Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.
De reis erheen
Voor de tweede keer ging ik voor een sessie naar Mirre toe. Wat staat me dit keer te wachten. Maar ik maakte me meer druk om hoe kom ik op bestemming. Want de vorige keer heb ik van Emmen naar Mirre de regiotaxi gebruikt. Dat wilde ik dit keer niet doen, want nu kon ik wel een bus op tijd nemen om er voor mijn afspraak te zijn. Dus ik nam in Emmen de bus naar Valthe, die eens in het uur rijd en niet eens elk uur van de dag. En toen stond ik bij de bushalte in Valthe. Ja en nu dan… Op de site van de bus tijden stond dat het een wandeling van 25 minuten zou zijn, waar ik wel tegenop zag. Maar daar had ik het wel voor over. Hup navigatie aan en lopen. Het was heerlijk weer dus de wandeling was geen probleem. En me navigatie zei 15 minuten, waar ik aan begon te twijfelen of ik dus wel goed liep. Toen ik een auto voorbij zag rijden en er heel vriendelijk gezwaaid werd naar me. Dat was de eigenaresse van Mirre, zou ze me herkend hebben! Toen wist ik gelijk dat ik de goede kant op liep, voor ik het wist stond ik voor Mirre. Een half uur te vroeg, maar dat was geen straf. Heb heerlijk buiten in het zonnetje gezeten.
Sessie
Wat keek ik er naar uit om José weer te zien. Als iets goed voelt, is twee weken best lang wachten voor je weer een sessie hebt. Dus ik was blij dat ik weer bij Mirre was. De vorige keer hebben we alleen gepraat, ja en ook even in gedachten terug gegaan naar het overlijden van Daan. Maar nu had ik wel verwacht dat het niet alleen bij praten zou blijven. Anders was ik ook niet bij Mirre terecht gekomen. Omdat praten alleen weinig effect op me heeft nog. Ik liet het maar over me heen komen. Alleen toen kwamen we op het punt dat ze vroeg om te gaan liggen in de zaal. Dat was wel even een grote stap. Je helemaal overgeven aan een ander. Is ze te vertrouwen, durf ik dit echt aan. Er spookte zoveel gedachten door me hoofd, toch stond ik op en ging daar liggen. Voor mijn gevoel lag ik daar te trillen van angst, wat gaan we in godsnaam doen. Het enige wat ik wist dat we gingen werken aan mijn angst gevoelens, want ik wil daar heel graag vanaf. Dus ze ging me juist uitlokken naar de angst. Dat ik dus ging hyperventileren, ik moest er helemaal doorheen. Alleen dit vind ik zo eng, normaal houd ik het namelijk tegen. Dan probeer ik de angst op te vangen om naar me ademhaling te luisteren en rustig te worden. Nu moest ik het onder ogen zien. Wat een angst ging er door mijn heen. Ik ging rechtop zitten, omdat ik toch uit alle macht het wilde tegenhouden, maar ze pakte me helemaal vast. Bij me hoofd en dit is iets wat niemand mag, aan mijn hoofd zitten. Ik voelde onmacht, en boos worden. Ze zorgde ervoor dat ik alleen maar nog bozer werd. Ik moest zorgen dat ik los kwam van haar. Uiteindelijk was ik zo in paniek en boos dat ik haar van me afsloeg en iets riep wat ik liever niet herhaal. Ze vroeg of ik eerder (voor Daan) deze aanvallen had. Maar ik kon het me niet herinneren. Tot ze me steeds verder tot het uiterste dreef. En er kwam een herinnering terug. Ja ik heb dit eerder gevoeld. Wat was ik bang om dood te gaan, dat ik zou stoppen met ademen. Dit alles gebeurde jaren terug toen ik aan het revalideren was. Ik durfde soms niet te slapen, omdat ik bang was dat ik zou stoppen met ademen en niet meer wakker zou worden. Dus toen al had ik deze aanvallen. Ik werd even weer rustiger, toch was ik er niet helemaal doorheen gegaan. Ik had het tegengehouden. Durfde ik het aan om verder te gaan, ja ik ging weer liggen. Dit keer wilde ze een stukje geboorte van mij zelf laten herbeleven. Ze pakte me stevig vast bij de borst, juist op de plek waar ik zoveel pijn ervaart. Ik moest maar helemaal door haar heen kruipen naar boven om los te komen van haar. Ik voelde me zo opgelaten en ongemakkelijk. Lig je daar dan en ik was zo moe dat ik moeilijk los kwam van haar. Maar door dat ze maar door bleef praten om me boos te maken, kwam ik steeds een beetje meer los van haar. Op het einde had ze alleen mijn benen nog vast, waar de meeste onrust in zit. Voor mijn gevoel sloeg ik om mij heen en probeerde me los te trappen. Ik was zo moe, zo moe. Ik slaagde erin dat ze alleen nog mijn voeten vast had. En ook die kreeg ik gelukkig los. Hierna was ik zo ontspannen dat ik opgekruld ging liggen om op adem te komen. (ondertussen had ik aangegeven dat ik heel nodig moest plassen, de vraag aan haar kant. Moet je echt of is dit een vlucht. Ik was heel eerlijk, en zei beide. Ik moest echt heel nodig plassen, maar hoopte hierdoor ook er onderuit te komen. Ik ging dus wel naar de wc, met de opmerking dat ik echt wel terug zou komen. Het voelde of ze aan me twijfelde, het voelde dat ze me in de gaten hield. Maar ik kwam terug, we maakte de sessie af toen)
Napraten en terug naar huis
Ik lag daar zo ontspannen. José was even water halen, toen ze terug kwam zei ze dat ik er zo lief uit zag hoe ik daar lag. Ik had mezelf vast, alsof ik mijzelf omarmde. Dit doe ik vaker thuis, als ik me veilig wil voelen. Of liefde nodig heb. We praten nog een beetje na, tot ik schrok hoe laat het was. Het was flink uitgelopen en ik had een bus te halen. Anders moest ik nog een uur wachten. Achteraf had ik dat beter gedaan. Want ik heb me zo moeten haasten, dat al het ontspannen gevoel weg was. Thuis was ik helemaal opgefokt en zo vol in mijn hoofd. Dat heeft mijn partner geweten. Alles kwam er in een stroomvloed uit. Dit wil ik nooit meer. Ik heb na zo,n sessie rust nodig. Dit voelde zo kut om zo snel de werkelijkheid in te moeten. Dit gaat me niet meer gebeuren. Dan maar een uur later de bus. Vanaf de sessie ben ik heel onrustig, dat was ik al toen ik de sessie had omdat de dag van Daan eraan kwam. Maar nu lijk ik geen rust meer te vinden in mijn lichaam. Steeds als ik tot rust kom, begint mijn lichaam te schrokken en te bewegen. Zo kom ik niet in slaap, ben ik nu dus heel erg moe. Dit is iets waar ik helaas doorheen moet. En waar we de volgende keer aan verder gaan werken.
Recente reacties