Een kindje krijgen na het verlies van een kindje heet een “rainbow baby” Wat mooi als dit je gegund wordt om toch nog te ervaren wat het moederschap inhoud. Ik ben dan ook heel erg dankbaar dat Max in ons leven is gekomen. Maar hoe gaat dat nou een kindje krijgen/opvoeden na het verlies van een kindje. Want het is echt niet niks wat je dan allemaal meemaakt en wat je voelt. Soms gaat de gedachten in mij om of ik er wel goed aan heb gedaan om weer aan een kindje te beginnen. Maar Max is zeker niet meer weg te denken, en hij is er nu eenmaal. Dus die gedachten zijn niet reëel. Nu is het een kwestie van ermee om gaan met al die gevoelens die erbij komen kijken. En dat is heel erg veel.
A
ngst voor weer verlies
Vanaf het begin dat Max geboren is ben ik enorm bang dat ook hij niet zal blijven net als Daan. Dit is een gevoel, want ik weet dat dit niet zo is. Ik weet dat Max een heel ander kindje is. Sterk en gezond, dus waarom zou Max ons verlaten. Nou Daan deed dit ook helemaal uit het niets, hij was dan wel erg zwak van gezondheid. Maar bij hem zag ik het ook niet aankomen, ineens was hij in mijn armen overleden. Daarom is de angst heel groot als Max heel stil in mijn armen ligt. Aan de ene kant heerlijk als hij zo relax is, maar aan de andere kant hoop ik dan altijd of hij even iets van geluid laat horen. Zodat ik weet dat hij het nog wel doet. Ook als ik hem naar bed breng en we moeten een paar keer heen en weer lopen om hem tot rust te brengen en hij eenmaal rustig slaapt. Dan heb ik de neiging te denken dat er iets mis is en wil ik gaan kijken of hij nog wel leeft. Want hoe kan dat nou van huilen naar ineens helemaal stil. Ja het kan echt. Nu heb ik nog altijd die neiging naar zijn kamer te lopen, in het begin deed ik dat ook echt. Nu probeer ik het zoveel mogelijk niet te doen en er op te vertrouwen dat hij gewoon heerlijk ligt te slapen. Ik ben benieuwd hoe dat zal voelen als hij ineens de hele nacht door zou gaan slapen. En nu hij in het ziekenhuis ligt, zijn ze aan het proberen hem van de 6 a 7 flessen naar de 5 flessen te gaan. Dus proberen hem de nacht door te laten slapen. Ik ben benieuwd, en dus benieuwd hoe dat zal zijn als hij dat thuis ook echt gaat doen.
Het missen van Daan
Wat als Daan er nog zou zijn, hij zou nu 3 jaar zijn geweest. Eigenlijk zou Max er dan niet zijn geweest, maar de gedachten even dat Daan er zou zijn en Max ook, hoe zou Daan dan met zijn kleine broertje omgaan. Zou Daan al lopen, hoe zou hij eruit zien. Deze vragen zou ik nooit beantwoord krijgen, maar in alles vergelijk ik Max met Daan. Maar dit kan helemaal niet, het zijn twee hele verschillende kindjes. Daan was echt een heel makkelijk en rustig mannetje. Ik mis hem elke dag, en nee dat is niet zo gek. Maar met de komst van Max is dat wel erger geworden. Toch heb ik rust gevonden in dat Daan er niet meer is, of nou hij is er wel altijd maar niet lichamelijk. Het brengt wel veel emoties los nu, ook door vele herinneringen die we hebben aan Daan. Helemaal nu Max in hetzelfde ziekenhuis ligt waar grote broer ook lag. Ik verpleegkundige herken die ook Daan verzorgde, dit gevoel is heel dubbel. Ik ben echt blij dat hij in dit ziekenhuis ligt, maar het maakt het ook wel heel verdrietig.
Zorgen voor Max zwaar
Het is niet vanzelfsprekend om op een blauwe wolk te zitten, ook niet als je een kindje verloren hebt en toch weer het geluk in een nieuw kindje vind. Toch dwing ik mijzelf om gelukkig te moeten zijn met hem. Ja ik ben gelukkig, maar genieten doe ik zeker niet altijd. En ik voel me daar heel schuldig over omdat het naar mijn gevoel moet omdat we dankbaar mogen zijn dat hij er is. Alleen het moederschap met Max valt me zwaar. Ik kan niet zo goed tegen het huilen wat hij doet, het is een trigger waardoor ik boze en verdrietige eenzame gevoelens krijg. En soms weet ik echt niet meer wat ik ermee aan moet. En dan te bedenken dat hij een vrij tevreden baby is. Alleen de avonden zit ik echt de hele tijd met hem in me armen omdat hij anders gaat huilen. Nee ik vind het niet erg om met hem te knuffelen, maar avond naar avond zo met hem te moeten zitten dat trek ik niet. Ik ben moe, heel erg moe. En ik snap dat het moederschap dat nou eenmaal is, maar ik ben niet alleen moe vanwege het moederschap. Maar meer door alle gevoelens die erbij komen na alles wat we hebben meegemaakt. Dit maakt het extra zwaar, en dan ook nog de vele ziekenhuis bezoekjes voor zijn voetjes. En nu ook een liesbreuk die hij had. Nu hij in het ziekenhuis ligt gaat het goed met hem. Eigenlijk zou hij gewoon thuis kunnen zijn, er is medische geen reden om te laten blijven. Maar de arts heeft besloten hem te houden omdat het nu even beter is voor mij en hem. Gelukkig is hij vrijdag geopereerd aan zijn liesbreuk. En nu is het zien wat er verder gaat gebeuren om hem weer thuis te krijgen.
Zoals je alles steeds omschrijft, is het echt alsof je Max alleen maar in de weg vindt zitten. Je hebt het maar over rust vinden, bent niet bij hem in het ziekenhuis en vindt hem maar lastig met z’n wens om te knuffelen.
Ik twijfel steeds maar of ik zal reageren, maar ik doe het toch.
Debbie, Max kan er helemaal niets aan doen dat Daan er niet meer is. Je verdriet is logisch, maar Max mag en kan daar nooit (!) de dupe van zijn. Raap jezelf bijeen en gedraag je als een moeder voor je baby. Het eerste jaar is zwaar, sowieso al. Zelfs zonder dat je een eerdere baby bent verloren. Slapen kan ik al maanden, zo niet jaren een paar uurtjes. Rust? Dat heb ik wel weer als ze het uit gaan.
Leg je erbij neer en wees er voor je zoon nu hij je nodig heeft. Want dat is wat hij verdient. Wat jij wil is even niet zo belangrijk, jij komt namelijk op de tweede plaats. Net als iedere moeder.
Zoals je alles steeds omschrijft, is het echt alsof je Max alleen maar in de weg vindt zitten. Je hebt het maar over rust vinden, bent niet bij hem in het ziekenhuis en vindt hem maar lastig met z’n wens om te knuffelen.
Ik twijfel steeds maar of ik zal reageren, maar ik doe het toch.
Debbie, Max kan er helemaal niets aan doen dat Daan er niet meer is. Je verdriet is logisch, maar Max mag en kan daar nooit (!) de dupe van zijn. Raap jezelf bijeen en gedraag je als een moeder voor je baby. Het eerste jaar is zwaar, sowieso al. Zelfs zonder dat je een eerdere baby bent verloren. Slapen kan ik al maanden, zo niet jaren een paar uurtjes. Rust? Dat heb ik wel weer als ze het uit gaan.
Leg je erbij neer en wees er voor je zoon nu hij je nodig heeft. Want dat is wat hij verdient. Wat jij wil is even niet zo belangrijk, jij komt namelijk op de tweede plaats. Net als iedere moeder.
Ik ben het er ook wel mee eens. Ook al vind ik het moeilijk om te verwoorden. Maar vooral het zinnetje ‘hij is er nu eenmaal’ bleef wel in mijn hoofd zweven. Ik kan er helemaal niks over zeggen omdat ik niet hetzelfde heb meegemaakt.. maar toch hoop ik dat er iets kan veranderen!
Jeetje Debbie, wat een heftig verhaal. Ik lees altijd mee en plaats nooit een reactie, maar er moet me toch iets van het hart. Ik vind het schokkend te lezen dat het je allemaal teveel wordt en dat je nu Max in het ziekenhuis is niet zoveel mogelijk bij hem bent. Je bent zijn moeder, je hoort bij hem te zijn. Dat het zwaar is, dat weet ik. Mijn kind lag ook 2 weken in het ziekenhuis aan allemaal toeters en bellen, maar ik was er wel voor hem. Als moeder komt jouw gevoel op de tweede plaats. Ik hoop voor je dat je je snel beter voelt en dat je je kunt herpakken. Ik weet dat je het kan, want dat deed je na het overlijden van Daan ook. Zet ‘m op!
Ook ik maak me al langer zorgen om jouw welzijn Debbie en om het welzijn van Max. Het is voor ons als buitenstaander natuurlijk makkelijk praten omdat we niet voelen wat jij voelt, maar als ik de verhalen zo lees dan voel je je nog niet comfortabel in je moederrol. En Max heeft wel een moeder (en een vader) nodig die er voor hem is. Hij heeft er inderdaad niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden. Je schrijft dat er voldoende hulp is om je heen nu en ik hoop dan ook dat je dat helpt om beter in je vel te zitten en de zorgtaak goed aan kan.
Natuurlijk ben je bang om hem te verliezen. Dat is iedere moeder en echt die angst gaat nooit meer over, daar moet je mee leren dealen. Al begrijp ik dat het in jouw situatie nog veel moeilijker is. En nee de eerste jaren kom jij niet aan je rust toe. Dat brengt het hebben van een kind nu eenmaal met zich mee. Maar geloof me, eens is Max een grote, sterke jongen en komt jouw rust weer terug. (maar als pubermoeder heb je weer andere zorgen, gaan we het nu niet over hebben.) Ik wens je heel veel kracht en veel sterkte, maar vooral heel veel vertrouwen in jezelf. Liefs van Corrie
Wat goed dat jullie reageren, lees al heel lang mee en maak me echt wel zorgen. Alleen al omdat de arts Max in het ziekenhuis wil houden. Inderdaad, herpak je, rust komt niet, je wilde Max heel graag, je kan het, laat de oermoeder in je naar boven komen en zorg eerst voor je kind en dan kom je zelf wel! Hulp vind je in jezelf en je vent en niet in de instanties om je heen.
Wat goed dat jullie reageren, lees al heel lang mee en maak me echt wel zorgen. Alleen al omdat de arts Max in het ziekenhuis wil houden. Inderdaad, herpak je, rust komt niet, je wilde Max heel graag, je kan het, laat de oermoeder in je naar boven komen en zorg eerst voor je kind en dan kom je zelf wel! Hulp vind je in jezelf en je vent en niet in de instanties om je heen.