Personal mijzelf kwijt zijn *deel 2*

image_pdfimage_print

In bed

Wat lig ik nog zo lekker in bed, ik hoor een wekker. Nee het is niet mijn wekker maar die van mijn vriendin. Haar dochter moet die dag naar school gebracht worden. Ik merk dat ze blijft liggen, even later gaat weer haar wekker. Verder wat er gebeurd interesseert me allemaal niet zo. Ik merk nog wel dat ze uit bed stapt. Ik lig nog wel even lekker daar. Mijn eigen wekker gaat vanzelf nog wel af, want ook ik heb nog iets te doen. Een afspraak in het ziekenhuis bij de life coach. Vastbesloten om deze afspraken te stoppen. Het staat me zo tegen, ik ben al blij dat ik niet aankom. Ik sta stabiel met mijn gewicht. Het is niet zo fijn elke dag ermee bezig te zijn dat ik moet afvallen. Ik moet namelijk niks. Maar krijg steeds maar weer hetzelfde daar te horen. Ik moet meer bewegen, ik moet dit, ik moet dat. Sorry hoor maar ik flip op het moeten.

Afspraak ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis stap ik op de balie af en zie wie erachter zit. En zeg ik heb om 11.00 een afspraak met u. Waarop ze zegt, sorry dit keer kom je bij mijn collega. Ik ben me toch pissig als ik haar dit hoor zeggen. We hadden in het begin een afspraak gemaakt dat ik het liefst steeds bij haar kom. Want steeds een ander zien kan ik niet tegen. Steeds hetzelfde verhaal vertellen, nee dank je. In de wachtruimte kook ik van woede en de tranen rollen over mijn wangen. Ik wilde het netjes afsluiten met haar waar ik eerder paar keer ben geweest.

Nu wordt ik opgehaald en loop geërgerd mee. Ik laat al gelijk merken dat ik echt heel boos ben. Ik reageer me op haar af terwijl ze er eigenlijk niks aan kan doen dat ik me al heel slecht voel. Het was de bedoeling dit niet te laten merken, maar dat is dus echt mislukt. Ze vraagt me of dit gesprek wel zin heeft, en leg haar uit dat ik het toch al wilde afsluiten. We praten even verder, waardoor ik vertel dat het gewoon nu even heel slecht gaat. Vervelend vind ik dat iedereen zich zorgen maakt in het ziekenhuis, maar gek is het niet dat er af en toe zulke momenten zijn. Nu wel even in het extreme, ik zoek de weg terug.

Omdat ze nu weet dat het niet goed gaat met me, komt ze met de vraag of ik al naar de maatschappelijk werker ben geweest. Ik vertel haar dat ik daar ben geweest en vriendelijk bedankt heb voor deze hulp. Waarop ze zo,n beetje aandringt dat het toch wel verstandig is om er over na te denken om erheen te gaan. Ik word nu nog bozer, en gooi er een opmerking in waar we beide van schrikken. “Als iemand me dwingt erheen te gaan, kan ik me beter opknopen” Dit komt echt uit frustratie, want al die hulpverleners halen me keer op keer naar beneden. Toch zorg ik dat dit gesprek rustig eindigt. Alweer vertel ik hier dat ik de juiste hulp krijg en leg haar uit waarom dit voor mij werkt en niet bij de andere hulpverleners. Ik krijg hulp van iemand die het snapt, die weet hoe het is een kind te verliezen. Waar ik soms aan een half woord genoeg heb. De warmte en liefde die ik krijg van haar. En een wederzijds gesprek krijg, dat niet alleen ik vertel maar zij ook. Dat is wat ik nodig heb. Ik laat haar beloven dat ik niks doe met de opmerking die ik eerder aangaf. Ik stel haar geloof wel gerust en ze zal deze opmerking van me vergeten en komt verder bij niemand terecht. Dan sluiten we netjes af. Nog altijd heel pissig loop ik weer langs de balie, en gooi een boze blik op degene waar ik eigenlijk een afspraak mee zou hebben (in mijn hoofd) Huilend sta ik op de lift te wachten, voordat ik het ziekenhuis uit loop droog ik me tranen.

