Vandaag is Max alweer twee weken oud, eigenlijk is dat best wel heel snel gegaan. Het lijkt al weer zo lang terug dat ik de OK in ging en met een lege buik de OK uit ging. Om vervolgens mijn zoon te mogen ontmoeten. Hij is nu al niet meer weg te denken, wat kan je van zo,n klein hummeltje intens houden. Ik ben super verliefd en ook als ik mijn partner met hem bezig zie of hem alleen maar aankijkt dan smelt ik helemaal weg. Ik zie dan ook gelijk weer die papa, die er voor Daan was. Want toen keek hij ook al zo verliefd naar zijn eerste zoon. Ik ben dus nu officieel een jongens moeder en daar ben ik super trots op.
Ziekenhuis dagen
Wat was ik blij dat Max eindelijk geboren was, natuurlijk niet in de planning dat hij met 36 weken zou komen. Maar het was echt noodzakelijk voor mijn lichaam. Toen we na een dag gescheiden waren omdat Max onder de warmtelamp lag en ik dus op een andere afdeling, samen mochten zijn op de kraamafdeling. Wat keek ik hier naar uit, wij samen met de nodige zorg van het ziekenhuis. Alleen zijn papa ontbrak in het gehele plaatje. Ja natuurlijk was hij wel elke dag in het ziekenhuis, maar kon er niet hele dagen zijn natuurlijk. We begonnen rustig aan elkaar te wennen, lekker hem even bij me nemen. Maar vooral veel laten slapen in zijn bedje. Ik had het dan ook druk zat met al die mensen aan me bed voor controles en gesprekken. Daarnaast wilde ik heel graag borstvoeding geven, daar moest dus wel voor gekolfd worden. Flesjes dronk hij prima op, maar de borst was toch best een moeilijk dingetje. Hij zocht wel, en wilde heel graag. Maar na het aan happen en twee keer zuigen liet hij steeds weer los. (verder over de borstvoeding, praat ik jullie nog later bij)
Ondanks het fijn was dat ik hulp had in het ziekenhuis, begon het me ook heel erg op te breken. Hele dagen in dat ene kamertje opgesloten met Max. En de momenten dat ik soms heel ziek was. Dit door spanningen en emoties en door nog altijd mijn bloeddruk die heen en weer sprong. Wat heb ik een hoop af gehuild en me ellendig gevoeld. En natuurlijk, daarnaast heel erg genoten van dat kleine mannetje.
Kraamverzorgster met haar bijkomthee
Toen brak het moment aan dat we naar huis mochten, fijn maar ook heel spannend. Omdat ik het nodige heb meegemaakt is het vertrouwen in het moederschap best wel verdwenen. En dit geeft niet zo,n veilig gevoel dat je het straks ook echt alleen moet gaan doen. Maar daar krijg ik straks hulp bij. Eerst natuurlijk nog genieten van de kraamhulp die ik ook nog voor vier dagen thuis kreeg. Hier zag ik best wel wat tegenop, ondanks ik de hulp wel kon gebruiken. Als ik terug denk aan de eerdere ervaring met kraamhulp, was dat niet iets waar ik op gehoopt had. Diezelfde dag kwam ze bij ons, en ik ben wel iemand die eerst de “kat uit de boom kijkt” Zo hier dus ook, dit was voor haar zeker te merken. Maar zodra mijn partner binnenkwam en ik aan hem merkte dat hij ontspannen en zichzelf was bij haar. Begon ik ook los te komen. Wat een gezelligheid ineens in huis. Het begon al bij “zal ik even een kopje thee zetten” Nou dat is niet verkeerd. Dus ze vroeg ons welke thee, en mijn partner wilde citroen thee. Die kreeg hij, alleen hij vond het wel wat raar smaken. Even kijken of ze wel de goede thee had gepakt, en ja hoor het was een probeer zakje waar ook wel citroen op stond maar met munt. Dit was bijkomthee, wat zou hij nu relax zijn. We hebben hier echt enorm om moeten lachen, dit kwam die vier dagen ook steeds weer voorbij. De vierde dag, helaas nu moest ik afscheid van haar nemen. Aan de ene kant, ja het was goed. Tijd om het nu als gezin alleen te gaan doen, maar wat ging ik haar enorm missen. Heb zoveel fijne tips gehad, zulke fijne en mooie gesprekken gehad en enorm met haar gelachen. Ik heb dan zeker heel erg hard gehuild toen ze eenmaal weg was. Maar ik weet het was vast geen echt afscheid.
