Vandaag ga ik mijn schaamte voorbij, omdat ik vind dat ook de minder mooie kanten van het moederschap naar voren mogen komen. Dat er moeders zijn die het moeilijk hebben, die een postnatale depressie krijgen. Ik ben niet de enige moeder die het moeilijk heeft, maar die verhalen van moeders hoor je bijna niet. Ik snap jullie reacties dan ook, dat er geschrokken wordt door mijn woorden. En dat het lijkt dat Max alleen maar lastig is. Dit is absoluut niet waar. Alles wat ik doe, doe ik uit liefde voor mijn zoon en voor mijn gezin. Het was echt niet leuk om samen met maatschappelijk werk te beslissen dat het beter was dat Max nog even in het ziekenhuis zou verblijven. Het liefst heb ik hem gewoon thuis. En heb dan ook soms bewust de keuze gemaakt om niet dag en nacht in het ziekenhuis te zijn. Ik moet verder aan het werk met mijzelf, waar ik al een hele tijd mee bezig ben. En goed nieuws vandaag is Max gewoon weer lekker thuis.
Huilen maakt iets los bij mij
Het huilen van Max maakt iets in mij los waar ik enorm van schrik. Ik kan het gewoon niet te lang aanhoren als hij huilt. Ik krijg boze, verdrietige en eenzame gevoelens. Maar hoezo dan bij Max, dit had je ook toch al kunnen voelen dan bij Daan. Want je hebt eerder een kindje gekregen. Ja klopt. Maar Daan huilde eigenlijk nooit, dus is dit nooit naar boven gekomen. Op dit moment ben ik aan het onderzoeken waar het vandaan komt dat ik prikkelbaar word als hij veel huilt. En ja geduld verliezen bij een kind is zeker niet de bedoeling. Ik weet dat ik snel prikkelbaar ben, maar tot nu toe was er nooit een kind in het spel die er last mee zou krijgen. Verder is Max zo,n heerlijk kind, want overdag en in de nacht gaat alles prima. En voelt het moederschap ook zeker fijn. Onzeker ja dat ben ik wel, maar daar kreeg ik al hulp bij. Dus dat komt wel goed. Maar ik wil leren omgaan met de huilbuien van Max, want een relaxte moeder is een relaxter kind. En daar draait het allemaal om, alles doe ik voor Max. Al lijkt het misschien bij jullie niet zo.
https://youtu.be/SvuVTWdR5YM
Veiligheid staat voor op
Vind ik het prettig dat Max in het ziekenhuis verbleef nee zeker niet. Hij werd thuis enorm gemist. Maar ik had ook mijn mond kunnen houden in het ziekenhuis en hem gewoon mee naar huis kunnen nemen. Hoe was het dan na een tijdje verlopen. Is hij wel veilig genoeg thuis, dat vraag ik me steeds af. Dit is de reden waarom ik aan de bel heb getrokken. Omdat ik snel prikkelbaar ben en dan mijn geduld kan verliezen, kan er misschien wel iets gebeuren waar ik spijt van zal hebben. Er zijn genoeg moeders die met hun handen in het haar zitten omdat ze niet weten wat ze met hun kind aan moeten. Ken je die verhalen niet, dat ze gedachten hebben hun kind iets aan te doen. Nou ook ik voel die gedachten in mij opkomen, als ik mijn geduld verlies. Ik weet dat ik mijn kind nooit iets aan zal doen. Maar op zo,n moment weet ik echt niet of ik voor mezelf in zou staan. Vaak loop ik dan bij hem weg, in de hoop weer rustig te worden. Maar er is meer nodig, deze moeder heeft hulp nodig. Daarom heb ik tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis ook wat meer rust (in de hoofd) proberen te krijgen. In de avonden wil Max gewoon heel graag bij mij zijn, en je zal zeggen niks mis mee. Klopt, maar op zekere hoogte trek ik dit dus blijkbaar niet. Daar gaan we aan werken.
