Ik heb de praktische ervaringen met jullie gedeeld rondom mijn zwangerschap. De 20 weken echo die niet helemaal vlekkeloos verliep, waardoor we een vruchtwaterpunctie lieten doen. Maar ik heb hier nog niet mijn gevoel daarover uit gesproken. Inmiddels zijn mijn gevoelens hier rustig onder maar dat is echt wel even anders geweest. Soms is het moeilijk om te vertellen wat je voelt omdat ik soms het gevoel krijg dat ik niet mag voelen wat ik voel. Dat een gevoel van de ander je wordt opgedrongen terwijl jij je eigenlijk heel ellendig voelt. Het mag er niet wezen van de ander of je voelt je gewoon heel bezwaard in je eigen gevoel. Zo voel ik me eigenlijk vaak, daarom zeg ik ook heel vaak tegen mensen als er wordt gevraagd hoe het met me gaat. Dat het wel oké gaat. Dan maken ze hun eigen invulling vaak, en gaat het dus automatische goed met mij. Bij Mirre heb ik geleerd dat je, je eigen gevoel mag laten spreken. Dat als je slecht in je vel voelt, laat het er maar zijn. Het mag gevoeld worden, want dit is jouw werkelijkheid op dat moment. Niemand die je zegt wat je moet voelen.
Na de 20 weken echo
Van tevoren was al afgesproken dat ik na de echo even langs moest komen om mijn bloeddruk op te laten meten. Juist achteraf, omdat ik van tevoren zenuwachtig zou zijn. Maar helaas liep de echo anders dan gehoopt. En was mijn bloeddruk veelte hoog erna. Dat had ik allang kunnen vertellen. Ze lieten me even rustig zitten, maar ook dat hielp niet. Toen wilde ze dat ik dan maar even naar huis ging me zou ontspannen, daarna een uur later terug zou komen om opnieuw te laten meten. Dus ik ben me thuis op bed even gaan installeren, maar voor ik het wist moesten we terug naar het ziekenhuis. We kwamen op het DOK, daar kom je speciaal als er iets is in de zwangerschap. Eerst een gesprek had ik daar met degene die me bloeddruk zou opmeten. Ik zat daar met tranen in me ogen, maar echt gehuild om de uitslag van de klompvoetjes had ik niet. Maar ik voelde zoveel verdriet. Door dit gesprek ging ik me eigenlijk niet beter voelen, want ze zei wel huil maar even flink dat mag best. Maar ik voelde aan alles dat het dan klaar moest zijn. Het werd ook echt letterlijk genoemd, jullie mogen blij zijn het zijn maar klompvoetjes. Dus eigenlijk mocht ik niet voelen wat ik voelde. Ik moest blij zijn, dat het niet is ergers was. Ja natuurlijk was ik dat, maar klompvoetjes. Dit wilde ik niet voor mijn kind, dit wilde ik niet voor mijzelf. Ik wil niet dat het in gips gezet wordt. Ik wil niet dat het een brace moet dragen. Ik wil dit alles gewoon niet. En ik voelde zoveel verdriet en boosheid. Ik voelde me niet begrepen. Gelukkig was het positieve ervan dat me bloeddruk naar beneden was gegaan, en mocht ik lekker weer naar huis. Maar ook kreeg ik nog veel meer reacties van mensen, nou als het alleen maar klompvoetjes zijn dan is het niet zo erg. Wat nou niet erg… Ik begon aan mezelf te twijfelen en durfde mijn echte gevoel niet te vertellen aan anderen. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik blij moest zijn.
Telefoongesprek
Ik liet weten aan me begeleidster op Mirre wat eruit de echo was gekomen, ondanks ik wist dat ze op vakantie was. Maar dit was niet omdat ik hulp vroeg aan haar, maar omdat ze van de echo afwist. Ook liet ik het in een bericht achter bij mijn Mirre vriendin, die al snel doorhad dat ik misschien wel een gesprek kon gebruiken met iemand. Ze benaderde de eigenaresse van Mirre, die wilde mij wel even bellen. Voordat ze haar had benaderd twijfelde ik zo erg, durf ik dit wel. Durf ik me echte gevoelens te laten spreken. Maar ik besloot dat ze me mocht benaderen. Diezelfde dag nog werd ik gebeld, dit was wel een heel fijn gesprek. Ik voelde dat ik veilig genoeg was om echt te vertellen dat ik gewoon heel verdrietig en boos was. Dat dit ons nu weer overkomt. Dat het maar eens een keer normaal moest gaan in ons leven. Maar het moest ons weer moeilijk gemaakt worden. Ik schrok wel van het uitspreken van me eigen gevoel, maar het gaf zoveel verlichting. Ik werd begrepen, ik mocht huilen, ik mocht boos zijn.
