In geschreven woorden ben ik beter dan het vertellen, mijn gevoelens uiten met geschreven woorden wat lucht dat op. Al tijden ben ik bezig met mijn levens verhaal te schrijven in boek vorm. Ik wil het verhaal van Daan vertellen. Er is zo veel te vertellen wat wij als gezin hebben mee gemaakt. Maar ik loop vast heel erg vast. Niet alleen met mijn boek, maar er komt nog maar weinig uit me vingers. Al weken heb ik geen letter geschreven voor mijn boek en al tijden voel ik alsof ik mijn blog verwaarloos. Nog maar twee maanden kan ik gebruik maken van een schrijver die mij en andere schrijvers helpt hun levens verhaal te schrijven. Maar haal ik hier genoeg uit, nee is het antwoord. Als ik geen letter op papier krijg hoe kan ik dan teksten laten lezen aan anderen. Weten wat ze ervan vinden en horen hoe het anders kan. Ik baal enorm van mezelf, zo in gevecht met mezelf door alles wat ik heb meegemaakt. En toch ook zo bang dat ik dingen ga vergeten voordat ik ze kan opschrijven. Doe je dat dingen vergeten, of is het gewoon dat ik nu zo druk in me hoofd ben dat ik er niet bij kan komen. Zo moe ben ik van alles dat het me niet lukt om te schrijven. Zo graag wil ik dat het geschreven wordt, tegelijk ook mijn blog bijhouden. Maar heb echt de grootste moeite hiermee. Ik kan wel janken dat het lichtje in me aan het doven is voor het geschreven woord.
“Jaren geleden als kind zei ik al dat ik schrijfster wilde worden. Ik schreef hele verhalen in kindertaal wel te verstaan. Ook schreef ik dagboeken vol, met dingen die ik mee maakte. verliefdheden op leraren, het ziek zijn en niet bij de maatschappij horen. Ik wist zeker ooit zou ik een boek gaan schrijven. Maar dat werd na een paar jaar vergeten door mij. Ik schreef bijna nooit meer, ik vergat mijn droom.”
Het gevecht met mezelf en alle gevoelens die loskomen zijn heftig, er is geen ruimte voor geschreven woorden. Bang ben ik dat het weg blijft, dat het ineens weer jaren duurt voordat ik weer aan me boek kan werken. Of dat het boek er nooit zal komen. Dit voelt als falen, want ik maak toch nooit iets af. Ik kan toch nooit iets goeds doen. Waarom ben ik in godsnaam begonnen met mijn levensverhaal te schrijven. Wilde ik het alleen maar van me af schrijven, of meen ik het serieus dat het boek er moet gaan komen. Ja ik wil dat dit boek er gaat komen. Maar ik weet gewoon echt niet hoe. Moet ik weer een droom op gaan geven of zal het lichtje in me weer gaan aanwakkeren.
“Een droom opgeven is een hele moeilijke beslissing, dit heb ik al eerder gedaan. Ik wilde naast me kleine meisjes droom om schrijfster te worden, dierverzorgster worden. Ik ging naar de meeste geweldige school in mijn ogen. De beste dierverzorging opleiding van Nederland, in Barneveld. Wat was ik trotst dat ik daar werd aangenomen. Want op deze school kom je niet zo snel. Maar ik had het voor mekaar gekregen, ondanks mijn beperking. Want dat heb ik ze zeker laten weten dat ik een chronische vermoeidheid syndroom heb. Dus met andere woorden, ik ben altijd moe en heb veel pijn. Maar ik kreeg deze geweldige kans om de opleiding te gaan doen. Helaas is dit van korte duur geweest. Na vier maanden stortte ik letterlijk in op mijn stage bedrijf. Ik ging nadenken of ik hier wel verder mee moest gaan. Als ik de opleiding al niet goed kon doorstaan, hoe zou ik dan ooit in een dierentuin kunnen werken met olifanten. Mijn grootste droom was dit. Nog op de dag van vandaag doet het me pijn dat ik deze droom heb op moeten geven.”
