Meer in mijn gevoel gezet

Al jaren worstel ik met mijn gevoel, er is een tijd geweest dat ik me hele gevoel had uitgeschakeld en dat ik een lange tijd niet heb kunnen huilen. Dit voelde niet goed, waardoor ik terechtkwam bij Mirre en daar een heel traject aanging rondom het verlies van Daan. Altijd heb ik geweten toen het daar stopte dat ik er nog niet klaar was, maar de situatie was er niet naar om hiermee verder te kunnen. Nu pas jaren later, ben ik weer terug bij mijn begeleidster die ik op Mirre had. Nu vanaf haar eigen thuispraktijk, wat ook een hele fijne plek is. Het voelt goed dat ik weer een stuk begeleiding heb bij haar, want ik blijf maar in cirkeltjes rondlopen. Mijn verdriet opzij zetten, maar dit komt door boze buien er wel uit. Wat zeker geen pretje is. Hier wil ik vanaf, en wil meer in mijn gevoel gaan leven. En hierdoor voor mijzelf blijer in het leven staan. Want ja blij ben ik als ik samen met Max ben, en ik voel me gelukkig met hem. Maar voor mijzelf is dat nog wel ver te zoeken, alleen dat staat vaak op de achtergrond waardoor ik er niet zo’n last van heb. Dacht ik tenminste, want die boze buien zijn er niet voor niets. 

Opnieuw de diepte in

Een paar jaar eerder stopte ik bij de reguliere hulpverlening, met de boodschap die ik meekreeg “het trauma is verdwenen, nu mag je vrolijk de toekomst in gaan” Maar voor mijn gevoel zat er nog wat, waar nooit iets mee gedaan is. In de reguliere hulpverlening wilde ze niet meer naar het verleden kijken, maar alleen de toekomst in. Altijd gevoeld dat dit niet klopte voor mij, maar ik had geen keuze om met ze hierin mee te gaan. Tot er een moment kwam, dat het toch weer mogelijk was om naar José terug te gaan. En wat voelt het zwaar om weer de diepte op te zoeken, maar ik weet dat dit nodig is voor mij. Ik had voor de tweede keer mijn gevoel flink op slot gezet, en die gevoelens komen nu weer los. Zo begon ik bij een sessie enorm te huilen, terwijl ik over Daan vertelde. Ik heb al jaren niet mee gehuild, terwijl ik dit verhaal vertelde. Heb het al wel duizenden keren verteld, en toch voelde dit wel weer heel anders. Ik voelde wat er gebeurde in mijn hart toen Daan overleed. En dat stuk, daar moet ik echt doorheen voordat ik echt verder kan.

Dagbesteding

Daarnaast is er iets anders nieuws op mijn pad gekomen, naast de sessies die ik nu weer volg bij José. Ik ben begonnen op een waanzinnige gave plek, waar ik dagbesteding krijg. Niet zomaar dagbesteding, als in samen in een groep knutselen of iets. Nee dit is op maat gemaakt, en ik mag zelf uitzoeken wat ik leuk vind en wat ik wil doen. Dat is best lastig, omdat ik dit niet weet. Maar daar ga ik met behulp van hun mee aan de slag. Deze plek het “De oude manege”, en dit heet zo omdat het ooit een manege is geweest. Maar nu dus niet meer. Ze hebben het helemaal opgeknapt en verbouwd. Het is een mini maatschappij in de maatschappij. Daarnaast is het een sportschool, een ontmoetingsplek, en een plek voor feestjes en andere bijeenkomsten. Ze gaan me helpen, meer zelfvertrouwen te krijgen, meer te bewegen, en meer in mijn gevoel gaan staan. Dat laatste is al flink aan de gang, ik ben er nog maar twee weken. En kom twee dagdelen in de week. De prikkels zijn heftig, maar nu ben ik erachter gekomen dat het in mijn gevoel gezet wordt. Ik ben veel in tranen, en dit voelt best kut. Al weet ik dat het huist goed is. Maar van weinig verdriet voelen, naar ineens heel veel is best heftig.
Voor nu is het vooral aanwezig zijn, en zo nu en dan wat klusjes doen. Daarnaast heb ik tijd voor mijzelf, om te gaan wandelen en lekker te schrijven wat ik vooral heel fijn vind. Het wandelen is wel een enorme stap, maar wel goed voor mij. Dit is dus waar ik nu veel mee bezig ben, en best veel energie naar toe gaat. Maar ook ergens wel heel goed voelt, dat ik weer een stap vooruit aan het zetten ben.