Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan.
Mirre
Ik nam de dappere besluit om de begeleiding in te gaan bij Mirre, op het moment dat de afspraak gepland was werd ik wat rustiger. Ik ga er voor en ik zie wel hoe het gaat lopen met het geld. Geen idee nog hoelang ik daar onder behandeling ben, maar dat heb ik natuurlijk ook zelf in de hand. Voor nu heb ik mijn eerste sessie gehad, en wat was het spannend toen ik bij Mirre binnen stapte. Ik had een lange reis achter de rug, dus meteen ging ik even plassen. Maar wat een rust in het gebouw, niemand te horen en te zien. Toen ik het terrein op kwam had ik wel iemand zien zwaaien vanuit het andere gedeelte van het gebouw. Dus dacht loop daar even heen. Daar sta ik even te kletsen en ze neemt me mee naar de andere kant waar ik al vandaan kwam. Ik werd opgevangen door iemand en zij dat ik wel mocht gaan zitten bij degene waar ik al mee in gesprek was. Gelijk een fijn gesprek had ik met haar, ze stelde ook gelijk voor dat ze me wel na mijn sessie terug naar Emmen wilde brengen. Dat vond ik wel heel erg lief aangeboden. Heel even later werd ik naar de ruimte gebracht waar het allemaal zou gaan gebeuren. Ik zit daar alleen, en helemaal niet op mijn gemak. Toch voel ik de liefde van het gebouw en de omgeving om mij heen. Ja ik ben daar heel gevoelig voor, daarom is dit dus ook de juiste plek voor mij om in behandeling te zijn. Maar bang voor het onbekende, wat staat me te wachten.
Sessie
José komt binnen, haar had ik al even gesproken op de open dag dus dit voelde ook gelijk goed. Als je naar een reguliere hulpverlening gaat krijg je een hand en de standaard vraag hoe gaat het met je? Hier werd ik begroet met drie kussen op me wang, alsof je een familielid begroet. Hierbij voelde ik me erg ongemakkelijk bij, maar toch had het zo veel liefde in zich. Wat een “kennismakingsgesprek” al niet met je doet. Een sessie van 2 1/2 uur gehad en er is echt heel veel aangeraakt. Met volle emotie heb ik kunnen vertellen, dat is nogal even geleden dat ik dat kon. Toen kwamen we op het punt dat ze me in gedachten terug liet gaan naar het moment van het overlijden van Daan. Ik liet het over mij heen komen, maar eerlijk gezegd was ik zo bang voor de gevolgen die dit zou hebben. Niet alleen tijdens de sessie maar juist als ik weer thuis zou zijn. Ik voelde daar paniek opkomen, in mijn hoofd hoorde ik ambulance en politie. Ik greep ook letterlijk naar mijn oren om het niet te willen horen. Maar het zat nou eenmaal in mijn hoofd. Nadat ik weer rustiger werd, zijn we het gesprek rustig gaan afsluiten. Ze gaf mij een knuffel, weer zo,n ongemakkelijk moment. Wat ik dan ook tegen haar zij. Het antwoord daarop “daarom doe ik het ook, ik voel dat je het nodig hebt” En ja daar heeft ze zeker gelijk in. Ik mocht nog even in de ruimte bijkomen, ze liet me toen dus alleen. Na een tijdje daar tot rust gekomen te zijn werd ik gehaald door degene die ik als eerste al had gesproken. Ze bracht me even terug naar Emmen station. Eenmaal in de bus, voelde ik me uitgeput maar ook zo vol liefde. Wat een liefdevolle en prachtige vrouw die José.
