Vriendschap, trots op mijn vriendinnetjes

Vriendschap is momenteel heel erg belangrijk voor me. En dat is iets wat ik heel erg mis nu. Ja er staan veel mensen om me heen nu, en heb ik iemand nodig hoef ik het maar te zeggen. Maar zo ben ik niet. En toch herken ik mezelf niet meer. Ik maak juist meer contact, ondanks ik het moeilijk vind. De mensen om me heen zijn echt heel lief maar er ontbreekt iets. En dat zijn mijn vriendinnen waar ik een verleden mee heb. Waar ik al zoveel lief en leed mee gedeeld heb.

Nieuwe mensen om me heen is fijn, maar op dit moment in me leven ook lastig. En vind het moeilijk hulp te vragen. En ondanks ik dat soms toch doe voel ik me alsnog erg eenzaam.

Wou dat ik gewoon even op de fiets kon stappen om naar een vriendin te gaan, en wetend dat ik helemaal mezelf kan zijn. Gewoon haar even vastpakken en knuffelen. Daar heb ik heel erg de behoefde aan. En dat kan niet zomaar met iedereen.

Deze vriendin leerde ik kennen toen ik vanuit Zuid Holland naar Groningen verhuisde. Ik ben moeilijk in contacten leggen en maakte samen met mijn man een forum om zo misschien leuke contacten op te doen. Daar leerde ik Linda kennen. Ze reageerde op een bericht van mij “teleurgesteld in vriendschappen” We hadden gelijk een klik samen. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en op de fiets geklommen om haar eens op te zoeken op haar werk. Daarna is het een echte ontmoeting geweest. Vanaf die dag zijn we vriendinnen. Helaas verhuisde zij voor de liefde juist naar de randstad. En mis haar veel, maar proberen zeker zo nu en dan elkaar te zien. En zeker onze traditie houden we in ere, de huishoudbeurs elk jaar.

Een pracht mens leerde ik jaren geleden kennen. We zaten samen op de middelbare school. Jarenlang waren we beste vriendinnetjes, maar er gebeurde helaas iets vervelends en daarna verhuisde ik naar Groningen. En verloren elkaar uit het oog. Maar onze band is blijkbaar sterker dan we dachten. Want sinds een paar jaar hebben we weer contact. En het is alsof er nooit iets is gebeurd tussen ons. Zo hecht zijn we. Kan ook echt met alles bij haar terecht, en andersom zeker ook. Helaas zit er echt een grote afstand tussen ons, en kan ik niet even zeggen kom je even knuffelen. Waar ik zo de behoefde aan heb. Zeker met haar. De foto,s die ik je ga laten zien zijn hier nog niet verschenen. Deze maakte mijn man op de dag van de uitvaart van Daan* En wat ben ik daar blij om. Een mooie herinnering op een mooie maar droevige dag.

Dan zit er nog een lief vriendinnetje helemaal in Limburg. Dan denk je hoe kom je daar nu aan. Nou dat is ook een jeugdvriendin. Haar leerde ik kennen via haar zus waar ik mee in de klas kwam als klein meisje. En die band is ook zo sterk, want ook haar ben ik uit het oog verloren door een misverstand. En sinds kort is ze ook weer terug in mijn leven. Zij verhuisde helemaal naar Limburg voor de liefde. Maar dat hele stuk van haar leven heb ik gemist. Maar als ik haar bel is onze band zo sterk. En heb het idee dat ze mij het meest begrijpt over wat ik doormaak nu. Omdat zij haar kindje verloor tijdens de zwangerschap. Zijn 2 hele verschillende dingen, maar wel om een kindje die je verloren bent. En alles wat ik nu doormaak, heeft zij ook gevoeld. Aan een half woord hebben we dus genoeg.
Sinds ze in mijn leven terug is heb ik haar pas 1 keer weer gezien. Ze heeft op 1 dag een hele wereldreis gemaakt met de trein. Om van Daan* afscheid te komen nemen. Wel op het moment dat hij thuis lag en niet met de uitvaart. Was fijn dat ze dat kwam doen.

Deze 3 vriendinnen hebben helaas Daan* nooit levend mogen leren kennen. Maar kwamen wel afscheid nemen van hem.

Nu heb ik het idee dat ik een nieuwe vriendschap langzaam aan het opbouwen ben met iemand. Ze voelt me goed aan, en stelt zich open voor me. Langzaam maar toch verteld ze dingen van haar leven. En ondanks ik het moeilijk vind mensen te vertrouwen net als zij ben ik heel open naar haar. Ik herken mezelf daar niet zo goed in. Maar heb dit blijkbaar zo nodig. En ben blij dat ze er voor me is.

Love you meiden…