Is mijn schrijvers lichtje gedoofd

In geschreven woorden ben ik beter dan het vertellen, mijn gevoelens uiten met geschreven woorden wat lucht dat op. Al tijden ben ik bezig met mijn levens verhaal te schrijven in boek vorm. Ik wil het verhaal van Daan vertellen. Er is zo veel te vertellen wat wij als gezin hebben mee gemaakt. Maar ik loop vast heel erg vast. Niet alleen met mijn boek, maar er komt nog maar weinig uit me vingers. Al weken heb ik geen letter geschreven voor mijn boek en al tijden voel ik alsof ik mijn blog verwaarloos. Nog maar twee maanden kan ik gebruik maken van een schrijver die mij en andere schrijvers helpt hun levens verhaal te schrijven. Maar haal ik hier genoeg uit, nee is het antwoord. Als ik geen letter op papier krijg hoe kan ik dan teksten laten lezen aan anderen. Weten wat ze ervan vinden en horen hoe het anders kan. Ik baal enorm van mezelf, zo in gevecht met mezelf door alles wat ik heb meegemaakt. En toch ook zo bang dat ik dingen ga vergeten voordat ik ze kan opschrijven. Doe je dat dingen vergeten, of is het gewoon dat ik nu zo druk in me hoofd ben dat ik er niet bij kan komen. Zo moe ben ik van alles dat het me niet lukt om te schrijven. Zo graag wil ik dat het geschreven wordt, tegelijk ook mijn blog bijhouden. Maar heb echt de grootste moeite hiermee. Ik kan wel janken dat het lichtje in me aan het doven is voor het geschreven woord.

“Jaren geleden als kind zei ik al dat ik schrijfster wilde worden. Ik schreef hele verhalen in kindertaal wel te verstaan. Ook schreef ik dagboeken vol, met dingen die ik mee maakte. verliefdheden op leraren, het ziek zijn en niet bij de maatschappij horen. Ik wist zeker ooit zou ik een boek gaan schrijven. Maar dat werd na een paar jaar vergeten door mij. Ik schreef bijna nooit meer, ik vergat mijn droom.”

Het gevecht met mezelf en alle gevoelens die loskomen zijn heftig, er is geen ruimte voor geschreven woorden. Bang ben ik dat het weg blijft, dat het ineens weer jaren duurt voordat ik weer aan me boek kan werken. Of dat het boek er nooit zal komen. Dit voelt als falen, want ik maak toch nooit iets af. Ik kan toch nooit iets goeds doen. Waarom ben ik in godsnaam begonnen met mijn levensverhaal te schrijven. Wilde ik het alleen maar van me af schrijven, of meen ik het serieus dat het boek er moet gaan komen. Ja ik wil dat dit boek er gaat komen. Maar ik weet gewoon echt niet hoe. Moet ik weer een droom op gaan geven of zal het lichtje in me weer gaan aanwakkeren.

“Een droom opgeven is een hele moeilijke beslissing, dit heb ik al eerder gedaan. Ik wilde naast me kleine meisjes droom om schrijfster te worden, dierverzorgster worden. Ik ging naar de meeste geweldige school in mijn ogen. De beste dierverzorging opleiding van Nederland, in Barneveld. Wat was ik trotst dat ik daar werd aangenomen. Want op deze school kom je niet zo snel. Maar ik had het voor mekaar gekregen, ondanks mijn beperking. Want dat heb ik ze zeker laten weten dat ik een chronische vermoeidheid syndroom heb. Dus met andere woorden, ik ben altijd moe en heb veel pijn. Maar ik kreeg deze geweldige kans om de opleiding te gaan doen. Helaas is dit van korte duur geweest. Na vier maanden stortte ik letterlijk in op mijn stage bedrijf. Ik ging nadenken of ik hier wel verder mee moest gaan. Als ik de opleiding al niet goed kon doorstaan, hoe zou ik dan ooit in een dierentuin kunnen werken met olifanten. Mijn grootste droom was dit. Nog op de dag van vandaag doet het me pijn dat ik deze droom heb op moeten geven.”

Dus nee ik wil niet weer een droom opgeven. Ik wil dat mijn lichtje in me weer gaat branden, zo fel dat de woorden weer gaan stromen. Maar wat is er voor nodig om mijn inspiratie terug te krijgen…