Thuis
Helaas thuis begon de ellende, mijn lichaam reageert vrij heftig op dit soort dingen. Daarom was ik niet verbaasd dat de eerste nacht erg onrustig was. Niet geslapen, want steeds als ik in slaap viel schrok ik weer wakker. De dag na de sessie heb ik me flink slecht gevoeld, heel rusteloos. Toch ging ik de ochtend gewoon naar het werk op de kinderboerderij. Ik deed mij ding, maar wat voelde ik mij emotioneel. De rest van de dag thuis heb ik me in bed verstopt, om mijzelf wat rust te geven. Even had ik al contact met José omdat ik wel wat onzeker werd van dit gevoel, maar dit was de nawerking. Als het de volgende dag nog zo zou gaan, moest ik maar even laten weten wat ik precies voelde. Ook deze nacht was verre dan fijn, de hele nacht liggen draaien en weer geen slaap gehad. In de ochtend voelde ik me prikkelbaar en toch ging ik door. Deze dag had ik een afspraak met iemand van het consultatiebureau, die nauw betrokken was met Daan. Dit had ik achteraf beter niet gedaan. Maar deze afspraak stond al voordat ik een afspraak bij Mirre had. Het is wel een fijn gesprek geweest, was lang geleden dat we elkaar gesproken hebben. Ook wat dingetjes besproken over Ohanahome en mogelijk een samenwerking. Ze vroeg me of ze mij mocht benaderen als er zoiets voordoet als bij mij. Dat er ouders zijn die hun kindje verliezen. Wat voelde dat goed dat ze hier zelf over begon. Helemaal enthousiast werd ik ervan, want ja het blijft toch (ondanks ik me slecht voel) knagen dat ik anderen wil helpen. Ja ik zet mijzelf nu eerst voorop, dat heb ik wel geleerd. En ondertussen kleine stapjes in de richting zetten om anderen te kunnen helpen. Helaas raakte mijn lichaam helemaal in paniek, wat steeds heftiger werd. Ik kwam er niet meer zelf uit. Maar hoe lief, José belde mij op om mij te helpen rustig te worden. Ik was inmiddels aan het hyperventileren. Door de rustige, zachte stem aan de andere kant die me vertelde wat te doen begon ik heel langzamer rustiger te worden. Ik lag op bed, te luisteren naar haar en me te concentreren op mijn ademhaling. Wat was ik op dat moment dankbaar dat ze er voor me was. Ik kon gewoon echt niet meer alleen de weg terug vinden. Kreeg het advies om even rustig aan te doen. De volgende sessie gaan we werken aan die angst me lichaam uit te krijgen, want het is leuk zo,n oefening om rustig te worden. Maar dat is niet de oplossing voor het probleem. Op zo,n moment baal ik dat ik pas over twee weken weer een afspraak heb, er speelt zoveel door mijn hoofd. Maar ook is het wel goed dat er twee weken tussen zit. Het is allemaal zoveel wat er op me af komt en wat ik voel.
José van Eldik
José helpt je vanuit onvoorwaardelijke liefde en met een heldere waarneming om oude patronen te doorbreken. Haar subtiele en fijngevoelige aanpak is helend voor ouders en kinderen.
Las je verhaal Debbie en hoewel jouw blog niet makkelijk leest omdat het stikt van de taalfouten ben ik wel onder de indruk van je verhaal. Ik gun het je zo dat je nu bij Mirre de hulp krijgt die je nodig hebt. Wat zou het fijn zijn als je weer goed in je vel komt te zitten. Kan je zorgverzekering niet bijspringen in de vergoeding van deze therapie? Anders misschien even langs het uitzendbureau. Misschien hebben zij tijdelijk werk wat voor jou makkelijk te doen is, zodat je de therapie kunt betalen? Het is maar een idee, maar ik gun het jou zo ontzettend dat je weer gelukkig wordt. Dikke kus van Beppie.
Bedankt voor je bericht, helaas weet ik dat er weleens taalfouten in staan. Maar dat het er van stikt vind ik wel vervelend te horen. Toch ben ik blij dat ik indruk heb gemaakt met mijn verhaal. Mijn verzekering vergoed een klein beetje, de rest betaal ik van mijn spaargeld. En als het op is zien we dan wel weer. Werken zit er niet zomaar even in, ontvang een Wajong uitkering al vanaf jonge leeftijd.
Hoi Debbie, na een lange drukke dag kom ik nog even buurten op jouw site en lees je verhaal over Mirre. Ik lees vaker op jouw blog en vind het zo verdrietig voor je dat je zo klem zit met je gevoelens. Ook ik hoop dat je nu echt goede hulp krijgt zodat je er weer bovenop komt. Toch vraag ik me af of je dit nu niet meer vindt bij Ohanahome? Daar was je de vorige keer toch gekomen nadat je met de reguliere hulpverlening was gestopt? Je sprak toen net zo liefdevol over Annelies als nu over Jose. Weet je Debbie, ik kan niet voelen wat jij voelt, maar jouw verdriet moet wel oneindig groot zijn. Het verlies van je kleine mannetje is niet uit te drukken in woorden en daarom wens ik je veel sterkte. Liefs van Corrie
Lieve Corrie,
Ohanahome is nog steeds mijn veilige haven, mijn rustplekje. Annelies heeft zoveel voor me betekend en nog altijd in liefde is ze er voor me. Maar wat Mirre voor mij kan beteken kan Annelies niet voor mij. Het was tijd om een nieuwe weg in te slaan. En zal nog altijd zo liefdevol over Annelies spreken als wat ik nu voor José doe in deze blog. Het verdriet is ook enorm groot, maar bij Mirre gaan ze verder dan alleen dat ene verdriet om Daan, dat is wat ik nodig heb. Jarenlang kwam ik al bij hulpverleners en nooit echt zo open geweest dat ze me konden helpen. Nu na het overlijden van Daan komen die dingen ook allemaal naar boven.
lieve Deb ,
wat was ik verrast toen ik je vd week zag , je hebt het zelf niet door ,maar je straalt zoveel meer kracht uit als in het begin ,toen zag ik echt een bang musje ,ik weet dat je er nog lang niet bent , en neem daar ook je tijd voor ,maar weet dat ik er voor je sta ook in je tijden van paniek en hyperventilatie , ook ik heb die tijden gekent ,het is een vreselijk gevoel maar het helpt je ook om te voelen ! lieve lieve deb ,ik wens je alle liefde en geluk …liefs kristel