Persoonlijke “down” verhalen 3

In deze rubriek komen verhalen voorbij over het accepteren van je kindje met het downsyndroom, over de moeilijke keuze die je misschien heb moeten maken, maar ook de verhalen over het dagelijks leven van deze kindjes en hun ouders. Ik wil laten zien dat het niet veel anders is dan een ander kindje opvoeden, alleen dat dit wat meer zorg en aandacht nodig heeft. In sommige gevallen zal het misschien wel anders gaan dan een “normaal” gezin. Maar wat is nou “normaal”!!!
Wil jij hieraan meewerken mail mij dan op: blog@day-dreamer.nl, Het kan anoniem als je dat wilt.

In februari 2011 komen we erachter dat ik in verwachting ben..na een lange weg en uiteindelijk met een klein beetje hulp van de gynaecoloog. Omdat ik inmiddels al 39 ben komt de vraag: wilt u een combinatietest? Na denken en praten, besluiten we het niet te doen. Want wat doe je met een uitslag? Daarbij, de kans was nog relatief klein. En zeg nu zelf, dat gebeurt ons toch niet? Na een onbezorgde zwangerschap beval ik op 11-10-2011 met 39+3 weken van een zoon: Eelco. Hij weeg 3530 gram en is 51 cm. Het eerste wat ons opvalt, is dat hij wat “Chinese” oogjes heeft, maar wat issie mooi! De volgende morgen vertelt de verloskundige dat ze toch denkt aan Down. Even staat onze wereld stil. Even lijkt hij zelfs in te storten. Maar al snel besluiten we: Ok, Down. Maar hij wel ons kind. En dus het mooiste kind wat er is. De eerste paar dagen zijn chaotisch. Verdriet en blijdschap wisselen elkaar in hoog tempo af. Er is zelfs een korte opname in verband met “geelzucht”. Gelukkig blijkt dat Eelco verder gezond is. Een kleine hartafwijking doet daar niets aan af.  Want de kindercardioloog verzekerd ons dat dat “vanzelf” over gaat. En dat klopte ook, want na een jaar was er niets meer van te zien. Inmiddels zijn we twee-en-een-half jaar verder. Eelco is inmiddels een flinke peuter van ongeveer 86 cm en ruim 13 kilo. Hij is in goede gezondheid. Het enige is dat hij erg gevoelig is voor luchtweginfecties, die meestal ook gepaard gaan met frequente pseudokroep-aanvallen. Lopen doet hij (nog) niet. Maar kruipen kan hij als de beste. Ook staat hij aan tafels, stoelen, mensen en alles wat hij tegenkomt. Praten met zijn mond doet hij ook nog niet, maar wel met zijn handen! Eelco doet gebarentaal, en kan daarmee heel veel duidelijk maken en vertellen! Dit met name dankzij de dvd’s van Lotte & Max. We zijn enorm trots op alles wat hij al kan en op alles wat hij nog gaat leren. En we genieten van zijn kusjes en  knuffels, van zijn peuterpubertijd, zijn lach en zijn streken. Goed, het is allemaal anders gelopen dan we tijdens de zwangerschap hadden gedroomd. En ook de toekomst ziet er anders uit dan datgene wat we met de handen op mijn dikke, bewegende buik voor osn zagen. En soms is het gewoon moeilijk. Je komt in aanraking met allerlei zaken waar je nog nooit over nagedacht had. Fysiotherapie, logopedie, kinderartsen, ziekenhuisbezoekjes, stichting MEE, stichting Down Syndroom, early intervention, ondersteunende gebarentaal. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat wil niet zeggen dat het minder leuk is. Verre van! Ik zeg wel eens gekscherend: Het is net een gewoon kind. En zo is het.

Please follow and like us:

Comments

comments