Het alleen doen
De eerste dag dat de kraamverzorgster weg was, toen had de papa van Max nog even een dagje vrij genomen. We moesten voor Max naar het ziekenhuis en vanwege de wond van de keizersnede kon ik dat eind naar het station nog niet lopen. Dus we gingen samen met de auto naar het ziekenhuis. Max werd alweer voor de tweede week in het gips gezet, maar voordat het er weer omheen gezet werd kon hij eerst even genieten van zijn tweede bad momentje. Gelukkig was zijn papa er nu dus wel bij, bij de eerste keer namelijk niet. Nu kon zijn papa gelijk even het badje filmen. Nadat we klaar waren in het ziekenhuis zijn we nog even naar opa en oma gegaan en even boodschappen gedaan. Eigenlijk was dit voor mij teveel van het goede en had ik flink veel pijn aan de wond.
Vanaf woensdag ben ik dan echt grotendeels alleen met Max, best wel spannend zo,n eerste dag. Ik had dit natuurlijk al wel eens eerder gedaan met Daan, toch was dit weer heel erg spannend. Misschien nog wel extra spannend na Daan. Toch was het ook wel heel erg fijn, dit was de eerste dag dat we het eigenlijk best rustig aan konden doen. Alleen even in de morgen kwam de verloskundige nog even langs, en later nog even de dokter voor mijn bloeddruk controle. Gelijk kon ik dus kennismaken met mijn nieuwe dokter, en hij vond het leuk een huisbezoek na geboorte.
Ik moet zeggen, de nachten zijn wel heel moeilijk. In het begin sliep hij best goed in zijn eigen bedje, bijna geen gehuil alleen voor de fles. Maar toch begon het moeilijker te worden, ook juist heel erg voor mij. Vreselijk om hem te horen huilen en niet te willen slapen in zijn eigen bed. Ik weet dat ik juist moet doorzetten om hem het te leren. Want ik wil ook niet dat hij went aan bij mama te slapen. Toch ben ik om gegaan toen hij echt niet van plan was om te gaan slapen. Ik heb bijna de hele nacht op gezeten met hem, en in de ochtend toen zijn papa aan het werk was hem bij mij in bed genomen. Zodat ik nog wat kon slapen. Ik weet dat de meeste moeders dit zouden doen om hun kind maar niet te laten huilen. Maar ik denk dat dit op ten duur erger is dan hem te laten wennen in zijn eigen bedje. Dus de nacht erna heb ik niet toegegeven en hem de hele nacht in zijn eigen bed gelaten. Natuurlijk wel steeds even erheen om hem te troosten. En voor mij was deze nacht toch echt wat beter. Ik heb geslapen, ondanks ik het ook vreselijk vond hem af en toe te horen huilen. Maar ook Max is gewoon gaan slapen na een tijdje. Nu volhouden mama…
Samen slapen is helemaal oké Debbie, je verwend hem nog lang niet daarmee! Ineens is hij helemaal alleen en dat kan een baby niet goed nog. Volg je gevoel.
Inderdaad lekker bij je houden, hij is pas 2 weken! Verwennen kan niet, ooit gaat hij wel in zijn eigen bedje slapen, nu is hij nog zo klein.
Ik schrik een beetje van je laatste stuk.. Max is pas 2 weken man! Een kind laten huilen is niet gezond.. en helemaal niet zo ver weg van zijn mama! Je verwacht toch niet dat die nu al gaat slapen.. Hij heeft geborgenheid nodig en warmte van zijn moeder..
Ik snap het ja, maar wij vinden het ook heel eng om hem bij ons in bed te nemen. Dit door wat we al hebben meegemaakt. Mijn gevoel zegt twee dingen, bij me nemen, maar ook weer niet. Toch ga ik naar het gevoel om hem in zijn eigen bed te houden, ook omdat dit geadviseerd wordt door de kraamverzorgster die ik had. En we laten hem echt niet zo lang huilen, want we troosten hem steeds weer.
Wij hadden een wichtje op de kamer, maar hij sliep tussen ons in. De tip die we van onze kraamhulp kregen was: doe aankleedkussen tussen jullie in, helemaal tegen hoofdeikde en leg hem daarop met zijn eigen dekentje. Zo voelt die jullie om zich heen maar ligt die veilig. Misschien een idee voor jullie? Snap best dat je bang bent hoor! Ik zou die angst ook hebben!
