Vlinderkindcafé “mijn verhaal”

Het is al weer even geleden, maar toch wil ik er zeker nog even op terug komen. In november hadden we het tweede Vlinderkindcafé, en dit keer was het in Groningen. Mijn home stad. Wat was ik trots toen Nathalie me vroeg om mijn verhaal te vertellen over Daan. Ik werd hier wel zenuwachtig van want ben niet zo heel goed met groepen mensen. Nathalie stelde voor om mijn verhaal eerst op te schrijven en het dan gewoon uit mijn hoofd te leren. Wat ik allemaal wilde vertellen. Daar begon ik dan ook mee in de voorbereiding. Alleen na een tijdje liep ik hier in zo vast, ik merkte dat ik in mijn gevoel er steeds meer op andere manier er naar ging kijken. Ook mijn gevoel naar de dood van Daan veranderde. Dit door middel van alles wat ik bij Mirre deed. Het voelde niet zo goed meer om het verhaal op te schrijven. Waarom zou ik want ik ken mijn verhaal toch. Ik wilde het gewoon vanuit mijn gevoel gaan vertellen. Toch is dit wel heel moeilijk, maar ik maakte me eigenlijk niet meer druk erom. Ook maakte ik me niet druk om nieuwe mensen te ontmoeten. Voorheen vond ik dit allemaal zo eng. Maar nu keek ik er echt naar uit om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik was niet bang om contact te leggen met al die lieve mooie mama,s. Dit heb ik geleerd door in de groepen bij Mirre terecht te komen en daar ook gewoon in de groep te spreken.

Nu dat de dag aanbrak ging ik naar de locatie, ik was als eerste. Want ik was gewoon veelte vroeg. Maar dat gaf niet nu kon ik alvast wat kleine dingetjes doen. Eigenlijk ben ik een hele tijd bezig geweest met de letterslinger die we op wilde hangen. Zo hadden Nathalie en Kelly tijd voor de andere dingen klaar te zetten toen ze aankwamen. Zo waren we mooi op tijd voordat de eerste mama,s binnen kwamen. Op dat moment had ik wel even de zenuwen, straks ga ik gewoon mijn verhaal vertellen. Ik was bang dat ik dingen zou vergeten te vertellen. Zo uitgebreid mogelijk mijn verhaal vertellen valt niet mee. Juist niet als je zo vaak je verhaal al hebt verteld, dan kan je zonder gevoel vertellen. Niet dat het me niets doet, maar heb echt al honderden keren het verteld. En als je steeds in gevoel het zou vertellen, ga je misschien wel steeds huilen. Nou dat hoef ik al heel lang niet meer.

Eerst begin Nathalie met haar praatje en daarna wilde ze dat ik het woord nam. Alleen wilde ik graag dat iedereen even zich kort ging voorstellen, dat stelde ik dus voor. De anderen vonden het ook prima om even iets kort te vertellen over zichzelf en over hun kindje. Dus al gauw kwamen de verhalen bij iedereen op gang. Ik vond het fijn om zo al de verhalen te mogen horen. Wel was het uiteindelijk wel veel om alles aan te horen. Maar blij dat iedereen het gewoon aandurfde om zo open te zijn. Want waar wij voor staan is om over je kindje te mogen en kunnen praten. Dit is iets wat belangrijk is je kindje bij naam noemen. Als je niet meer praat over je kindje, kan je opeens voelen dat het allemaal teveel kan zijn voor je. Het is gewoon echt nodig om zo nu en dan erover te praten. Ik merk ook dat eigenlijk iedereen vind dat ze mensen tot last zijn om over hun kinderen te praten. Ook dit herken ik wel, dus is het Vlinderkindcafé hier zo belangrijk in. Toen iedereen aan de beurt was geweest, was het mijn beurt om te vertellen. En met trots vertelde ik over Daan. Alleen ik voelde dat het erg warrig over kwam. In mijn hoofd zo perfect, maar niet toen ik het uitsprak. Het was gewoon te uitgebreid en te weinig gevoel. Maar de boodschap die ik mee wilde geven was heel duidelijk en helemaal in mijn gevoel.

Boodschap

Vaak spreek ik moeders van overleden kindjes, dan voel ik hoe negatief ze vaak overkomen. Het is niet gek na het overlijden van je kind dat je in de put zit. Maar ik vind dat je hier niet in kan blijven hangen. Jaar naar jaar. Het eerste jaar is echt het zwaarst, al eerste dingen beleven zonder je kind. Dit is ondraaglijk echt. Het tweede jaar stond bij mij in het teken van heling. Ik wil niet eeuwig blijven treuren. Ik wil verder met mijn leven en juist iets positiefs uit het overlijden van Daan halen. Hij heeft me zoveel geleerd in die paar maanden dat hij geleefd heeft. Maar ook hoe hard de les van de dood ook is, ook dat heeft mijn ogen geopend. Hij heeft letterlijk gezegd dat het nu mijn tijd is. Dat ik nu aan mezelf moet gaan werken om gelukkig te worden in het leven. Want dit was ik niet, niet voor het leven van Daan. Maar Daan heeft wel mijn leven verrijkt, ik voelde toen de eenzaamheid en het gevoel van niet gelukkig zijn niet. Alleen een kind kan je niet gelukkig maken, dat moet jezelf doen. En dat ben ik nu voor mezelf aan het doen. Ik wilde dus iets positiefs mee geven aan al deze mooie mama,s. Het leven gaat door ondanks we onze kindjes heel erg missen. Zij zouden ook willen dat we weer geluk gaan voelen. Je wordt nooit meer de persoon die je bent. Maar ik voel juist dat ik sterker ga worden door dit wat ik heb meegemaakt. Dus ik ben Daan zo dankbaar dat hij in mijn leven kwam, al was het maar zo vreselijk kort.

Huil, lach, praat

Na mijn verhaal was het tijd om gewoon even rustig wat te drinken en samen te praten. Wat voelde ik me op me gemak tussen deze groep. Het was voor mij zoveel anders dan de eerste keer. Ik bleek er toen nog niet helemaal klaar voor te zijn. Ik vond het eng om contact te maken en nu heb ik zo genoten van alles wat er verteld werd. Ja genoten ondanks de zware verdrietige verhalen. Toen was er ook nog even tijd voor creatief te zijn. Want Kelly had geregeld dat er mooie fotolijstjes gepimpt konden worden. De meeste prachtige spullen stonden klaar voor de mama,s. En wat vond ik het heerlijk te zien dat iedereen daar mee bezig ging. Ja zelf had ik er geen behoefde aan, ik voelde me moe en heel veel last van de warmte had ik. Dus ik genoot gewoon van wat er daar gebeurde. Ook had ik nog een mooi en fijn gesprek met de fotograaf van Make a memory. De tijd vloog voorbij, ondanks ik heel moe was. Gewoon echt tijd te kort om met iedereen even te praten. Dus misschien een optie de volgende keer iets meer tijd voor deze mooie belangrijke middag.

Ik kijk terug op een geslaagde middag.