ik zou vallen met hem. Hoe zet ik hem in het stoeltje, want valt de fiets dan niet om. Hoe doe ik de deur open als hij in het stoeltje zit. Er gingen de meest vervelende scenario,s door mijn hoofd voordat het eindelijk echt ging gebeuren het fietsen. Eindelijk ging de papa van Max het stoeltje op de fiets maken en toen moesten we ook even gaan testen. Mijn zadel ging ook wat naar beneden, omdat ik veilig met hem wilde fietsen. (inmiddels mag de zadel toch weer wat hoger, fiets wat makkelijker) Maar toen ik met Max weg fietste, kon ik alleen maar genieten. En denken waar heb ik me in godsnaam zo druk om gemaakt. Papa moest natuurlijk ook even proberen te fietsen met Max. En vanaf die dag ga ik elke woensdag en vrijdag met hem op de fiets naar de kinderdagverblijf. Echt fijn dat ik nu ongeveer 5 a 10 minuten onderweg ben, in plaats van 20 minuten lopen. En Max vind het helemaal prima, je hoort hem nooit mopperen. Zelfs de vorige keer begon het heel erg te hagelen, het enige wat hij deed was met zijn handje de nattigheid van zijn gezichtje vegen onderweg. Thuis was hij helemaal doorweekt, maar kreeg toen lekker zijn pyjama aan. Ik vind het nu dus vooral heel erg leuk om te fietsen met Max, en eng vind ik het dus niet.

Ik maak me altijd drukker om dingen wat totaal niet nodig is. Dit was weer het bewijs ervan.