Zwanger worden na baby sterfte

Er zullen een reeks artikelen komen over het verloop naar een tweede zwangerschap. Deze teksten zijn maanden eerder geschreven


Hoe weet je wanneer je weer klaar bent om zwanger te raken na dat je kindje is overleden. Nou dat weet je gewoon niet. Pas als je zwanger bent weet je of je er klaar voor bent geweest. Wanneer is het juiste moment om te beginnen, ik twijfelde zo erg. Maar het was zeker we wilde een tweede kindje krijgen. Eigenlijk al heel snel zeiden we in het begin van het nieuwe jaar te willen starten. Daarvoor zijn we al op gesprek geweest of het wel mogelijk was om weer het IUI traject in te gaan. Moesten we weer helemaal opnieuw beginnen met onderzoeken, wat konden we verwachten. Het antwoord verbaasde me, want we konden zo weer instappen als we wilde. Maar ze houden een half jaar aan na een zwangerschap. Dus dat hield in dat wat we voor ogen hadden begin het nieuwe jaar te starten dat het kon. Eigenlijk was dit gesprek aanvragen in het ziekenhuis het moeilijkste. Mijn huisarts stond er niet achter, hij dacht dat ik meteen weer wilde beginnen. Dat was niet het geval, we wilde gewoon weten waar we aan toe zijn. Zekerheid dat we gewoon weer het traject in konden als we willen. Na drie keer dit tegen de huisarts te hebben gezegd ging hij over stag. Het ging me om de verwijzing niet om het starten van de behandeling. Maar als er een verwijzing is kunnen we elk moment in stappen, dat is een fijne gedachten.

Toch is het ook wel heel moeilijk rouwen om je baby en toch ook weer daarnaast bezig zijn om voor een tweede te gaan. Vaak heb ik me schuldig gevoel tegenover Daan, doe ik hem hier niet te kort mee. Hij is nog maar net overleden en wij denken al aan een volgend kindje. Sommige zullen misschien denken vervang je Daan dan niet. Nee dat was heel duidelijk, Daan is niet te vervangen. Maar als je eenmaal weet hoe het is om een kindje te krijgen wil je niks anders meer. Je kan je liefde niet kwijt, er zit zoveel liefde in mij maar ik sta met lege handen. Jaloers ben ik ook op alle zwangere vrouwen die ik tegenkom. Ook op iedereen die rondloopt met zo,n frummeltje in de kinderwagen. En ik wil dat niet, dit gevoel is vreselijk. Want ik gun het iedereen, maar zelf wil ik dit ook.

Het voelde goed toen we eenmaal hadden afgesproken dat als het goed voor mij voelde we na onze vakantie in januari zouden gaan starten. Maar alleen als ik denk eraan toe te zijn. Natuurlijk wist ik het niet zeker maar ik wilde het niet langer uitstellen. Dus vijf maanden na het overlijden van Daan zijn we van start gegaan met het traject IUI met hormonen.

Het iui traject in

Zenuwachtig zit ik in de wachtruimte van het ziekenhuis. De route ken ik al op me duimpje. Ben al zo vaak op de afdeling geweest. De behandeling is dan ook niet meer nieuw voor me. Maar het gevoel wat er nu bij komt is wel nieuw. Een 2e kindje is 1 ding maar om weer zwanger te worden maakt me bang. Want dat houd in dat ik weer een kindje kan verliezen. Die angst is erg groot. En het is makkelijk gezegd niet aan denken. Maar zo simpel is het niet als je het mooiste wat je is overkomen kwijt geraakt bent.

Daar zit ik dan te weten dat we weer gaan beginnen met de medische molen. Al die echo,s die gaan volgen. Elke dag weer moet spuiten met hormonen. Dan voel ik me weer net een junk. Het is nu 5 maanden na het overlijden van me zoon en ik maak me druk om de hormonen die ik krijg. En zie er tegenop om zwanger te zijn.

De eerste keer prikken was wel weer even spannend. Maar daarna viel het allemaal wel weer mee. Behalve de klachten. Vanaf dag 1 heb ik huilbuien, om moe van te worden. En na bijna een week spuiten werd ik er ook nog eens misselijk erbij.

Precies een week later zit ik weer in diezelfde wachtruimte, het huilen staat me nader dan het lachen. Het is zwaar om daar te zitten. Ik hoor hier niet… Dit traject heb ik al doorlopen en heb een prachtig kind gekregen. En toch zit ik hier weer en niet thuis met een heerlijk kind op schoot.

Het is zo onwerkelijk 14 februari de dag van de liefde en ik heb buikpijn van de zenuwen. Zou deze dag wat extra geluk brengen. Vandaag de dag van de inseminatie. Nee ik hoor hier niet te zitten, wat ging er mis. Waarom nu weer dit hele traject opnieuw… De wacht weken gaan in, 2 vreselijke lange weken. De eerste week gaat vrij snel voorbij, maar die 2e week heb ik moeite mee. Dat had ik ook al toen we voor Daan* gingen. Maar af en toe heb ik gewoon pijn in me buik van de zenuwen. Ondanks ik vast hou aan dat de eerste poging niet raak is, stiekem hoop je erop dat ik het mis heb met mijn gedachten. Maar wanneer je een dag voordat je zou mogen testen bloed ziet dan weet je genoeg.

Gaan we door naar ronde 2, dit lees je de volgende keer…