Ik kijk met een trots gevoel terug op…
Dat ik zoveel dit jaar bereikt heb. Zo veel angsten onder ogen gekomen. Zo onwijs gegroeid door alles wat ik heb geleerd door het overlijden van Daan.
Ik denk met een lach terug aan…
Aan alle mooie en lieve mensen die ik het jaar heb mogen ontmoeten. Dat ik mijn verhaal van Daan heb mogen vertellen aan vele mensen en dat ik daar onwijs veel indruk mee gemaakt heb.
Een aantal hoogtepunten van afgelopen jaar vond ik…
- De verjaardag van Daan, ondanks hij er zelf niet echt bij kon zijn was dit een dag om nooit te vergeten. Zijn eerste verjaardag moest gewoon gevierd worden met een speciale taart.
- De dag dat ik terecht kwam bij Ohanahome via mijn vriendin Hennie. Wat was dat een rare en enge avond. Ik heb Hennie toen aardig vervloekt, maar nu zo dankbaar ervoor. Moest eerst helemaal niks weten van Annelies, en nu zijn we zo close dat ik echt alles met haar kan delen.
- Let,s gro het evenement die Rosa organiseerde van Oproepjes Groningers. We stonden hier met Ohanahome en wat heb ik een veel mooie mensen gesproken en verteld over Daan.
De persoon die ik het meest dankbaar ben…
Dat is Annelies, in zeer korte tijd is ze een onwijs dierbare vriendin geworden. Ze was er in alle zware momenten dit jaar voor me, zoveel geleerd en me zoveel mijzelf laten zien zijn. Het is fijn te kunnen vertrouwen op iemand die er altijd voor je zal zijn, niet alleen als ik het moeilijk heb maar ook met de mooie dingen. En het is fijn dat ik er ook voor haar kan zijn, als het nodig is een knuffel te geven of gewoon omdat het kan.
Wat ik het liefst wil vergeten van afgelopen jaar…
Alle angsten die ik heb moeten doorstaan, die nare paniekaanvallen zijn echt vreselijk. Maar ik weet ook dat ik er doorheen kom, want wie weet dat er nog meer van die angsten voorbij komen. Dit zijn alleen de dingen waar ik niet graag op terug kijk.
Andere dingen van 2015 die me bij gebleven zijn…
- Vijf maanden na het overlijden van Daan raakte ik zwanger, wat was dat een mooi moment. Helaas liep dit uit tot een miskraam, waardoor ik nogal van slag raakte.
- De eerste sterfdag van Daan, eigenlijk de dag ervoor al. Deze dag heb ik samen mogen meemaken met Annelies. Samen hebben we Daan herdacht, naar het graf van Sem haar zoon geweest, toen naar Daan zijn plekje. Vele mooie herinneringen opgehaald van mijn kleine mannetje. De dvd gekeken van de crematie. Veel gehuild maar ook veel gelachen. Blijven slapen en de volgende dag samen met mijn man ballonnen opgelaten bij Daan en s,avonds uiteten geweest.
Voor 2016 hoop ik…
Dat er een nieuw klein wondertje in ons leven komt. En dat we Ohanahome groot gaan maken, dat we maar heel veel ouders met zieke of overleden kindjes mogen helpen zoals ik geholpen ben.
Lieve Debbie,
Wat was het een zwaar jaar voor jou en wat heb je er knap doorheen geslagen. Daar heb ik heel veel respect voor. Je mag heel erg trots zijn op je zelf. Ik lees elke week even bij op je blog en wat me doorgaans opvalt en wat ik in dit stukje ook teruglees is dat Annelies een hele grote plaats in je leven heeft. Dat is mooi en waardevol. Ik vraag me alleen af en begrijp me goed, dit is geen kritiek, hoe is dat voor jouw man? Als ik lees dat je de sterfdag van Daan samen hebt doorgebracht met haar, en pas later naar het plekje van Daan bent geweest met je man dan denk ik oprecht. Hoe is het met zijn verdriet om Daan. Mannen beleven dit soort dingen natuurlijk heel anders en hoe mooi en hoe waardevol je vriendschap met Annelies ook is, ik ben zo bang dat je man daar dan een beetje bijhangt en dat dit op lange termijn consequenties heeft voor jullie huwelijk. Ik heb zoiets eerder zien gebeuren nl. en dat was erg naar. Maar misschien zijn mijn zorgen voor niks. Natuurlijk beschrijf je niet alles hier op je blog waardoor de situatie voor een buitenstaander toch anders over komt. Dat realiseer ik me goed. Ik wens jou en je man in elk geval een heel mooi 2016 toe en hoop dat jullie wens om een broertje of zusje voor Daan in vervulling gaat. Veel liefs van Corrie.
Lieve Corrie,
Bedankt voor je mooie reactie. Als eerste jij ook een goed nieuwjaar toegewenst. Ik begrijp dat je zorgen maakt. Ik heb juist bewust gekozen de dag voor zijn sterfdag toen bij Annelies te zijn. In de middag van de sterfdag van Daan was ik gewoon samen met mijn man. Daar hebben we het samen over gehad. Wil ook graag meer rekening houden met hem, maar hij laat niks los dan is het heel moeilijk. Ik kan niet voor hem voelen, dat zou hij toch zelf moeten doen.
Ja Debbie dat begrijp ik heel goed, want de meeste mannen zijn binnenvetters die praten niet over hun gevoel terwijl wij vrouwen het vaak uit willen schreeuwen. Dat maakt het soms ook zo lastig. Jullie hebben allebei verdriet om hetzelfde kind maar voelen dat allebei anders. Zorg alsjeblieft dat je de verbinding niet met je man verliest. Blijf maar terloops vragen hoe hij er over denkt. Wat hij voelt en wat hij vind. Dan komt het wel goed en blijft jullie liefde in stand. Bij mannen werken dat soort vragen als je samen ergens mee bezig bent bijvoorbeeld met de afwas. Mannen klappen dicht als je zegt ik wil even met je praten. Mijn ervaring is dat vrouwen op dit gebied altijd harder moeten werken in een huwelijk dan mannen en dat wij altijd die emotionele kar moeten trekken. Goed dat je het samen met je man steeds bespreekt want juist jullie liefde heeft zoiets prachtigs als Daan voortgebracht. Ik wens jullie veel liefde! Heel veel liefde samen! Koester het! Dikke knuffel uit Amsterdam van Corrie.