Wij hadden een wichtje op de kamer, maar hij sliep tussen ons in. De tip die we van onze kraamhulp kregen was: doe aankleedkussen tussen jullie in, helemaal tegen hoofdeikde en leg hem daarop met zijn eigen dekentje. Zo voelt die jullie om zich heen maar ligt die veilig. Misschien een idee voor jullie? Snap best dat je bang bent hoor! Ik zou die angst ook hebben!
Is het misschien een idee om een wiegje op
De kamer te nemen? Voelt voor Max dichterbij en voor jou ook fijn. Wel je Kindje dichtbij, maar wel ‘veilig’ in zijn eigen bedje.
Ik schrik er ook wel van dat je m laat huilen. Zo een kleintje huilt niet voor niks en huilt omdat ie hulp nodig heeft. Misschien krampjes of honger?
Uit ervaring weet ik dat baby’s die te vroeg zijn geboren dmv een keizersnee mogelijk gewoon behoefte hebben aan geborgenheid en warmte en stevigheid om zich heen net als de baarmoeder. Je zei volgens mij al in n eerder stukje dat max nog niet klaar was maar t wel moest vanwege jouw lichaam. En hup ineens is ie uit zn warme omgeving getrokken. Dat was bij mijn dochtertje ook zo en ook zij had dat huilen. Ik zelf heb nooit mijn kinderen als baby bij mij in bed gelegen omdat ik daar bang voor was maar heb wel nachten met dr op de bank gezeten in mn armen. Bijslapen deed ik overdag als ze sliep. Was n zware periode maar daar moet je doorheen. En dat kwamen we ook, ze is n prima slaapster nu. Veel beter dan mn zoontje 🙂
Laten huilen is een groot woord hoor, want ik kan dat helemaal niet. Dus zodra hij een kik geeft sta ik al naast hem. Ik huil het liefst heel hard mee, vast nog last van hormonen. Ik weet dat er vaak iets is als hij huilt, honger is vaak al uitgesloten. Vaak merk ik dat er een boertje dwars zit, daar heeft hij soms moeite mee om te laten. En ligt dan in bed te huilen. Nadat ik hem dan toch nog even uit bed haal is het vaak na die boer ook weer prima.
Fijn te horen dat je je draai begint te vinden met Max! Lekker genieten met zn 3-en.
Ook ik schrik van het laatste stuk. Hij is pas 2 weken. Baby’s horen dicht bij mama te zijn, dit is echt veiliger dan alleen in een bedje op een andere kamer! baby’s ervaren veel stress als ze aan het huilen zijn…
Een veilige manier om je baby dicht bij je te houden kan door middel van een co sleeper. Een aanschuif bedje naast je eigen bed, dicht bij mama. ZOek maar eens op co sleeper gulliver, dan vind je een beschrijving hoe je van een ikea bedje een aanschuifbedje kan maken.
Dan slaapt hij in zijn eigen bed, maar dicht bij jou.
Ja ik ken het dat je zo,n wiegje naast je bed kan maken, maar daar is geen ruimte voor naast ons bed.
Geen plek voor een wiegje naast je bed? Hoeft niet perse een echte co-sleeper te zijn maar scheelt zeer veel als hij op jouw kamer ligt. Dat wordt ook aanbevolen de eerste maanden.
Of hebben jullie zon kleine slaapkamer dat er echt niks meer in kan?
( wieg) matrasje tussen jullie in ( hoog tussen jullie kussen) kan ook zeer fijn zijn de eerste weken.
Je hebt zelf ook je slaap nodig en hij heeft jou nodig en zo beide lekker slapen. Laten huilen, ook al ga je steeds naar hem toe is echt niet goed voor zon kleine baby ( en steeds naar hem toe gaan betekend toch dat je heel de nacht niet slaapt zelf?!)
Het is hooguit het eerste half uur drie kwartier dat we heen en weer lopen om hem gerust te stellen. Daarna slaapt hij gewoon tot aan zijn nachtfles… Dus we krijgen juist meer rust dan dat hij bij ons in bed zou liggen door de angst dat er iets zal gebeuren met hem
ow zo kort?? Wat een luxe!
Dan gewoon lekker in je armen in slaap laten vallen en dan pas in zijn eigen bedje leggen
( al blijf ik er bij dat zon kleine baby op dezelfde kamer hoort te liggen als zijn ouders)