Deze week hadden we weer een hoop afspraken staan. Op maandag naar de kinderarts, die hem er goed uit vond zien. Dinsdag weer naar het UMCG voor zijn voetjes. Maar eerst werden zijn heupjes na gekeken. Daar kreeg hij een echo voor, maar toen we bij de orthopeed waren kon hij er niets van maken. Hij vroeg dan ook of ze wat moeite hadden ermee bij Max. En ja dat klopte, ze zeiden wel dat het goed zat met zijn heupen maar de orthopeed moest het beoordelen en hij kon er niets van maken. Dus we werden terug gestuurd om een röntgenfoto te laten maken. Zo kon de orthopeed vertellen dat zijn heupen goedgekeurd zijn. Maar toen nog de ellende met zijn brace, nou het is nu wel duidelijk voor ons maar ook voor hun in het ziekenhuis dat het wennen gewoon niet gaat lukken. Er is dus een nieuw plannetje gemaakt, voor nu gewoon zijn schoentjes aan laten tot ze iets nieuws gemaakt hebben voor hem. En donderdag waren we naar het consultatiebureau. 
Omrollen
Een tijdje terug deed Max dit al een keertje, van buik naar rug draaien. En toen liet hij het ineens niet meer zien. Wat was hij dan boos als het hem niet lukte, maar we bleven het proberen. Ik had hem nu even niet verwacht en was hem gewoon aan het filmen toen hij op zijn buik lag. Maar toch ineens rolde hij zichzelf om. Zo knap dat hij dat nu kan, of hij het de volgende keer weer laat zien is maar de vraag. Voor nu heb ik bewijs dat hij het kan. Hierbij dan ook het filmpje wat ik heb gemaakt. Zo trots ben ik op onze zoon.
Consultatiebureau
Voor de tweede keer kreeg Max een prikje, maar voordat hij zijn prikje kreeg eerst even meten en wegen. Hij weegt inmiddels 6480 en een lengte van 59.4. Hij doet het dus prima. Wel heeft hij een lichte voorkeurshouding, waar we dus wel even iets mee moeten doen. Zodat hij geen plat hoofd gaat krijgen. Ook mag hij nu vijf keer op een dag op zijn buik liggen om zijn nek te oefenen. Dit doet hij al heel erg goed, elke keer als hij op me buik ligt doet hij zijn hoofdje ook omhoog brengen. Nu dus maar wat vaker in de box of op het kleed op zijn buik leggen. Dit is ook goed voor zijn voorkeurshouding vertelde de arts. Nadat hij helemaal na gekeken is, kreeg hij zijn prikje wat hij echt even niet leuk vond. Wat kan hij boos worden zeg. Zijn navel ziet er nu ook beter uit, vanwege een navelbreukje. En zijn wondje van de liesbreuk operatie geneest ook prima werd er verteld, daar maakte ik me wel een klein beetje zorgen om. Maar niet nodig dus. Thuis heeft hij lekker een fles gekregen, en eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij zo lekker is gaan slapen na zijn prikje. Maar hij deed het prima in de middag.
Babycafeez
Ook deze week ben ik weer even bij het Babycafeez geweest. Eigenlijk zit ik het liefst zoveel mogelijk met hem thuis, want Max is best wel gevoelig voor prikkels. Hoe drukker de dag hoe meer hij s,avonds huilt. Dit is iets wat ik moeilijk vind en wil dit het liefst vermijden. Maar aan de andere kant moet hij ook wennen dat we er eens op uit willen, naar al die afspraken die er zijn. Want echt iets leuks doen zit er weinig in sinds Max geboren is. Toch besloot ik dus even weer onder andere mama,s te willen komen, dit was wel even gezellig. Alleen Max dacht er anders over, want ja het was eigenlijk voor hem bedtijd. En dus was hij flink moe, maar slapen wilde hij daar natuurlijk niet. Niet in mijn armen en niet in het stoeltje daar. Dit vind ik dan best moeilijk en kan ik me niet zo goed meer ontspannen. Dan is het wel fijn te horen dat ze het leuk vonden dat wij er samen weer even waren. Dus ik blijf dit soort dingen toch doen, wil niet teveel angst gaan krijgen om met hem de deur uit te gaan omdat hij misschien weleens zal gaan huilen.