Er is er een veiligheidsplan gemaakt. Ik had het al even een keer eerder benoemd, maar ik krijg zorg vanuit Martinizorg. Ze kwamen drie keer in de week voor zes uur overdag om mee te kijken met mij en Max in de zorg. Omdat ik erg onzeker ben in het moederschap door alles wat ik heb meegemaakt. Hierbij gaan ze mij dus helpen en laten zien welke dingen er juist wel goed gaan met de zorg voor Max. Nu zijn de knelpunten eigenlijk s,avonds en word deze hulp omgezet naar de avond uren. In plaats van dat ze drie keer komen voor zes uur overdag, komen ze nu elke avond (behalve het weekend) zorg bieden. Zo gaan ze me leren omgaan met mijn prikkelbaarheid en hoe ik makkelijker rustig kan blijven naar Max toe als hij veel huilt. En daarom kan Max nu terug thuis komen, omdat het nu veilig genoeg is. En er kan wel gezegd worden ik sta op de tweede plek met wat ik wil, ja klopt maar als het met mij niet goed gaat. Zal het met Max ook niet goed gaan.
Max lijkt op mama
Ik herken dingen van mijzelf in Max. Hij is erg gevoelig voor prikkels, dus als we een drukke dag hebben gehad (die ik zoveel mogelijk nu vermijd) voelt hij zich in de avond niet fijn. En zal ik hem ook niet in zijn eigen kamer in slaap krijgen. Dat doen we dan ook niet. Maar ook schrikt hij best veel, van zijn eigen armen die hij in zijn slaap beweegt. Plotseling als je naast hem staat niezen schrikt hij wakker. Dus doof is hij zeker niet. Vooral herken ik mezelf in dat ik snel prikkelbaar ben, en dat is iets waar ik aan wil werken. Want voor Max is dit niet goed, hij reageert heel erg op mij. Als ik niet rustig blijf door zijn huilbuien, worden ze alleen maar erger. Dus moest ik even aan mezelf denken, in het belang van Max.
Bepaalde uitspraken
Uitspraken die ik heb zoals “hij is er nou eenmaal” deze komt weg door discussies die nergens op slaan. Zoals dat mensen vinden dat ik te vroeg ben begonnen aan Max na het overlijden van Daan. Daar ben ik het niet mee eens, want als ik tien jaar had gewacht was ditzelfde gebeurd dat weet ik zeker. Maar deze discussie slaat namelijk nergens op want Max is er nou eenmaal. Dat bedoel ik er dus mee. Hij is er en moet met de moeilijke momenten mee dealen. Hier moet ik doorheen, en dat gaan we als gezin ook doen met een beetje extra hulp. Hiermee hoop ik gewoon op een beetje begrip van mensen. Door mijn ervaring te delen, hoop ik dat er sommige moeders zich ook in herkennen die zich voor deze gevoelens en gedachten schamen. Ik heb me laten vertellen dat ik me niet hoef te schamen en dat het goed is dat ik eerlijk over alles ben naar hulpverleners. Alleen zo kunnen wij als gezin geholpen worden, en vooral ik. Want Max is het allerbelangrijkste, daar zal ik altijd alles voor doen.
Ik ben dus heel erg dankbaar voor ons kleine mooie mannetje Max, en heel erg gelukkig met hem. Al voelt dat soms niet zo, en komt dat bij jullie zo vaak niet over. Het is echt zo, ik zal alles geven voor hem. Als hij het maar goed heeft. Meer dan wat ik nu voor hem doe, kan ik niet. En hoop alleen maar dat hij me een goede moeder vind. Want helaas vind ik dat zelf niet zo erg, daar speelt mijn onzekerheid dus weer op.