Een positief einde

Terug bij Ohanahome wil ik aan de ene kant heel graag praten, maar aan de andere kant me gewoon in een hoekje verstoppen. Toch komt ze even praten, maar we worden onderbroken. Ik besluit in dat hoekje te kruipen en te huilen. Ineens bedenk ik dat ik trek heb, dus maak wat eten. Toch krijg ik het amper weg. Ik zet muziek aan, ik word rustiger en vrolijker. Ik begin mee te zingen, en voel me al een stuk beter nu. Ik loop de woonkamer in en er word me gevraagd of ik me wat beter voel “ja zeg ik, maar ga nu even alle ellende van me afspoelen onder de douche” Na de heerlijke douche terwijl ik me afdroog zet ik nog even de muziek aan en zing en dans in me blootje. Heerlijk ik ben weer terug, voel me echt weer vrolijker. Blij dat Debbie er weer is. Want dit ben ik echt niet die Debbie die de afgelopen 2 dagen zich zo slecht gedragen heeft.

Weer alleen slapen

De afgelopen dagen heb ik het heel zwaar gehad. Maar dit keer is het me wel heel erg duidelijk gemaakt dat Daan alleen bij me kan komen als ik de vrolijke Debbie ben. En dat was ik de afgelopen dagen allesbehalve. Op het moment dat ik mijzelf weer terug vond en ik op een wel vreemde manier in slaap viel. Omdat ik de afgelopen nachten bang was alleen te slapen en toch weer de nacht alleen in moest, was ik op de chat met mijn vriendin. Ik voelde hartkloppingen, maar wilde niet terug naar die vreselijke angst. Ik zette muziek aan en legde me hoofd neer op mijn kussen. Af en toe stuurde ik een berichtje naar me vriendin en zij terug naar mij. Wat ze met me deed op deze afstand ik weet het niet. Ze vertelde dat ze daar met een vriendin aan het chillen was. Lekker eten en fijne muziek, alles was goed en rustig. Deze rust bracht ze over naar mij, maar wel op een manier pfff. Ik leek wel onder invloed van medicatie, ik liep naar de wc en stootte me overal tegen aan. Snel weer terug me bed in… Nu was ik wel heel erg moe en vertelde tegen me vriendin dat ik mijn muziek uit ging doen en dacht dat ik zo wel in slaap zou vallen. Dit was mijn laatste berichtje naar haar, want ik viel heerlijk rustig in slaap. Ik bleek gedroomd te hebben. Ik en mijn vriendin hadden het eerder over een massage die ze me wel zou gaan geven omdat ik overal zo,n pijn heb. Maar ik droomde dus dat ze me masseerde en dat Daan bij me kwam. Hij was boos en verdrietig… Ik moest hem beloven nooit meer terug te gaan naar waar ik de afgelopen twee dagen was geweest. Zo ver en zo diep zat ik. Mijn hart brak omdat ik hem ongelukkig gemaakt had en beloofde hem niet meer zo diep te gaan. Vrolijk vloog mijn kleine mannetje Daan weg. Wat een prachtige ervaring. Ik hoop dat ik hem vaker zo dichtbij mag voelen en zien.

Please follow and like us:
Pin Share

Comments

comments

3 thoughts on “Personal mijzelf kwijt zijn *deel 2*

  1. Rot dat je je zo voelt, het is wel zo dat je je beter gaat voelen naarmate je toch gaat sporten en gezond gaat eten. De rest volgt dan vanzelf. Heb je wel eens aan medicatie gedacht ivm je angsten?

    1. Het is niet zo dat ik helemaal niet sport, want dat doe ik wel. En fietsen doe ik ook redelijk veel. En alleen maar ongezond eten doe ik ook zeker niet. Maar ik weet dat het beter kan, en dat ik me daar nog fijner bij zal gaan voelen. Maar op dit punt in mijn leven lukt dat gewoon even niet. Medicatie voor mijn angsten nee echt niet, net na het overlijden van mijn zoon heb ik zoveel zooi geslikt ook voor de angsten daar ga ik niet meer naar terug. Ik ben nu juist op een gezonde manier aan het leren omgaan met al die angsten. Alleen heeft het tijd nodig zodat het ook allemaal verdwijnt.
      Bedankt voor je lieve berichtje.

  2. Wat prachtig dat Daan bij je kwam. Weet zeker dat hij altijd bij je is als je hem nodig hebt. En dat gewicht; komt wel goed hoor. Dat lukt pas als je hoofd er naar staat. Ik vind het al heel knap dat het stabiel is. En iedereen is wel eens onaardig hoor, we zijn almaar mensen en zeker in jou situatie mag dat! Sterkte weer x

Laat een antwoord achter aan Mer Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge