Ik heb deze keer (een dag te laat) foto,s van twee weken. Zo was er nog niks aan de hand, en zo heb je enorm veel pijn en beland je in het ziekenhuis op de OK. Dat verhaal hebben jullie inmiddels kunnen lezen. Maar ik ben weer terug, daarom wil ik toch nog even alle foto,s laten zien. Ik kan niet over alles apart vertellen, want er is zoveel in het ziekenhuis gebeurd dat ik niet alles meer goed weet. Maar kijk mee naar de foto,s.
Hier ging alles nog prima. Zo mooi de bol die we kregen op Allerzielen op het crematorium kwam uit. Het het meest bijzondere is dat hij paars is. De kleur van Daan. Echt te wauw. Nu ik weer thuis ben uit het ziekenhuis, is hij helaas al dood. Heb er dus maar kort van kunnen genieten.
Wachten, wachten en nog eens wachten. We waren op de spoed, en dat gaat allemaal niet zo snel als je had gehoopt.
Ik denk dat dit na mijn operatie is geweest, dan ben je ineens opgenomen dus.
Eten gaat eigenlijk niet, heb geen trek. En met alles wat ik eet krijg ik pijn. Dus veel drinken, en aan de nutridrink. Zelfs dat was moeilijk weg te krijgen. Eigenlijk moest ik er drie op een dag, maar was blij als ik er twee op had.
Dan ben je gewoon jarig in het ziekenhuis, nou dat feestje moet nog maar even wachten. Dat gaan we nog wel inhalen.
Voor het eerst echt weer iets proberen te eten.
S,avonds kreeg ik weer een warme maaltijd, maar dat stond zo tegen. Maar ik kreeg speciaal voor mijn verjaardag een geweldig toetje. Dat wilde ik dan ook echt proberen. Dit was dan ook het eerste wat me echt smaakte. Bijna helemaal is hij op gegaan, verder van de warme maaltijd heb ik alleen een hapje kip op.
Langzamerhand steeds meer kleine dingetjes eten. Soep ging er goed in, de kaas smaakte nergens naar.
Wandelen door het ziekenhuis, ik zat wel vast aan een paal aangezien ik een infuus in had. Wat kan dat piepen van dat ding vervelend zijn zeg. Het meest vervelende vond ik als ik s,nachts naar de wc moest dat ik de stekker eruit moest trekken en dat hij dan heel hard piepte (even) Dat vond ik vooral vervelend voor mijn buurman. Maar ja onmacht.
Toen ik me beetje beter begon te voelen, ging me dit best een beetje tegen staan dat het gordijn altijd dicht zat. Gelukkig had ik wel aan de andere kant een raam om naar buiten te kijken. Maar geen zicht op de deur naar de gang. Maar ja dat is iets wat hoort bij het ziekenhuis leven.
Er wordt goed voor me gezorgd, eten gaat gelukkig steeds beter. Heb zelfs nu vaak echt trek weer.
Wachten op ontslag, en dat duurt lang. Drie uur hebben we zitten wachten, maar jeeeeh eindelijk naar huis toe.
Ohhh ja de mamaswap, deze kreeg ik binnen. Zo benieuwd. De mijne kon ik niet helemaal naar wens nog afmaken, gelukkig zo goed als af zodat mijn man het heeft kunnen inpakken en versturen.
Ja en dan kan je weer eten wat je wilt als je thuis bent. Merk dat ik de ene keer veel trek heb en de andere keer niet zo. Het is allemaal wel erg wennen met eten. Ook heb ik namelijk nog wel wat buikpijn. Maar het heeft tijd nodig. Hier aten we een heerlijk soepje met kaas ui brood.