Kinderopvang
Omdat ik best wel wat hulp krijg momenteel, is het ook welkom om af en toe een beetje ontlast te worden. Dus het voorstel is geweest voor kinderopvang. Eerlijk gezegd moet ik er nog niet aan denken. Moeilijk om hem echt uit handen te geven. Maar ze hebben een medische indicatie aangevraagd voor kinderopvang, dus dan kost het ons niets de opvang. Aangezien het Babycafeez in hetzelfde gebouw is als 1 van de kinderopvang in Winsum heb ik me even laten rondleiden en wat informatie gekregen. Het zag er gezellig uit, en kreeg een fijn gevoel hierbij. Hier is dan gelijk mijn keus op gevallen, als het nodig is gaan we hier gebruik van maken. Er zijn drie dagen aangevraagd, maar dit vind ik zelf wel heel veel. Maar beter hoog aanvragen wat misschien niet nodig is als te weinig. Hoe en wanneer we hier vorm aan gaan geven is nog even niet duidelijk voor ons. Dat komt nog wel, die stap vind ik best heel lastig om te zetten.
Krijg je die opvang dan ook gewoon vergoed of moet je dat betalen?
Op medische indicatie word het dus vergoed ja
Het lijkt me niet dat dit een medische indicatie is, daarvoor moet je toch ziek zijn lijkt me. Het is wel heel treurig dat je je zo belast voelt dat je gebruik wil maken van zo’n regeling. Voor Max is het heel leuk natuurlijk om met andere kindjes te zijn. Maar dit vind ik echt weer een geval van een labiel iemand die koste wat het kost een kindje wil en er eigenlijk nog niet voor kan zorgen. Zoveel hulp, en toch krijg je jezelf niet onder controle.
Je hebt geen idee, maar dit is dus niet afkomstig van mij om dit aan te vragen hoor. Dit is via het consultatiebureau gegaan. En ja ik ben ook ziek, weleens gehoord van postnatale en postpartum depressie…? Als het aan mij ligt gaat hij helemaal niet naar het kinderdagverblijf. En de juiste hulp heb ik nog niet, maar die gaat er wel nu echt komen. De hulp die ik kreeg was er voor Max niet voor mij.
Oja en Ps: waarom zien jullie hier alleen maar de negatieve dingen. Ik doe alles voor mijn kind, zelfs hoe zwaar het is in behandeling te zijn om beter te worden. Oordelen is wel heel makkelijk, als je de helft maar weet en die helft is het overlijden van Daan. Maar niemand hier weet wat er nog meer achter weg komt.
Ik ben het helemaal met Melanie eens. Wat een onzin, kinderopvang gratis omdat je het even niet aankunt. En wij maar betalen, werken en de opvang zelf betalen. Ga dan in ieder geval in die uren werken!
En wat betreft de ps, jij wilde toch nog een kindje!
Nouja zeg! wat een lelijke reacties! Het CB gaat dit echt niet voor elke scheet bij iemand aanvragen. Er zal vast een gegronde reden zijn. Ik heb van dichtbij in de familie prenatale depressie meegemaakt, en deze vrouw kon helemaal niet meer voor haar kinderen zorgen (Zij werd opgenomen). Je hebt geen idee wat het is als je het niet zelf meegemaakt hebt.
Goed dat je nu hulp gaat krijgen om aan jezelf te werken! En Max ziet er goed uit.
Ben benieuwd wat voor oplossing er nou voor de brace gaat komen.
Bij medische indicatie is het overig niet GRATIS, je krijgt een vergoeding net als andere mensen die gebruik maken van kinder opvang maar recht hebben op kot omdat beide werken. In geval medische indicatie werk je dus niet beide en zou zonder die indicatie dus volle pond moeten betalen.
Maar kost je nog steeds geld ( op basis van inkomen )
Eerlijk gezegd lijkt mij dit ook geen reden genoeg voor medische indicatie. Dat is echt voor ernstige gevallen en dat is naar wat ik lees niet aan de orde.
Al veel hulp en alles zwaar vinden.. een baby/ kind is nu eenmaal zwaar.
Pnd is een heel ander verhaal….
Ja wat je leest klopt, er zijn ook nog dingen die ik niet vermeld. Juist omdat jullie zo reageren. Dus oordeel niet op de helft om te zeggen dat het niet het geval is van een postnatale depressie.
Ik lees ook regelmatig je blogs en ben zelf ervaringsdeskundige qau Pnd en dat kees ik hier niet. Bij daar vond je het ook al zo zwaar als hij onrustig was en niet zo veel sliep.
Hier las ik ook dat hij al in zijn bedje moet slapen want mama wil ook rust….
Lees vooral hoe zwaar je het vind…een baby is zwaar!
Natuurlijk heb je iets heel heftigste meegemaakt. Een kind verliezen moet niemand meemaken. En dat dat nog doorspeelt begrijpt iedereen.
Zoek goede hulp en wellicht dan opvang voor het uur therapie ed maar om nu 3 dagen je kind naar de opvang te studeren….medische indicatie???
