Personal Life coach

Voor mijn eerste zwangerschap moest ik afvallen, heel veel afvallen anders mocht ik niet de medische weg in om kinderen te krijgen. Ik dacht echt dat gaat me nooit lukken, maar ineens was er daar die denkbeeldige knop die om ging. Ik ben 25 kilo afgevallen voordat ik zwanger raakte, wat was ik trots zeg. Eindelijk zou mijn droom gaan uitkomen, een kindje. Maar jullie weten allemaal hoe dat is afgelopen. Onze Daan heeft niet lang bij ons mogen blijven. Eigenlijk in de zwangerschap viel het al niet mee om goed gezond te blijven eten, maar na het overlijden van Daan was me hele eetpatroon terug waar ik was voordat ik de medische weg in ging. Ik kwam dus aan, teveel aan. In zeer korte tijd wel 10 kilo, wat baalde ik daarvan zeg. Maar ik voelde me te slecht (zacht uitgedrukt) om me er echt druk om te maken. Dat kwam later pas, want het betekende als ik aankwam ik ook weleens de kans voor een 2e kindje verkleinde. Vijf maanden na het overlijden van Daan gingen we toch weer de medische weg in, maar er werd niet naar mijn gewicht gevraagd. Wat was ik blij, ik mocht gewoon weer beginnen. Ik raakte drie maanden erna zwanger, maar helaas kreeg ik een miskraam. Toen ik terug kwam in het ziekenhuis, werd er ineens wel naar me gewicht gevraagd. Daar was ik al die tijd bang voor geweest, nu gaan ze zeggen dat ik eerst weer moet afvallen. Ik weet het zeker. Ze liet me echt heel erg in spanning, maar uiteindelijk toen ik zelf vroeg wat nu de bedoeling was. Werd er gezegd dat ik absoluut niet meer mocht aankomen. En vroeg of ik het fijn vond om naar een life coach te gaan om hiermee aan de slag te gaan. Ik stemde toe en kreeg een eerste afspraak, die heel anders liep dan ik had verwacht.

Ik had een voorstelling gemaakt dat me werd gezegd wat ik wel en niet mocht eten en wat ik wel en niet mocht doen. Nou ik heb daar zo,n 2 uur gezeten, en in het hele gesprek hebben we het niet over voeding gehad. Wel over alle dingen die de afgelopen tijd gebeurd zijn, want daar zit hem het probleem. Niet zo zeer het eten, ja door de stress ga ik eten. Ik ben echt een emotie eter. Niet dat ik echt van die eetbuien heb hoor. Die heb ik nooit echt gehad. Ik eet gewoon niet altijd heel gezond. Maar ik denk nu dat ik misschien weleens te weinig eet, omdat ik vaak mijn tussendoortjes vergeet. Ben nu inmiddels drie keer bij mijn life coach geweest, steeds zaten er drie weken tussen. De tweede keer dat ik kwam, ging het niet zo goed met me. En ze vond het maar raar dat ik niet afviel met wat ik aangaf wat ik at. Ze gooide het op emotionele problemen, ja goh daar had ik nog niet aan gedacht. (wel dus) Maar goed daardoor legde ze me de vraag of het niet beter was dat ik weer terug ging naar een psycholoog. Wat liet ze me twijfelen, eigenlijk wist ik dat het geen zin had maar toch raakte ik overstuur hierdoor. Was ik dan niet op de goede weg, kreeg ik echt niet de hulp die ik nodig had. Maar na even er over na te denken, was het antwoord ja ik krijg nu goede hulp ik kan altijd bij mijn hulp terecht als het moet. Een psycholoog prikt niet zomaar door mij heen. En dat gebeurd bij Annelies wel, ze vraagt net zolang door tot ze weet wat er in me omgaat. En het grootse voordeel is dat ik heel vaak chat gesprekken heb met haar waardoor het veel makkelijker is om moeilijke onderwerpen aan te snijden. Hier heb ik echt zoveel aan.

Van de week was ik voor de derde keer bij mijn life coach en ik voel me al een week echt heel goed. Ik ben veel vrolijker dan voorheen door de dingen die ik nu doe. En ik merk dat ik heel erg aan het veranderen ben in gevoel naar het overlijden van Daan. Natuurlijk zit die verdriet er wel, maar ik ben er anders naar gaan kijken. Dit is me gelukt na het soort ritueel wat ik heb gehad met zijn eerste sterfdag. Het voelde niet meer alsof ik Daan gevangen hield bij me, ik heb hem mogen loslaten. Daar worden we beide gelukkiger van. Daan heeft geen verdriet meer om mij omdat ik hem hier houd. En ik heb geen pijn en verdriet meer omdat hij me mist. Want als ik ongelukkig ben kan hij niet bij me komen, hij kan niet in gevoel naar beneden. Dus wanneer ik vrolijk ben voel ik Daan helemaal in mij want daar kan hij mij bereiken. Nooit verwacht dat ik me zo zou gaan voelen. Maar goed mijn life coach voelde het ook aan, ze zei dat ik straalde. En helemaal toen ik vertelde waar ik mee bezig ben en welke plannen we hebben bij Ohanahome om mensen te helpen. Ik geloof dat ik me bijna opnieuw kon voorstellen bij haar, wat een omschakeling heb ik gemaakt. Natuurlijk zijn er ook nog altijd momenten dat ik het even niet zie zitten, die zullen er altijd blijven. Een kind verliezen veranderd je hele leven. Maar ik heb er zo veel moois voor terug gekregen en dat is ook veel waard. Ik ben Daan dus heel dankbaar dat hij in mijn leven is gekomen.

Helaas het afvallen gaat dus nog steeds niet zoals ik wil, maar gelukkig kom ik niet meer aan. Toch ga ik nu voor een week even bijhouden wat ik eet en hoeveel voor mijn life coach misschien ziet ze toch iets waar het mis gaat. Of dat ik het zelf ga zien. Wel ben ik doordat ik hier kom, weer meer gaan sporten. Naast de yoga elke week ga ik weer elke week naar de sportschool voor cardio. En ik heb nu wel een dagindeling weten te maken. Ik sta bijna elke dag op tijd op. Maandag en dinsdag zijn nu standaard dat ik bij Ohanahome ben. Woensdag ga ik nog altijd voor twee uurtjes naar de kinderboerderij. Donderdag staat vaak voor het schoonmaken in huis of eventueel dat ik ergens een afspraak heb staan en naar de sportschool te gaan. Vrijdag in de ochtend yoga en soms daarna door naar Ohanahome. De weekenden zijn voor rust en soms wat leuks doen met mijn man.