Ik ben er achter gekomen dat ik mezelf niet zo lief vind. Ben niet lief voor me lichaam… Alles wat ik afgeleerd heb is weer terug. Slecht eten, slecht over mezelf denken. Niet meer van mezelf houden. En waarom, geen idee ben echt heel hard voor mezelf. Waarom kan ik niet gewoon goed voor mezelf zorgen.
Misselijk ben ik gewoon, ben echt ziek van pijn en verdriet. Nee gek is het niet. Maar wel heel moeilijk. Het liefst stop ik het weg, zet ik de TV aan om er niet mee bezig te zijn. Is niet de oplossing dat weet ik heel goed. Ik wil dit gevoel niet, maar kan het niet afdwingen. Het moet er uit. En dan liever overdag dan in de nacht. Nu het nog weten om te draaien.
Weet nu wat fijn voor me voelt om te doen. Nu het nog doen. Schrijven is 1 ding, dat doe ik al als het komt. Kleuren ben ik gaan oppakken, wordt daar wel rustig van. En dan intiem contact. Zo,n behoefde aan knuffelen. Knuffels krijgen van een ander, terwijl dat ook heel moeilijk is. Maar zo vreselijk fijn. Alsof ik troost zoek, ja dat zoek ik ook.
Kan soms ook heftig reageren op mensen, terwijl ze het zo goed bedoelen. Dan ben ik moe, er niet meer met me hoofd erbij. En dan komen dingen anders over dan hoe het bedoeld is. Vreselijk ik herken mezelf gewoon niet meer.
Bang ben ik voor mezelf te verliezen, bang om mijn man kwijt te raken. Dit is te heftig, hoe ga je ermee om.
Ook zoiets sta stijf van angst als ik een sirene hoor van ambulances. Me hart gaat tekeer, en kan er niks tegen doen. Wat heeft dat een impact gehad op me dat ze hier met z,n alleen in dat kleine kamertje stonden van Daan. Nog erger wat ik vandaag mee maakte, langs een ambulance lopen. Was net rustig geworden na het sporten, omdat er wat emotie uit moest. Loop je het gebouw uit staat er een ambulance. Eerste gedachten loop de andere kant heen, en draaide me al om daar heen te lopen. Maar toch ben ik terug gegaan en er langs heen gelopen. Vreselijk die angsten die in me zitten. Zo ben ik niet. En mag niet erger worden, dus probeer toch dan gelijk de angst te overwinnen.
Alle dingen die ik nu weer doe of ga doen zijn eng. Roepen gevoelens op die niet fijn zijn. Zit je te trillen omdat je naar de fysio moet, dat gebouw met allemaal kindjes. Maar ook de angst om emotioneel te worden terwijl er meerdere mensen zijn. Naar de winkel Musjes gaan, waar ik weleens kwam met Daan. Die drempel overstappen was moeilijk, maar ik ben er naar binnen gegaan. En dat kopje thee daar gaan drinken.
Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus ik zeg maar gewoon : blijf sterk, er zullen altijd moeilijke momenten blijven, maar er komen betere tijden aan, echt waar! <3
Lieve schat,
Hier zijn geen woorden voor, het enige wat ik kan zeggen maar dat weet je erg goed ik ben er altijd voor je. Ik heb vol aandacht gelezen het raakt me dan ook diep want jij mijn lieve vriendin wat had ik jouw samen met Bert een mooi leven met Daan gegunt. Het mag niet zo zijn en nu zo intens verdriet de afstand zo waardeloos ver wat zou ik graag ff een arm om je heen willen slaan je willen vast pakken en je omhelzen……. Wat wil il graag je verdriet willen overnemen maar dat gaat nu eenmaal niet. Je weet het he meis 24/7 friends forever, forever friends xxx dikke knuf xxx
Wat schrijf je mooi. Ik hoop dat schrijven je erg kan helpen om het allemaal een plaats te geven… Neem je tijd hiervoor. En het is zo knap van je dat je toch je angsten overwint! Ik heb zoveel bewondering voor je. Dikke knuffel!
Anneleen onlangs geplaatst…Babbelmomentje: eerste schooldag en griep
Je kent mij niet en ik jou eigenlijk ook niet. Alleen via je blog.
Ik hoop niet dat je boos wordt of je me raar vindt. Maar ik ben ook kindjes verloren . En wat mij enorm heeft getroost en geholpen was de gedachte dat alleen het lichaam maar weg is gegaan. Het was niet sterk genoeg. Maar ik dacht en denk nog steeds dat die kinderzieltjes bij je terug gaan komen. Alleen in een ander en gezonder lichaam
Daan heeft jullie uitgekozen als ouders
Boos nee waarom…. Vind het wel heel mooi wat je zegt, maar het is nog zo vers dat ik het nog niet zo kan voelen. En je hebt gelijk onze vlinder kindjes waren niet sterk genoeg om bij papa en mama te blijven. Maar wel altijd in ons hart dat zeker wel. En ben alleen maar heel blij dat Daan ons heeft uitgekozen als ouders. Zo dankbaar voor dat mooie ventje.
Ik weet niet wat ik kan zeggen. Toch wil ik reageren, ik weet niet wat jullie meemaken. Heb bewondering voor je, schrijf er maar op los. Veel sterkte! Liefs
Whitney onlangs geplaatst…Stilte..