Ik ken mensen die ernstige reuma hebben met heel veel pijn maar die krijgen ook geen indicatie. Zelf gekozen voor een kind immers….
Reacties zijn misschien hard maar mensen oordelen nu eenmaal over wat ze lezen….
Als je goed had gelezen maak ik geen gebruik van 3 dagen dagopvang. En misschien gaat hij er helemaal niet naar toe. Ligt er maar net aan wat er nu voor behandeling gaat starten. En je denkt toch niet dat ik alles hier vertel dus wie zegt dat ik geen postnatale depressie heb…
Ik kreeg tranen van deze reactie…en u bent pnd deskundige? Hoe kunt u zo reageren!
Debbie…negeren deze mensen willen je nier helpen en juist nog dieper in een gat gravenx
Ja, ik heb zelf een heftige PND gehad dus weet heel goed wat dat is en hoe dat zich uit.
Ik zeg dat ik dat in haar blogs niet terug lees qua symptomen…het is wel iets anders dan dingen ” gewoon” zwaar vinden
Is puur op wat ik lees, reageerde misschien wat fel maar heb helaas vaak zat ervaren dat mensen al heel snel zeggen een PND te hebben terwijl dat wel iets heftiger is dan de dingen zwaar vinden.
Ik onderschat pnd zeker niet. En nee de symptomen niet vermeld omdat ik het ook ergens niet durfde uit te spreken dat ik het heb omdat de huisarts het te licht in zag. Maar daar is hij op terug gekomen dus durf het nu wel te zeggen dat ik pnd heb.
Als je wil dat er niet geoordeeld wordt nav een half verhaal vertel dan geen half verhaal. Geen werk, toch kinderopvang omdat het zwaar is een kind wat je zelf graag hebt gewild vind ik echt een belachelijk verhaal. Ga dan op die dagen maar gewoon een baan zoeken. Dan draag je nog wat bij aan de maatschappij.
Weet je…..( dat denkt cb wellicht ook) die medische indicatie is vooral in max zijn belang
Dat kind keer niets aan doen.
Ik vind het wel erg dat er zo hard geoordeeld wordt over een situatie die allesbehalve makkelijk is. Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen volgens mij. En ik kan me heel goed voorstellen dat je daarna heel sterk kan verlangen naar een kindje. En natuurlijk is het dan heel zwaar als je kindje dan vervolgens ook weer in de medische molen komt en je te maken krijgt met een liesbreuk, klompvoetjes en alles daaromheen. Dat is niet niks. Ik kan me best voorstellen dat je er dan flink doorheen kan zitten (nog afgezien van een evt depressie/trauma). Het belangrijkste is dat er van het kindje gehouden wordt en ervoor gezorgd wordt en dat er zoveel mogelijk in werking wordt gesteld om er weer bovenop te komen en verder te kunnen. Heel veel sterkte gewenst en wijsheid bij de keuzes die jullie moeten maken.
Ik begrijp dat het vervelend is als mensen oordelen, maar hopelijk begrijp je wel hoe dit steeds overkomt. Zelfs als je over genietmomentjes schrijft komt het heel geforceerd over, en als je echt echte hulp wilt dan zorg je dat je nu krijgt en niet pas over een halfjaar. Ik ben het wel eens met wat de rest zegt, raap jezelf bijeen en ga werken ofzo. Dat is ook goede afleiding he!
Voor hulp ben je afhankelijk van een huisarts en eventueel een psychiater. En voor vele dingen staan er ook wachtlijsten he… Als ik zelf niks zou doen, was er nu nog niks in gang gezet. Dus er komt wel hulp en nee niet over een half jaar. En als ik niet eens goed genoeg voor mijzelf en mijn gezin kan zorgen wel te gaan werken, dat klinkt logische zeg…
Als je niet goed voor jezelf kan zorgen en dus niet kan werken waarom kies je dan voor een kind? Ik oordeel misschien heel hard maar werk ook heel hard om voor mezelf, mn gezin en de maatschappij te zorgen, dat doe ik door misdel van het betalen van belastinggeld en zorgpremies!
Ik heb het over op dit moment dat ik niet zo goed voor ons kan zorgen en wat hulp nodig heb. Maar dat komt wel goed. En dat wist ik toch ook niet van te voren dat dit zou gebeuren. En werken doe ik niet omdat ik al vanaf me 16e afgekeurd ben. Wat de toekomst verder brengt zien we dan wel weer. Het gaat nu om mijn herstel en om mijn gezin gelukkig te zien.
