Op het moment dat we met Daan* met de ambulance in het ziekenhuis aankwamen na het overlijden, kwamen we in een kamertje waar er gesproken werd over wat er was gebeurd. We kregen vele vragen. 1 ervan was of we obductie wilde laten verrichten op Daan* Mijn eerste reactie daarop was, nee. Ik kreeg gelijk het beeld in me hoofd dat ze hem open moesten maken. Dat kon ik niet aan. Toen ze uitlegde waarom het wel of niet fijn was om het te laten doen, begreep ik er meer van. Je leeft in een roes, dus niet alles krijg je goed mee. Maar we wilde wel graag weten wat de reden zou zijn van het overlijden van hem. Ze vertelde wel erbij dat het een kleine kans was dat er echt een oorzaak zou gevonden worden. Toch besloten we ervoor te gaan. Ineens wat het open maken van Daan* minder eng. Ik hield de gedachten voor dat hij als hij nog had geleefd ook nog op de operatie tafel zou belanden voor zijn hartje. Dus er was weinig verschil. Ook zouden we het niet te zien krijgen hoe het erna uit zou zien. Dat is dan wel weer zijn. Hij zou netjes aangekleed worden na obductie. Zo fijn er was niks van te zien. Het was gewoon mijn mooie mannetje die we weer terug thuis kregen.
We hebben lang moeten wachten op de uitslag. Jullie nu dus zelfs langer, want kreeg het gewoon niet verwoord. Eindelijk hadden we het gesprek, waar we zo lang op hebben moeten wachten. Leuk kom je op de afdeling kindergeneeskunde. Hoor je allemaal kindjes, erg fijn als je zit te wachten. We werden gehaald, liepen naar een kamer die vrij was voor ons. Werd me daar toch zenuwachtig en huilerig. Ik hoorde steeds tegenover ons een kindje huilen. Goed over nagedacht mensen. Ze merkte het op, vertelde me dat ze met moeite een plekje hadden gevonden. Maar vond het wel rot dat het uitgerekend op deze plek was. Ze ging bellen of er niet ergens anders plek was. Gelukkig we konden naar een andere afdeling. Zo konden we gelukkig wat rustiger praten. Voelde mij beter op me gemak.
Wij waren zo bang dat het toch zijn hartafwijking was. De kindercardioloog wilde er bij zijn. Achteraf kon hij niet, daar was al over gebeld. En toch zat dat ons niet lekker dat hij erbij had willen zijn. Dus een reden te denken dat het zijn hartje was. Echter was daar geen sprake van. Wat een opluchting het had niks met zijn hartafwijking te maken. Want als dat het was geweest, was er iemand schuldig. Degene die de laatste keer op controle voor zijn hartje mijn opmerking afwimpelde voor de operatie. Ja ik wist heus wel dat hij te klein en te zwak was. Maar wat als het wel zijn hartje was, dan waren ze te laat. Dit was dus een hele geruststelling. Maar wat is het dan wel. Ze hebben ook uitgesloten dat het de medicatie is die hij een uur van te voren nog had gekregen voor de spruw. Want misschien was hij er wel in gestikt. Nee, er was niks meer van terug gevonden. Ook dat was voor mij een hele geruststelling. Onze angsten waren dus geen werkelijkheid geworden.
Er werd verteld dat ze wel iets hadden gevonden. Maar konden niet met zekerheid zeggen dat het echt de oorzaak was. Ze hielden het op wiegendood, dus pure pech voor ons mooie mannetje. Wat ze hadden gezien was een te nauwe neus doorgang, dikke tong. Dat zijn kenmerken voor “down” En aangezien Daan* al vanaf geboorte af aan benauwd was, hebben ze het vermoedde dat hij daardoor zuurstof te kort heeft gehad en dus is gestikt. Dit klinkt heel erg naar, dus houden het maar op wiegendood. Alleen doordat ze dit hebben verteld, heb ik me weer van alles in me hoofd gehaald. Heeft hij misschien raar tegen me aangelegen, zodat hij neusje dicht kwam te zitten, heb ik iets over het hoofd gezien, is het mijn schuld. Als die vragen kwamen in me op. Inmiddels zijn deze gedachten rustiger geworden. Ik weet dat het niet mijn schuld is, maar een gevoel is iets heel anders. Die kan je niet zomaar uitzetten.