Er kunnen dingen gebeuren waar je spijt van gaat krijgen? Ik weet niet wat ik lees Debbie. Dat je dingen aan moet geven bij je hulpverleners is niet meer dan logisch, maar ik zou oppassen met wat je allemaal online zet. Als Max later groot is kan hij dit soort dingen allemaal terug lezen.
En ik ben het eens met voorgaande reacties. Je hoort jezelf op een tweede plaats te zetten als moeder. Uiteraard moet het met jezelf ook goed gaan, maar als je daar de rest van je leven voor nodig hebt, denk ik dat je niet de juiste mensen om je heen hebt om dingen op een rijtje te krijgen.
Joyce onlangs geplaatst…Sabbelzakje van Munchkin
Ik denk juist in het belang van Max, want hij staat namelijk op de eerste plaats. En nee daar heb ik echt niet mijn hele leven de tijd voor nodig, als ik niet aan mezelf aan het werk was met dit thema dan was dit zeker ook gebeurd als ik nog langer had gewacht met een kindje krijgen. Dat bedoelde ik ermee.
En wat dan nog als hij dit later leest? Dan leest hij dat zijn moeder een probleem heeft geconstateerd en passende hulp heeft gezocht. Daar zal hij niet van van zijn stoel vallen. Wat fijn Debbie dat je hulp krijgt op de momenten dat het nodig hebt! Super dat ze ook ’s avonds kunnen komen. Ik dat er veel meer mensen bij gebaat kunnen zijn maar niet om hulp durven te vragen omdat ze bang zijn voor slechte moeder uitgemaakt te worden. En het is niet voor niks dat je in het vliegtuig eerst jezelf zuurstof moet geven voor je een ander kan helpen 😉
Bovendien hoeft “iets doen waar je spijt van krijgt” niet perse iets schadelijks voor je kind te zijn he. Heel hard met de deur smijten omdat je frustreerde bent van het huilen kan je je ook enorm schuldig van voelen terwijl je kind er echt niet van wakker ligt.
Ik vind je heel erg dapper en moedig om met je verhaal naar buiten te treden. Soms is het moederschap inderdaad niet altijd een rose/blauwe wolk. Fijn dat je de hulp hebt die je nu nodig hebt. Nogmaals heel veel kracht en sterkte gewenst, maar ook heel veel genietmomentjes met Max. Liefs van Corrrie
Natuurlijk mag je eerlijk zijn over wat je vind van het moederschap, maar ik vind wel dat als je van tevoren al zoveel werk aan jezelf hebt je er idd niet klaar voor was. Daar heb je nu niks aan, maar ik zou nooit mijn kind alleen in het ziekenhuis laten. Ik denk dat je prioriteiten niet helemaal juist zijn. En ik raad je aan om echt hulp te zoeken, huisarts,psycholoog etc want ik vraag me af of je directe omgeving wel inziet hoe ernstig dit overkomt. Uit eigen ervaring weet ik namelijk dat je geen reet hebt aan maatschappelijk werk, zeker niet als dit zo ernstig is/wordt. Ik ken je verder niet, maar ik schrik hier wel van. Ik denk dat mensen die dit lezen zich ernstig zorgen maken, om jou maar ook zeker om je zoon.