Daar ben ik het helemaal mee eens, Natas. Als je vanaf je 16e al afgekeurd bent zal er wel meer spelen dan wij als buitenstaanders weten, en dat is oke. Alleen kan ik er niks aandoen dat het me enorm irriteert dat het overkomt alsof je gewoon geen ruggegraat hebt, en gebruik maakt van alles wat er in Nederland bestaat terwijl ik en vele andere keihard moeten werken om onze kinderen alles te kunnen geven. En voor depressies bestaan ook altijd nog medicijnen waar je misschien baat bij hebt.
Ja medicatie díe je gevoel afvlakt, heb ik jaren geleden ook al eens gehad. Ben juist blij dat ik nu kan voelen als ik dat niet kan, kan ik niet geholpen worden want dan boeit het me allemaal niet meer. En ja ik ben niet voor niets afgekeurd, waar ik hier nooit echt over heb geschreven. Maar ik heb een chronische vermoeidheidssyndroom al vanaf me 13e. Daar zijn de nodige psychische problemen bij gekomen. En nooit echt iets mee gedaan vanuit het verleden wat ik heb meegekregen. Door het overlijden van Daan en de geboorte van Max zijn er zoveel dingen naar boven gekomen die ik nooit had verwacht dus ik heb echt wel ruggengraat, maar gewoon heel veel meegemaakt. Waar ik nu volledig mee aan de slag ben en verder mee ga tot alles op orde is en ik gelukkig kan zijn met mijzelf en mijn gezin.
Als je zo met jezelf in de knoop zit waarom begin je dan aan kinderen? Die zijn daar de dupe van, dat is toch niet eerlijk. Natuurlijk weet je van tevoren niet hoe het loopt, maar je kan heus wel bedenken hoe je in je vel zit. Ik vind het gewoon onnozel, en vind het eerlijk gezegd schandalig dat kinderen op deze manier ter wereld mogen komen. En mensen die zeggen dat kinderen alleen maar liefde nodig hebben praten onzin, zo werkt het nanelijk niet. Een kind is het echte werk, met alle zorgen en ongemakken daarbij. En je moet sterk genoeg zijn om dat te dragen en anders ben je niet geschikt. Het is geen pop.
Wat een harde reacties allemaal. Ik lees al een tijdje dit blog en aan de ene kant vind ik het zo erg en sneu wat Debbie meemaakt. Zeker het verlies van een kind te moeten meemaken. Je moet er toch niet aandenken. En dan is het heel begrijpelijk dat als er een ander kindje komt dat al dat oude zeer en verdriet weer naar boven komt. Dat is erg verdrietig en naar want wat zo’n mooie periode had moeten worden is weer een nieuwe periode van verdriet en het ergste is, Debbie kan die periode nooit meer over doen. Die eerste weken met Max. Het is te hopen dat als Max over de vier maanden zit dat ze dan wat rust krijgt.
Aan de andere kant krijg ik ook wel de kriebels als ik het blog zo lees. Als je het terugleest vanaf het begin dan heb je het vermoeden hier te maken te hebben met een zeer labiele vrouw die veel ellende in haar leven heeft meegemaakt en maar niet de handvatten kan vinden om de knop om te zetten. Daar mogen wij als buitenstaander niet over oordelen want wij weten nooit wat iemand heeft meegemaakt en hoe diep dat verankerd is. Je hebt nu eenmaal mensen die altijd labiel zullen blijven en altijd een cordon van hulpverleners om zich heen nodig hebben om het leven aan te kunnen. Toch staat ieder aan het stuur van zijn eigen leven. Zo ook Debbie en kan alleen zij bepalen in hoeverre ze het verleden kan laten rusten en er voor rust, stabiliteit en geluk te kiezen. Ik hoop van harte dat dat haar gegeven is. Want Max is nu nog klein, maar groeit op en heeft een sterke en stabiele moeder nodig in zijn leven.
Hier kan ik alleen maar bij aansluiten.
Ben bang dat al die negatieve reacties het alleen maar slechter maken. Deze vrouw is waarschijnlijk al jaren zeer labiel. Daar zal wat ze in het verleden heeft mee gemaakt zeker in meespelen.
Mooi was geweest dat ze voordat ze aan kinderen was begonnen al aan haar zelf had gewerkt en wat sterker was geworden.
Helaas was ze zich waarschijnlijk niet bewust hiervan en krijgt ze het ook nog eens extra te verduren.
Een kindje verliezen laat je normaal al flink wankelen , laat staan als je al niet sterk bent.
Ik kan mij de wens naar een tweede kindje dan wel heel erg goed voorstellen maar of dat verstandig was in deze situatie is een ander verhaal.
