Ik heb een postnatale/postpartum depressie

Ik kan nu volledig zeggen dat ik last heb van een postnatale/postpartum depressie. Dit durfde ik niet hardop te zeggen omdat mijn huisarts de eerste keer toen ik zei dat ik me daar zorgen over maakte zei, dat ik zo liefdevol over mijn zoon praatte en helemaal begon te stralen als ik het over hem had. Dus daaruit maakte hij zich geen zorgen dat ik last had van een postnatale/postpartum depressie. Dus probeerde ik mezelf wijs te maken dat ook ik me geen zorgen hoefde te maken. Maar de problemen stapelde alleen maar op, en de huisarts heeft het zeer onderschat naar mijn idee en door andere hulpverleners. Dit is een serieuze ziekte waar je voor behandeld moet worden, want vanzelf gaat dit niet over. Ik heb echt alles om gelukkig te zijn, een lieve man, een prachtig nieuw huis, een tweede kind die gelukkig wel gezond is. Dan moet je toch volledig gelukkig zijn, maar dat gevoel blijft weg. Ja ik ben echt heel erg gelukkig met de dingen die ik heb. Zeker met onze Max, maar er is iets wat de overhand neemt om er niet volledig van te kunnen genieten. Misschien ben ik wel vaak negatief ingesteld en ja daar probeer ik al een tijdje iets aan te veranderen. Maar soms zie ik gewoon de mooie dingen niet, terwijl ik het toch echt ook vaak over de mooie dingen heb in mijn leven. De negativiteit neemt steeds de overhand, dit wil ik gewoon echt niet meer.

De symptomen lopen in intensiteit en duur uiteen. In lichte gevallen heeft de vrouw last van verdriet en huilbuien, angst, prikkelbaarheid, wisselende stemmingen en vermoeidheid. Vaak gaat het om zogeheten ‘kraamtranen’ en zijn de symptomen binnen twee weken na de bevalling verdwenen.

In ernstiger gevallen zijn de symptomen ingrijpender en langduriger en is er sprake van een post-partumdepressie. De duur kan van een paar maanden zelfs oplopen tot een paar jaar. Naast angst en verdriet kunnen ook schuldgevoelens en verlies van eigenwaarde optreden. De vrouw heeft weinig energie en interesse (soms zelfs in het kind) en is overgevoelig voor kleine irritaties. Er kunnen ook eet- en slaapproblemen ontstaan.

Oorzaken die het kan hebben

Familie die last hebben van depressie of aanleg ervoor hebben. Ja ik heb er aanleg voor, in het verleden heb ik vaker depressies gehad. Maar een postnatale/postpartum depressie heb ik niet zien aankomen.
Hoge eisen stellen aan jezelf/bezorgd om je kind. Hier kan ik mij helemaal in vinden, want ik stel altijd hoge eisen aan mijzelf. En nu helemaal als het gaat om het moederschap. Omdat ik mij juist een slechte moeder voel wil ik er zoveel mogelijk voor mijn kind zijn. Dat houd in dat ik mezelf niet zo belangrijk meer vind en dus weinig tijd aan mezelf besteed. Hier heb ik simpelweg ook geen tijd voor. Ik eis van mezelf om het allemaal perfect te doen, maar ben ook zo onzeker of ik niet iets fout doe in het moederschap. En bezorgd ja, die lijkt me vrij duidelijk na wat er met Daan is gebeurd. Ik blijf nog altijd bang voor een herhaling, al weet ik dat het niet zal gebeuren het gevoel zegt iets anders.
Onverwerkte trauma,s kunnen een rol spelen. Ik ben al een hele tijd bezig met de trauma die ik opliep door het overlijden van Daan. En daar is heel veel rust opgekomen, maar sinds de zwangerschap en geboorte van Max roept dat weer zoveel op. Maar dit is een nieuwe laag die aangeraakt wordt. Dit heeft dus niets te maken dat het niet verwerkt is (en trouwens verwerken is nogal een dooddoener met het overlijden van een kind) Alleen juist door het overlijden van Daan is mijn hele leven op zijn kop gezet, want dingen juist uit het verleden komen omhoog die ik nooit heb verwerkt. Dus ook dit kan een factor zijn op een verhoogde kans op een depressie.

Dissociatie

Een term uit de psychologie en psychiatrie, is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet ‘oproepbaar’ zijn of minder samenhang vertonen.