Ik ben blij dat al die dingen waar wij aan dachten het niet waren, maar wiegendood is wel heel breed. Met andere woorden, er is geen reden. De kleine man heeft gewoon pech gehad. Nou lekker dan, hij had al zoveel pech, dan moest hij ook nog eens overlijden door een niet gevonden oorzaak. Vrede krijgen met de dood van mijn kleintje, nee nooit. Maar kan wel vrede vinden de manier hoe, bij mij in mijn armen heel rustig in slaap gevallen te zijn. Maar hoe je het ook went of keert, het had nooit mogen gebeuren.
Jeetje meis. Ergens is het “fijn” om te weten dat het in elk geval niet zijn hart was. Want inderdaad. Dan zou je zo’n cardioloog toch wat aan willen doen!
Wiegendood is zo algemeen. Maar jij hoeft je niet schuldig te voelen. Van alles wat we hebben kunnen zien de maanden dat Daan* bij jullie was, was er 1 ding zeker. Jij en Bert hebben zo ongelooflijk goed je best voor hem gedaan. Hebben hem een fijn thuis geboden en hebben hem met zoveel liefde verzorgd. Neem het jezelf niet kwalijk. Je hebt gedaan wat je kon. Niet vergeten he 🙂
Joyce onlangs geplaatst…Franse Bull puppy’s
Heel veel sterkte. Toch weer een hobbel in de verwerking die je nu moet nemen…
Daan had veel pech in zijn leventje maar ook heel veel geluk met zijn papa en mama.
Ik vind het heel moedig van je dat je dit met ons wilt delen… En inderdaad, jij mag je absoluut niet schuldig voelen want je kon er niets aan doen maar ik snap dat er dan zo’n gedachten in je hoofd de ronde gaan…
Anneleen onlangs geplaatst…Babbelmomentje: vriend jarig, iphone 5 en groepswerken #3
Het raakt me weer diep. Ik wou dat ik jullie leed wat kon verzachten. Kus.
Heel veel sterkte met verwerken, met het allemaal een plekje te geven. Neem je tijd en doe het op jouw manier. Veel sterkte.
Speechless.
Wat heb je dit weer mooi geschreven.
En wat een moed.
Wel een opluchting dat er geen ‘schuldige’ was. Daan hadden ze ‘boven’ waarschijnlijk heel hard nodig. Zo bijzonder is hij. Heel veel sterkte! Ik weet zeker dat hij over jullie waakt en dat jullie hem weer zullen zien later. XXX heel veel sterkte, ik denk veel aan jullie!
Wel een opluchting dat er geen ‘schuldige’ was. Jij kunt er ook niets aan doen! Daan hadden ze ‘boven’ waarschijnlijk heel hard nodig. Zo bijzonder is hij. Heel veel sterkte! Ik weet zeker dat hij over jullie waakt en dat jullie hem weer zullen zien later. XXX heel veel sterkte, ik denk veel aan jullie!
Lieve Debbie & Bert,
Het is nogal wat, daar te zijn, daar te wachtend en ergens hopend op een antwoord.
Een antwoord die voor jullie erg belangrijk is in het verwerkingsproces.
Wat lijkt het me onwijs moeilijk te moeten horen dat het wiegendood is, maar aan de andere kant misschien ook werr iets om in elk geval niet npg meer energie te moeten inleveren omdat je anders wellicht heel boos zou zijn op een van de artsen.
Maar ja waar kan je nu echt vrede mee hebben, toch eigenlijk met niks jullie hebben Daan verloren en daar kan niks tegenop.
