Kinderwens, hoe ver ga je!

Opmerkingen

Soms krijg ik opmerkingen als, zal je het wel doen, is het niet te vroeg, ik zou de hoop allang hebben opgegeven, hoe ver ga je door… Deze mensen zijn bezorgd om me en ja ik begrijp het, alleen staan zij niet in mijn schoenen. Ik neem niemand iets kwalijk, maar dit is iets wat alleen ik en mijn partner kunnen beslissen. We zijn inmiddels nu drie keer het traject IUI in gegaan, wanneer is het voor ons klaar. Geen haar op me hoofd die denkt dat we klaar zijn. Nog niet, maar waar ligt dan de grens. Ja we hebben zeker een grens. Want ooit is het klaar, ooit trek ik het niet meer. Alleen dat is nog lang niet aan de orde, want ik ben nog altijd heel positief over de behandeling. Het is bewezen dat ik zwanger kan worden en een zwangerschap kan uitdragen. Dus wat is het probleem van mensen die me laten twijfelen of ik er wel goed aan doe. Die twijfel is echt killing voor mij, daarom probeer ik zoveel mogelijk naar mijn eigen gevoel te luisteren. Alleen iedereen heeft wel een mening, waar ik dus vaak door ga twijfelen.

Geen twijfel

Waar ik niet aan twijfel is dat we gewoon heel graag dat kindje in onze armen willen hebben en dat ik gelukkig wil zijn in mijn leven. Het 1 sluit het ander niet uit, tenminste dat heb ik altijd wel gedacht. Dat ik alleen gelukkig kon worden als ik een kindje zou krijgen. Maar zo hoort het niet te zijn. Dus ik wil aan mijn geluk werken naast dat we graag een kindje willen. Dus mocht het ons niet gegeven zijn dan zoek ik het geluk hopelijk in de toekomst in andere dingen. Maar nog altijd zoals ik al zei heb ik heel veel hoop op dat kindje. Dan komen we op de vraag hoe hou je het toch vol. Nou gewoon de wens is sterker dan al het anderen. De wens en de hoop voor de toekomst houd me op de been. Daarnaast werk ik hard aan mijzelf en ben ik ook met andere fijne positieve dingen bezig. (denkt aan het Vlinderkindcafé) Maar het als eerste sta ik nu op nummer 1, ik wil de vrouw zijn die mijn partner verdiend naast hem.

Zwaar

Ja het traject om zwanger te worden is zwaar, voor lichaam en geest. Lichaam omdat de hormonen vaak niet fijn voelen, waar je de nodige klachten van kan krijgen. En geest er komt toch veel stress bij kijken, wanneer is het raak, hoe vaak moet ik nog naar het ziekenhuis… En die stress slaat natuurlijk weer op je lichaam. Dus zo nu en dan is een pauze welkom, hoe frustrerend het ook is. Toch geeft het ook rust in mijn hoofd en lijf als ik even er niet mee bezig ben. Ja het kriebelt heel erg hoor, maar ik moet goed voor mijzelf zorgen anders komt het nooit goed met zo,n kleintje in ons leven.
Dan de grote vraag tot wanneer gaan wij door met deze wens, want ja ook daar hebben wij echt wel over nagedacht. In mijn hoofd kan ik het niet aan nog een kindje te verliezen zoals Daan. Dus een miskraam ja die zijn nog wel te overleven. Liever geen meer te krijgen natuurlijk na deze twee. Maar hier kom ik wel weer bovenop. Maar het idee om nog een kindje in mijn armen te krijgen en dat het weer afgenomen wordt van me maakt me nu al gillend gek. Dus denk daar maar ook niet aan. Het is ook een hele kleine kans dat dit zich herhaald. Toch is de angst er wel heel groot voor. Dat is dus onze grens, terwijl ik weet dat als het wel zou gebeuren dat het gevoel er altijd zal blijven dat we een kindje willen. Maar dan moet je echt de vraag stellen of je het ervoor overhebben om nog een keer helemaal onderste boven te gaan. Want we hebben het al zwaar genoeg met deze verliezen die we al hebben gehad.

Ken jij het gevoel om zo graag een kindje in je armen te houden? Dan weet je misschien een beetje wat ik bedoel met het hele gevoel die ik probeer te beschrijven aan jullie.

(ps: ik wil niemand hiermee over het hoofd stoten, want dit is puur mijn gevoel over de twijfel die ik krijg door anderen meningen. Heeft dus niks met hun te maken, maar met mij.)

Please follow and like us:

Comments

comments