Dus nee ik wil niet weer een droom opgeven. Ik wil dat mijn lichtje in me weer gaat branden, zo fel dat de woorden weer gaan stromen. Maar wat is er voor nodig om mijn inspiratie terug te krijgen…
misschien helpt een pauze even? paar dagen niet bloggen, niet schrijven, lekker ontspannen en genieten, leuke dingen doen? Ik weet het ook niet zo goed, moeilijk hoor!
Lieve Debbie,
Ik herken me erg in jou gevoel en gedachte!
Ik ben ook bezig met mijn persoonlijk verhaal op te schrijven om er vervolgens een boek van te maken en loop op dit moment ook vast. Ik doe op zo een moment dat ik vast zit even niks aan mijn verhaal. Ik laat het rusten, schrijf er even niks aan. In het begin vond ik dat ook verschrikkelijk zeker omdat het voelde als falen.. en omdat mn omgeving er naar bleef vragen. Maar na een tijdje besefte ik dat ik er op dit moment even niet klaar voor was, dat ik gewoon weer even moest wachten en moest verder gaan als ik merkte dat het weer kon. Nu ik dat voor ogen heb merk ik dat ik er makkelijker mee om kan gaan. En zelfs dat ik weer inspiratie en vlagen krijg met dingen die echt in mn verhaal moeten. (Hoewel het dan niet concreet een hoofdstuk is) ik schrijf deze dan op voeg deze blaadjes bij mijn mapje van mijn verhaal. En als ik dan weet/voel ik kan verder heb ik het toch.
Weet dat je het nooit zult vergeten. Het is een deel van je leven, het hoort bij je. Mijn “hulp” (creatief therapeute, ik vind het zo vervelend klinken als andere zeggen dat je hulp gezocht hebt) zegt altijd: je zal niet vergeten wat je hebt meegemaakt, het enige wat je kan is alles een plekje geven en er beter mee om gaan. Ik hou me aan deze gedachte vast, en weet dat mijn boek op een dag wel af komt.
Ik lees nu al een tijdje je blog met veel bewondering ik vind het zo knap over hoe je met alles om gaat en alles doet ondanks je verdriet en dergelijke!
Ik wil je dan ook vragen/aanbieden van mocht er iets zijn, of je hebt even een luisteren oor nodig ik er voor je ben. Dit klinkt natuurlijk heel vreemd dat snap ik. Maar hoewel onze achtergrond verhalen anders zijn, ik herken me zo goed in je gevoel, gedachten enz.
Hopelijk heb je iets aan mijn reactie!
Liefs Sharon
Sharon onlangs geplaatst…Mijn eerste blogbericht
Hoi Debbie,
Weet je wat het met schrijven is. Je moet het gewoon doen. Ik moest voor m’n studie heel veel schrijven, vooral voor mijn afstudeerscriptie en ik had regelmatig helemaal geen inspiratie. Mijn tutor vertelde mij toen dat schrijven eigenlijk gewoon werken is. Elke dag op een vaste tijd gaan zitten en gewoon beginnen, al typ je eerst maar eens een onzin zin, uiteindelijk komt de rest vanzelf. Mij heeft dat heel erg geholpen, misschien helpt het jou ook.
Is het een goede tip als je elke keer als je gaat zitten opent met de zin aan mijn lieve mannetje Daan……….. en dat je dan zo op papier kunt zetten wat je wilt?
En Debbie het is niet zo erg als dromen niet of niet helemaal uitkomen. Je hebt misschien dan toch kunnen genieten van de voorpret en je kunt altijd weer nieuwe dromen maken. Dat is geen falen hoor. Absoluut niet, wees maar niet zo streng voor jezelf. Je hebt al zoveel doorstaan, je mag echt een beetje lief zijn voor je zelf. Blijf geloven in jezelf, dan komt het uiteindelijk allemaal goed. Ik ben er van overtuigd dat jouw boek er gewoon gaat komen. Ooit. Als jij er klaar voor bent. Veel liefs van Corrie.