De situatie is nu wel zo als hij is en het zou voor Debbie erg fijn zijn als sterker wordt en daarmee ook uit die slachtofferrol kan stappen. Daar zal ze zelf heel hard aan moeten werken.
Ik hoop dat , dat haar gaat lukken en ze nu de juiste hulp kan krijgen.
Ik kan me de reacties indenken maar wil toch vragen rekening te houden met Debbies gevoel. Het is duidelijk dat het niet goed gaat, al deze extra druppels kunnen de emmer doen overstromen. De opvang voor max komt natuurlijk ook niet voor niets aanwaaien; dat lijkt mij een preventieve actie van het cb… dat is toch juist zeer ernstig? Reik liever handvatten aan, biedt een luisterend oor, ontzie. Deze reacties zijn zo hard dat het onbedoeld mokerslagen zijn.
Ja en maar pamperen en ontzien! Vreselijk wat Debbie doorgemaakt heeft maar schuif ons nou niet de schuld in de schoenen. Eigen keus om dit op het internet neer te zetten, onze reacties zijn niet meer dan logisch. Net als het eigen keus is om voor kinderen te beginnen. Opvoeden kost geld, energie en heel veel inzet. Als je een van die dingen niet hebt maak het dan eerst op orde voordat je aan de volgende stap begint.
Alles wat je hebt meegemaakt steeds gebruiken als excuus, en lekker je heil zoeken in die zweverige toestanden bij Mirre wat voor een labiel iemand NIET helpt. Ik heb ook genoeg meegemaakt en dat is nergens een excuus voor. Opstaan en doorgaan, zo werkt het leven nou eenmaal. Als je er zo in blijft hangen snap je er dus ook nog eens helemaal niks van.
Het is ook wat ze schrijft in haar blogs ( en dan doel ik niet op alleen deze maar al ver terug…Ook al tijdens de zwangerschap van Daan)
Ook toen was het in zelfde trent. Labiel zeer zeker en dat ze dingen heeft meegemaakt dat geloof ik ook. Voor sommige mensen is dat heel lastig om mee om te gaan. Die zijn niet zo sterk.
Naïef ook denk ik, wat er meegemaakt is, is verschrikkelijk niemand zou een kind moeten verliezen maar als ik de blogs zo lees zou ze het waarschijnlijk ook zwaar hebben als dit niet gebeurt was.
Er zijn mensen die nadenken over keuzes en er zijn er ook die dat minder doen( niet zo kunnen) en vooral focussen op wat ze graag willen.
Een baby vraagt veel aandacht, die slaapt niet meteen braaf in zijn bedje, die slaapt regelmatig avonden niet.
Dat is normaal….Maar naar mijn idee wordt alles al zo zwaar gezien…..
Daar spelen vast zaken mee maar nogmaals het is een lijn in alle blogs door ook van veel langer geleden ( alles zwaar zien…)
Deze reacties begrijp ik dus helemaal.
Hulp zoeken en krijgen is belangrijk vooral voor Max. Die kan er helemaal niks aan doen en heeft recht om op te groeien in een stabiele omgeving en als ouders daar niet in staat zijn dan is het in zin belang dat andere daarin voorzien.
Exáct, en juist dáárom niet groen en geel zien van jaloezie bij betaalde/medisch geinduceerde opvang. Dat is het beste voor Máx. En niet z’n mam nóg harder treffen. Dat is nóg zwaarder voor haar en dús voor Max. Wat nu als ze het niet meer red? Als jullie allemaal zo goed begrijpen dat de 1 sterker is dan de ander, waarom de minder sterke dan zo hard proberen te raken?
Eens met Hanna ….Voor Max het beste.
Mijn moeder breekt ook als ik lees dat hij , 2 weken oud maar in zijn eigen kamer moet slapen want mama wil ook slapen….en hij moet niet verwend worden.
Pardon??? Hij is pas 2 weken…en als je een baby heb weet je dat je de eerste tijd snachts minder slaapt…
En dan als hij snachts in ziekenhuis moet blijven….thuis gaan slapen omdat je moe bent en het fijn is om lekker te gaan slapen…
Geen haar op mijn hoofd dat ik mijn kind alleen laat in het ziekenhuis.
In bijna alle ziekenhuizen mogen ouders blijven slapen bij hun kind. Gelukkig ook!!
Maar nee…..zij niet want ze heeft het al zo zwaar…
Het arme kind!!
Dus ja…in max zijn belang hulp!!
Maar waarom haar sparen? Mensen mogen het toch wel zeggen? Misschien ( al heb ik daar hard hoofd in ) zet het haar tot na denken en gaat ze keihard aan zich zelf werken met de juiste hulp zodat ze haar schouders er weer onder kan steken en er echt voor haar kind zijn.
