Met deze dag (zondag) in het vooruitzicht ben ik al een tijdje bezig geweest. Ergens is het een hele belangrijke mijlpaal in het leven van Max, maar het voelt zo eng. Want zondag was Max even oud als Daan is geworden. Op twee dagen na vier maanden oud, op die leeftijd overleed Daan s,avonds in mijn armen. Aan de ene kant wilde ik Max dicht bij mij hebben, maar ook het liefst niet. Hem in de gaten houden en van hem houden, maar hem niet te dicht in mijn armen hebben. En zeker hem niet op me borst willen laten liggen. Bang dat ook hij zijn oogjes dicht zal doen en niet meer wakker wordt. Daarom is het ook een dag van moeilijk verbinding zoeken, stel dat hij echt zijn oogjes dicht doet en niet meer wakker wordt net als Daan. Ik hou teveel van hem, om ook hem te moeten missen. Daarom wil ik ook niet teveel verbinding zoeken. Dit doet me zo veel pijn in het hart, want hij kan er niets aan doen dat Daan er niet meer is.
Onrustig gevoel
Van binnen ben ik zo onrustig, vreselijke hartkloppingen. En ik merkte in de ochtend toen ik Max vasthield dat ik een flachback kreeg, dat ik Daan huilend in mijn armen lag. Uiteindelijk rustig werd en niet meer wakker werd. Wat ik ook nu steeds voel is het gevoel dat het leven uit Daan loopt, dit is zo vreselijk gevoel. Dit wilde ik eigenlijk nooit meer voelen, maar daar heb ik helaas geen controle op. Hopelijk krijg ik nu ergens meer vertrouwen op dat Max wel blijft. Hij is een gezonde sterke jongen, heel anders dan Daan. Dus waarom zou hij ons dan verlaten. Als ik dit hardop zeg, snap ik er zelf ook niets van dat ik zo bang ben. Maar het gevoel gaat gewoon echt niet mee met wat ik weet. Al die angst zit opgeslagen in mijn lichaam, en komt er door middel van moeheid, hartkloppingen en benauwdheid eruit. Ik ben dit onrustige gevoel zo zat, maar ik probeer er allang niet meer tegen te vechten. Ja er zijn zeker momenten dat ik er tegen vecht en dan wordt het allemaal veel erger. Dan kan ik volledig in paniek schieten, met als gevolg of mezelf pijn doen of dissociatie (afwezig raken). Maar dit kan ook weleens gewoon voorkomen zonder dat ik tegen de onrust vecht.
Bijzonder moment
Toch is het ook een hele bijzondere dag, want ik heb steeds gezegd ik moet het eerst zien dat Max wel die vier maanden haalt. En vandaag is dat het dan zover, dan heeft hij de vier maanden grens wel gehaald heeft. Waar Daan het dus niet heeft gehaald. Dus hoe bijzonder is dat de kleine broer van Daan nu ouder is als hij is geworden. En hij laat me de afgelopen dagen keer op keer verbazen wat hij allemaal doet. Ineens ligt hij op zijn zij te slapen met zijn konijntje in zijn armpjes. En vond ik hem vandaag nog op zijn buik zelfs, dit zijn wel enorme schrikmomenten. Maar daardoor heen een flinke lach, met wat doe je nu toch allemaal Max.
IK kan het me voorstellen. Knuffel veel met je mannetje. Ook of vooral, bloot op bloot. Dat schept een band, stelt max gerust en laat bij jou het liefdeshormoon stromen. Het verontrust mij wat te lezen dat je hem niet altijd wil/kan/durft te knuffels. Had je dat ook met Daan, of komt het door je post. depr.? Praat erover met je hulpverleners. Het zijn belangrijke signalen. Heb je nog die thuishulp in de avond? Sterkte!
Nee dit had ik niet bij Daan, dit is echt ook door wat er met Daan is gebeurd. Alles wat te maken heeft dat zijn neusje ergens tegen aan ligt vind ik eng. Nu hij steeds op zijn zij gaat liggen en op zijn buik. Ziet er super lief uit maar vind het ook heel eng. Wat wel met de postnatale depressie te maken heeft is dat ik me vaak kan ergeren met zijn fles te geven, juist als hij druk doet en veel afgeleid is. Dan voel ik ook niet veel liefde meer. Hulpverlening is op de hoogte.
Dan voel je niet veel liefde meer.. allemensen ik weet niet wat ik hoor. Ik hoorde laatst iemand met een pnd die binnen een week terecht kon 3x in de week voor dagbehandeling. Wanneer gaat die stap genomen worden? Of misschien zelfs opgenomen worden voor behandeling? Ik vind dit zeer ernstig hoor. Ik hoop dat jij en je omgeving niet alleen de ernst inzien maar daar ook naar handelen! Daar lijkt het momenteel niet op.
Nee daar lijkt het niet op voor jullie klopt, maar ik heb ook nog niet willen/kunnen delen wat er op dit moment voor hulp is.
Je hebt wel eens gezegd dat je geen sociaal netwerk om je heen hebt, ik vraag me af hoe jij in de gaten wordt gehouden? Is er enige controle? Of ben je continu alleen met Max? Ik weet dat het bij een depressie kan horen hoor wat je zegt, maar ik vind het wel vreselijk zielig voor dat kleine ventje.
Max komt niks te kort, neem dat maar van mij aan. En er is hulp, Ga ik hier nog niet in dit bericht op uit wijde.
Fijn Debbie. Ik prijs je eerlijkheid. Het erkennen is stap 1!! Fijn dat er hulp is, grijp hem. Sterkte.
Dit is zo verdrietig om te lezen! Ik moest ineens denken aan een blog van vorig jaar van jou.
http://day-dreamer.nl/de-keuze-voor-een-kindje/
Daar was je nog zo vol goede moed en ik hoop zo dat je nu echt de juiste hulp krijgt om te herstellen. Sterkte en liefs!