Dag Meryll, ik ga er vanuit dat je feedback aan Debbie oprechte bezorgdheid is, maar tegelijkertijd (en dat is geen kritiek op jou) vraag ik me ook af of het wijs is om tegen een moeder die het toch al zo moeilijk heeft, en daar heel eerlijk over is, te zeggen dat ze niet aan een kind had moeten beginnen als ze van tevoren al zoveel werk aan haar zelf had. Misschien maken we het zo iemand dan nog wel veel moeilijker terwijl we iemand eigenlijk willen steunen en helpen. Uit jouw verhaal begrijp ik dat ook jij het niet makkelijk had en misschien verdient Debbie onze oprechte steun en een luisterend oor wel meer dan een vraag als deze. Nogmaals het is geen kritiek maar oprechte verwondering, want verder uit je woorden blijkt je zorg. En weet je waarom ik het toch aan je vraag? Omdat het vaak zo moeilijk is om de juiste toon te vinden en elkaar echt te steunen zonder dat het veroordelend overkomt. Ik hoop dat jij inmiddels uit die akelige situatie bent en dat het goed met je gaat. Lieve groet van Corrie
Beste Corrie,
Zelf heb ik nooit hulp nodig gehad omdat ik het moederschap absoluut niet zwaar vind, zelfs niet nu ik zwanger ben van mijn vierde. Ik bedoelde alleen maar dat bijv maatschappelijk werk dit soort problematiek helemaal niet aan kan pakken. Ik hoop dat Debbie haar omgeving overal van op de hoogte is, zodat ze de juiste hulp krijgt. Ik veroordeel niemand, maar vind wel dat je kind op de eerste plek moet komen. Tuurlijk hoop ik dat ze de juiste hulp krijgt maar tegelijktijd maak ik me wel zorgen om hen als ik dat lees.
Vandaar de hoop dat ze net zo eerlijk is tegen hulpverlening als in haar blog. Uiteindelijk zal het goed komen!
En nog een kleine toevoeging, wat jij beschrijft als zware kant van het moederschap is niks minder dan een flinke postnatale depressie. Dit is serieus, en heeft weinig te maken met het zware van moederschap maar alles met een depressie. Zoek goede hulp alsjeblieft!
Ik heb goede hulp, iedereen die op de hoogte moet zijn zijn ook op de hoogte. Dus ja ook de dokter. Ik krijg hulp van hulpverleners niet van mijn naaste omgeving. Verder krijg ik begeleiding, nee niet van maatschappelijk werk. Die kwam er alleen bij omdat hij in het ziekenhuis lag. Daarnaast loop ik ook nog bij de praktijkondersteuning. Trouwens de dokter maakte zich geen zorgen over een depressie, dat had ik zelf wel. Hij ziet een moeder die houd van haar kind alleen niet stabiel is momenteel.
Hij zal er misschien niet van zijn stoel van vallen, maar er zijn genoeg andere dingen die hij kan denken. Helemaal als hij een gevoelig persoon is! Soms zijn er dingen die je kind niet hoort te weten en om het zo in detail te weten is er 1 van in mijn ogen.
Wat is vooral mis in de verhalen is hulp van partner, familie en vrienden. Is er niemand die je even kan aflossen?
En ja, je partner werkt ook de hele dag maar toen ik het zwaar had met een huilende baby elke avond voor uren nam hij dr mee uit in de auto en daar werd ze rustig van
Mijn man heeft wisselende diensten, dus niet altijd thuis in de avond. En verder hier geen sociaal contact (nog) En geen familie in de buurt die me kunnen aflossen. Niet voor niks hulpverleners aan huis.
Het hoeft ook niet elke dag. 1x is de week is al geholpen.
Ik woon in t buitenland en dus ook geen naaste familie hier in de buurt maar mn ouders kwamen wel n keer een weekje over om mij wat te verlichten of ik ging naar Nederland. Mogelijk kan jouw familie een nachtje komen?
Op dit moment hebben we nog geen logeer plek, vlak voor ik bevallen ben zijn we verhuisd. Dus de zolder is nog een grote zooi. Maar op dit moment ben ik een stuk rustiger weer, en blij met de hulp die er in de avonden is nu.
Ik vind je een dappere mama! Er is niets mis met open zijn… je hulpverlening is gestart, je krijgt al een tijdje begeleiding. En het klinkt misschien stom..maar wanneer jij savonds moe bent kan je niet zo goed tegen het huilen. Is het een idee om dan lekker op de bank te gaan liggen met Max en misschien bij jezelf oordopjes in te doen? Hierdoor komen de prikkels bij jou op dat moment minder binnen maar heeft Max wel de troost en geborgenheid van zijn mama.