Jullie doen net alsof Max de meest vreselijke moeder heeft die er bestaat. Max komt helemaal niets te kort. Elke dag 5 keer zijn fles, schone luiers, word gewassen en in bad gedaan, krijgt zijn speelmomentjes, genoeg slaap, zijn medische zorg en heel veel liefde en knuffels.
En zijn mama doet er alles aan om dit over een tijdje helemaal zonder hulpverleners te kunnen doen. Ik voel me al een slechte moeder dat hoeven jullie niet ook nog eens te vertellen.
Misschien is het een idee dat je je blogs wat positiever schrijft. Focus op de goede dingen en klaag niet zoveel. Ik geloof echt wel dat je veel van je kind houdt, maar je kan ook anders beschrijven hoe je je voelt. Dan worden het niet zulke negatieve zeikblogs en willen mensen je misschien tips geven oid. Het lijkt alsof je je erbij neerlegt, dat het is zoals het is. Want zo hoeft het niet te zijn, daarom werk je aan jezelf. Straal dat wat meer uit! Positieve mindset, dat is al de helft.
Ik hoop dat je het over een tijdje zonder hulpverleners kan!
Besef ook dat een kindje nu eenmaal veel zorg vraagt, de normale dingen zullen er zijn en die ervaar je nu als heel zwaar.
Wellicht omdat je dus hulp nodig hebt maar besef ook dat het normale dingen zijn die bij het moederschap horen.
Laat hem ook bij je slapen als hij dat nodig heeft en al zo jong in zijn eigen bedje omdat hij anders verwend wordt. Laat hem niet snachts alleen in het ziekenhuis ( als jij het niet trekt dan papa bij hem?) dat soort dingen zijn wel erg belangrijk voor zon jong kindje. Dat hij voelt dat je er voor hem bent.
Zelf helaas veel gezinnen gezien waar de focus lag op de praktische dingen zoals flesje op tijd, schonen luiers ed. Dat is nodig maar zorgen dat je kindje weet dat jij er voor hem bent is nog veel belangrijker.
Zoek daarvoor echt hulp als je dat nu zo zwaar vind. Hij voelt dat ook!
En dit is puur gebaseerd op je blogs en wat ik lees. Zo komt het namelijk over.
Dat een kind veel zorg nodig heeft vind ik zeker geen probleem, ben zelf aan kinderen begonnen. Dus dit wist ik. Alleen helaas de medische factor vergt gewoon erg veel van mij. En ja ik heb hulp nodig en dat roep ik al een tijdje, alleen niet altijd is dat gelijk op voorhand.
Wat betreft het slapen met je kindje, dat roept veel angst op wat ik al eens heb aangegeven. Daar kwam het vandaan hem gelijk in zijn eigen kamer te laten wennen. Maar is ook anders gelopen dan ik eerst wilde. Want hij heeft toen hij dat echt nodig had bij ons geslapen. Nu heeft hij dat niet nodig, en slaapt prima in eigen kamer. Maar mocht er echt eens iets zijn, ben ik er zeker voor hem. Niemand die dan zegt dat hij in zijn eigen bed moet slapen. Ook weet ik uit de ervaring met Daan hoe zwaar het is om steeds bij je kind in het ziekenhuis te zijn. Ik ging er letterlijk aan onderdoor. Dit is dan ook de reden waarom ze in het ziekenhuis hebben gezegd dat ze niet wilde dat ik steeds bleef slapen. Advies en mijn eigen gevoel daarin gevolgd. En weet je dat is echt heel moeilijk niet bij je kind te zijn die je zo nodig heeft. Echt geloof me hij krijgt alles wat hij nodig heeft, niet alleen de praktische zorg maar ook die aandacht dat hij weet dat ik er altijd voor hem ben.
Kijk, dat lees men dus niet terug in je blogs.
Wat je nu schrijft maakt al een heel stuk duidelijker.
Zelf zou ik nooit mijn kindje alleen laten in het ziekenhuis ( ik weet erg goed hoe zwaar dat is, helaas ook meegemaakt met mijn jongste kindje) dat is een keuze die iedereen voor zichzelf moet maken. Maar goed goed ik zet mijzelf dan ook helemaal opzij voor mijn kinderen. Dat is natuurlijk ook niet goed.
Ik wilde ook koste wat kost borstvoeding geven en dan moet je natuurlijk ook wel in het ziekenhuis blijven slapen.
Bij Daan sliep je toch ook meestal thuis? Of mocht je toen ook niet bij hem zijn?