Lieve schat verwijt jezelf alstublieft niks dat zou niet eerlijk zijn.
Daan heeft zich in de armen van zijn papa en mama mogen sluiten en heeft veel liefde van jullie mogen ontvangen.
Daan hebben jullie alles gegeven maar het mocht niet zo zijn maar daar mag je zeker niet jezelf de schuld van geven.
Jullie zijn top ouders en dat zullen jullie altijd blijven.
En weet dat Daan over jullie waakt.
Je hebt het weer prachtig geschreven.
Dikke knuffel van ons xxx xxx
Met tranen in m’n ogen lees ik je geschreven stukje, kan me zo goed het gevoel van onmacht voorstellen. Zo verdrietig dat jullie lieve *Daan maar zo kort bij jullie mocht blijven. Toch kon jullie lieve mannetje geen betere plek om te sterven vinden dan dicht bij het <3 van z'n lieve mammie. Ik weet zeker dat hij altijd heel dicht bij jullie zal zijn. dikke knuffels voor jullie en een vliegende handkus voor jullie kanjer xxx
Poeh Debbie. Ik ben weer de hele dag bezig met jullie verhaal. Wat een rollercoaster. Wat een mix tussen gevoelens. Wiegendood is idd zo ‘algemeen’. Maar wat het dan ook is, jullie mannetje kon geen betere plek kiezen om te sterven. Zo veilig bij jou. Dat veilige nest heb je hem maar mooi gegeven. Knuffel!
Oh, zo triest! 🙁 Ik kende jou blog niet en dus ook niet je verhaal maar zag em langs komen op de facebook pagina.
Véél sterkte met het verlies. Loslaten kan je het inderdaad nooit maar hopelijk vervaagt het wel.
xxxx
Sofie onlangs geplaatst…Project positief TAG
Wat lief dat je even langs kwam, ben ook even op je blog geweest. Ga hem onthouden, zeker omdat ik zag dat je schreef over het dragen van je kindje. Daan heb ik ook gedragen. Wil dat ook weer gaan doen met ons 2e kindje als die er mag gaan komen.
Heel veel sterkte mijn kleinzoon ilay is ook overleden aan wiegendood op 11 juni 2014 hij was 4,5 maand
Corina, wat onwerkelijk he om je kleinzoon te verliezen. En ook nog zo kort geleden net al mij. Ik ben in mei bevallen dit jaar. Uitgerekend in juni. En hij is nog net geen 4 maanden oud geworden. Dus ligt heel erg in de buurt met jou kleinzoon.
Ja idd mijn dochter was toen al zwanger van haar derde kindje , ze is nu 32 weken . ze durft pas sinds 1 week weer op de kamer van ilay , die wegens plaatsgebrek naderhand de kamer vd baby gaat worden. Pfff hoop dat nu alles goed gaat, mijn kleinzoon van 4 zegt tegen zijn mamma deze mag toch wel bij ons blijven , breekt mijn hart dit.
ach gerum wat triest zeg, wel mooi dat je dit met je lezers deelt. Zo raken we op afstand toch betrokken in jullie leven.
Een opluchting om te lezen dat er geen schuldige is, zoals je al zei, maar dat maakt dit alles niet makkelijker. Nog eens een grote digihug!
Sandy ~ Passion 2 Create onlangs geplaatst…Gastric Sleeve operatie: update #3
Wat een triest nieuws meid. Zoveel pech voor jullie mannetje maar weet dat hij die 4 maanden het heel goed heeft gehad met jullie als ouders.
Miranda onlangs geplaatst…Instadiary|1
Lieve Debbie en Bert,
Ik vind het heel wat om zo betrokken te kunnen zijn. We zien elkaar weinig maar uit het oog is niet uit ons hart. Jullie zijn keien en doen het goed. Het is mooi dat Daan op je borst in slaap gevallen is, in plaats van in zijn uppie in zijn eigen bedje. Natuurlijk weer een moment van verwerking, maar ook dat gaat jullie lukken. Liefs je nicht