Maar al snel na dit telefoongesprek schoof ik dit gevoel aan de kant, er was geen tijd ervoor. Want de vruchtwaterpunctie werd ingepland, waar ik heel zenuwachtig van werd. Dus die gevoelens kregen nu voorrang. Ik bereide mezelf maar ook me kindje erop voor, maar wat was ik bang. En ook hier weer, het is maar een punctie. Pijn doet het niet, nee dat had ik bij Daan zeker anders ervaren. En er is natuurlijk ook nog een kans op vroeggeboorte. Heel klein, maar als iemand dat zou gebeuren ben ik dat misschien wel weer. Maar ook dit gevoel kon ik niet uitspreken. Want ik mocht dit niet voelen.
Na de vruchtwaterpunctie
Dan is het tijd om te wachten op een uitslag, de belangrijkste uitslag zou na drie dagen zijn. Voor mij een eeuwigheid, voor anderen misschien wel snel. Maar het was vreselijk, ook omdat ik zelf de dag van de uitslag niet bereikbaar zou zijn omdat ik dan midden in de workshop van Mirre zat. Dus zou mijn partner gebeld worden door het ziekenhuis. En mij benaderen met een sms, zodat ik hem kon terugbellen. Wat een opluchting omdat de uitslag positief was. Maar ik voelde me niet echt blij, waarom toch niet. Achteraf was ik blij dat ik bij Mirre was, zodat ik daar aan me gevoel kon werken. Want ik merkte dat het gevoel die ik had na de echo terug kwam. Daar kwam weer ruimte voor. Maar ik moest toch blij zijn, er was niets ernstig aan de hand met dit kindje in me buik. Alleen maar klompvoetjes. Maar ik voelde het niet, ik voelde alleen weer verdriet en boosheid. En dat kwam er na een oefening van massage en lieve woorden naar me eruit flink uit. Ik werd zo boos, ik wilde dat het stopte. Maar ik durfde niet op te staan tijdens de oefening. Ze waren zo lief voor me, maar ik trok dat niet. Er heerste zoveel rust in de zaal, dat ik het maar onderging tot het stopte. Eindelijk stopte het, met moeite ging ik zitten en voelde me misselijk worden. Snel daarna liep ik de zaal uit, naar de wc. Ik spuugde alle ellende eruit. Wat voelde ik me beroerd. Dan sta je in de wc te spugen en hoor je ook nog iemand roepen van de begeleiding “Gaat het wel” Ehmmm nee dacht ik alleen maar, houd je mond toch. Maar ze kwam boven en weer vroeg ze het. Ik hoorde me boos NEE zeggen. Even later kwam ik de wc uit, daar stond ze vlak naast de deur. Ik schaamde me, maar eigenlijk was het ook fijn dat er iemand voor me was. We stonden even te praten, waardoor ik gelukkig niet het gevoel had dat ik terug de zaal in moest komen. Ik nam me rust, die had ik nodig. Hierdoor merk je al wel hoe belangrijk het dus kan zijn je eigen gevoel te laten spreken. Doordat ik dat vaak niet doe, komt het er via mijn lichaam uit. Op dit moment dus met spugen, maar ik heb niet voor niets al jaren pijn en moeheid in mijn lichaam. Dit zijn allemaal opgekropte gevoelens die eruit willen. Mijn lichaam wilt bevrijd worden van al die pijn, verdriet en boosheid. Maar het is zo “gewoon” geworden voor me, dat ik niet durf de veranderen.
Het lijkt me heel moeilijk voor je allemaal. Natuurlijk wil je een gezond kindje! Elke ouder wil dat. En ik kan me heel goed voorstellen dat je enorm teleurgesteld en verdrietig en ook boos bent als blijkt dat ook dit kindje weer iets heeft. Juist misschien ook omdat je het al eerder hebt meegemaakt en weet wat jullie en jullie kindje te wachten staat, wil je dat niet nog een keer doormaken. Goed van je dat je in ieder geval voor jezelf wel weet dat deze gevoelens er mogen zijn, en hopelijk kun je ze met de tijd ook steeds beter laten zien aan anderen. Dat is vast een proces waarin je moet groeien, maar je mag echt jezelf zijn! Wees niet bang wat anderen ervan denken. Het gaat niet om hen.