Rainbow baby

Een kindje krijgen na het verlies van een kindje heet een “rainbow baby” Wat mooi als dit je gegund wordt om toch nog te ervaren wat het moederschap inhoud. Ik ben dan ook heel erg dankbaar dat Max in ons leven is gekomen. Maar hoe gaat dat nou een kindje krijgen/opvoeden na het verlies van een kindje. Want het is echt niet niks wat je dan allemaal meemaakt en wat je voelt. Soms gaat de gedachten in mij om of ik er wel goed aan heb gedaan om weer aan een kindje te beginnen. Maar Max is zeker niet meer weg te denken, en hij is er nu eenmaal. Dus die gedachten zijn niet reëel. Nu is het een kwestie van ermee om gaan met al die gevoelens die erbij komen kijken. En dat is heel erg veel.

Angst voor weer verlies

Vanaf het begin dat Max geboren is ben ik enorm bang dat ook hij niet zal blijven net als Daan. Dit is een gevoel, want ik weet dat dit niet zo is. Ik weet dat Max een heel ander kindje is. Sterk en gezond, dus waarom zou Max ons verlaten. Nou Daan deed dit ook helemaal uit het niets, hij was dan wel erg zwak van gezondheid. Maar bij hem zag ik het ook niet aankomen, ineens was hij in mijn armen overleden. Daarom is de angst heel groot als Max heel stil in mijn armen ligt. Aan de ene kant heerlijk als hij zo relax is, maar aan de andere kant hoop ik dan altijd of hij even iets van geluid laat horen. Zodat ik weet dat hij het nog wel doet. Ook als ik hem naar bed breng en we moeten een paar keer heen en weer lopen om hem tot rust te brengen en hij eenmaal rustig slaapt. Dan heb ik de neiging te denken dat er iets mis is en wil ik gaan kijken of hij nog wel leeft. Want hoe kan dat nou van huilen naar ineens helemaal stil. Ja het kan echt. Nu heb ik nog altijd die neiging naar zijn kamer te lopen, in het begin deed ik dat ook echt. Nu probeer ik het zoveel mogelijk niet te doen en er op te vertrouwen dat hij gewoon heerlijk ligt te slapen. Ik ben benieuwd hoe dat zal voelen als hij ineens de hele nacht door zou gaan slapen. En nu hij in het ziekenhuis ligt, zijn ze aan het proberen hem van de 6 a 7 flessen naar de 5 flessen te gaan. Dus proberen hem de nacht door te laten slapen. Ik ben benieuwd, en dus benieuwd hoe dat zal zijn als hij dat thuis ook echt gaat doen.

Het missen van Daan

Wat als Daan er nog zou zijn, hij zou nu 3 jaar zijn geweest. Eigenlijk zou Max er dan niet zijn geweest, maar de gedachten even dat Daan er zou zijn en Max ook, hoe zou Daan dan met zijn kleine broertje omgaan. Zou Daan al lopen, hoe zou hij eruit zien. Deze vragen zou ik nooit beantwoord krijgen, maar in alles vergelijk ik Max met Daan. Maar dit kan helemaal niet, het zijn twee hele verschillende kindjes. Daan was echt een heel makkelijk en rustig mannetje. Ik mis hem elke dag, en nee dat is niet zo gek. Maar met de komst van Max is dat wel erger geworden. Toch heb ik rust gevonden in dat Daan er niet meer is, of nou hij is er wel altijd maar niet lichamelijk. Het brengt wel veel emoties los nu, ook door vele herinneringen die we hebben aan Daan. Helemaal nu Max in hetzelfde ziekenhuis ligt waar grote broer ook lag. Ik verpleegkundige herken die ook Daan verzorgde, dit gevoel is heel dubbel. Ik ben echt blij dat hij in dit ziekenhuis ligt, maar het maakt het ook wel heel verdrietig.

Zorgen voor Max zwaar

Het is niet vanzelfsprekend om op een blauwe wolk te zitten, ook niet als je een kindje verloren hebt en toch weer het geluk in een nieuw kindje vind. Toch dwing ik mijzelf om gelukkig te moeten zijn met hem. Ja ik ben gelukkig, maar genieten doe ik zeker niet altijd. En ik voel me daar heel schuldig over omdat het naar mijn gevoel moet omdat we dankbaar mogen zijn dat hij er is. Alleen het moederschap met Max valt me zwaar. Ik kan niet zo goed tegen het huilen wat hij doet, het is een trigger waardoor ik boze en verdrietige eenzame gevoelens krijg. En soms weet ik echt niet meer wat ik ermee aan moet. En dan te bedenken dat hij een vrij tevreden baby is. Alleen de avonden zit ik echt de hele tijd met hem in me armen omdat hij anders gaat huilen. Nee ik vind het niet erg om met hem te knuffelen, maar avond naar avond zo met hem te moeten zitten dat trek ik niet. Ik ben moe, heel erg moe. En ik snap dat het moederschap dat nou eenmaal is, maar ik ben niet alleen moe vanwege het moederschap. Maar meer door alle gevoelens die erbij komen na alles wat we hebben meegemaakt. Dit maakt het extra zwaar, en dan ook nog de vele ziekenhuis bezoekjes voor zijn voetjes. En nu ook een liesbreuk die hij had. Nu hij in het ziekenhuis ligt gaat het goed met hem. Eigenlijk zou hij gewoon thuis kunnen zijn, er is medische geen reden om te laten blijven. Maar de arts heeft besloten hem te houden omdat het nu even beter is voor mij en hem. Gelukkig is hij vrijdag geopereerd aan zijn liesbreuk. En nu is het zien wat er verder gaat gebeuren om hem weer thuis te krijgen.