Rouwen doet iedereen op zijn eigen manier. Blijkbaar heb ik heel veel behoefde aan contact met mensen. Gewoon even praten, een arm om me heen, huilen of gewoon helemaal niks als er maar iemand is. Gewoon mezelf kunnen zijn bij die persoon. Waarom is dat zo moeilijk voor mij om te laten merken dat ik iemand nodig heb. Hulp wordt aangeboden, maar vervolgens moet ik zelf aangeven om iemand te willen zien. Nee dat is iets wat ik moeilijk kan. Wil niet iemand tot last zijn, laten zien dat ik verdriet heb.
Als ik weer eens het zoveelste berichtje stuur naar iemand voelt het als claimen. Voel ik mij weer schuldig dat ik de aandacht vraag, helemaal onzeker wordt ik als er veel later een antwoord komt. Klopt mijn gevoel, vind die persoon me lastig. Snel weer vergeten, voel me al vervelend genoeg.
Wou dat het allemaal wat makkelijker was, iemand die ervoor me is als ik het nodig heb. En niet wanneer ik erom vraag. Toch heb ik vaak ook de hulp niet aangepakt. Mensen vinden het moeilijk om met mijn verdriet om te gaan, dat voel ik. Ze weten niet wat ze moeten zeggen. Maar dat geeft niet, dat weet ik net zo goed niet.
Ik wil niet verdrietig zijn, ik wil niet andere nodig hebben met mijn problemen. Wil gewoon weer diegene zijn die ervoor jouw kan zijn. Die vriendin die ik was voor dit alles overhoop lag. Daarom heb ik vaak een masker op bij anderen. Ze hoeven niet te zien dat ik verdriet heb, dat ik zoveel pijn heb. En toch hoop ik dat iemand daardoor heen prikt, het aanwakkerd. Ik heb je zo hard nodig, maar durf het je niet te zeggen.
Dan gaat er een telefoon, toch neem ik niet op. Waarom ik heb een rot dag, ben te depresief om te praten. Maar een paar dagen later denk je, nu heb ik het nodig waarom ben je er dan nu niet voor me. Had ik toch maar die telefoon opgepakt.
Nee weinig vriendinnen om me heen, dat maakt het extra moeilijk om even die aandacht waar je zo naar verlangt te ontvangen. Ik weet er wordt aan me gedacht, maar niks lijkt genoeg te zijn.
Het lijkt ook wel of ik last heb van verlatingsangst. Heb ik er eindelijk aan toe gegeven dat ik iemand nodig heb, gaan ze ook weer weg. Zo rot gevoel geeft dat. Ik moet weer leren om alleen te kunnen zijn zonder zo onrustig te zijn. Alleen wil ik dat nog helemaal niet.
Waarom heb ik jouw nu zo hard nodig, maar vraag ik er niet om…
Wat heb je dit mooi geschreven maar aan de kant raakt het me ook erg… Ik begrijp dat het moeilijk is om hulp te ‘aanvaarden’ maar toch denk ik dat je daar nu even aan moet toegeven, zeg maar. En ik denk niet dat je je stom of belachelijk of wat dan ook moet voelen omdat je iemand een berichtje stuurt wanneer het even niet goed gaat. Dat vind ik net knap van je. Maar ik begrijp dat dit alles heel moeilijk is… de ene keer aanvaarden we heel graag hulp en de andere keer stoten we het liever af. Je bent nog volop aan het rouwen en het verlies van Daan is nog zo ‘vers’, dan is het volgens mij niet meer als normaal dat je hier mee worstelt… Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel en ik niets verkeerd heb gezegd. Knuffel!
Anneleen onlangs geplaatst…Babbelmomentje: mijn wensen voor jou! #5
Ik snap je gevoel heel goed. Je wilt niemand tot last zijn. Ikzelf heb vriendinnen waarbij ik aangegeven heb dat ik het moeilijk vind, want op dit moment gaat het alleen om mij en Elara. En dat wil ik ergens ook weer niet. Maar ik ben er ook nog niet aan toe om weer verder te gaan met het dagelijks leven. Ik heb ze verteld dat ik er moeite mee heb, dat ik ze niet lastig wil vallen. En heb gevraagd dat als ze er zelf ‘genoeg’ van hebben, of ze me dit gewoon willen vertellen.
Ik wil niet die persoon zijn waarbij mensen denken: “Oh, daar heb je haar weer met dr verdriet.” En bij sommige mensen kom ik zo wel over. Vandaar dat ik precies weet bij wie ik moet zijn. Ik heb zelf nog geen behoefte aan mensen om me heen, maar via whatsapp, mijn site, twitter, IG enz heb ik wel een ploegje waar ik me fijn bij voel. En daar maar ik ‘lekker gebruik’ van.
Ik mis Elara* enorm, maar zelfs toen ze nog bij ons was maakte we er wat moois van, en dat wil ik nu weer. Hoe dubbel ook. Hoe egoistisch ook. Hoe rot het ook voelt.
En die balans vinden is zwaar, misschien wel zwaarder dan de zorg die we voor haar hadden. Hoe ga je door met leven, een happy life, zonder je eigen kindje?
Ik maak ook niet van alle hulp gebruik, maar waar ik me wel ‘goed bij voel’, doe ik absoluut wel. De andere persoon is dan ook blij, want die kan ook eindelijk iets betekenen.
Ik hoop dat het je gaat lukken. Hoe, of wat en wanneer, dat is allemaal wanneer jij er voor open zal staan. Niks geen gehaast, gewoon op jouw manier. Mocht je met mij willen praten, over wat dan ook, mag je me altijd een berichtje sturen 🙂
Kimberley onlangs geplaatst…Mamaswap 2.0: Valentijnseditie. Doe jij (weer) mee?
Lieve Kimberley,
Ja wat jij schrijft is zo waar. Ik maak ook niet van iedereen gebruik, van sommige wil ik ook zeker geen hulp. Dit is ook veel zwaarder door leven zonder je kindje dan ervoor zorgen met al die problemen die erbij kwam kijken.
Wat jij nu tegen me zegt over dat ik altijd met je mag praten, schreef ik al in de kaart naar jouw toe. Dus dat geldt ook voor jouw meid. Is er iets mag je ook altijd mij iets sturen.
Wij weten als geen ander hoe het voelt om je kindje te verliezen, hoe lief iedereen het in onze omgeving bedoelen.