Heb je geen hulp van familie of vrienden in de buurt? Professionele hulp is vaak lastig en duurt lang. En je man, lees ik niet heel veel over. Kan die niet een dag ouder verlof opnemen om je wat te ontlasten?
Hopelijk kan je snel wat positiever zijn en vol de aandacht geven die hij nodig heeft en jij ook wilt.
Nou al die dingen die ik nu benoem zijn zeker weleens aanbod geweest op mijn blog. En ja met Daan sliep ik ook thuis, omdat ik 2x op een dag bij hem was. En zoveel pijn had vanwege een hernia dat ik het niet trok. En in de nachten kon ik niks voor Daan betekenen, hij sliep toch altijd aan 1 stuk door. Nee als ik hulp had gehad uit mijn sociale kring deed ik daar wel een beroep op. Over mijn man vertel ik idd niet veel omdat het niet om hem gaat. Maar hij is de afgelopen 3 weken thuis geweest (vakantie) en heeft veel ook van mij overgenomen. De afgelopen dagen sta ik er zo goed als alleen voor omdat hij ziek is. Buitenom dat ik echt extreem moe ben en moeite heb met uit bed komen laat en in de nacht, sta ik echt wel voor Max klaar.
Wat een harde reacties!!!!! Duidelijk van mensen die niet weten wat een postnatale depressie inhoudt! Ja je kiest zelf voor een kind maar je kiest niet voor de postnatale depressie, die dus na je bevalling begint. Of een vrouw dit krijgt weet je nooit van te voren. Ikzelf ben 6 weken opgenomen geweest op de moeder en kind afdeling van het Erasmus MC in Rotterdam met een postnatale depressie. Als je als vrouw een postnatale depressie hebt, wil je misschien wel werken, maar kan je niet werken omdat al je tijd opgaat in therapieën en zo goed mogelijk voor je kind (eren) probeert te zorgen en je daarna geen energie meer over hebt. Je energie word voor 90% opgevreten door de depressie. Mijn jongste zoon is ook een week opgenomen geweest in het ziekenhuis ivm overmatig huilen. Ik mocht niet eens van de arts blijven slapen in het ziekenhuis omdat ze zag dat ik rust nodig had. Dus oordeel niet gelijk als een moeder niet bij haar kind blijft in het ziekenhuis. Mijn oudste zoon gaat in september naar de basisschool en dus van de peuterspeelzaal af en dan gaat mijn jongste een dag naar de kinderopvang. Moet ik dan die uren gaan werken? Nee want ik heb die tijd nodig om te verder te werken aan mijn herstel. Ook voor mij is er een medische indicatie aangevraagd voor kinderopvang. Helaas is dat bij mij afgekeurd omdat ik een arbeidscontract heb. Ik wou dat het wel goedgekeurd werd want dan was ik nu waarschijnlijk een stuk verder in mijn herstel. Nu hoor ik veel mensen denken:” je bent vast depressief geworden omdat je de zorg voor je kinderen niet aan kan.” Nee dat is niet zo. Ik kan de zorg voor mijn kinderen nu niet goed aan omdat ik depressief ben geworden en niet anders om. En dat geld voor alle moeders met een postnatale depressie. Mensen kunnen hier pas over oordelen (en dus een reactie plaatsen) als ze zelf weten wat een (postnatale) depressie inhoudt.
Esther, jouw verhaal lijkt mij duidelijk maar denk dat veel mensen reageren die al veel langer mee lezen en dus de rode lijn zien. Ook al toen ze zwanger was van Daan zelfde strekking, toen nog echt geen PND.
Niemand zou ontkennen dat een PND niet heftig is, zeer zeker.
Maar ik en vele krijgen het idee dat Debbie het hier gewoon op gooit om haar problemen te verklaren. De slachtofferrol lees je overal erg in door. Kenmerken van een PND lees ik weer minder.
( bv als ze schrijft , het was zon zware week, maandag naar het ziekenhuis, dinsdag kwam er iemand van maatschappelijk werk om te helpen, woensdag naar cb en vrijdag zelf naar de huisarts dan komt dat al zeer negatief over)
Esther, dit speelt zoals al geschreven veel en veel langer, ik lees ook al heel lang mee en inderdaad niks positiefs. Postnatale depressie is vreselijk maar volgend mij heeft Debbie zelf al aangegeven dat dat bij haar niet het geval is.
Vind het zielig voor het kindje, hoop dat er inderdaad snel hulpt komt voor Max.
Ik heb het nooit bevestigd dat ik het wel of niet heb. Maar het is inmiddels wel duidelijk dat ik wel een postnatale depressie heb. Dit omdat de huisarts er te licht over dacht, maar er wel op terug gekomen is.