Letterlijk betekent dissociatie ‘ontkoppeling’ of ‘uiteenvallen’. Het is een zeer alledaags verschijnsel: iedereen verliest bijvoorbeeld weleens de aandacht voor zijn omgeving als hij zeer geconcentreerd met iets bezig is en iedereen heeft weleens een dagdroom. In deze zin is het gewoon een mechanisme om tot rust te komen, een afweermechanisme.

Ik kan afwezig raken, dit merkte ik al heel veel op Mirre. Als er teveel gevoel loskwam dan werd het mij teveel en probeerde ik me daarvoor af te sluiten. Helemaal volledig afwezig ben ik niet, want ik hoor wel stemmen in de ruimte. Maar of het voor mij bedoeld is geen idee, weet wel precies wat er wordt gezegd maar reageren kan ik niet. Voel ook als iemand me aanraakt, wat ik eigenlijk niet trek op zo,n moment. Maar dat dus niet kan aangeven, als in zeggen. Wel me nog meer terug gaan trekken, merk ik soms. Dit afwezig raken vind ik heel eng, juist in de combinatie voor de zorg van Max. Ik weet niet wat er zou gebeuren als ik alleen ben met Max, en of ik dan op zijn huilen zou reageren. En als ik reageer hoe en wat. Gelukkig komt dit niet heel vaak voor. Het is nu twee keer achtereen op een avond voorgevallen toen Martinizorg bij mij was. En dus ook niet weg durfde te gaan, en er uiteindelijk crisis dienst ingeschakeld is. Hierna is het niet meer gebeurd. Maar het is een hele enge gedachten, als dit zo weer terug zal komen. Wel heb ik dit in de laatste sessie bij Mirre besproken, en samen aangewerkt. Ik raakte ook licht afwezig en heeft me er letterlijk doorheen gehaald. Om te zeggen, sta maar even op en stap er maar even letterlijk uit. Dit voelde zo goed, ik was gelijk weer wat meer bij. Alleen ik neem het wel mee, dus te lang op die plek en ik raakte weer afwezig. Zo heeft ze me een paar keer eruit laten stappen. In de hoop dat ik dit ook zou kunnen toepassen als ik alleen ben, en dit dus gebeurd.

Eenzaam en down

Ondanks ik nooit alleen ben, juist nu met Max voel ik me bijna altijd eenzaam en leeg. Ik voel wel heel veel liefde voor Max dat zeker wel. Maar zelf voel ik me gewoon echt eenzaam, en daar kan niemand iets aan doen. Hoe veel mensen er ook om mij heen zijn, dit maakt niets uit. Hierdoor voel ik mij ook vaak heel moe en down. Nergens echt zin in, ik doe de nodige dingen. Dus het zorgen voor Max en voor mijn gezin. De afspraken die er zijn, en verder ben ik het liefst gewoon thuis. En kijk ik graag de hele tijd serie op Netflix. Dit is natuurlijk niet wat altijd kan, daarom zijn er zeker momenten dat ik toch wel dingen onderneem. Al is het maar heel weinig, toch gebeurd het en kan dat best een overwinning zijn. Helaas put dit me dan ook wel weer volledig uit, en kan ik erg prikkelbaar worden. Dit is dan weer niet zo goed in de zorg voor Max, want dan kan ik het huilen weer minder aan. En ik wil het niet op hem afreageren, of op mijzelf. Nu kan ik makkelijker bij hem weglopen als ik het niet meer trek. Maar dan krijg ik zelf vaak nog de volle laag, dat ik mijzelf pijn ga doen. Door stress me net zolang krap tot het open ligt, of mijn nagels in mijn huid zet. Deze neigingen heb ik al wel veel langer in periodes. Het is iets in mij wat dat los brengt soms. Hier wil ik wel graag vanaf, maar dit heeft tijd nodig. En dit gaat ook wel gebeuren dat ik eraan ga werken. Ben hier al wel wat mee bezig geweest, maar er komt een moment dat ik daar volledig mee aan de slag ga. Dit kan alleen pas als ik de rust heb gevonden om volledig alleen voor Max te kunnen zorgen. Als dat lukt, dan ga ik traumaverwerking krijgen waarvoor ik op de wachtlijst sta. Maar dit mag nu absoluut niet, nu moet ik eerst rust gaan krijgen in de zorg voor Max. Anders wordt het alleen maar erger, dan het al is nu. Dus heb nog een heel traject te gaan. Stapje voor stapje kom ik er wel.