Week 31 is om, dat houd in dat ik nog twee maanden te gaan heb voor geboorte van ons tweede kleintje. Ik kijk er echt naar uit om de kleine eindelijk in mijn armen te kunnen hebben. Tot nu toe nog geen echte spanningen voor wat er gaat komen. Toch ergens zit er in mijn hoofd dat er nog iets gaat komen aan angst door alles wat ik al heb meegemaakt. Maar daar ben ik zeker niet bewust mee bezig. Zolang het er niet is, hoef ik me daar niet druk om te maken. En ik weet dat ik na geboorte wat extra ondersteuning ga krijgen via het consultatiebureau, dus mocht dat wel gebeuren ga ik er vanuit dat ik in goede handen ben.
Emoties die loskomen
Nog niet eerder had ik hier echt last van, maar sinds twee weken komen er emoties los. Nee niet alleen vanwege de hormonen, maar juist emoties rondom Daan. Hier had ik al even geen rekening mee gehouden. Want dit bleef al de gehele zwangerschap uit. Het voelde goed, maar nu begin ik weer heel erg te twijfelen aan mezelf. Ik had toch al zo erg hieraan gewerkt om het juist zo goed mogelijk door te staan. Ik heb er vrede mee dat Daan deze keuze heeft gemaakt. Ik kan voelen dat ik verbonden ben met hem zonder pijn. Maar de pijn komt nu af en toe terug. Ik wil hier nog niet te diep op in gaan, misschien komt dat wel helemaal niet. Maar wat ik wel kwijt wil nu is, dat ik mezelf betrapte erop toen ik een afspraak had met de orthopeed dat ik ineens in de wachtruimte begon te huilen. Het hele gesprek was nutteloos, omdat ik weet wat er gaat komen. Dit hebben we met Daan ook mee gemaakt. Maar had er niet bij stil gestaan, dat er emoties los zou komen. Dat ik even terug was daar met Daan. Dit voelde heel klein, want ik wil niet in pijn terug denken aan mijn kleine jongen. Maar alleen maar in liefde. Helaas voelt dat dus niet altijd nog zo. En komt die pijn soms even heel hard terug.
Uitgeput
Het begint nu echt wel heel erg op te breken. Ik slaap slecht, omdat het liggen pijn doet. Maar in de avond ga ik wel vrij vroeg al op bed liggen. Want die bank waar ik het nu mee moet doen, daar zit ik ook zeker niet fijn op. Ik kan daar echt niet een hele avond normaal opzitten. Alles doet me gewoon pijn. Het liefst zou ik de hele dag zitten en liggen vermijden, maar ook dat red ik niet lichamelijk. Op deze manier is het echt de zwangerschap uitzitten. En dus nog weinig genieten komt daar bij kijken. Hier baal ik echt wel van.
Positief blijven
Ondanks al die moeilijkheden die ik benoem en alle ongemakken die ik voel, blijf ik positief. Want er komt iets heel moois aan. Een klein nieuw wondertje. En mensje met alles erop en eraan, waar ik en natuurlijk mijn partner al zo veel van houden. Waar we zeker veel liefde van terug zullen krijgen. Ja vast ook slapeloze nachten, maar voor nu kan me dat niet schelen. Ik zal juist blij zijn als dit kindje gaat huilen omdat het honger heeft. Misschien kom ik daar nog op terug. Maar de ervaring met Daan was dat hij dat niet deed. En dat is ook best frustrerend om een wekker te zetten in de nacht om hem te moeten voeden. De liefde die ik voel, wil ik zo graag kwijt aan dit kleintje. Ik wil het voelen, ruiken en horen. Wat verlang ik naar dit wezentje.
Recente reacties