Esther, dit speelt zoals al geschreven veel en veel langer, ik lees ook al heel lang mee en inderdaad niks positiefs. Postnatale depressie is vreselijk maar volgend mij heeft Debbie zelf al aangegeven dat dat bij haar niet het geval is.
Vind het zielig voor het kindje, hoop dat er inderdaad snel hulpt komt voor Max.
Eerst wil ik even zeggen dat veel vrouwen die hier negatief op gereageerd hebben zich echt moeten schamen. Meer ga ik niet zeggen hierover, het is oprecht schandalig. Geen van deze vrouwen heeft het recht om Debbie zo de grond in te boren om het feit dat ze hulp zoekt voor zichzelf en haar kindje. We hebben het hier over een mede mama dames….een mama die al een kindje verloren heeft en net als iedereen een gelukkige mama wilt zijn. Wie zijn jullie om haar dit niet te gunnen? Waar zijn de vragen zoals “kan ik je helpen?” Of “heb je advies nodig?” Mamas horen elkaar te ondersteunen. Hoe zouden jullie je voelen als dit soort reacties terug zouden komen in een blog waar je zo eerlijk mogelijk in bent? Hulp zoekende in een moeilijke tijd…deze blog is haar wnige uitlaatklep.
Debbie, ik weet waarom jij dit blog schrijft en ik vind het zo ontzettend eerlijk geschreven. Je doet dit voor jou maar weet ook dat dit andere vrouwen zal helpen die in jouw situatie zitten. Je doet het goed. En bij deze…kan ik iets voor je doen? Ik woon helaas niet in de buurt maar als je kleertjes nodig hebt laat het me weten want ik heb er heel veel liggen die ik zo op kan sturen.
Mamas ondersteunen elkaar.
Jenny je hebt helemaal gelijk.
Tegenwoordig kunnen mensen alleen maar oordelen en meer niet.
Heel erg jammer dit.
Soms lopen de dingen nou eenmaal niet zoals je had gehoopt en dan moet je er het beste er maar van maken.
Hoe slecht en goed dat soms ook gaat.
Jezelf maar even bij elkaar rapen?
Ga maar werken?
Mensen jullie weten zo niet hoe het voelt om gevangen in je eigen geest te zitten.
Let op mensen je geest kan rare dingen met je doen en ik gun het niemand.
Maar voor alle mensen met deze vooroordelen hoop ik dat jullie 1 weekje zich zo voelen als zei zicht voelt en dat met alle macht die je hebt er voor je kind te zijn en zoveel van je kind te houden.
Debbie meissie wees trots op jezelf.
Je mag er wezen en je bent een lieve mama die ondanks alles er voor je kindje wil zijn en onverontwaardelijk van je kindje houd.
Dikke knuffel en kus van mij
Wat een ziek zooitje vrouwen zitten hier tussen zeg bah. Schaam je, oordelen over een ander? Wat een ander hier ook al aangeeft steun elkaar helpt elkaar, maar niet iemand die nu niet stevig in haar schoenen staat de grond in trappen, hoe laag ben je dan? En dan zit er ook nog een ervaringsdeskundige bij. Haha zoek aub een ander beroep, je zal maar bij haar terecht komen met problemen, dan maak je er een einde aan:( Debbie ik raad je wel aan om te stoppen met je blogs maar vooral omdat er zoveel onwetende en hersenloze mensen op reageren. Heel veel sterkte en ik hoop dat je de juiste mensen zal ontmoeten die je een steuntje in de rug geven, dat verdien je want je hebt al zat meegemaakt. Dikke knuffel Suus
Lees eens een paar jaar terug van toen ze niet eens mama was.
En lees daar al de rode draad van alles zwaar zien en weinig kunnen hebben.
Eens dat er wel erg hard geoordeeld wordt maar begrijp de reacties ook wel , tenminste als je al veel langer mee leest. Ik vermoed dat ze een kindje hebben erg geromantiseerd heeft. Als je eerste kindje dat overlijd is het verlangen naar een gezond kindje natuurlijk nog groter en misschien valt het dan allemaal ook tegen qua hoe zwaar het is.
Ik hoop dat ze goede hulp krijgt en sterker in haar schoenen komt te staat en daarmee een stabiele mama voor Max kan zijn.
Sterkte
Wat zijn jullie een stelletje azijnpissers niet normaal
Ik volg Debbie ook al een hele tijd
Wat die vrouw en man allemaal hebben meegemaakt petje af
En voor de rest laat die vrouw met rust
Debbie als je hulp nodig hebt kan je mij een Pb sturen