Een half jaar een online cursus volgen, wat moet ik me daar bij voorstellen dacht ik. Zal ik er iets aan hebben. Nou het antwoord heb ik nu na het half jaar dat we hebben afgesloten met een meeting in Utrecht. Een half jaar mijn scenes delen op een prive facebook pagina voor cursisten. Niet wetend wie er achter die profielen zitten maar me toch veilig genoeg voelen om mijn verhaal te mogen delen. Daan verdiend een plek in een mooi boek die ik wil gaan schrijven. Elke maand kregen we een webinar waar ik best veel van heb geleerd. Maar de facebook pagina heb ik nog veel meer aan gehad. Feedback krijgen op je teksten van mede cursisten en de schrijver David Mulder. Dit heeft me zekerder gemaakt dat ik daadwerkelijk kan schrijven, want hier ben ik altijd erg onzeker over geweest. Als iemand zei dat ik zo goed kan schrijven schoof ik het opzij van welnee zo goed ben ik er niet in. Toch begin ik te beseffen dat ik al een schrijver ben alleen dat het er nog even echt moet uit gaan komen.
Je levensverhaal schrijven is echt geen makkelijk iets, zeker niet als je nog midden in het rouwproces zit. Ik ben dan ook even afgestapt over het feit dat het een boek moet worden. Ja uiteindelijk is dat het doel. Maar momenteel als het lukt om te schrijven doe ik dat voor mijn verwerking. Dat heb ik dan zeker geleerd, om straks makkelijker bij mijn gevoel te komen. En niet mijn verhaal schrijven alsof ik het op een afstandje zie. Nee ik wil het gevoel die ik heb over alles wat ik heb meegemaakt over brengen op jullie de lezers.
De meeting om de cursus af te sluiten was een ding wat ik best wel moeilijk vond. Zeker omdat het zo dichtbij komt mijn verhaal. Ook aangezien de sterfdag eraan komt is het allemaal nog emotioneler. Maar wat was ik blij dat ik deze stap heb gezet. Mijn verhaal te mogen delen zonder onzeker te zijn dat iemand het niet wilde horen. Want ze wisten al dat mijn zoon is overleden en dat ik daar over schrijf. Iedereen was dan ook heel nieuwsgierig hoe het met me ging en vonden het zo geweldig dat ik erbij was. We hebben dus veel ervaringen gedeeld over ons verhaal, zoveel verschillende heftige verhalen gehoord. Er kwam een gastspreker vertellen over zijn boek en ons laten inspireren om verder te werken aan ons boek. Een fijne pauze waarin we heerlijk taart konden eten die David zelf had gemaakt. En een interview krijgen van zijn vriendin voor op zijn website, ervaringen over de cursus. Als alle laatste kregen we nog een schrijf opdracht, maar er kwam niet veel zinnigs bij me uit meer. Zo moe was ik. Het was de bedoeling om in 1 zin je verhaal pakkend te beschrijven voor op de achterflap van je boek. Daar gaan we nog eens even goed over brainstormen.
Tijdens de hele cursus had ik een bepaalde klik met 1 iemand, ze heeft me eens gemaild om te vragen of ze bezig mocht met mijn teksten. Ze merkte dat ik zo aan het worstelen was ermee om mijn gevoel erin te gooien. Mijn verhaal deed haar iets waardoor ze me graag wilde helpen. Wat vond ik dit geweldig mooi. Met het afscheid van de meeting stond ik nog even met haar te praten. Ineens vroeg ze me of ze een knuffel mocht geven. Ik kreeg hier echt kippenvel van, ze maakte hiermee mijn dag echt af.
Nu het schrijven aan me boek gaan oppakken, want daar ging het natuurlijk allemaal om.
Recente reacties